Zwaar zuchtend en met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen liep Jesse met Storm over de straten van Lumiose City richting het station. De jongen was diep in gedachte verzonken terwijl het tweetal daarover straat liep. Het was nu al een paar weken dat hij hier was in Kalos tenminste daar was hij achtergekomen zodra hij zich gemeld had in de basis. Hij bevond zich om precies te zijn in het centrum van de regio waar hij over had gelezen in een reis gids. Zijn verwondingen begonnen nu ook langzaam te helen wat een goed teken was, de hechtingen waren er uit gehaald boven zijn oog, zijn gekneusde ribben waren genezen hoewel hij soms nog wel wat last had en zijn hersenschudding was ook verdwenen al met al een goed begin. Desondanks was hij het totaal niet eens met hoe Team Rocket te werk ging en wilde hij de opdrachtgevers het liefst vermijden maar hij was bang voor de consequenties die erbij kwamen als hij zich zou verzetten. Jesse had ondanks de angst gepakt te worden toch nog wel het fatsoen in zich zitten om kleine klusjes zoals rommel opruimen te doen, hij hield het er nog steeds bij dat hij last had van zijn ribben en dat hij nog niet klaar was voor de grotere klussen. Arceusdank dat zijn lichaam hier ook nog eens gehoor aangaf als hij dat wilde. En dat die idioten er ook nog eens in trapte was nog mooier.
De jongen stopte met lopen toen hij merkte dat hij gearriveerd was bij het station en wierp even een blik op Storm die vragend opkeek. “Rai?” vroeg hij nieuwsgierig waarop hij een hand voelde op zijn hoofdje van de jongen. Deze ging vervolgens langzaam heen en weer waarna de beweging stopte keek het wezentje teleurgesteld op. “Kom we gaan naar ons plekje,” grijnsde hij naar de Raichu die vrijwel meteen achter hem aan waggelde maar kort erna zijn zwarte kraaloogjes op iets anders liet glijden. “Wat is er Storm?” vroeg hij vervolgens maar de muis gaf niet echt een reactie. Jesse draaide zich nu volledig om naar zijn Pokémon en merkte dat hij naar iets scheen te kijken dat op de grond lag. Eigenlijk was het meer een gracht waar het ding lag en besloot er meteen op af te lopen aangezien zijn Raichu dit niet zomaar deed waarna hij de Pokémon wenkte. Eenmaal dichterbij zag hij dat het om een blauw Pokémon ei ging die op een kleine zandverhoging lag midden in de gracht wat best gevaarlijk was. Het ei lag daar zomaar in de brandende zon en was het niet voor Jesse die in beweging kwam dan was het Storm geweest die erop af ging. “Wat doet een ei daar in het water?” vroeg Jesse zich hardop af waarop Storm de jongen even aankeek en zijn schouders ophaalde.
Normaal gesproken zou hij dit niet gedaan hebben als het om een persoon ging maar Pokémon waren in zijn ogen een ander verhaal.. al helemaal jonge Pokémon. Zij hadden niet echt een stem om hulp te vragen en het aankomende gevaar met dat er hier ook rondvaart boten aanwezig waren maakte het er niet beter op. Jesse liep een stukje naar voren waarna hij zijn jas, schoenen en sokken uit deed om zich vervolgens naar beneden te laten glijden. Storm bleef bij zijn spullen staan maar hield ook nauwlettend de omgeving in de gaten terwijl Jesse een reddingspoging uitvoerde. De jongen had al snel door dat hij niet droog zou blijven maar dat was ook niet echt belangrijk op het moment. Hij stapte het water in dat bijna tot zijn middel reikte het was ook best glibberig en vies als je erover nadacht want de modder ging tussen je tenen zitten. Dat er ook nog Pokémon rondzwommen maakte het er niet beter op. Toen hij voelde dat hij de kleine zand hoop had bereikt en er op was geklommen bekeek de jongen het ei even goed. Het ei zelf was helemaal blauw met twee grote witte stippen op de onderkant waar hij niets uit op kon maken. Wat voor Pokémon zat hier in? Oké goed dat was misschien iet voor later hij moest hier heelhuids uitkomen.
