{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

Ragya waardeerde haar nieuwe positie niet zo zeer. Haar handen waren achter haar rug vastgebonden en ze voelde het koude materiaal stevig tegen haar polsen aanduwen. Het irriteerde haar bijna net zo erg als de agent zelf. Deze was niet al te veel onder de indruk van wat er allemaal was gebeurd. De man schatte ze dubbel haar eigen leeftijd en met genoeg ervaring en koffie in zich om dit alles bijna saai te vinden. Het enige wat hem echt dwars zat leek de aanval van Aldrei te zijn, want hij klaagde binnensmonds wat over hoofdpijn. Hij reageerde dit ook lichtelijk af door haar af en toe ruw vooruit te duwen of wat op te jutten sneller te gaan, maar ondanks dat alles leek hij wel te zorgen dat ze niet weg kwam. Eenmaal buiten liepen ze weer terug langs de weg waar ze gekomen waren, achter hoorde ze het lichte gekraak van diens walky-talky. Blijkbaar moest de andere agent ook maar hun kant op komen, en Nathan laten voor wat die was. Nou, ook leuk. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze hier over trauma’s heen moest komen zou ze ook nog in de bak eindigen. Want om het vriendelijk te houden was haar strafblad niet al te leeg meer, met nog genoeg straffen om in te halen. Nu vond ze alles van deze situatie gewoon verschrikkelijk, en ze straalde het zeker uit. Echt moeite doen om als een goede burger over te komen was het niet waard, daarbij was ze nog steeds te pissig om dat uberhoud te proberen. Ze werd nog een eindje meegebracht langs spriet, en nu zag ze ook hoe de andere agent naar hun toe kwam. Deze bekeek haar kort, op een manier die eerder leek alsof hij naar een straathond keek dan naar iemand die hem nog kon verstaan ook. Maar al snel verdween hij ook achter haar, en begon met de andere officier te overleggen. “Heb je die andere nog te pakken gekregen?” Zag je Hotstuff dan ergens? Nee, nee die zag je niet, dan zou het antwoord waarschijnlijk ook nee zijn right? Waarom vroegen mensen dat toch altijd? Gefrustreerd beet ze op haar wang terwijl het gesprek wat verder ging, tot ze bij een auto kwamen en ze op de achterbank geduwd werd. Ongemakkelijk ging ze zitten en probeerde haar opgefokte gedrag wat onder controle te krijgen.
Ondertussen was Aldrei aan het schelden op alles waar ze haar gedachtes ook maar op kon leggen. Voornamelijk op Ragya zelf. De vos was het tweetal nog even gevolgd maar er uiteindelijk achter gekomen dat ze niet meteen kon helpen, waardoor ze het wat hogerop had gezocht en uiteindelijk besloot dat ze ook maar naar het politiebureau moest gaan. Echt een andere plek voor haar trainster om te zijn was er nu niet. De gouden pokémon was toen maar naar beneden gekomen en de weg terug gevolgd, haar snuit bij de grond om wat geuren op te vangen. Al snel rook ze Nathan op de plek waar net nog het mes had gelegen, en haar gescheld verharde weer. Ze wou absoluut geen hulp van de groenharige, en in tegenstelling tot haar trainer lag dit niet aan trots. Aldrei mocht hem gewoon niet, punt klaar. Maar ze kon de hulp wel gebruiken en echt zin zelf een ontsnappingsplan te moeten fixen had ze ook niet. Vandaar dat de vos zich maar vervrouwde en weer verder liep, om al snel de twee bekende te zien. Met een ijzige blik waar zelfs Elsa u tegen zou zeggen kwam ze dichterbij en richtte zich eerst op Nathan. “Don’t say a thing” straalde ze van top tot teen uit, waarna ze even opzij keek richting Chryses. “Dat ging zoals verwacht” Mopperde ze wat, maar minder agressief richting hem dan dat ze voor de rest uitstraalde. Toch zette ze er hierna weer de pas in, want zo veel zin in quality time met die dodo had ze niet.

