Streak of Madness

[Day 1] [Heartbroken]
Het deed hem letterlijk pijn. Al was het niet eens fysiek. Hoe had hij ooit kunnen verwachten dat zoiets zoveel pijn zou doen. Het had hem geen goed gedaan om zijn ‘onschuld’ te bewijzen naar haar. Hoe had ze hem hierop kunnen beschuldigen. Wist ze echt niet beter van hem, niet na datgene in welk geval? Hij had gehoopt van wel. Maar nee. Het maakte hem niet uit of iemand anders hem zo kon zien. Nee, absoluut niet. Niet eigenlijk dat iemand dat eigenlijk echt zou kunnen, hij was namelijk naar een Pokécenter in de buurt gegaan, een kamer aangevraagd en zichzelf daarin opgesloten. Maar goed. Het deed hem letterlijk pijn. Het was te voelen hoe warme, zoute tranen uit zijn ogen kwamen, waarbij enkelen op de grond druppelden. Een klein snikkend geluid was te horen van hem. Godverdomme. Waarom had dit hem no weer moeten overkomen. Het voelde net alsof het kleine beetje ‘hart’ dat hij nog had, met een paar simpele woorden was gebroken. Alsof er niet meer iets voor zijn gevoel was als ‘liefde’. Of nee. Dat was het verkeerd gezegd eigenlijk. Hij voelde zich wel zeker gebroken ja, op zoveel manieren. Waarom had het nou zo moeten gaan lopen, hij haatte het. Maar kon er absoluut niets aan doen. Alsof hij machteloos was. Hij had een absolute hekel aan dit gevoel. Hij haatte het. Machteloosheid, als iemand die vaak genoeg wel ‘macht’ had, voelde hij zich extreem zwak ineens. Nee, hij wou zo een gevoel nooit meer hebben, maar het was onvermijdelijk. Het was eigenlijk al te laat. Hij was op het bed gaan zitten in de kamer, maar ondertussen was hij er al zo vanaf geschoven, dat hij nu met zijn rug tegen de brede kant van het bed zat, met zijn benen opgetrokken, armen op zijn knieën steunend en zijn hoofd omlaag hangend. Het was te zien hoe zijn schouders schokkende bewegingen aan het maken waren, waarbij er tranen nog steeds door bleven rollen. Wat voor een persoon was hij, als hij niet eens kon bewijzen dat hij een ‘goede vriend’ was, iemand wie je zou kunnen vertrouwen. Het was allemaal verwoest. Iets dat hij had opgebouwd samen met haar, gewoon verwoest. Alsof het niet mee was dan een simpel blaadje, dat je zomaar doormidden kan scheuren. Het was onbekend voor hem hoelang hij daar zat, maar het maakte hem niet meer uit, niks maakte hem meer uit voor nu. Waarom zou hij? Wat voor reden had hij ervoor nog, om nog maar te denken aan iets? Al keek hij niet op, wist hij dat de jongen er een flinke tijd had gezeten. Het maakte hem niet meer uit.