Jesse kwam overeind waarna hij het ei boven zijn hoofd hield en terug naar de kant terug liep door het water met de nodige moeite waar Storm op hem stond te wachten. Eenmaal daar terug op de kant merkte hij al snel op dat het een stuk moeilijker was om bij zijn Raichu te komen met het ei in zijn handen. “Storm..” begon Jesse en keek met een moeilijk gezicht naar de Raichu die vragend zijn oortjes spitste. “.. ik kan er niet opklimmen,” voegde hij eraan toe en keek even naar het ei in zijn handen hopelijk begreep Storm de hint. Er was ook nergens een trap te bekennen om terug de straat op te komen. “Rai,” piepte het wezentje ietwat ongemakkelijk en krabde hierbij achter zijn oor. Jesse zuchtte eventjes waarna hij zijn ogen sloot en deze kort erna weer opende. “Kun je het ei voor me aannemen?” zei de jongen met een vriendelijke glimlach. Storm spitste alert zijn oortjes en knikte enthousiast met zijn kopje waarna hij zijn pootjes naar hem uitstak om het ei aan te pakken. Jesse grijnsde eventjes waarna hij het ei aan zijn Raichu gaf die het zorgvuldig aanpakte waarna zijn trainer omhoog kon klimmen. Binnen no time zat hij naast zijn Raichu die het ei terug gaf aan hem. De blonde knul keek er even naar en wierp een blik uit met Storm die er ook met zijn zwarte oogjes naar keek. Wat moesten ze nu met een baby Pokémon? Was het van iemand die het ei verloren had? of was het ei gestolen uit een fokkerij? Het leek hem echt iets voor illegale handelaren die dit op hun geweten hadden om hier groot geld te verdienen.
“De wereld is soms echt gemeen,” zei Jesse ineens onverwachts waardoor zijn Raichu opkeek en hem nieuwsgierig aankeek. Hij had een van zijn handen gefrustreerd gebald tot een vuist en hield vragend zijn zwarte oogjes op de jongen gericht. Hoe konden sommige mensen zo harteloos zijn om onschuldige Pokémon dit soort dingen aan te doen? Jesse voelde dat zijn bloed begon te koken van woede toen hij dacht aan de dingen die er met dit jonge beestje in het ei had kunnen gebeuren als Storm het ei niet had gevonden. Plotseling begon het ei wit op te lichten waardoor zowel de jongen als de Raichu verrast opkeken. Het licht werd feller waarna het ei de vorm aannam van een slangachtige Pokémon. Er vormde zich twee kieuwachtige vergroeiingen op het kopje van de jonge Pokémon. of het waren hoorns.. hij wist het niet zeker. Toen het licht was verdwenen zag Jesse dat de Pokémon vrij groot was en bijna niet meer op zijn schoot paste maar desondanks keek het de jongen wel met zijn grote zwarte oogjes aan. Maar hij had nog nooit zo een Pokémon gezien of van gehoord maar hij wist wel dat dit een Dratini was. De mythische draak Pokémon van Kanto tenminste er waren verhalen over te vinden in Johto want er was in Blackthorn City een tempel geweid aan deze Pokémon. Desondanks pakte hij zijn Pokédex erbij en richtte deze op de jonge Dratini.
Dratini is een levenslustige Draakpokémon en hij zit vol met energie en als hij geboren wordt is hij al vrij groot. Er werd heel lang gedacht dat het bestaan van Dratini een mythe was, totdat er recentelijk een door een visser werd gevangen en er een kleine kolonie werd ontdekt die onder water leeft. sprak het apparaatje.
Dratini maakte een enthousiast geluidje waarna hij liefdevol zijn kopje tegen de borst van Jesse aanduwde die reageerde door zachtjes zijn hand over het kopje te laten gaan van de jonge Pokémon en vervolgens keek naar Storm. De Raichu had alert zijn oren gespitst waarbij de Pokémon zijn zwarte kraaloogjes had gericht op de lucht. Er was echter niet veel te zien behalve dan wat wolken die overdreven maar er was duidelijk iets dat Storm niet vertrouwde, hij was inmiddels dreigend met zijn staart naar voren gaan staan en zwaaide er gevaarlijk mee. Jesse richtte zich vervolgens op de muis door zijn lichaam naar de Pokémon toe te draaien maar zag nog steeds niets. De jongen vertrouwde Storm en als de Raichu iets niet zinde dan was het ook zo maar nu..? Er was niks aan de hand, toch? “Tini,” piepte Dratini angstig in zijn armen waarna hij zijn kopje in het vest van de jongen duwde. Opdat moment hoorde de jongen het luide gekwetter van een Murkrow die boven hem en Storm vloog maar het leek alsof de vogel in gevecht was met een ander. Kort nadat de Murkrow was verschenen kwam er een Pidgey ten tonele die recht tegenover de wilde Murkow vloog. De kleine vogel schudde even met zijn kop waarna het werd aangevallen door twee andere Murkrow. Jesse en Storm keken toe hoe het vogeltje door drie Murkrow werd aangevallen met een Peck aanval. Het viel hem echter nu wel op dat de Murkrow iets van de Pidgey had dat hij terug wilde wat het precies was kon hij niet zeggen maar het was duidelijk dat de kleine vogel het terug wilde.