Hoe had de jongen het ook al kunnen raden, het was namelijk niet dat hij al heel lang had hoeven te wachten of de vos was al te zien, echter met een zeer koude blik werd er naar hem gekeken. Wel was het duidelijk te zien dat de jongen dit dus geen moet uitmaakte, want waarom zou hij? "Ik heb wel een idee waar ze word heengebracht, enkel is het er uiteraard flink bewaakt.. Aannemende dat ze word ondervraagd." hij dacht van wel in welk geval. Jammer genoeg was het nou niet bepaald in de buurt, maar lopend zouden ze het wrl makkelijk kunnen halen, immers was het ergste dat kon gebeuren, dat ze in een politiecel op het bureau daar zou worden vastgehouden na zo een ondervraging. Een zuchtje kwam van hem, al wist hij ongeveer waar het was, mocht een plan hebben ook misschien wel handig zijn, dat kon dus wel gaan werken. "Hoe gaan we haar eigenlijk dan ehm, redden? Direct daar binnenvallen of het subtiel doen?" al was subtiel een vieligere optie, leek het hem dat nog wel eens flink moeilijk om het stil te houden. Hm, gewoon daar met de deur naar binnenvallen kon gewoon wel nog eens gaan werken, een soort chaos laten ontstaan daar. Wel begon hij ook alvast daarheen te lopen.
Chryses had tijdens het wachten al de geur van Aldrei geroken, waardoor deze dan ook de juiste kant opkeek van waar ze zo moeten komen. Er werd gemopperd door de vos dat het dan ook was gegaan zoals verwacht. Voor even was er een geamuseerde glans te vinden in zijn ogen. "We krijgen haar er wel weer uit." sprak de kat dan met een klein grijnsje, ja joh, dat zou wel te doen moeten zijn. Er waren niet veel gekkere dingen te doen, maar het was mogelijk. Zoals verwacht had ze er echter weinig zin in om hier echt te blijven, want er werd al een pas ingezet. De Luxray keek even naar diens trainer, om lichtjes te zuchten, had je ook weinig aan uiteraard. Voor even versnelde hij zijn pas wat, zodat Chryses dan nu ook naast Aldrei liep.

Ragya had vrij weinig te doen nu, door het glas tussen haar en de agenten kon ze niks van hun gesprekken horen. Vandaar dat ze maar naar buiten keek om de wagenziekte tegen te gaan, haar rode blik langs de gebouwen laten glijdend. Ze was wel eens eerder in een van de cellen geweest, maar dat was eerder aan de andere kant van de stad geweest. Het duurde even dankzij het verkeer, maar uiteindelijk kwam de wagen tot stilstand. Het was dat ze van zichzelf al wit was, maar op het moment leek ze even doorschijnend te zijn. Weer een dwingend gebaar en ze werd overeind getrokken. Ze had besloten gewoon niet te gaan praten, en als ze moest spreken het dan in haar eigen taal te doen. Wie weet kreeg ze dan uitstel tot de ondervragingen tot er een tolk was, en ze ging er vanuit dat die niet zo snel in de buurt te vinden waren. Ze werd al snel naar binnen gebracht, waar meteen een van de agenten afsloeg in een van de gangen. Waarschijnlijk om er iemand bij te halen die zou helpen met het ondervragen, echt veel interesseerde het haar niet, want zelf liepen ze al verder richting een afgesloten kamer. Ze waren het kantoor gedeelte voorbij en de deur werd geopend. Meteen viel haar blik op de plekken waar duidelijk ramen zaten, zelfs al kon ze die vanaf de binnenkant niet zien. Er werd tegen haar gezegd dat ze moest gaan zitten tot er iemand zou komen. Had ze een andere keuze? Vandaar dat ze naar de stoel toe liep, die even grijs en koud was als de rest van de ruimte. Eenmaal plaats genomen keek ze recht voor zich uit, wachtend tot iemand zou komen om haar te ondervragen. Echter waren de mensen die binnen kwamen er niet meteen om haar te ondervragen, maar om haar spullen af te nemen. Ze moest haar riem in een bakje doen en haar tas afgeven, wat ze met tegenzin ook deed. Ze kon immers meer weinig opbrengen hier.
Aldrei keek ondertussen omhoog richting Nathan, die natuurlijk weinig reageerde op haar liefdevolle reactie. Ze hoefde ook niks meer dan dat, maar het moest duidelijk zijn dat dit niet vrijwillig was. Bij de woorden van de ander bewoog ze kort met haar oor en knikte even. Ze ging er maar vanuit dat meneer het tegen haar had, dus kreeg hij ook reactie. Kon ze het echt niet alleen af? Samenwerken met een psycho zodat die nog betere vriendjes kon worden met haar idioot was niet waarop ze doelde. Echter leek deze wel na te denken, wat weer een voordeel was. Bij de vraag grauwde ze even, wat al genoeg moest zeggen over welke optie. Maar om het duidelijker te maken stak ze een van haar staarten op. Optie 1, binnen vallen en er vanaf zijn. Subtiel werkte nooit naar haar ervaring. Hierna liep ze echter al door, nu nog de geur vonden die er overduidelijk hing. Ze bleef het liefste zo lang mogelijk voorop en eigen baas. Chryses kwam naast haar lopen, en zei dat ze Ragya er wel uit krijgen. Aldrei zuchtte even lichtelijk “Dat hoop ik, echt veel zin om op straat te slapen heb ik niet” Ze probeerde haar lichtelijke gepieker te verbergen met mopperen en humeurig zijn, wat nu eenmaal haar standaard gedrag was. Op een klein drafje liep ze verder.

