Laundry Day

De glimlach die ze van Lynn kreeg had iets. Taylor vroeg zich af wat, maar gunde zichzelf de tijd niet om dat uit te vinden, want ze betrapte zichzelf er al op dat ze er teveel over nadacht. Misschien zelfs te lang aan het staren was. Ze forceerde het gevoel aan de kant en besteedde verder alleen nog aandacht aan haar eigen woorden. Dat er een glimlach op haar eigen lippen was verschenen, zodat ze die van Lynn kon weerspiegelen, had ze op het moment nog niet door. Die verzachtte vanzelf toen het gesprek voortzette. Taylor keek verrast naar de zwartharige toen die een extra stukje informatie over zichzelf prijsgaf. “Je bent een trainer?” vroeg ze verbaasd, haar toon nieuwsgierig. Eigenlijk was het niet heel bijzonder om een trainer tegen te komen in het pokémoncenter, maar de blondine had dat niet achter het meisje gezocht. “Ik bedoel,” vervolgde ze vlug. “Natuurlijk ben je een trainer. Duh.” Ze keek even weg. Wat een blunder.

Dat ze een Trainer was, leek de blondine te verbazen, wat Lynn op haar beurt verraste. Niet dat ze het niet begreep, echter; Pokémon en trainertypes waren nog helemaal niet ter sprake gekomen. Dat ze aan je gezelschap gelinkt konden zijn, was dan makkelijker te vergeten, onafhankelijk van het gebouw waarin je je bevond. De zwartharige wilde de aanname daarom net met een welwillende glimlach bevestigen toen Mis-T-que het woord opnieuw nam. Natuurlijk was ze een Trainer, en er werd weggekeken. Lynn had zo het idee dat de blondine haar vraag erger vond dan zij. De glimlach bleef dan ook, maar de woorden die ze eerder had willen zeggen, verruilde ze voor andere. "Hé, misschien was ik hier wel alleen naar binnen geglipt om de was te doen," sprak ze, gokkend dat Taylor vanwege hun locatie zelf de conclusie had kunnen trekken. Ze zei het met een lach in haar stem. Niet omdat ze lachte om de blondine, maar om het feit dat zoiets in haar geval een echte mogelijkheid had kunnen zijn – en de ernst daarvan – teniet te doen. Het lukte goed, ze was gewend om dat soort dingen te verhullen wanneer ze er geen punt van wilde maken. "Je weet maar nooit." Nu was het aan Lynn om weg te kijken, al deed zij dat om een andere reden; het gesprek had haar aan het wasgoed herinnerd. Haar kleding had nog enkele minuten nodig, zo te zien.

De reactie die kwam bracht weer een glimlach op Taylors gelaat. Ze richtte haar pastelroze ogen terug op Lynn en had zo te merken ook nieuwe moed gekregen. “Pff,” reageerde de blondine geamuseerd. “Je laat het haast klinken alsof het strafbaar is om de was te doen.” Voor zover zij wist was het center voor iedereen open – en dat gold ook voor de wasserette achterin. Alles was hier wat dat betreft gratis – en dat zette haar voor héél even aan het denken over hoe deze plek kon blijven bestaan, maar daar brak ze liever haar brein niet over. Niet nu, in ieder geval. Ook Taylor keek vluchtig naar de droger waar haar shirt in zat. Ze besefte zich dat ze nog niet had gecheckt of de vlek er wel uit was en besloot dat zo snel mogelijk te doen. De blondine realiseerde zich toen dat ze er nog een grapje achter aan kon gooien. “Then again,” vervolgde ze haar eerdere verhaal, de glimlach nu vervangen met een speelse grijns. “We zijn wel op het matje geroepen.” Dat de rede daarachter niks te maken had met de was doen, liet ze heel even achterwege.

De terugkeer van de glimlach op het gelaat van Mis-T-que deed Lynn goed, net als de geamuseerde toon in haar stem. "Een straf die ik dan maar op me zou moeten nemen," reageerde Lynn overdreven dramatisch. Ze was misschien niet de schoonste persoon maar nu ze haar kleding kon wassen, wilde ze het ook doen; iedere extra comfort die ze zich kon veroorloven was welkom na haar laatste jaren in Unova. Eigenlijk was ze er al aan gewend de luxe van gratis wasmachines en drogers te hebben. Haar laagste punt was al een tijdje achter haar, besefte Lynn zich plots door deze gedachte. Wow.