De Murkrow speelden het spelletje heel erg vals en gemeen door tegelijk de Pidgey aan te vallen met een Wing Attack. Dit kon de kleine vogel moeilijk ontwijken maar Pidgey was blijkbaar niet van plan zich zomaar te laten pakken. Hij maakte een duikvlucht naar beneden en de Murkrow knalde met een klap tegen elkaar op. Twee pijn kreten volgde door de twee vogels maar ondanks dat het gelukt was kwam de derde Murkrow ook in actie. Dit keer met zijn scherpe klauwen naar voren gestoken om de kleine Pidgey ernstig te verwonden met zijn scherpe nagels. Jesse keek met een ongelovige blik naar de Murkrow die de Pidgey met diens klauwen uit de lucht neerhaalde. Het arme beestje knalde met een doffe klap op de stenen grond niet zo ver van de jongen en zijn Raichu vandaan. Storm, die dit ook een laffe actie vond, spitste zijn oren en keek met een nijdige blik naar de Murkrow die toen triomfantelijk ervandoor vloog. Zijn wangen begonnen dreigend te vonken. Het kwetteren leek eerder op een soort van gemene lach. Waarna Jesse in beweging kwam om naar de Pidgey te kijken of hij niet al te ernstig verwond was. Hij knielde naast het beestje neer die al leek bij te komen van de klap, gezien het verenkleed er nogal verfomfaaid uitzag leek het er niet op dat hij erg gewond was. Dat was bij een Pidgey ook moeilijk te zeggen omdat hun veren in de weg zaten. Pidgey leek wel ergens pijn te hebben en als Jesse het goed had was het een van zijn vleugels. De linkervleugel van het vogeltje zat in een rare hoek waardoor de Pidgey diens vleugel gestrekt op grond rusten. “..ben je oke?” vroeg hij vriendelijk aan de Pokémon die zijn kopje omhoog richtte. Pidgey knikte maar kon door zijn vleugel moeilijk overeind komen want hij kon het niet invouwen zoals zijn andere vleugel. Jesse wierp even een blik daarop waarna hij zijn hand uitstrekte om het beestje van de grond te rapen.
Jesse keek even naar Storm en Hero waarbij hij tot de conclusie kwam dat de kleine draak amper over de straat mee kon bewegen. Maar de Pidgey kon nu beter naar een Pokémon Center gebracht worden om naar zijn vleugel te laten kijken. “..we gaan naar het Pokémon Center,” legde hij in het kort uit maar gebaarde met zijn hoofd naar de kleine Hero. Storm keek even naar de Dratini met een glimlach en liet zich vervolgens op vier poten zakken zodat de blauwe draak op zijn rug kon zitten. Vrolijk krulde de baby Dratini zich op de rug van de Raichu waarna deze even een blik uitwisselde met zijn trainer. “Bedankt Storm,” grijnsde hij lichtjes en draaide zich met zijn rug naar de Raichu toe die hem toen op de voet volgde. Ondanks dat Jesse de stad niet zo heel goed kende wist hij dat er een Pokémon Center in de buurt was. De jongen wist heus wel dat dit soort acties zijn kop kon kosten binnen Team Rocket maar het boeide hem niet. Bij die gedachte begon hij nog een grotere hekel te krijgen aan de organisatie. Ieder ander had heus wel door gehad dat deze Pidgey hulp nodig had en dat de Pokémon het anders niet zou redden, hij ging het wezentje niet aan zijn lot overlaten. Hoewel Jesse sinds hij bij Team Rocket zat wel meer om zijn Pokémon was gaan geven door alle ellende. Storm trok hem letterlijk door de rot periodes heen en dat de Raichu een echte steun was omdat het wezentje hem steunde als hij het nodig had. Jesse wierp even een korte blik op de uitgeputte Pidgey in zijn armen die er wat slapjes bij hing met zijn kopje. Hierdoor begon de jongen wat harder op te lopen waarna hij het gebouw met het rode dak passeerde en vrijwel direct door de schuifdeuren stapte met zijn Raichu en de Dratini op diens rug.