Bij zijn ehm, vraag, werd al snel een antwoord gegrauwd, hier had hij natuurlijk echter weinig aan, maar al snel werd het duidelijker gemaakt doordat de Ninetales een enkele staart opstak. Direct it is, nu nog daarheen gaan dan. Tijdens het lopen was de jongen een plan aan het bedenken, of in welk geval, dat was wat hij probeerde. Ondertussen was hij er trouwens achter gekomen dat spontane dingen waarschijnlijk beter zouden gaan. Hij wist wel omgeveer wat te doen als ze in een van die cellen zat die ze haar hadden, die hadden namelijk elektrische sloten en het was al eerder gebleken dat deze gemakkelijk geopent konden worden als ze wat werden overbelast met meer elektriciteit. Ja, het was een ding dat werkte, dus daar vroeg hij verder niet naar. Een zuchtje kwam uit zijn mond, dit kon ergens toch wel pitteiger worden dan hij zou hopen, naja, weinig om echt aan te doen.
Op zijn woorden werd lichtelijk gezucht, niet dat hij echt anders was gewend, maar goed. Zodra de vos verder begon te praten richtte Chryses zijn blik schuin op haar, wel uiteraard nog lettend op de weg voor hem. Er werd gesproken dat ze het hoopte, gezien Aldrei maar weinig zin had om op de straat te slapen, begrijpelijk. In de eerste instantie had hij, voor het geval dat, haar willen om bij hem te blijven dan, maar wetende dat zijn trainer er uiteraard was en zij een absolute hekel had aan die gast.. deed hij het maar niet. "Zo ver zou het niet lopen hoor." sprak hij rustig, om voor even naar achter te kijken en de groenharige daar nog te zien, de twee volgend. Mooi, die bleef niet als een sukkel achter. Hierna rochtte hij zijn blik weer op de weg.

Nadat Ragya haar bezittingen af had moeten staan was het weer aan haar om geduld te hebben en te wachten. Niet haar beste punt, maar ze wou niet nerveus overkomen door rondjes te gaan lopen. Naar haar gevoel duurde het dus ook een stuk langer dan het eigenlijk was, maar toen ging de deur weer open. Iemand die ze nog niet eerder had gezien liep de kamer binnen en stapte stevig op haar af. De roodharige bleef rustig zitten tot de man voor haar stond en zijn hand uitstak. “Officier Shelby” Stelde hij zichzelf simpel voor. In een simpel gebaar nam ze de hand aan en schudde deze even. Van natuur was ze niet zo moeilijk wat haar naam betrof, zelfs niet op dit moment. Het was toch niet haar echte, volgend de papieren zou er niemand bestaan. “Airon” Reageerde ze dus ook, enkel haar achternaam gevend. Als hij meer wou moest hij het maar gaan vragen, en dat leek Shelby net van plan te zijn. De man trok zijn stoel naar achteren en ging zitten. “Dus mevrouw Airon, waarom bent u hier?”
Aldrei had haar oren nog altijd naar achteren gedrukt, terwijl haar mopperende humeur verder ging met bestaan. Soms wou ze dat ze van trainer kon ruilen naar iemand die wel logische keuzes maakte. Maar goed, je had niet alles te kiezen. Chryses bleek echter nog zeer positief te blijven, of nam in ieder geval de moeite een goede reactie bij elkaar te liegen. Werd gewaardeerd, toch lag haar aandacht net bij andere dingen om hier te veel mee bezig te zijn. Haar amberen blik gleed over de straten heen tot ze op een punt kwam dat ze haar spoor niet meer kon volgen. Toch liep ze resoluut door tot ze bij een splitsing kwamen, waar ze even naar de kater keek. “Weet jij toevallig de weg vanaf hier?” Haar blik gleed kort naar achteren richting Nathan, maar hij was nogal de laatste oplossing. Het was al erg genoeg dat ze heb nodig had, tot dan hielt ze het liever bij Chryses.

