Laundry Day

Zoals Taylor al had verwacht was de waarschuwing een goed idee geweest. Hot Sox gaf in ieder geval wel aan dat ze daar het geld niet voor had, door mee te delen dat ze dan toch veel liever zelf iets van sokken breide. Taylor grinnikte zacht bij het horen hiervan, want ze had nog nooit eerder meegemaakt dat een leeftijdsgenoot aan breien deed. Ondanks dat ging ze niet over op plagen, want ze besefte zich ook wel dat breien een stuk goedkoper, en dus aantrekkelijker, was voor iemand als de zwartharige. “Geen sjaal?” merkte ze daarom in de plaats daarvan op. In de winter leek een sjaal haar een stuk gepaster dan een paar sokken, tenzij je aan traditioneel kerstmis deed. Sokken bij de open haard. Taylor had zich altijd al afgevraagd waar dat voor nodig was.

Het was nu de beurt aan Hot Sox om over te gaan op gegrinnik. Dat deed de blondine goed om te horen, want ze had natuurlijk wel een ego dat gestreeld moest worden. Iemand horen grinniken of lachen door haar toedoen hielp daar enorm bij en als Taylor het eerlijk moest bekennen, dan vond ze het ergens ook wel schattig. “Aw,” reageerde ze met een teleurgestelde frons en een pruillipje. “Sokka had gekund,” merkte ze vervolgens op, even vergetend dat het enige karakter met die naam fictief was – en eigenlijk ook mannelijk. Reageren op de naam die werd prijsgegeven kon echter niet, want ze raakte afgeleid doordat ze op de plaats van bestemming waren gearriveerd.

Nadat ze haar zucht had geslaakt, kwam de vraag van Lynn wat ze moesten doen. Taylor keek haar inschattend aan, proberend te ontcijferen wat er precies mee bedoeld werd. Zijzelf zou waarschijnlijk een andere achterliggende gedachte hebben – namelijk wegrennen – maar daar leek Hot Sox haar een beetje te terughoudend voor. “I don’t know,” beantwoordde ze de vraag, terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde. “We hebben geen moord gepleegd. We gaan echt niet de doodstraf krijgen ofzo.” Dat was in ieder geval te hopen. Ze had nog veel om voor te leven. Bovendien… Dit was het Pokécenter. De zusters waren echt niet zulke sadisten hier. Of wel soms?

Waarom ze geen sjaal zou breien. Lynns subtiele glimlach veranderde in een iets grotere grijns. "Die heb ik al voor mezelf gemaakt." Vorige winter had ze met het doel om reizen in die periode draaglijker te maken wat geld uitgegeven aan wol en breinaalden. Te voet van stad naar stad trekken in Kalos was kouder dan reizen binnen één stad in Unova, zo was gebleken, net zoals gebleken was dat ze daar toentertijd niet goed genoeg op voorbereid was. De dikke rode sjaal die nu in haar bezit was, had die slechte voorbereiding gelukkig voor een gedeelte goed kunnen maken.

Tussen toen en nu waren er eigenlijk geen breigelegenheden voorbij gekomen, bedacht Lynn zich. Ergens vond ze het jammer dat ze geen excuus had om wol aan te schaffen en iets te maken, maar aan de andere kant bespaarde het haar kosten, iets waar ze blij mee moest zijn. En toch.. Toch kwam er op dat moment een idee in haar op, een idee dat haar een excuus gaf en haar tegelijkertijd enthousiaster maakte dan nodig, en Lynn wist niet precies waarom. De woorden waren al over haar lippen voordat de gedachte 'Hé, dit is eigenlijk een heel erg slecht idee.' in haar opkwam. "Ik kan er nog wel eentje voor jou maken, als je wilt?" Oh Arceus. Ze voelde de sterke neiging om haar handen over haar mond te slaan en ze daar te houden totdat de blondine niet langer in haar gezelschap was, om het dan daarna uit te schreeuwen. Wat bezielde haar? Ze kende dit meisje niet langer dan deze ochtend, en nu had ze al aangeboden om een sjaal te breien. Dat was veel te toeschietelijk, waarschijnlijk wilde de blondine niets meer met haar te maken hebben nadat dit alles achter de rug was. Nu kwam ze als een overenthousiaste engerd over, geweldig.

