Laundry Day

Of ze nu al de lakens met de blondine wilde delen. Die grijns, in combinatie met de toon waarop de opmerking gebracht werd, zorgden ervoor dat Lynns wangen in minder dan een paar seconden vuurrood kleurden. Waarom, waarom had ze haar vraag zo verwoord? Natuurlijk had het zo te begerig geklonken. Dat had ze moeten voorzien. Stom. Even keek ze de blondine alleen maar aan, zich teveel schamend om een reactie – laat staan een goede – te vormen. Het in stand houden van oogcontact lukte haar binnen de kortste keren ook niet eens meer; al snel moest ze eraan denken hoe dichtbij die pastelroze ogen eerder waren geweest en.. En.. Gehaast zocht ze naar iets anders, wat dan ook, om haar blik op te richten en haar zo af te leiden van deze gedachtestroom. Haar ogen schoten over de vloer, langs bergen sokken en ander wasgoed, en vonden niets. Alles was op het moment beter dan de blondine aan te moeten kijken, echter, en daarom eindigde haar blik ergens voor haar voeten.

Op diezelfde plek viel de punt van een laken. De korte, maar erg ongemakkelijke stilte die gevallen was, had voor Lynn als een eeuwigheid aangevoeld. Ze was de blondine dankbaar dat ze hem met haar woorden doorbrak. Wat er gezegd werd, deed haar ook goed; ze was niet de enige die niet wist wat ze aan moest met de eerder gemaakte opmerking. Dat idee luchtte haar genoeg op om de blondine weer aan te kijken nadat ze opgestaan was en het hoeslaken over haar schouders geslagen had. Lynn kreeg het zelfs voor elkaar een kleine glimlach te produceren toen ze sprak: "Het is oké." Was ze niet zo uit haar doen geweest, dan zou ze waarschijnlijk zelf immers ook geprobeerd hebben om de sfeer te verlichten, vertelde ze zichzelf, zij het op een iets andere manier. Ze kon het de blondine moeilijk kwalijk nemen dat zij het wel aangedurfd had om een poging te doen.

Taylor merkte het niet alleen aan haarzelf, maar ook aan de sfeer die nu in de lucht hing. Ze had die opmerking niet moeten maken. Waarom had ze hem überhaupt hardop gezegd? Misschien had ze nog langer uit de buurt van Tiffany moeten blijven. Dan had ze zichzelf tenminste niet zo voor schut gezet. Bovendien… Waar zat ze met haar hoofd? Normaal gesproken maakte ze alleen zulke domme opmerkingen in de buurt van jongens die ze er wel redelijk uit vond zien. Niet bij meiden die ze per ongeluk gezoend had door bovenop hen te vallen.

Oké, toegegeven, dat was haar eigenlijk nog nooit eerder gebeurd. Taylor schoof de schuld daar maar op. Ze moest heel erg wennen aan deze situatie en hoewel ze graag halsoverkop ergens in rende zonder er echt bij stil te staan wat de consequenties waren, was dit zo’n moment waarop ze toch liever de touwtjes in eigen handen had gehad. Hier was ze niet op voorbereid geweest. Ze had eigenlijk nog nooit gedacht aan het zoenen van een andere meid en nu…

Kon ze maar terug naar de tijd waarop ze zoenen nog vies vond. Dan was dit allemaal nooit gebeurd.

Desondanks negeerde ze de zwartharige niet. Dat wilde ze niet, want als zij verdorie !! http://m.imgur.com/XixFqmu?r in deze situatie was beland, dan moest de ander maar net zo goed mee lijden met haar. Moeilijk was dat niet. Nu ze allebei in het hoeslaken stonden verwikkeld, konden ze niet echt elk hun eigen weg. Taylor weerspiegelde de glimlach van het meisje, dankbaar dat ze niet vreemd tegen de blondine deed door haar herhaaldelijke blunders. Het luide, sarcastische gekuch van de bewaker verpestte echter het moment. “Dames,” voegde hij er op een scherpe toon aan toe, alsof hij had verwacht dat ze elk moment nog een tweede keer zouden gaan zoenen om te vervolgen wat er volgens hem eerder was gebeurd. Taylor snoof. Zo lang had ze ook weer niet staan staren naar de zwartharige.