“Zuster Joy!” riep hij halverwege door de hal naar de vrouw die achter de balie stond, het was meer om haar aandacht te trekken. Ze draaide zich van haar computer weg en keek de zestienjarige even kort aan toen hij aangekomen was bij de balie. Joy had vrijwel meteen haar ogen gericht op de inmiddels bewusteloze Pidgey die slap in de armen van Jesse hing. “.. wat is er gebeurd?” vroeg ze vrijwel direct zodra Jesse het vogeltje op het blad had gelegd. De jongen probeerde voor de geest te halen wat er was gebeurd waarna hij een blik met Storm uitwisselde. De Raichu merkte dat de jongen ietwat moeite had met het vertrouwen van en tikte hem daarom aan. “Het waren Murkrow die de Pidgey heeft aangevallen,” zei hij toen en keek de zuster aan die toen een ietwat geërgerde blik in haar ogen kreeg. “Oh nee niet alweer!” verzuchtte ze waarna Jesse een nieuwsgierige blik op haar wierp. “Alweer?” herhaalde hij toen de woorden van de zuster. Deze bevestigde haar woorden door te knikken. “Helaas gebeurt het de laatste tijd vaak,” begon ze toen haar uitleg en keek even met een treurige blik naar achteren. Jesse volgde haar blik en zag dat er nu verschillende Pidgey’s in bedden lagen met verband om hun vleugels en lijf. “..Murkrow vallen de post Pidgey’s aan en nemen dan hun post mee en of bezittingen,” voegde ze er aan toe en Jesse keek even ietwat treurig naar de Pidgey die hij had binnen gebracht. “Waarom doet niemand hier iets aan?” vroeg hij zich toen hardop af waarbij de vrouw haar schouders ophaalde. Het was wel duidelijk dat ze geprobeerd had iets te doen maar dat er geen gehoor aan was gegeven. “Ik heb al geprobeerd om een ranger om hulp te vragen maar door Team Rocket is het moeilijk om iemand te vinden die er iets aan wilt doen.” Haar antwoord bevestigde zijn vermoedens waardoor hij even kort naar Storm keek. De Raichu had een vastbesloten blik in zijn ogen toen de jongen zijn blik ving en grijnsde lichtjes. Het was dus op hen aangewezen of niet soms?
Jesse knikte kort naar de muis waarna hij even naar Hero keek die zwijgend op de grond lag. Hij was nu in principe de rechtmatige eigenaar van de baby Dratini dus hij kon het wezentje in een Pokéball stoppen. Was maar goed ook want hij kon de kleine Hero niet in gevaar brengen dus bracht hij de jonge Dratini een Pokéball. Hero keek even vragend op waarna Jesse voor de Pokémon neerhurkte en deze op zijn handpalm liet rusten. “Hero, dit is een Pokéball hier ga je in als je met ons mee gaat want je moet ook rusten,” sprak hij het wezentje toe die zijn kleine kopje schuin hield. Vervolgens drukte de jongen de knop van het ronde voorwerp tegen diens kopje waarna de Dratini in de bal verdween en hij deze aan zijn riem hing. Hij had na al die jaren van alleen Axel en Storm aan zijn zijde een nieuwe Pokémon aan zijn team toe kunnen voegen. Hoewel hij recent ook nog een Espeon had gekregen van Team Rocket..? Hij wist het niet zeker want die Pokéball zat heel random in zijn tas. Jesse schudde de gedachtes van zich af en wierp even een blik op de Pidgey die inmiddels een verband om zijn vleugel had gekregen dat diende als een mitella om zijn vleugel te onder steunen. Ook zat Pidgey weer redelijk overeind met een versufte blik in zijn ogen maar leek nog niet helemaal helder na te kunnen denken. Wat er op duidde dat hij en Storm er alleen op waren aangewezen die Murkrow een lesje te leren. “Wij zijn zo terug,” sprak hij tegen de zuster terwijl hij zijn Raichu wenkte en naar de schuifdeuren toe liepen. Toen de jongen en zijn Raichu buiten waren aangekomen bleven beide even staan om te kijken welke kant ze op moesten. Hoewel hij ook wist dat er meer achter de streken van de Murkrow moesten zitten omdat Pokémon niet zelf het plan konden hebben om onschuldige Pokémon zoals Post Pidgey te belagen.. daar moest veel meer achter zitten. Gezien deze Pokémon in groepsverband werkte en vaak opdracht kregen van een leider. Jesse deed het niet vrijwillig maar als er inderdaad een grote groep Murkrow hier in Lumiose City was dan moest dat betekenen dat ze overlast zouden veroorzaken bij de basis en op de Black Market. Team Rocket zat niet te wachten op een stel Rangers die de Pokémon zouden verdrijven en al helemaal niet bij de basis. “Ik denk dat ik al weet waar we moeten zoeken, Storm,” sprak Jesse tegen de Raichu die zijn kop vragend ophief. Vervolgens kreeg Storm een vastbesloten blik in zijn ogen waarna het wezentje grijnsde. Dus de Raichu had door waar de jongen heen wilde. Goedzo. Jesse pakte zijn skateboard van zijn rugzak en gooide deze voor zijn voeten op de grond. Hij zou er wel naartoe moeten rijden op zijn board maar dat maakte niet uit. Storm kreeg hierdoor ook een beetje zijn training.