Eigenlijk wilde Lynn vragen wie of wat een Sokka was, of in ieder geval zeggen dat ze die naam nog nooit eerder gehoord had, maar het moment voor ontspannen gepraat vervloog kort nadat ze haar echte naam noemde. Misschien zouden ze er later nog op terugkomen, voor nu vereisten belangrijkere zaken hun aandacht. "Dat is waar," gaf Lynn toe, waarbij een fronsje op haar gelaat verscheen. "Zolang we geen verbod krijgen op het overnachten in Pokécenters, vind ik alles goed." Hotels waren prijzig als je veel rondreisde, en het gratis verblijf in de Centers was voor Lynn de Arme dan ook als een soort geschenk van Arceus gekomen. Dat kwijtraken, kon ze zich niet veroorloven. "De waarheid vertellen zal daar niet voor zorgen, toch?"

Die had ze al gemaakt. Oh. Taylor’s blik veranderde meteen toen de realisatie kwam. Natuurlijk had ze die al gemaakt, want dat was zo ongeveer het eerste waar je aan dacht als je leerde breien. Hoe stom kon ze zijn? Voor iemand die erg arrogant was over haar intellect was ze op het moment niet zo slim bezig. “Right,” viel er daarom alleen maar over haar lippen. Ze trok geen beledigd hoofd en was alles behalve op haar tenen getrapt, maar ze had wel enkele tellen nodig om zich te herpakken. Gelukkig gaf Lynn haar die redding al door zelf een opmerking te laten horen. Het was eigenlijk meer een vraag, maar het trok wel Taylor’s aandacht. “Sure,” ontviel haar meteen, zonder er echt over na te denken. Nu ze er eigenlijk over nadacht, had ze niet eens een sjaal bij zich. Taylor had bij het inpakken niet echt stilgestaan bij het koude weer en was gewoon zo snel mogelijk vertrokken. Alles om Tiffany zo snel als ze kon weer terug te zien.

Dat betekende echter wel dat ze niet geheel klaar was voor de winter. De blondine was zo iemand die nooit stilstond bij zulke dingen en het dan later moest bekopen, maar dit aanbod kwam als geroepen. “Als ’t niet teveel tijd kost,” voegde ze eraan toe, wetende dat een project veel tijd in beslag kon nemen. Om nog maar te zwijgen over andere kosten. “Wacht, dan moeten we wel nummers uitwisselen, I guess?” Haar hand gleed automatisch al naar haar broekzak. Daar had ze haar Holocaster voor het laatst in verstopt. Dat haar metgezel mogelijk geen Holocaster op zak had, omdat ze nu ook gewoon geen zakken had, stond ze momenteel niet bij stil.

Een verbod op het betreden van dit Pokécenter zat er natuurlijk wel in. De kans was misschien klein, maar wel aanwezig. Taylor slaakte nog een kleine zucht. “Great. Zolang ben ik nog niet in Kalos en ik ben hier ook al ergens uit verbannen.” Lekker bezig, Marchetti. Wat gingen Joey en Nicky wel niet zeggen? Tiffany zou haar alleen maar vierkant uitlachen. De blondine keek gefrustreerd naar de grond voor haar voeten, maar toen Lynn haar stem liet horen, keek ze weer op. De waarheid zeggen? Klonk het überhaupt wel geloofwaardig? “Ligt eraan hoe de hoofdzuster is,” prevelde ze. Als het wel een taaie tante was, dan hadden ze eerder een probleem met de waarheid te verkopen dan wanneer ze zouden liegen en instemmen. “Wil je het gewoon proberen?” Het boeide Taylor niet zoveel welk verhaal ze aan haar neus zouden hangen. Zolang het haar maar uit verdere problemen hield.

Het aanbod werd aangenomen. Het aanbod, dat Lynn tot haar grootste misstappen van vandaag rekende, werd binnen een aantal seconden door de blondine aangenomen, op een nonchalante manier. Alsof het toch niet zo vreemd was. Huh. Misschien had ze te snel conclusies getrokken. Misschien had ze overdreven. Zo langzamerhand werd het de zwartharige duidelijk dat ze beiden had gedaan, en opnieuw kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Alles wat ze deed – haar mentale reacties op dingen, haar handelingen en wat ze zei – waren net niet helemaal goed geweest vanaf het moment dat ze opgestaan was, en het frustreerde haar, vooral omdat ze niet kon bevatten waarom het misliep. De stem van de blondine klonk opnieuw op. Lynn dwong de verwarring en vraagtekens naar het achterste hoekje in haar gedachten en focuste zich op wat gezegd werd. Het enige wat ze nog kon doen, was de schade die ze nog aan haar goede eerste ontmoeting toe kon brengen, minimaliseren door haarzelf te zijn. Haar niet-verwarde, niet-in-gedachten-wild-met-haar-armen-in-het-rondmaaiende-en-"WAT DOE IK WAT DOE IK"-schreeuwende zelf. Focus, Lynn.

Ze wist een rustige glimlach te produceren. "Tijd heb ik over," reageerde ze meteen. Ze stelde het doen van de Gym in Lumiose al een hele tijd uit, ook al waren haar Pokémon er al klaar voor. Alleen het idee van het betreden van het thuishonk van een criminele organisatie hield haar nog tegen; een waarschijnlijk irrationele angst die ze nog niet had weten te onderdrukken. Daar werkte ze aan, echter, en totdat dat gelukt was, had ze genoeg tijd om een sjaal te maken. "Oh, ja," beaamde ze vervolgens, "goed idee." Haar Holocaster had ze in haar hotelkamer achtergelaten, maar dat betekende niet dat ze geen nummers uit konden wisselen. "Zou je me een berichtje kunnen sturen als ik mijn nummer gezegd heb?" Ze was dan niet erg handig met elektronische apparaten door een tekort aan de aanwezigheid van die dingen in haar leven, dat je nummer uit je hoofd weten handig was, begreep zelfs zij.

Verbannen worden leek hen beiden geen prettige optie. De blondine leek zelfs uit ervaring te spreken. "Ook?" Herhaalde Lynn, haar wenkbrauwen iets opgetrokken. Niet uit afkeuring, maar eerder uit verbazing. Zoiets had ze niet helemaal verwacht van de blondine, al had ze haar eerder al weten te verrassen. Waarschijnlijk moest ze dat verrassende maar als de standaard gaan zien.

De nieuwe standaard trad meteen in effect.

Het ene moment had Lynn op het punt gestaan om zich met een 'ja' naar de deur te draaien om hun uitdaging tegemoet te gaan, het volgende moment trok iets boven haar hoofd haar aandacht, en kon ze niets anders doen dan vol ongeloof naar de nieuwkomer staren, die een vrolijk geluid maakte. Oh Arceus, nee. Nee.

Tijd was geen probleem. Taylor kon zich dat niet bepaald voorstellen. Of, eigenlijk kon ze dat wel. Ze had tijd zat nu ze nog niet echt werk had gevonden en dat besteedde ze aan het sleutelen van bepaalde apparaten. Voornamelijk kapot gerei dat Tiffany had gesloopt uit frustratie of iets anders, maar het was iets en dat was wat voorlopig moest tellen. Uiteindelijk hoopte ze wel wat meer te kunnen doen dan gewoon thuis “helpen”, echter. Taylor vroeg vervolgens naar het nummer van Lynn en haalde haar Holocaster tevoorschijn, die gewoon in haar broek verstopt had gezeten en met een minder soepele beweging dan gehoopt eruit kwam. De zwartharige stelde toen de vraag of de blondine haar een berichtje kon sturen. Fronsend keek ze naar Lynn – al besefte ze zich na enkele tellen dat die het mobiele apparaat niet op zak kon hebben. Dat besef zorgde er bijna voor dat er een lichte blos op haar wangen kwam te staan, maar dat forceerde ze naar een hoek van haar gedachten.

“Sure,” mompelde ze vlug, proberend zichzelf af te leiden. Ze opende haar contactenlijst en koos ervoor om een nieuwe toe te mogen voegen. Ze vulde eerst de naam in, waarbij de keuze natuurlijk op ‘Hot Sox’ viel, en keek vervolgens verwachtingsvol naar Lynn. “Hit me.” Niet letterlijk, want een blauwe plek erbij was wel het laatste wat ze nu zou willen. Ze had er waarschijnlijk al één opgelopen bij hun val van eerder, maar dat was iets waar ze later pas achter zou kunnen komen.

Haar opmerking trok natuurlijk de aandacht. De blondine keek op en schudde na enkele tellen van complete stilte met haar hoofd. “Lang verhaal,” liet ze weten. Niet belangrijk. Niet nu, in ieder geval. Haar smoesje had toen niet gewerkt, dus het zou hier ook niet bij helpen. Taylor’s blik viel op Hot Sox, maar bleef daar niet lang hangen. Er verscheen namelijk een nieuw figuur in het topic en ze wist absoluut niet hoe ze zich daarbij moest voelen. Het eerste wat in haar opkwam was met haar ogen rollen, want ze was niet zo van de tradities en zeker niet iets clichés als een maretak. De pokémon schrok haar ook niet bepaald af, ondanks dat ze er zelf op het moment geen op zak had.

Het was het idee van een tweede zoen die een dilemma begon te vormen. Eerst dacht Taylor dat het slimmer was om dit compleet te negeren en dat was origineel ook haar plan, maar ze kon het gewoon niet opzij zetten. Het hele fiasco niet. Ze kon gewoon niet bevatten dat haar eerste zoen met een meid zo was verlopen en wilde dat eigenlijk wel zo snel mogelijk rechtzetten. Ze wilde het niet echt actief, maar nu het zich zo op een zilver dienblad voorschotelde…

“Hey euh,” begon Taylor lichtelijk nerveus. Ze besloot Lynn hier niet voor aan te kijken en vond de grond een stuk interessanter om naar te staren. “Wil je…” Arceus dit was moeilijk. Hoe moest ze dit verwoorden? “Wil je het overdoen…? Beter doen?”

Geduldig wachtte Lynn totdat de blondine alles gereed had. Dat het ergens vreemd was dat het meisje, dat tot nu toe erg zelfzeker overgekomen was, mompelde, had ze niet eens door. Voor Lynn vergde het gebruiken van apparaten meer concentratie dan anderen, en daarom nam ze aan dat Mis-T-que deze extra focus ook nodig had voor het bedienen van haar Holocaster. Het teken dat Taylor klaar was om het nummer in te toetsen werd niet veel later gegeven. "Oké, um.." Een geconcentreerd fronsje verscheen op haar gelaat, en Lynn begon de cijfers te noemen. Tussen ieder nummer liet ze enkele momenten een stilte vallen, zodat de blondine genoeg tijd had om te typen.

Met dat achter de rug, richtte Lynn zich op het volgende ding: de eerdere verbanning van Taylor. Veel meer kwam ze daar niet over te weten, echter, want het was een lang verhaal. "Dan zal ik er niet naar vragen," reageerde ze meteen, haar toon vriendelijk. Ze wist niet zeker of de blondine het echt niet wilde vertellen omdat er geen tijd voor was of eerder omdat ze het gewoon niet wilde vertellen, maar ze wist wel dat ze haar privacy wilde respecteren. Ze wist hoe vervelend het was als iemand ongewild in je leven probeerde te priemen, immers.

Dat, en een Probleem diende zich aan. Er hing een Drifloon boven hun hoofden, met in diens pootjes een maretak. Nee, alsjeblieft. Een eerste ongeplande kus was al erg genoeg geweest. Nu Lynn aan kon zien komen wat mogelijk ging gebeuren, maakte het haar alleen maar nerveuzer. Maar.. Ze konden het ook niet doen, natuurlijk. Lynn werd iets rustiger. Ja, Taylor zou het contact van eerder vast niet willen herhalen en dat vreemde gevoel kon zijzelf ook best missen en—De blondine sprak haar aan. Lynn wilde haar aankijken, maar zag dat Mis-T-que haar blik op de grond gericht had. Het duurde even voordat Lynn zich besefte welke kant dit op ging. Haar ogen werden langzaam groot. Oh nee. Nee. Dit was het absolute tegenovergestelde van wat ze wilde – van wat ze allebei wilden – toch? En nu moest ze een antwoord geven, oh Arceus. "Uh.." Haar brein sloeg vast. Nadenken lukte niet meer goed; de verwarring was in één klap teruggekeerd. Gevoelens botsten en maakten alles erger. "Ik, uh.." Zeg iets, Lynn, zei het stemmetje van de rede. Zeg iets. "Dit.." Kom op.

"Ja."

Zeg alles behalve dat?! ?, schreeuwde de stem nu in paniek. Het was alsof de waas van verwarring speciaal op dit moment wegviel om haar bewust te laten zijn van wat ze gedaan had. Waarmee ze ingestemd had. Oh Arceus..

Hot Sox noemde een voor een de cijfers die ze moest invoeren op en Taylor tikte ze netjes achtereenvolgend in. Ze herhaalde de cijfers die ze typte hardop om er zeker van te zijn dat ze het juist invoerde en sloeg toen het contact op. Daarna drukte ze op het envelopje dat bij het contact verscheen en gooide een simpel bericht bij elkaar. ‘Echte gamers spelen geen spelletjes.’ Perfect. Kort, krachtig en ook nog eens een wijze les als je er dieper over nadacht. Taylor drukte tevreden op verzenden en borg toen haar Holocaster weer op. Dat ging lastiger dan ze had gehoopt omdat ze zat, maar ze ondervond al snel dat, als ze een vreemde houding aannam, het ding soepel in haar zak gleed.

Lynn’s reactie ging voor de blondine ongehoord. Haar aandacht was namelijk al opgeëist door de Drifloon die spontaan binnen was komen zweven. Ze vroeg zich enkele tellen af waar die vandaan kwam, maar het voorwerp dat hij in zijn poten hield was veel belangrijker. Een maretak. Er ging veel door Taylor’s hoofd heen, maar ze nestelde uiteindelijk op één dingetje dat dit hele gebeuren misschien nog wel eens zou kunnen verpesten. Daar had ze alleen geen erg in, want ze was gefocust op het rechtzetten van een fout die ze niet eens vrijwillig had begaan. Als ze dan toch met een meid moest zoenen, dan wilde ze het wel goed doen, verdorie !! http://m.imgur.com/XixFqmu?r - L. Die nieuwsgierigheid mocht niet op deze manier de kop worden ingedrukt. Dus maakte ze een voorstel aan Hot Sox die, in haar ogen, niet dwingend of verkeerd was. Ze wilde de ander er in ieder geval niet toe dwingen, want een zoen was alleen maar goed als het van beide kanten afkwam, vond ze.

Het gestamel was dan ook een slecht voorteken. Taylor wilde al opmerken dat het niet hoefde toen een ja op het gestotter volgde en dat bracht de blondine toch even van haar stuk. Ze had er namelijk niet op gerekend na Lynn’s geworstel met woorden. Ze vermande zich echter al snel. “Oké, euh…” verliet haar mond zonder dat ze er erg in had. Ze ging rechter zitten en richtte onzeker haar blik eindelijk weer op Lynn. Waarom was dit nou zo moeilijk? Het was niet alsof ze nooit eerder had gezond. Met jongens. Niet met meiden. Dat was letterlijk het enige verschil. Ze moest zich niet aanstellen.

Taylor besloot dat ze maar gewoon het diepe in moest springen. Ze draaide zich naar Lynn toe, proberend het meisje niet aan te stoten, maar dat ging moeilijk omdat ze niet helemaal kon zien wat er onder het laken gebeurde. Daarna verplaatste ze haar handen naar Lynn’s schouders en vond dat ze dat op een pijnlijk langzame manier deed. Ze kreeg het echter niet voor elkaar om sneller te bewegen, waardoor ze de afstand tussen hen in ook langzaam overbrugde. Taylor voelde met de seconde haar hart sneller kloppen. Nu of nooit, Marchetti. Ze had eigenlijk niet door dat ze haar ogen al had gesloten tot ze iets tegen haar lippen voelde.

Dit was het. Haar einde. Lynn zag en voelde hoe de blondine naar haar toe draaide, en wist dat ze niet meer terug kon. Daarnaast wi—nee, dat was absurd. Ze kòn niet weg, sprak ze zichzelf toe, want er wachtte een mogelijk woedende zuster op hen en Lynn wilde Mis-T-que niet in de steek laten. Dat was het, ja. Ze had nooit om romantische dingen gegeven, en dat was nu niet anders. Zeker. Echt waar.

Het leek wel alsof Taylor in slow motion probeerde te handelen. De handen van de blondine werden traag naar haar schouders verplaatst, en Lynn was zich meer dan ooit bewust van de druk van andere huid op die van haar. Een tinteling ging door haar heen. Ze merkte dat ze naar een van de handen op haar schouders aan het staren was – wat vreemd was, en ze wilde niet vreemd zijn – en richtte haar blik en aandacht daarom op iets anders. Wat ze met haar eigen handen moest doen, wist ze namelijk nog niet precies. Dit alles was haar nieuw en het was te merken. Eerst vervlocht Lynn haar handen met elkaar op haar schoot, maar dat voelde niet goed. Aarzelend haalde ze de knoop van vingers weer uit elkaar en bewoog een van haar armen om Taylors middel. Tijd om na te denken over of dit beter was, had ze niet; het gezicht van de blondine bevond zich nu vlak voor dat van haar, en Lynn kon niet langer vermijden om ernaar te kijken.

Haar hart, dat al wild tekeer aan het gaan was, leek nu te proberen of het uit haar borstkas kon springen. Voor enkele momenten kon ze niets anders doen dan staren en alle details in zich opnemen. Met een hoofd gevuld met Taylor, sloot ook Lynn haar ogen en bewoog haar hoofd iets naar voren.

Ze herkende de kriebel in de buik. Taylor had het eerder gevoeld – en dat was juist het vreemde eraan. Ze had niet verwacht het te voelen. Het was haast alsof ze voor het eerst met iemand zoende en dat maakte haar nerveus, op zowel een goede als slechte manier. Ze had er een hekel aan, want ze hoorde dit niet te voelen. Toch? De blondine had nooit naar meiden gekeken zoals ze naar jongens keek, en toch voelde ze precies hetzelfde op een moment als deze. Ze wist niet wat het betekende. Het haalde verwarring en nieuwsgierigheid naar boven. Taylor wilde weten waarom ze die kriebel voelde, maar tijd om daar achter te komen, gunde ze zichzelf niet echt. Ze focuste zich meer op het moment zelf. Dat gevoel kwam later wel. Gevoelens wegstoppen was ze redelijk goed in, al zei ze het zelf, dus was het makkelijk om terug te switchen naar de zachte lippen van Lynn. Wacht. Wat. Oké, even terugspoelen. Zo diep hoefde ze hier niet op in te gaan.

Taylor’s verwarring kwam abrupt ten einde toen ze een klik hoorde en het licht van de kantoorruimte op hen viel. Ze hoorde een milliseconde later een diepe zucht, waardoor ze terug naar achteren schoot en haar blik vragend op de deuropening hield. De bewaker kwam in beeld en aan zijn blik te zien, was hij niet blij met het uitzicht dat hem net gegund was. “Echt? Nu alweer?” vroeg hij geërgerd aan de blondine. Die wierp hem een boze blik toe. “Had je maar later moeten komen,” reageerde ze op zijn woorden. Het was eruit voor ze er erg in had, maar dat was ze van zichzelf al gewend.

✨Lynn dacht dat ze dood zou gaan, maar dit was de andere soort einde. Het einde, het paradijs. Wow, ze was gay.✨

Vanaf het moment dat haar lippen die van Taylor raakten, wist Lynn niet meer goed wat ze deed. Alles ging vanzelf, eigenlijk, en dat verraste haar. Wat ze wel wist, was dat het vreemde gevoel terug was, en wel vertienvoudigd. En.. Dat het niet onprettig voelde. Goed, zelfs, ondervond ze toen ze de erg aanwezige gedachtes aan dat dit verkeerd moest zijn en ze niet begreep wat er met haar aan de hand was voor heel even naar de achtergrond wist te dwingen. Dat moment duurde niet lang, maar dit nieuwe besef wilde daarna niet meer uit haar hoofd, als een zachte maar hardnekkige fluistering temidden van een storm aan twijfels en verwarring.

Lynn was niet degene die de kus verbrak, waarmee ze zichzelf verraste. Verward opende ze haar ogen, om te zien dat Taylor naar de deuropening van het kantoor keek. Kort voelde Lynn teleurstelling, maar dit werd vrijwel meteen overspoeld door een golf aan verwarring, waar ook nog eens een stortregen aan schaamte en vlagen van paniek bij kwamen toen ook zij de bewaker in zicht kreeg. Ze voelde haar gezicht rood worden en kon de man niet aankijken. Woorden had ze al helemaal niet; de tweestrijd die ze met zichzelf voerde, werd haar op dit moment teveel. Gelukkig was Mis-T-que er. Hoe de blondine het voor elkaar kreeg om altijd een comeback klaar te hebben, wist ze niet. Hoe zijzelf het voor elkaar kreeg om, ondanks alles dat in haar rondging, om de opmerking te moeten lachen, was haar ook onbekend. Kort schudde ze met haar hoofd, een lichte glimlach om haar lippen. Ongelofelijk. De bewaker was niet zo geamuseerd als zij en liet een geërgerd geluid horen. Zijn stem was vol ingehouden verontwaardiging toen hij na enkele seconden stilte sprak: "Ga naar binnen. Nu."

Een kleine, tevreden grijns speelde met haar lippen toen ze merkte dat Lynn haar opmerking waardeerde. De bewaker, echter, was alles behalve blij ermee. De frustratie droop van zijn stem af en de blondine moest vechten tegen de neiging om een vuile blik naar hem te gooien. Arceus, hij kon ook luchtig over dingen doen, maar nee, hij moest per se chagrijnig reageren. Taylor kwam rustig overeind en deed een halfbakken poging om Hot Sox met zich mee te trekken. Ze wilde het laken immers wel een beetje verdeeld houden vanwege hun situatie. “Aight. Jeez,” sprak ze, terwijl ze zijn kant op ging om de deuropening door te verdwijnen. Ze konden het beter zo snel mogelijk achter de rug hebben. Toen ze echter langs hem stapte, en hij aan de kant ging voor hen om ze binnen te laten, hoorde ze de bewaker iets mompelen dat ze niet helemaal kon begrijpen. “Ik had het moeten weten toen ik je zag.”

Was dat naar haar gericht? Ze wierp een blik over haar schouder, maar ze zag de bewaker niet naar haar kijken. Wat de fudge. Taylor rolde met haar ogen en besloot zich niet meer met hem bezig te houden. Hij was nog erger dan Tiffany wanneer ze haar kop koffie in de ochtend nog niet had gehad. Haar pastelroze ogen zochten daarom naar het nieuwe figuur dat ze sowieso binnen nu en twee minuten onder ogen moest komen. De zuster zat al achter haar bureau en keek hen met flinke interesse aan. Taylor kon haar blik het beste omschrijven als een fangirl die net haar favoriete karakter op het scherm had zijn verschijnen. “Ze zijn nu voor jou,” hoorde ze de bewaker mopperen, waarna ze een bonk hoorde. Dat was waarschijnlijk de deur die dichtsloeg. De blondine keek dan ook ontzet achterom. Was dat nou nodig geweest? Zo erg waren ze niet. “Aansteller.”

De blondine kwam overeind. Lynn volgde meteen. Niet omdat ze zin had in wat hun achter die deur te wachten stond, maar omdat ze nog minder zin had om daar half naakt aan te komen in het bijzijn van niet één, maar twee meisjes. Bovendien voelde ze zich nog steeds vreemd en verward, en was het daarom makkelijker om gewoon te doen wat anderen wilden. Dat kostte minder nadenken. Op het moment deed ze dat het liefst zo min mogelijk.

Ze liepen door de deur. Lynn had gedacht dat de confrontatie daar pas zou zijn, maar in het voorbijgaan van de beveiliger werd ze al spreekwoordelijk aangevallen. Waar die aanval vandaan kwam, begreep de zwartharige niet totdat ze de man verward aankeek. Wacht.. Haar ogen werd groot. Herinneringen aan een achtervolging en slopende minuten in een wc-hokje dreven naar boven. Ze kende deze man en kon niet precies bepalen hoeveel erger dat ze situatie voor haar maakte. "Het spijt me," mompelde ze terug voordat ze snel doorliep, haar hoofd gebogen. Een betere reactie kwam niet in haar naar boven. Haar wangen werden weer rood. De man reageerde niet meer.

De zuster leek.. Blij om hen te zien. Lynn fronste. Dat was niet de ontvangst die ze verwacht had. Was dat goed? Ze wist het niet. De deur sloot, en ze waren alleen. Als ze zich niet teveel schaamte vanwege de eerdere opmerking van de beveiliger, had Lynn nu waarschijnlijk weer gelachen om Taylors opmerking. Niet zo hard als de hoofdzuster nu deed, misschien, maar wel gelachen. "Neem plaats, meiden," sprak de vrouw zodra ze bijgekomen was. "Ik heb veel over jullie gehoord." Lynn keek even naar de twee stoelen, die een eindje uit elkaar stonden, voordat ze ze zo nonchalant mogelijk tegen elkaar schoof. Het zou hun indruk op de vrouw niet onschuldiger maken, maar de deken zou de eerdere afstand niet hebben kunnen overbruggen.

De blondine had er geen aandacht meer aan willen besteden, en dat had ze ook niet meer gedaan, was het niet voor de zachte ‘het spijt me’ die ze achter zich hoorde. Ze kon niet ontkennen dat het haar verraste, aangezien ze de stem van Lynn onderhand wel wist te herkennen en het meisje sowieso achter haar liep, maar ze wist eigenlijk niet hoe ze dat op moest vatten. Wat had Lynn uitgespookt dat die opmerking van de bewaker had getriggered? Was ze stiekem gewoon een kleine rebel, net als Taylor zelf? Of… Of was ze vaker betrapt met het zoenen van meisjes? Hoe onwaarschijnlijk haar dat eigenlijk leek met wat ze tot nu toe van Hot Sox had meegekregen, koos ze er meteen voor dat het laatste het geval was. Dat verklaarde namelijk waarom de blondine hun kus wel fijn had gevonden en het verklaarde ook meteen waarom ze het nog een keer wilde proberen zonder eerst bovenop elkaar te vallen.

Dat was het gewoon. Lynn was ervaren. Mysterie opgelost.

Tevreden met haar beslissing, en ook redelijk afgeleid, deed ze bijna meteen wat er van hen gevraagd werd door de zuster. De zwartharige zette echter eerst de stoelen wat meer naar elkaar toe, waardoor Taylor niet anders dan vragend een wenkbrauw kon heven. Wat? Oh. Wacht, nee, ze snapte het al. “Roddels gaan ook zo snel rond,” besloot de blondine in de groep te gooien, als reactie op de zuster, voordat ze echt op één van de stoelen plaatsnam. Ze wachtte deels ook op Lynn, zodat het laken niet al teveel zou onthullen. “Luister, ik kan het uitleggen,” begon Taylor daarna iets serieuzer. Hoe sneller dit achter de rug was, hoe beter.