Dit nieuw verworven inzicht, maar vooral de grap en grijns van Taylor, maakten dat Lynn enkele moment later moest lachen. "We hebben illegale was gedaan, Taylor," grinnikte ze bij gebrek aan een betere opmerking, "en we zijn er nog levend vanaf gekomen ook." De echte reden waarom ze op het matje geroepen waren, liet ook Lynn graag onuitgesproken.

De verandering in sfeer en bovendien bij Hot Sox was verrassend, maar op een goede manier. Taylor grinnikte bij het horen van de overdreven reactie van de zwartharige. Vervolgens haalde ze nonchalant haar schouders op. “Ik ook, I guess,” voegde ze eraan toe. “Regels zijn er om gebroken te worden, anyway.” Iets wat de blondine graag deed – en dat was ook geen geheim. Zelfs Lynn zou dat nu door moeten hebben, ondanks dat ze hooguit een paar uurtjes in de ochtend samen hebben gespendeerd. Het hielp al heel wat dat ze schijnbaar een regel hadden gebroken, volgens de bewaking van dit center. Op die manier kwam je er al snel achter hoe iemand met regels omging.

Het grappen hield nog niet op en dat was voor Taylor echt een aangename verandering. Dit had ze veel liever dan de stilte van eerder, want dat betekende dat ze dingen kon negeren en wegstoppen. Dat haar masker niet helemaal een masker was. Helaas bleef dat gevoel niet aanhouden. Zodra Lynn begon te lachen, kreeg Taylor een vreemd gevoel in haar onderbuik. Het kriebelde en het voelde heel onprettig; maar tegelijkertijd voelde het ook heel fijn. De blondine forceerde zich terug het gesprek in en keek ietwat ongemakkelijk naar Lynn. Haar poging tot de grijns die eerder op haar gezicht stond, lukte nagenoeg wel. “We didn’t choose thug life,” sprak ze, haar toon een stuk dieper dan normaal. Taylor maakte een w met haar vingers aan beide handen en hield die in een kleine hoek voor zich. “Thug life chose us, yo. West side.”

In plaats van meteen in woorden antwoord te geven, schudde ze even met haar hoofd als om afkeuring te tonen, al was er wel een glimlach op haar gelaat te zien. "Jij rebel." Waar haar ongemak plots naartoe was verdwenen en waarom, wist Lynn niet precies. Het was prettig, echter; ze voelde zich meer als haar normale zelf nu. Misschien deed het vooruitzicht binnenkort weg en alleen te zijn wonderen, bedacht de zwartharige zich, maar toen ze de grijns van Hot Sox zag, was ze daar niet meer zo zeker van. Ze besloot er niet langer over na te denken, vrezend dat ze daardoor weer terug zou vallen in de verwarring en onzekerheid. Het voelde.. Te fijn zo, omgeven door de aparte rust die je alleen in een washok in de ochtend kan vinden, grappend met Taylor en een kriebel in haar buik. Later zouden de vraagtekens terugkeren, dat wist ze ergens al, maar voor nu probeerde Lynn het te negeren. Ze wilde het derd—uh, enige prettige moment van deze morgen niet voor haarzelf en haar gezelschap verpesten.

Ze dacht iets te zien veranderen in de gezichtsuitdrukking van de blondine, en even twijfelde Lynn of ze er wel goed aan deed om te ontspannen en uit te stellen. Lang bleef die gedachte niet hangen; Taylor sprak, en er leek weer niets aan de hand te zijn. "Precies," sprak Lynn geamuseerd. Er viel een korte stilte voordat ze er een 'yo' aan toevoegde, gecombineerd met een vlugge rapper-handbeweging. De actie voelde vreemd aan; het paste helemaal niet bij haar. De goof was het waard, echter.

Hot Sox schudde met haar hoofd en noemde haar een rebel, een term die ze al veel vaker had gehoord en ook voor zichzelf gebruikte. De blondine kon de tevreden grijns rond haar lippen dan ook niet helpen; eveneens de trotse blik die in haar ogen verscheen. "Hey," begon ze, terwijl ze nog een keer haar schouders ophaalde. "Kan ik het helpen dat sommige dingen gemaakt zijn om gesloopt te worden." Iemand moest het doen. Dat zij de perfecte persoon daarvoor was lag niet aan haar.

