Streak of Madness

De ander leek haar nieuwe nightmare fuel wel leuk te vinden. Zelf was ze er veel minder mee eens. Op de een of andere manier had ze gewoon gedacht dat mensen badkleding aanhadden of handdoeken. In de films waren er altijd handdoeken. Daarbij was het zicht ook een stuk mooier geweest. Zo veel mens… brrrr. De groenharige hielp ook niet bepaald, want hoewel ze niet zijn woorden verstond begreep ze het idee wel. “Þú ert ekki að hjálpa” kaatste ze op dezelfde manier terug. Bij zijn uitleg keek de roodharige pas zijn richting op, al was haar gezicht nog steeds witter als normaal, op uitzondering van haar wangen. “………….. hoe…… nee… laat maar” Hiermee gaf ze het uiteindelijk op. Haar blik gleed richting Aldrei, die haar aankeek op een manier van; hoevaak heb ik je wel niet gezegd te kloppen voor je ergens naar binnen gaat? Nog steeds beschaamd om wat ze had mogen ervaren zette ze behoedzaam een stap van de deuren af. “Jij hebt deurendienst, ik keek wel ehem.. in die gang, klinkt goed?” De vos snauwde. “Dat vat ik op als een ja. Veel plezier. Kom Eric, jij gaat mee” Met deze woorden ging ze des betreffende gang in. Geen idee waarom Eric mee moest, emotionele steun nam ze maar aan. Met een beetje geluk had ze er nog wat nuttigs aan, op zijn minst kon ze nog achter hem schuilen mocht er iets langskomen wat ze niet wou zien. En ze ging er natuurlijk vanuit dat hij hier meer verstand van had, als je nagaat dat hij het vorige zag aankomen.

De ander leek er in ieder geval meer plezier in te hebben dat zijzelf, wat ze niet zozeer waardeerde. Was heel serieus hoor. Al moest ze toegeven dat ze er niet meer aan zou overhouden dan was slapeloze nachten en het feit dat haar wantrouwen richting deuren 40% was gegroeid. Voor nu vond ze het belangrijk zo snel mogelijk weg te komen van des betreffende scene en snel een gang in te gaan, Aldrei aan haar lot overlatend. Jammer genoeg leek het er al snel op dat de gang nergens naar leidde, waardoor ze wat verloren bleef staan tot de ander weer opsprak, duidelijk geamuseerd. “No, not really” reageerde ze dus ook richting de waarheid op een zacht toontje vergeleken haar normale duidelijke antwoorden. Wantrouwig keek ze over haar schouders naar de plek waar ze nu weer naar toe moesten gaan. Nee, ze wou niet meer in die deuren kijken.. ze had wel genoeg biologie gezien voor de dag.

En ze gingen dus weer lopen, waar ze nog best oké mee was. De gangen waren versiert met papieren bloemetjes en andere onzin die rust en relaxen hoorde uit te stralen, maar geen kapstokken. Je zou denken dat die dingen het eerste waren wat je tegenkwam in zo’n plek. Maar dat viel blijkbaar tegen. De ander was blijkbaar nog best een goede emotionele steun, wat ze zowel waardeerde als verbazingwekkend vond. Ze besloot er maar niks op te zeggen, behalve de ene vraag te stellen die ze nu een tijdje had “Wat betekend lampróg eigenlijk?” Ze sprak het woord wat bevreemd uit dankzij haar eigen accent, dat het niet zo eens was met de taal van de ander, het klonk meet als hamp-rok, met de nadruk op het laatste gedeelte. Ze was benieuwt of ze nog een vertaling kreeg, iets wat ze zelf nauwelijks gaf, maar het was in ieder geval iets om de tijd mee door te brengen terwijl ze door de gang liepen.

Het leek erop dat Eric zijn zinnen niet kon eindigen zonder een bijnaam toe te voegen. Want hoewel ze antwoord kreeg op de ene term kwam er gewoon weer een andere in diens plaats. Maar toch, blijkbaar werd ze Firefly genoemd, iets dat ze niet echt had verwacht. Het was best.. schattig. Echt een idee hoe ze zichzelf erbij moest voelen had ze niet, iets waar de knipoog niet bepaald bij hielp. Al begon ze dat ondertussen maar te accepteren bij Eric. Echt een idee wat ze er op terug moest ze zeggen had ze niet, dus hiel ze wijselijk haar mond dicht, al was het wel aan haar te zien dat ze aangenaam was verrast. Ze had erger verwacht.