De scherpe toon van de beveiliger herinnerde Lynn weer aan de situatie en hoe de man dacht dat die in elkaar zat. Ze wendde haar blik van de blondine af, een lichte blos op haar wangen. "Goed," zuchtte de beveiliger toen hij zag niet een tweede kus door te hoeven maken. Hij opende de deur en gebaarde naar buiten. Een kilte kroop het washok in en liet de haartjes op Lynns armen rechtop staan. Onwillekeurig rilde de zwartharige. "Ga maar voor." Ze wilde al een stap vooruit zetten, maar besefte zich op tijd dat dit niet zou werken als de blondine dat niet ook deed. Aarzelend keek ze haar leeftijdsgenoot aan. "Uh, zullen we?" Het was niet dat ze er naar uitkeek om geëscorteerd te worden naar waar ze dan ook heen moesten, maar er zat toch echt niets anders op. Misschien, bedacht Lynn hoopvol, zouden ze er makkelijker vanaf komen als ze zo goed mogelijk gehoorzaamden.

Het was abnormaal voor Taylor om op elk kleine detail te letten. Daar nam ze de tijd niet voor simpelweg omdat ze het haar tijd niet gunde. Alleen als ze aan het sleutelen was, want daar had ze haar opperste concentratie voor nodig. Dat haar gezelschap rilde was echter niet te negeren in deze situatie. Het laken schoof met de beweging mee en omdat ze toch redelijk dicht tegen elkaar aan stonden, was het niet moeilijk om het ook te voelen. Taylor fronste en keek de zwartharige naast haar vragend aan, maar die trok haar aandacht door te vragen of ze konden lopen. Hierdoor verplaatste ze haar blik naar de deur en knikte, om vervolgens tezamen voor de bewaker langs naar buiten te lopen. Het was hier kouder dan in het washok. Logisch, ook, als je naging dat er ook drogers stonden en die warmte produceerden.

De kou zorgde er echter voor dat ook Taylor kippenvel kreeg. Ze rilde niet, maar de kou was een onaangename toevoeging aan deze situatie en omdat ze niet echt op schaamte inging, leunde ze automatisch dichter naar de enige andere warmtebron onder het laken toe. “Waar gaan we eigenlijk heen?” vroeg de blondine, niet doorhebbend dat ze überhaupt dichter tegen de zwartharige aankroop. Pastelroze ogen probeerden de bewaker achter hen te vinden, maar haar nek draaide niet zo ver, helaas.

Een koukleum was ze niet. Integendeel, Lynn verkoos - zonder daar even over na te denken, zoals ze dat gewoonlijk bij keuzes deed - de kou boven de hitte. In de volle zon had ze vaak al snel het gevoel te smelten, maar in lage temperaturen kon ze het lang uithouden. Mits haar kleding bestond uit meer dan een afgedragen onderbroek en hemd, in ieder geval. Nu dit niet zo was, trok er een rilling door haar lichaam zodra de deur openzwaaide en zo een stroom koude lucht het washok in bracht. Wat warmte zou op dit moment niet verkeerd zijn.

In de gang was het niet aangenamer. Het beton onder haar blote voeten voelde kil aan, net als de lucht. Hier, in de kelder van het Pokécenter, was al duidelijk te merken dat de herfst eraan kwam. Alleen de verdorde bladeren ontbraken nog. Huiverend trok Lynn het laken meer om zich heen, er hierbij wel goed op lettend dat ze het gedeelte dat de blondine om zich heen geslagen had niet meetrok. Ze wilde niet dat zij het kouder moest hebben vanwege haar, immers.