De zwartharige leek zelf ook weer genoeg ontspannen te zijn. Taylor wist niet of haar gezelschap gewoon met haar meeging of zelf ook zo'n karakter te hebben, maar ze klaagde hoe dan ook niet. De poging om net als de blondine als een soort rapper over te komen was ongelofelijk schattig - al was Taylor's eerste reactie natuurlijk om te lachen. "Je hebt in ieder geval een goed gevoel voor timing," sprak ze tussendoor, terwijl ze iets meer naar achteren leunde om een andere houding aan te nemen. Lynn had nog veel oefening nodig om stoer over te komen, maar de humor was in elk geval aanwezig en dat was ook best belangrijk.

Op het moment dat Lynn wilde vragen welke dingen dan gemaakt waren om gesloopt te worden, bedacht ze zich dat piñatas bestonden. Zo waren er vast nog meer dingen te bedenken als ze zichzelf meer tijd gaf. "Dat is een interessante roeping," sprak ze daarom met een glimlach, de vraag achterwege latend. Interessant op de goede manier – ondanks dat dingen slopen niet noodzakelijk haar ding was, kon ze de aantrekkelijkheid ervan voor anderen wel zien.

Er werd om haar gelachen. Lynn besloot dat dit een positieve reactie was. De buikkriebel die ze voelde, leek het besluit te willen bevestigen. "Bedankt, ik doe mijn best." Ze zou nog meer haar best doen als het meer van die lach betekende, fluisterde een stemmetje in haar achterhoofd. Voor enkele seconden zou Mis-T-que haar ogen nog groot kunnen zien worden. Daarna was Lynns rode gezicht – hopelijk voor de blondine afgeschermd door haar haren – strak naar de aftellende cijfers op een van haar drogers gericht. "Oh hé.." Daar waren de twijfels en verwarring weer. Haar stem klonk onstabiel, waarom klonk haar stem onstabiel? "Mijn spullen zijn bijna klaar." Ze moest hier weg. De tijd voor ontspanning was voorbij.

Een interessante roeping was een reactie die Taylor niet had verwacht, maar het zette haar wel aan het denken. Hoe fantastisch was het om betaald te worden voor het slopen van dingen? Auto’s slopen, bijvoorbeeld. Het was jammer dat het dan altijd samen werd geperst, anders had ze er nog onderdelen van kunnen jatten om zelf te gebruiken. Hoewel… Dat kon ze ook van tevoren nog even snel pakken. De blondine maakte mentaal een notitie om eens naar een auto begraafplaats te gaan. Die ontdekking, gepaard met de woorden van Hot Sox, brachten een tevreden glimlach rond haar lippen. Zou het vreemd zijn om het meisje hiervoor te bedanken? … Ja. Taylor Marchetti deed niet vaak aan bedankjes. Waar kwam dat opeens vandaan?

Een andere onverwachte reactie was de blik die Lynn haar gaf. Taylor fronste lichtjes en veegde de uitdrukking toen van haar gezicht. Ernaar vragen deed ze niet, want ze wilde geen diep gesprek ontketenen. Ze was moe en had het toch wel een beetje koud, dus ze vond dat haar bed met de warme dekens naar haar riep. Dat ze lichaamswarmte kon opzoeken bij Hot Sox negeerde ze maar even. Taylor betrapte zich erop dat ze wel naar het meisje staarde, alsof ze het toch nog overwoog, en was daarom dankbaar voor het nieuwe gespreksonderwerp die Lynn gaf. Haar eigen aandacht ging naar de drogers waar zij bij stond. Die viel op magische wijze stil. “Oh,” floepte Taylor er droogjes uit. “I guess dat de mijne al klaar is.”

Traag reikte ze naar het deurtje van de droger. Waarom? De blondine snapte haar eigen actie niet eens en toen ze het zelf door kreeg, versnelde ze haar actie meteen. Het shirt werd uit de droger gehaald en vervolgens voor haar gehouden om de schade te bekijken. Zoals verwacht was de vlek er niet helemaal uit verdwenen. “Shit, die is echt niet meer te redden,” gromde Taylor lichtelijk gefrustreerd. Dat het shirt nog een klein beetje vochtig was, negeerde ze. Dat droogde wel zodra ze hem weer aan had. Teleurgesteld gooide ze hem over haar hoofd heen en trok hem strak naar beneden. “Tijd voor een nieuw favoriet shirt…”

Staren naar de nummers en hopen dat ze sneller naar beneden zouden gaan, leek op haar drogers niet te werken, stelde Lynn wanhopig vast. Nog een minuut. Zestig lange seconden. De droger die Mis-T-que in gebruik had, bleek de memo wel gekregen te hebben en viel spontaan stil. In gedachten bedankte Lynn vlug fire-type Arceus voordat ze haar blik voorzichtig naar de blondine verplaatste. Haar blos had ze inmiddels onder controle weten te krijgen, waardoor er zo goed als niets meer aan haar gezicht op te merken was. Hopelijk gold hetzelfde voor haar stem.