En ze zagen uiteindelijk deuren, laat dat nu net iets zijn waar ze geen behoefte aan had. Bij de fronsende blik van de ander keek ze hem wat sceptisch aan. No way dat zij nu degene was dit open te doen. Vandaar dat ze nog even extra ging kijken, en uiteindelijk een conclusie trok. “Ik denk dat dit kleedkamers zijn.” Verklaarde ze, waarna ze simpel een stap naar achteren zette en Eric tot schild promoveerde. “Ik heb mijn lesje geleerd wat deuren betreft, aan jou de eer Hotstuff” Ze wist immers nog niet wat voor kleedkamers dit waren, maar ze had er eerlijk gezegd geen behoefte meer aan. Als het nu van mensen waren rond haar eigen leeftijd was het nog niet zo erg, maar zo veel los vel of vet van oudere mensen? Nee. Nee bedankt, het hielp ook niet dat haar kleine beetje opvoeding die ze had gehad niet echt zulk uitzicht tolereerde.

Hey, hij luisterde in ieder geval wel, iets dat een voordeel was. De ander deed zijn gegeven taak wat kijken betrof, en kwam met de reactie dat het gelukkig leeg was. Opgelucht stapte ze na hem naar binnen en hielt de deur nog even open, waarna ze nogmaals Aldrei floot. Hierna ging ze zelf ook opzoek naar haar jas. “Het ziet eruit als de beste optie” Merkte ze nog op, waarna ze door wat jassen en plastic tasjes heen rommelde. Oh kijk, iemand was zijn portemonnee vergeten in een kluisje te doen, wat erg. Zonder veel moeite vervoerde ze het geld naar haar zak en liet het leren geval achter. Tja, oude gewoontes waren moeilijk af te richting. Daarbij was geld beter te missen dan de rede waarom zij hier haar jas achterna zat, anders was de ironie net wat groter geweest. Voor de rest waren het gewoon tassen en jassen, nog niet degene van haarzelf. Ragya keek weer op toen Aldrei binnen kwam lopen en na de ruimte even bekeken te hebben op een bankje sprong, om vanaf hier ook te gaan zoeken. Urgh, hopelijk waren ze hier snel uit verlost.

Bij de vraag die de ander stelde schudde ze haar hoofd, al realiseerde ze dat de ander dit niet kon zien. “Nee, niet echt” Sprak ze op een humeurige manier. Leek erop dat de koffie aan het uitwerken was, wat een gevaarlijke situatie. In ieder geval kon ze hier meteen de rimpels laten wegwerken die ze er nu bij fronste. Met een zuchtje liep ze toen verder en probeerde door een van de raampjes heen te kijken die in de deur zaten. Uiteindelijk leek het erop dat ze er niet bijkon, waardoor ze vrij charmant een tweede poging voor kijken deed door op een bankje te gaan staan. Goed, nog vrij veilig. “Ik zie m’n jas” Sprak ze vrij onwerkelijk, waarna ze de deur opende en naar binnen stapte. Dit leek meer het spa gedeelte te zijn, maar ze werd al meteen tegengehouden door een vrouw die naar haar toe kwam lopen. “Geen kleren toegestaan hierbinnen” Ragya knipperde verbaast. “Je weet hoe verkeerd dat klinkt? Ik wil alleen mijn jas ophalen..” De ander leek het niet te waarderen, maar goed, Ragya was ook niet altijd tactisch ingestelt. Vrijwel nooit eigenlijk. De vrouw zette haar handdoek op haar hoofd weer goed en maakte een handgebaar. “Geen kleren, pronto, geld ook voor hairdip-fiasco daar, er liggen verderop wat handdoeken en bij die vriend van je zijn er kleedhokjes. Succes”

Die vrouw was echt een pain in the arse. Nathan, Eric, wie er ook verontwaardigd was van de twee was het daar blijkbaar mee eens. Het ergste van allemaal was dat Aldrei ook afgeschreven werd van de opties. De roodharige was ondertussen al wat naar achteren gelopen en keek nu schuin de ander aan. “Denk je dat Aldrei sneller is dan die vrouw?” Opperde ze sceptisch, maar de ijzeren blik zei al genoeg. Daarbij was ze net uit de gevangenis en ze hoefde niet nog eens opgepakt te worden, in de komende weken in ieder geval. Verder leek haar Ninetales het idee ook niet te waarderen, want deze was al humeurig aan het grommen. Niet dat echt zo nieuw was in alle eerlijkheid. Toen Eric weer sprak zuchtte ze koppig en keek opzij richting de plek waar haar jas was. “Nee, ik heb het nodig...” Hierna kwam er een idee in haar op die het proberen wel waard was, met een bijna onschuldig grijnsje keek ze omhoog naar de groenharige. “Jij wilt heel toevallig mijn jas niet in je eentje ophalen?” Ze kon het proberen, daarbij was een dag met Ragya niet compleet zonder dat ze andere het lastige werk wou laten doen.