Tot aan mijn enkels

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels do jun 22, 2017 1:48 pm

i'm a pro at imperfections

Daniel voelde iets aan zijn hand, waardoor hij fronsend omlaag keek. Had Fidger nou… Zijn hand vastgepakt? Vragend keek hij de jongen aan, maar die zei alleen maar dat hij de weg moest leiden. Zonmens? Daniel schudde zachtjes met zijn hoofd en nam zichzelf voor er maar niet te diep over na te denken. Fidger had nou eenmaal rare uitspraken, had hij in de afgelopen uurtjes geleerd. Wat hem echter wel bezighield was het handje vasthouden. Was dat normaal? Thuis deden ze niet echt aan lichaamscontact, maar hij had van Sara gehoord dat haar vriendin wel erg lichamelijk was. Was Fidger dat dan ook? Dat moest haast wel.

Zijn gedachtestroom werd verbroken door de donder die toen weerklonk. Daniel keek op, richting het noorden, en dacht om de een of andere rede dat het een hint was om daarheen te lopen. Er was hem ooit verteld dat bliksem erg gevaarlijk was en dat hij uit de buurt moest blijven. Dat weetje vergat hij nu voor het gemak even. Hij vervolgde hun weg in stilte, op zoek naar de zon, terwijl zijn gedachten weer terugvielen naar de in elkaar gewoven handen van hem en Fidger, ondanks dat hij zelf geen kracht zette om het gebaar terug te doen.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels do jun 22, 2017 2:41 pm

Maximan keek hem aan alsof hij het niet helemaal snapte. Dat was okay, als hij het zonmens niet wilde zijn, nam Fidger dat wel over. Het was immers maar een naam. Net als Dannebel zag hij de donder als een hint. Als een soort baken om naartoe te gaan. Mumrik pakte voorzichtig Fidger's andere hand vast. De Oddish bleven gewoon onder zijn hoed lopen. Het waren misschien Pokémon die veel water nodig hadden, maar dit was echt te veel van het goede. Fidger merkte op dat meneer Switty niet veel meer zei. Wilde hij luisteren naar de regen? Dat snapte hij wel. Het was ook erg rustgevend, en als je een droog plekje vond kon je het fijnst slapen tijdens de regen. Dat vond hij zelf ten minste. De regen diende voor hem vaak als slaaplied. Hij kon er makkelijk van alles op fantaseren. De meesten hielden niet van de regen. Maar hij vond het prettig.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels za aug 12, 2017 2:09 pm

i'm a pro at imperfections

In het begin van hun wandeling zat Daniel met zijn hoofd bij hun handen, maar naarmate ze verder stapten en meer gerommel en lichtflitsen plaatsvonden, vergat hij langzamerhand dat ze überhaupt handen vast hielden. Het was ook zo’n makkelijk ding om aan te wennen, ondanks dat hij het contact niet gewend was. Het leek haast alsof het zo hoorde. Dat Mumrik Fidgers andere hand vast had hielp hem ook enorm bij het accepteren van het gebaar. Als het al niet normaal was in de maatschappij, dan was het voor de jongen wel normaal, en dat accepteerde Daniel zonder er te diep over na te denken. Wie was hij om Fidger te zeggen hoe hij moest leven? Daar waren zijn ouders voor. Niet hij. “Denk je dat we in de buurt komen?” besloot hij te vragen. Avontuur was hij niet gewend. Navigeren dus ook niet.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels za aug 12, 2017 3:21 pm

Het tikken van de regen. Het ritselen van de bladeren. Het kraken van de bomen. En de koude wind die tegen zijn natte kleren aan waaide. Het hoorde er allemaal bij. Het maakte alles net dat beetje magischer. En dat ze in de richting van bliksem liepen, was voor hem een toppunt. De krachten van de natuur, waar je gewoon helemaal niks tegen kan doen. Die gewoon deden wat ze wilden, waar ze het wilden. Zo wilde hij ook zijn. Zijn tevredenheid uitte zich niet in een extreme glimlach, maar in een gematigde. Als iemand die helemaal vrolijk werd van zijn eigen dagdroom. "Nul twijfels." Reageerde Fidger dus op de vraag van zijn nieuwe vriend. Hun pad werd steeds steiler en steiler totdat het duidelijk werd dat ze een heuvel op aan het lopen waren. De Oddish leken op dit punt met elkaar een gesprekje te houden. Ze leken alsof ze iets aan het bespreken waren over wat er zou gaan komen. Maar ze waren niet angstig.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels za aug 12, 2017 7:06 pm

