{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

Zodra de Luxray klaar was met diens aanval te gebruiken op het slot, was de cel van het slot gegaan en daarbij ook open, mooi. De roodharige had nog even besloten om te wachten, maar kwam uiteindelijk toch wel de cel uit, iets in haar eigen taal sprekend. Er werd ook nog erbij geopperd door Ragya dat ze bijna zou gaan denken dat hij dit eerder had gedaan. "Omdat dat nog wel eens goed zou kunnen." sprak hij met een klein grijnsje op zijn gezicht, met een hand de fedora licht aanrakend. Hierna keek hij wel weer achter zich, wel nog dezelfde pose van eerder aanhoudend. "Het ziet ernaar uit dat we weinig tijd hebben om te gaan chit-chatten." sprak hij, met nog steeds diezelfde grijns op zijn gezicht, kijkend naar een enkele agent die er stond, diens wapen op de roodharige gericht en de Acranine bij diens zijde grommend naar de jongen. Oh, wat gevaarlijk zeg. Maar nee, hij was hier dan ook niet onder de indruk van.
Chryses lichtte, voor zover hij kon, zijn wenkbrauwen lichtjes toen het argument van de vos klonk dat vuur bij alles hielp. "Ja, natuurlijk." klonk er dan ook maar van de kater, welke het overduidelijk niet geheel geloofde. Zodra dan ook het persoon waarvoor ze hier Überhaupt waren de cel uitstapte, werd de kater bedankt, waarop deze kort knikte. Het dankje toch wel waarderend. Echter bij het blafje van de Ninetales liet hem nu ook wel even weer realiseren dat ze hier nu weg moesten, echter ging dat ineens een stuk moeilijker gezien het feit dat er ook even nu doodleuk iemand was, hen proberend tegen te houden. Nice try fella.

Ragya keek kort omhoog naar de ander toen deze weer sprak. En echt, het verbaasde haar niks dat hij zulke dingen vaker deed. Kwam wel goed van pas, al was ze niet van plan nog eens in de bak te eindigen. Zo langdradig ook. Maar goed, haar blik viel nu op Nathan’s hand die zijn fedora aanraakte. Wow, iemand was snel gewend aan zijn nieuwe kleding. Als dit zo door ging schreef ze hem in voor zo’n reclame shoot, want hij daagde het nu wel uit. Jammer genoeg waren er eerst dringendere zaken, zoals een agent die een geweer op haar richtte. Haar pigmentloze ogen vernauwde zich lichtelijk terwijl ze de ander van top tot teen bekeek. Uiteindelijk eindigde ze terug bij het geweer en trok een wenkbrauw op. “Now that's just cold” kwam er droogjes maar geamuseerd uit. Hoe vaak kon iemand bedreigd worden op een dag? “Protect” Vervolgde ze toen, waardoor Aldrei de aanval uitvoerde voor hun beiden. Als het werkte tegen krachtige aanvallen werkte het ook wel tegen een miezerig kogeltje. Deze werd ook afgevuurd, kaatste weg en ze grinnikte kort. “B minus” Toen besloot de agent zich echter op Nathan te richten, waardoor de Arcanine hun kant op kwam.
Aldrei was bij het opmerken van de vreemde meteen begonnen met grommen, het was immers haar taak dat te doen. Het duurde niet lang voor ze ook in actie mocht komen een Project voor haar trainster. Dat die aanval nog ten pas zou komen zeg. Jammer genoeg mocht ze geen agenten aan gaan vallen, want diens hond stond ineens voor hun. De gouden vos sprong nu voor de roodharige en vuurde een Dark Pulse op het oranje beest af. De hond werd even naar achteren gedwongen, maar schoot al snel naar voren met een Extreme Speed, om zo de afstand te overbruggen. De teef vond het allemaal niet al te spannend, ze was Arcanine ondertussen wel gewend. Daarbij kon je die dingen niet verbranden, en dat maakte het zeker minder leuk.

