Laundry Day

Net als Mis-T-que ging Lynn zitten. Wat ze nog niet deed, was praten. Ze vertrouwde haar eigen stem nog niet helemaal na de afgelopen minuten en wilde niet riskeren alles daarmee te verpesten. Zoals ze verwacht en gehoopt had, deed de blondine dit wel.

"Waren het alleen roddels?" De wenkbrauwen van de hoofdzuster gingen erg ver omhoog. Of de vrouw overdreef, of dat ze gewoon een persoon was die erg uitbundig haar emoties toonde, kon Lynn niet bepalen. Dat zou de harde lach van eerder wel verklaren.. De vrouw leunde nu naar voren, haar ellebogen op haar bureau en haar handen ontspannen tegen elkaar. Haar ogen stonden nieuwsgierig, geïntrigeerd bijna. Alsof ze aan het roddelen was. Lynn wist niet hoe gemakkelijk ze zich bij die gedachte voelde en schoof wat op haar stoel. "Is het niet waar dat jullie kussend gevonden zijn in het washok van mijn Pokécenter?"

Of het alleen maar roddels waren? Taylor keek met geheven wenkbrauw naar de houding van de zuster die tegenover haar zat. Ze leek iets te geïnteresseerd in het antwoord op die vraag, als je het de blondine vroeg. Het feit dat ze voorover leunde, wachtend, haast smekend, om een antwoord te krijgen maakte het niet veel beter. Was dit een verhoor of zaten ze op de middelbare school tijdens de pauze samen te lunchen? Taylor had geen flauw idee wat ze hierop moest antwoorden. Ze had gewoon een grapje gemaakt en geprobeerd de sfeer te verlichten, maar zo te merken werkte het averechts en werd de druk nu nog meer op haar gelegd. De blondine koos er niet snel voor om het raam uit te willen springen en weg te rennen – en toch bekroop die gedachte haar nu steeds meer en meer. Ze was zelfs heel erg geneigd om het nog te doen ook.

Toen de zuster nog geen antwoord had gekregen, besloot ze wat aan haar vorige vraag toe te voegen. Taylor had liever gehad dat ze dat niet had gedaan, want ze voelde spontaan het bloed naar haar wangen stromen; wat onvermijdelijk ervoor zou zorgen dat die een rode kleur kregen. Was het een stuk donkerder geweest, dan had ze er alsnog tegen gevochten, maar dan had ze het minder erg gevonden dan onder het felle licht van de felle tl-lampen in de ruimte. Stik. “L-Luister,” perste ze over haar lippen, zichzelf vervloekend dat ze over haar eigen woorden struikelde. Waar sloeg dat op? “Het was een ongeluk. We vielen, oké! Dat gebeurd!”

Goed zo, Taylor. Laat het als een slap excuus klinken, in plaats van een na vertelling van de echte gebeurtenis. Ugh.

De tweede vraag van de zuster maakte dat niet één, maar twee personen begonnen te blozen. Het was duidelijk dat de zuster hiervan genoot, wat het gevoel van schaamte bij Lynn nog groter maakte. Mis-T-que probeerde de situatie ondertussen te redden door de waarheid te vertellen, maar Lynn kon merken dat de woorden er niet zo uitkwamen als de blondine wilde. Opnieuw lachte de zuster. "Een perfecte filmkus, dus?" Kort schudde ze met haar hoofd. "Het klinkt zo onwerkelijk." Op dat moment besloot Lynn dat ze zichzelf niet langer uit het gesprek kon en wilde houden. Ze dwong haar stem om redelijk te klinken toen ze zei: "Het is de waarheid."

Oké, dat.. Hielp waarschijnlijk niet veel. Wel was de aandacht nu op haar gericht, wat betekende dat ze nu niet zomaar kon stoppen met praten. Kort liet Lynn haar blik naar Taylor gaan, waarom wist ze niet precies. Misschien om ondersteuning te vragen, misschien voor extra moed. De intense blik van de zuster eiste haar aandacht niet veel later weer op. "We.. Hadden weinig aan omdat onze kleding in de was zat," begon ze aan haar uitleg. "Zo wilden we niet gezien worden, en daarom probeerden we ons te verstoppen toen er iemand aan leek te komen. Dat ging alleen niet helemaal goed omdat het zo haastig moest, en.." Toen was er de kus, die oprecht onbedoeld was. Die woorden kon Lynn nog niet hardop uitspreken. "De rest heeft u gehoord. Het was niet onze bedoeling." Hopelijk had de zuster niets gezien van wat zich voor haar kantoor had afgespeeld, bedacht Lynn zich, want dat zouden ze met geen mogelijkheid voor een ongelukje door kunnen laten gaan.