Ondanks dat het grote stuk stof haar lichaam nu beter bedekte en de kou zo iets beperkte, voelde Lynn zich nog even ongemakkelijk, en dat lag niet aan de kilte. Ze had het idee dat de ogen van de beveiliger in haar rug prikten, waardoor ze de neiging voelde om over haar schouder te kijken en dit te controleren. Toch hield ze haar blik voor zich; de afkeurende blik die ongetwijfeld in de ogen van de man te vinden zou zijn, wilde ze niet zien. Ook het rondlopen in een soort gedeelde cape gaf haar een vreemd gevoel. Dit gevoel werd alleen maar heviger toen Lynn plots voelde hoe huid tegen haar huid aandrukte en een warmte door haar heen trok. Haar ogen werden groot en ze keek opzij. De blondine leunde tegen haar aan. Even durfde Lynn nog te denken dat ze een misstap had gemaakt en dat zometeen weer wat meer afstand gemaakt zou worden, maar dat gebeurde niet. De blondine bewoog niet van haar af. Oh Arceus. Lynn wist niet wat ze hiermee aanmoest en richtte haar blik snel weer naar voren, alsof het vreemde gevoel in haar buik zou verdwijnen als ze de veroorzaker daarvan niet zou zien. Was dit normaal? Ook na wat er even geleden gebeurd was? Ze had geen flauw idee. Daarom deed ze het enige wat in haar opkwam; doen alsof dit alles haar niet verwarde en met een geveinsde rustigheid de ene voet voor de andere blijven zetten. Als haar wangen niet weer rood waren geworden, had het er misschien nog wel overtuigend uitgezien.

Een belangrijke vraag werd aan de beveiliger gesteld, en Lynn was dan ook benieuwd naar het antwoord. Dat kwam al snel, na een korte stilte: "Naar het kantoor van de hoofdzuster. Zij zal beslissen wat we met jullie aan moeten." Ergens had Lynn nog gehoopt dat ze gewoon naar buiten geëscorteerd zouden worden, maar eigenlijk had ze wel kunnen verwachten dat ze er niet zo makkelijk vanaf zouden komen. Ze zuchtte.

Een mobielpost, sorry voor eventuele fouten!

Ongemak was niet iets waar Taylor echt vaak haar aandacht aan besteedde. Sowieso waren negatieve emoties het niet echt waard en bovendien zouden ze haar alleen maar ervan belemmeren om van dingen te genieten. Ze was niet gevoelig genoeg om dat van anderen aan te kunnen voelen, dus had ze ook compleet niet door dat de zwartharige naast haar niet bepaald blij was met het lichamelijke contact. Taylor wel. Het was iets warmer dan net en dat was goed genoeg voor haar. Ze had niet echt door dat ze het überhaupt deed, maar de blondine verwelkomde de extra warmte met open armen.

Wat ze niet kon negeren was de onwetendheid die ze nu voelde. Het was negatief, maar er was heel makkelijk iets aan te veranderen en dat was wat ze dan ook deed. Ze vroeg de bewaker waar ze heen gingen. In een poging hem aan te kijken draaide ze haar hoofd en ving daardoor een glimp van haar lakenmaatje op. Die keek strak voor zich uit met… Een blos op haar wangen? Hm. De stem van de bewaker haalde haar al snel uit haar gedachten en trok haar onverdeelde aandacht. Ze gingen naar het kantoor van de hoofdzuster. Taylor fronste. Dat was een lieve dame, toch? Ze hoorde alleen maar goede dingen van zusters. Geduldig, behulpzaam, vriendelijk. Die zou de situatie vast wel begrijpen als ze het konden uitleggen. “Ga jij daar bij zijn?” vroeg ze bot aan de man. Ze had eigenlijk niet eens door dat ze zo bot klonk, maar ze kon het ook niet helpen dat ze geen zin had in het gezelschap van de bewaker. Hij zou het alleen maar voor hun verpesten.