i'm a pro at imperfections

Nul twijfels. Daniel was inmiddels wel gewend aan Fidgers manier van spreken. Soms had hij er moeite mee om het te ontcijferen, maar nu was dat niet het geval. Hij merkte dat ze steeds meer omhoog gingen en remde daarom een beetje af. Plots leek hij zich te herinneren dat dit gevaarlijk was en sloegen de twijfels bij hem toe. “Dit is gevaarlijk,” zei hij tegen zijn gezelschap. “Hoe hoger we zitten, hoe hoger de kans dat we worden getroffen.” Zijn leven mocht dan best saai zijn, maar hij wilde het niet opgeven. Toch werd zijn aandacht door de flits getrokken en hield hij alsof hij gehypnotiseerd was nog steeds niet volledig halt. Hij liep alleen wat langzamer. Voorzichtiger.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels za aug 12, 2017 8:05 pm

Langzamer lopen. Hij had een blok aan zijn been? Nee. Hand? Nee. Oh wacht, hij had een albino Togedamaru aan zijn hand. Hij keek opzij toen Dannebel begon te praten. Oh. Nouja, dat kon wel kloppen, maar ze bleven door lopen. Als het écht gevaarlijk was.. waren ze dan niet allang gestopt. Even kalm als altijd keek hij naar beneden. De Oddish, waren totaal niet van hun stokje gebracht. Het leek allemaal okay te zijn volgens hun. Daarna keek hij terug naar Maximan. "Gertroffend door het leef." Getroffen door het leven, dus. Hij had wel een punt. Pas op gevaarlijke momenten voelde je pas echt dat je leefde. Daarnaast leken de Oddish geen gevaar te zien. Tevens.. alles wat magisch was aan vandaag, had ze hier naartoe gebracht. Ze liepen misschien wel langzaam.. maar als het aan Fidger lag.. bleven ze lopen. "Hoger weest ook mooizaamer." Tja, die logica.. ja.. daar zat ook wel wat in op zich.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels zo aug 13, 2017 8:41 pm

i'm a pro at imperfections

Getroffend door het leef? Daniel fronste. Had hij te vroeg gejuicht toen hij dacht dat hij Fidger zo’n beetje wist te ontcijferen nu? Misschien was het wel van een uitspraak die hij totaal niet kende. Harrison mocht dan wel van hem willen dat hij zijn feiten en weetjes op een rijtje had, maar andere culturen waren ook een ding. Getroffend door het leef… Het klonk als getroffen door het leven, maar die uitspraak kende hij helemaal niet. Hoger weest ook mooizaamer begreep hij dan weer wel. Daniel wierp een blik naar beneden. Hij zag het zelf nog niet, maar als Fidger dat wel deed, dan ging hij daar niks tegen in brengen. “Oké,” was het enige wat hij daarop te zeggen had. Rebels was hij sowieso niet echt. Fider gaf duidelijk aan dat hij verder wilde en er was iets dat aan hem trok om door te blijven zetten. Dus verhoogde de jongen zijn tempo weer een beetje, zodat hij op zijn vorige snelheid de heuvel op ging.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels di aug 15, 2017 11:16 am

Het tempo werd weer normaal. Iets wat Sven wel kon waarderen. Zo ongeveer op dit moment kwamen ze boven op de heuvel uit. De heuvel was hoog genoeg om er voor te zorgen dat ze boven de bomen uit konden kijken. En toen. BAM. Achter hun was weer donder te horen. Sven liet zowel meneer Switty als Mumrik los. Hij draaide zich om. Wat te zien was.. was de berg.. waar ze net in hadden gezeten. Om specifieker te zijn: De top van de berg was te zien. "Mij snapten het." Hij wist ineens wat de bedoeling was. Er ging iets komen, en daarvoor moesten ze naar de berg kijken. Mumrik pakte de kleding van Fidger vast. Handen vasthouden was fijner, maar dit was een goed plan B.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels vr aug 18, 2017 10:20 pm

i'm a pro at imperfections

Daniel draaide zich met een ruk om toen hij de donder hoorde. Ineens leek hij uit zijn trans op te schrikken en besefte hij zich wat voor een fout hij misschien had gemaakt. Toch, ondanks dat een stem in zijn hoofd zei dat hij naar beneden moest, kwam hij niet in beweging. Hij zag nu ook de berg waar Fidger naar keek en fronste zodra de jongen zei dat hij het snapte. Zelf begreep hij er namelijk geen snars van. Wat viel er te snappen? “Wat snap je?” vroeg hij daarom aan Fidger. Als hij het echt snapte, dan kon hij het ook uitleggen, toch?