“Laten we eerst kijken bij de basis als daar die Murkrow zitten in die steeg dan moeten we verder zoeken,” stelde hij voor aan de Pokémon die knikte. “Maar ik weet zeker dat ik ze die kant op zag vliegen,” opperde hij vervolgens en zette met zijn voet af waardoor zijn skateboard in beweging kwam. Storm begon sjokkend achter hem aan te lopen in een poging de knul bij te houden. Vervolgens zette Jesse een paar keer stevig af waardoor hij sneller begon te rijden over het asfalt. De Raichu had er inmiddels een hoop plezier in gekregen om achter de jongen aan te rennen en wist hem halverwege in te halen. Tijdens het rennen hoorde Storm al snel het gekwetter van een Murkrow uit de verte opdoemen waardoor Jesse remde met zijn voet. Hij kwam tot stilstand en zag inderdaad de Murkrow van daarnet. Echter leek de Pokémon weer in gevecht met een andere Pidgey het was weer op dezelfde manier als dat de Pidgey van net was neergehaald. Alleen deze Pidgey was zo slim om ervandoor te vliegen in plaats van te vechten. Jesse zag echter al snel zijn kans en keek even kort naar Storm. “Storm hou die Murkrow tegen met je Thunderbolt!” riep hij naar de Raichu die opkeek en knikte. Storm rende naar voren waarna hij tussen de Murkrow en Pidgey in kwam te staan om vervolgens zijn poten te ballen tot vuisten. Hierbij ontlaadde de Raichu zijn elektriciteit die de vogel raakte en op de grond plofte echter wist de vogel zich te herstellen door met zijn kop te schudden en klapperde met zijn vleugels. Murkrow maakte vervolgens een duikvlucht waarbij zijn snavel witkleurde maar Storm was niet bang en balde zonder dat Jesse iets hoefde te zeggen nog een keer zijn handen tot vuisten. Een andere Thunderbolt ging rechtop de Murkrow af die vervolgens volop werd geraakt door de aanval. Dit was iets teveel van het goede waardoor de Murkrow het opgaf en op de grond bleef liggen, angstig kijkend naar de grote Raichu. “..zo zo dus jij vind het grappig om onschuldige Pidgey aan te vallen?” sprak Jesse op scherpe toon tegen de Murkrow en zette vervolgens zijn handen in zijn zij. Murkrow deinsde angstig achteruit bij het zien van de jongen maar deze bleef nog vrij rustig onder alles. Net als zijn Raichu die enkel zijn kraaloogjes op de vogel gericht had. “..nu heeft hij geen praatjes meer hé, Storm?” zei hij met een grijns tegen zijn Raichu die met een kleine glimlach terug knikte. Hopelijk wist de Murkrow nu precies hoe het voelde om zich geïntimideerd te voelen door twee of meerdere belagers, hoewel Jesse niet echt door zou gaan met het bang maken van de Murkrow. Daarom hurkte hij ook voor de Pokémon neer en stak zijn hand uit om een hand op diens kop te leggen. “Murkrow?” kraste de Murkrow ietwat verward en keek even wantrouwig naar de jongen. “Waarom doen jullie dit?” vroeg hij toen op een vriendelijkere en zachte toon. Alleen was Murkrow ietwat overdonderd door de plotselinge vraag.
Storm keek even met een schuine blik naar de jongen die de Murkrow vroeg hij de Pidgey aanviel. Echter werd er niet meteen een antwoord gegeven op de vraag van Jesse. Hierdoor werd de Raichu een beetje pissig om.. Pokémon die moeilijk deden.
”Als je nu niet je snavel opentrekt dan sla ik het er uit,” gromde Storm naar de Murkrow die nerveus naar hem staarde.
”Goed goed! Ik praat al!” riep Murkrow angstig in een poging Storm te bedaren. Deze was al snel gekalmeerd toen de vogel zijn snavel open had getrokken.
”H-het is niet mijn schuld!” reageerde de Murkrow met krassende stem. Storm trok een wenkbrauw op waarna hij even kort naar de vogel keek die veel kleiner leek dan die andere Murkrow. Was het niet zo dat deze Pokémon enkel glimmende voorwerpen stalen en deze verstopte in hun nest?
“Hoezo het is jouw schuld niet?” vroeg Storm toen waarna de Murkrow tranen in zijn ooghoeken kreeg. Het was hem wel duidelijk dat hij ergens mee zat maar dat hij niet kon vertellen wat er aan de hand was.
”..het zijn mijn ouders die willen dat we de Pidgey beroven,” reageerde Murkrow ietwat treurig naar de grond waarna de Raichu wat sympathie voelde voor de arme stakker. Het was dus inderdaad in opdracht geweest.
”Mag ik dan vragen waarom jullie dat doen?” gaf Storm als reactie waarop Murkrow knikte met zijn hoofd. Het was duidelijk dat er meer achter zat gezien de Pokémon er over na scheen te denken.
”..ik heb nog een broertje en hij is ziek al vanaf dat mam en pap het nest hebben gebouwd,” legde het wezentje uit waarna Storm even knikte en vervolgens even een blik uitwisselde met Jesse die hem nieuwsgierig aankeek.