Hij had zijn handen in zijn zakken gestopt tijdens het lopen, het leek er voor even op dat de Ninetales een spoor had kunnen oppakken van waar de roodharige heen was gebracht, scheelde voor hem weer om er moeilijk heen te zoeken. Zijn blik bleef dan ook de omgeving bekijken, of er zowel mensen waren te zien of eigenlijk wat dan ook, maar op een enkele Houndour na die hij in een van de vele steegjes had zijn verdwijen, was er maar weinig iemand te bekennen behalve hij en uiteraard de twee Pokémon voor hem. Hm. Over de twee gesproken te hebben, het was te zien hoe ze hadden gestopt bij een splitsting, het scheelde dat de jongen het hier herkende, dus hij bleef ook gewoon doorstappen en nam dan ook een van de twee paden, als hij het goed had, moest het niet al te lang meer gaan duren, dus dat scheelde.
Ze hadden gewoon rustig doorgelopen verder, zonder teveel gepraat, tot de vos niet meer wist welke straat ze moesten heengaan. De Luxray schudde zijn kop even bij de vraag, nee, hij had geen idee. "Ik zou het niet weten eerlijk gezegd.." klonk er dan ook als antwoord voor hem, tot echter zijn trainer de vraag al indirect beantwoordde door een van de twee richtingen op te gaan. Kort haalde Chryses een soort van diens schouders op, om maar mee te lopen, er zou niet heel veel kunnen misgaan hieraan.. Wacht, eigenlijk wel.

De roodharige had haar originele plan niet lang vol kunnen houden. Er waren enkele vragen gekomen over wat ze deed in zo’n ongure buurt, wat ze deed in de buurt van spriet en waarom ze wegrende. Ragya had op enkele dingen in haar eigen taal geantwoord, soms nog wat plezier hebben met de woordkeuze. Het was toch niet dat de ander het verstond. Maar meneer Shelby was niet snel van zijn stuk afgebracht, en leek door te hebben dat ze wel degelijk normaal kon antwoorden. Vandaar dat ze nu gewoon haar mond hielt. Haar pigmentloze blik bleef lichtelijk vernauwd op de ander gericht, maar ze sprak niet op bij de vragen. Na een tijdje begon de ander wat geïrriteerd te raken, al kon deze dat nog goed verbergen. Het was enkel de zucht en de koude blik die het vrij gaf, net voordat hij opstond en de ruimte uit liep. Niet lang daarna kwam een agent, die ze eerder had gezien toen ze deze kamer binnen kwam, haar ophalen. Ze werd blijkbaar in bewaring genomen, want haar wandeling rond het gebouw eindigde bij een oranje deur. Fun fact, cellen kregen altijd felle kleuren zodat degene erin niet depressief worden. In dit geval was de kleur oranje, met de rest een hard wit. Ze werd naar binnen gebracht en de deur werd achter haar gesloten. Zodra ze de voetstappen niet meer hoorde begon ze rond te zoeken naar een uitweg of iets dat ze zou kunnen gebruiken, iets anders was er toch niet te doen.
Aldrei keek verwachtingsvol naar de ander, maar deze bleek het blijkbaar niet te weten. Leuk dan. Echter nam Nathan nu weer de leiding en liep verder. Echt een rede om pissig te zijn door deze actie had ze niet. Maar ondertussen was het al duidelijk dat ze zich overal aan kon irriteren zodra de groenharige het deed. Vandaar dat ze wat koppig haar oren naar achteren duwde en naar Chryses keek. Toch liep ze ook mee toen de kat weer verder ging. Het scheelde niet veel of ze droeg een onweerswolk boven haar kop. Met een beetje geluk duurde het niet lang meer, in actie zou het vast beter worden…

