{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

Nadat er enige tijd was verstreken, leek het eindelijk te zijn opgehouden, kon, dat scheelde dan. Er werd wat gepakt door de roodharige uit haar rugzak, waarna deze haar handen en neus schoon maakte, het zag er echt zo stom uit om haar bezig te zien. "Gaat ´t weer?" klonk hij, toch wel wat geamuseerd. Hij nam weer wat afstand, bedenkende dat hij namelijk nog vrij dicht bij haar stond en dat het niet even gemakkelijk maakte. Ondertussen had hij wel al besloten wat hij met de jas, ja, en de fedora, zou gaan doen. Houden natuurlijk, wat anders? Het stond hem goed, prijzen maakte hij zich niet al te veel druk over, maar als het goedkoop was zou je hem er zeker niet over horen klagen, heh.
Het was ergens wel een goede afwisseling om te zien van de Ninetales, een wat aardigere blik in plaats van de standaard koude blik. Wow wacht. Er kwam zelfs een lachje vandaan, of het ging in welk geval die richting op. Was ze ziek of wat? Dit klopte namelijk niet helemaal. Er werd gesproken dat het inderdaad een voordeel was dat hij nu niet sliep, iets waarop Chryses weer een geamuseerde blik trok. Hij richtte zijn blik kort in de richten van waar hij dacht dat hun trainers zouden zijn, altijd als ze elkaar tegen kwamen duurde het weer eeuwig. "Ik zou bijna willen zeggen dat ze wat hebben, bijna." mopperde hij, het natuurlijk niet serieus bedoelend.

Ragya had besloten geen bloedneus meer te krijgen, het sloeg helemaal nergens op. Nu was een bloedneus krijgen niet een van die dingen die je echt kon besturen. Maar de roodharige maakte wel eens vaker van die onmogelijke doelen voor zichzelf. Daarbij was haar standaard chaggerijnigheid weer komen opzetten, het scheelde ook niet veel of ze zou zo’n onweerwolk boven haar hoofd hebben. Bij de vraag zuchtte ze nogmaals diep. “Ja, denk het wel, thanks” Ze probeerde Nathan aan te kijken, wat geen succes was. Hij was gewoon te dichtbij en ze had genoeg naar het plafon gekeken voor vandaag. Maar al snel nam hij wat afstand, wat het voor haar ook fijner maakte. Nu pas realiseerde ze weer welke kleding hij aan had, waardoor ze even haar Holocaster pakte en snel een foto maakte. Zonder ook maar een woord te zeggen zocht ze hierna het nummer van Riddle op en stuurde daar de foto naar toe met de tekst; thank me later. Tja, ze kon het niet laten. Nathan zou het waarschijnlijk wel kunnen zien als hij zijn best deed.
Aldrei vond het vrij vreemd om ook echt vriendelijk te doen tegen iemand. Dat was immers iets wat maar zelden voorkwam. Bij ieder ander was ze gewoon de koude en humeurige zelf. Bij haar trainer was ze ook nog zo, maar dan was het wel goed bedoeld, ook kon ze dan wel haar lieve momentjes hebben. Maar echt in het openbaar een poging te doen tot lachen? Wat minder voorkomend. Vrij zeldzaam. De Ninetales volgde even de blik van de kat naast haar en draaide haar oren weer naar achteren bij diens woorden. “Breek me er de bek niet over” Klonk er wat bitter terug. Ze had een hekel aan de trainer van Chryses, maar dan ook echt een zware hekel, en nog met een goede reden ook.