[Day 2] [Voices]
Het was al de volgende dag geworden, het zou hem niet verbaast zijn als de jongen zichzelf zowat tot slaap had gehuild. Meeste jongen bij een breakup zouden het waarschijnlijk niet zo heel erg vinden, of in welk geval niet in de eerste par dagen. Voor hem la dat wel degelijk anders, voor hem was zij.. erg speciaal geweest, alsof zij er alleen voor had gezorgd dat hij niet helemaal gek werd. Nu..? Nu miste hij dat ene puntje in zijn leven. Hah.. hij en niet gek worden..? Wie hield hij eigenlijk voor de gek? Enkel hemzelf… Enkel, bij het horen van een stem keek hij op, al was er niemand in de kamer. Uiteraard. Weer klonk de stem, nee, het was niet in deze kamer. Daar was hij zeker van. Zie je wel? Hij was helemaal gek aan het worden, nu ook al stemmen gaan horen… ha. Er was voor een moment enkel zijn eigen gedachtegang en nog lichtelijk snikkende adem te horen. Had hij het zich dan.. ingebeeld..? Nee toch? Het had zo.. écht geklonken. Dat kon onmogelijk niet echt zijn. Er kwam nog niets. Hij had het zich ingebeeld.. het kon niet anders. net zoals hij had ingebeeld dat zijn relatie voor altijd zou duren. Gedachten van een imbeciel, een imbeciel die ergens flink had gehoopt dat het altijd een ‘happy’ verhaal zou gaan blijven. Een verhaal waar weinig mis mee kon gaan. Natuurlijk kon dat het niet zijn. Dit was het moment waarop hij zich dat maar al te goed realiseerde, het voelde. Voor een derde keer klonk de stem, al was dit na een lange tijd pas geweest. Hij wist niet hoe lang, maar het was lang geweest. De jongen had zich maar amper verroerd in de kamer, op dezelfde plek waar hij zich al de hele dag had opgehouden. Hij voelde zich nog vreselijk gebroken, maar in welk geval waren de tranen gestopt, voor zover dat mogelijk was voor hem. De stem, nu pas kon de groenharige deze wat meer verstaan, want hoe helder de woorden ervan ook had mogen klinken, er had geen betekenis in gezeten, alsof ze hol waren. “Moet jij jezelf toch zien, zo als een.. niets.” hij wist dat de stem gelijk haat. Maar hij had er een hekel aan. Waarom. Waarom moest hij dit zo voelen. Hij kwam langzaam overeind, alles deed pijn van de hele tijd stilzitten. Geen idee hoe het hem was gelukt, maar hij stond overeind, om vervolgens naar het badkamertje te sloffen dat te kamer had. Het was een wonder dat hij überhaupt nog kon opstaan. Maar het moest vooral. Dat was de enige reden. Hij liet zijn armen op de keramische wasbak leunen, om vervolgens zichzelf er wonderbaarlijk naartoe te kunnen brengen om naar de spiegel te kunnen kijken. Het zou hem eigenlijk niet meer kunnen uitmaken, wat er met hem zou gaan gebeuren, maar het was dat hij wou blijven leven, of nou ja, of híj daadwerkelijk degene was wie dat wou.. wist hij eigenlijk ook zelf niet meer eens zo heel goed. Hij zag er zacht gesproken vreselijk uit. Hij deed de kraan langzaam aan van de wasbak, waarbij er koud water uit kwam gaan stromen. Als eerste dronk hij er een enkele slok of twee uit, bij het realiseren hoe droog zijn keel en mond voelden, ondanks de tranen die er recent over waren aan het stromen waren. Nadat hij dat had gedaan, gooide hij met zijn handen wat water over zijn gezicht. Nee, hij voelde zich nog steeds absoluut niet oké, hoe kon hij? Hij rechtte zijn rug weer en draaide de kraan uit, om zijn gezicht te gaan drogen met de handdoek. Oké, hij zag er in welk geval wat meer vertoonbaar uit. Al maakte hem hem niet uit, was het dat hij absoluut niet wou zien dat anderen hem zagen als een ingestort wrak. Hij had gisteren, na het….. ‘nieuws’ al zijn spullen al gehaald vanuit zijn vorige huis. Nee. Hij zou haar en haar familie voorlopig niet in de ogen kunnen aankijken. Voorlopig leek het er maar op dat hij in de Team Rocket basis zou moeten gaan wonen, want veel andere keuze had hij niet echt. Het scheelde kua woning maar dat hij daar al een lange tijd geleden een kamer had verkregen. Hij gebruikte het ding niet, maar daar zou blijkbaar dus verandering in nodig. Wetende dat de groenharige echt eten en drinken nodig had, liet dat hem nu enkel maar nog verder gaan, samen met de sarcastische stem die hij nog steeds hoorde ”Amadan, ga je kamer uit, haal wat eten en drinken.” hoe raar het mocht klinken.. hij was blij met de stem. Hij was blij dat in welk geval iemand, al kon het nu waarschijnlijk eerder worden bestempeld als ‘iets’, hem directies gaf. Het was hem dan ook daadwerkelijk gelukt, enkel was het maar in een waas geweest. Hij stond namelijk alweer binnen de kortste keren met een klein tasje waarin voedsel zat in zijn handen. Hij zette het ding op het tafeltje neer. Hoe kon het dat hij zich er maar amper wat van realiseerde? Hij pakte iets uit het tasje, om het vervolgens tegen zijn eigen wil te eten. Al wou hij het liefst nu in een hoekje van de kamer blijven, daar huilen en sterven, was er toch echt iets dat hem zowaar dwong om te blijven leven. Hij ‘luisterde’ dan ook naar dat iets. Het was niet veel met wat hij dan ook daadwerkelijk had gegeten, maar het was in welk geval beter dan niets.. toch? Het maakte hem niet meer uit. Hij ging weer op het bed zitten. Niets maakte hem echt meer uit op het moment eigenlijk. Hij had wel een flesje drinken meegepakt, wat blijkbaar water was geweest. Hij draaide de dop ervan af, om er vervolgens wat flinke slokken van te nemen. Waarom deed hij nog moeite..? Hij wist het niet eens meer.. raar. Hierna zette de jongen het flesje weg op het nachtkastje dat naast hem stond, om vervolgens eigenlijk weer in slaap te vallen. Hij was.. kapot, op vooral mentale manieren en het voelde niet bepaald alsof ook maar iets hem daarbij zo snel zou kunnen helpen.. verdomme.

