[ Allison ] Go away!

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Ace had die dag niks beters te doen. Hij verveelde zich en daarom was hij maar naar de markt gegaan die in het dorp was. Je wist maar nooit dat je wat goeds tegen kwam. Op een markt was alles vaak ook godkoper dus dan was het goed meegenomen. Zodra de jonge man zijn arm werd vast genomen wierp hij een bijna boze blik op de persoon die hem vast nam. Meestal zorgde zo'n blik er wel voor dat mensen zich bedachten en weg gingen. Ze wilden namelijk geen problemen krijgen met anderen en vaak hadden ze ook niet meteen zin in een ruzie. Ergens verbaasde het Ace totaal niet. Een mannelijke marktkramer was degene die hem had tegen gehouden. Hij was een pak kleiner en zag er een heel pak vriendelijker en vrolijker uit dat Ace op dat moment. De blik die hem werd toegeworpen deed de marktkramer ook totaal niet. 'Gegroet beste reiziger! Mijn naam is Mike, een naam die bekent staat onder elke marktkramer!' begon de man enthousiast uit te leggen. Zijn armen zwaaide bij zo goed als elk woord in het rond. Mensen die achter hem hadden gestaan moesten zelfs uit wijken. 'Goed voor je.' sprak Ace zonder enige interesse in zijn stem. Hij moest daar weg. Die kerel zou alleen maar zijn dag verpesten. Ace deed maar een poging om verder te gaan maar zonder succes. Zijn elleboog werd weer vast genomen en zo werd hij weer naar achter getrokken. 'Niet weg gaan! Je hebt het beste nog niet gehoord.' die man zou hem niet laten gaan, maar Ace had ook echt geen zin om daar te blijven staan en te moeten luisteren naar het gebrabbel van de kerel. 'Ik wil namelijk een fantaaaaaaastisch aanbod doen.' en weer waren er de nodige armgebaren bij.
Waarom was hij ook alweer naar de markt gegaan? Ow ja, dat was waar ook, omdat hij niks beters te doen had en zich verveelde. Hij was er niet heen gekomen om kennis te maken met één of andere zot. 'Niet geïnteresseerd'. Ace deed maar weer een poging om weg te wandelen, en die keer lukte het hem ook. Niet helemaal zoals hij had gehoopt maar in ieder geval kon hij verder wandelen. De marktkramer gaf niet op. Natuurlijk gaf hij niet op, hij zou nooit opgeven. Lang leven marktkramers en verkopers. 'Nenene, je zal zeker wel geïnteresseerd zijn wanneer je weet dat het is. Zoals ik zei is het geweldig. Ik verkoop namelijk de beste pokémon van HEEEEEL Kalos!' de Marktkramer bleef maar door gaan en door gaan. Ace kon wel weg wandelen zoals hij deed. Hij wandelde soms zelfs door groepjes mensen in de hoop de man zo af te schudden maar tot op dat moment had hij nog geen succes gehad. 'Hmhm, ik geloof je.' Ace was maar met een half oor aan het luisteren. Hij probeerde de man echt buiten te sluiten. Hem te negeren maar het had gewoon geen effect.
