Streak of Madness

In ieder geval liepen ze nu de goede kant op. Ragya pakte ondertussen haar Holocaster erbij en stuurde een kort berichtje richting de brunet, om te laten weten dat ze ergens anders verbleef. Die was er ondertussen wel aan gewent. Kon ook weinig anders. Maar even laten weten zou geen moeite zijn. Eenmaal het berichtje verstuurt stak ze het ding ook terug in haar zak. Bij het antwoord fronste ze even. “We? Weet je, laat ook maar, ik ga niet eens meer moeite doen.” Zei ze wat mopperend. Ze ging hier dus geen rede mee zoeken, misschien was morgen deze onzin uitgewerkt. Daar hoopte ze dan op. “Maar goed om te weten” Vervolgde ze uiteindelijk op een humoristische toon. In ieder geval zagen ze al snel het center, waar ze blij om was. Rustig liep ze het gebouw binnen en keek even rond. De ruimte was redelijk gevuld met mensen die hier de nacht doorbrachtte en geen kamer hadden gekregen. Urgh, hopelijk was er nog een plekje vrij.

Raga haalde haar schouders maar gewoon op bij de bevestiging. Ze kreeg toch niet meer informatie dan dit had ze wel gemerkt. In ieder geval niet in deze staat van zaken. Maar goed, eenmaal binnen was het enorm druk, iets dat ze niet graag zag. Ze had het over het algemeen niet zo op mensen in het algemeen. Eric nam uiteindelijk maar de leiding en vroeg op zijn vriendelijkste hoeveel kamers er nog vrij waren. Dit bleek er maar eentje te zijn. Zelf stapte ze nu ook naar voren en keek droogjes terug op de frons. Hierna haalde ze haar schouders op. “Doe die maar, tis niet dat dit de eerste keer is” Merkte ze op. Nope, daarbij maakte het vrij weinig uit. Een nam het het bed en de ander de bank, mocht hij echt geen behoefte erin hebben. Voor haar pacht sliepen ze zelf beiden in het bed als het er groot genoeg voor was. Je kon niet makkelijker krijgen dan Ragya hierin. Ze kregen in ieder geval de sleutel, die de roodharige aannam waarbij ze even knikte. “Het is kamer 26”

Ze volgde het bordje richting de kamers tussen de 20 en 30, aangezien dit de grootste kans gaf nummertje 26 te vinden. Uiteindelijk was Eric degene die het had gevonden. Best erg dat ze hierin meeging, erg. Maar goed, eenmaal voor de kamer draaide ze het geval open, klikte het licht aan en liep even blindelings naar binnen. Ze probeerde het feit te negeren dat ze niet tegen de lichtverandering kon. Gelukkig liep dit nog goed af, want zodra ze weer helder beeld had was ze nergens tegen aan gelopen. Naast haar was de Ninetales weer te vinden, die rustig de hele ruimte langs ging. Echt veel behoefte om nog meer te zeggen had ze niet. Vandaar dat ze gewoon ergens ging zitten en haar blik rond liet gaan, maar nee, geen koffie apparaat. Teleurstellend.

De roodharige hoorde hoe Eric de deur achter zich dicht deed, terwijl ze zelf ook al was gaan zitten. Het was een beetje het standaard kamertje dat je altijd vond in een center. Weinig spannends aan. Toen de ander vroeg wie waar ging slapen keek ze rustig naar beiden opties. Aangezien Eric een flink stuk langer was besloot ze maar genadig te zijn en hem de grootste slaapoppervlak te geven. “Neem jij het bed maar” Zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Daarbij leek het de beste optie om hem in een bed te laten slapen, voor de veiligheid. Daarbij zat ze al op de bank, net zo makkelijk. Ondertussen had Aldrei al plaats genomen op het bed. Meer voor een statement dan wat anders. Ragya had voor de verandering haar tas niet bij, dus ze gooide enkel haar haren los en leunde toen weer naar achteren.

Blijkbaar accepteerde de ander het vriendelijk gebaar met enige moeite. Ach, voor haar maakte het weinig uit, ze paste zonder veel moeite op de bank en ze was erger gewend. De ander sprak weer in zijn fancy taal, en daarover. “Welke taal spreek je eigenlijk?” Van haar pacht blebberde hij gewoon wat uit zijn mond, daar gokte ze dus ook op, maar tja, vragen kon geen kwaad. Zelf ging ze ondertussen op de bank liggen, in de hoop dat ze nog slaap zou vatte. Ondertussen was Aldrei alsnog van het bed afgekomen en naast haar komen liggen, want tja, Eric was eng zo bleek. Met een beetje geluk was al deze onzin morgen voorbij.