Meteen leek ze wat chagrijniger te worden, iemand was dus niet al te blij meer. Er werd eventjes diep gezucht door de roodharige, waarna deze sprak dat ze wel dacht dat het ging. Echter, toen hij was afstand had genomen fronste de groenharige lichtjes gezien Ragya haar holo caster erbij had gehaald. Was was deze daar nou mee van plan- oh. Het klikkende geluid dat het duidelijk maakte dat zij een foto had genomen was al te horen. "En dat was nodig omdat?"het leek erop dat ze er nog wat mee aan het doen was, maar er naar vragen had weinig zin, haar kennende. Echter liet hij wel een zucht uit. De jas als de fedora werden weer afgedaan, waarna hij lichtelijk hoofdschuddend naar de kassa liep, om daar maar te gaan te betalen. Weinig zin had hij er namelijk in om even op het moment te gaan stelen, ja, dat was een ding.
Nadat de katachtige wat had gesproken over de trainers van de twee, reageerde de vos er wat bitter op, met dat hij zowaar de woorden uit haar bek haalde. Ja, het was wel te merken dat ze het beiden niets vonden. Maar het was heus niet dat hij het niet doorhad dat de vos een absolute hekel had aan zijn trainer. Hij snapte het ook zeker, dus er ook moeite voor doen om er anders over te gaan spreken deed hij niet. "Hij is niet altijd zo erg geweest, al kan dat wel zo lijken." hij had wel een sterk gevoel dat Aldrei wist over wie hij het had.

Ragya stak haar holocaster na haar paparazzi moment weer terug in haar zak. Ze was niet vaak sociaal maar als ze dan toch de moeite nam kon ze er maar het beste van maken. Daarbij wou ze hier credits voor hebben, ze had hem immers fabulous gemaakt. Goed, eigenlijk was het maar goed geluk geweest. Ze had ook geen verstand van mannenjassen gehad. “You’ll see” Sprak ze enkel, wat ook gelijk een bevestiging was dat hij er van haar niet meer achter zou komen. De roodharige keek de ander nog even na en pakte ook haar zooi op. De rugzak was ondertussen een van de standaard dingen geworden die ze overal mee naar toe nam. En dan te bedenken dat ze dat ding maar gewoon van straat had geplukt toen iemand niet oplette. De boeken die erin hadden gezeten hadden nog een mooi vuurtje gemaakt. Arme student.
Aldrei keek pas weer terug naar de katachtige toen deze weer begon te praten. Hij had het over Nathan, dat was duidelijk. Ze dacht even aan haar eigen trainer, waar ze nu al bij was sinds dat mens vijf jaar was. Zelf was ze ook niks meer geweest dan een welp, haar staarten waren nog maar net gesplist. De roodharige was eerst ook anders, beter. En op die notie, zijzelf was eerst ook vriendelijker en minder hard dan ze nu was, al was ze nooit een knuffelbeest geweest. Maar aan de andere kant hadden ze het hier over de groenharige die haar had gestolen en meer dan alleen haar trots had gebroken. “Ik ken het.” Besloot ze uiteindelijk, al klonk haar afkeer richting het persoon nog in haar stem. “Is hij ook zo tegen jullie of niet?”

Daar had hij dus helemaal niets aan zeg, hiervoor zuchtte hij dus ook maar enkel. Ach ja, te horen aan haar woorden kon de jongen dan dus wel binnenkort iets gaan verwachten, nu was het enkel maar afzien wat. Het was niet zo een heel lange rij bij de kassa, dus dat scheelde in welk geval. Hetgeen vooral waar hij nieuwsgierig naar was, was wat de roodharige ermee had gedaan. Waarschijnlijk naar iemand gestuurd, maar naar wie dan? Naja, het zal wel, heel erg zou het waarschijnlijk ook wel weer niet zijn.. hoopte hij dan. Hij richtte zijn blik op de mensen voor hem, maar iets van twee, het was in welk geval niet erg lang, gelukkig.
Het duurde even voordat er een antwoord was gekomen van de vos, misschien had ze er over na moeten denken, of het kwam haar juist bekend voor, wie weet. Uiteindelijk klonk er dat ze het kon, met wel nog een duidelijke afkeer in haar stem. Ook nog werd er gevraagd of hij ook zo tegen hen was. Hierop schudde de Luxray diens kop. "Hij is wel degelijk streng, maar nooit echt gemeen. Wel heb ik gehoord van de rest van het team dat hij vroeger minder erg was." Chryses bleef even stil, erover denkend hoe hij de rest zou zeggend. "Van Agrona heb ik wel gehoord dat hij vroeger heel erg anders was, maar aangezien ik zelf pas een jaar met Nathan ben, heb ik er niet heel veel van gemerkt."

