De Santalune Forest. Een bos.. die bij Santalune City hoorde. Logisch eigenlijk. Dus het heeft geen zin om er nog verder over na te zitten denken. Vooral het ‘zitten’ gedeelte. Dat deed Yancy niet graag. Behalve als hij lekker met Pokémon aan het knuffelen was. Wat eigenlijk vrij ironisch was.. was dat Boko helemaal niet zo knuffelig was. En eigenlijk was het ook helemaal niet zo fijn hem te knuffelen. Boko was hardhandig, en zijn huid was koud. Daarnaast prikten zijn naalden lichtjes. Maar goed dat Boko er zelf dan ook eigenlijk niet zo veel behoefte aan had. Was zielig geweest als het niet zo was. Wat zielig was voor iedereen, was die oneindige hagelstorm die Boko boven zich had hangen. Het was ook precies de reden waarom Yancy hem nu niet uit zijn Pokéball had gelaten. Soms was het fijn om wat gezelschap te hebben, maar vaker was het fijn om geen hagel tegen je hoofd te hebben. Het was al koud genoeg hier in de winter. Door de winter lag er ook sneeuw. Yancy had nog niet veel voetstappen in de sneeuw gevonden, buiten die van hemzelf. Maar na een tijdje lopen vond hij toch wat voetsporen. Hij volgde ze. Gewoon omdat het idee in hem opkwam. Hij kwam uiteindelijk uit op een plek waar een persoon met een camera stond. Hij had in zijn ene hand de camera en in zijn andere hand was hij onhandig iets aan het opzoeken op zijn Holo Caster. “Hallo meneer.” De man draaide zich naar Yancy toe. “Ik ben Yancy Anderson. Een Graduate Ranger. Kan ik u helpen?” Het ging gewoon vanzelf. Hij had het al gevraagd voordat hij er erg in had. “Barry Bokkel is de naam. Ik zou je hand schudden, maar ik heb de mijne vol.” Sprak hij. “Ik ben hier op zoek naar een Hoothoot. Ik had meegekregen dat ze hier zouden zijn.” “Oh daar kan ik wel mee helpen. Wil je er een vangen?” Vroeg Yancy. “Soort van. Ik wil er een vangen op beeld. Ze lijken altijd op één poot te staan. Maar eigenlijk verwisselen ze snel hun twee poten. Ik wil het op film hebben, en het dan in slowmotion afspelen.” “Gaaf! Doen we! Blijf hier! Ik ga meteen zoeken.” En hij rende weg. Hij wilt heel graag dat ik hier schrijf dat hij ‘naar hulp zoefde’. Zijn woorden, niet de mijne. In ieder geval kostte het wel even tijd. Dat rondrennen. Vooral door de sneeuw. Daar ren je langzamer door. Hij was echter wel snugger genoeg om door te hebben dat hij niet meer hoefde te rennen waar hij zijn voetsporen zag in de sneeuw. Dan had hij die plek al gehad. Wonderbaarlijk genoeg rende hij ook nergens tegen.. -BOEM- Te vroeg gejuigd. Hij gleed door op de hak van zijn voet en botste frontaal tegen een dikke boom aan. Hij landde op zijn bips en keek omhoog. Hij zag hoe een hoop Hoothoot uit de boom vlogen. Goedzo.. net die wat hij moest hebben. Maar toen viel hem iets anders op. Eén Hoothoot keek heel vastberaden naar Yancy. Hij zat op een tak. Hij had een blik van ‘mij laat je niet omvallen’ Yancy begon te glimlachen. Dát was de Hoothoot die hij moest capturen om die cameraman te assisteren. Hij probeerde vlug op te staan maar gleed nog eens uit. Maar hij liet de bevroren grond zijn pep niet ten onder doen. En die Hoothoot bleef maar heftig staren. Toen Yancy uiteindelijk weer rechtop stond haalde hij zijn Styler erbij. Even richten en.. LET IT RIP! Het spijt me. Hij maakte de eerste cirkel met gemak. Hij had nu ongeveer verwacht dat de Hoothoot moeite zou doen om de styler te ontwijken, en een tweede cirkel te voorkomen. Maar hij bleef vastberaden stilstaan. Het lijkt erop dat iemand een weddenschap met zichzelf heeft gemaakt. Kunnen Pokémon dat? Misschien zijn Hoothoot slim genoeg om dat te doen. Wie weet. Hoppa, tweede cirkel af. Yancy liet er geen gras over groeien en zorgde ervoor dat die derde er ook kwam. Geen tijd om dit mooi of theatraal te doen. Er was toch geen publiek. “Hey, kom maar beneden! Ik heb je hulp nodig.” Maar de Hoothoot bleef staan. Yancy fronste. Hij bewoog wat.. maar de Hoothoot bleef hem volgen met zijn blik. Dus er was fysiek niets mis. Hij haalde zijn schouders op. Dat werd klimmen dan. Eenmaal boven kreeg hij een idee. Gewoon om lief te zijn voor de Hoothoot. Het was een vrij dunne tak. Hij hield zijn ene hand bij de Hoothoot, ter bescherming, en brak met zijn andere hand de tak af. Het enige probleem dat er was, was dat hij op die tak aan het steunen was, en ze nu allebei uit de boom vielen in een dikke berg sneeuw. Gelukkig brak die de val een beetje. Yancy was op zijn rug gevallen en kreunde een beetje. Toen hij opzij keek, zag hij dat de Hoothoot nog steeds vastberaden op de tak stond. Hij glimlachte. Dit was absoluut het meest bizarre dat hij ooit had meegemaakt. Maar hij vond het leuk. Er kwam een idee in hem op. Het idee dat dit hem nooit was gebeurd als hij nooit het Rangerbestaan had omarmd. Hij nam even twee seconden om ervan te genieten en stond toen op. Hij tilde de tak op. En liep met Hoothoot en al terug naar de cameraman. Om Yancy te bedanken voor zijn hulp mocht hij in de video komen. Yancy stond daar, de tak vast te houden, met de Hoothoot erop, die vastberaden in de richting van Yancy keek. De deden een aantal shots, van een minuut, vanuit een paar perspectieven. Zo kon de cameraman er later een coole edit van maken. Ook, hadden ze nu de tijd ervoor, dus het was allemaal okay. Toen alles klaar was, zeiden ze elkaar gedag, Yancy brak de assist, en bracht de Hoothoot terug naar waar hij hem gevonden had. Wat nog knap lastig was, met al die voetsporen in de sneeuw. Maar hij deed het wel. Dankjewel Hoothoot!
