Tot aan mijn enkels

i'm a pro at imperfections

Voor hij antwoord kreeg, werd de kano verder het water op begeleid door Fidger. De knul vertelde hem toen dat ze de schoonheid van de natuur gingen ontdekken, of in ieder geval iets in die trant. Daniel fronste, zoals altijd, maar zei geen woord. In plaats daarvan keek hij juist naar de omgeving. Dat ging helaas niet even goed als gehoopt omdat het eerst erg donker werd, maar uiteindelijk waren de gloeiwormen zichtbaar en werd de grot heel mooi verlicht. Daniels ogen werden groot van verbazing. Hij zat niet vaak met een mond vol tanden, maar nu zakte zijn mond toch echt even open. “Oké, daar moet ik je gelijk in geven,” sprak hij, dit keer iets minder monotoon dan hij normaal zou klinken.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Fidger stopte met roeien en plaatste nonchalant zijn handen achter zijn hoofd. Daniel was een beetje sceptisch over zijn woorden en houding, nog altijd een beetje wantrouwend over de hele situatie. Dat kwam niet zozeer door de jongen die hem dit liet zien – meer door zijn eigen ervaringen met zijn gezin. Daniel besloot het maar te laten varen en van het uitzicht te genieten, want als hij dan toch het loodje moet leggen, dan was het tenminste op een plek die hem wat meer liet voelen dan hij normaal gesproken meemaakte. De witharige wachtte rustig en geduldig af tot er meer zou komen. Althans, dat was totdat hij de kano voelde bewegen. Het leek bijna alsof er iets tegen aan was geknald. “Wat was dat?” vroeg Daniel op zijn hoede. Straks was het een pokémon.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Dat Fidger het niet wist, stelde hem helemaal niet gerust. Daniel had zo zijn vermoedens, maar daar bleef het ook bij. Vermoedens die hij beter van zich af kon duwen. Dat deed hij ook toen zijn gezelschap hem vertelde dat hij op zou letten. “Oké,” begon hij, waarna hij zijn blik weer op het licht verplaatste. Het scheelde dat zijn familie geen invloed op hem had qua karaktertrekken, want de rest zou bezig blijven met hun vermoedens of in paniek raken. Daniel besloot dat ze zich wel zouden redden als er iets gebeurde. Hij kon immers zwemmen en had Eevee nog.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

De jongen hield zijn blik strak op de lichtjes gericht. Niet omdat hij zichzelf forceerde om afleiding te vinden, maar juist omdat hij afleiding had. Daniel zag dit verschijnsel eigenlijk nooit en dat vond hij ergens wel jammer. Elke dag leefde hij in dezelfde saaie sleur, maar daar koos hij eigenlijk zelf voor. Hij deed namelijk geen moeite om daar uit te breken. Daar had hij nu wel een beetje spijt van, want misschien had hij dit dan wel eerder ontdekt. Daniel keek verbaasd op toen hij een kleur opmerkte waarvan hij nooit had gedacht die in een grot te zien. Zoals ze nu vaarden, gingen ze er recht op af, wat betekende dat Fidger wel moest weten wat daar zat. “Wat is dat?” viel daarom makkelijk over zijn lippen, terwijl hij met zijn wijsvinger naar het paarse licht wees. Nieuwsgierig was hij niet vaak; schijnbaar was dat iets wat deze grot in hem naar boven bracht.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Magische gloeistenen? Daniel fronste weer. Dat vond hij eigenlijk onzin, maar in tegenstelling tot zijn familie wilde hij het niet de grond in boren. Hij had wel eens van vreemde steensoorten gehoord, zoals de Moon Stone waar een aantal pokémon mee konden evolueren. Het zou vanuit de ruimte op hun planeet terecht zijn gekomen en er zaten al flinke jaren onderzoek aan vast. Daniel vond buitenaardse stenen prika, maar magische gloeistenen? Dat ging hem toch ietsje te ver. Daarom keek hij een stuk kritischer naar het gesteente en vermoedde hij dat het met het licht van verschillende bronnen te maken had. “Heb je ze al van dichtbij gezien?” besloot hij daarom te vragen. Niet om Fidger de les te lezen, want dat wilde hij juist voorkomen. Hij was gewoon benieuwd naar zijn beredenering achter die term.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Daniel merkte een aantal dingen op toen ze arriveerden bij de open plek. Allereerst viel het grote gat in het plafond hem op, waar niet alleen regen door naar binnen kwam, maar ook een hoop licht. Hij maakte mentaal een notitie dat hij zich gedeisd moest houden als ze daar langs kwamen en keek toen kritisch naar de stenen. Gloeiwormen waren een tweede bron van licht. De paarse gloed kwam dus door deze lichtbronnen, al was de kleur te danken aan het gesteente zelf, vermoedde hij. Daniel was echter geen stenenexpert, dus wist hij niet welke steen dit precies was. “Hm,” was zijn enige reactie op de uitleg van Fidger; niet zozeer omdat het hem niet interesseerde, maar meer omdat hij er geen andere reactie op wist. Daar schonk hij ook vrij weinig aandacht aan. Daniel was meer bezig met de regen die dichterbij dreigde te komen. “Kunnen we daar niet omheen varen?” vroeg hij.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Tot zijn genoegen was Fidger wel bereid om de regen te mijden, maar dat deed hij op een andere manier dan Daniel van hem verwacht had. In plaats van zelf het hele stuk te peddelen, verschenen er opeens een aantal vispokémon aan beide zijden van de kano. Hij herkende ze niet – want veel verstand van pokémon had hij niet eens – en toch voelde hij zich niet bedreigd door hun aanwezigheid. Dat bleek ook nergens voor nodig, aangezien de wezentjes de kano vooruit duwden en ze bij de grote opening weg hielden, al bleven ze dichtbij genoeg om de regen even te kunnen voelen als ze daar de behoefte voor voelden. Daniel niet echt, maar Fidger kennelijk wel. De witharige jongen keek lichtelijk verbaasd naar zijn metgezel. Was hij soms één of andere pokémonfluisteraar? Iemand die veel liever met pokémon omging? Dat verklaarde wel waarom hij zo’n vreemd taaltje sprak.

Daniel besloot de stilte uiteindelijk te verbreken door een vraag te stellen. Hij was best nieuwsgierig naar het antwoord, ondanks dat hij niet veel voor de verschillende wezentjes voelde. “Welke pokémon zijn dat?” vroeg hij, zijn turquoise ogen gericht op de vissen.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Borbops? Dat klonk wel heel vreemd, maar met hoe die wezens eruit zagen was dat misschien nog niet eens het geval. Eevee klonk ook raar als je erover nadacht. Daniel besloot daarom geen vragen te stellen en gewoon aan te nemen dat het klopte. Het klonk in ieder geval alsof Fidger wist waar hij het over had; wie was hij dan om daar aan te twijfelen? De jongen liet een simpele “hm” klinken om te laten weten dat hij het gehoord had en richtte zijn blik toen weer op de weg verder op. Zijn aandacht bleef daar echter niet lang, want het geluid dat van Fidger af kwam was best verontrustend. “Wat is er?” vroeg Daniel kalm, terwijl hij zich weer half omdraaide om naar zijn gezelschap te kunnen kijken.

and i'm best friends with my doubt