Ze vond het nog altijd leuk het andere lastiger te maken dan zou moeten. Dat was een van de redenen waarom ze vaak in haar eigen bijnamen gaf, zodat mensen het zelf kunnen invullen. En dit ging maar zelden positief ten werk. Nu was Nathan haar ondertussen al wel gewend en had hij meestal toch de hoeveelheid emoties van een opgedroogde spons, dus dat nam wel wat van de humor weg. Hoe dan ook ging de roodharige maar verder met de hopeloze zoektocht naar kleding. Ze rommelde nog wat verder door de schappen heen. En kijk nou, daar verloor ze haar interesse al.
De gouden vos sloeg een van de buitenste staarten rond haar poten heen, terwijl ze naar de ander keek. Het had haar niks verbaast als die groenharige ook vals was tegen zijn eigen pokémon. Je kon het erop houden dat ze geen goed beeld had gevormd. Toen Chryses begon uit te leggen luisterde ze echter wel. Uiteindelijk knikte ze langzaam dat ze het begreep. “Mensen veranderen over tijd, in ieder geval hebben jullie nog wel wat aan hem” Besloot ze uiteindelijk, maar het was duidelijk dat het idee dat haar trainer niet met een complete gek rondliep haar wat.. minder ontvlambaar maakte. “Heeft het dan te maken met Team Rocket?” Opperde ze maar, geen idee hebbend of dat maar in de buurt zat. Vanzelfsprekend mocht ze de organisatie ook niet, maar van haar kennen had de jongen er altijd al bij gehoord.

Het leek er net op dat het een na laatste persoon voor hem klaar was met afrekenen, waardoor hij wat naar voren kon gaan lopen. Echter toen als eerste de lichten van het gebouw uit en aan flikkerden, bijna allemaal, keek hij even op. Hm? En toen was het donker, je hoorde al letterlijk wat angstige kreten van sommige mensen, waarop hij zijn ogen rolde. Het was ook nog te horen hoe de medewerkers hun best leken te doen om de klanten gerust te stellen, iets dat niet geheel leek te lukken. Als hij het goed had, was Ragya niet veel verderop, dus draaide hij zich om naar waar hij haar had gezien. Er viel nog wel wat lich van buiten binnen, maar gezien ze zo diep de winkel in waren was dat niet heel veel meer, geen reden dus voor de mensen om te freaken eigenlijk. Nadat hij er zeker van was dat hij bij Ragya stond klonk er van hem "Laten we hier maar gaan, nu er nog paniek is." gewoon weggaan van de mensen die niets door leken te hebben, beter was dat namelijk.
Het viel hem nog mee dat de vos ook daadwerkelijk een het luisteren was naar wat hij aan het vertellen was. Toen er werd gesproken dat mensen veranderden, knikte hij kort, ja, dat gebeurde wel zeker. Er werd geopperd of het te maken had met Team Rocket, nu ze het zie.. "Ongeveer drie maanden nadat ik bij het team hoorde, kwam hij bij Team Rocket. Al is het nooit echt naar mij of de andere Pokémon geweest, is hij wel anders geworden, meer gewaagder en idioter." besloot de LLuxray met een soort van glimlach, voor zover deze dat lukte. Net op het moment dat hij wat verder wou vertellen, gingen de lichten ineens uit, nou ja zeg. De katachtige knipperde een enkele keer met zijn ogen, gelukkig maar dat hij nu ook gewoon nog prima kon zien, misschien zelfs ietsjes beter dan eerder. "Laten we maar naar buiten gaan." sprak hij dan ook, om van de stoel af te springen en naar buiten te paraderen, zonder enige moeite de mensen voorbij lopend.