”..mijn trainer kan misschien wel de oorzaak vinden waarom hij ziek is.. maar dan moet je ons meenemen naar het nest,” stelde de Raichu toen voor en klopte hierbij op het hoofdje van de Murkrow die enigszins verbluft was door het plotselinge gebaar. Nu wist Storm niet zeker of de jongen ook daadwerkelijk de oorzaak zou kunnen vinden maar hij wist wel dat Jesse slim genoeg was omdat te kunnen uitvogelen. Tenminste als hij de situatie al zo snel had kunnen analyseren dan was dit vast wel makkelijk. Desondanks moest hij wel de dingen die hij zonet had te weten gekomen aan Jesse doorgeven zodat hij hier ook van wist.
Jesse had het gesprek van de twee Pokémon zwijgend gevolgd maar kon er niet veel uit op maken omdat hij de twee Pokémon niet echt kon volgen. Natuurlijk wist hij wel dat de Raichu zijn vraag had omgezet in zijn taaltje en dat hij er al waarschijnlijk achter was gekomen wat er aan de hand was. Dit bevestigde zijn vermoedens toen Storm hem aantikte en hem iet probeerde duidelijk te maken. “Raichu, Rai, Rai.” Storm wees met zijn pootje naar de Murkrow waarbij hij een loop beweging maakte. Plots begon het Jesse dan ook langzaam te dagen waar de Raichu heen wilde en knikte kort. “..ik volg jullie op de voet,” sprak Jesse met een kleine glimlach naar de twee Pokémon die toen knikte. Murkrow leek enigszins opgelucht en vloog vrijwel direct op waarna hij op een rustig tempo vooruit vloog. Jesse gooide zijn skateboard weer op de grond en zette snel af zodat hij de vogel bij kon houden. De Raichu sjokte op een rustig tempo achter hem aan. Jesse merkte al snel dat ze een donkere steeg in reden doordat de Murkrow een weg was ingeslagen die hij niet kende. Sowieso kende Jesse Lumiose City amper maar hij wist wel dat dit een steegje was nog voor de basis. Want die lag hier vlakbij en daar was hij ook vandaan gekomen zonet. Jesse merkte al snel dat het er doodliep en remde met zijn voet om zijn skateboard tot stilstand te brengen waarna hij een blik wierp op de omgeving. Het zag eruit zoals elk ander steegje alleen lag het hier vooral bezaaid met stukjes papier en ander zooi. Iets verder zag hij een groepje staan met Murkrow die ergens naar stonden te kijken en haast wanhopig leken. De Murkrow die hen vergezelde vloog vrijwel direct naar zijn soortgenootjes en alarmeerde dat Jesse en zijn Raichu met hem mee waren. De groep keek even wantrouwig naar de knul en zijn Raichu maar vielen niet aan. Kort erop trok Storm hem mee naar het nest waar een jonge Murkrow in lag te slapen en niet wakker scheen te worden. “..oh..” bracht hij er enkel uit en keek even naar de overige Murkrow die veel groter leken als de Murkrow die hem hier had gebracht. Dit was overduidelijk een familie. Jesse hurkte neer zodat hij de temperatuur van de baby Murkrow kon voelen en deze was overduidelijk hoog. “..waarom is het zo ziek?” vroeg hij aan de Murkrow maar deze wisten overduidelijk niet wat er aan de hand was met het ventje. Oh Arceus nog aan toe. “Hij heeft hulp nodig..alleen..” zei de jongen waarna zijn stem wegstierf maar hij merkte ook dat er iets raars in de kleine snavel zat. Voorzichtig pakte hij het fragiele wezentje van de grond af en opende vervolgens zijn snaveltje om het spul eruit te trekken. Het bleek een lange sliert papier te zijn dat zich in de keel van de jonge vogel had verstopt waarna het zijn oogjes opende en verbaasd om zich heen keek. “Murkrow,” kraste de baby Murkrow en hopte vervolgens vrolijk rond door het nest heen. De overige Murkrow kraaide enthousiast over het plotselinge herstel van hun jong en een streek vervolgens op zijn knie neer. Dit was blijkbaar de vader die hem met een dankbare blik aankeek waarbij Jesse hem glimlachend terug aanstaarde. “Het zit al goed maar beloof me dat jullie de Pidgey voortaan met rust laten, oke?” zei hij toen tegen de Murkrow die knikte en vervolgens opvloog. Jesse wierp even een blik op Storm die met een nietszeggende blik naar het gezelschap staarde. Tijd voor hen om te gaan dus.
