The Santalune Forest. Een bos. Naast Santalune City. Dat was eigenlijk best logisch, gezien de naam. Verschillende Pokémon huisden hier. Zoals Bunnelby, Weedle en Bonsly. Maar er was nog iets dat deze locatie huisde, en dat was een schat aan goederen van Team Rocket. Piraten zeg ik je! Piraten! Team Rocket zijn Piraten! De downloaden Ursaring! Nee maar even alle grappen opzij. Agent M had een Quest hier. En die quest had te maken met de schat die hier onder de grond lag in het bos. Of nouja, eigenlijk waren het gewoon goederen. Het was geen schat. En het was aan Agent M om deze goederen op te graven, en weer terug naar de Base te brengen. Wat voor soort goederen moesten eigenlijk eerst ondergronds geplaatst worden, om vervolgens weer opgehaald te worden? Het kon zo zijn dat iemand uit noodzaak een aantal goederen moest verstoppen onder de grond, toen die achterna gezeten werd door.. uhm.. wilde.. monster.. Pipilup.. geweren? Ja, dat zal het vast zijn geweest. Maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat de goederen pas perfect zijn voor de verkoop, nadat ze een tijdje onder de grond hebben gezeten. Zoals uhm.. Agent M kon niks verzinnen. Het zal allemaal wel. Hij ging de Quest maar gewoon uitvoeren.
“Agent M.” Klonk er van uit zijn oortje. “We zien dat je op locatie bent. Loop in Noordoostelijke richting. Zoek daar naar een vreemd gevormd stuk natuur. Daar kun je graven. Succes.” Hij fronste. Een vreemd stuk natuur? Je moeder is een vreemd stuk natuur.. Alright, genoeg stomme opmerkingen. Agent M liep in noordoostelijke richting. Hij had zijn handige riem vol gadgets en handige voorwerpen om en Picklenose liep naast hem te waggelen. Hij keek even opzij om te zien hoe het met Picklenose ging. Picklenose was niet zo’n prater. Maar Picklenose was wel een eter. Hij had een paar keer meegemaakt dat Picklenose zijn voer in twee happen had opgegeten. Om het uit te testen had hij toen meer voer gegeven, maar hij bleef maar door eten. Het beestje had gewoon altijd honger. Hij deed ook alles om aan eten te komen. Niet dat hij op een plek zoals dit al het eetbare ging pakken. Het kwam meer voor wanneer hij voer kreeg, of wanneer hij zag dat iemand anders aan het eten was. Dan pakte hij het snel af. Hij kon er echt boos om worden. Maar hij was niet het typische soort boos dan. Nee, dan werd hij het stille calculerende boos.Dat was zelfs nog erger dan iemand die regulier boos kon worden. Maar tot nu toe waren ze best in sync geweest, dus Terry vertrouwde er wel op dat hij zijn Speciale Missie zou kunnen uitvoeren later met de hulp van Picklenose. Maar hoe dacht Picklenose eigenlijk over Terry? Nou, daar kunnen we niet op in gaan. Laten we maar zeggen dat Picklenose Terry als geen ander kent. En daar moeten we het echt bij laten. De rest is geclassificeerde informatie. Als we dit zouden opschrijven, en je zou het lezen, zou je gevaar lopen. Laten we maar gewoon verder praten over andere dingen. Zoals de riem van Terry. Die had hij eigenlijk bij zijn eerste paar missies. De simulatie. Er zaten soms willekeurig lijkende dingen in. En soms waren de dingen die er in zaten zeer logisch. Soms konden ze op creatieve manieren gebruikt worden. In ieder geval lijkt de inhoud van de riem nog altijd vrij willekeurig, maar met een paar toevoegingen. Agent M vindt het namelijk leuk om zelf kleine uitvindinkjes te maken. Dit zijn vaak gadgets die hij zelf meeneemt op zijn Objectives, Missies, of Quests. En Special Agent moet immers speciale gadgets hebben of niet soms? Een voorbeeld is zijn Waggle Wobbly Device. Het is een klein apparaatje met een knopje. Er zitten ook een hoop gaatjes in het apparaat. Als je het knopje indrukt begin het apparaatje uit willekeurige gaten achter elkaar vuurballetjes te schieten. Geweldig voor wanneer je eens een afleiding moet verzorgen. En