Blijkbaar leek hetzelfde trucje wat bij haar werkte ook te werken bij Eric. Of ja, ze besloot zichzelf die credit te geven. Persoonlijk vond ze het leuk om te zeggen wat haar taal was, omdat ze er een trots over voelde. Ze ging ervan uit dat de ander hetzelfde ervoer, want hij glimlachte. Dit was de eerste keer in hun korte samenzijn, dus dat vond ze een succes. Maar blijkbaar was het Iers, waardoor ze even bedachtzaam knikte. Het klonk best goed eigenlijk. Jammer genoeg leek een andere taal kennen er meteen voor te zorgen dat ze ook een bijnaam kreeg. De bijnaam zelf vond ze nog niet erg, maar het feit dat ze de betekenis niet kende des te meer. Vragen kon ze het echter niet, want de ander sliep al. Ondanks alle onzin was ze best op haar gemak, waardoor ook de roodharige snel in slaap viel, een arm over de Ninetales gelegd.

De roodharige sliep verbazend vast voor haar doen, vooral als je naging dat ze nu bij een ander sliep. Misschien waren haar skills wat licht slapen betrof wel vergaan. Echt veel maakte het niet uit, want ze had Aldrei altijd nog als back up plan. En deze was rond hetzelfde moment wakker geworden als Nathan, of preciezer gezegd, het moment dat hij tegen zichzelf begon te praten. Iedereen praatte wel eens tegen zichzelf, maar niet op zó’n manier. Daarbij had de vos er nog steeds een vreemd gevoel bij, al merkte ze wel op dat dit gewoon Nathan was. Niet dat ze dit perse beter vond. Hoe dan ook was het de vos die Ragya wakker liet worden na nog een tijdje geluisterd te hebben, door haar eens onvriendelijk te porren. Verschrokken kwam de roodharige omhoog en zat rechtop in de bank. Kort moest ze zichzelf plaatsten, maar merkte al snel op dat Nathan, Eric, wat dan ook weg was. Niet dat ze ernaar hoefde te zoeken, want ze hoorde diens stem vanuit de badkamer komen. Fronsend merkte ze op hoe hij zichzelf ondervraagde. Kort ging ze met haar hand over haar voorhoofd en mompelde wat in zichzelf, het was echt te vroeg hiervoor. Was die rotzooi nog niet uitgewerkt? “Hotstuff” Ze ontweek de naam expres. “Wat je ook op hebt moest goed spul zijn geweest, maar als je tegen jezelf gaat praten denken mensen toch echt dat je gek bent” Het kwam er wat vermoeid uit, waarna ze zich gewoon terug op de bank liet vallen. Nope, not doing this in the morning.

Ze ging niet in op de begroeting van de ander. Geen zin in, om het simpel te zeggen. Echt, ze mocht die gast graag maar er was ook nog een grens. En als zelfs een pyromaan je begon te judgen vertelde dit wel iets over je huidige situatie. Maar in de naam van Odin, hij had zijn humor weer terug. Dat scheelde enorm. Niet die Aldrei-clone van humeur zoals gisteren. Echt, wat die in zijn achterste had gestoken wist ze ook niet. Toen de ander verklaarde dat hij geen drugs op had keek ze sarcastisch op. “Dus ik kan aannemen dat je iedere nacht jezelf Eric noemt en je gevoel voor humor direct amputeert? Trúðu mér, drugs was nog de beste optie” Goed begin van de dag hoor. Uiteindelijk kwam ze weer omhoog en ging zitten, toen ook Nathan plaats nam. “En waar is dat hotte accent gebleven, dat was nog het beste van het alles" Aldrei gromde, maar daar bracht ze een einde aan door simpelweg de snuit vast te pakken. Ze trok hierbij een wenkbrauw op richting de groenharige, die nogal duidelijk maakte dat ze een uitleg wou hier. Ze accepteerde bij veel, mensen vermoorden, terroristje spelen, al die shit. Maar er was toch ergens een moment waar je vragen begon te stellen.