De roodharige had nog weinig vooruitgang geboekt wat het kleren kopen betrof. Ze zat dus ook wat te rommelen toen het licht ineens uitviel. In bijna een natuurlijke reactie hierop bleef ze stilstaan. Door de winkel heen klonk er nu geschreeuw en over het algemeen paniek. Wat een stelletje aanstellers. Mensen, het was buiten nog licht. De rede waarom ze zelf stil stond was vrij simpel, ze was geen idioot en ze had een klein voordeel wat haar ogen betrof. Waar ze zodra ze naar buiten moest gaan weer even blind was, hielpen de pigmenloze ogen nu. Ze zag nog redelijk wat van de winkel. Tegen de tijd dat ze zich een weg naar buiten wou werken kwam ze Nathan weer tegen. “Klinkt goed” Reageerde ze simpelweg, Jammer genoeg had ze voor zichzelf geen groot voordeel. Maar goed. Het lukte haar vrij makkelijk om de weg tussen de schappen door te vinden, gewoon door een mix van nog wat kunnen zien en hier al eens gelopen te hebben. “Ik hoop voor je dat je nog niet betaald hebt?” Klonk er vrij simpel van haar, aangezien dit toch de makkelijkste manier was aan spullen te komen. Haar blik ging nu naar de omgeving, wat niet heel opleverde, en ze floot kort. Dan wist haar pokémon meteen dat ze naar buiten kon komen in plaats van haar eerst te zoeken.
De Ninetales leek nog redelijk goed gegokt te hebben met haar vraag. Want de kat leek al snel meer te kunnen zeggen. Blijkbaar had Team Rocket ook geholpen met Nathan naar het aangename individueel te brengen die hij nu was. Such joy, en daar wou haar trainster ook bij, dankzij die idioot. Kon je al een beetje zien waar ze naar toe wou? In ieder geval was de kat van die trainer nog wel een goed gezelschap. Ugh, ze werd hier nog vriendelijk van. “En dat is hoe wij jou trainer kennen” Reageerde ze toen, met een poging van humor in haar stem. Ze sprak veel in de wij vorm, maar tja, waar Ragya was kwam zei ook. Op dat moment ging het licht uit. Het zat wel in de basic Ninetales bouwpakket goed te kunnen zien in het donker, wat haar dus niet meer lastig viel dan de kat. Al kon ze wel gokken dat de ander alles nog beter zou zien. Bij de woorden van de ander knikte ze, waarna ze ook de stoel af sprong. Even leek ze echter te wachten, want haar eerste reactie was natuurlijk de roodharige weer te zoeken. Pas toen ze een teken hoorde kwam ze met wat simpele passen de deur uit, weer naast de kater.

Er werd simpeltjes geantwoord dat het prima klonk, waarop hij knikte, desondanks ze het waarschijnlijk niet goed kon zien, of niet goed in welk geval. als eerste had hij zijn hoofd willen schudden bij haar vraag, maar deed dat niet gezien het toch waarschijnlijk verspilde moeite zou zijn. "Gelukkig nog niet." het was niet erg, maar dat extra beetje geld houdend was niet erg, dus waarom niet. Verwachtend dat ze hem wel zou gaan volgen, liep hij alvast naar de uitgang, al leek de ander eerst haar vos nog had moeten terugroepen. Waarschijnlijk dat Chryses bij deze was, dus hij verwachtte niet dat hij de kat ook nog moest roepen. Het lukte wel op de een of andere manier, al duurde het even, maar hij was de winkel uit hoor. De jas had hij ondertussen weer aangedaan en was zonder enige problemen door de poortjes van de winkel gelopen, kwamen dit soort dingen toch nog wel een makkelijk voor hem in het voordeel zeg, zelfs al had hij het niet eens gepland. Ondertussen haalde hij buiten wachtend het kaartje van de fedora af, wat vrij makkelijk was gegaan en had het ding opgezet. Het werd maar later kijken hoe het met die jas zat dan.
Kort knikte de kat toen er daarna klonk van Aldrei dat hun, waarmee hij maar aannam dat ze ook Ragya erbij telde, dus op deze manier zijn trainer hadden leren 'kennen' "Ja, dat is het wel eigenlijk." het was enkel vervelend vond hij hoe de mensen het zo vreselijk nodig vonden om te schreeuwen, het was namelijk al dat ze zo vreselijk luid waren, dit hielp er dan niet bepaald mee. In tegenstelling tot de Luxray, welke gewoon meteen recht door naar buiten liep, wachtte de vos nog even, waardoor de katachtige wel nog even wachtte, tot Aldrei pas weer in beweging kwam.

