Tot aan mijn enkels

i'm a pro at imperfections

Daniel wist niet wat hij nou eigenlijk had verwacht. Een normaal antwoord in ieder geval niet, maar de jongen scheen ook niet helemaal te weten waarom zijn pokémon van verven hield. Hij besloot het maar van zich af te zetten. “Oké,” reageerde hij simpelweg. Erover doorvragen had naar zijn mening geen zin, want het leek er niet op dat Fidger er veel aandacht aan besteedde. Fidger leek hem ondertussen gewoon een knul die het leven nam zoals het was. Misschien dat ze toch niet zoveel van elkaar verschilde op dat vlak, al kon de rede natuurlijk heel anders liggen. Daniel hoefde dat echter niet te weten. Hij had belangrijkere zaken aan zijn hoofd.

De uitleg van Fidger ging haast over hem heen. Hij begreep er haast niets van. Dat was te zien aan de frons die op zijn voorhoofd kwam, maar het licht van zijn Holocaster stond helemaal niet op hem gericht, dus dat kon net zo makkelijk verloren gaan. Voor hij er een antwoord op kon geven, merkte hij dat zijn schoenen uit het niets natter begonnen te worden. Hm. Waren ze toch niet waterdicht? Vragend keek hij omlaag en ontdekte hij dat de gang langzaam onder water kwam te staan. “Was dit net ook al zo?” vroeg hij zich hardop af. Hij keek achterom. Voor zover hij zich herinnerde niet. En dat betekende dat ze zo snel mogelijk moesten maken dat ze wegkwamen.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Hun enige optie was verder lopen. Daniel kon er niet omheen draaien. Hij had geen flauw idee wat zich aan de andere kant van de gang bevond, maar het was vast veiliger dan terug naar waar ze vandaan kwamen. Fidger stelde uiteindelijk voor om te rennen. Was dat wel veilig? Nat betekende ook glad en hij gleed net al bijna uit. Hij wilde hier echter niet langer blijven dan nodig, dus stemde hij alsnog in. “Oké. Ik ga wel voorop, als bijhouden niet gaat,” stelde hij voor, terwijl hij zijn Holocaster omhoog hief. Licht was handiger voorop, want dan zag je tenminste waar je liep. Als Fidger voor zou gaan, dan zou hij alleen maar op de jongen zijn rug schijnen. Na dat gezegd te hebben, zette hij een snellere pas dan hij normaal zou gebruiken in. Hoe sneller ze hier weg konden, hoe beter.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Het liep dood. Daniel had het kunnen weten. Eerst was er hoop en dat werd nu geplet. Er was niks meer van over. Althans, dat zou hij denken als hij niet zo’n kalm en vlak karakter had. Daniel hield het hoofd en de voeten koel, want die waren nu ook kletsnat door het water dat hoger was gekomen. Hm. De jongen keek Fidger aan en fronste bedenkelijk toen die had gesproken. Wat betekende dat nou weer in Arceusnaam? Het was af en toe een beetje vervelend dat hij niet normaal kon praten, maar ach, wat deed je er nu aan? Daniel zuchtte en probeerde na te denken. Het einde van de tekening was er niet, maar misschien had hij iets gemist? “Er was geen einde,” merkte hij op, terwijl hij terugdacht aan de schilderingen. Er was één dingetje voor hem dat er was uitgesprongen, omdat zij het zelf nog niet hadden meegemaakt. De afgebeelde figuren waren nat. Zij niet. Had er iets van een fakkel bijgezeten? Zijn blik ging naar de toorts.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Daniel zag dat Fidger naar de toorts reikte. Waarschijnlijk was het zijn bedoeling om het ding van de muur te halen, maar er gebeurde iets heel anders. Alsof het eigenlijk een hendel in vermomming was, werd het ding gekanteld en opende het een deel van de gang waar ze in hadden gestaan. Daniel keek lichtelijk verbaasd naar de nieuwe uitgang en zag het water rap naar buiten stromen. Voor hij een verdere reactie hierop kon hebben, voelde hij dat zijn hand werd vastgepakt en werd hij naar buiten getrokken. De jongen wilde protesteren, zeggen dat hij zelf ook wel kon lopen omdat hem dat al op een jonge leeftijd was geleerd, maar hij hield wijselijk zijn mond. Dat was een Sweets opmerking – en hij had geleerd dat een Sweets opmerking heel verkeerd kon vallen. Zoiets wilde hij juist voorkomen.