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels wo aug 23, 2017 11:47 am

Hij zei niks. Dit soort momenten moesten niet verstoord worden door woorden. Fidger pakte de handen van Maximan en Mumrik weer vast. Zelfs de Oddish leken nu te stoppen met praten. Ze staarden, net als onze avonturiers, naar de berg. Het was te voelen dat er iets ging gebeuren. Ineens klonk er van de berg een soort borrelend geluid, dat gevolgd werd door een harde kraak. En toen, schoot er paars water, als een vulkaanuitbarsting uit de top van de berg. De stortregen had gezorgd voor een overmatige hoeveelheid regenwater in de berg, en de paarse stenen zorgde voor de mooie paarse glans dat het water had. Bovenop dat de fontein een tijdje aanhield, konden ze ook zien hoe een grote groep Wooper het spuitende water leek te gebruiken als een spelletje. Ze lieten zichzelf mee schieten omhoog met het water. Zodra ze beneden aan kwamen, renden ze weer vlug de berg in. Dit hield zo'n tien minuten aan. En in die tijd sprak Fidger geen woord. Dít, ja echt dít was waarvoor hij het allemaal deed.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels zo sep 03, 2017 3:59 pm

i'm a pro at imperfections

Er werd geen woord gesproken. Fidger reageerde er zelfs op door zijn hand weer vast te pakken. Dit keer voelde Daniel wel erg de drang om er iets van te zeggen, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Het borrelende geluid leidde hem namelijk af. Verward gleed zijn blik naar de berg, waardoor hij nog net op tijd ernaar keek. Een kraak. Gevolgd door een soort vulkaanuitbarsting, maar dan met paars water. Daniel was in de war. Zijn ogen werden voor een klein moment groot van verbazing – en hij kneep zachtjes en vluchtig onbewust in Fidger zijn hand. Dat waren de enige uitingen die van buiten bij hem te zien waren voordat zijn neutrale blik weer in zijn ogen verscheen. Toch bleef Daniel als gehypnotiseerd naar het spektakel kijken.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels wo sep 06, 2017 4:38 pm

De scene bleef doorlopen, totdat de vloed van water stopte. Waarschijnlijk was al het regenwater uit de berg op. Hoe het zo omhoog kon schieten, wist Fidger niet. Hoe de Wooper zo goed wisten dat ze het als spelletje konden gebruiken, wist Fidger niet. Maar voor hem zat er meer waarde aan dat hij het had gezien. Als je fysieke bezittingen hebt, heb je je huis. Als je herinneringen hebt, dan heb je de wereld. Zo zag hij het. De wereld was van hem, door dit soort momenten. Hij keerde zijn gezicht naar Dannebel en zei: "Ons moeten gaan nu." Hij voelde dat het tijd werd om ergens anders naartoe te gaan. Het moment hier was voorbij, en hij kreeg de behoefte om andere plekken te zien. Hij liet zijn hand uit die van Maximan glijden en nam Mumrik mee. Langzaam liepen ze door de mist, totdat ze dachten.. niet meer gezien te kunnen worden.

OOC: als je de behoefte voelt om het topic door te laten lopen mag dat uiteraard. Maar als je dit een cool mysterieus einde vind, is dat ook cool.

Onderwerp: Re: Tot aan mijn enkels za sep 16, 2017 5:22 pm

i'm a pro at imperfections

Het water stopte op een gegeven moment. Zoveel vragen spookten door zijn hoofd, maar hij kon geen enkel antwoord op ze verzinnen. Het intrigeerde Daniel toch wel een beetje. Hoe zoiets bijzonders kon bestaan, zonder een echte verklaring ervoor te hebben. Het stond compleet in contrast met wat hij thuis had geleerd. Daar had alles een rede – moest alles een rede hebben. Een uitgedachte, eentje die ergens op was gebouwd. Dat leek de watervulkaan niet echt te hebben. Fidger evenmin. Die begon weer te spreken en liet toen Daniel zijn hand los. Hij was alweer vergeten dat die in elkaar gelinkt waren. “Oké,” was alles dat hij over zijn lippen kreeg, terwijl hij Fidger na keek. De woorden ‘tot ziens’ bleven op zijn tong achter. Het voelde niet helemaal kloppend om te zeggen. Was het te onpersoonlijk? Een leugen? Daniel wist daar ook het antwoord niet op. Lichtjes verbaasd keek hij naar zijn hand. Daarna keek hij naar de lucht. De regen stopte langzaam. Het was tijd om weer verder te gaan.

and i'm best friends with my doubt

love,libby

Gesponsorde inhoud