Hij had geen enkele aandacht besteed aan de twee Pokémon. Van Chryses verwachtte hij enkel dat de kat zou gaan meelopen, en Aldrei? Als deze haar trainster wou helpen had hij ook nog wel zo een gevoel dat deze hem wel zou volgen. Met zijn handen in zijn zakken liep de groenharige in een stevig pasje door, het zou maar iets van nog een minuut of vijf zijn voordat ze daar waren, dus dat scheelde wel wat. Het was niet dat hij andere dingen echt te doen had, maar er waren betere dingen dan enkel mensen uit politiebureaus redden om te doen. Gewoon. Geweldig, niet uiteraard. Naja, het was dat hij prima met de roodharige om kon gaan, anders had Nathan dan ook waarschijnlijk niets gedaan.
De vos leek enkel pissiger te worden nadat Nathan de leiding had genomen door een van de twee richtingen op te gaan. Echt, wat een goede vrienden waren die twee ook zeg.. dus niet. Naja, hij zou er ook geen moeite voor doen om dat anders te laten verlopen, het was niet dat hij er nou eigenlijk veel aan kon gaan doen eigenlijk. Een zacht zuchtje had geklonken van de kat, al sprak deze verder niets tijdens het lopen. Het viel hem nog wel steeds meer op dat er nog geen enkel persoon in de buurt was, het zal vast wel niets zijn..

Dit was.. saai. Opgepakt worden was altijd veel spannender in de films dat in het echte leven. Het was gewoon van de ene kamer naar de andere gaan en helemaal niks te doen hebben. Ragya had ondertussen al gekeken naar wat de ruimte te bieden had, en was teleurgesteld. Uiteindelijk was ze maar op het bed gaan zitten om te wachten tot er weer iets zou gebeuren. Misschien dat ze wat kon flikken als er weer mensen in de buurt waren. Ze had nog geen idee wat, maar om helemaal niks te doen zat nu eenmaal niet in haar genen. Dat was cliché zeg. Maar toegeven was er weinig anders om te doen dan zulk innerlijk dialoog te houden. Het hielt haar nog redelijk stabiel, wat sarcastisch en spottend tegen haar zelf te zijn. Want hoewel ze er geen fobia voor had, kon ze er niet tegen vast te zitten in een gesloten ruimte. De verhoorkamer was nog niet al te erg geweest. Toen wist ze dat er mensen naar haar keken, en dat ze er niet lang zou blijven. Nu was de ruimte kleiner en was ze afhankelijk van andere. Het was dit gedeelte dat haar dwars zat, haar trigger was. Maar een keer op een dag uitgelokt worden was wel genoeg. Ragya haalde dus diep adem en sloot haar ogen kort. Ze wist niet hoe vaak ze het nog ging zeggen maar de dag werd dus steeds beter en beter met de minuut.
Aldrei probeerde echt het beste te maken van de situatie, ze hielt zichzelf nog in voor haar doen en deed zelfs neutraal tegen het gezelschap. Ze was al bijna vriendelijk te nomen, op het mokken en regelmatig schelden na. In ieder geval mocht ze de kater wel, wat al vreemd genoeg was. Hij was gewoon zo nuchter en rustig aangelegd dat het haarzelf ook wat kalmeerde. Want toegegeven, ze had nog helemaal niemand in brand gestoken vandaag. Met deze gedachte keek ze nog schuin naar de lynx, waarna ze haar aandacht richtte op de omgeving. Ze herkende de milde geur van haar trainster al. “We zijn er” Sprak ze hardop, en haar tempo versnelde zich weer.

