Laundry Day

Wat ze nu moest – of wilde – doen, wist Lynn niet precies. Normaal gesproken was het 'tot ziens' en 'het was leuk je ontmoet te hebben', en dan kon ze zonder zorgen weggaan. Nu kreeg ze dat eerste moeilijk over haar lippen en dat tweede leek zowel een under- als een overstatement. Het voelde niet goed. "Ja." Lynn liet haar blik weer afdwalen, verlegde haar vest iets. Hoe langer de stilte bleef hangen, hoe ongemakkelijker het werd. Ze wilde toch weg hier? Enkele minuten geleden wilde ze absoluut weg hier. Acreus, ze kreeg echt genoeg van zichzelf. Mis-T-que vast ook. Ze moest echt eens gaan. Oké. Aangezien haar gevoelens momenteel een grote warboel waren, zou ze maar aan dat gevoel van even terug vasthouden. Want dat was wat ze wilde, toch? Lynn stond zichzelf niet toe langer over die vraag na te denken en hakte de knoop door. Ze richtte haar blik op Mis-T-que en deed haar best om haar emoties uit te schakelen. "Dan ga ik maar eens," sprak ze, haar stem zo luchtig als ze maar op kon brengen. Het lukte niet helemaal; de gedachtes en gevoelens die ze weg probeerde te drukken, vochten terug. "Dag." Het klonk meer als een vraag dan een feit. Arceus, dit ging fout. Lynn wist niet meer hoe ze dit alles moest herstellen en liep daarom maar gewoon naar de deur, te verward en beschaamd om nog naar de blondine om te kijken.

Het was ongemakkelijk. Niet alleen voor Taylor, maar ook voor Lynn. De ja die werd gesproken bleef in de ruimte hangen en leek maar niet te verdwijnen, terwijl de handeling van de zwartharige de ongemakkelijkheid alleen maar voedde. Zo voelde het voor de blondine in ieder geval. Ze snapte er geen snars van. Zo moeilijk was het niet. Dit had ze vaker gedaan met zowel kennissen als vrienden. Bij Tiffany en de rest van de Marchetti’s zei ze vaak niet eens doei; ze verdween gewoon en keerde later vanzelf terug. Om die rede was er ook nooit iets over gezegd. Ze wisten dat Taylor wel weer terug zou komen. Uiteindelijk.

Maar nu voelde het zo permanent om gedag te zeggen – en het verbaasde de blondine hoe erg ze dat vond. Het feit dat Lynn misschien een sjaal voor haar zou breien hoefde niks te betekenen. Misschien deed de zwartharige dat wel nooit en spraken ze elkaar pas wanneer Taylor via de Holocaster vroeg waarom ze Lynns nummer nog had en wie het was. Die gedachte vond ze om de één of andere rede vreselijk.

Lynn maakte voor hen allebei de keuze om toch de knoop door te hakken. Pastelroze ogen keken op toen het meisje sprak, maar ze kreeg zelf nog even geen woord over haar lippen. Ze was overdonderd door deze hele situatie en vroeg zich af wat het überhaupt allemaal betekende. De vraag ‘zie ik je nog eens?’ bevond zich op het puntje van haar tong, maar Taylor durfde het niet hardop uit te spreken. Dat was een hele vreemde sensatie voor iemand die claimde geen vrees te hebben. Een haast geforceerde “Oké,” verliet haar mond, waarna ze slikte en haar bovenarm met haar andere hand vastpakte. Alsof dat haar meer zekerheid zou geven; dat de handeling haar op de grond zou houden, want het voelde juist alsof ze niet meer met beide benen op de grond stond. Taylor keek toe hoe Lynn zich naar de deur van het washok begaf en kon het niet verdragen om verder niks meer te zeggen, dus dwong ze zichzelf ertoe nog iets achter de zwartharige aan te roepen.

“Succes met de sjaal!”

Het was een hele vreemde ochtend. Dingen die ze normaal niet deed, gebeurden gewoon. Ze had er geen controle meer over. Haar hele hoofd sloeg op hol, zo erg was ze in de war. Om deze reden besloot ze te doen wat ze had afgezworen om te doen. Gestaag liep ze richting een wasmachine, hupte erop en haalde haar Holocaster tevoorschijn. Daarna zocht ze in haar contacten naar Tiffany en stuurde de brunette een bericht. Ze had advies nodig.

Een roep volgde haar de deur uit. Lynn had geen idee hoe ze met de woorden om moest gaan. Ze wist er nog net een bedankje uit te persen voordat ze afstand tussen het washok en haarzelf begon te maken. Onbewust versnelde ze haar pas. Steeds vlugger achter elkaar kwamen haar nu in sokken (Hot Sox, ze had nu een bijnaam, gekregen van de blondine die ze gezoend had) gestoken voeten op de koude, betonnen vloer van de keldergang terecht. Uiteindelijk kreeg ze het door. Het deed haar denken aan een vluchtpoging, en dat maakte dat Lynn zichzelf dwong om langzamer te lopen.

Er had een nadeel gezeten aan het proberen normaal over te komen en dat had ze zich te laat beseft (net zoals zij en Taylor zich te laat beseft hadden dat er iemand naar het washok kwam). Ze had langer na kunnen denken. Tegen de tijd dat Lynn de eerste stap haar kamer in zette, overstroomde haar hoofd met herinneringen en vraagtekens en wist ze niet meer hoe lopen werkte en was ze ter plaatse op de grond gestort (dit keer lag er geen hoop was op de grond, waarop..) als het slaperige hoofdje van Zara niet van achter het bed omhoog gekomen was. In een recordtijd bevond ook Lynn zich aan de andere kant van het meubel, waren haar armen om de Liepard geslagen (ze had niet geweten wat ze met haar armen moest doen, waarom) en had ze haar gezicht in de zachte, warme vacht van de katachtige Pokémon verborgen. De zwartharige voelde hoe haar maatje zich onmiddellijk meer tegen haar aandrukte.

Na zo enkele minuten in stilte gezeten te hebben, kwam er een voorzichtige, vragende miauw van de Liepard. Lynn haalde diep adem. De ademteug was trillerig en ze haatte het. "Maatje.." Zara drukte zich nog meer tegen haar aan. Lynn beet op haar lip. De Liepard probeerde haar duidelijk te troosten, maar ze wist niet of dat wel was wat ze nodig had. Ze voelde zoveel (het had goed gevoeld) en het ging allemaal niet samen met elkaar. ".. Help." Een lik over haar gezicht was het antwoord. Het kleinste begin van een glimlach verscheen op het gelaat van het meisje, maar viel ook al snel weer weg. Ze zou tijd nodig hebben om dit te kunnen begrijpen. En, hoewel ze het niet graag toegaf, misschien ook hulp van iemand anders dan de Liepard.