[Day 3] [Eric]
Hij had geen idee sinds wanneer de jongen wakker was, maar zodra hij het zich realiseerde, was de jongen al letterlijk geheel gekleed, alsof hij net klaar was om iets te gaan doen, om naar buiten te gaan. Hij had enkel geen idee waarom dit nou gebeurde. Of eigenlijk wat dat niet het goede, niet om het te beschrijven nee. Eerder Wat er gebeurde. Waarom was dit een ding namelijk? De stem. Hij hoorde de stem weer praten. ”Dia noafa, je bent eindelijk wakker. Dat mocht eens tijd worden zeg.” klonk er in zijn hoofd, met een accent, al kon de jongen deze moeilijk plaatsten. Hij wou in een automatische om zich heen kijken, maar het was toch echt in zijn hoofd. ”Wie mag jij wel niet zijn?!” klonk er van Nathan, hij probeerde geïrriteerd te zijn, maar het lukte dan ook absoluut niet, nee, het kwam niet eens in de buurt. Er was een gegniffel te horen, alsof hij zojuist iets vreselijk grappigs had gezegd. Het was dan ook vreselijk grappig om te zien he, een gebroken jongeman, iets waarvan het zicht echt was om keihard op te lachen. ”Ik..” de stem leek te twijfelen met wat deze moest zeggen, euhhh? Zodra de stem weer klonk, luisterde de jongen wel, wetende dat het misschien toch wel goeds kon zijn. maar wat het het ‘goede’ met stemmen in je hoofd horen? Hij zou het niet weten. ”The name is Eric.” en met deze woorden was het te voelen hoe ineens zijn zicht wazig werd, zijn lichaam niet meer luisterde naar wat Nathan vertelde het te doen, net alsof het niet zijn eigen was. Om het erger te maken, ineens maakte zijn lichaam een buiging, als eentje die sommigen gebruikten om zich voor te stellen. Hijzelf had dit niet eens gedaan, dus wat..? Al snel werd hij weer wat helderder in het hoofd, kon zijn eigen lichaam weer normaal bewegen, of nou ja, het luisterde naar wat hij zei wat het moest doen. ”Ik weet al wie jij bent, Nathan. Ik ben er al heel lang geweest bij jou.” klonk er vervolgens dus van ‘Eric’. Wat, maar..? Hoe? Hij wist niet eens meer wat erover te denken, er was teveel bezig in zijn hoofd, echt, veels te veel. ”Maar, maar waarom laat je nu dan pas van je horen?” er kwam geen antwoord. Betekende dat dat ‘Eric’ aan het denken was? Of was het niets heel anders? Hij wou er niet aan denken, maar dat was moeilijker dan hij zou denken. Veel moeilijker. Een zucht kwam van Nathan. Hoe was hij op het moment zo… Kalm? Hij voelde zich nog steeds flink gebroken, maar het was alsof iets hem kalm leek te houden… was dit ‘Eric’ die dat deed? Hij was gewoon gek gaan woorden he? Stemmen horen, nee, het was allemaal te abrupt voor Nathan om het te accepteren. ”Dat maakt niets uit, maar jij moet je gaan vermannen. Serieus, je bent net een faillure.” het was duidelijk dat iemand ervan hield anderen zich shit te laten voelen. Maar Eric had gelijk. Dat was het ergste. Een zicht kwam van Nathan, waarna hij ging zitten op een van de stoelen. Het was.. Raar. Dat was letterlijk het enige wat hij erover kon gaan zeggen. Hoe lang was Eric er dan al bij? Waarom had hij nooit wat eerder van die gast gehoord? Het waren vragen waarop hij waarschijnlijk nooit een echt antwoord op zou kunnen krijgen. ”Ik ben trouwens nu nog de enige, al zou het me niet verbazen als ‘r meer komen.” wacht. Meer? Hij wist niet eens wat het was, en dit kreeg de jongen te horen. Geweldig. Blijkbaar had Eric zijn reactie gemerkt, gezien er een gelach had geklonken. Bedankt, je hielp totaal niet. ”Weet je, rust jij maar anders uit, dit schiet niet op. Ik neem het wel over voor vandaag.” had er met een zucht van Eric geklonken. Hij had er niet eens op kunnen gaan reageren, of het was te voelen hoe zijn bewustzijn wat minder werd. Dit was dus wat er werd bedoeld.