Een schaduw van de vlek was nog steeds op het shirt te zien, zag Lynn toen haar gezelschap het ding aangetrokken had. "Wat jammer," stemde ze in. Haar stem klonk oké – gelukkig. Met herwonnen vertrouwen in hoe ze overkwam, vervolgde ze: "Het kan ook nog je nieuwe favoriete pyjamashirt worden." Dat was in ieder geval wat zij deed als een T-shirt er niet goed genoeg meer uitzag om in het openbaar te dragen, en het bespaarde weer op pyjama's. Niet dat Mis-T-que zich daar zorgen over hoefde te maken, maar.. "Misschien is dat een iets waardiger einde voor je oude favoriet dan het worden van een poetsdoek." En zo was er toch nog een excuus om het shirt te blijven dragen.

Het was zonde. Taylor was niet zo materialistisch – op gereedschap na – maar een favoriet shirt zijn einde zien bereiken was toch een bijzonder neerslachtig iets om mee te maken. De blondine vond het dan ook niet zo’n leuk vooruitzicht om het binnenkort te gebruiken als poetsdoekje, want dan zouden er alleen maar meer vlekken in komen. Het was haast alsof Lynn haar gedachten kon lezen; niet veel later kwam een voorstel van de zwartharige waar Taylor best even over na wilde denken. “Hmmm,” mompelde ze, terwijl ze haar armen over elkaar legde en een nadenkend gezicht trok. De optie klonk op zich niet heel verkeerd. Tiffany zou haar vast erop blijven wijzen dat er een vlek in haar shirt zat, maar dat kon ze best vaak vermijden als ze haar best deed. Bovendien was ze al aan de onesie opmerkingen gewend, dus zo verkeerd hoefde het niet uit te pakken.

Besluitend dat er eigenlijk geen sterke nadelen aan zaten, behalve dat ze geen nieuw poetsdoekje had, knikte ze instemmend op het idee. “Wat heb ik te verliezen,” grijnsde de blondine naar Lynn. “Alleen m’n favoriete shirt,” beantwoordde ze haar eigen vraag. Daarna liep ze dichter naar de zwartharige toe. Het besef dat ze binnenkort afscheid zouden nemen was er nog niet – en dat was ook iets waar ze niet bepaald aan wilde denken. Om meer dan één reden.

Haar idee leek in de smaak te vallen. Een glimlach verscheen op Lynns gelaat. "Precies," sprak het meisje. De glimlach viel niet veel later alweer van haar gezicht, echter. Enkele seconden later, om precies te zijn. Mis-T-que kwam dichterbij. Waarom de blondine dat deed, begreep Lynn niet, en waarom het haar meteen in een staat van milde paniek bracht – of in ieder geval, dat was hoe ze het bestempelde – begreep ze eveneens niet. Een zachte 'uh' ontschoot haar. Ze had het idee dat ze een stap achteruit moest zetten, maar kon haar voeten er niet toe brengen. Wat was dit? "Is er iets?" vroeg Lynn, hopend de verwarring hiermee enigszins de kop in te kunnen drukken, en op dat moment begon de droger die ze het eerste ingesteld had te piepen. Ze verplaatste haar blik kort naar waar het geluid vandaan kwam, maar richtte hem vervolgens al snel weer op de pastelroze ogen van de blondine.

De verwarring van Lynn ontging haar eerst compleet. Taylor had niet door dat een simpele actie gevolgen had en kwam dan ook ongestoord tot stilstand in de buurt van de zwartharige. Ze leunde zelfs casual tegen één van de apparaten. Pas toen Hot Sox haar vraag stelde en Taylor hem even met een lichte frons liet bezinken, besefte ze zich dat ze misschien iets verkeerds had geïmpliceerd. De schaamte die in haar onderbuik omhoog kwam borrelen, probeerde ze meteen de kop in te drukken. “Nee,” reageerde ze vrijwel meteen. Misschien zelfs te snel. “Ik dacht, dit praat wat fijner met al die herrie.” Ze had het geluk dat er nog een droger aanstond, anders had ze dat smoesje niet eens kunnen gebruiken. Wacht, was het wel een smoesje? Taylor begon hoofdpijn van zichzelf te krijgen. Waarom moest ze hier dan ook zoveel over nadenken? “Je droger is klaar,” probeerde ze nog snel, hopend dat het voor genoeg afleiding zou zorgen, alsof Lynn het zelf al niet door had.