Ongeveer was het wel dat de jongen wist waar de roodharige nu doorheen moest gaan, een overhoring om vervolgens in een cel te worden gegooid en simpelweg wachten, want tja, je kon niet meer gaan doen dan dat. Proberen te ontsnappen was wat moeilijk, gezien je er of constant in de gaten werd gehouden, of je gewoon niets kon doen in zo een cel. Zijn blik ging kort naar de Ninetales, welke kort wat leek te blaffen, geen idee wat het zou zijn natuurlijk, waardoor Nathan er maar verder weinig aandacht aan bestad. Wel was het dat ze bijna bij het bureau waren- oh wacht, dat was waarschijnlijk waar de vos het indirect over had. Heh. Naja, eerst was het nog dat ze hoe dan ook eerst daarbinnen moesten komen zonder te worden opgepakt, om daarna nog de roodharige te zoeken, al had hij wel het gevoel dat het laatste makkelijk kon gaan gebeuren met de Ninetales. Al snel was de achterkant van het gebouw in zicht, hm, met Agrona en Abby zou het erg snel geklaard zijn, daar was de jongen zeker van, maar hun twee tegelijk uithebben was onhandig. Uiteindelijk besloot hij maar om een van de twee charizards, als zijn Flygon te gaan gebruiken, dat zou wel goed genoeg gaan werken. Hij liep door naar de voorkant van het gebouw, pakte hij dan de twee Pokéballs van Agrona en Aella erbij. "Richt daarbinnen zoveel mogelijk ravage aan." sprak hij met een grijns, om kort naar het gebouw te knikkn. Hij wachtte zelf nog even met naar binnen gaan, om wel de Luxray en Ninetales aan te kijken. "Jullie gaan pas later naar binnen, om Rag te zoeken." klonk hij, om even kil naar de vos te kijken, wetende dat deze anders nooit zou luisteren, misschien dat ze dat zelfs nu niet zou doen, maar het was maar te zien of het wel zo zou zijn.
Bij Aldrei´s opmerking dat ze er waren, stak hij even zijn neus in de lucht, om ook vaagjes Ragya´s geur te proeven, om daarna kort te knikken naar de Ninetales. "Inderdaad." bevestigde hij dan ook. Bij het gebouw aangekomen waar de geur het sterkste was, had Nathan zowel Agrona als Aella uit hun Pokéballs gelaten, oh Arceus, wat was hij van plan. Al snel was het te zien hoe de twee in het gebouw gingen, waarna er van alles klonk, maar weinigs goeds. Op het moment dat de Luxray ook naar binnen wou gaan, was het Nathan´s stem die hem stopte, oke, hij ging niet meer.

De roodharige was nog bezig geweest zichzelf in orde te houden toen er ineens onrust van achter de deur kwam. Fronsend opende ze haar ogen en duwde zichzelf van het bed af, waarna ze richting het oranje metaal liep. Aangezien ze toch vast zat in een metalen en stenen ruimte hadden ze geen mensen als persoonlijke bewaking. Natuurlijk hadden ze wel iets van camera’s hangen voor als ze het nodig hadden, maar op de gang was het dus vrij rustig. Lichtelijk op haar tenen gaan staan zodat ze door het glazen raampje kon kijken checkte ze de gang. Ze zag enkele agenten richting de achterkant van het gebouw rennen, zich duidelijk uitgerust hebbend. Er was dus iets aan de hand. Misschien Aldrei die kwam helpen? Op het moment dat ze dat dacht hoorde ze een harde knal en grauw, eentje die duidelijk niet van een vos kwam. Misschien Hotstuff en zijn team, die stonden wel op de tweede plaats van dingen die een politie centrale nu aan zouden vallen. Echter had ze niet op de groenharige gerekend, pessimist dat ze was, maar als dit zo zou zijn was het een welkome hulp. Zelf kon ze het nog niet zien, want het raampje gaf niet veel uitzicht. Ze liet zich weer terug op haar voeten vallen en liep wat ongeduldig verder in de cel.
De gouden pokémon keek even naar de ander toen deze haar woorden bevestigde. Echter was haar aandacht al helemaal naar het gebouw gegaan. Ze keek even omhoog richting de groenharige, die twee van zijn eigen pokémon eruit halend. Agrona en Aella, wist ze de twee te benamen. Met voornamelijk de tweede had ze al flink wat contact mogen maken. Blijkbaar moesten die wat onrust gaan scheppen en het gebouw vernielen, of dat moest eigen interpretatie zijn. Zelf wou ze nu meteen in actie komen, gewoon met de andere naar binnen gaan om haar trainster op te pikken. Dat moest vast te doen zijn, ze was behendig en kon wel een paar agenten uit de weg ruimen. Maar ze had nog geen stap gezegd of de woorden van de groenharige werden op haar en de kat gericht. Meteen als reactie hierop grauwde ze wat onvrouwelijke termen terug. Op dat moment ontmoette ze de kille blik van de ander. Haar gesnauw ging over naar een diep gegrom, maar ze staakte haar protest wel. Ooit zou ze hem terug pakken en zorgen dat die in het ziekenhuis eindigde. Ooit. Eerst Ragya eruit krijgen.