Zodra nu ook de ander het het doorhad dat er iemand op de twee was afgekomen en een geweer op haar had gericht, werd er droogjes gesproken dat dit gewoon koud was, ze kwam erachter. Met een simpele Protect werd er voorkomen dat de kogel die werd afgeschoten met gemak werd gestopt, alsjeblieft zeg, dat was gewoon zielig. "Oh, give me a break!" klonk er dan ook van de jongen toen het geweer juist op hem werd gericht. Geen idee waarom hij juist Engels sprak, maar dit was de eerste zin die in hem was opgekomen, dus hij had het dan ook maar gezegd. Ondertussen leek Ragya de Arcanine op de vier te komen, welke Ragya nu leek te bevechten en Aldrei, die twee kennende, wist hij wel dat ze geen hulp nodig zouden hebben. Een klein knikje werd naar Chryses gegeven, al was het bijna niet te merken, had de katachtige er echter lichtjes op gewacht, om hierbij een Electric Terrain te gebruiken. Met wat geluk was het mooi nog dat de agent zn geweer zou laten vallen, want in tegenstelling tot Aldrei, had de katachtige niet zo een aanval. Hoe dan ook, het had wel gewerkt, of de agent had boter vingers en kon niets fatsoenlijk vasthouden, dat was immers ook nog altijd een optie. Naja, nu had de jongen dan dus wel mooi de kans om dichterbij te komen zonder ook nog eens een kogel in zijn lichaam gepompt te krijgen, want wie wou dat nou niet? -kuch. Hij was dan ook vrij snel naar de agent gelopen, om die gast een harde stomp in diens maag te geven, meteen was de gast dan ook voorover gaan vallen. Nog, om ervoor te zorgen dat die gast niet overeind kon komen, werd er nog een trap tegen diens schenen gegeven en zodra die was gevallen, was de jongen met diens voet op het hoofd van de gast gaan staan. "I could stomp your head in right now, but where´s the fun in that?"

De roodharige kon zich nu dus bezig houden met een hond. Leuke beesten waren Arcanine hoor, heel trouw en ze deden alles voor je. Jammer dat dit beest aan de verkeerde kant stond. Nu zag ze er ook niet al te veel uitdaging in. Ze had Aldrei voor zich die het wel aan kon. Zelfs deze leek niet bedreigd te zijn. “Hyper Beam” Zei ze dan ook, om het dan toch wat interessanter te maken. Het was een van de aanvallen die ze niet te veel had geoefend, en dus nog een bonk van rauwe kracht was. Niet zo geweldig als je moest mikken, maar in een dicht gebouw, in een gang? Was het gewoon ideaal. Aldrei had vaker moeite met nieuwe aanvallen in het begin, om ze onder controle te houden. Maar controle was toch overrated. De aanval werd dus genadeloos op de ander gericht, wat haar even de kans gaf te checken op Hotstuff. Ook daar maakte ze zich niet druk om, al met al was dit bijna relaxend te noemen als je het zo bekeek, maar kijken wat die idioot deed kon wel leuk zijn. En inderdaad, want de agent lag nu op de grond met Nathan op zijn hoofd. Ah, lijkt erop dat iemand ook een slechte dag kreeg. “Is it already over?” Sprak ze dus geamuseerd naar de groenharige. Ze waren blijkbaar beiden naar Engels gegaan. Voor haar was het niet al te vreemd, ze sprong vaker van de ene taal naar de ander. Hierna keek ze weer naar Aldrei, die zich ondertussen bezig had gehouden met de hond. Deze was blijkbaar niet imuun voor een harde knal tegen zijn kop. Nu hielp het merkbare levelverschil ook niet. “Overheat” Eindigde ze dus ook. Ondanks het type aanval zou het een harde knal zijn, en misschien waren haar pyromanische gedachtes weer op gang gekomen.. Het was nu eenmaal een tijdje geleden dat ze een heel gebouw in brand had gestoken, dus deze kans kon ze toch niet laten? Aldrei vuurde de aanval ook uit, zelf ook geraakt wordend in het proces, en al snel was haar gedeelte samen met de pokémon in vlammen gehuld. Ze glimlachte even, in de veronderstelling dat als de Arcanine nog op zou staan, deze nu zijn trainer wel zou opzoeken.