Eenmaal veilig en wel buiten keek Daniel achterom. Hij snapte niet helemaal waarom er een geheime doorgang moest zitten. Verborg het iets? Waren ze nu op onbekend terrein? Zijn ogen werden groot toen hij zag dat de muur weer langzaam naar boven schoof. Dat was de enige weg terug, maar hij zag nergens iets dat hetzelfde van buitenaf kon activeren. Hoe moesten ze dan nu hun weg naar huis vinden? Daniel herstelde zich en rechtte zijn rug. “En nu?” vroeg hij aan Fidger, alle sporen van zijn eerdere verbazing weer verdwenen. Hij had belangrijkere dingen aan zijn hoofd.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Fidgers prioriteit lag eerst bij zijn pokémon. Logisch, vond Daniel toch wel een beetje. Hij zou Eevee ook niet echt achter willen laten, ondanks dat ze elkaar nog niet zo lang kende. Al was dat voornamelijk omdat zijn vader hem dan een lange preek zou geven – en hem waarschijnlijk ook zou straffen. Mumrik was echter helemaal in orde. En toen kwam alweer een volgend probleem naar voren. Daniel richtte zijn blik strak op de ritselende struiken en vervloekte zichzelf dat hij geen bescherming bij zich had. Wacht! Die had hij wel! Hij had geen flauw idee wat Eevee allemaal in haar mars had, maar daar kon hij maar op één manier achter komen. De witharige jongen klikte de pokéball al van zijn riem en stond paraat om hem op te werpen. De struiken? Die hield hij nauwlettend in de gaten.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Een paar wezentjes verschenen, maar ze vielen hen niet aan. In tegendeel zelfs, ze leken niet eens door te hebben dat er twee mensen stonden. Daniel knipperde een keer verbaasd met zijn ogen en keek van de blauwe kikkervisjes naar Fidger. Die merkte op dat ze schuifelden voor het valwater, wat dat dan ook moge betekenen. Toen Daniel de vreemde pokémon nog een keer inspecteerden, werd het hem echter duidelijk dat de wezentjes voor de regen wilden schuilen. Hm. Nu hij er zo over nadacht was dat ook slim voor hem om te doen. Hij voelde zich nu toch wel een beetje erg nat. “Misschien moeten wij dat ook maar eens doen,” merkte de jongen simpelweg op, waarna hij om zich heen keek. Het struikgewas hoefde hij in elk geval niet in – dankzij de kikkervisjes wist hij dat daar geen schuilplek te vinden was. “Stond er op die grottekening toevallig ook een plek waar we heen moesten?” Hij geloofde niet in het toeval, maar tot nu toe had het hen wel geholpen.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Regenboom? Daniel fronste. Bedoelde hij iets met boom of met regen? Misschien moest hij zelf ook eens een poging doen om in zijn herinneringen te graven. Hij had vooral twee figuren en regen gezien… Dat linkte aan de huidige situatie. Maar verder? Hij herinnerde zich vervaagde tekeningen die niet meer te bekijken vielen. Een boom had hij niet gezien… Maar wel een regenboog. Was dat wat Fidger bedoelde? De jongen keek naar de hemel, voor zo ver dat kon nu het met bakken uit de hemel viel, en zocht naar de zon of iets dat op een regenboog leek. Hij zag niets. “We moeten de zon vinden,” zei hij tegen zijn gezelschap. Of het hem echt vooruit zou helpen? Daniel had geen flauw idee, maar als ze ergens naar zochten, kwamen ze vast wel een schuilplek tegen. Bovendien waren ze nu al zover gekomen door die tekening dat Daniel het idee had dat hij het wel moest volgen, of hij er nu in geloofde of niet.

and i'm best friends with my doubt