Hij had het wel zeker door dat de Ninetales er absoluut niet blij mee was met dat hij haar zomaar wat had bevolen te doen, niet dat het hem minder kon uitmaken hoe de vos over iets nadacht. Er werd dan ook wat gegromd door Aldrei, maar zodra deze Nathan's kille blik zag minderde dit meteen, beter was dat dan maar ook. Hij had zijn blik naar binnen gericht, waar het te zien was hoe de twee Pokémon random agenten aan het aanvallen waren, ook uiteraard de Pokémon die erbij werden gehaald. Mooi. Nu pas liep hij dan ook naar binnen, het scheelde dat de cellen dan ook op dezelfde verdieping waren, aannemende dat de roodharige daar in welk geval inzat. Het leek er niet op nog dat hij was opgemerkt, of in welk geval zodanig dat mensen er ook echt iets bijdachten of het melden. Een klein grijnsje speelde rond zijn lippen. domme mensen. Na even te hebben rondgekeken liep hij weer langs de cellen, hm.
In tegenstelling tot de Luxray, welke gewoon simpelweg had geluisterd naar diens trainer, was Aldrei erdoor nog wat flink aan het schelde. Wat een gezelligheid daar zeg, ehem. Wel leek de vos ineens wat minder agressief te doen dan eerder, hij keek wat op, om enkel een kille blik van Nathan te zien, brr, nee bedankt. Eenmaal binnen was de Luxray al vooruit gerend, hij had al geroken als gezien waar de roodharige was, het was niet al te moeilijk namelijk, er waren niet veel mensen die zo kort waren en waarschijnlijk afgezonderd zaten. Bij de juiste cel remde hij dan ok af, om flink te grommen naar de groenharige, om te laten weten dat ze hier zat, nu wist Ragya ook maar meteen dat hier haar hulp was.

Aldrei had wijselijk stil gehouden tot Nathan zelf in beweging kwam. Ze waren al snel binnen en leken nauwelijks aandacht te krijgen van de andere mensen. Maar lang bleef ze er niet bij stilstaan. Want ze sprong op hetzelfde moment als de kat naar voren. Deze ging haar echter al snel voor, duidelijk doelgericht aan het rennen. Toch had de Ninetales er niet lang voor nodig de bekende geur van haar trainster te vinden. Soms leek het er zelfs op dat ze niks anders deed dan die achterna te zitten. Met eenmaal een duidelijk spoor om te volgen kwam ze al snel op een redelijk tempo. Ze was nog maar net de hoek om toen ze Chryses hoorde grommen. En ja hoor, waar ook de kat stond was de geur van haar trainster het sterkte. Meteen blafte ze naar haar toe en keek naar het metalen slot. Haar ogen glommen lichtelijk op in hun amberen kleur, klaar om een poging te doen het slot open te branden.
De roodharige hoorde nog meer remoer. Het schreeuwen van commando’s, pokémon geluiden en wat haastig overleg vanaf het kantoor gebied. Aangezien ze vrij compact zat waren de geluiden nog gedempt en kreeg ze er weinig bruikbare informatie uit. Door het raampje zag ze ook weinig. Zelfs al ging ze op haar tenen staan om er doorheen te kijken kon ze weinig zien behalve de cel tegenover haar. Weer een knal, maar daar lette ze al niet meer op. Haar aandacht was pas gegrepen toen ze een flinke grom hoorde, en niet lang daarna een bekende blaf. Daar was haar reddingsteam dus, nog best snel eigenlijk. Niks over te klagen. Ze wist nu zeker dat Aldrei aan de andere kant stond, en de grom was waarschijnlijk van die huiskat. “Aldrei, laat de deur heel” Sprak ze hard op zodat het te horen zou zijn. De deur ging open met een pasje, en ze had niet het idee dat er een hoop vuur tegen aan gooien dat punt zo goed zou doen. Waarschijnlijk kon de Luxray nog meer uithalen.