Oh nee. Oh nee, het was opgemerkt. Lynn voelde haar spieren onwillekeurig wat samentrekken. Wat nu? Het was niet aan haar te zien, maar iets van paniek borrelde in haar op. Doen alsof er niets aan de hand was werkte duidelijk niet en iets anders kon ze niet verzinnen. Normaal gesproken wist ze in ieder geval hoe ze haar lichaamshouding aan moest passen om eruit te zien alsof ze onaangedaan was door wat er dan ook gaande was, maar op dit moment lukte zelfs dat haar niet. In haar gedachten vervloekte Lynn zichzelf. Wat was er mis met haar?

Dit moment, dat in werkelijkheid maar enkele seconden duurde, kon voor Lynn net zo goed jaren overspannen hebben. De verlossing kwam toen de blondine haar blik van haar naar de beveiliger verlegde en hem vragen begon te stellen. Nu de aandacht niet meer op haar gericht was, ontspanden Lynns spieren weer lichtelijk. Alles was oké. Of nou, een soort van. Alles was beter dan eerst, in ieder geval. De druk van de blondine tegen haar aan maakte dat ze zich nog steeds vreemd voelde, maar voor nu was dat gevoel minder hevig dan eerst. Het maakte dat de stroom aan verwarrende gedachten vertraagde, wat een welkome verandering was; zo kon ze zich op de aankomende ontmoeting met – zo vertelde de beveiliger schoorvoetend – de hoofdzuster concentreren en zorgen dat zij en haar gezelschap zo goed mogelijk uit deze benarde situatie kwamen. Haar gevoelens kwamen later wel. Ze was ook nog niet klaar om daarmee te worstelen, maar wilde ze eigenlijk niet aan zichzelf toegeven.

De botte toon van de blondine werd zeker niet door de bewaker gewaardeerd, te horen aan de diepe zucht die er de reactie op vormde. Het antwoord dat volgde, liet langer op zich wachten dan het vorige, alsof de man steeds minder zin kreeg om de vragen van een betrapte tiener te beantwoorden. Lynn kon niet zeggen dat ze dat niet begreep, en ergens was ze ook bang dat de beveiliger irriteren hen op de langere termijn tegen zou gaan werken. "Als de hoofdzuster het wilt, kan het niet anders." Dat was niet het antwoord van een man die ernaar uitkeek om verslag te doen. Dat was.. Positief, hopelijk. Lynn wilde graag geloven dat het positief was. Nu moesten ze het alleen niet verpesten. In een poging om de blondine af te leiden van het stellen van vragen en de beveiliger zo aan hun goede kant te houden, liet Lynn de eerste woorden die in haar opkwamen haar mond verlaten. "Hey, uh.. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe je heet." De aandacht die ze eerder zo graag kwijt was geweest, zou ze nu hopelijk juist weer terugkrijgen.

Een diepe zucht volgde al snel en Taylor moest zich inhouden om niet hetzelfde te doen – of om nog een bottere opmerking eruit te floepen. De man had het zichzelf immers aangedaan door verkeerde dingen aan te nemen; de zwartharige en zij hadden niks vies uitgespookt. Ze deden gewoon hun was en dat was alles. Oké, ze hadden misschien de rust even verstoord, maar dat was maar heel even geweest. Voor Taylor was één enkele schreeuw niet genoeg om meteen deze behandeling te krijgen. De bewaker gaf echter, ondanks alles, wel antwoord op haar vraag. Hij klonk niet heel vrolijk, wat betekende dat hij er zelf ook niet op zat te wachten, en dat gaf de blondine hoop. De sceptische frons verdween meteen van haar voorhoofd en maakte plaats voor een tevreden gelaatsuitdrukking, want als Taylor van stereotypes uit moest gaan, dan zou de zuster hen niet vooroordelen en de bewaker meteen laten gaan.