Jesse pakte zijn skateboard vervolgens van de muur en sprong er halverwege op waarna hij met Storm het steegje verliet om op weg te gaan naar het Pokémon Center. De jongen was na dit alles niet van plan om terug te keren naar de basis omdat hij zich nog ergens zorgen over maakte en dat was de Pidgey die hij had geholpen. Daarom reed hij naar het gebouw toe waar de Pidgey zich bevond. Jesse merkte al snel dat hij uitgeput was door vandaag en wilde een kamer reserveren om er te overnachten. Aangezien het al begon te schemeren wat al betekende dat de avondklok zometeen in zou gaan. Hij was dan ook blij om op tijd in het center aan te komen voordat het zijn deuren zou sluiten. Jesse werd dan ook snel begroet door de Pidgey die hij had geholpen. “Je voelt je al beter, huh?” vroeg hij aan de kleine Pidgey die neerstreek op zijn arm. “Prr!” riep het wezentje vrolijk en Jesse ging met zijn hand over diens kopje heen waar de kleine vogel van genoot. Zuster Joy kwam aangewandeld met haar Wigglytuff aan haar zijde. “Je Pidgey maakt het goed, zijn vleugel was gelukkig niet gebroken,” sprak de vrouw tegen de jongen die even de vleugel van het wezentje inspecteerde. Jesse keek vervolgens naar de zuster die hem ook aankeek en toen naar de Pidgey. “..maar..hij is niet van mij..” begon hij toen en keek even naar de kleine Pokémon die hem aankeek. Zuster Joy begon te glimlachen en knikte vervolgens als teken dat ze het begreep. “Als dat zo is dan word hij morgen ochtend weer vrijgelaten,” legde ze vervolgens uit. Jesse knikte begrijpend waarna hij om een kamer vroeg en besloot om naar bed te gaan. Pidgey keek hem ook eventjes aan waarna de jongen zich tot de kleine Pokémon richtte. “Als je wilt mag je van mij mee met ons maar ik wil dat je er over nadenkt want je vrijheid raak je kwijt,” zei hij vervolgens tegen de Pidgey. Het vogeltje knikte ten teken dat hij het begrepen had maar bleef voor alsnog op zijn schouder zitten, iets waardoor Jesse wel van moest grijnzen. Het was een beestje met lef en dat mocht hij wel.
Eenmaal op zijn kamer lag hij op bed met zijn Raichu naast hem die al luid lag te snurken. Jesse kon absoluut nog niet slapen doordat hij nog steeds moest denken aan wat hij wilde doen. Zijn tweestrijd met het volgen van Team Rocket of net als Samantha eindigen deden hem wat angst aanjagen. Hij was ook niet echt het type om in een organisatie te zitten die meer leed veroorzaakte dan nodig was. Alleen het vinden van de Pokémon van Sam hielden hem echter tegen want eigenlijk had hij ook geen keuze. Als hij dan toch besloot tegen die principes in te gaan dan kon hij beter zijn Pokémon gaan trainen en daarna besluiten om er een eind aan te maken. Een einde aan de situatie waar hij in zat wel te verstaan. Hij wist ook dat het risico’s met zich meebracht maar ondanks dat wilde hij zijn normale leven terug en niet meer in angst leven. Hij haatte Team Rocket met heel zijn hart en dat wilde hij op een dag ook duidelijk maken zelfs al werd hij bestempeld als verrader of het werd zijn dood. Hij wilde geen dingen doen waar hij zelf totaal niet achter stond. Jesse viel uiteindelijk in een onrustige slaap.
--de volgende ochtend--
De volgende ochtend werd Jesse badend in het zweet wakker en keek schichtig om zich heen. Hij had gedroomd.. het was eerder een nachtmerrie geweest maar het leek allemaal zo echt. Hij wilde er verder ook niet gedetailleerd over praten. De zestienjarige zuchtte even diep voor hij langzaam uit bed stapte. Pidgey lag met zijn kopje in zijn verendek te slapen terwijl Storm languit op bed lag. Jesse was nog steeds erg moe maar hij was ook niet van plan om weer in bed te kruipen, gezien hij bang was om weer zo wakker te worden. De jongen keek even kort naar de Raichu die nog sliep maar hij wist nu al dat hij zijn Pokémon ging inlichten over zijn plan. Ze moesten terugvechten dus had hij het plan om de eerste twee gyms uit gaan dagen. En daarvoor te gaan trainen. Alleen wist hij totaal niet waar de Gyms hier in gespecialiseerd waren dus kon hij ook niet echt een training plannen. Misschien moest hij inderdaad maar gewoon vragen of de Pidgey met hem meewilde want ergens had hij toch wel een Pokémon nodig die kon vliegen. Voor de tweede keer zuchtte hij diep waarna hij zich op zijn gemak begon om te kleden en wachtte totdat Storm en Pidgey wakker zouden worden. Hij zou het later wel aan zijn Pokémon door geven wat hij van plan was want daar was nu geen tijd voor. Na een tijdje daar gezeten te hebben werden de twee Pokémon dan ook eindelijk wakker en werd het tijd om te vertrekken. Nadat er was ontbeten. Storm geeuwde luidruchtig zodra ze buiten stonden en rekte zich uitgebreid uit. Jesse grijnsde even licht naar de Raichu die wat loom over zijn achterwerk wreef. “..je bent een ouwe luiwammes,” grijnsde hij naar Storm die hem aanstaarde. De Raichu grinnikte om deze opmerking en keek even naar boven waar de zon fel scheen. Nog voordat Jesse ook daadwerkelijk iets kon zeggen kwam Pidgey naar hen toegevlogen en keek de knul even zelfverzekerd aan. “..oh heb je er over nagedacht?” vroeg de jongen toen aan de Pidgey die knikte en voor zijn voeten neerstreek. Vrijwel meteen kon hij aan de houding zien dat de Pokémon een gevecht wilde met Jesse die even een blik uitwisselde met Storm. De Raichu staarde terug en knikte toen lichtjes.