Die angstige uitdrukking van de man, hij zou zich er bijna schuldig voor gaan voelen. Oh wacht, nee, absoluut niet. Hij greens dan ook enkel meer toen de gast het uitschreeuwde van de pijn. "Are you okay? No?" lachte hij dan ook uiteindelijk, echter was het dan ook absoluut niet een lach van iemand die goed was in zijn hoofd. Maar dat was wel wat bekend, dat de groenharige dat niet geheel goed was in diens bovenkamer. Naja, hij vond dat ook uiteraard absoluut niet erg, want waarom zou hij? Hah, hij vond het eerder geweldig. Veel beter dan al die saaie mensjes. Echter op het moment dat het Ragya ineens een goed idee leek om Aldrei een Overheat te laten gebruiken, had hij wel door dat het niet een al te slim idee zou zijn om daar heel erg in de buurt te blijven, een erg sterk gevoel hebbende dat de Ninetales elke kans zou pakken die ze kreeg om wraak op hem te nemen. Naja, zodra hij dan ook gewoon wat naar achter was gegaan, weg van de aanval, was het enkel te voelen hoe het een stuk heter er werd ~~of kwam dat door hem, wie weet~~.

Ragya fronste even toen ze een manische lach een een schreeuw hoorde. Het was nogal duidelijk waar die vandaan kwamen, en het zei al genoeg dat het haar niet eens meer verbaasde. Zoals ze al eerder had gezegd; super villain vibes hier. Niet dat ze het erg vond, het had wel wat. Natuurlijk niet voor de agent, uit eigen ervaring wist ze hoe zwaar de groenharige was als die op je ging staan. Dit betekende nog niet dat er wat aan ging doen, want het was zeker entertainment. Had ze echt dat punt al bereikt? Het blijkt. Misschien was het wel besmettelijk. Zelf had ze nog steeds het meeste plezier in dingen in brand steken, iets dat Aldrei zonder veel moeite voor elkaar had gekregen. Ze lette dan ook niet op de rest van het gezelschap. Als die niet verbrand wouden worden moesten ze maar aan de kant gaan, simpel genoeg. Ook de beste manier je reddingsteam te bedanken right? Zelf bleef ze gewoon tussen de vlammen in staan, met Aldrei aan haar zijde. Deze leek de nieuwe situatie wel te waarderen, vooral toen de vos zag hoe Nathan wat aan de kant ging, ook al stelde het weinig voor. Ragya zelf stak haar handen in haar zakken en stapte over de Arcanine heen. “Well I think I'm all warmed up now..” Ze zei het tegen niemand in het bijzonder, wist niet eens of het boven het achtergrond geluid uit kwam. Haar pigmentloze blik, die nu de kleur van het vuur reflecteerde, viel nog op de agent. Deed die het nog? Toe net schreeuwde hij nog, dus waarschijnlijk wel, wat toegegeven best lang was in zijn situatie. Wow, credits to him.

Het had even geduurt, even als in een tijd die wel lang genoeg had geduurd, voordat hij stopte met lachen. Wel had hij altijd nog de grijns op zijn gezicht geplakt. "... You must excuse me... I guess I went a little crazy there." oké, ja, het ging wel weer. Het ging al de hele tijd goed. Maar Arceus, net? Net was het geweldig geweest. Het geschreeuw, het gevoel dat de ander had van hulpeloosheid, het was wel erg ja voor de ander. Hij had het al gezegd. Maar het was zo heerlijk. Nadat de vos een Overheat had gedaan en de jongen afstand het genomen, was het te zien hoe de agent werd geraakt maar verassend genoeg de roodharige in de vlammen bleef. Weet je, hij zou zich er niet mee bemoeien, het was niet Nathan's zorgen als Ragya haarzelf verbrandde aan haar eigen vuur. Of eerder, het vuur van haar Pokémon. Het kwam op hetzelfde neer. Hij had zijn gouden ogen even gericht op de roodahrige toen deze had gemompeld dat ze haar warming up had gehad, al werd er niets gesproken door hem. Ze moesten hier nu wel echt weg.