Ze stond net op het punt om een nieuwe vraag te stellen toen de zwartharige haar aandacht trok, waardoor haar pastelroze ogen zich een weg naar het meisje baanden en de bewaker verder negeerde, al hoefde ze niet fysiek bewijs te hebben dat de man hen nu nog erger neer schilderde. Jong, roekeloos, en betrapt worden op iets dat wel degelijk op iets anders leek dan het werkelijk was, maar dan ook nog niet elkaars namen weten? De jeugd van tegenwoordig was waarschijnlijk een groot raadsel voor de bewaker. “Oh, right,” reageerde Taylor nonchalant, alsof ze de man geen gaten in haar rug voelde boren. “Ik ben Taylor, maar je mag me ook… Weet je wat, je mag zelf de bijnaam wel verzinnen. Hoe meer, hoe beter,” grijnsde ze naar de ander. Eigenlijk kon dit nog best een mooie vriendschap worden.

Het had gewerkt. Aan de ene kant was Lynn opgelucht, maar aan de andere kant zetten het antwoord en de grijns van de blondine – van Taylor, wist ze nu – haar een beetje onder druk. Ze mocht een bijnaam voor het meisje verzinnen, maar er kwam niet meteen iets in haar op. Om zichzelf wat meer tijd te geven, mompelde ze: "Oké, uh.." Was een afkorting van de naam goed, of juist te normaal? Wist ze überhaupt iets anders over de blondine dat ze als alternatieve basis zou kunnen gebruiken? Zonder er echt te registreren wat ze deed, liet Lynn haar ogen over het gezicht van het meisje gaan, een nadenkende frons op haar eigen gelaat. Bijzondere, pastelroze ogen, blond haar dat eindigde in vlechten en die grijns. Aan dat ze geen T-shirt zou zien als ze per ongeluk meer omlaag keek, probeerde ze niet te denken, want dan zou het haar al helemaal niet lukken om een bijnaam te verzinnen; het zou haar eraan herinneren dat ook zij niet veel droeg en dat zij en Taylor best dicht tegen elkaar aan stonden en dat het vreemde gevoel, nu ze naar het gezicht van haar gezelschap staarde, weer aan het opborrelen was en—Nee, stop. Lynn onderdrukte de neiging om met haar hoofd te schudden, en wendde in plaats daarvan haar blik van de blondine af. Arceus, wat was dit? Ze wist nagenoeg niets van dit meisje – ze had nota bene pas enkele seconden geleden haar naam geleerd – en toch had ze om de één of andere reden zoveel impact op haar.. Het was een ervaring die Lynn eerder niet gekend had.

Plots ontstond, ergens in die wervelwind van gedachten, een idee. Een bijnaam. Om zichzelf van haar gedachten af te kunnen leiden met een gesprek, liet Lynn zich de ingeving ontvallen voordat ze zeker wist of ze hem wel aan de wereld wilde laten horen. "Mis-T-que. Omdat ik je niet goed ken, maar je cool lijkt, net zoals deze bijnaam hopelijk klinkt." Voorzichtig liet Lynn haar blik die van de blondine weer ontmoeten. Ze dwong zichzelf om een ongedwongen uitziende glimlach op haar gezicht te laten verschijnen. "Is dat oké?"

De zwartharige besloot dat aanbod aan te nemen en Taylor keek in afwachting nieuwsgierig naar het meisje dat naast haar liep. Het duurde even voordat er dan eindelijk een bijnaam werd besloten, waarin de blondine toch wel een tikje ongeduldig werd om zo lang te moeten wachten, maar de naam die ze kreeg was niet iets waar ze normaal gesproken al mee werd genoemd. Net als Taystee was Mis-T-que een woordenspeling en hoewel ze niet meteen die spelling voor zich zag, begreep ze wel meteen wat ermee bedoeld werd. Dat de ander het aan haar uitlegde bevestigde alleen maar haar vermoedens en Taylor liet haar waardering daarna met een brede grijns blijken. “Oké?” herhaalde ze verontwaardigd. “Ik vind hem fantastisch!”

