Laundry Day

Enkele TL-balken in de ruimte kwamen flikkerend tot leven toen een zwartharig meisje door een half geopende deur naar binnen leunde. Even stond er een lichtelijk verwarde frons op haar gelaat, maar die verdween al snel toen ze de bewegingssensor naast de deur in het oog kreeg. Geen onzichtbare Ghost-type die een lichtschakelaar ingedrukt had of een ander, onverklaarbaarder iets had ervoor gezorgd dat het licht aanging, maar een simpel stukje technologie. Goed, oké. Dat het licht uit was geweest toen ze de deur opende, vertelde haar eigenlijk al dat ze alleen was, maar voor de zekerheid liet ze haar blik toch nog even snel door de ruimte gaan. Het zou jammer zijn als ze, na de hele weg van haar kamer naar de kelder van het Pokécenter ongezien afgelegd te hebben, toch nog door iemand opgemerkt werd. De kust was veilig. De zwartharige stapte nu helemaal naar binnen, een bundeltje kleding onder haar armen en haar blote voeten kletsend op het beton, en trok de deur achter haar dicht. Het was niet dat ze mensenschuw was en daarom anderen wilde vermijden – met een praatje maken had ze geen enkel probleem, ondanks dat ze liever op zichzelf was dan zich in een grote groep bevond – maar op het moment was ze niet echt gekleed om mensen onder ogen te komen. Het meisje liep namelijk rond in een hemd en onderbroek, en dat was zeker niet omdat ze het warm had gehad. Nee, dit meisje had tot voor kort niet de middelen gehad om meer dan één set kleding te verkrijgen, en nu ze die wel had, was het haar zo ongewoon dat ze steeds weer vergat om er gebruik van te maken. Dit hield ook in dat ze zich minstens een keer per week in het washok van een Pokécenter moest verschansen om ongeveer een uur te wachten totdat haar enige kleding weer schoon en droog was. Het was een hele opgave om zonder gezien te worden een Pokécenter te doorkruisen en tijdens het wachten in de over het algemeen muffe, spaars verlichte ruimtes zat er altijd een onrustige kriebel in haar buik omdat alle geluiden dichtbij klonken en verdacht veel op voetstappen leken als dat was wat je vreesde, maar het was inmiddels een deel van haar routine geworden.

Het meisje maakte voor de zoveelste keer de mentale notitie binnenkort echt kleding te gaan kopen en stapte vlug naar de wasmachine, die in een hoek van de kleine kamer stond. Ze omzeilde op elkaar gestapelde lege wasmanden en hoopjes wasgoed voordat ze bij het apparaat aankwam en het deurtje open kon gooien. Het bundeltje dat ze onder haar arm gehouden had, verdween in de trommel. De zwartharige zakte door haar knieën en begon het juiste programma in te toetsen. Of nou ja, of het echt het juiste programma was voor een spijkerbroek en een vest gemaakt van een compleet andere stof wist ze niet zeker, maar het was in ieder geval het programma dat het kortst duurde. Het apparaat begon te ronken en te schudden, en door het glas in het deurtje was te zien dat haar kleding in het rond gegooid werd. Nu was het wachten. Een kleine berg sokken zonder wederhelft ontwijkend, richtte het meisje zich weer op een leunde een eindje van de wasmachine verwijderd tegen de muur aan. Ze gaapte. Extra vroeg opstaan zorgde er misschien voor dat ze minder alert was, het betekende ook dat er minder mensen door het Pokécenter rondliepen en dat minder mensen zich in de kelder zouden begeven. Toen de deur van de wasruimte openging, verscheen er dan ook een verbaasde uitdrukking op haar gelaat. Ze had geen stappen gehoord en kon nu moeilijk de deur dichthouden zodat het leek alsof hij op slot zat, zoals ze voorgaande keren wel eens had moeten doen. Haar beste kans zou zijn om een verstopplek te vinden en te wachten tot wie de deur open had gedaan weer wegging. Het meisje zette zich af van de muur en speurde om zich heen, maar het was al te laat. De deur zwaaide open en onthulde een persoon die haar onmogelijk niet kon zien. Oh Acreus, nee. Ze kon wel door de grond zakken.

& Taylor Marchetti!

Kwaad was misschien niet het beste woord dat Taylor voor haar humeur kon gebruiken. Nee, haar huidige humeur kon het beste met iets milder worden omschreven, maar ook met iets dat waarschijnlijk langer zou blijven hangen als er geen afleiding voor haar kwam. Woedend was ze in ieder geval niet. Misschien teleurgesteld? Nee, daar was ze toch een beetje te boos voor. Chagrijnig. Dat was het woord dat Taylor zich op dat moment bedacht - en ook nog een woord dat perfect bij haar huidige humeur paste. Waarom ze chagrijnig was? Het was vroeg. Niet op de 'ik lag zo lekker te slapen' manier, maar op de 'dit had me beter later op de dag kunnen overkomen' manier.

Hoe ze zich in deze situatie had verzeild gekregen was heel simpel. De blondine had de nacht doorgehaald met wat sleutelwerk en helaas was het een voorwerp geweest dat ondanks zijn kleine omvang toch flink veel olie bezat. Taylor had de hele kamer bij elkaar gevloekt toen ze een verkeerde beweging had gemaakt en de olie over haar favoriete shirt heen vloeide. Misschien dat ze zelfs mensen had gewekt, maar dat liet haar koud. Haar shirt was geruïneerd. Niemand verdiende dan nog slaap.

Met flink wat gegrom en gestamp was ze naar het washok van het pokécenter gelopen, al had ze haar gestamp wel gestaakt zodra ze beneden aankwam, want hier kon ze niemand opzettelijk wekken. Jammer, maar het was niet anders. Ze kon zich vast wel op een andere manier vermaken. Taylor had de gedachte nog niet afgemaakt en de deur nog niet helemaal open of ze zag opeens een onbekend figuur half naakt in de ruimte staan. Well... Dat was onverwacht; en niet het soort vermaak dat ze origineel in gedachten had. De blondine liet haar blik Door het washok glijden, maar zag niemand anders staan. Huh. Interessant. "What the Dickens?" was het eerste dat haar mond verliet, nog steeds in de war van de hele situatie. "Wil ik het wel weten?"

Ze kon het niet alleen, ze deed het ook. Mentaal verdween Lynn door de betonnen vloer, de aarde in, naar de hete kern van de planeet, die dezelfde dieprode kleur moest hebben als de blosjes op haar wangen. Ze had sterk de neiging om haar armen om zich heen te slaan, maar ze wist dat ze dan nog steeds even onbedekt zou zijn. "Het.. Het is niet wat het lijkt," reageerde ze haastig, zichzelf meteen daarna vervloekend. Dat was precies wat mensen zeiden als het juist wel was wat het leek. Kon ze dit nog meer verpesten? Haar toenemende ongemakkelijkheid maakte het onmogelijk de blondine nog langer aan te kijken, en daarom wendde ze haar blik maar af, zoekend naar iets anders om haar aandacht op te richten. Iets dat haar er niet pijnlijk bewust van maakte dat ze hier half in haar blootje stond, en dat er iemand in dezelfde ruimte was om dat te kunnen zien.

De belichting in het washok was misschien niet zo goed als op de begane vloer of in de hallen van de kamers, maar het was nog steeds fel genoeg om de schaamte van het meisje af te lezen. Niet per se uit de blik die Taylor nu werd toegeworpen, maar juist door de kleur die haar gezicht nu had aangenomen. Dat was onmiskenbaar rood en dat was geen truc van het licht, want het verschilde ontzettend met de normale huidskleur van het meisje. Dat was wel te zien aan… Wel, aan de rest van haar lichaam. “Natuurlijk niet,” reageerde de blondine droogjes. Van alle excuusjes die ze had moeten verwachten, was dit nummer één. “Dat is het nooit.” Inmiddels was ze haar shirt wel compleet vergeten – haar aandachtspunt nu de vreemdelinge die midden in het washok stond. “Maar vertel eens, want ik wil het heel graag weten, wat is het dan wel?” Taylor begreep het namelijk niet echt. Ze was hier alleen, dus… Oh. Oh Arceus. Oké, ze moest echt van de sin-train afstappen. Dat zou wel eens tijd worden.

Het zou heel erg opvallen als ze een aantal willekeurige kledingstukken van de bergen op de grond pakte en die aantrok. Het zou heel erg raar staan en er hoogstwaarschijnlijk voor zorgen dat ze zich alleen nog maar ongemakkelijker zou voelen, maar toch overwoog Lynn het. Ze hield er niet van om zo onbedekt te zijn, er was een reden waarom ze zo goed als altijd lange, oversized kleding droeg. Het hielp niet dat ze het gevoel had dat de blondine naar haar staarde, wat het voor haar vele, vele malen ongemakkelijker maakte. De droge manier waarop gereageerd werd, had Lynn kunnen verwachten. "Ik lieg niet," mompelde ze als reactie, bijna onverstaanbaar, waarna dan toch de vraag gesteld werd die ze gevreesd had. In uitleggen dat ze maar één set kleding had omdat ze een jaar geleden zo goed als geen inkomsten had gehad, had ze nogal weinig zin. Daarnaast wist ze vrijwel zeker dat haar uitleg de situatie alleen maar beschamender zou maken, maar veel andere opties had ze niet. Er was geen leugen die een logischere, minder ongemakkelijke verklaring kon geven voor dat ze halfnaakt in een washok stond. Ze wist het op te brengen de blondine voor enkele seconden aan te kijken voordat ze wat onbeholpen naar de wasmachine gebaarde. "Al mijn kleren zitten in de was en.." Ze haatte het zo dat ze niet uit haar woorden kon komen. In bijna iedere andere situatie kon ze met gemak de schijn ophouden dat ze zich helemaal niet ongemakkelijk voelde en dingen uitleggen of bij elkaar liegen zonder een spier te vertrekken – met dank aan een aantal jaren leren in de praktijk op straat – maar nog nooit had ze dat in haar ondergoed hoeven doen. Dat ze niet zo op haar uiterlijk gesteld was, kwam pijnlijk duidelijk naar voren.

Het meisje mompelde iets dat Taylor niet helemaal kon verstaan. Hoewel het haar ergerde dat ze niet goed had gehoord wat er werd gezegd, koos ze ervoor om er geen opmerking over te maken. Misschien wilde ze wel niet eens weten wat de vreemdelinge had gemompeld – ze had immers vaak spijt van dit soort dingen als ze er wel op in ging. De uitleg kwam echter uiteindelijk toch en Taylor’s blik veranderde meteen naar iets dat op begripvol moest lijken. Daar was ze niet echt goed mee aangezien ze niet vaak begrip had voor iemands problemen, maar dit snapte ze zo pijnlijk goed dat ze geen gemene opmerking over haar lippen kon krijgen. “Ah,” begon ze simpelweg. Dat het meisje overkwam alsof ze een hekel aan zichzelf had, negeerde ze zo goed ze kon. Het had immers geen zin om daar sympathie voor op te wekken of te tonen – want naar haar ervaring vonden de meeste mensen dat niks. Bovendien was sympathie nog zo’n begrip die ze alleen maar kon spellen en dat was dat. Taylor liep nonchalant naar een lege wasmachine en trok zonder pardon haar eigen shirt uit, zich enkele tellen geleden herinnerend dat die ook in de was moest. “Mijn broek hoeft niet in de was, maar nu staan we kinda quitte, ‘kay?” Het shirt verdween de machine in en Taylor zette hem aan zodra alles daar klaar voor stond. Daarna ging ze op de machine zelf zitten. “You know – ik ben nooit gesnapt, maar ik heb ongeveer in hetzelfde schuitje gezeten. Alleen ik ging ’s nachts en niet ’s ochtends vroeg. Dronkenlappen zijn beter te vermijden dan vroege vogels.”

Tussen alle reacties die Lynn voorspeld had, zat die van de blondine niet. Met grote ogen keek de zwartharige toe hoe het meisje haar shirt uittrok alsof het niets was, en ze het ding vervolgens in de wasmachine deed. In een reflex wendde ze haar blik af. Ze was er nog niet helemaal uit of dit haar minder ongemakkelijk, of juist nog ongemakkelijker maakte. In ieder geval zouden de blosjes op haar wangen voorlopig nog niet verdwijnen.

Misschien verbaasden de woorden die de blondine sprak haar wel nog meer dan haar acties. Aangezien ze te overrompeld was om iets te zeggen, bleef ze in eerste instantie zwijgen. Lynn waagde echter wel nog een blik op de persoon, waarna ze besloot dat ze nu wel klaar was met dat verlegen gedoe. Ze moest zich maar gewoon vermannen, sprak ze zichzelf in gedachten toe. "Je ziet het niet aan je," besloot ze te beginnen, haar best doend de ongemakkelijkheid in ieder geval uit haar stem te bannen. "Bedankt voor de tip, in ieder geval. Ik zal hem binnenkort gaan toepassen, want dat is blijkbaar wel nodig." Met het begin van een glimlach probeerde ze aan te duiden dat het grappend bedoeld was, al was ze wel echt van plan haar manier van zaken te veranderen. Het liefst liet ze deze situatie zich niet nog een keer voorkomen.

Het was niet aan haar te zien. Ondanks dat Taylor wist hoe het was om niet veel te makken te hebben en daarom van een klein beetje te leven, was ze niet van plan om niet te plagen. Schaamte kende ze zelf totaal niet en dat was niet echt weggegaan in huize Marchetti. “Dat zal ik opvatten als een compliment,” grijnsde ze eerst. “Maar dat komt eigenlijk omdat ik nu meer kleren kan kopen.” Dat ze was geadopteerd liet ze maar achterwege. Dat onderwerp liet toch wel een bittere nasmaak in haar mond achter, zelfs al was het de harde waarheid waar Taylor wel mee kon leven. Ze wilde gewoon geen buitenbeentje zijn, dat was alles. De blondine haalde nonchalant haar schouders op en leunde wat achterover op de wasmachine. Deze had zich inmiddels gevuld met water en was bezig met het wassen van haar shirt. “Neh, het kan niet altijd goed gaan,” reageerde ze simpelweg. Haar mondhoeken krulden weer omhoog. “Ik werd een keer bijna betrapt, maar dronken mensen geloven alles.” De details gaf ze nog maar niet prijs. De herinneringen alleen al waren genoeg om haar te doen giechelen als een klein kind die gekieteld werd.

Gemakkelijk voelde ze zich nog niet, maar Lynn wist wel te glimlachen toen de blondine zei haar opmerking maar als een compliment te zien. Ze had net haast onbewust een meisje op haar uiterlijk gecomplimenteerd, drong tot de zwartharige door. Dat was een eerste keer. "Kleren maken niet je hele uiterlijk," reageerde ze, kalmer dan eerst. Bij haarzelf dacht ze nog weleens een schaduw van haar ingevallen wangen te zien. Ze dacht dat niet over de blondine te kunnen zeggen die op de – nu met water gevulde – wasmachine zat. Om zichzelf een wat meer ontspannen houding te kunnen geven, liep Lynn naar de wasmachine waar haar kleding in zat, waarna ook zij op het ding plaatsnam. Nu ze in plaats van recht in het zicht te staan naast de enige persoon zat die haar in haar ondergoed zou kunnen zien, kwam ze iets meer tot rust. "Oh?" Haar toon was geïnteresseerd en haar blik stond vragend. Een verhaal was altijd een goede gespreksstarter, immers. Daarbij zou het haar hopelijk iets van haar onbedektheid afleiden.

Taylor knikte instemmend. “Nee, dat klopt,” reageerde ze nonchalant op de woorden. Kleding was één van de vele dingen die haar leven beter hadden gemaakt. Het was zeer zeker niet het enige dat de Marchetti’s voor haar hadden gefixt. “Maar het betekent dat ik meer voor mezelf kan zorgen omdat ik meer geld heb,” grijnsde ze naar de zwartharige. Deze kwam naast haar op haar eigen wasmachine zitten en liet merken dat ze geïnteresseerd was in het verhaal dat de blondine net had aangeknoopt. Taylor lachte even bij de herinneringen. “Well, ik stond net als jij in het washok al te wachten op m’n kleren, maar toen stommelde een dronken jongen naar binnen. Ik kon nog net ongezien ergens achter gaan zitten,” sprak ze tegen het meisje. De grijns verliet haar gezicht niet. “Hij wilde niet weggaan, dus toen besloot ik om dat heel simpel op te lossen: Ik gilde. Op zo’n ijzingwekkende manier, weet je wel? Alsof je een gemartelde geest hoort.” Ze hoefde denk ik niet te zeggen dat de jongen zich kapot schrok. “Hij zocht rond,” sprak Taylor, waarna ze een impressie van zijn stem probeerde te doen. Bang klinken ging haar niet perfect af, maar zo kon ze de mood wel zetten. “Ha-Hallo? Is er iemand hier? … Ik ben hier alleen om te slapen! Ik wil geen ruzie met een geest!” De blondine kon het niet laten om weer te lachen.

“Ik gilde nog een keer van een andere plek, want ik wilde niet dat hij me zag, dus ik moest ook de ruimte rond lopen. Hij werd echt heel bang. Ik dacht echt even dat hij in zijn broek zou plassen, maar hij ging niet weg.” Dronken mensen konden heel raar zijn. Taylor kon het weten, want ze had haar zus vaak zat bezopen gezien. Toen die een keer zo thuis kwam, vroeg Nicky of ze de tijd wel kon zeggen, dus toen draaide de brunette zich vol overtuiging om en vertelde de tijd dat ze niet dronken was. De blondine deed weer een impressie. “Asjeblieft. Ik wil gewoon even snel mijn ogen dicht doen. Wat moet ik daarvoor doen?” Ze kon met moeite haar lach inhouden, maar ze ging gewoon door. “Dus ik dacht; het is maandag. Screw it. En toen gilde ik zo hard en bloeddorstig als ik kon dat ie weg moest gaan. Hij rende als een speer door de deur.” Taylor had hem nooit meer gezien, maar ze kon zich alleen maar voorstellen hoe die ochtend erna zou zijn gegaan. Wie weet hoe lang hij had geprobeerd om zijn vrienden ervan te overtuigen dat hij niet gek was. In tegenstelling tot een paar tellen terug lachte ze weer. Dat gezicht zou ze nooit meer vergeten.

Omdat Lynn niets meer toe te voegen aan of tegen de woorden van de blondine in te brengen had, knikte ze begrijpend. Aan de lach die niet veel later opklonk, dacht de zwartharige te weten dat er een aardig verhaal zou volgen, wat de reden was waarom ze voorzichtig wat achterover leunde om haar rug tegen de muur te kunnen laten rusten.

De verbazing zette in toen ze hoorde dat het eerste waar de blondine aan dacht als middel om iemand weg te krijgen schreeuwen was. Ze kon zich niet voorstellen dat dat haar eigen eerste ingeving zou zijn, wat waarschijnlijk verklaarde waarom het haar wat ongewoon leek. Zij was echter niet degene die daarover mocht oordelen, vond ze. Als het werkte, dan was het goed. Bij de impressie van de jongen verscheen er een glimlachje op Lynns gelaat. "Slapen in een washok, huh," merkte ze met een hint van geamuseerdheid op. "Dronken keuzes zijn apart."

"Wow," begon Lynn uiteindelijk toen het verhaal helemaal verteld was. Ze kon het niet laten om te grinniken. "Dat klinkt als een wilde nacht voor jullie beiden. Denk je dat nog een keer zou kunnen als ik ooit nog eens in zo'n situatie terechtkom?" Vervolgde ze grappend. Ze zag het zichzelf nog niet doen, maar het ging om het idee.

Slapen in een washok vond het meisje kennelijk al vreemd. Taylor grinnikte zacht. “Yeah, well, ik heb mijn zus al vreemdere dingen zien doen met iets teveel op,” reageerde ze geamuseerd. Tiffany was niet echt op een vervelende manier dronken – vond zij dan. Vooral niet omdat de blondine hele mooie foto’s en filmpjes kon schieten wanneer het weer eens zo ver was. Bovendien beleefde ze nog wel eens wat avontuurtjes met een dronken zus. Niemand had dan nog een verantwoordelijkheidsgevoel en dat was precies wat de blondine ook nuchter miste. Dat liet ze wel blijken met het verhaal dat ze nu vertelde, in ieder geval.

Haar metgezel vond het in ieder geval ook amusant. Dat was mooi, want Taylor kreeg ook vaak te horen dat ze niet zulke slimme keuzes maakte of dat haar humor te sadistisch was. Zoiets als dit, echter… Dat kon je toch niet laten lopen als de kans zich voor je voeten wierp? De blondine haar mondhoeken krulden omhoog tot een grijns bij het horen van de vraag. “Vast wel. Ik kan het je wel leren,” grapte ze. Hoe klein zou de kans wel niet zijn dat de zwartharige het bij dezelfde persoon zou doen? Veel te klein, maar ze kon het niet laten om erover te fantaseren.

De zwartharige grinnikte. "Wil ik daarnaar vragen, of is het beter van niet?" Waarschijnlijk dat tweede, als ze het in moest schatten. Ook omdat het verhaal nog niet afgelopen was en ze het bot vond om de blondine lang af te kappen. Dat, en ze was nu wel nieuwsgierig geworden naar de afloop.

Ze kon leren om te gillen. Even keek Lynn verbaasd, maar daarna grinnikte ze alweer. "Ik bedoel, als je daar zin in hebt.." Ze was iemand die eigenlijk nooit gilde. Zelfs als ze ergens van schrok was haar eerste reactie niet om te gillen, maar kromp ze alleen iets in elkaar. Waarom wist ze niet precies, maar het maakte dat Lynn automatisch het voorstel van de blondine als een grap had gezien, en in grappen ging ze makkelijk mee.

De brede grijns die op haar gezicht verscheen toen Tiffany het onderwerp werd, kon Taylor niet laten. “Nou, ik heb eigenlijk heel veel keuze,” sprak de blondine. Het was bedoeld als geruststelling dat lang niet alle verhalen even erg waren en dus koos ze er eentje uit die misschien wat onschuldiger klonk dan de andere situaties. “Ze nam een keer mijn Holocaster mee in plaats van de hare en nu heb ik een foto erop staan die iemand van haar heeft genomen toen ze aan het armworstelen was met één of andere kerel,” begon ze haar uitleg. Het klonk nog heel gewoontjes nu. “Ze zien er heel erg dronken uit en het feit dat ze aan het armworstelen zijn op het verschoontafeltje voor baby’s van een dames-wc maakt het niet veel beter.” Dat was wel een mooi voorbeeld van slechte keuzes tijdens dronken avonden. Taylor had geen flauw idee wat zich verder had afgespeeld, want toen ze ernaar vroeg, kon Tiffany het zich spontaan niet meer herinneren. Of dat echt het geval was, of een leugentje om bestwil, daar was ze nog altijd niet over uit. “Ik kan je de foto wel laten zien. Het is eigenlijk mijn wallpaper.”

De verbazing kwam niet heel positief bij haar over, maar de zwartharige stemde uiteindelijk toch in. Half. Niet heel enthousiast, maar Taylor kon het haar in ieder geval wel leren. Met een goofy grijns op haar gezicht ging ze rechter zitten en gebaarde ze overdreven met haar handen. “Oké, nou, de truc is om het vanuit je tenen te laten komen. Je moet echt spanning zetten,” legde ze uit. Hoe zette je eigenlijk spanning? Ze viel even stil. Hm. Hier had ze beter over na moeten denken.

De blondine had veel verhalen om uit te kiezen. Even trok Lynn verrast haar wenkbrauwen op, maar al snel kwam het meisje tot de conclusie dat ze dit antwoord wel had kunnen verwachten. Mensen die dronken, deden dat in de meeste gevallen regelmatig. Dat er dan ook veel verhalen aan verbonden waren, was vast niet ongewoon. Uit ervaring kon de zwartharige niet spreken, maar in haar hoofd klonk het logisch. Ook dit verhaal dat door de blondine verteld werd, faalde er niet in Lynn te laten grinniken. "Ongelofelijk," liet ze zich ontvallen, lichtjes met haar hoofd schuddend. Een glimlachje was nog steeds op haar gelaat te vinden, echter. Ze leunde iets meer naar achteren op de wasmachine; een onbewust gegeven teken van dat het grootste gedeelte van haar ongemakkelijkheid inmiddels weggeëbd was. Helemaal zou het niet verdwijnen – daarvoor was ze niet schaamteloos genoeg – maar de verhalen gaven haar de afleiding die ze nodig had om een normaal gesprek te kunnen voeren. "Zo te horen is je zus in veel interessante situaties terechtgekomen met dank aan drank." Het was niet genoeg om Lynn over te halen het zelf ook eens te proberen zodra ze ouder was, daarvoor hechtte ze teveel waarde aan helder blijven, maar er verhalen over horen was wel plezierig. Hopelijk vond de zus van de blondine dat ook nog wanneer de ochtenden die op de avonturen hadden gevolgd aangebroken waren. Ergens was Lynn verbaasd dat haar aangeboden werd om de foto te zien, maar haar nieuwsgierigheid overtrof dat. "Als het niet teveel moeite is, dan graag," sprak ze terwijl ze zich naar de andere wasmachine boog om het plaatje te kunnen bekijken.

Oh. Ze.. Ze kreeg een echte uitleg. Dat was niet de bedoeling geweest. Lynn was van plan dit kenbaar te maken, maar zag toen de gezichtsuitdrukking van de blondine. Het plezier dat het oudere meisje hier zo te zien in had, wilde ze haar niet ontnemen. Ze zweeg, een voorzichtige en ook een klein beetje nerveuze glimlach speelde om haar lippen. Zo erg kon het niet zijn, toch? "Oké," reageerde de zwartharige, waar ze na een korte pauze op liet volgen: "Hoe doe je dat?"