Tot aan mijn enkels

i'm a pro at imperfections

Het water was aan het groeien? Daniel keek verward van Fidger naar het desbetreffende onderwerp. Bedoelde hij dat het aan het stijgen was? Dat zou wel verklaren waarom zijn metgezel gealarmeerd was en iets anders wist hij ook niet te verzinnen. Dat betekende dat ze zo snel mogelijk hier weg moesten, voor het mis kon gaan en ze hier zouden verdrinken. Daniel had geen zin in een nat pak. Eén keer in het jaar vond hij wel genoeg. Toen Fidger dan ook vaag liet merken dat hij hulp nodig had, wist hij dat op de één of andere manier te ontcijferen en bukte hij zich zodat hij bij het water kon. “Euh, zo?” vroeg hij enigszins onzeker, terwijl ook hij begon te peddelen. Nu was hij tenminste ook weer een ervaring rijker. Niet dat hij nu vredig kon sterven, maar het was iets.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Stortwater? Wat? Daniel keek op, maar hij kon geen regen of iets dergelijks zien. Toen pas hoorde hij een geluid dat niet thuis hoorde in een grot. Hij kon er niet meteen zijn vinger op leggen, maar toen hij dieper na begon te denken over “stortwater” begon hij het dan eindelijk te snappen. Waterval. Oh nee… Daniel accepteerde zijn lot al in zijn hoofd – en toch draaide hij zich naar Fidger. “Kunnen we erlangs?” vroeg hij, nog altijd kalm. “Weet je hoe hoog de val zou zijn?” De stuurman had namelijk beweerd dat hij de grot al eerder had gezien…

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Een reactie kwam in eerste instantie niet. Daniel keek fronsend achterom. Het was toch niet zo alsof Fidger opeens zijn tong was verloren? Misschien had hij wel iets engs gezien. Of herinnerde hij zich iets dat voor een groot probleem ging zorgen. De jongen had geen flauw idee, maar ondanks dat hij niet in paniek raakte, wilde hij toch wel graag een antwoord op zijn vraag. Misschien had Fidger hem niet gehoord? Net op het moment dat hij zijn mond open deed om zijn vraag te herhalen, voelde hij de kano zachtjes tegen iets aan stoten en leek dat wel het teken voor zijn gezelschap om de stilte te verbreken. Hij wist het niet. Daniel kon een zucht onderdrukken. Oké, hoe kon hij dit het beste oplossen? Eevee kon niet goed zwemmen, dus scouten kon niet. Hij had geen vliegpokémon in bezit… Misschien Fidger wel. “Heb je een pokémon die kan vliegen? Misschien kan die voor ons op onderzoek uit gaan,” stelde hij voor.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Hoofdspeuren? Daniel begreep dit keer niet precies wat er bedoeld werd, maar in plaats van ernaar vragen, hield hij zich stil. Wat het ook was dat Fidger wilde doen – hij had daar overduidelijk zijn rust voor nodig, want hij sprak zelf ook geen woord meer. De jongen wilde zijn blik op zijn omgeving richten, merkend dat ze niet echt meer in beweging waren. Of misschien wel, maar dan heel gestaag. Zodra er een vuurtje bij werd gehaald, wat Daniel enigszins verbaasde, kon hij zien wat er aan de hand was. Ze waren gered. Gered door moeder natuur zelf. Vragen over de pijp liet hij nog maar even achterwege. In plaats daarvan wees hij naar de boomwortel die uit de muur was gegroeid. “Doe je licht nog eens aan,” sprak Daniel. Het klonk meer als een bevel dan een voorstel, al was het de jongen niet echt zijn bedoeling om vijandig over te komen. Opvoeding deed vreemde dingen met je. “Volgens mij kunnen we hier uitstappen.”

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

De aansteker ging weer aan en dit keer zag Daniel meer dan alleen de wortel. Het leek wel alsof er een stoep naast de wortel was aangelegd om veilig ergens heen te lopen. De jongen keek kort naar Fidger voor hij besloot om als eerste de kano uit te gaan. Zodra hij met beide benen op de grond stond, zuchtte hij lichtelijk opgelucht en zette hij een paar passen verder om zijn metgezel de ruimte te gunnen. Nu dat gevaar was geweken, kon hij zich concentreren op hoe ze hier weer uit kwamen. Waar zou deze weg toe leiden? Daniel draaide zich half om, zodat hij kon zien hoe het met Fidger ging.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Een plons was wat zijn aandacht trok. Daniel keek om, maar dat had weinig nut omdat het licht van de aansteker verdween. Afgezien van de gloeiende stenen, maar daar zat niks van in de buurt om hem enige indicatie te geven van wat er aan de hand was. “Fidger?” begon Daniel, omdat hij het ergste vreesde. Hij haalde zijn Holocaster tevoorschijn en scheen ermee in het rond, waardoor hij zijn gezelschap in het water aan trof. De jongen snelde naar de rand toe en knielde neer, zijn vrije hand uitstekend om die aan Fidger aan te bieden. “Pak mijn hand,” droeg hij op.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Het was glad, maar wonder boven wonder kreeg Daniel de ander naar veiligheid getrokken. Tijd om opgelucht te zijn had hij echter niet, want Fidger trok meteen zijn aandacht door iets over tekeningen te roepen. Nieuwsgierig keek hij op en scheen hij licht bij, al werd hij direct erop in zijn gezicht geraakt door een paar druppels die van zijn metgezel af kwamen, “Hey, pas op waar je je uitschud,” merkte hij droog op, terwijl hij zijn gezicht droog veegde met zijn mouw. Zijn moeder zou hem vermoord hebben hiervoor. Daniel richtte zijn turquoise blik op de eerder genoemde tekeningen.

and i'm best friends with my doubt