Bij de woorden van de ander knikte ze automatisch terug, waarna ze doorhad dat de hele omgeving zwart en donker was, en knikken geen effect had. Echter was de roodharige te koppig hieraan toe te geven en zei ze verder niks meer als reactie. Misschien kon de ander ervan uit gaan dat ze had geknikt mocht hij de stilte erg vinden, wat ze evengoed betwijfelde. Op dat gebied was een gesprek met Nathan heel makkelijk, gewoon geen gesprek voeren en het was vaak goed. Over hem gesproken, de jongen ging nu al voor haar uit richting de uitgang. Zelf volgde ze even goed en duwde onderweg wat mensen opzij die in de weg liepen. Veel mensen mochten het dan niet realiseren, maar haar hoogte stond gelijk aan arm of elle boog hoogte. Dat was niet aangenaam als je dat tegen je hoofd aan kreeg omdat iemand in alle haast weg probeerde te komen. Dus gaf ze zichzelf de vrijheid mensen genadeloos in de ribben te raken tot ze opzij gingen. Goede technieken. Met een flinke moeite kwam ze ook eindelijk buiten, waar ze meteen even stil moest staan tot haar zicht herstelt was. Haar pigmentloze ogen waren dan wel handig bij weinig licht, maar in de buitenwereld hadden ze er maar weinig zin in. Toen alles na enkele seconden weer in beeld kwam zocht ze naar haar vos of Nathan. Welke ze ook het snelste zou vinden. Uiteindelijk bleek de enorme dude met groen haar en nu uitgedekt met aantrekkelijke kleding toch sneller op te vallen dan een kleine Ninetales. Vandaar dat ze weer zijn richting op liep.
Toen de ander verklaarde dat dat het wel was had Aldrei nog steeds haar standpunt behouden. In ieder geval wist ze dat de pokémon die ze uit het team van de ander kende niet verschrikkelijk behandeld werden. Al gaf ze weinig om die draken van hem of die Houndoom. Chryses vond ze ondertussen wel iets interessant en Lugus.. Hmm, die zat in de categorie dat ze wou dat er niks mee gebeurde omdat ze hem zelf in brand wou steken. “De mijne was ook niet altijd een Archen als dat ze nu is.” Zei ze uiteindelijk, toen ze weer naast de Luxray liep. “En ik was ook niet altijd zo’n prettig gezelschap als nu” Het laatste zei ze met wat zelfspot. De vos was zich er heel goed van bewust wat ze deed en hoe ze was. Het interesseerde haar gewoon niet. Daarbij had ze toch al het voordeel in haar soort om mensen te kunnen verstaan, wat ervoor zorgde dat ze meteen in kon grijpen mocht het haar niet aanstaan.