Een perfecte film-kus? Luisterde die dame wel? Taylor kon haar oren niet geloven. Zo romantisch was het helemaal niet! Het was vooral beschamend! De blondine kon een gefrustreerde grom nog net onderdrukken. In de tussentijd besloot Lynn het van haar over te nemen, maar het leek er niet op alsof het echt veel uithaalde. Dat Hot Sox voor een kort moment haar blik op Taylor vestigde, zorgde er alleen maar voor dat de blondine haar met verwarring en nieuwsgierigheid aankeek. Ging ze nog ergens heen of was dat het enige wat ze had toe te voegen? Het was niet heel erg overtuigend en dat vond de zuster ook. Taylor had geen idee of Lynn daarom iets toevoegde of dat ze dat al langer van plan was, maar het leek hoe dan ook iets beter uit te pakken dan ze eigenlijk had verwacht.

“Is dat echt waar?” kwamen de woorden van de vrouw na de korte uitleg. Ze wist het niet zeker, maar het klonk haast alsof er teleurstelling in verborgen lag. Nee, niet eens verborgen. Het lag er gewoon dik boven op. Taylor vroeg zich af wat er mis was met deze dame. “Ja,” voegde de blondine er uiteindelijk aan toe. Ze liet het laken van haar schouders vallen om te laten zien dat ze geen shirt aan had – wat hopelijk Lynns verhaal zou bijstaan als bewijs dat het echt de waarheid was. “Die bewaker ging gewoon meteen van het ergste uit. Volgens mij issie overspannen,” sprak ze, haar toon beschuldigend naar de man toe. Ze was er immers niet blij mee dat de schuld zomaar haar schoenen in werd geschoven.

Het viel Lynn op dat de houding van de zuster steeds minder geboeid werd naarmate ze doorsprak, alsof het verhaal niet aan de verwachtingen van de vrouw voldeed. Alsof de dame gehoopt had dat ze zich misdragen hadden. Dat begreep Lynn niet. Voor hun veronderstelde gedrag waren ze hierheen gestuurd, toch? Omdat het.. Fout was? Dat het echte verhaal anders was, zou de zuster op moeten luchten. Het omgekeerde was te zien in de gezichtsuitdrukking en houding van de vrouw, echter; de desinteresse had nu zelfs plaatsgemaakt voor teleurstelling. Lynn wist niet of dit een teken was van of ze iets goed, of juist iets heel erg fout had gedaan. Was het tijd om een andere aanpak te kiezen en te liegen? Nee, het verhaal verdraaien kon ze niet meer, bedacht ze zich, daarvoor had ze al teveel uitgelegd. Iets anders dan in spanning op een reactie wachten, zat er dan ook niet in. Dat, en hopen op een goede uitkomst. Arceus, wat een ochtend.

De teleurstelling klonk ook door in de gestelde vraag. Mis-T-que antwoordde positief. Lynn gaf ook haar bevestiging, zij het met een knikje en niet vocaal. Een beweging naast haar trok vervolgens zowel haar aandacht als die van de zuster. Voordat de zwartharige zich besefte wat haar gezelschap van plan kon zijn, had ze haar ogen al op het meisje gericht. Ze kon er niets aan doen: haar ogen volgden het wegvallende laken naar beneden en bleven daar een moment op blote huid hangen. Oh.. Oh nee, daar wilde ze juist niet aan herinnerd worden. Had ze haar hoofd nog sneller de andere kant op gedraaid, dan hadden haar nekwervels gekraakt. Haar kaken werden in recordtempo weer rood. Niet. En al helemaal niet aan die zachte lippen en de tinteling die terugkeerde op de hare en.. Ze had iets nodig om haar aandacht op te richten, zodat geen enkele andere gedachte haar bezig kon houden.

"Ergste? Ah.." De hoofdzuster ging weer rechtop zitten en liet haar onderarmen nu ook op het tafelblad terechtkomen. Lynn richtte haar volle aandacht op haar. "Dan zal de situatie inderdaad verkeerd ingeschat zijn." Haar stem klonk stilletjes nu. Het paste niet bij haar. Lynn fronste, een vreemde combinatie met de blosjes op haar wangen. "Het is fijn dat u het begrijpt," sprak ze, haar stem ietwat voorzichtig. "We willen geen problemen." Haar woorden maakten dat de zuster haar blik op haar richtte. Lynn voelde hoe haar gezicht nog roder werden toen de vrouw het rood opmerkte. Iets van een glimlach doorbrak de teleurstelling en verwarde Lynn alleen maar meer. Ze voelde zich met de seconde ongemakkelijker in dit kantoortje, in het gezelschap van deze vrouwen. Ze wilde gaan en vergeten. Of wegdrukken, als dat nodig was. "Of to—" "Zouden we mogen vertrekken?" Had ze nu benauwd geklonken? Ja, dat had ze. Verdomme.

Vond Taylor het vreemd dat de zuster teleurgesteld leek? Absoluut. Ging ze daar op in? Hell nope. Als ze uit de problemen kon blijven en niet verbannen hoefde te worden, dan was haar dag toch nog goed begonnen. De blondine was allang blij als ze hier weer kon vertrekken en haar shirt weer lekker schoon aan kon doen. Lynn nam nu het gesprek over, wat voor Taylor een teken was om de tijd te nemen het laken weer om zich heen te wikkelen. Zelfs al schaamde ze zich niet in het bijzijn van de twee dames, was het wel redelijk koud zonder dat ding om. Taylor keek op toen de glimlach bij de zuster doorbrak – iets wat haar verwarde, want tot nu toe was ze alleen maar ontevreden met het verhaal geweest. Wat de Muk?

De blondine keek naar Lynn toen die begon te spreken. Ze wilde vertrekken. Taylor merkte wel dat er iets mis was, maar wist niet helemaal zeker of ze wel wilde weten wat. Bovendien was ze het met Hot Sox eens. Haar shirt zou nu vast wel klaar zijn met wassen. “Yeah,” reageerde ze, terwijl ze aanstalten maakte om op te staan. “Ik moet m’n shirt nog in de droger doen en dan kan ik me pas weer aankleden, dus dat wil ik nog wel even doen voordat heel het center wakker is.”  

"Oh." Het was niet de soort 'oh' die Lynn wilde horen. In plaats van neutraal of misschien lichtelijk verrast, had het geluid dat de mond van de zuster verliet toen ze onderbroken werd een geamuseerde, mogelijk zelfs uitdagende ondertoon. Arceusverdomme. Dat de reactie de zwartharige van haar stuk bracht, viel hopelijk niet al teveel op doordat Taylor het woord weer overnam. Om onder de indringende blik van de zuster uit te komen, richtte Lynn haar eigen ogen op de blondine. Ook zij was klaar om te gaan, was te zien en werd verteld, zij het om een reden die praktischer van aard was; er was een shirt dat op tijd in de droger moest. "Hetzelfde geldt voor mij," voegde Lynn er vlug aan toe. Een zucht kwam van de zuster. Dat ze ook met een hand naar de deur wapperde, zag Lynn niet omdat ze naar alles behalve de vrouw probeerde te kijken, hopend op die manier geen andere uitdagende opmerkingen of ondertonen uit te lokken. "Goed, jullie kunnen gaan."

Vrijheid! Geen consequenties, op een hoofd vol vraagtekens en verwarring na! Driemaal hoezee! Haast nog voordat de zuster uitgesproken was, stond ze alweer overeind. Terwijl ze wachtte totdat ook Taylor klaar was om te gaan, bedankte Lynn de zuster nog snel. Het ging niet helemaal van harte – de vrouw was niet erg toeschietelijk geweest en haar nieuwsgierigheid had hen in een nogal ongemakkelijke positie gedwongen, immers – maar dat wist ze goed te maskeren. Zodra Mis-T-que in beweging kwam, deed ze hetzelfde. Niet veel later viel de deur achter haar dicht en kon Lynn de neiging om haar handen over haar gezicht te leggen niet meer weerstaan. "Dat was.." Haar hoofd ofwel mombakkes voelde warm aan. Ze liet haar handen weer naast haar zij vallen. "Een vreemde ervaring." Om iets te doen te hebben, trok ze haar gedeelte van het laken wat meer over haar schouders voordat ze haar blik op haar gezelschap richtte. "Laten we gaan." Ze wilde haar kleding hebben en dit alles zo snel mogelijk achter zich laten. Vergeten ook, maar Lynn had het vermoeden dat dat haar niet gemakkelijk zou lukken.

Lynn stemde ermee in en voor Taylor het wist werd er naar de deur gewapperd. Het teken voor hen om te mogen vertrekken. De zucht negeerde de blondine compleet, want dat was iets dat zij na dit hele fiasco ook wel zou willen doen, maar dat deed ze niet. Daar gaf ze zichzelf niet de tijd voor en om zoiets in de buurt van anderen te laten merken… In de huidige situatie vond ze het onnodig. Bij die bewaker zou ze het wel doen, puur en alleen om een reactie uit hem te krijgen, maar deze vrouw had het duidelijk goed met hen voor. Taylor zou daar graag gebruik van willen maken door te kunnen doen wat ze graag wilde: haar shirt weer schoon aan kunnen trekken. “Cool,” reageerde de blondine tevreden zodra vocaal bekend werd gemaakt dat ze konden gaan. Was dat ook weer opgelost.

Het was niet zij, verbazingwekkend genoeg, die als eerste opstond. Het was Lynn, wie harder stond te popelen om te gaan dan Taylor eigenlijk deed. Ze snapte niet helemaal waarom dat was, maar ging er verder niet tegen in. Voor de verandering. In haar achterhoofd hoorde ze een irritant stemmetje zeggen dat Lynn gewoon speciaal was en dat het door de Goede Zoen™ kwam. Dat stemmetje klonk verdacht veel als Tiffany. Ze schudde het vlug van zich af en wandelde met de zwartharige naar de deur, waar ze niet veel later door verdween en de gang voor een tel of twee bekeek. Ze kwamen van… Welke kant ook alweer? Ah. Ja.

Terwijl de deur achter hen dichtviel, scheen Hot Sox opgelucht te zijn dat het voorbij was. Taylor richtte haar pastelroze ogen op haar gezelschap. “Ik ben nog nooit op zoiets betrapt, yeah,” stemde ze in op de woorden. Ze pauzeerde even, trok haar lippen tot een streep en bedacht zich enkele tellen later iets. “Niet dat ik vaak ben betrapt op iets, dus het was sowieso een vreemde ervaring.” Ze was wel eens betrapt door Joey of Nicky; voorheen ook door Raymond, maar door een compleet wildvreemde? Met een wildvreemde? Nah. Nope. Was de bewaker een familielid geweest, dan had ze zich misschien wel kapot geschaamd.

Taylor knikte en deed al een stap richting het washok zodra Lynn aangaf dat ze wel konden gaan. Tijd om dit alles achter haar te kunnen laten, of zoiets. Al betrapte ze zichzelf erop dat ze nog niet helemaal zeker wist of ze dat wel wilde.

Mis-T-que was het met haar eens. Even vroeg Lynn zich af waar 'zoiets' precies op sloeg, al had ze wel een vermoeden. Een vermoeden dat ze snel weer uit haar gedachten bande vanwege de verse herinnering die eraan verbonden was. Dat het twee keer voorgevallen was, was tot daar aan toe. Ze hoefde het niet ook nog eens tienduizend keer in haar gedachten herhaald te hebben, verdorie. "Jammer dat je dat geluk niet weer had," reageerde ze met een ietwat wrang glimlachje. Het de blondine kwalijk nemen, deed Lynn niet, echter. Zijzelf was immers degene die met haar schreeuw de beveiliger gealarmeerd had en er later een ja uitgeflapt had, en dat terwijl er de verstandigere optie was geweest om te weigeren. De schuld lag grotendeels bij haar. "Maar," begon ze, Taylor weer aankijkend, "het is nu achter de rug." Bij het uitspreken van die woorden voelde de zwartharige een emotie die ze niet goed thuis kon brengen. Die ze niet thuis wìlde brengen, eigenlijk. Dat inzicht verdrong ze snel naar de hoek van haar gedachten waar een zekere herinnering keer op keer uit probeerde te sluipen.

Het werd hoog tijd om te gaan. Ook Lynn kwam in beweging, niet wetend of ze het gesprek opnieuw op wilde starten of niet en, zo ja, waar ze dan over zou moeten beginnen. Was het oké om een veilig onderwerp aan te snijden na dit hele voorval? Moesten ze juist praten over wat er gebeurd was? Voor die tweede optie kon ze de moed niet verzamelen en iets anders om over te praten kwam zo snel niet in haar op. Lynn besloot voor nu te zwijgen, ondanks dat de stilte ook niet helemaal goed voelde.

Het was jammer dat ze dat geluk niet meer had. Taylor kon niet anders dan instemmend knikken. Wat als dat geluk nu officieel was opgemaakt? Ging ze ooit nog wel weg komen met het flikken van dingen die anderen waarschijnlijk niet konden waarderen? De blondine trok een grimas en, hoewel ze er niet echt in geloofde, deed een snel gebedje tot de Goden. Welke dan ook. Taylor wilde haar bekwaamheid voor het wegkomen met fratsen graag behouden. Dat was één van de leukste dingen die ze op een dag kon doen.

Lynn haalde haar uit haar gedachten door te constateren dat het nu tenminste achter de rug was, waardoor Taylor haar pastelroze ogen op de zwartharige richtte. Voor heel even werd ze teruggebracht naar een aantal minuten geleden, waar ze op de bewaker aan het wachten was om naar binnen gelaten te worden. Dat ze een tinteling in haar lippen voelde, probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Dingen wegstoppen, daar was ze goed in. Dus dat deed ze nu ook. Taylor negeerde alles dat bij die herinnering kwam kijken en duwde het zo ver mogelijk een hoekje van haar achterhoofd in. “Arceusdank,” kreeg ze over haar lippen, terwijl ze haar blik naar voren richtte. Ze nam zichzelf voor dat dit was omdat ze op de weg wilde letten, maar ze wist zelf ook wel dat het meer kwam omdat ze Lynn niet onder ogen durfde te komen. Een gevoel waar ze niet zo heel bekend mee was – en eentje waar ze ook niet mee om wist te gaan.

De stilte die viel was vervelend. Niet alleen omdat Taylor het liefst iets van geluid om zich heen had, maar ook omdat het haar forceerde aan dingen te denken. Op het moment kon ze alleen maar aan de afgelopen gebeurtenissen terugdenken, dus was afleiding meer dan welkom. Gelukkig duurde het niet lang voor ze terug bij het washok waren en de blondine in één oogopslag kon zien of haar was al klaar was. “Oh hey,” merkte ze op in een poging de sfeer te verlichten. Hiermee verbrak ze ook meteen de stilte. “Mijn was is zo te zien al klaar. Die van jou?” Ze wierp een blik in de richting van Lynn, maar probeerde wel diens blauwe ogen te vermijden.

Ze dacht iets te zien veranderen in de bijzondere, pastelroze blik van de blondine. Zeker kon Lynn er niet van zijn, echter, want het meisje keek haar al snel niet meer aan. Waarschijnlijk was dat maar beter, bedacht de zwartharige zich met een lichte blos; het oogcontact had de eerder kruipende herinnering een sprintje laten trekken en maakte terugduwen nu moeilijker dan ze wilde.

De stilte werd niet verbroken totdat ze weer in het washok stonden. De was van Taylor was klaar, liet de blondine weten. Lynn liet haar blik even naar de wasmachine gaan die zij had gebruikt en zag de knipperende lampjes. Bij het apparaat waar zijzelf haar kleding ingestopt had, waren deze eveneens te zien. "De mijne ook," antwoordde ze, haar blik niet van de machine afhalend. Het vooruitzicht binnenkort eindelijk weer gekleed onder de mensen te kunnen komen, luchtte op. Vlug zette ze enkele stappen naar de machine toe, wachtend op dat Taylor ook in beweging kwam voordat ze er helemaal naartoe liep. Ze deelden nog steeds een deken, immers, en hoewel er nu veel minder mensen waren die haar – voor haar doen, in ieder geval  – erg onbedekte lichaam konden zien, hield ze het ding voorlopig alsnog het liefst om haar schouders.

Die van Hot Sox was schijnbaar ook al klaar. Taylor merkte dat de zwartharige in beweging kwam en volgde, maar toen ze eenmaal in het washok zelf waren, bedacht ze zich dat die deken voor haar niet meer nodig was. Het was nog steeds vrij vroeg – zelfs als men al wakker aan het worden was om aan hun dag te beginnen, zouden maar weinig mensen hier nu naar binnen komen. Lynn was buiten de blondine op het moment de enige aanwezige en daarom was de keuze voor haar erg makkelijk om te maken. Ze stapte zelf onder de deken uit.

Ergens was ze blij met de vrijheid die ze nu kreeg. Het was een stuk frisser, maar ze kon nu naar haar eigen behoren bewegen. Toch voelde ze iets van teleurstelling in haar opwellen. Om zichzelf te besparen hield ze het er maar gewoon op dat ze de warmte miste en hield zich vervolgens bezig met haar eigen shirt, welke ze nu uit de wasmachine trok om een paar minuten in de droger te gooien. Het scheelde dat het maar één kledingstuk was. Taylor leunde tegen de droger aan en keek vervolgens Lynns kant op. Het voelde verkeerd om niks meer tegen haar te zeggen – dat was niet hoe ze hun wegen wilden laten scheiden. Een onderwerp verzinnen ging echter heel moeilijk als je met je hoofd ergens anders zat, zelfs als je daar niet wilde zijn.

Ze herinnerde zich hierdoor echter wel iets. Iets waar ze mee kon werken om een nieuw gesprek te beginnen. “Hey, over die sjaal,” begon ze, proberend haar stem vast te laten klinken. Taylor vroeg zich af wanneer de adrenaline eindelijk besloot weg te trekken. “Zou je hem roze kunnen maken? Da’s m’n lievelingskleur.” Perfect.

Wachten was niet nodig geweest, wist Lynn enkele momenten later; Mis-T-que verliet de warmte van de deken en daarmee haar zijde. De zwartharige probeerde de plotselinge daling in temperatuur instinctmatig te compenseren door de deken beter om haar heen te slaan. Nu er geen tweede persoon was waar de stof omheen moest, ging dat gemakkelijk. Lynn rilde kort en richtte zich op haar was, maar haar gedachten bleven bij haar gezelschap hangen. Dat ze ergens wilde vragen of Taylor het echt niet koud had en de deken opnieuw voor het meisje open wilde houden, zat haar dwars. Normaal gesproken hield ze juist niet van lichamelijk contact, en bovendien vond ze dat de ongestelde vraag wat egoïstisch was. De blondine wilde duidelijk vrij rond kunnen lopen en had geen problemen met kou of onbedektheid, anders was ze niet weggestapt. Zij moest daar niet tegenin gaan. Moest daar niet tegenin willen gaan, ook.

Met een fronsje op haar gelaat verdeelde Lynn haar was over twee drogers, zodat het minder lang zou duren voordat de kledingstukken weer gedragen konden worden. Ze voelde zich.. Nog steeds vreemd, en dat gevoel werd alleen versterkt doordat ze kon voelen dat Mis-T-que naar haar keek. Met de deurtjes van de twee machines dicht en de tijden ingesteld, had Lynn niets anders meer om haar aandacht op te richten dan de blondine. Waarom ze dat lastig vond, wist ze niet precies.

Zodra ze aangesproken werd en haar ogen op de blondine, en vervolgens strak op haar gezicht richtte, wist Lynn een mogelijke reden. "Natuurlijk," antwoordde ze, naar haar idee veel te vlug. Om ontspannenheid te tonen die ze niet voelde, leunde ook Lynn tegen een droger aan. Ze wilde het gesprek niet stil laten vallen nu ze wist dat ook de blondine wilde praten en zocht koortsachtig naar iets om haar uitspraak mee op te volgen. De maalstroom van mogelijke zinnen in haar hoofd raasde te snel, en op goede hoop gooide Lynn er daarom maar iets uit.

"Die kleur zal je vast goed staan."

Ze wilde zowel huilen als gefrustreerd schreeuwen en haar excuses aanbieden. Ze stond op het punt om dat tweede ook daadwerkelijk te doen, maar wist het geluid dat in haar keel omhoog klom op het laatste moment nog in iets anders om te zetten: optie drie. "Sorry, ik.." Lynn wendde haar blik af. Ze maakte een handgebaar omdat ze niet op de juiste woorden kon komen. "Wilde ochtend, hoofd op hol." Arceusverdomme. Dat was geen duidelijke zin. Je kon het niet eens een zin noemen. Hopelijk bracht het in ieder geval over dat, door alles wat zich tussen hen had afgespeeld deze morgen, haar gedachten een zooitje waren en logische uitspraken uitgesloten. Ze kon nu toch niet meer terug.

Een reactie was er meteen, maar in tegenstelling tot wat Lynn dacht, zocht Taylor er niet heel veel achter. Ze vond het zelfs prettiger dat er meteen een antwoord kwam, want dat betekende dat de stilte dan toch echt was verbroken en de blondine niet langer meer na hoefde te denken over dingen waar ze niet vrijwillig aan dacht. Het gesproken woord van de zwartharige bracht een glimlach bij haar teweeg; eentje waarbij haar mondhoeken niet heel ver omhoog kropen, maar waarbij het wel te zien was dat ze het waardeerde. Roze was natuurlijk haar lievelingskleur, dus dat was niet heel vreemd.

Wat wel vreemd was, vond Taylor zelf, was de reactie die haar eigen lichaam kreeg toen Lynn haar een indirect compliment gaf. De wasruimte leek opeens een stuk minder koud dan het daarnet had gedaan en de blondine hoefde niet heel lang na te denken waarom dat zo was. De blos die zich overduidelijk een weg op haar gezicht probeerde te banen, drukte ze zo snel en zo ver als ze kon de kop in. Nope. Niet vandaag. Nope. Dit kon ze niet voelen. Lynn was een meisje en ondanks dat ze twee keer gezoend hadden in de korte tijdspanne van nog geen half uur, had Taylor geen achterliggende gedachtes bij die gebeurtenissen. Of extra gevoelens. Dat kon gewoon niet.

Taylor besloot zichzelf af te leiden door een reactie eruit te forceren. Gelukkig was ze het van zichzelf gewend dat ze dingen er nog wel eens uitgooide zonder over de consequenties na te denken, dus had ze vrijwel nooit schaamte dankzij haar woorden. “Bedankt.” De blondine versteende. Haar stem klonk zo… Anders dan ze normaal gesproken van zichzelf hoorde. Het klonk haast bescheiden en dat was iets wat ze dankzij de Marchetti’s al een lange tijd was vergeten te zijn. Zelfs vóór de Marchetti’s was Taylor niet vaak bescheiden geweest. Wat was er toch mis met haar?

Lynn gaf de oplossing. Of, in ieder geval, de rede van het probleem. Wilde ochtend. En een lange. Taylor had geen flauw idee hoe laat het nu was, maar het voelde in ieder geval alsof ze al uren hier aan het ronddwalen waren. De blondine toverde vlug een grijnsje tevoorschijn en knikte instemmend. “Yeah, breek me de bek niet open,” reageerde ze zo nonchalant als ze nu kon zijn op de zwartharige. “Het voelt alsof we een hele dag al achter de rug hebben.” Yes, blijven praten Marchetti. Dan komt het allemaal wel goed.

Wacht. Complimenten geven was haar niet vreemd. Ze deed het graag, het hoefde niet vreemd te zijn. Je complimenteerde vrienden, dat was normaal. Taylor reageerde ook normaal. Misschien had ze gewoon te overdreven gereageerd, bedacht Lynn zich. Waarom voelde het dan.. Anders? Waarom was haar glimlach zo groot toen ze het bedankje van Mis-T-que hoorde?

Snel dwong ze haar mondhoeken een stukje omlaag, hopend dat deze mate van glimlachen passender was. Het gesprek ging al snel weer verder, gelukkig, waardoor ze iets anders had om op te focussen dan haarzelf en haar gevoelens. "Precies!" stemde Lynn in. "Ik zou zo weer in bed kunnen kruipen als er geen Pokémon op me aan het wachten waren." Het plan was geweest om na een snel bezoek aan het washok en een even vlug ontbijt te gaan trainen. Snel was het washok-tripje niet bepaald verlopen, en nu vroeg Lynn zich ook af of ze haar hoofd bij de training zou kunnen houden. Die gedachte verwierp ze resoluut zodra hij naar boven dreef, echter. Er was niets aan de hand. Of, als er wel iets was – onzin, leugens, niet waar, het was gewoon een rare ochtend – dan mocht haar team daar niet onder lijden. Haar maatjes gingen voor. Ze kon dit negeren.