[Day 4] [Acceptance]
Ondertussen waren er drie dagen voorbij gegaan sinds hij geen relatie meer had. Twee dagen dat hij erachten was gekomen dat er nog iets anders was. Een dag dat hij erachter was gekomen dat dit ‘iets’ eigenlijk een ander.. persoon was met de naam Eric. Welke trouwens blijkbaar al langer bij hem was, hoe raar het ook mocht klinken. Maar Nathan had het geaccepteerd dat deze gast er nu was, sterker gezegd, hij moest wel. Nathan had gisteren, toen Eric voor de rest van die dag controle had, alle tijd gehad om na te denken. Dat was dan ook iets dat hij zeker had gedaan. En het was misschien wel nog niet eens zo heel erg dat die gast er was. Echter, hij had geen flauw idee meer wat Eric had gedaan, toen deze in controle was, terwijl Nathan het toch echt had gezien met zijn ogen. Hij hoopte maar niet dat dit altijd iets was dat zou gaan gebeuren, al leek het hem sterk dat het echt ging veranderen. Maar hij had Eric dus eigenlijk wel gewoon geaccepteerd ja. Hij was er oké mee met dat die gast er was. Nu had hij dan ook Eric weer in controle laten gaan, er zelf waarschijnlijk nog niet eens de energie voor hebbend om te bewegen.
Eric voelde het aan hoe Nathan gewoon gebroken was, iets dat veel erger was geweest dan dat die jongen eerder had meegemaakt. Dit was de reden waarom hij nu van zijn bestaan had laten afweten, het niet meer kunnen aanzien hoe de jongen zichzelf vernielde in diens verdriet. Een zucht was uit diens mond gekomen, waarna Eric hun spullen in de rugzak schoof die Nathan blijkbaar een paar dagen eerder had meegenomen blijkbaar. Letterlijk alles zat erin, of in welk geval, heel erg veel. Hij had ergens tussen hun kleding een gele cape ding gevonden met daarop wat zwarte markeringen. Hebben besluitend dat dit wel bij hem past, had hij het ding aangetrokken en de capuchon die eraan zat, over zijn hoofd getrokken. Hierna hees hij de rugzak op zijn schouder, pakte de sleutel van zijn kamer, om eruit te lopen en de sleutel af te leveren bij de receptioniste. Hij had geen zin in kleine aardigheidjes, die ze soms wouden maken, dus met een ijskoude blik had hij deze afgegeven. Dat moest het wel duidelijk maken, vond hij in welk geval dan. Hierna liep hij het gebouw uit, ze waren in Lumiose City blijkbaar. Had Nathan echt deze plek moeten uitkiezen van alle? Blijkbaar wel, great. Het was laat gaan worden, maar nog net niet tijd voor die avondklok, jammer. Dan kon er misschien nog wat gebeuren, mensen die er niet op lette ofzo. Ha, hij begon net al zoals Nathan er op deze manier aan te denken, maar hoe raar was dat nou eigenlijk? Hij ‘kende’ die gast al zowat diens hele leven, en eigenlijk waren ze ook nog niets een zo heel erg verschillend. Eerst zou hij nog langs te team rocket base gaan, hun spullen droppen daar. Hij liep dan ook als eerste die richting op, om naar het appartementje te gaan dat hun een tijd geleden aangewezen hadden gekregen. Zijn spullen werden er gedropt, waarna hij weer de straten van de hoofdstad opging. Voor een tijdje werd er door de straten gedwaald, waarbij dan ook uiteindelijk echt de avondklok dus was ingegaan. Nou, eens kijk eens aan. In plaats van op de grond te blijven, zoals meeste leden dat deden tijdens een patrouille, ging hij het dak op, het zou hem niets verbazen als bepaalde mensen deze zouden gebruiken om de leden te vermijden.