Al kwam er geen antwoord, nam hij maar aan ofzo dat ze hierop had geknikt, maar het waarschijnlijk niet geheel realiseerde dat hij het niet kon zien. Het duurde enkele seconden, maar nadat hij naar buiten was gekomen kwam ook de roodharige, al leek deze wat meer te moeten wennen aan het licht dan hem. In plaatst van te zoeken naar haar vos, leek ze meteen naar hem toe te lopen, waarop hij lichtjes fronste. Juist ja. Zijn blik op de ingang van de winkel houdend, was het te zien hoe Chryses en Aldrei daar ergens in de buurt samen. Wacht wat, die vos kon met iemand anders op haar trainer na om? Er was een wereldwonder mensen. Hij keek Rag even vragend aan. "Zie jij hetzelfde wat ik zie of?" sprak hij, knikkend naar de twee Pokémon.
Er klonk van de Ninetales dat haar trainer niet altijd de Archen was geweest die ze nu was, nee? Dat viel hem dan nog wel mee zeg. "Nee? Dat valt me dan nog tegen." sprak hij op het laatste dat werd gezegd. Al was het niet dat hij het in tegenstelling perfect kon begrijpen wat mensen zeiden in tegenstelling tot de vos, maar het was wel dat hij wel wat van kon verstaan, dus dat scheelde ergens voor hem. Op een manier dan. "Oh, ik zie de twee vogels al." sprak hij droogjes, om die richting op te lopen.

De roodharige stopte haar handen rustig in haar zakken, waarna ze floot voor Aldrei. Het was immers vrij druk geworden rond de ingang, door mensen die weg wouden of juist wouden kijken wat er gaande was. Ze had ook geen zin de Ninetales uiteindelijk weg te moeten slepen omdat deze ruzie had gekregen met iemand die op haar staart was gaan staan. Wel heel specifiek? Ze had er genoeg ervaring mee. Maar het leek erop dat ze niet lang hoefde te zoeken, want ze zag haar pokémon samen met die van Hotstuff lopen. Naast haar vond Nathan het even vreemd als zijzelf. Ook in haar ogen was een wat ontdane blik te vinden. Zeker, Aldrei liep vaker met andere, maar ze was nu vriendelijk aan het doen. Vriendelijk en Aldrei, in één zin. “Ik zie het maar ik geloof het niet” Besloot ze uiteindelijk.
In tegen stelling tot de ander deed Aldrei het minder goed met kritiek opvangen. Ze was niet voor niks zo overbeschermend. Vandaar dat haar oren kort naar achteren bewogen, maar ze het voor elkaar kreeg haar vriendelijkheid te behouden. Het was makkelijker ruzie te krijgen dan om dit vol te houden. Toch had ze besloten dat het niet al te verkeerd was voor de verandering. Hierna viel haar blik op Ragya, net voor deze floot. Chryses bleek ze ook op te merken. Haar blik ging echter naar Nathan toe. “Sinds wanneer loopt die van jou erbij alsof hij in een bank gaat beroven?” Sprak ze simpel, om zich hierna bij de mensen te voegen, haar trouwe plaats naast de roodharige weer opnemen.

Net zoals hem leek de roodharige het raar te vinden, dat ze zo samen waren, raar was wel een groot woord. Het was eigenlijk gewoon vreselijk raar. Er werd dan ook gesproken dar ze het zag, maar niet geloofde. Niet zo raar, dit was immers iets dat je ook waarschijnlijk nooit meer op nu na zal zien. "Heb je der iets gegeven ofzo?" Wist hij veel, het leek hem wel sterk, dus het was ook eerder voor de grap. Maar dat nam het niet weg dat het gewoon raar was, de Ninetales en de Luxray zo samen. Zodra de twee Pokémon dan ook naast hun trainers plaatsnamen, fronste hij lichtjes naar de Luxray, welke niet eens een blik waardig wierp op zijn trainer. Wat had die ineens?
Aldrei leek het er een stuk minder op hebben dat hij er een grapje over maakte, gezien het het duidelijk te zien was dat ze er misschien ietwat lichtjes aangebrand op reageerde, zelfs al was het niet vocaal. Terwijl ze naar hun trainers liepen, werd er aan hem gevraagd sinds wanneer die van hem erbij liep alsof deze een bank ging beroven. In de eerst instantie wou hij vragen waarom, gezien de katachtige het nog niet was opgevallen, maar eenmaal dichterbij was het te zien dat Nathan er inderdaad een nieuwe look had die er echt zo uitzag. "Blijkbaar net pas." hij trok het zich er weinig maar van aan, waarom zou hij namelijk? Het stond niet in zijn takenlijst om zich over dat soort dingen van zijn trainer zorgen te maken. "Het zal me trouwens niets verbazen als hij dat ook uiteindelijk gaat doen." het zal hoe dan ook een grappig gezicht nu zijn.

