{ Step one, set me on fire

De roodharige had zich aan de afspraak gehouden en stond zichzelf nu om te kleden. Ze had het jurkje erbij gepakt en nog altijd met lichtte tegenzin aangetrokken. Maar je moest wat over hebben voor gratis eten en koffie. Daarbij had ze het huis van des betreffende nu al meerdere keren overgenomen dus ze mocht wel eens wat fanservice terug doen. Ragya nam ondanks de situatie gewoon haar spullen mee in de zwarte rugzak, aangezien ze geen plek had die ergens anders te laten. Daarbij gingen ze maar pizza eten, dus ze kon het ding gewoon onder een tafeltje zetten. Eenmaal klaar wenkte ze Aldrei, die geduldig op haar had gewacht, en liepen ze samen naar het hotel toe waar Lucian verbleef. Eenmaal in de al bekende lobbie keek ze wat rond en ging hierna wat onhandig zitten, niet gewent zijnde aan het feit dat ze hier fatsoenlijk moest doen en benen bij elkaar zat moest houden. Respect voor iedereen die dit wel volhielt. Aldrei keek even naar de vrije plek op de bank, leek even te twijfelen en besloot toen alvast richting de gang te lopen waar Lucian vandaan moest komen. De vos had er een slecht gevoel over, maar dat gebeurde wel vaker.

De roodharige wachtte netjes in de ruimte die ze ondertussen wel begon te kennen. Zoals iedere lobbie was deze meteen een wachtruimte. De banken waren daarom dus redelijk comfortabel en kreeg Ragya het voor elkaar zelfs nog prettig te zitten ook. Wat voor haar nu een redelijk wonder was op het moment. Ze had haar tas even op de grond gezet. Voor een deel was het wel makkelijk, altijd al je bezittingen bij hebben. Natuurlijk had ze nog een paar grote dingetjes die niet heel makkelijk mee gingen, maar daar vond ze dan wel iets op tijdens het langere reizen. Nu hoefde ze daar echter niet aan te denken, ze ging nu eten met Lucian. Ze vond het jurkje allemaal iets te netjes en te strak naar haar zin, deze had haar ook meteen gedwongen haar haren wat wat netjes te doen, omdat het er anders niet uit zag. Over het algemeen zat ze hier gewoon deftig te wezen voor haar doen. Ondertussen was Aldrei weer verder gegaan me rondlopen, en voor de verandering eens begonnen met opwachten. Ze wist dat de jongen deze kant zou opkomen, dat deed hij altijd. Het was gewoon de makkelijkste route naar beneden. Er was ook een langere weg, wist ze uit eigen ervaring. Het duurde niet lang voor ze de ander en diens vos rook, waardoor haar kop meteen omhoog ging en haar oren naar achteren. Ze blokkeerde even de weg en keek de ander onheilspellend aan. Hoewel ze gokte dat de ander haar niet verstond gromde ze dat hij niks moest gaan proberen, want ze zou niet terugdeinzen voor fysiek geweld. Het was gewoon omdat ze er geen goed gevoel over had, misschien omdat het al later was op de dag en ze de ander hoe dan ook niet vertrouwde. Ze leek nu net zo’n over beschermende ouder die iets tegen de date van hun dochter zei dat hij uit moest kijken. Maar na haar dreiging die wel ongeveer over moest zijn gekomen snoof ze even uit en ging toen in een drafje terug naar Ragya, zo de weg weer vrij makend.

Ze voelde zich wat ontplaatst in de mooie ruimte. Alles was zo netjes en gastvrij met lichtte kleuren en dan zat zij daar ineens het beeld te verpesten. Niet zo zeer om de rede die je zou denken, maar eerder omdat de ruimte leek als zo’n kamer waar je niet in mag komen. Degene met de dure vloer en waar het goede service in gehouden werd. Bij haar thuis hadden ze er eentje gehad, en het leek er wel een beetje op. Het duurde niet lang voor ze Aldrei uit de gang zag komen, en aan diens houding kon ze al zeggen dat haar gezelschap voor de avond haar zo zou volgen. En het was waar, net toen de Ninetales bij haar ging staan zag ze Lucian en diens vosje de hoek om komen. Ze wou hem begroeten maar op dat moment kwam Khaleesi op haar af gerend. Ze glimlachte goedmoedig naar het rode beestje en aaide diens onder de kin en over haar rugje. “Hey Khaleesi, ga je ook mee?” Nog altijd deed ze haar best vrienden te worden met de Vulpix voor deze evolueerde. Tot nu toe leek het goed te gaan. Na de pokémon wat aandacht te hebben gegeven keek ze omhoog naar de grijns van Lucian, die er dus ook nog was. Ze bekeek hem even en herkende het jackje dat ze voor hem had uitgekozen, waardoor ze zelf ook lachte. Bij de vraag keek ze op haar koppige manier terug. “Ik kon het er toch niet op wagen dat je het koffiezetapparaat weg zou doen?” Ze stond op, trok haar kledingstuk goed en fronste lichtelijk bij dit proces. Hierna reek ze al uit naar haar tas, in de verwachting dat ze meteen weg zouden gaan.

Ragya keek tevreden bij de reactie van de andere pokémon, die hierna weer terug ging naar diens trainer. Nu viel haar pigmenloze blik op Aldrei, die tijdens de gehele handeling van aaien met een andere pokémon braakbewegingen had gemaakt. De roodharige trok een wenkbrauw op en haar vos rolde met diens ogen, waarna ze zich klaar maakte om te vertrekken. Ze checkte of ze niks was vergeten en volgde toen de ander naar de uitgang. Zoals ze had kunnen verwachten werd de deur voor hun open gelaten. In de verwachting dat de deur alleen open zou blijven voor haar trainster nam de Ninetales het op zich als eerste te passeren, waarna ook Ragya kwam. Ze wachtte even tot Lucian de deur weer dicht deed en volgde toen in de richting die hij aanwees. Zoals altijd en totaal niet verstandig was liep ze zonder jas rond, wat een raar zicht kon maken aangezien het winter was. Toch leek het haar niet te deren terwijl ze rustig verder ging en plek probeerde te vinden voor haar handen nu ze geen zakken had.

De roodharige keek een beetje om zich heen terwijl ze daar zo liepen. Ze was wel benieuwt naar welke pizzeria ze gingen, aangezien er meerdere goeie te vinden waren in de stad. Soms viel haar blik weer op de jonge Vulpix voor hun, die bijna het tegenover gestelde was van de hare. Deze liep grumpy naast haar was in zichzelf te grommen. Ragya was zich er dus niet eens van bewust dat haar onhandigheid op te merken was. Het was pas toen ze de hand van de ander voelde dat ze verbaast opzij keek. Wat the..? Toegegeven, het gaf haar een houding, en zonder er ook verder moeilijk over te doen nam ze de hand aan. Hierna draaide ze weer terug naar haar eerdere positie en kneep zachtjes in de hand van de ander. Aan de andere kant naast haar leek het nog niet opgemerkt te zijn, wat de situatie wat veiliger maakte.

Ze voelde het kneepje terug waardoor ze besloot dat het wel goed zat. Het voelde minder ongemakkelijk om zo verder te lopen, alsof ze iets had aan vast te houden als back-up. Het zorgde voor een zweem van een lachje op haar gelaat. Zo liepen ze verder tot ze eenmaal bij de plek van bestemming aankwamen. Ze zag het bordje van de pizzeria en ging er vanuit dat ze hier naar toe gingen. Het zag er niet echt geweldig uit, maar ze zou nooit moeilijk doen over eten. Als het goed smaakte wou ze er best wel voor op tuinstoelen gaan zitten. Maar net toen ze richting de deur wou gaan ging Lucian de andere kant op. Ze draaide zich mee met de ander en zag nu pas het restaurant, dat er zo goed uitzag dat ze zichzelf al blut voelde door ernaar te kijken. Wat ongelovig keek ze terug toen ze de blik van de jongen voelde. “Meen je dit?” Haar toon was hetzelfde als haar blik. Dit kon niet, hij hielt haar gewoon voor de gek en stond op het punt haar uit te lachen omdat ze erin trapte. Maar een betere zin leek ze niet te vinden terwijl ze naar het mooie gebouw keek en de mensen die er binnen zaten langs het raam.

Nou ja, kon hij het haar kwalijk nemen dat dit haar had verrast? Ze had pizza verwacht, niet eens goede pizza en nu stond ze hier voor een restaurant waar ze niet eens de naam van kon uitspreken. Bij de reactue van de ander had ze haar mond al geopend iets te antwoorden toen ze mee naar voren werd genomen. Ze slikte haar woorden in toen ze binnen kwamen bij de gang en gaderobe, waar een ober hun ontving. Lucian begroette de man terwijl ze zelf enkel knikte, het gevoel hebbend dat haar accent lomp zou klinken naast al dat luxe Frans. Al snel werd de reservering gevonden en liepen ze richting hun tafel toe. Aldrei, die tot nu toe even verbaast was als haar trainer, keek nu oplettend rond. Ze leek door te hebben dat ze hier niet ten volle borsten kon gaan grommen, maar dat weerhielt er haar niet van om dodelijk te kijken. De gouden vos sprong dus ook op een van de stoelen en ging hierop zitten, haar staarten netjes naast zich gevouwen. Terwijl ze liepen en de man iets Frans had gezegd keek ze even naar Lucian. “Wat zei hij, Dyrmaetur minn?” vroeg ze zachtjes, toch nieuwsgierig zijnde. Maar toen kwamen ze al aan bij de tafel en werd de stoel voor haar naar achteren geschoven, waar ze dus ook netjes ging zitten. Ze keek onder de indruk omhoog naar de bekende gouden ogen. “Ik moet toegeven, dit had ik dus niet verwacht” Besloot ze na haar lange stilte te zeggen. Wow, Ragya die eens geen woorden had, wat een rust,

Ze was blij dat ze even een snelle vertaling kreeg. Niet dat de woorden zo bijzonder waren in een restaurant maar het was gewoon fijner om te weten wat er was gezegd. Om het principe alleen al. Ze knikte dus ook even begrijpend terwijl ze aangeschoven werd. Hierna volgde ze de ander even met haar blik terwijl deze ging zitten. Ragya controleerde hierna even Aldrei, die nu gewoon een deadglare gaf aan Lucian en het hierbij liet tot hij ineens wat ging flikken. De Ninetales zag het verschil niet zo heel veel in tussen eetplekken, waardoor de jongen er nog goed afgekomen was. Eenmaal weer met haar aandacht naar haar gezelschap zag ze het bekende blousje en moest hierdoor grijnzen. “Ik vind nog steeds dat dit je veel beter staat dan je normale kleding’ sprak ze met pretlichtjes in haar rode blik, om zo te laten weten dat ze hem er goed uit vond zien vandaag. Complimentjes geven was nog niet helemaal haar ding. Bij de reactie van Lucian, die ook meteen weer haar bijnaam gebruikte, keek ze een beetje onhandig maar toch tevreden. Ze vond het een vreemde gedachten dat de ander dit allemaal gepland moest hebben een tijdje van tevoren. Maar het was zeker een leuke verassing geweest.