Tot aan mijn enkels

i'm a pro at imperfections

Het was moeilijk om de tekeningen te ontcijferen met dit licht, maar Daniel ondervond dat, als hij zijn ogen wat dichter kneep, hij nog een beetje kon zien wat er geschilderd was. Of hij het begreep was een tweede. Het was niet dat hij geen fantasie had, want hoewel zijn familie altijd heel serieus was en op dingen bleef hameren, had zelfs hij een greintje fantasie over. Daniel kon echter alleen iets kunstzinnigs aan de tekeningen zien en daar hield het bij op. Hij fronste. Wat betekende dit allemaal? “Begrijp jij dit?”

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Mensen? Daniel hief verbaasd zijn wenkbrauw en keek terug naar de muur, zijn blik op de plek waar Fidger naar wees gericht. De korte uitleg van de jongen zei hem niet veel, maar nu hij beter keek, kon hij het verhaal er ook een beetje uit halen. Het zag er een beetje uit als het avontuur dat ze waren aangegaan, maar er ontbrak nog één dingetje. Er zat nog één verschil tussen wat zij hadden meegemaakt en wat hier werd afgebeeld. “Ik snap nog steeds niet wat het betekent,” mompelde Daniel met een diepe frons. “Zouden we daar achter komen als we naar de regen gaan, denk je?”

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Het verraste hem. Fidger riep spontaan iets en daar schrok Daniel toch wel even van. Gealarmeerd keek hij de jongen zijn kant op en scheen hij met het licht van zijn Holocaster diens richting op, waardoor ook hij de geheime gang ontdekte. Daniel keek er met een frons naar. Was dit een doodlopende weg, op meerdere manieren dan één, of was dit het pad dat naar buiten zou leiden? Hij moest toegeven dat hij toch wel nieuwsgierig was, ondanks dat er een hoop booby traps in konden zitten. Wie weet wat voor gevaarlijke dingen zich daar bevonden. “Ben je in orde?” vroeg Daniel eerst maar aan zijn gezelschap. Die gang kwam later wel.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Daniel knipperde verbaasd met zijn ogen toen hij een normale reactie kreeg. Dat gaf hem juist het idee dat Fidger niet in orde was, maar voor hij daar een opmerking over kon maken, vervolgde de ander al met een gebroken zin. Om te zeggen dat het hem enorm opluchtte was misschien overdreven, maar het stelde Daniel wel gerust. “Prima,” reageerde hij kort maar krachtig, waarna hij het licht van zijn Holocaster op de donkere gang richtte. Het werd meteen verlicht, al kon Daniel nog niet veel van elkaar onderscheiden omdat zijn Holocaster natuurlijk geen echte zaklamp was. Hij volgde Fidger de gang in en keek onderzoekend om zich heen. Hm… Zou deze gang gemaakt zijn of was het er van nature al?

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Voorzichtig schuifelde Daniel over de stenen vloer van de grot, terwijl hij alert om zich heen keek om te zien of ze niet hun eigen dood tegemoet liepen. Fidger besloot dat dit wel een goed moment was om een persoonlijker gesprek te starten en vroeg welke pokermannen hij had. Het koste de jongen enkele tellen voor de vraag echt bij hem doordrong, maar hij haalde uiteindelijk onverschillig zijn schouders op. “Ik heb er maar één,” vertelde hij. “Een Eevee.” En dat was puur en alleen maar omdat zijn vader hem hierin gedwongen had, want Daniel had nooit interesse in pokémon getoond. Al moest hij toegeven dat Eevee wel erg lief was en dat ze veel beter gezelschap was dan zijn ouders. “En jij?” besloot hij de wedervraag te stellen. Als Fidger persoonlijke info over hem mocht weten, dan had hij recht op eenzelfde soort antwoord.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Fifi? Daniel keek met een frons naar de jongen. Was dat nou een belediging of een bijnaam voor Eevee’s? Hij had geen flauw idee welke het was, maar hij besloot er geen opmerking over te maken. Fidger had nou eenmaal een aparte… Manier van spreken. Dat hij zijn maatje Mumrik noemde zei hem ook niet veel. Daniel had geen verstand van pokémon, dus voor hem kon het net zo goed een soortnaam zijn. “Nog nooit van gehoord,” sprak hij bedachtzaam. De enige die hij tot nu toe kende was Eevee en Deuce – waarvan laatstgenoemde waarschijnlijk ook een bijnaam was.