Hij liet zijn gouden ogen glijden over zowel de straten als de daken, waar niemand te zien was. Dat viel hem nog mee, maar het scheelde wel zeker dat dit het geval was. Alhoewel, er was een uitzondering. Een paar gebouwen, daken, wat dan ook verderop waren twee silhouetten te zien. Door de capuchon die hij op had, was er een zwarte schaduw over zijn gezicht gevallen en door het licht van de straatlantaarns dat zijn ogen weerkaatsten, leek het net alsof deze lichtjes aan het oplichten waren. Hij liep rustig richting het persoon en blijkbaar diens Pokémon, dit was van wat hij in welk geval kon opmaken. Ineens hoorde Eric Nathan wat zeggen, van dat deze dit persoon herkende. Juist ja, voor het moment zag hij helemaal geen gelijkenis met mensen die de ander eerder had ontmoeten, alhoewel... Nadat hij nu vlakbij was, zag hij wie Nathan had bedoeld. De Pokémon die hij had gezien was een Ninetales, welke ondertussen flink aan het grommen was naar hem. “Je weet dat je hier nu niet mag komen." klonk er met het Ierse accent dat Eric had naar de roodharige, terwijl hij zijn ogen op haar gericht hield.

Zodra de vos naar hem was gaan grommen, had hij ijskoud naar het beest gekeken. Hierna ging wel weer zijn aandacht naar de roodharige, gezien deze hem peilend aankeek, om vervolgens sarcastisch te vragen of ze dat wist. Hij zuchtte lichtjes. "Dia noafa, kan je ook nog eens niet sarcastisch zijn?" zijn accent had wat dieper geklonken bij het uitspreken van de woorden in zijn eigen taal. Weet je, Eric had het nu al opgegeven met Aldrei, dat Nathan daar trouwens zoveel geduld voor had gehad, daar zou de ander echt een complimentje zowaar om moeten gaan geven. Al kwam de roodharige overeind, was ze nog steeds flink onder zijn lengte, iets waardoor de groenharige nu op haar neer kon kijken, iets dat hem wel aanstond om te kunnen doen. Echter vernauwde hij zijn ogen bij het horen van haar woorden. "Of jij gaat hier gewoon ergens naar binnen of de stad uit." het was wel al te duidelijk dat dit echt geen Nathan was, gezien deze waarschijnlijk grappend op haar comment was ingegaan. Eric echter, hij was serieus, wat dan ook te merken was aan zijn woorden. Zijn blik stond nog steeds koud, waarbij deze ook waarschijnlijk bij lange na niet zo snel zou gaan veranderen.

Het leek erop dat de Ninetales ondertussen al zowat naar hem wou gaan bijten, maar hij gaf geen aandacht meer naar het beest, niet dat deze dat verdiende namelijk. Op zijn woorden had ze in haar eigen taal gereageerd, iets waarop Eric met zijn ogen had gerold, moest het echt zo gaan. "Nu graag in een taal die mensen wel verstaan." klonk er van hem, niet dat als hij zijn eigen taal sprak nou bepaald verstaanbaar was, maar nog steeds. Zodra hij in de ogen werd aangestaard, bleef hij haar kil aankijken, met amper maar zijn ogen knipperend. Hij snoof kort bij haar droge opmerking. "En oinseach, misschien moet jij niet aannemen dat ik Nathan ben." sprak hij, nu toch wel met een klein grijnsje op zijn mond. Misschien had hij het niet zo droog moeten zeggen, of in welk geval, op zo een moment overbrengen. Maar daar was het nu al te laat voor, daar was hij zich uiteraard maar al te goed bewust van. Hij bleef haar kijken voor wat de reactie was op zijn eerdere woorden. Al liep zij zelf naar voren, verroerde Eric zichzelf niet, waardoor de roodharige wel heel erg in de buurt van hem was gekomen.