dan hebben we ook nog Lickety Split Zapzap. Het lijkt op de vorige gadget. Maar het verschil is dat dit apparaatje geen gaatjes heeft, maar puntjes. Wanneer het knopje wordt ingedrukt heb je drie seconden voor het in werking treedt. Daarna schieten alle puntjes uit het apparaat en geven die alles wat het aanraakt een dikke schock. Weer zo iets fijns voor als je meerdere tegenstanders moet afwerken. Verder doet hij nog graag dingen met jeukpoeder. Een jeukpoeder geweer. Een jeukpoeder granaat. Een jeukpoeder bom. Eigenlijk alles dat je kunt bedenken rondom jeukpoeder zal hij hebben. Hij vindt zoiets namelijk veel interessanter dan een geweer of een mes. Als het té makkelijk is om een probleem ergens mee op te lossen, dan zal hij het op de moeilijke manier proberen. Hij moet zichzelf nou eenmaal een beetje entertainen met al die Magikarp waar hij tussen leeft. Hij wist niet of hij nu blij was dat hij misschien zijn gadgets kon gebruiken vandaag, of dat hij teleurgesteld moest zijn dat het waarschijnlijk niet ging gebeuren. Hij ging het immers niet uitlokken om de situatie moeilijker te maken. Hij wilde het dan wel interessant maken, maar zelfdestructie was dom. En dom was niet goed. Hij HAATTE dom. En hij HAATTE saai. Hij begon te lachen midden in het bos en legde zijn hand op zijn voorhoofd. Het was allemaal een practical joke. Die hele mensheid. En toen voelde het alsof hij op zijn hoofd geslagen werd door een metaforische hoofdpijn. Plichtsbesef schoot door zijn lijf heen. Hij moest het allemaal wat serieuzer nemen. Het was zijn taak om de rest van Team Rocket te beschermen. Op wat voor soort manier dan ook. Vandaag deed hij de Quest, hij beschermden anderen, door hen het niet te laten doen. Dan bleven ze ook uit gevaar. Eigenlijk hoefde deze Quest niet gevaarlijk te zijn. Maar ja, hij was nog een Grunt, dus wat wil je? Hij moet nog veel leren voordat hij mensen kan helpen. Maar ik geloof, dat Terry de wereld kan redden. Uhm, wacht, verkeerde serie.
Ze waren nu al een tijdje aan het lopen en het was Agent M nog altijd niet duidelijk wat het vreemde stuk natuur was dat hij moest ontdekken om zijn Quest tot een succes te brengen. Dat was immers de hoogste prioriteit. “Je moet nu in de buurt zijn Agent M. Ga op onderzoek uit. Zorg dat je niet gezien wordt.” Hoorde hij via zijn oortje. “Roger.” Zei hij. Ook Picklenose knikte. Hij haalde zijn verrekijker erbij en keek om zich heen. Op dat moment realiseerde hij zich dat dat totaal geen zin had in een bos en borg hij het weer op. Toen fladderde Picklenose de lucht in en mepte Terry tegen zijn achterhoofd. “Wat?” Vroeg hij? Picklenose vloog weg. Hij fronste. Ohja, dat was logisch. Waarom kon hij zich niet herinneren, maar het was wel logisch. Dus hij achtervolgde zijn kleine blauwe gevederde vriend maar. En na ongeveer vijf minuten kwamen ze op een plek aan met een vreemde natuur. Het was namelijk zo dat er allemaal keien lagen. In een cirkel. Nou kon je Agent M veel wijs maken. Maar keien in het midden van het bos, die niet overwoekerd zijn. Dat is vreemde natuur. Dusseh.. ja.. dat zal het dan wel zijn allemaal. Nouja, dat werd graven dan. Hij wist van het soort Quest af, dus hij had wel zijn schep bij zich. Zo’n veel te klein opvouwbaar schepje dat ze in het leger ook gebruiken. Het was klein, maar het werkte. Hij vertelde Picklenose ook dat hij Rain Dance moest doen. Ze mochten niet gezien worden, en als iedereen op zoek zou naar een plek om te schuilen tegen de regen, dan zou de kans dat iemand hen hier zag graven veel kleiner worden. Daarnaast zou de regen de grond zachter maken, en het gemakkelijker maken om te scheppen. Solide plan hoor. Hij klapte het schepje uit en begon te scheppen. Ondertussen deed Picklenose zo’n Russische dans waarbij je veel met je benen gooit. Hij kwaakte er nog bij ook. Om het