Toen er werd gevraagd of hij goed was in pokermangevechten had Daniel even nodig om het te ontcijferen. Pokeren kon hij echt niet, want dat was hem nooit geleerd, maar hij gokte dat Fidger pokémongevechten bedoelde. De jongen zuchtte licht. “Waarschijnlijk niet. Het is al een wonder dat ik Eevee’s naam onthoud, dus ik waag me niet aan al die aanvallen. Mijn vader ziet me liever als een Breeder.” Harrison vond dat geweld maar nutteloos. Pokémon waren beter af met het showcasen van hun mooie vacht of hun gladde schubben. Daniel had geen zin in ruzie, dus hij deed maar wat zijn vader van hem wilde. Dat idee vond hij ook een stuk aangenamer dan pokémongevechten.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Of hij Mumrik wilde zien, werd er gevraagd. Nog voor Daniel zijn mond open had getrokken om een antwoord te geven, trok een wit licht zijn aandacht en stond de genoemde pokémon niet veel later aan hun zijde. De jongen fronste. Als Fidger hoe dan ook van plan was geweest om Mumrik erbij te halen, waarom was hem dan die vraag gesteld? Hij had geen zin in ruzie, dus hield hij de opmerking voor zich en richtte hij het licht van zijn Holocaster op het stuk grond vlak voor Mumriks voeten, zodat hij de pokémon beter kon bekijken. Mumrik zag er nogal… Apart uit. “Is dat verf?” vroeg hij. Was dat wel goed voor een pokémon?

Fidger vertelde hem dat hij naar zijn vader moest luisteren. Daniel reageerde er verder niet op. Dat verhaal kende hij immers al langer dan vandaag. Of zijn gezelschap het meende of niet dacht hij niet echt over na. Voor hem was het de harde waarheid die hij elke dag onder ogen moest zien.

Enkele tellen later voelde hij zijn voet verder glijden dan hij bedoeld had, waardoor hij uitgleed en automatisch naar de rotswand greep om zijn evenwicht terug te vinden. Daniels hand vond een gat in de muur, waardoor hij door één van de randen overeind kon blijven. Kort richtte hij het licht van zijn Holocaster op de plek waar zijn hand nu zat en zag tot zijn verbazing dat het gat er niet op natuurlijke wijze in was gemaakt.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Mumrik was een verfder. Oké. Wat dat inhield lag eigenlijk vrij voor de hand, dus Daniel ging daar verder niet op in. Wat hij wel wilde weten was of het Mumriks passie was of dat het hem was aangeleerd. “Heeft hij daar zelf voor gekozen?” vroeg hij aan Fidger. Er zat namelijk een verschil tussen eigen keuzes en talent – een pijnlijke waarheid voor de jongen zelf. Hij besloot er verder echter niet over in te zitten en focuste zich op de huidige taak die hij had: de grot uit komen.

Na zijn valpartij deed hij een bijzondere ontdekking. Daniel richtte een tikje nieuwsgierig maar vooral onderzoekend het licht van zijn Holocaster op het gat in de muur, waardoor hij de conclusie kon trekken dat het met de hand was gemaakt. Zijn vrije hand gleed voorzichtig langs de randen van de inham af, zodat hij het echt zeker kon weten. Iemand had hier flink staan beitelen. “Dit hoort hier niet,” deelde hij mee, terwijl hij vanuit zijn ooghoek Mumrik in de gaten hield. Zijn vader zou er vast niet blij mee zijn als hij verf op zijn kleren of in zijn haren kreeg. “Misschien heeft iemand hier iets in proberen te verbergen?” vroeg hij zich hardop af. Zijn turquoise ogen gleden naar de binnenkant van het gat, maar tot zijn teleurstelling was het leeg. Was het dan al weg gehaald? Wat voor een doel had dit gat gehad?

“Zou het te maken kunnen hebben met de grotschildering?” Daniel had geen flauw idee. Hij had alleen maar vragen en geen antwoorden. Dat frustreerde hem wel een beetje, maar die frustratie zette hij met gemak aan de kant. Hij draaide zich terug naar het pad. Misschien had het wel geen nut om die informatie te vinden.

and i'm best friends with my doubt