“Goed als jij een gevecht wilt,” sprak Jesse tegen de Pidgey die een stukje van hen vandaan vloog. De jongen pakte de Pokéball van Faith van zijn riem die hij met een kleine zwiep omhoog gooide. Het voorwerp klapte open zodra het de grond raakte waarna er een strijdlustige Espeon voor zijn voet kwam te staan. Gelijk al meteen zodra de jongen haar had opgeroepen boog ze licht door haar poten en keek met een dreigende blik naar de Pidgey. Deze scheen niet geïntimideerd te zijn door de wat sterkere Eeveelution. Het was een tijdje geleden dat de jongen had gevochten tegen een Pokémon. De Pidgey begon al vrij snel met zijn vleugels te slaan waarna er een wervelwind opstak en Faith hierdoor moeite had om op haar plek te blijven staan. “Faith spring omhoog!” riep Jesse naar de paarse Pokémon die omkeek en vervolgens knikte naar de jongen. Ze zette af met haar achterpoten waardoor ze net boven de aanval kwam . “Doe je Tackle!” Faith knikte zelfverzekerd terwijl ze zich liet neerstorten op de Pidgey. De kleine vogel kon het net niet optijd ontwijken en werd tegen de grond gebeukt. Dit zorgde ervoor dat de Pidgey even versuft om zich heen keek desondanks de klap wist hij zich al snel te herstellen. Pidgey klapperde met zijn vleugels waarbij een lichte stofwolk ontstond en de Espeon gebukt ging onder het zand waardoor ze niks kon zien. Hierdoor raakte Faith een beetje in paniek. “Faith concentreer je en probeerde Pidgey te raken met een Swift aanval!” riep Jesse vervolgens naar het paarse wezentje dat opkeek. Echter nog voordat de Espeon kon reageren voelde het wezentje dat de Pidgey haar aanviel met een Quick Attack. Even was de Espeon zelf ook even versuft toen ze over de grond rolde maar besloot alsnog de aanval uit te voeren op de kleine vogel. Faith sperde haar bek open waarna er tientallen van sterretjes op de Pidgey af werden gevuurd. Deze werd volop geraakte maar hij raakte niet echt uit balans, de aanval was net niet genoeg om hem uit de lucht te schieten. Jesse dacht eventjes na voor hij zich besefte dat Faith ook Psychische aanvallen moest kennen zoals Psybeam of Confusion.. hij had eigenlijk geen idee of ze beide kon want hij had haar niet getraind. Pidgey bleef echter niet staan wachten totdat hij en Faith een aanval zouden uitvoeren en voerde een nieuwe Gust uit. Dit keer had het wat meer affect omdat de Pidgey snel op de Espeon afvloog. Jesse was echter niet van plan om het nu al op te geven en keek even met een strakke blik naar de vogel. “Spring opnieuw omhoog en gebruik je Psybeam!” Faith sprong soepel omhoog door weer met haar achterpoten van de grond af te zetten waarna ze onheilspellende gloeiende blik in haar ogen kreeg. Een soortvan witte straal met een aparte kracht ging regelrecht op de Pidgey af die de aanval niet optijd zag aankomen en werd geraakt. “Quick Attack snel!” De Espeon liet zich voor een tweede keer naar beneden vallen en kreeg hierbij een witte streep achter zich waarna ze met een flinke kracht in de Pidgey beukte die tegen de grond werd geslagen. Even rolde hij over de grond waar hij vervolgens tegen een vuilnisbak tot stilstand kwam waar het roerloos bleef liggen. Aarzelend pakte Jesse een lege Pokéball van zijn riem af waarna hij deze snel naar de Pidgey gooide met een klein boogje. De bal klapte open waarna het wezentje door de rode straal werd opgezogen door de Pokéball die toen op de grond bleef wiebelen op de grond. Gespannen keken Jesse, Storm en Faith toe hoe het ronde voorwerp op zijn plek bleef bewegen. Zou hij met hen meewillen?
Espeon used moves:
1x Tackle
1x Swift
1x Quick Attack
1x Psybeam
Pidgey used moves:
2x Gust
1x Tackle
1x Sand Attack
1x Quick Attack