Nu was het haar beurt om er één voor de zwartharige te verzinnen, vond ze, ondanks dat ze de echte naam nog niet kende. Ze wilde het zichzelf echter niet makkelijker erop maken, dus vervolgde ze al snel. “Wacht, voor je je naam zegt wil ik er één voor jou proberen,” sprak ze. Een bedenkelijke frons verscheen vervolgens op haar voorhoofd, terwijl ze haar pastelroze ogen van het meisje naar de gang voor hen richtte. Wat wist ze eigenlijk over deze vreemdelinge? Tot nu toe niet veel. Ze leek een beetje het verlegen typetje en ze had weinig kleren, maar buiten dat… Hm…

Wel, ze had heel hard sokken geroepen. Taylor grijnsde breed bij die herinnering en meteen kwam er een naam van een merk sokken in haar op. Dat kon ze natuurlijk niet laten liggen, dus floepte ze meteen het eerste uit dat in haar op was gekomen. “Hot Sox.”

De verontwaardigde toon die de stem van de blondine aangenomen had, maakte dat Lynn het ergste vreesde, ook al werd deze gecombineerd met een brede grijns. Meteen deed ze haar mond weer open om te zeggen dat haar bijnaam inderdaad slecht was, en dat ze een betere wilde – en kon – verzinnen. De kans daartoe kreeg ze niet; de blondine was haar voor met spreken. Ze vond Mis-T-que niet oké, maar geweldig. Lynn sloot haar mond weer, ietwat verrast door het plotselinge enthousiasme. Dat betekende niet dat het haar geen goed deed, echter. Een glimlach verscheen rond haar lippen. "Gelukkig." Plots voelde ze zich iets lichter.

Op het moment dat het in haar opkwam om nu haar eigen naam te zeggen, sprak de blondine opnieuw. Ze wilde een bijnaam voor haar proberen te verzinnen. "Oh," reageerde Lynn, iets van verrastheid hoorbaar. "Dan ben ik benieuwd." Ze meende wat ze zei, want een bijnaam verzinnen voor iemand waar je weinig over wist – niet eens een naam – leek haar niet makkelijk. Dat, en deze bijnaam zou, als ze zich het goed herinnerde, haar eerste worden. Geduldig wachtte ze af.

Door de grijns die opnieuw op het gezicht van de blondine verscheen, wist Lynn dat ze iets gevonden had. Ze werd niet lang in spanning gehouden. Hot Sox. Even bleef Lynn stil, zowel naar haar gezelschap als in haar hoofd. Wacht, wat? Ze knipperde een keer. Wendde haar blik af. Het sokkenmerk kende ze niet, waardoor die link helemaal aan haar voorbij ging. Hot Sox. Het eerste woord van haar nieuwe bijnaam herhaalde zich in haar hoofd, steeds maar weer. Was ze.. Was ze net knap genoemd? Wel meteen keerde de blos op haar wangen terug. Kort schudde ze haar hoofd, proberend de gedachte meteen te verwerpen. Het was onzin. Onrealistisch. Het kon gewoonweg niet. En toch.. Toch weigerde de mogelijkheid haar hoofd met rust te laten. Was er zojuist met haar geflirt? Was het gewoon een compliment? Voor de zoveelste keer sinds hun eerste ontmoeting, wist Lynn niet hoe ze op de blondine moest reageren. Ze kon niet vragen hoe het bedoeld was, dat was raar. Maar wat dan? Een reactie moest ze geven, want ze was nu al een aantal seconden te lang stil, dat voelde ze. Ze begon met een lachje, ondertussen biddend dat het rood op haar wangen niet al te opvallend was, waarna ze de moed verzamelde om Taylors blik te vangen. "Ik wist niet dat ik zo warm was," ging ze verder, haar blik kort verplaatsend naar de niet-bestaande ruimte tussen haar en de blondine in. Dat was immers het enige andere waar Taylor op had kunnen doelen, toch? Dat zij, Lynn, een soort levende verwarming was?