Bij de woorden van de ander keek ze onschuldig op Tja, nu daagde hij het ook uit ook. Hij werd trouwens wel heel classy, op zijn manische gelach na dan. “Just a little?” Klonk er ook even droogjes. Zelf moest ze toegeven dat ze ook haar pleziertje gehad moest hebben. Want het begon zich al in te sluiten en hoewel ze het waarschijnlijk nauwelijks meer voelde, hoefde ze niet nog meer littekens erbij door vuur. Hoe mooi en handig het ook was. Uiteindelijk eindigde ze ook weer naast Hotstuff. “We moeten langs voren weg, daar liggen m’n spullen nog” Haar Ninetales ging haar weer voor, iets wat de vos meestal deed als Ragya doelbewust ergens naar toe ging. Zelf was haar toon weer helemaal omgeslagen naar haar normale zelf, maar de stemmingswisselingen kwam voor haar omgeving vast niet meer als een verassing. Fun Rag on, fun Rag off. Daarbij was het ook niet naar haar interesse om er nog iets aan te doen, op wat kleine punten na. Hoe dan ook wou ze naar de voorkant van het gebouw komen en haar tas en riem terug krijgen. Want ze had letterlijk iemand vermoord voor de eerste van de twee eerder vandaag, dus er was al flink wat moeite in geïnvesteerd.

Hij keek de roodharige even schuin vanuit zijn ooghoeken aan toen deze vroeg of het maar een beetje was, om hier vervolgens niets meer op te zeggen. Hij had zijn handen uiteindelijk weer in zijn zakken gestopt, om vervolgens enkel te knikken zodra Ragya sprak dat ze een bepaalde weg moesten nemen, gezien daar haar spullen blijkbaar nog lagen. "Prima." antwoordde de jongen er dan nog bij, vooral eerder als teken dat hij het had gehoord. Hij wachtte even tot zij en de Ninetales voorop gingen, om daarna zelf achter het boeltje te lopen, wat hem vooral het meest verbaasde was dat Chryses wonder bij wonder naast de Ninetales liep. Ze hadden het net ook al de hele tijd gedaan, toen ze hierheen op weg waren om Ragya weer te gaan 'oppikken'. Hij versnelde zijn pas wat, zodat hij nu naast de roodharige liep "Ik heb dit nog trouwens van je." en met deze woorden greep hij naar het mes dat hij bij zich had en eerder had opgepakt. Hij had het kunnen houden, maar nee, hij had er al een en het nut zat er niet in om er een tweede mes bij te houden, niet in zijn ogen in welk geval.

De roodharige volgde Aldrei simpeltjes, ook al had de vos geen enkel idee waar ze naar toe gingen. Nu was deze gang ook maar een optie van links of rechts gaan, dus het was logisch dat het de andere kant op was. Alsnog. Ze fronste echter wel toen ze zag hoe die kat van Nathan weer naast haar vos kwam lopen. Wow, die begonnen elkaar echt te mogen zeg. Straks konden ze nog voor een stel kittens gaan zorgen. Want ze vertrouwde er dus niks van dat haar pokémon ineens vriendelijk was richting een ander. Maar lang dacht ze er maar niet over na, want Nathan liep toen naast haar en reikte haar iets aan. Het duurde niet lang voor ze zag dat het het mes van eerder was. Haar blik klaarde wat op en ze nam het mes aan. “Bedankt, ik dacht dat ik het kwijt was in die steegjes” Sprak ze terwijl ze het ding even bekeek. Het was niet zo’n fancy mes met allemaal versieringen of mooie details, het was juist heel praktisch en leek vrij degelijk. En hoewel ze er met haar korte lontje helemaal niet voor bekwaam was, vond ze het fijn iets van een wapen op zak te hebben, vooral een die ze ook echt kon gebruiken. Tevreden stak ze het weg, aangezien ze toch al bij het kantoor gedeelte kwamen. “Aldrei, stop eens met flirten en help zoeken” Sprak ze richting de vos, die iets terug gromde. Gezellig allemaal, alle liefde.