Het kleine mannetje begon nu voor zijn voeten te lopen. Achteruit wel is waar. De marktkramer zag dus niet waar dat hij heen ging en wat er achter hem allemaal stond. Verschillende mensen moesten daardoor voor hem uitwijken en de man kreeg alleen maar meer kwade blikken. Er waren ook verschillende mensen die tegen de man zeiden dat hij moest uitkijken waar hij liep maar dat werd allemaal genegeerd. 'Als jij mij 50 geeft, dan krijg jij daarvoor de pokémon eeeeen....' de man begon met zijn armen te zwaaien, net alsof dat hij wou uitbeelden hoe dat hij trommelde op een trommel. Hij maakte er zelfs het nodige geluidje bij. Dat irritereerde Ace alleen maar harder. Hij duwde de man bij hem uit de weg. Even zag het ernaar uit dat de marktkramer op de grond zou vallen maar hij wist zijn evenwicht toch nog te bewaren. Ace hoopte echt dat hij we man zo zou hebben afgeschud. Misschien dat hij eindelijk door had dat het geen effect had maar nee hoor. De man kwam gewoon weer vrolijk afgelopen. Hij sprong weer voor hem en hield een gele pet voor Ace zijn neus. De pet was voorzien van twee oortjes met een bruine top, twee rode vlekken en dan nog twee ogen. Het was net een pikachu. 'Je krijgt er ook nog eens deze pet bij! Ik weet dat je dit niet gaat kunnen afslaan, je lijk mij gewoon echt een echte petten persoon. Iemand die niet buiten komt zonder. Deze geweldige pikachu pet zal je dan ook geweldig staan! Mensen zullen jaloers zijn.'
Voor de eerste keer sinds een hele tijd stond Ace weer stil. Hij keek de marktkramer verveeld aan, of beter gezegd; hij keek de marktkramer aan alsof dat hij gek was. Ja, hij was gewoon gek, er was geen ander woord dat hem beter beschreef. Een hele tijd ging in stilten voorbij. De man had een zeer grote glimlach op zijn gezicht en keek hem afwachtend aan. 'Goed dan.' het ging Ace niet echt op de pet die dat hij zou krijgen, eerder op de pokémon. Het kon goed zijn dat hij in het zak werd gezet. Misschien dat hij niets meer kreeg dat een pidgey. Als dat het geval zou zijn dan had de marktkramer gewild dat hij nooit geboren was. Het zou dan echt niet zijn beste dag zijn. 'U heeft net een fantastische deal gesloten!' riep de man vrolijk. Het was bijna zo luid dat iedereen het op de markt wel had gehoord. De man nam Ace zijn hand vast en schudde die enkele keren heel hard voor dat de pet in Ace zijn armen werd geduwd samen met een rode pokébal. 'Nu mijn deel nog en ik laat je met rust.' de man leek meteen een heel pak rustiger te zijn. Ace gaf hem dan ook maar het gewenste bedrag en nadien ging de man meteen weg. 'Daar zijn we in ieder geval van af...' mompelend keek Ace de man na. De man was zo snel weg dat Ace nog het idee ging krijgen sat hij in het zak werd gezet. Misschien was de bal wel leeg...Ach, dat ging hij wel ondervinden. Hij wou niet langer op die plek zijn dus liep hij weg, terug één van de rustigere straatjes in.
Eenmaal in een andere -en rustigere- straat duwde hij de gele pet in iemand zijn handen. 'Veel plezier ermee. Het zal je goed staan.' hij had niet eens gezien aan wie dat hij de pet gaf, hij wou er gewoon van af. Iets verder bleef hij weer staan. Bedenkelijk keek hij naar de bal in zijn handen. Hij zou maar eens moeten zien of er wat bruikbaars in zat. Als er niks zinnigs in zat kon hij de man nog steeds gaan zoeken en zijn nek om wringen. Op hoop van zegen liet hij de pokémon die erin zat hij zijn pokébal. Wat erin zat was echter beter dan hij had verwacht. Een kleine rode Magby keek zijn nieuwe trainer nieuwsgierig aan. 'Toch niet zo'n slechte koop.' zei Ace. Zijn grijns was weer op zijn gezicht gekomen.

{Enkel het laatste is belangrijk xD }

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Wanneer dat hij de pokébal had gekocht van de man had hij geen idee gehad waar hij zich aan moest verwachten. Het was een flink pak geld dus het had inderdaad wel wat goeds mogen zijn geweest. Als het echt brol was dan had het niet de beste dag geweest van de marktkramer. Gelukkig voor Ace, en vooral voor de man was de jonge man aangenaam verrast met de pokémon die hij had gekregen. Hij had zich altijd voorgenomen om geen vuur types te nemen. Hij vond ze maar niks dus wou ze ook niet in zijn team. Het kon enkel geen kwaad om er toch één te hebben.
Ace wou zich juist door zijn benen laten zakken wanneer dat een vrouwelijke stem zijn oren bereikte. Met een kleine frons keek hij naar het meisje dat hem aan sprak. De gele pet in haar handen trok meteen zijn aandacht. Zij was dus de gelukkige nieuwe eigenaar van de niet zo stoere pikachu pet. Ze vroeg waar het voor nodig was. Waar wat voor nodig was? De pet die hij in haar handen duwde? 'Lelijke pet, ik moest hem niet, hij staat jou beter dus gefeliciteerd met je nieuwe aanwinst. Mensen gaan jaloers worden.' zei hij waarna dat hij haar een schouderklopje gaf. De blik dat hij van haar kreeg deed hem totaal niks. Aan de toon waar hij daarnet op sprak kon je ook horen dat hij er niet één woord van meende. Wel ja, enkele woorden meende hij wel. Hij moest de pet echt niet hebben. 'Iedereen gaat aan je vragen of ze de pet van je mogen hebben omdat iedereen hem zo geweldig vind. Je zal een beroemdheid worden, allemaal dankzij die ene pet. Je zou me moeten bedanken.'

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje was echt niet blij geweest met het cadeau dat hij haar gegeven had. Het was ook noot de bedoeling geweest om haar gelukkig te maken, hij wou gewoon van de pet van af. Eigenlijk had hij gehoopt dat iemand de pet gewoon zou meenemen zonder vragen te stelen. Wat er nadien mee zou gebeuren maakten hem echt niet veel uit. Ze mochten hem weg gooien, gebruiken of wat dan ook. Het was de keuze van de persoon die hem zou krijgen. Het meisje besloot echter om te gaan klagen, precies alsof dat Ace een grote misdaad had begaan. Ze gooide de pet dan uiteindelijk ook op de grond en het duurde niet lang voordat de pet in brand schoot door de pokémon die het meisje bij zich had. 'En je hebt net de wereld een gunst gedaan, nu moet niemand meer op die lelijke pet staan kijken.' zei Ace even met een gemaakte glimlach. Wat dacht ze te bereiken met die actie? Dat hij zeer kwaad werd omdat de pet kapot was? Als hij het erg zou vinden dat er iets met de pet gebeurde dan had hij die ook niet gewoon in iemand zijn handen geduwd. 'Toch wel zonden, het had je prachtig gestaan. De kleur paste goed bij je ogen.' een iets of wat uitdagende grijns kwam op zijn gezicht terwijl dat hij het meisje aan keek. Misschien moest hij het niet zo zoeken. Als zij andere sterkere pokémon had kon het nadelig voor hem aflopen, maar dat waren allemaal problemen voor later.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Je had mensen die echt makkelijke slachtoffers waren en tot op dat moment was het meisje daar nog steeds één van. Waarom werd ze toch zo geïrriteerd omdat hij haar een pet had gegeven? Oké, de pet trok op niks maar om hem daarvoor aan te spreken? Ze had hem gerust gewoon kunnen weg gooien of gelijk laten verbranden. Het maakte Ace niet uit wat ermee zou gebeuren zolang dat hij er maar van af was.
Ze vroeg of dat hij een trainer was en Ace haalde zijn schouders even op. 'Niet echt.' hij had wel pokémon en hij trainde zijn pokémon wel maar het was niet dat hij pokémon master wou worden en al de gyms wou verslaan. Hij kon dat onderdeel erbij nemen als een extra iets in zijn leven maar hij beschouwde zich niet echt als een trainer. 'Ik dwaal vooral gewoon maar wat rond en irriteer onderweg wat mensen.' zei hij waarna dat er een kleine grijns op zijn lippen kwam. Vanuit zijn ooghoeken keek hij het meisje aan. Ze was echt niet blij geweest met het kleine cadeau dat hij haar had gegeven maar haar reactie was...overdreven? Ze was in ieder geval wat prikkelbaar.
Ace zakte ondertussen door zijn knieën om dichter bij de Magby te komen en het wezentje beter te bekijken.  Vanuit zijn ooghoeken kon hij dat ook de pokémon van het meisje zien. Even trok hij zijn wenkbrauw wat op. Wat moest dat ding zelf voorstellen? Hij wist echt niet wat hij ervan moest denken maar de pokémon zag er wat dom uit. Zijn evoluties waren vast ook niet de meest geweldige. 'En jij? Trainer of loop je voor je plezier rond met dat...ding.' hij wist niet precies hoe dat hij de pokémon wat beleefd kon aanspreken maar hij deed dan ook niet echt moeiten.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Een grijns kwam even op zijn gezicht wanneer dat het meisje zei dat hij wel meer had verwacht en even haalde hij zijn schouders op. 'Sorry dat ik je teleur moet stellen, ik heb geen grootse doelen in mij leven.' een doel in je leven hebben kon altijd leuk zijn. Dat gaf je ergens een uitdaging en die uitdaging miste hij natuurlijk. Het enige echte doel dat hij had was zijn team compleet krijgen en ze allemaal volledig laten evolueren. 'Nog niet in ieder geval.' voegde hij er dan nog aan toe. Uiteindelijk zou hij wel een doel vinden, hij moest gewoon nog even afwachten.
Ze zocht dus naar zeldzame pokémon en trainde ze. Wel dat was niet iets dat iedereen deed. Meestal trainden ze hun pokémon om vervolgens wel de beste in iets te worden, maar zij zocht hier de zeldzame. 'En verloopt je zoektocht naar zeldzame pokémon goed? Al veel zeldzame pokémon weten te bemachtigen?' Ace kon ergens niet geloven dat ze misschien wel enkele zeldzame pokémon in haar team had. Een zeldzame pokémon was nu eenmaal niet zo makkelijk te vinden want ander waren ze niet zeldzaam. Langs de andere kant, als ze er had en ze had die bij zich dan wou hij ze gerust wel zien. Zijn blik gleed weer even naar de Tepig. Zou ze dat ding ook als zeldzaam beschouwen? Het was een starter dus er waren er niet zeer veel van maar toch kwam je ze wel regelmatig tegen. Wanneer dat hij wat aan zijn been voelde keek hij naar beneden. De Magby die hij zo net gekocht had, had met beide pootjes zijn broekspijp vast en schuilde zo wat achter zijn been. 'Valt hij onder zeldzaam?' vroeg hij aan de persoon wanneer dat Ace terug op keek. De jongen wist wel welke soort pokémon dat het was, en hij was er blij mee. Het zou een goede aanwinst zijn voor zijn team, daar was hij zeker van. Enkel had hij nog nooit een andere trainer gezien met zo'n pokémon.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje zei dat het maar saai was en Ace haalde zijn schouders kort op. 'Een trainer met hetzelfde doel als alle andere trainers op de wereld is ook maar saai.' elke trainer wou de beste trainer ooit worden en blablabla. Dat was zowat het doel van elke trainer dus hij deed daar niet aan mee. Eigenlijk alles dat veel voorkomend was, was op een bepaalde manier saai. Het feit dat ze zeldzame pokémon verzamelde was echter minder saai. Het was moeilijk om ze te vangen, als je ze al kon vinden. Omdat het zo moeilijk was om ze te vinden en alles was Ace ook benieuwd of dat ze er misschien al gevonden had. Ze zei dat ze ging voor fossiel pokémon en mega's en dat ze er van beide al één had. Haar zoektocht ging dan inderdaad niet slecht. 'Dat is al beter dan niks.' zei de jongen toch wat verbaasd. Hij zou het niet erg vinden om ook een mega in zijn team te hebben en een fossiel leek ook wel leuk enkel zou hij niet weten welke hij dan zou willen. Een mega zou hij na een tijd wel kunnen krijgen als zijn Gastly eenmaal een Gengar was dan zou hij die kunnen laten Mega evolueren. Als hij daartegen de juiste materialen daarvoor had toch. 'Welke twee pokémon heb je dan al?' hij wou nog steeds dat ze de pokémon liet zien, enkel dan kon hij er echt zeker van zijn dat zij ze had. Een fossiel pokémon was namelijk niet niks.

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Het meisje had hem wel gelijk gegeven toen dat hij had gezegd dat het maar saai was als iedereen hetzelfde doel zou hebben. In zijn ogen was het ook gewoon saai en hij wou niet zoals al de rest zijn. Ace wou een uniek doel hebben. Een doel dat echt een uitdaging zou kunnen worden. Tot op heden had hij nog geen doel kunnen vinden maar hij was nog jong en hij had nog alle tijd van de wereld. Misschien dat zijn doel ooit wel gewoon uit de lucht zou komen vallen. Alles was mogelijk en hij was nog lang niet van plan om te sterven.
Met interesse bekeek Ace de pokémon die op weg was naar het hoofd van het meisje. Hij wist welke pokémon het was maar hij had er nog nooit één in het echt gezien. Zonder zich iets aan te trekken van de persoonlijke ruimte van het meisje zetten hij enkele stappen dichter naar haar toe waardoor er nog maar weinig plaats tussen hen over bleef. 'Nu is het nog niet veel?' herhaalde hij haar woorden terwijl dat hij één wenkbrauw ophaalde en met één hand naar het wezentje taste. 'Je mag van geluk spreken dat je hem in je team hebt. Zo één zou ik zeker niet afslaan voor in mijn team.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. De Magby hield ondertussen nog steeds zijn broekspijp vast en had duidelijk niet meteen veel zin om de pijp snel los te laten. 'Waar heb je hem vandaan als ik vragen mag?' zei hij terwijl dat hij wat naar beneden moest kijken om het meisje recht aan te kunnen kijken.  

{ Ace Whannel }

이름만 대 누구든 내가 다 데려 올 거야
째깍 째깍 다 이뤄지리라

Soms had de jongen best wel een vriendelijke blik in zijn ogen staan. Eén waar je niks slechts van zou denken maar één die je totaal niet moest vertrouwen want meestal was het maar een simpel masker dat hij op zou zetten. Wanneer dat hij echter met het meisje aan het praten was, was daar niks van te zien. Hij zetten geen masker op en was gewoon zichzelf. Terwijl dat hij da Kabuto aanraakte zorgde hij er expres voor dat hij met zeker één vinger over haar haar heen ging.
Het meisje vertelde hem dat ze de pokémon had gekocht op de markt nadat ze zichzelf leek te verbeteren. Een kleine frons en een kleine grijns kwam op Ace zijn gezicht. 'Ik wist niet dat ze op de markt zo'n zeldzame pokémon verkochten. Hij moest vast niet goedkoop zijn geweest.' antwoordde hij rustig terwijl dat hij haar blik niet los liet. Het was niet omdat zij bleef kijken dat hij ineens weg zou kijken. Nee, voordat hij zich ongemakkelijk door iets zou voelen moest je echt al heel ver gaan, en dan ook heel ver. Ace bleef haar daarom aankijken zonder weg te kijken, enkel wanneer hij het over een pokémon of wat anders zou hebben zou hij wel eens zijn blik kunnen afwenden. Uiteindelijk stak Ace zijn hand naar haar uit zonder zich eerst voor te stellen. 'Ik ben Ace.' stelde hij zichzelf voor. Het meisje had ondertussen weer wat plaats weten te maken tussen de twee door wat stappen naar achter te zetten. Het was geweldig om te zien hoe dat een situatie zo snel kon omslaan. Het ene moment leek het meisje nog helemaal stoer maar vooral geïrriteerd. Zwaar geïrriteerd. Toch was haar gedrag wat veranderd en dat deed de jongen alleen maar meer plezier.