Tot aan mijn enkels

i'm a pro at imperfections

Daniel wist niet hoe hij zich erbij moest voelen dat de jongen rond hupte. Had hij zijn enkel bezeerd bij de val? Was het zijn schuld? Als dat zo was, dan was het wel iets waar hij zijn aandacht aan moest besteden. Hij mocht dan wel een Sweets zijn – hij was niet volkomen harteloos. Voor Daniel er echter naar kon vragen, kreeg hij iets toegereikt en nam hij het prompt verloren aan. Zijn ijzige blik ging naar het voorwerp in zijn handen, waardoor het hem duidelijk werd dat het om een houtsnijwerk van een… Ja. Een of andere pokémon die hij niet kende. “Euhm,” begon hij, niet zeker wetend wat hij moest zeggen. Een bedankje zou wel op zijn plaats zijn. “Bedankt.” Daniel bekeek het nog een keer en liet toen zijn waardering blijken door het zorgvuldig in zijn tas te stoppen. Het zag er immers niet uit alsof het uit een alledaagse fabriek kwam. “Heb je je bezeerd?” besloot hij toen meteen met de deur in huis te vallen, wijzend naar de jongen zijn voet.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

De vreemdeling scheen zijn voet voor een moment te zijn vergeten. Dat dacht Daniel tenminste, door de manier waarop de ander reageerde over zijn eigen voet. De frons bleef op zijn voorhoofd, maar het was niet alsof hij nu een icepack met zich meedroeg, dus hij kon de jongen niet echt helpen. Eevee was nog lang geen Glaceon. “Okay,” reageerde hij simpelweg, waarna gevraagd werd naar zijn doel hier. Daniel vond niet echt dat het iemand anders zijn zaken waren, maar hij gaf desondanks netjes antwoord. “Ik was wat aan het wandelen door Santalune City toen ik dit pad aan de rand van de stad vond. Omdat ik hier nog nooit geweest ben, besloot ik maar eens een kijkje te nemen,” sprak hij. Reizen was nog steeds iets compleet nieuw voor hem. Daniel had het waarschijnlijk veel leuker gevonden met Sara aan zijn zijde, maar hij kon niet alles hebben.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

De vreemdeling gaf aan dat hij het begreep en liet toen weten dat hij het bos wel kon laten zien aan Daniel. Ergens vond hij het wel passend dat een figuur als deze de weg door het bos zou leiden, maar dat zei hij maar niet hardop. Dat kon verkeerd vallen en ruzie was wel het laatste waar de witharige op zat te wachten. “Euh, okay, waarom ook niet?” reageerde Daniel, waarna hij zijn hand uit zijn broekzak haalde en die naar Fidger uitstak. “Ik ben Maximilian Daniel Sweets,” stelde hij zichzelf voor. Het klonk vast heel ingestudeerd, maar hij stelde zich dan ook altijd zo voor. Zijn vader had hem dat aangeleerd. “Noem me maar Daniel.” Dat was zijn eigen twist aan het verhaal, al liet hij dat wel weg bij zakelijke dingen als zijn vader aanwezig was. Harrison was wel trots op de jongen zijn voornaam.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Maximan Switty? Daar ging zijn wenkbrauw weer omhoog. Fidger was een vreemde jongen, maar dat zag hij niet helemaal als iets verkeerds. Wie weet had hij wel gewoon een spraakgebrek. Daar moest hij niet over oordelen, dus Daniel zijn wenkbrauw ging weer omlaag, al kreeg hij de neiging opnieuw toen hij Dannebel hoorde. Ach, het was in ieder geval niet Maximilian. Dat was al een heel pluspunt. De witharige volgde Fidger rustig toen deze hem een kant op wees, waarop hij een paar tellen om zich heen keek en toen zijn nieuwsgierigheid voor hem liet spreken. “Waar gaan we heen?” vroeg hij, terwijl hij zijn handen weer in zijn broekzak stopte.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Daniel keek vragend op toe Fidger het over twee lianen had. Wat had dat met hun bestemming te maken? Hij zag inderdaad twee lianen, maar hij kon zich niet bedenken wat er de bedoeling van was. Daarom bleef hij ook vragend naar de ander kijken. “Jawel,” begon hij zijn reactie. “Ik zie alleen niet wat het nut ervan is.” Daniel was niet helemaal dom en begreep dat je aan lianen kon slingeren of via die dingen naar boven kon klimmen, maar daar kwam hij ook niet bepaald ver mee.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Daniel hield zijn blik nieuwsgierig op Fidger gericht. Hij had geen flauw idee wat hij moest verwachten, maar lang hoefde hij daar niet over na te denken. De jongen stormde op de liaan af, slingerde omhoog en gleed toen weer naar beneden dankzij een steile heuvelwand. De witharige fronste. Moest hij nu hetzelfde gaan doen? Zoveel had hij het niet op sport, op snowboarden na, maar… Hij kon geen nieuwe dingen proberen als hij het niet eens de kans gaf. Met nog altijd dezelfde, emotieloze blik op zijn gezicht zette hij zich af, om daarna Fidgers handelingen te imiteren. Slingeren was blijkbaar niet zijn ding – dat ging hem slechter af dan bij de andere jongen was gebeurd, maar hij kon wel naar beneden glijden op zijn voetzolen. Het was bijna alsof hij aan het snowboarden was; zonder… wel, zonder board. Ondanks het met actie bezaaide pad dat ze net hadden genomen, was er geen enkele plooi in zijn gezicht op te merken. In plaats daarvan keek hij afwachtend naar Fidger.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Hij wees naar iets verderop. Daniel volgde het gebaar met zijn blik en zag niet echt iets bijzonders, maar Fidger voegde er een gesproken uitleg aan toe en het werd hem al iets duidelijker. Of hij er vrolijk van werd? Niet echt. Wat had hij in een grot te zoeken? Een vlaagje wantrouwen kwam hem tegemoet, maar hij besloot voor nu kalmpjes te volgen, anders zou het alleen maar argwaan trekken en hij zou het nog eens bij het verkeerde eind kunnen hebben. Daniel besloot daarom maar een belangrijke vraag te stellen. “Wat is er zo bijzonder aan die grot, dan?” Wie weet lag daar wel een grote schat.

and i'm best friends with my doubt

i'm a pro at imperfections

Anders dan andere grotten vond hij niet echt een goed antwoord. Daniel fronste, want er kwamen alleen maar meer vragen bij hem op. Wat maakte deze grot nou zo anders dan de rest? Het kwam altijd op hetzelfde neer. Het was een donkere plek tussen de rotsen, that’s it. Alsof Fidger zijn gedachten kon lezen, of al had besloten meer eraan toe te voegen, legde hij uit dat je er niet kon lopen. “Niet lopen?” herhaalde Daniel een beetje verward. Hoe was dat praktisch? Ach, dat zou hij wel zien als ze waren gearriveerd. Hij hield wel in zijn achterhoofd dat hij Eevee zo snel mogelijk moest oproepen als er iets was, want de pokémon kon hem nog enigszins beschermen als het misging.

and i'm best friends with my doubt