Niet veel later nadat de jongen haar het mes had aangereikt, leek de blik van de roodharige wat op te klaren, waarna het ding werd aangenomen. Op het moment dat hij het mes niet meer vast had, zakten zijn handen weer in zijn zakken. Bij haar bedankje knikte Nathan kort. Als hij het goed had, moesten ze nu wel in de buurt zijn van een van die kantoren die er zaten, hopen maar dat meteen de eerste ook Ragya's spullen bevatte, want zin om een hele speurtocht ernaar te gaan houden had hij niet, meetellende dat er nog steeds een hele ravage bezig was in het gebouw. Dat liet hem denken, hoe zou het nu met Agrona en Aella eraan toeging. Al had hij vertrouwens in de twee, bleef het zo dat ze in een politiegebouw waren, waarbij ze zwaar in de minderheid waren. Enkel hopen dus maar dat ze het nog een tijd konden volhouden. Hijzelf had zijn aandacht niet meer gericht op de twee Pokémon, maar blijkbaar had de ander er genoeg van, gezien deze dan ook lekker droog haar vos commandeerde te stoppen. Zodra ze bij het eerste kantoow waren aangekomen, liep hij door naar de deur om deze te openen, wat dan ook lukte, waarna Nathan naar binnen stapte. "Je weer toevallig niet precies waar je spullen zijn gelaten?" vroeg hij maar. Hij nam aan van niet, maar hopen had geen kwaad gekund.

Bij de vraag van de ander keek ze droogjes omhoog. “Toevallig niet nee” Wat verwachtte hij dan? Dat ze rustig haar spulletjes mocht opruimen in een kluisje en dan ondervraagd werd? Ze waren hier in een politie gebeuren en niet bij het kluisjes gedeelte van het disco zwemmen. Ondertussen had ze het voor elkaar gekregen dat haar pokémon meehielp, terwijl ze zelf op een ruwe manier door de lades keek. Het was duidelijk dat ze gene moeite deed alles achter te laten zoals ze het tegen waren gekomen. Te veel moeite en te weinig nut eraan. Daarbij moesten ze snel weg komen voor de afleiding, geen idee wat het distructieve geval was, weg gejaagd werd. Uiteindelijk was het de Ninetales die de spullen zo ongeveer gevonden had, want het beest blafte richting een ijzeren lade. Ragya liep ernaar toe en kwam er al snel achter dat er een sleuteltje voor nodig was. Maar wie gebruikte er nu een sleutel als je vuur tot je beschikking had? En dat was toch veel leuker? “Flamethrower” Verklaarde ze simpel, terwijl ze aan de kant stapte. Enkele vurige seconde later was inderdaad het slot open, aangezien deze samen met het deurtje spontaan als een plasje op de grond lagen. Ze pakte haar tas en riem, die ze meteen op hun plek bracht. “Goed, ik ben klaar hier” Zei ze nu pas weer richting de groenharige, zelf het algemene kantoor gedeelte weer op lopend.