Dit was dus een van de dingen die je maar eens in je leven zag. Het was heus niet dat Aldrei moordzuchtig was tegen alles. Ze kon het redelijk vinden met de meeste uit haar team en met de Vulpix van Lucian, maar echt vriendelijk zijn? Nee, niet echt. Eerder niet doelbewust in brand steken. Bij de vraag van de ander ging ze er sarcastisch op in, omdat ze wel doorhad dat hij een grap maakte. “Nu je het zegt..” Ragya probeerde even contact te zoeken met de Ninetales, die eerder uit reactie haar blik ontmoette maar daarna weer simpeltjes terug keek naar de kat. Ehem.. pardon? Normaal kreeg ze wel iets meer dan alleen een blik. Ze gromde niet eens naar Hotstuff. Uiteindelijk ging Ragya even met haar hand door haar haren. “Ik denk dat ik haar nog liever normaal heb” Dan had je er in ieder geval nog wat aan.
De gouden vos keek even naar de Luxray en wachtte diens antwoord af. Deze was blijkbaar ook niet gewend dat zijn trainer er zo bij liep. Nu moest Aldrei toegeven dat hoewel ze veel op Nathan lette, ze maar zelden naar diens kleren keek. Toch was ze er vrij zeker van dat hij er toenet nog niet zo uit had gezien, al kwam het maar door dat hoedje. Echter keek ze wel geamuseerd bij de volgende woorden. “Mij eigenlijk ook niet. Ach, in ieder geval een drukke planning. Bank beroven, je trainer uit de gevangenis breken” Ze ging er zelf maar vanuit dat haar trainer dat niet zou doen. Maar goed, je had haar niet zeker, een beetje omkopen of uitdagen en wie weet waar ze zouden eindigen. Ach, in ieder geval deed ze nú niks strafbaars.

Het was te zien hoe de roodharige oogcontact probeerde te maken met haar vos, maar er leek niet meer vanaf te komen dan een enkele blik. Hij zou er niet van raar naar hebben opgekeken als dat naar de groenharige zo had gereageerd, maar dat er juist zo van de vos naar Ragya werd gedaan? Dat was ook iets heel nieuws. Een klein tijdje later zuchtte hij maar, hier hadden ze dus ook helemaal niets aan. Er werd dan ook gesproken door Ragya dat zij haar vos liever normaal had. "Begrijpelijk." sprak hij dan ook, om vervolgens maar zijn schouders maar op te halen. "Zullen we anders gewoon wat rondlopen? Hebben we meer aan dan aan die twee voor nu." sprak hij rustig, het ook dan echt menend, geen idee waarheen, gewoon wat ronddwalen zeg maar.
De Luxray legde nog even schiun diens ogen op de jongen, om daarna weer naar de vos te kijken, welke het erover had dat hij maar een druke planning had. Een bank beroven en diens trainer uit de gevangenis breken. en geamuseerde grijns gleed over diens kop, voor zover het hem dan lukte. "Ik ga hem niet helpen, hij verzint maar zelf een manier." klonk er dan ook van de katachtige. "Het is hem vaker gelukt, dus waarom nu niet?" het scheelde dat ze voor het moment niet iets heel gevaarlijks deden, iets waarover hij dus weinig zou moeten opletten. Of in welk geval ,dat was dan iets dat hij aannam.

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines