[ Allison ] Go away!

Ace wist niet zeker of hij alles wat ze zei wel moest geloven maar hij zou ook niet gaan door vragen. Waarschijnlijk zou ze het toch niet zeggen en hij had totaal geen zin om daar zijn tijd aan te verspillen. Ze stelde zichzelf nog voor als Allison. Het had even geduurd voor dat ze zijn hand had aangenomen maar uiteindelijk deed ze het toch. Ace liet enkel niet meteen los, maar hield in plaats daarvan misschien net iets te lang vast. 'Aangenaam.' zei hij dan toch en voor dan liet hij de hand los.
Het meisje vroeg of hij wel vaker spullen uitdeelde op straat. Waar zag ze hem voor aan? Een marktkramer? 'Nee, enkel als ik vind dat een bepaalt voorwerp echt past bij iemand.' zei de jongen uiteindelijk maar met een glimlach.
Ace zetten maar één stap naar achter, maar achteraf gezien had hij beter kunnen blijven staan. Boven in het gebouw dat achter hem stond moesten ze aan het werken zijn wat iets viel per ongeluk naar beneden. De groenharige jongen kon het gevloek boven zich duidelijk horen dus keek hij even verward naar boven, vanaf dan leek alles in slow motion te gaan. Roze verf viel naar beneden net zoals de pot waar het in had gezeten. Het enige wat hij nog kon doen was een stap opzij zetten om zeker de pot niet op zijn hoofd te krijgen. De pot viel gewoon naast hem neer op de grond maar het was niet zo simpel om verf te ontwijken en hij wou echt dat hij de tijd had kunnen terug draaien maar het had niet mogen zijn. De verf kwam volledig over zich heen. Zijn haar had niet langer de groene kleur al kon je hier en daar wel groene plukken zien. De kleren die hij droeg waren ook niet zwart en hetzelfde gold eigenlijk voor alles. Zelfs de omgeving om hem heen zag wat...roos. Een kleur dat totaal niet behoorde tot zijn favoriete kleur.
Met een kwade blik op zijn gezicht keek hij naar boven naar de man die naar beneden keek om de schade te kunnen opmeten. 'Sukkel! Kan je niet uit zien wat je doet?! Of ben je daar te lomp voor?!' riep hij kwaad. Hoo, het meisje moest dit vast geweldig vinden. Toch iemand die ervan zou kunnen genieten.

De reactie die het meisje terug had gekregen had ze kunnen verwachten. Ergens vroeg ze er haast om als je het Ace vroeg. 'Weet ik, ik heb de humor van mijn ouders geërfd.' antwoordde Ace. De pot verf die vervolgens naar beneden viel had hij werkelijk niet zien aankomen maar dat was ook niet moeilijk. Wie verwachten er nu ook dat er precies op die plek een emmer naar beneden zou vallen? Een emmer met natuurlijk roze verf. Het was gewoon karma.
Natuurlijk vond te het geweldig. Moest het bij iemand anders overkomen zou Ace het ook grappig hebben gevonden maar doordat hij het zelf mee maakten was het een pak minder grappig. De roze verf kon hij naar beneden voelen glijden over zijn gezicht. Met de rug van zijn hand probeerde hij de verf weg te vegen maar daardoor maakte hij het waarschijnlijk alleen maar erger door. Een boze blik richten hij op Allison nadat ze gezegd had dat roos goed bij hem stond. Ja vast, roos en groen leek hem net meteen de beste combinatie die ooit al had bestaan. Echter was het gebeurd en hij kon er helemaal niks meer aan veranderen. Even haalde hij diep adem waarna dat hij het meisje terug aan keek. 'Natuurlijk vind je dit heel grappig.' zei hij, maar alleen maar om vervolgens enkele snelle stappen naar voor te zetten om vervolgens zijn armen om haar heen te slaan in een knuffel. Moest ze niet op tijd naar achter kunnen stappen of het niet hebben zien aankomen, dan zou ook zij verf op zich krijgen. 'Het roos staat jou enkel beter, want het past perfect bij jou haar.' zei hij grijnzend. De Magby aan zijn zij was hij eigenlijk bijna vergeten, maar ook het kleine ding had een flinke lading verf op zich gekregen dat hij er probeerde af te schudden en af te wrijven.

Wanneer dat de roze verf op hem was beland had het meisje wel haar plezier gehad. Ze begon zich weer beter te voelen en ze leek even niet te stoppen met lachen. Ace probeerde haar maar even te negeren. Voor dat moment mocht ze haar plezier hebben, zelf hield hij zich wel even bezig met de werkman. Echt een vriendelijke blik kreeg die persoon niet. Als blikken konden doden dan was hij zeker weten dood geweest want het was allemaal zijn schuld. De man leek uiteindelijk terug naar binnen te vluchten dus moest Ace zich wel weer richten op het meisje. Haar plezier had ze zeker gehad, en hij vond dat het tijd was dat hij ook nog wat plezier kreeg dus gaf hij haar een knuffel. Vanaf het moment dat hij haar nog maar vast had begon ze al te protesteren. Leuk vond ze het zeker niet. Ze had hem dan ook van zich af weten te drukken maar toch bleef er wat roze verf op haar kleren achter. 'Is dit niet leuk? Nu hebben we beide verf op ons.' al hing hij nog steeds harder onder de roze verf dan Allison.
Ze zei dat hij er nu veel aantrekkelijker uit zag en een brede grijns kwam op zijn gezicht terwijl hij één wenkbrauw optrok. Had hij die woorden nu goed gehoord? Ja, maar ze bedoelde het vast niet zo, maar het waren haar eigen woorden. Ze had maar beter moeten nadenken voor ze wat zei. 'Dus je vind mijn aantrekkelijk?' vroeg hij aan haar. Nee, hij was totaal niet blij met wat er was gebeurd, maar hij was zijn gezelschap wel bijna vergeten. Zij maakten het gewoon goed. Ace zetten dan ook weer een stap dichter naar haar toe terwijl dat hij haar afwachtend aan keek.

Ace liet een klein pruillipje verschijnen op zijn gezicht zodra dat Allison zei dat ze hem niet aantrekkelijk vond. 'Right in the feels.' zei hij terwijl dat hij overdreven dramatisch één hand op de plaats van zijn hart legde. Het maakten hem niet meteen veel uit of ze hem knap vond of niet. Laat staan dat het hem iets uit maakte hoe ze over hem dacht. Mensen mochten denken wat ze wilden hij ging er niet van wakker liggen. Als hij er wel van wakker zou liggen dan zou hij zich vermoedelijk heel anders gedragen. Ze wist te zeggen dat de roze kleur het allemaal wel wat beter maakten en hij liet zijn hand weer wat zakken. 'Ja, het roos staat zeer goed bij het groen.' de sarcasme kon je op dat moment duidelijk horen in zijn stem. Nee, het paste totaal niet bij elkaar. Het vloekte volgens hem gewoon veel te hard. Roos was sowieso al niet zijn kleur.
Een frons kwam op zijn gezicht toen ze zei dat hij de verf er misschien eens moest uit wassen. 'Ik krijg bijna het gevoel dat je mij hier weg wilt hebben.' een kleine grijns was weer op zijn gezicht gekomen. Het was geen slecht idee om de verf eruit te wassen. Hij wou namelijk niet voor goed kleren aan doen die onder de roze verf hingen.

Ace haalde kort zijn schouders op bij het horen van de opmerking die hij kreeg. 'Niks aan te doen.' wat anders kon hij erop zeggen. Hij had niet gekozen met wat voor kleur haar dat hij moest leven, maar hij vond het ook niet erg. Het enige dat hij verschrikkelijk vond was de roze verf, maar dat ging hij niet zomaar luidop toegeven.
Het meisje wou dat hij ging, en hij kon het haar niet kwalijk nemen. Langs de andere kant zou het niet erg zijn om te gaan, dan kon hij proberen al de verf te verwijderen. Daarbij had hij voor die dag wel zijn pleziertje al gehad. 'Ik heb vaker gelijk, enkel ontkennen mensen dat.' antwoordde hij grijnzend. Ondertussen pakte Ace ook nog de pokébal van de Magby erbij en liet hij het kleine wezen weer terug keren in zijn pokébal. Hij ging hem een andere keer wel goed trainen. 'Misschien tot een volgende keer.' zei hij terwijl dat hij langs haar heen maar weg ging. Zijn hand legde hij echter wel even op haar schouder bij het voorbij gaan en vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Vervolgens verdween hij in de mensen massa die zich op de hoofdbaan bevonden. Hij wou niet denken dat iedereen op dat moment wel niet dacht van de roze verf.