Het scheelde wel zeker voor de jongen dat de twee Pokémon al voorop waren gegaan, het leek er daarbij ook nog eens mooi op dat ze al precies wisten waar de roodharige zat. Hoe mooier had het wel niet kunnen lopen zeg. Eenmaal dan ook bij de juiste cel aangekomen, welke hij wel gemakkelijk had kunnen vinden door de overduidelijke tekenen van de twee Pokémon, keek hij kort door het raampje naar binnen, om daar inderdaad Ragya te zien. Hij had daarna zijn aandacht gericht op het slot die de cel had, inderdaad hadden ze nog steeds een elektrisch slot, kwam mooi voor hen uit. Hij gaf een kort knikje naar de Luxray, gevolgd door een kort bevel. "Thunderbolt op het slot." door de overbelasting zou het slot moeten stoppen met werken, en daarbij dus mooi opengaan. Dat had vorige keer ook prima gewerkt, dus waarom ook nu niet hm?
Het duurde niet heel lang of ook de Ninetales stond al bij de juiste cel, dus bij dezelfde waar hij al stond. "Ik denk niet dat vuur gaat helpen." sprak Chryses rustig, al doorhebbende dat de Ninetales van plan was om het ding te gaan flamberen. Niet heel veel later klonk het dan ook al van Nathan dat de kat een Thunderbolt moest gaan gebruiken op het slot. Zodra Chrys dat deed, duurde het even of er was een vaag piepje te horen, waardoor de kat abrupt stopte. Hij kon zien hoe een rood lichtje uit was gegaan, betekende dat het ding nu open, of beter gezegd uit moet zijn. Nu zou het wel open moeten zijn.. dacht deze dan.

Ragya zette in haar cel enkele stappen naar achteren. Ze had geen idee wat het plan was, maar als Aldrei alsnog haar plan door zou voeren kon ze de afstand vast wel waarderen. Voor de veiligheid. Maar in plaats van een hoop vuur zag ze nu Nathan’s gezicht door het raampje. Had Aldrei echt samengewerkt met hem? Vreemde wereld zeg, vreemde wereld. Het was vast niet zonder klagen gegaan. Hoe dan ook leek het erop dat de groenharige een beter plan had dan alles neerbranden, wat wel de leukere optie was, door gewoon het slot te overbelasten. Ze hoorde wat gedempt gepraat en hierna zag ze hoe de vonken door het slot heen schoten. Na een kort geluidje wachtte ze nog even af voor de veiligheid. Maar hierna stapte ze naar voren en opende de deur simpelweg. Dit ging verassend makkelijk.. Haar pigmentloze blik viel eerst op de pokémon, en hierna op de jongen met de fedora. “Takk” Sprak ze kort, maar het was al meer dan dat je normaal kon verwachten van de trainster. Ze liep nu langs het gezelschap en zuchtte opgelucht, blij zijnde uit de gesloten ruimte te zijn gekomen. “Ik zou al bijna denken dat dit je dit eerder hebt gedaan” Opperde ze er droogjes achterna, voornamelijk om haar vorige actie wat te bedekken.
Blijkbaar was niemand het eens met haar keuzes. Ragya protesteerde door de deur heen en ook de kater had zijn twijfels over haar manier. “Natuurlijk helpt vuur, dat helpt bij alles” Bracht ze nog als geldig tegenargument, maar sprong hierna opzij. Dit voornamelijk omdat de ander de opdracht kreeg voor een Thunderbolt. Niet lang na de aanval was haar trainster dus ook vrij. Zelf ook tevreden haar partner weer terug te hebben stelde ze zichzelf weer naast de roodharige op. Deze was weer aan het praten met die dodo, maar dankzij diens woorden schoot ook haar iets te binnen. “Bedankt” echode ze richting de kater, de woorden duidelijk wat vreemd in haar mond. Hierna besloot ze echter dat het theekransje over was en blafte scherp. Move it mensen, ze zaten nog altijd in een politie bureau.

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines