Laundry Day

Taylor kon het niet helpen om even te lachen toen de zwartharige een opmerking over Tiffany maakte. Ze knikte opgelaten en toverde een brede grijns tevoorschijn, waarbij ook zij wat casual naar achteren leunde, omdat ze onbewust de lichaamstaal van het meisje had opgemerkt. “Geloof me, drank is niet het enige,” vertelde ze even vrolijk verder. Dat de brunette het hier misschien niet mee eens was, kwam niet in haar op. Tiffany vond het leuk om het middelpunt van de aandacht te zijn, dus ze vond het vast meer dan prima om het gespreksonderwerp te zijn. Zo negatief was dit nu ook weer niet. “We hebben samen ook veel dingen geprobeerd zonder drank op, want ik drink niet echt.” Daar was ze ook nog wat te jong voor, vond de maatschappij. Maar daar wilde men nog wel eens hun mening over veranderen, want een paar jaar terug zou ze nu wel oud genoeg zijn geweest.

Het meisje scheen het wel te willen zien. Met een duivelse glimlach haalde Taylor haar Holocaster tevoorschijn. “Ben je gek? Zoals ik al zij is het mijn wallpaper,” vertelde de blondine aan de ander. Ze unlockte haar scherm door soepel met haar duim eroverheen te slepen en stak het voorwerp toen naar het meisje toe. Daar was de beloofde foto al op te zien. Behalve dan dat er een eenzame app op stond, maar die was in de hoek gesleept, dus die bevond zich niet echt in de weg.

Hoe ze dat deed. Taylor sprong van de wasmachine af en keek even achterom, terwijl ze haar vingers tegen haar buik duwde. “Het moet naar je buik gaan. Diep ademhalen en je buikspieren aanspannen,” legde ze semi-serieus uit. “En je moet je ook verbeelden dat je gehemelte een kathedraal is, voor, y’know, de echo enzo.” Als je deed alsof je een hele grote ruimte moest vullen met geluid, dan ging je meestal wel harder praten of roepen.

Drank was niet het enige. De uitspraak verwarde Lynn en dat maakte dat de zwartharige niet meteen op een goede reactie kon komen. Doelde haar gezelschap op andere verslavende middelen? Kon er een andere betekenis achter zitten die zij niet opmerkte? Lynn wist het niet. Om zichzelf meer tijd te geven om een reactie te verzinnen, knikte even met een uitdrukking die zei dat ze het begreep, ook al was dit een leugen. Ze zweeg lang genoeg om niets gezegd te hebben in de tijd die tussen de eerste en de tweede uitspraak van de blondine zat. Met wat nu gezegd werd, echter, wist Lynn beter raad. Niet goed, maar wel beter. Het was iets. "Je drinkt 'niet echt', huh?" Sprak ze met een klein grijnsje, lichtelijk plagend.

Bij het zien van de glimlach van de blondine, kreeg Lynn twijfels. Misschien wilde de zus van de blondine helemaal niet dat deze foto door mensen gezien werd, laat staan door iemand die ze niet eens kende. Het was niet haar bedoeling ongewild door andermans zaken te neuzen. De Holocaster werd haar nu al aangereikt en omdat ze het idee had nu niet meer te kunnen weigeren, nam Lynn het apparaatje voorzichtig aan. Desondanks haar eerdere gedachtengang, kon ze het niet laten om te glimlachen. "Ik denk dat dit een van de beste achtergronden is die ik heb gezien." Dat zei misschien weinig omdat ze in haar leven maar weinig Holocasterschermen had gezien, zeker die van anderen, maar ze meende het wel. Vlak voordat ze de Holocaster teruggaf, viel haar oog op de app in de hoek van het scherm. "Die ken ik nog niet," merkte de zwartharige op, een knikje naar het scherm gevend. "Waar is hij voor?" Hoewel ze nu al een aardige tijd een Holocaster had, maakte ze erg weinig gebruik van de functies van het apparaat, ook al had ze vaak genoeg gehoord dat deze handig konden zijn. Haar kennis was dan ook nogal beperkt.

De blondine ging staan. Aannemend dat dit nodig was om hard te kunnen schreeuwen, liet ook Lynn zich van haar wasmachine afglijden, daarbij een snelle blik werpend op het schermpje om te zien hoe lang haar lading wasgoed nog nodig had. Het zou nog even duren. Oké, tijd om te schreeuwen. Lynn draaide zich naar de blondine en luisterde naar wat ze zei. Hard gillen vergde meer moeite dan ze gedacht had. Lynn voerde de instructie ietwat onzeker uit om te zien hoe het voelde. "Je gehemelte een kathedraal en je lichaam een tempel?" Vroeg ze in een poging haar lichte ongemakkelijkheid te verbergen. Ze stond op het punt om op commando te schreeuwen. In haar ondergoed. In een washok. In het gezelschap van een meisje dat in haar bijzijn haar T-shirt uitgetrokken had. Ze had niet gedacht vandaag in zo'n vreemde situatie te belanden.

De lichtelijk plagende reactie die ze kreeg, verwarde haar een beetje. Pas toen ze de woorden liet bezinken, begreep ze waarom haar metgezel die toon had aangenomen en vond het daarom nodig om even wat te verhelderen. “De smaak van alcohol is vies,” reageerde ze. “Het is zo bitter. Bah. Ik ben geen bitter mens.” Oké, ze was soms weleens chagrijnig, maar dat was alleen wanneer haar favoriete shirt een vieze olievlek erop had gekregen of wanneer Tiffany haar veel te vroeg uit bed gooide. “Als ik de alcohol niet proef drink ik wel,” sprak ze uiteindelijk met een schouderophaal. Aangezien de zwartharige haar niet veel ouder leek dan zijzelf, ging ze ervan uit dat die nog geen alcohol had gehad of misschien één keertje had geproefd. Als dat eerste het geval was, dan had ze tenminste nog een beetje goede karma verdiend deze avond, want dan had ze alcohol bij een minderjarige afgepraat. Ongeveer.

“Ja toch!” sprak Taylor met een hele brede glimlach toen ze het meisje haar reactie hoorde. Ze vond de hele situatie maar hilarisch om naar te kijken, zelfs na al die tijd die al was verstreken. De blondine kon natuurlijk niet wachten om nog meer van dit soort herinneringen te mogen meemaken, maar voorlopig was dit nog steeds één van haar favorieten. Haar metgezel vroeg uiteindelijk waar de app die in het hoekje stond voor was en gaf Taylor haar Holocaster terug, zodat ze het ding kon bekijken en antwoord kon geven. “Oh,” begon ze, zich meteen herinnerend waar het voor was. “Da’s een app waar je heel gemakkelijk gereedschap op kan vinden. Je kan ook winkels in de buurt vinden met de earth-functie, dus als ik iets van mijn eigen gereedschap kapotmaak of het is zoek, dan kan ik heel makkelijk aan nieuwe komen.” Ze gaf het niet graag toe, maar met al haar gesleutel wilde dat nog wel eens het geval zijn.

De zwartharige kwam naast haar staan en luisterde aandachtig naar haar uitleg. Desondanks scheen ze twijfels te hebben, met name de woordkeuze die de blondine had gebruikt. “Ja!” begon Taylor, waarna ze op de ander afliep en achter haar ging staan. “Zijn ze aangespannen?” vroeg ze, er niet bij stilstaand dat er ook nog zoiets bestond als persoonlijke ruimte en meteen haar hand op het meisje haar buik legde. “Als je je voorstelt dat je een kathedraal of tempel moet vullen, dan verhef je je stem eerder. Like, je stem wordt krachtiger. Geloof me.” Zo had zij het in ieder geval altijd gezien. En het had altijd gewerkt.

Alcohol was te bitter, volgens haar gezelschap. "Dan weet ik dat het het proberen niet waard is," sprak Lynn met een lichte glimlach. Voor zover ze zich kon herinneren, had ze nog nooit alcohol binnengekregen en ook de behoefte om hier verandering in te brengen ontbrak. Het feit dat drank niet goed smaakte, zou er alleen maar voor zorgen dat Lynn haar stille belofte aan haarzelf om niet te drinken nog gemakkelijker zou kunnen nakomen.

Om de één of andere reden verraste het Lynn dat het meisje dat naast haar zat behoefte had aan een app die je gereedschap liet vinden. Misschien was het omdat het uiterlijk van de blondine niet overeen kwam met dat van een stereotype sleutelaar; iets in de trant van met olie besmeurd, gespierd en grimmig. Lynn waagde een snelle blik van het scherm naar de vreemdelinge. Grimmig en vies was niet wat ze zag. Het woord 'schattig' zou veel beter in de omschrijving van haar uiterlijk passen. De tegenstelling en het onderwerp wekten haar interesse, en daarom vroeg Lynn: "Je bent monteur?" Zelf was ze redelijk bekwaam in handwerk als naaien met dank aan de jaren die ze in een ouderwets weeshuis doorgebracht had, maar van machines wist ze niets. Het was altijd goed om meer over het – voor haar – onbekende te leren.

Haar vraag, die Lynn bedoeld had als een.. Grap? Een humoristische opmerking op zijn minst, iets om de sfeer te verlichten? Ze wist het zelf niet eens meer en kon er ook niet over nadenken, noch over dat hij serieuzer opgevat werd dan haar bedoeling was geweest. Er lag een hand op haar buik en Lynn kon haar gevoelens of gedachten niet langer ontcijferen. Lichamelijk contact maakte haar in de meeste gevallen al ongemakkelijk, en wat nu gebeurde leek dit ook met haar te doen, maar dan vele malen heftiger. Ze wist zich niet langer een houding te geven en bleef daarom als versteend staan, het idee hebbend dat ze al haar ledematen precies op de verkeerde manier hield, al stond ze nog exact hetzelfde als een paar minuten geleden. De stem van de blondine, die van vlak achter haar opklonk, maakte het er niet bepaald beter op. Het leek alsof het eeuwen duurde voordat de woorden tot haar doordrongen, en toen ze dat deden, wist Lynn niet hoe ze op ze moest reageren. Een 'uh' met een subtiele, benauwde ondertoon tuimelde al uit haar mond voordat ze een vlugge 'ja' kon produceren. Ze wist niet eens of ze haar buikspieren ook daadwerkelijk extra aangespannen had. In ieder geval hadden de acties van de blondine ervoor gezorgd dat ze zich gespannen voelde.

De goede karma kwam inderdaad haar kant op, want de zwartharige liet haar weten dat ze het dan niet wilde proberen. Taylor knikte tevreden, blij dat het gewerkt had. Nu was ze niet zo van de regeltjes omdat ze die veel liever brak dan opvolgde, maar ze had gewoon een hekel aan die vieze, bittere nasmaak. Dat anderen het met haar eens waren deed haar in dat geval alleen maar goed.

Dat de blondine helemaal niet als het type voor monteren overkwam, ontschoot haar op het moment compleet. De verbaasde reactie van haar metgezel hielp haar hieraan herinneren en meteen keek ze op van haar Holocaster om haar pastel roze ogen op het meisje te richten. “Oh, euh, ja,” reageerde ze bevestigend. “Ik was daarnet aan het sleutelen en toen heb ik verkeerd gedraaid ofzo, dus nu zit er een enorme olievlek in mijn shirt. Daarom ben ik eigenlijk hier.” Dat ze het monteerwerk van haar vorige pleegvader had geleerd liet ze maar achterwege. Roland was wel de laatste waar ze het nu over wilde hebben. Het gesprek was op het moment veel te leuk om het zo’n verdrietige wending te laten hebben en Taylor voelde er ook niets voor om dat verdriet toe te laten.

Een blonde wenkbrauw werd geheven toen ze de zwartharige haar reactie hoorde. Dat klonk… Geforceerd? Misschien kwam het omdat de ander zich zo aan het concentreren was. Taylor schonk er niet al teveel aandacht aan, zich eerder focussend op de ‘les’ die ze hier aan het geven was. De buikspieren voelden inderdaad gespannen, dus dat betekende dat ze een goede leermeester was. Begreep het meisje het dan ook? Daar leek het in ieder geval wel op. “Oké, en nu schreeuwen. Roep maar het eerste wat in je opkomt!” stelde Taylor voor. Dat andere mensen probeerden te slapen boeide haar vrij weinig. Moesten ze maar niet in een openbare ruimte overnachten.

Haar vermoeden werd bevestigd, en een grote olievlek was de reden dat Lynn nu in gezelschap van de blondine verkeerde. Wat – na de eerste grote hoeveelheid ongemakkelijkheid van haar kant vanwege het weinig-kleren-ding – wel prettig was, bedacht Lynn zich. Kille, slecht belichte washokken in vroege uren hadden iets griezeligs, en een leuk gesprek hield de gedachte hieraan op afstand. "Wat vervelend," reageerde Lynn, haar stem oprecht. "Hopelijk komt de vlek er nog uit." Voor zover zij wist, konden olievlekken erg lastig zijn om weg te krijgen, namelijk.

Blijkbaar had ze iets goed gedaan. En nu moest ze roepen, het eerste wat in haar opkwam. Toen Lynn besefte dat dit 'help' was, besloot ze dat maar niet te doen. Iets anders kwam niet zo snel in haar op, echter. Ter inspiratie, en omdat ze de druk voelde snel iets te vinden, liet Lynn haar ogen over de voorwerpen in de wasruimte schieten. Witte muren, witte tegels en brommende wasmachines konden de 'help' die in haar hoofd rondtolde niet overtreffen. Haar blik bleef hangen op een berg kleding. Lynn werd zich er sterk van bewust dat ze inmiddels ongewoon lang deed over het eerste schreeuwen wat in haar opkwam, en opende daarom meteen haar mond toen haar ogen op iets in de hoop bleven hangen. Haar stem was hard, harder dan ze verwacht had. "SOKKEN!" Ah.

Taylor kon het niet laten om even te lachen. “Vervelend is misschien nog zacht uitgedrukt,” reageerde ze. “Het is m’n favoriete shirt.” Heel veel van haar shirts eindigden uiteindelijk als een soort afveegdoek voor de met olie besmeurde voorwerpen, dus het feit dat haar favoriet die eerste stap nu al zette, was toch wel een beetje teleurstellend. “Ja, dat hoop ik ook,” vervolgde ze. “Maar anders wordt het gewoon mijn favoriete afveegdoek. Whatever.” Taylor haalde nonchalant haar schouders op en accepteerde het plan nu al. Zo hoefde ze niet nog meer teleurgesteld te raken.

Het was de lengte van de stilte die viel. De blondine vond het maar een vreemde stilte, want ze had toch een duidelijke instructie gegeven. Toch duurde het niet héél lang, of althans, niet veel langer dan onnodig was, want uiteindelijk kwam daar het verlossende woord die de stilte verbrak. Sokken. Taylor kon horen dat het meisje haar instructies had opgevolgd, omdat het nog best luid was ook, maar in plaats van een compliment op het goede werk te geven, kwam er een stilte. Gevolgd door een luide lach. “Sokken? Oké, da’s onverwacht,” begon ze, duidelijk vermaakt door het tafereel. “I like it.” Een brede grijns sierde haar lippen. Die mocht echter niet van lange duur zijn, want ze hoorde niet veel later gestommel van buiten deze ruimte komen. Taylor viel meteen stil en hield een hand op om aan te geven dat de ander ook even stil moest zijn. Dat klonk onheilspellend.

Ondanks dat het T-shirt de favoriet van de blondine was, leek ze er toch niet heel erg mee te zitten: het kledingstuk kon immers altijd nog een tweede leven krijgen als afveegdoek. Lynn grinnikte even. "Dat is een goede instelling," merkte ze op, een glimlachje rond haar lippen. Het was een redelijk optimistische blik op de zaak, en helemaal niet hoe zij gereageerd zou hebben.  Ze hechtte veel waarde aan de kleding die ze nu had, omdat het al erg lang in haar bezit was. Zou één van de kledingstukken vies worden of kapotgaan en niet te herstellen zijn, dan zou dat wel pijn doen. Het feit dat ze niet bepaald veel geld had om de dingen te vervangen, speelde daar ook een rol in, zij het een kleine.

Sokken. Ze had geroepen om sokken. Meteen had Lynn spijt van alle keuzes die hiertoe geleid hadden en leek het washok uitstormen en zich verstoppen in haar kamer een logische volgende stap. Waarom kon ze niet normaal doen? Wat was dit? Het gelach dat – na een stilte – van de blondine kwam, maakte het voor Lynn niet makkelijker. Op haar wangen verscheen een rode blos. Haar gezelschap vond het leuk. Vermakelijk, in ieder geval. Ze voelde iets kriebelen in haar binnenste en wist ineens heel zeker dat ze hier weg wilde. Ze stond op het punt om een excuus te mompelen en te vertrekken, waarbij ze zich niet bedacht dat haar kleding nog steeds in de was zat, toen een geluid haar bereikte en Taylor haar hand hief. Gestommel. Op de gang. Nee. Dit kon niet, dit mocht niet. Ze konden geen kant op. "Iemand komt hierheen," fluisterde Lynn verschrikt. Ze hadden haar geschreeuw gehoord en kwamen nu kijken wat er aan de hand was. Ze zouden de deur opendoen en twee tieners in bijna geen kleding zien staan en zij zou door de grond zakken van schaamte en ongemakkelijkheid. Dit was niet hoe ze gewild had dat haar ochtend verliep.

Een goede instelling? Dat kreeg Taylor niet vaak te horen. Althans, niet op zo’n manier. Ze had inderdaad wel een optimistische kijk op dingen, maar niet per se omdat ze vond dat het beter was. Zo voelde ze zich gewoon. Waarom zou ze over kleine dingetjes inzitten als ze er een andere draai aan kon geven? Haar eigen draai. Dat vond ze veel belangrijker. Daarom vond ze het sleutelen ook zo leuk. Dan kon ze iets bewerken naar haar eigen smaak – iets wat niet veel mensen konden hebben op het gebied van apparatuur. De blondine schonk haar metgezel een brede grijns. Niet omdat ze dankbaar was voor de woorden, maar omdat ze er de waarheid in zag en er trots op was. Ze mocht deze vreemdelinge wel. Hadden ze zich eigenlijk al voorgesteld? Voor zover Taylor zich kon herinneren niet.

Daar nam ze echter nog niet de tijd voor. Eerst kwam haar les in de kunsten van het schreeuwen en werd ze afgeleid door het woord dat werd geroepen. Sokken. Van alles dat misschien voor inspiratie had kunnen zorgen, was de zwartharige voor sokken gegaan. Het amuseerde de blondine immens dat ze voor zoiets simpels had gekozen, maar het gaf haar ook het gevoel dat haar gezelschap misschien wel net zo origineel was als zijzelf. Ze dacht niet in hokjes. Ze dacht er buiten. Dat vond Taylor een erg goede eigenschap. Helaas kon ze er niet zoveel aandacht aan schenken als ze zou willen, want het leek erop dat ze gehoord waren en dat iemand kwam kijken of alles hier wel in orde was. De blondine vloekte binnensmonds. Als iemand hen hier zo zou zien, dan zouden er vast hele vreemde gedachten bij diegene opkomen. Om te beginnen waren ze half naakt en ten tweede was er net geschreeuwd. Dat kon gewoon niet goed uitpakken.

Taylor’s blik schoot door de kamer heen. Het scheelde dat het hier minder goed verlicht was als op de begane grond. Ze gokte dat ze gewoon energie probeerden te besparen hiermee, maar het gaf ook wel zo’n enge sfeer weer. Dat konden ze nu in hun voordeel gebruiken. In de hoek tegenover de deur zag ze een grote hoop kleding liggen en zonder erbij na te denken trok ze de zwartharige met haar mee daarheen. Als ze snel waren, konden ze zich daarin verbergen! “Hier, we kunnen ons hier wel verstoppen,” fluisterde ze. Taylor had geen flauw idee of het allemaal vuil was, maar daar besteedde ze weinig aandacht aan. Het was leven of overleven. De blondine plukte het grootste voorwerp dat ze kon vinden – een dekbedovertrek – van de stapel en sloeg die om hen heen, waarna ze een poging deed duidelijk te maken dat ze moesten gaan liggen en stil moesten blijven. Ze bleef echter hangen in het dekbedovertrek, verloor haar evenwicht en belandde boven op het meisje.

Taylor voelde iets zachts tegen haar lippen drukken.

En toen hoorde ze de deur open gaan.

Ze werd meegetrokken. Onder normale omstandigheden had Lynn zichzelf – voorzichtig, maar dwingend – losgetrokken en duidelijk gemaakt dat ze zelf wel kon lopen, dat ze geen hulp nodig had. Dit waren echter geen normale omstandigheden. Dit was compleet het tegenovergestelde. Gewillig liet ze zich meevoeren.

Vlug volgde Lynn de blondine naar een donkerdere hoek van de wasruimte, waarin een uitzonderlijk grote berg wasgoed te vinden was. Totdat een dekbedovertrek opgepakt werd, wist Lynn niet goed wat haar gezelschap van plan was; onder de grote lap stof gaan liggen en hopen dat het niet opviel. Aarzelend bleef ze voor enkele korte, maar ook te lange, seconden staan waar ze stond. Twijfels schoten door haar hoofd, maar die bande ze resoluut uit. Dit was de enige optie. Dat, en het dekbedovertrek werd al om haar heen geslagen. Teruggaan kon niet meer. Ze knikte naar de blondine ten teken dat ze begreep wat ze moest doen, en draaide zich om zodat ze met haar achterkant op de hoop was terecht zou komen wanneer ze ging liggen.

Haar idee was geweest om voorzichtig neer te ploffen en zo te gaan liggen dat de vorm van haar lichaam niet al te veel afstak tegen de vormeloze hoop kleding. De kans om dit uit te voeren, kreeg ze niet. Iets viel tegen haar aan en ze verloor haar evenwicht. Reflexmatig stak Lynn haar handen uit om haar val te verzachten, waardoor de klap er ook niet voor zorgde dat ze weer van de hoop kleding afrolde. Met een harde plof kwam ze neer. De druk van hetgeen op haar volgde niet veel later. Het dekbedovertrek bolde kort op en zakte weer in, en Lynn werd zich gewaar van een lichte druk op haar lippen. Het gevoel van verwarring dat zich sinds haar sok-roep in haar buik genesteld had, breidde zich tegelijkertijd door haar hele lichaam uit.

Geschrokken schoten haar ogen open. Het gezicht van de blondine bevond zich op niet meer dan een paar centimeters van dat van haar. Oh. Oh.

Haar gedachten schoten met een snelheid dat met lichtsnelheid te compenseren was door haar hoofd. Taylor had haar ogen nog niet geopend, maar ze had wel een vermoeden van wat het nou eigenlijk was dat ze op haar lippen voelde, en koos er daarom voor die milliseconde voor nog niet haar ogen te openen. Ze had nog geen flauw idee wat ze hiervan moest vinden. De situatie was veel te hachelijk om het prettig te vinden en bovendien was ze nog niet eens helemaal zeker wat ze van het meisje moest vinden. Dat het iemand van haar eigen geslacht was boeide haar vrij weinig. Taylor had niks tegen dit soort zaken; het interesseerde haar gewoon niet genoeg om ermee bezig te zijn. Maar dat het uitgerekend nu, op deze manier, in dit washok moest gebeuren? Dat vond ze wel een beetje erg en sneu.

De blondine waagde het eindelijk om haar ogen te openen en schoot meteen omhoog, waardoor het laken van haar hoofd viel. Een kleine seconde langer hield ze haar lippen getuit, voordat ze langzaam maar zeker een kleine streep met haar mond vormde. Haar gelaatsuitdrukking stond geschrokken en dat werd alleen maar erger toen het licht van de deuropening in haar gezicht viel. Ze draaide zich meteen om en zag daar een bewaker strak naar haar kijken. Shit. Verscheidene scheldwoorden die beter niet genoemd konden worden schoten door Taylor’s hoofd en het werd alleen maar erger toen de man naar binnen kwam gelopen. Zijn blik stond streng, de rest van zijn gezichtsuitdrukking nors. Hij had duidelijk al een idee gevormd over deze situatie, maar dat was verre van de werkelijkheid. De blondine kon wel raden wat hij hiervan dacht.

“D-Dit! Dit is niet wat het lijkt!” Wow, oké, die hele zoen had haar helemaal uit haar ritme gebracht. Taylor struikelde normaal nooit over haar eigen woorden. Muk. “Uh-huh. Dat zeggen ze allemaal,” reageerde de bewaker. Daar trapte hij haar best op haar kleine teentjes. “Ik zweer het!” bracht ze op een hoger volume dan bedoeld eruit. Haar pastelroze ogen gingen in paniek naar de zwartharige die onder haar lag. Arceus, Tiffany ging haar echt heel hard uitlachen…

Haar lichaam verstijfde zodra Lynn doorhad wat er aan de hand was. Ze was te overdonderd om ook maar iets te doen, durfde zich niet langer te bewegen. Met haar ogen wijd opengesperd, bleef ze precies zo liggen als ze gevallen was. Haar gedachtegang, echter, stond verre van stil. Dit was.. Wat was dit? Een kus? Ja. Een kus. Daar kon ze niet omheen. Haar eerste kus, per ongeluk en totaal onverwacht. Ze had niets om dit mee te vergelijken; het was nieuw terrein voor haar. Hoorde dit heftige gevoel erbij? Ze kon niet eens omschrijven of wat ze voelde een positieve of negatieve emotie was, het enige wat ze wist, was dat dit alles haar hevig verwarde. Van liefde en de dingen die daarmee te maken hadden, had Lynn zich altijd weggeschuwd. Er waren enkele romantische films die ze gezien had en zoals kinderen gewoon was, had ze wel eens gedacht iemand leuk te vinden, maar dat was het dan ook. En nu gebeurde dit opeens, en wist ze niet eens meer of de minieme kennis die ze over het onderwerp opgebouwd had had er ook maar een klein beetje toe deed. Nu dit gebeurd was, leek dat alles zo nep. Lynn wist niet wat ze ermee aan moest.

Uiteindelijk was het de blondine die haar tot op bepaalde hoogte verloste door omhoog te schieten en daarmee de zoen te verbreken. De verwarring bleef, al werd deze wel tijdelijk naar de achtergrond gedrongen toen een streep licht haar aandacht trok. Het silhouet van een man was in de deuropening te zien. Oh Arceus, nee. Geschrokken richtte ook Lynn zich nu meer op, al werd ze hierin gehinderd doordat degene op haar nog niet bewogen had. De man stapte naar binnen. Zijn blik sprak boekdelen, en voor de tweede keer die dag wenste Lynn vurig dat ze door de grond kon verdwijnen of dat Arceus haar voor deze ene keer bij wilde staan en haar hier weg wilde halen, op welke manier dan ook. Dit maakte de situatie zoveel erger.

Iets in de gezichtsuitdrukking van de bewaker deed haar plots iets beseffen. Iets dat Lynn raakte als een harde klap in het gezicht. Ze had gekust met een meisje. Dat.. Dat was niet normaal, toch? .. Toch? Maar de explosie van gevoelens en de kriebels? Haar brein sloeg vast. Terwijl haar gezelschap dapper het gesproken gevecht aanging met de man die dacht twee flikflooiende tieners betrapt te hebben, kon Lynn niets anders doen dan voor zich uit staren. Ze begreep dit niet. Dit was teveel in één keer voor haar. Op een gegeven moment werd Lynn zich ervan bewust dat ze aangekeken werd, en dwong ze zichzelf ertoe om de blik van de blondine te beantwoorden. De verwarring kon ze niet uit haar ogen verdrijven. Vroeg de blondine om hulp? Wat moest ze doen? Het gesprek was helemaal langs haar heen gegaan, wat betekende dat ze niet eens fatsoenlijk in kon haken. Langzaam ging haar blik naar de man, die haar indringend aankeek. Lynn slikte. "We deden niets," wist ze eruit te krijgen. Haar stem klonk raar. De bewaker schudde afkeurend zijn hoofd, en Lynn wist dat ze hun kans definitief verpest had.

Stilte. Dat was de steun die Taylor kreeg. Was ze niet zo in paniek geweest, dan had ze zich wellicht een beetje beledigd gevoeld. Nu, echter, wilde ze alleen maar dat het meisje iets van tegensprak gaf, zei het een simpele “ja, ze heeft gelijk” of “ik zweer het ook!” Helaas kwam dat niet. Pas toen de stilte als een hevige deken over hen heen werd gelegd en de ongemakkelijkheid bij de blondine toesloeg, sprak de zwartharige eindelijk een aantal woorden die net zo goed niet gezegd hadden kunnen zijn. De bewaker geloofde ze niet. Het was voorbij. Taylor kon nog net een lage grom onderdrukken. “Goed, sta nou maar op en kom met me mee, dat maakt het voor ons allemaal wat makkelijker,” sprak de man. Hij klonk diep teleurgesteld. Dat kon de blondine niet echt veel schelen – zijn gevoel was alles behalve van belang in deze situatie. Die van hun wel.

Een tegenstribbelende kreun verliet dit keer wel haar keel. Ze had echt geen zin om zo door het gebouw te wandelen. Zelfs wanneer de rest nog goed en wel lag te slapen, omdat ze op een veel te vroeg tijdstip erop uit waren gegaan. “Dan wil ik wel dit laken om houden,” gaf ze als voorwaarde en op een toon die zei dat er geen discussie mogelijk was. De bewaker bekeek haar even en zuchtte vervolgens diep. Waarschijnlijk had hij al een lange nacht achter de rug. Mede daardoor vond hij het prima, als ze maar meekwam zonder verder tegen te werken. Dat was nog enigszins acceptabel, dus maakte ze al aanstalten om overeind te komen.

Beschaamd keek Lynn weg. Ze had dit verpest. Ze was alleen maar met zichzelf en haar eigen gevoelens bezig geweest, en nu leed ook de blondine hieronder. Dat was voor een groot gedeelte haar fout. Als ze het gesprek nu gewoon gevolgd had, als ze in de eerste plaats het aanbod om te leren hoe ze moest schreeuwen duidelijker afgewezen had.. Schuldgevoel bekroop haar. Ze wilde de blondine zeggen dat het haar speet, maar kreeg daar de kans niet toe. De bewaker nam het woord en zei dat het voor beide partijen gemakkelijker was als ze gewoon op zouden staan en mee zouden komen. Nu ze gesnapt waren en er geen mogelijkheid meer was hier onderuit te komen, was alle opstandigheid uit Lynn weggevloeid. Ze zou al opgestaan zijn, was het niet dat ze niet genoeg kracht had om de blondine mee te tillen en ze het op het moment niet in zich had haar te vragen om van haar af te gaan.

Dat, en de woorden van de blondine herinnerden haar eraan dat ze, net zoals de blondine, weinig kleding droeg. Ze zouden halfnaakt door het Pokécenter moeten lopen. Oh nee. Nee, alsjeblieft niet. Iedereen die al op was, zou naar hen staren. Ze werd al ongemakkelijk van in het midden van de aandacht van een groep mensen staan, laat staan als die aandacht op haar lichaam gefocust was. Diep haalde Lynn adem om het vooruitzicht dat één van haar ergste nachtmerries mogelijk realiteit zou worden tijdelijk uit haar gedachten te verdrijven. Misschien hoefde het niet. Misschien waren de wasmachines al klaar. Met nog een klein sprankje hoop in zich, liet Lynn haar blik naar de apparaten gaan. De tellers hadden de nul seconden nog lang niet bereikt. Oh nee. Lynn stond op het punt de hoop op een nog een soort van waardige tocht door het Pokécenter op te geven, toen een idee zich vormde. Misschien.. Haar ogen gingen naar de bewaker, die het idee dat hij iemand gewikkeld in een hoeslaken al geaccepteerd leek te hebben, en vervolgens naar de blondine, die op aan het staan was. Zou ze dit kunnen vragen? Was de kans dat haar verzoek niet meteen de grond in geboord werd groot genoeg? Lynn verzamelde alle moed die ze in zich had, en opende haar mond. "Zou ik.. Zou ik ook onder het laken mogen?" Het klonk voorzichtig. Ze wist niet in hoeverre de blondine het haar kwalijk nam dat ze meegevoerd werden. Misschien ging ze nu wel te ver.

Voordat Taylor goed en wel compleet overeind stond, werd haar aandacht getrokken door de zwartharige, wie zich tot nu toe erg stil had gehouden. Ze had niet eens geklaagd over het gewicht dat bovenop haar lag en dat was nog enigszins iets positiefs over deze situatie. De blondine had in ieder geval geleerd dat ze prima aan haar lijn dacht. Wel, als ze daar aan zou denken, want dat deed ze eerlijk gezegd niet. De vraag of het laken gedeeld kon worden kwam en hoewel Taylor normaal gesproken best egoïstisch kon zijn, voelde ze wel sympathie voor dit meisje. Ze waren immers samen in deze situatie beland. Bovendien had de zwartharige het minste aan, dus kon Taylor best met haar delen om de schaamte te kunnen beperken.

Ze zou echter zichzelf niet zijn als ze de ernst van de situatie voor hen allebei probeerde te verminderen met een stom grapje. “Wil je nu al de lakens met me delen?” grijnsde ze naar het meisje. Meteen kreeg ze daar spijt van en verdween de speelse uitdrukking van haar gezicht, want ze voelde zichzelf er alleen maar awkward door. Daarom liet ze een kleine stilte vallen en wierp ze toen één kant van het laken naar de ander. “... Nevermind. Ik… Arceus.” Zwijgend wachtte ze tot ze achter de bewaker aan konden schuifelen.