Hij keek haar droog aan bij haar woorden, meende ze dat serieus? "Of ik ken het al m'n hele leven." well, Eric loog er daar niet over, de taal was namelijk eigenlijk zijn eigen, in tegenstelling tot Nathan, welke geen idee zou hebben wat hij zou zeggen dan. Haar reactie was wel zwaar teleurstellend, maar wat veel anders had hij eigenlijk gehoopt van de roodharige? Hij had er maar weinig van moeten gaan verwachten eigenlijk. "Is mise Eric." stelde hij zichzelf voor, wel dit gepast genoeg vindende. Ze leek pas te stoppen met lopen op het moment dat de roodharige zowat tegen hem aanstond, had had ook even geduurd. Bij haar woorden moest hij lichtjes grinniken. "Zolang je wel naar binnen gaat, vind ik het goed hoor, áille." en daar ging het al mis, anderen al bijnamen geven die niet droog of dergelijk waren. Ga vooral door Eric, dat zo nog eens helpen later.

Hij had het maar al te duidelijk door dat de ander hem niet geloofde met dat hij iemand anders was. Hoe moeilijk kon dat nou zijn..? Oké, blijkbaar toch moeilijk. Hij keek er eigenlijk niet zo raar van op, als hij iemand voor een flinke tijd kon en ineens zo begon te doen, zou hij dit persoon ook waarschijnlijk niet in de eerste instantie geloven. Zodra hij merkte dat ze wat ongemakkelijk werd van het 'contact' die de twee hadden, had hij een kleine grijns op zijn gezicht gekregen. Het was toch wel leuk voor hem, om de ander zo voor zich te zien. Toen er dan ook werd gevraagd of hij meeliep om het zeker te weten, knikte Eric maar. "'K loop wel mee, heb toch niets te doen." en eerlijk gezegd, na al die tijd niets te hebben moeten doen en dan nu ineens bijna twee dagen achter elkaar in controle te moeten zijn, dat was echt absoluut niet niets. Flink uitputtend eigenlijk. Hij zette een stap opzij, zodat zij als eerst weer normaal de straten op kon gaan.

Zodra hij opzij had gestapt, liep de roodharige als haar vos naar voren, welke hij rustig volgde waardoor de drie uiteindelijk weer gewoon op de straat stonden. Toen ze echter de andere richting opliep van het Pokécenter, fronste hij lichtjes. "Je weet toch wel dat het Pokémon center de andere kant op is he?" klonk er droog van hem. Ja, wisten hij en Nathan veel dat de roodharige zowat woonde in een hotel. Hij verwachtte dus eigenlijk nog steeds ja dat ze sliep in pokecentra, of waar ze dat dan ook eerder had mogen doen eigenlijk. Het kon hem eigenlijk maar weinig uitmaken waar de ander sliep, zolang ze hier maar eigenlijk gewoon vanaf waren. Hoe dan ook, hij volgde haar wel hoe dan ook, want het was toch wel lichtelijk belangrijk om te weten dat ze echt ergens naar binnen ging, hm. Het was niet dat hij haar niet vertrouwde, iets dat hij eigenlijk waarschijnlijk wel zou moeten doen, de roodharige lang genoeg kennende met dit soort dingen. Er was verder niemand op de straten, zelf niet eens andere team rocket leden. Hij keek snel even naar de tijd, waarbij deze aangaf dat het half twaalf was. Viel hem nog mee, naja, het maakte maar weinig uit voor hem eigenlijk.

Waar ze in de eerste instantie heen wou gaan,had hij geen idee van. Maar in welk geval leek ze wel mee te lopen zodra hij had opgemerkt dat het center de andere kant op was, waardoor ze nu naar dat gebouw op weg waren. Het was te horen hoe haar vos een geluid had gemaakt, al had hij geen idee wat het betekende, dus het negeren was ook iet sdat werd gedaan. Best optie ook dan he. Zijn schouders werden opgehaald bij het horen van haar vraag. "We komen eigenlijk maar amper op het dak, wouden 't wat van bovenaf zien." antwoordde hij, niet realiserend dat hij met 'we' had gesproken in plaats van 'ik'. Het was geen ramp eigenlijk, en het was ook niet dat de roodharige nog niet van beiden afwist, dus hem maakte het maar in dit geval weinig uit. Hij had zijn handen in de zakken van de hood gestopt. Het Pokécenter was al in welk geval in zicht gekomen, dat scheelde als je het hem vroeg. Zijn ogen gleden langs de gebouwen, waarvan de meeste winkels bleken te zijn, in welk geval waren deze dicht, dat was iets.