De glimlach die op de zwartharige haar gezicht verscheen, deed haar meer goed dan Taylor verwacht had. Het zorgde ervoor dat ze zich extra vrolijk voelde en hoewel ze erg nieuwsgierig was aangelegd, vroeg ze zich dit keer niet af waarom dat was. Iemands geluk kon naar jou overslaan, niet waar? De blondine dacht er niet lang over na. In plaats daarvan hield ze zich bezig met een bijnaam voor haar gezelschap, want nu zij er eentje had ontvangen, vond ze dat ze ook een terug moest geven. Het kostte haar langer dan ze zou willen toegeven, maar uiteindelijk viel haar keuze op een merknaam die ze wel eens voorbij had zien komen. Dat het verdere implicaties kon geven en hebben had ze zelf in eerste instantie niet echt door en dat zorgde ervoor dat de daaropvolgende stilte haar verbaasde. Had ze iets verkeerds gezegd?

De blos was niet heel opvallend. Het viel Taylor in ieder geval niet sterk genoeg op om daadwerkelijk vraagtekens en antwoorden voor haar te bieden, maar de opmerking die de zwartharige uiteindelijk over haar lippen liet wel. Warmte was iets waar de blondine niet echt bij stil had gestaan, dus fronste ze vragend zodra het woord was gevallen. Daarna dacht ze dieper na over Hot Sox en kwam ze tot de conclusie dat ze wellicht een verkeerd beeld had geschept. Het bloed steeg nu ook naar haar hoofd, maar dat probeerde ze sterk omlaag te dwingen. Nope. Not today. “Oh hey, die link had ik niet eens gelegd!” deed Taylor een poging om zichzelf af te leiden. “Ik dacht eerder aan het sokkenmerk,” voegde ze eraan toe. Ze was heel goed met het negeren van haar emoties als die negatief uitpakten, dus het klonk niet enorm geforceerd.

Het was niet alsof ze zich zorgen maakte over anderen. Ze dacht er niet echt over na dat het meisje nu wellicht slecht over zichzelf dacht. Ondanks dat maakte Taylor die eventuele fout ongedaan door haar mond weer open te trekken. “Je bent wel echt warm, though. Hot Sox it is.”

Blijkbaar was er nog wel een andere mogelijkheid geweest, en die mogelijkheid betrof de naam van een sokkenmerk. Vanwege de.. Vanwege haar paniek-uitroep. Ah. De herinnering daaraan maakte Lynn niet bepaald blij, maar het luchtte wel op dat ze nu zeker wist dat er geen geflirt in het spel was. Ze zou echt niet geweten hebben hoe ze daar mee om moest gaan. Dit was veel beter. "Dat merk ken ik nog niet," begon ze, rustiger dan eerst. "Misschien moet ik de origine van mijn nieuwe bijnaam maar eens opzoeken." Hoe had ze überhaupt kunnen denken dat er moves gemaakt zouden zijn? Op haar, bovendien? Het maakte dat Lynn wilde lachen, maar het lukte haar niet echt.

"Ik zal het onthouden voor op mijn lijstje goede kwaliteiten," grinnikte ze desondanks. Waarom ze deze precies woorden gekozen had, wist ze niet precies. Het was het eerste wat in haar opgekomen was en ze wilde het gesprek niet stil laten vallen, besloot ze. Dat was het. Nu hoefde ze er niet langer over na te denken. "Oh, uh, wil je mijn echte naam nog wel weten, of?" Ze wist die van de blondine, immers, het zou alleen maar eerlijk zijn als zij die van haar ook kende. Tegen de zin van haar gezelschap de magie van de onwetendheid verpesten – als die er zou zijn – wilde ze echter ook niet, en daarom wachtte ze geduldig het antwoord af.

Ze kende het merk nog niet? Hm. Dat hoefde niet heel vreemd te zijn, aangezien Taylor ook wel wist dat niet iedereen van online shoppen hield. Bovendien had ze de indruk gekregen dat deze meid gewoon niet veel te spenderen had en Hot Sox was toch wel een vrij duur merk. Dat was dan ook de enige rede dat de blondine zelf geen sokken daarvan had, want de designs zelf vond ze in het algemeen wel fantastisch. “Yeah,” reageerde Taylor met een grijnsje. “Al zou ik niet op de prijzen letten. Dat soort sokken zou je alleen met kerst willen krijgen – en dan zou je daar blij mee zijn.” Ze was niet zo van het kleren ontvangen met kerstmis, maar hey, als het dure kleding was met leuke designs, dan maakte ze graag een uitzondering. Tiffany wist in ieder geval hoe ze dat kon verpakken.

“Perfect,” reageerde de blondine tevreden op de opmerking. Daarna werd er gevraagd of ze de echte naam nog wilde weten. Ze knikte. “Sure. Ik wil graag horen of ik in de buurt zit,” voegde ze eraan toe, terwijl haar mondhoeken verder omhoog krulden en haar blik op de zwartharige viel. Ze was de bewaker al helemaal vergeten en had niet door dat hij nog achter hen liep, totdat ze schijnbaar bij het kantoor van de zuster aankwamen en hij hen vertelde dat ze buiten moesten wachten. Even dacht Taylor aan ontsnappen, maar de man verzekerde haar ervan dat ze dan alsnog gevonden zou worden, omdat hij dan elke kamer langs zou gaan. Het zou alleen maar tijdsverspilling zijn en dat was de enige rede dat ze inderdaad besloot te wachten. “Dude, chill, ga je ding doen,” was het laatste wat ze tegen hem zei, voordat hij met een norse blik in zijn ogen door de deuropening naar binnen liep en de deur achter zich dichttrok. Taylor slaakte meteen een zucht toen ze weer even alleen werden gelaten.

Het advies van de blondine was om niet naar de prijzen te kijken als ze het sokkenmerk opzocht. "Oh," bracht Lynn uit met een kleine frons op haar gelaat. Dure dingen waren niet aan haar besteed. In de eerste plaats omdat ze het inkomen niet had om zich duurdere maar qua kwaliteit betere producten te veroorloven, natuurlijk, maar ook omdat ze – wanneer een zeldzame uitzondering zich voordeed en ze dan eens met geld smeet – liever haar Pokémon en anderen gaf wat ze verdienden. Zijzelf redde het wel met goedkopere dingen; ze was niet anders gewend. En daarnaast, als ze dan toch iets speciaals voor zichzelf wilde doen.. Een glimlach liet haar mondhoeken iets omhoog krullen. "Dan brei ik voor Kerst misschien toch liever sokken voor mezelf." In kosten zou dat vast schelen.

De in haar gedachten al mogelijke vergelijking tussen haar naam en haar nu-bijnaam maakte dat de zwartharige moest grinniken. Ze kwamen niet bepaald overeen, maar dat was oké. Ze had ook niet anders verwacht van een bijnaam die bedacht was nog voordat er namen uitgewisseld waren. "Misschien stel ik je hiermee teleur, maar ik heet geen 'sok', of zoiets," sprak ze, haar toon geamuseerd. "Mijn naam is Lynn."

Ze wilde net een 'aangenaam' aan haar eerdere woorden toevoegen – een automatisme, overgebleven uit de tijd dat gedragsregels leren onderdeel was van haar leven – toen ze bij het kantoor aankwamen. Het woordje bleef onuitgesproken. De belangrijk uitziende deur en de gedachte aan wat hen daarachter te wachten stond, waren genoeg om de bezorgdheid bij Lynn terug te laten keren, waardoor ze voor een kort moment aan niets anders kon denken dan doemscenario's. Dat haar gezelschap een stuk kalmer was, of in ieder geval onaangedaan leek, stelde haar echter wel een beetje gerust en haalde haar terug. Ze konden dit, hopelijk. Ze zou in ieder geval haar best doen om deze rommelige en verwarrende ochtend tot een zo goed mogelijk einde te brengen. Dat was wel het minst dat ze de blondine verschuldigd was na al haar gestuntel. Nadat de bewaker het kamertje in verdwenen was, richtte Lynn haar blik dan ook op de blondine. "Wat doen we?" Ze konden de waarheid vertellen, maar was dat de beste optie?