helemaal af te maken. Maar na een half uur van scheppen begon het toch wel zwaar te worden hoor. Welke flapdrol had dit eigenlijk bedacht? En welke flapdrol had bedacht dat híj deze Quest moest doen. Ohja, dat laatste was zijn eigen idee geweest. Hij was een flapdrol. Een flipflapdrol. Een flippety flappety drol. Hm, dat kon nog best de naam zijn van een nieuwe gadget die hij kon gaan maken. Iets dat met poep gooide ofzo. Of iets dat je spontaan zou laten poepen. Het kakje apparaat. We zien wel. Nu verder met de Quest. Even rekken en strekken en dan weer verder gaan met jezelf afbekken. En daarmee wordt bedoeld dat hij weer verder ging met scheppen. Er zat verder niet zo veel op. Een graafmachine zou te veel opvallen, en hij had geen Pokémon die goed was in scheppen. En hij kon ook niet proberen te klooien met apparatuur om een superschep te maken want het was aan het regenen. Het duurde nog een half uur scheppen voordat hij eindelijk eens tegen iets aan schepte. Een metalen kist. Super! Het was ondertussen wel gestopt met regenen. Zo lang houdt de regen niet aan door een Rain Dance. Het koste hem verschrikkelijk veel moeite om de metalen kist naar boven te krijgen, maar het lukte uiteindelijk wel. Vooral toen Picklenose mee hielp door een Tailwind uit te voeren. Wind mee helpt altijd wel. Niet alleen als het een metafoor is. Dus toen kwamen ze daar boven aan. Hoe gingen ze die nou naar de Base brengen? Agent M wist in ieder geval zeker dat hij de kuil niet dicht ging gooien. Of die nou dichtgegooid werd of niet.. het zou sowieso opvallen dat er gegraven was. Okay.. misschien een beetje dan. In ieder geval de vierkante opening in het midden van de kuil. Toen dat gedaan was, was het nog maar even de vraag hoe ze dit weg gingen brengen. “Zet een vrachtwagen klaar. Noordelijke zijde. Santalune Forest.” Gaf hij door aan de Base. “Roger.” Terry keek van de Kist naar Picklenose en weer terug. En nog eens terug. Hm.. dat kon werken. Als Picklenose Water Sport zou doen op de grond vóór de kist.. dan zou de kist makkelijk verschoven kunnen worden. Maar wacht. Dan zou er een spoor zijn. Dat is dan weer minder handig. Meer clues is minder goed. En het ding met de boomstammen onder de kist laten rollen zou ook niet helemaal handig zijn. Dan moest hij sowieso een bijl regelen, en dan zou hij moeten gaan kappen. Veel te riskant en vermoeiend. Maar hey wacht, misschien zit er wel wat ín de kist dat kan helpen om de kist te vervoeren. Hij maakte de kist open en rommelde er eens in. Saai. Saai. Saai. Saai. OEH! WIELEN! PERFECT! Hij nam ze er meteen uit en monteerde de wielen aan de metalen kist vast. Hij kreeg nu al een grijns bij de gezichten van de collega’s die hem zouden staan opwachten. Die zouden zó verbaasd zijn. Hier kon hij echt van genieten. Hij ging rechtop staan. “Picklenose,” Dit was de eerste keer dat hij hem bij zijn naam had genoemd. “Gebruik Water Sport om de sporen van de wielen en mijn voeten achter me weg te vagen.” Het beestje knikte en Agent M begon te lopen. Naar het noorden toe. Daar zouden ze hem opwachten. Hij vond het tegelijkertijd normaal en vreemd, dat hij een automatisch gevoel van richting had. Het was iets dat hij vreemd vond om te voelen, maar het voelde ook wel weer bekend aan. En al gauw kwamen ze aan bij de vrachtwagen. Eigenlijk was een vrachtwagen te groot voor één kist. Maarja, wist hij veel. Beter te veel dan te weinig. En tja, ze keken hem inderdaad stomverbaasd aan. Daar kwam hij dan doodleuk het bos uit gewandeld met een wagentje. En ook nog een Ducklett achter hem die nogal enthousiast water aan het sproeien was. Ze hadden gehoord dat het Agent M was. En ze wisten dat hij een beetje apart was. Maar dit hadden ze dan weer niet verwacht. Met z’n drieën laadde ze de kist achterin de vrachtwagen en reden ze terug naar de Base. Wauw.