Het praatte fijner met de herrie, zo dichtbij. Lynn had niet gemerkt dat er meer herrie was dan eerder, maar besloot de verklaring desondanks te accepteren. Hoe snel ze dat deed, was bijna gretig te noemen, zelfs. Ze wilde niet denken aan dat er een andere mogelijkheid kon zijn. "Ah, oké," reageerde ze dan ook al snel, iets van opluchting hoorbaar in haar stem.

Naast de piepjes die van de machine in kwestie kwamen, herinnerde ook de blondine er nu aan dat een van haar drogers klaar was. "Oh," liet Lynn zich ontvallen, waarbij ze zich van de droger waar ze tegenaan leunde afduwde, "ja." Haar T-shirt en vest waren klaar. Na even geaarzeld te hebben, liet Lynn het laken van haar schouders vallen. Haar kleren aandoen met het ding om zou immers nogal onhandig zijn, al waren de tijdelijke koudheid en onbedektheid niet erg prettig. Vooral het vest was nogal klef, en daarom trok ze alleen het shirt aan. Het eerstgenoemde kledingstuk hing ze over haar arm terwijl ze naar de tweede droger liep, die inmiddels ook was begonnen met piepen. Haar broek en sokken leken droger geworden te zijn dan haar vest. Zelfs al was dat niet het geval geweest, had ze de dingen alsnog aangetrokken, echter. Nu haar lichaam weer zo bedekt was als ze wilde en de drogers uitgeschakeld waren, richtte Lynn haar blik weer op Mis-T-que. Ze begon zich te beseffen dat de tijd om afscheid te nemen nu wel erg dichtbij kwam. Waarom voelde ze zich niet opgelucht?

Was dat opluchting? Verbeeldde ze zich dat? Taylor had geen flauw idee wat ze ervan moest denken – en verbood het zichzelf ook. Ze dacht hier teveel over na en dat besefte ze zich net op tijd. Gelukkig was het zo voorbij en kon ze zich weer bezig houden met dingen die ze wel begreep, zoals eindelijk verder sleutelen of slapen. De gedachte aan in haar eentje op de kamer zitten klonk als een hemels pleziertje, maar tegelijkertijd voelde het ook een beetje als een hel aan. Taylor vond gezelschap niet verkeerd. De gedachte aan alleen zijn vond ze daarom opeens ook een beetje een minder leuk vooruitzicht.

Terwijl ze in haar gedachten verzonk, kreeg ze in eerste instantie niet echt mee dat Lynn het laken had laten vallen en haar kleding aantrok. Pas toen het meisje haar shirt aan had, kwam de blondine ter aarde en merkte ze op dat haar gezelschap toch wel de aandacht van haar trok. Taylor kreeg het spontaan zo warm dat ze er even over nadacht haar eigen shirt weer uit te trekken, maar deed dit maar niet omdat zoiets vast heel raar overkwam. Haar pastelroze ogen verplaatsten zich naar de wasmachine die tegenover haar stond. Het ding was opeens een stuk interessanter. Waar zou die van gemaakt zijn? Taylor trok een grimas toen ze zich realiseerde dat ze nadacht over een stomme wasmachine. Was Lynn al klaar? Voorzichtig keek ze in haar ooghoeken opzij en zag ze dat de zwartharige inderdaad haar broek ook weer aan had. Mooi.

Nee, wacht. Niet zo mooi. Dat betekende afscheid. Nee, dat was juist goed. Taylor gromde gefrustreerd en kon zich nog net inhouden om te gaan gillen. Wat was er mis met haar hoofd? Misschien had ze wel gewoon te weinig geslapen. Dat was het vast. Om de ongemakkelijke stilte te verbreken, veinsde ze een gaap en rekte ze zich uit. Daarna duwde ze zichzelf bij de droger waar ze tegen aan stond vandaan. “Dus euh…” begon ze toen. Ze beet op haar onderlip. Afscheid nemen was moeilijker als je er schijnbaar iets om gaf.