{Allison} Madness

Met een geamuseerde blik stapte Allison een huis binnen. Ze was er nog niet eerder geweest, maar had de sleutel bemachtigd nadat één van haar handlangertjes deze van de lijken van de familie Florbelle had geplukt. De sleutels bungelden aan haar vinger, waarbij de sleutelhanger enkele malen tegen haar hand terecht kwam. Een Vivillon, hoe cliché. Allison liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. “Zoek maar,” sprak ze zacht en onmiddellijk schoten haar twee Pokémon allebei een andere kant op. De Lucario schoot naar boven, terwijl de Lopunny zich naar de keuken zette. Zelf wandelde Allison de woonkamer in, om voor een kort moment rond te kijken voor zij zich aan een bureau zette. Net toen ze de lade echter opende, klonk er een geluid.
Langzaam keek Allison op en geamuseerd viel haar de blondine op. “Wel, hallo daar Lilium,” groette ze het meisje liefjes, terwijl ze nonchalant door de lade begon te neuzen. Ze pakte er een map uit en sloeg deze open, maar fronste wat teleurgesteld toen het een kasboek scheen te zijn. “Waarmee kan ik je helpen?” Door de stilte hoorde ze de voetstappen van haar twee Pokémon in het huis en geamuseerd keek ze Lilium aan.

Haar werd gevraagd wat ze hier deed en Allison keek de blondine met een lichte glimlach aan, voor ze de map op de grond liet vallen en weer met haar vingers door de inhoud van de bureaulade gleed. “Ik ben op zoek naar dat wat van mij is,” sprak ze rustig. Ze glipte nog een dun mapje eruit, maar opnieuw was de informatie niet belangrijk en ze zuchtte een keer, ook dit ding met een zachte plof op de grond laten vallend. Als ze het terug in de lade zou doen, zou het immers enkel in de weg liggen. Ze keek toe hoe de hand van het meisje naar haar Pokéball gleed en glimlachte liefjes. “Ik ben hier niet alleen, dus pas daar maar mee op,” zei ze kalm, voor ze een derde mapje tevoorschijn haalde. Zacht gevloek kwam uit haar mond toen ook deze niet belangrijk was en ze liet het ding vallen. “Maar, ga gerust rondkijken. Zolang je mij niet stoort, ben ik hier zo klaar.” Alsof het allemaal zo normaal was.

Allison keek geamuseerd even naar Lilium, voor ze nog een map op de grond liet vallen. Het meisje sprak te willen gaan, maar leek gestopt te worden in haar poging te vertrekken. Geïnteresseerd blikte Allison even langs Lilium, maar de woorden die klonken in hun hoofden waren al snel duidelijk. ‘Jij blijft hier.’ Lucy, dat kon niet anders. De wonden over haar snuit waren nog niet compleet geheeld en ze creëerde één klein bot, om het dreigend richting het blondje te zwaaien. Allison schudde haar hoofd rustig, alsof alles nog steeds compleet normaal was. “Vertel eens, Lilium. Hadden je ouders misschien een kluis?” Want natuurlijk zou Lilium haar dit vertellen als ze deze hadden. Het zou wel de meest wijze beslissing zijn, want Allison had die documenten hard nodig.

Lilium leek absoluut niet zeker van haar zaken en Allison fronste. “Ik betwijfel of Lucy je gelooft,” sprak ze liefjes, terwijl ze de complete bureaula uit het bureau trok en het ding op de grond liet vallen. Geen van de documenten erin zag er belangrijk en verborgen genoeg uit om te zijn waar ze naar zocht en geïrriteerd zette ze zich langs het bureau, om naar Lilium toe te stappen. “Ik weet dat er een plek is waar je ouders het verborgen hebben,” zei ze, terwijl ze met de sleutel speelde die van haar moeder was geweest. “Dus, laten we het plan veranderen. Je mag gaan zodra ik heb wat van mij is. Lijkt me een eerlijke deal, niet waar?” Haar poeslieve stem was zoveel angstaanjagender als je wist waar ze toe in staat was, want voor haar part viel Lilium hier dood neer. Ze zou eroverheen stappen en doorgaan met zoeken.

Hoe ze aan de sleutel kwam. Allison keek het meisje met opgeheven wenkbrauwen aan. “Van je moeder. Heb hem ‘t van d’r lijk laten trekken,” sprak ze liefjes, terwijl ze door de woonkamer stapte en naar de meubels keek, in de hoop iets te vinden wat haar kon helpen met haar zoektocht. Wat ze niet door had was dat Minerva zich onderhand langs Lucy zette, om voor het meisje tot stilstand te komen. Pas toen de Lopunny een geamuseerd geluid maakte keek Allison om. “Oh, hey,” groette ze haar Lopunny liefjes, voor ze geschrokken opkeek naar Lilium. “Ik was het bijna vergeten. Bedankt voor de Flygon, ze past perfect bij het beroep.” Een knipoog werd geschonken aan Lilium. Ze was benieuwd hoe de blondine erop zou reageren.

Toen het blondje vroeg hoe Allison aan Rosa kwam en wat ze met haar gedaan had, zuchtte ze even. “Juno,” verbeterde ze het blondje rustig. “Ik vond Juno in de handen van iemand die haar volledige potentie faalde te zien. Ik besloot haar… Over te nemen voor haar eigen bestwil,” glimlachte ze. Allison stal niet vaak zelf, tenzij ze interesse had in een Pokémon en deze zelf wilde houden. Rosa, nu Juno, was hier het perfecte voorbeeld van. En Arceus, ze had nooit spijt gehad van de Flygon. Als ze ergens stond bood het monster haar veiligheid, haar lichaam om haar heen gedraaid houdend. Lucy en Minerva waren altijd aan haar zijde te vinden, maar zodra Juno erbij kwam werd het serieus. Dan had ze natuurlijk ook nog Abbas, maar die los laten in een gebouw was gewoon zielig. “En wees gerust, ze doet het pri-ma. Heeft zelfs een Sewaddle weten te stelen,” bracht ze liefjes uit.

Ze loog, dat kon haar Flygon niet zijn. “Geloof wat je wil geloven,” mompelde Allison, terwijl ze neer plofte op de bank en op de leuning leunde met haar elleboog, Lilium aankijkend met opgeheven wenkbrauwen. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit wat het blondje dacht. Allison was allang blij de Flygon in haar bezit te hebben, gezien het feit dat ze blij was met de Pokémon. Het was een geweldige hulp binnen haar team. Zo’n Pokémon had ze immers nodig gehad, met alle mislukkelingen die haar voor waren gegaan en haar leden die complete onzin leken uit te kramen.
“Maar, ik wacht geduldig tot je weer weet waar ik kan vinden wat ik zoek,” bracht ze liefjes uit, even knikkend naar de Lucario. Terwijl de Lopunny zich voor Lilium hield, wandelde de Lucario naar het bureau en trapte deze de stoel weg, om een la uit het bureau te trekken en naar het ding te staren. Niets interessants, spijtig weer.