Bij zijn vraag werd er een droog antwoord gegeven dat ze het toevallig niet wist, hé, wat jammer nou. Dat zou hun hele 'speurtocht' immers een stuk makkelijker maken. "Jammer." klonk er dan ook daadwerkelijk van hem. Niet dat je het hem echt kwalijk kon gaan nemen, het zou gewoon erg handig zijn hoor. Terwijl de roodharige en diens levende vacht waren gaan zoeken, was Nathan maar rustig gaan afwachten, immers was het niet dat hij er ook eigenlijk zin in had om te helpen. Gelukkig voor hen twee had het niet al te lang geduurd op ze hadden hun spullen gevonden, of naja, de ruimte waarin ze zouden zitten, immers was het dat het hoopje vacht een bevel had gekregen om de deur neer te branden, was dan ook lukte, okay dan. Zodra deze dan ook met de grond gelijkwaren gemaakt paradeerde Ragya naar binnen, leek haar spullen te pakken en kwam weer terug. Zodra ze had verklaard dat ze hier klaar waren, knikte de groenharige kort. Hij wou al zeggen dat ze dan maar moesten gaan, maar het leek er al op dat de ander het al leek te begrijpen, gezien deze al terug aan het lopen was. Hm, ze zouden maar eens echt moeten gaan denken over hoe te ontsnappen van hier, het luchtruim nemen zou kunnen werken..

Goed, ze had alles nu. Haar tas, haar riem, haar wil om te leven. Hmmm, misschien was die laatste mee gesmolten met het kastje? Pff, grapje. De uitlaat stoffen van de rook maakte haar wat licht in de kop, het overkwam iedere pyromaan van tijd tot tijd wel eens. Je dacht toch niet dat mensen zoals hun door moedertje natuur zo kwamen? Oké, misschien hielp die ook wel mee, maar het punt bleef. Niet goed voor je gedachtegang. Ragya liep hierna de route weer terug naar de vrijheid, of in ieder geval de goede richting op zoals zij die kende. Ze moest toegeven dat ze niet al te vaak in zulke plekken kwam, alleen maar met zulke momenten eigenlijk. Vandaar dat ze er maar op rekende dat als er iets mis ging Hotstuff het wel zou zeggen, die zou hier wel vaste klant zijn ofzo. Al zijn klanten-zegelkaartje bijna vol waardoor hij een gratis handdoek kreeg. Ja, vast wel. Hoe dan ook, ondertussen liep Aldrei weer bij de Luxray, waardoor ze het idee kreeg dat die teef de kater echt leuk begon te vinden. En ze zou zichzelf niet zijn als ze hier geen opmerking over zou maken richting de dodo naast –of waar hij ook was- haar. “Dus, welke eggmoves kregen een Luxray en Ninetales ook al weer?” Was een prisonbreak de tijd voor zulke opmerkingen? Ach, in haar boek wel, wat verschilde het nou of je kletste of stil was. Het was niet dat ze hier voor de subtiele ontsnapping gingen. Ondertussen begon de Ninetales diep en duidelijk te grommen, om hierna kort opzij te kijken richting Chryses en met haar blik weer richting Ragya verder te grauwen. Gelukkig hielt ze vrij snel op, in de hoop dat het onderwerp weggeschreven zou worden.

Ook was het hem zeker zeker opgevallen dat de twee Pokémon van de twee bij elkaar waren gaan lopen, het was nog steeds raar hoor, vroeg je het hem. Hij keek de roodharige vanuit zijn ooghoeken aan toen deze hem vroeg welke eggmoves de twee soorten kregen, hierbij haalde hij kort zijn schouders op. "Geen idee." klonk er dan ook simpeltjes van hem, daarbij nog zijn schouders ophalen om zijn antwoord te versterken. Al had hij wel zo een opmerking van haar verwacht, betekende niet meteen dat hij ook het antwoord erop uiteraard zou weten. Ondertussen was Aldrei gaan grommen naar de roodharige, terwijl Chrys er ook niet bepaald blij mee lijk over het commentaar dat ze hadden gekregen. Nathan snoof lichtjes geamuseerd, toch wel grappig was het zo, tussen die twee dan als ze zo gingen reageren. Hij richtte zijn blik weer op de gangen voor hen. "Zo naar links." sprak hij, knikkend naar de gang links een stukje verderop. Uiteindelijk waren de twee Pokémon gaan stoppen met 'protesteren', iets waarna hij naar Ragya met een kleine grijns op zijn gezicht.

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines