{ Step one, set me on fire

Het was moeilijk voor de roodharige. Dit waren dingen die alleen Aldrei wist, maar die sliep nu. En op de een of andere manier wou ze er toch vanaf. Het was juist haar zwaktepunt, een plek waar je haar kon raken. Je kon zeggen wat je wou, maar het litteken deed zijn taak goed. Ragya had het teken al weer willen bedekken. Ze vond het lelijk, ze schaamde zich er voor en ze was niet zwak. Ze was Rayata niet meer. Ze keek dus verbaasd op bij de aanraking van de ander. "M-maar.." stamelde ze terwijl ze van haar arm weer naar Lucian keek. Even sloot ze haar ogen. Nee, later zou ze hem meer vertellen. Nu niet. Wat verslagen legde ze het stukje stof op het nachtkastje. Ze kon niet uit meer woorden komen. De laatste keer dat het zo open was kon gerust 7 jaar geleden zijn. En zulke veranderingen maakte je niet zomaar.

Ragya leek pas door te hebben dat Lucian zo dichtbij was gekomen toen ze weer omhoog keek. Voor een deel had ze een ongenoegen op zijn gezicht verwacht. Het was niet mooi en ging niet meer weg. Maar zo'n reactie kreeg ze niet. In plaats daarvan voelde ze zijn hand en klonken zijn woorden dat ze zich niet moest schamen. Een moment lang keek ze in die gouden ogen, liet toen de hand los en omhelsde hem. Het was zo moeilijk, zich niet te schamen. Aangezien ze al haar falen en schandes op die lijntjes gooide. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en zei niks, maar dat hoefde ook niet. Ze wou hem bedanken, gewoon door nog geduldig te zijn met haar.

De roodharige had haar ogen gesloten en voelde de armen van de ander om haar heen komen. Ze wou niet meer loslaten, voor heel even wou ze zich gewoon goed en veilig voelen bij de ander. Rayga voelde een hand door haar haren gaan en ze lachte even vermoeid, wetend dat de ander het alleen zou voelen in haar lichaam. En hoewel ze zich er heel bewust van was dat ze nu zonder het verband liep, iets wat ze jaren had gezien als slecht, deed het geen pijn. Het was gewoon zoals het hoorde te zijn, een gevoelloos litteken, niks meer. Ze drukte zich nog wat steviger tegen de ander aan, om hierna weer te ontspannen. Er was niks meer nodig dan dit.

Ze voelde hoe Lucian weer ging liggen, en zonder tegen te werken ging ze mee. Uiteindelijk voelde ze het kussen weer onder haar en ze trok de dekens weer over hun heen. Deze waren weer koud geworden, maar ze had al genoeg warmte aan de ander, al kon ze de korte kippenvel niet onderdrukken. Nog altijd lag ze tegen de ander aan, haar handen nu bij zijn borst zodat ze niet klem onder hem kwam te liggen. Haar hoofd legde ze op zijn arm, terwijl ze hem even aankeek. Hij had zijn ogen gesloten. Zelf was ze ook moe, maar haar ogen waren al gewend aan de donkere ruimte. Ze had weinig licht nodig om nog iets te kunnen zien, waardoor ze Lucian nog kon onderscheiden. Haar hand ging even naar zijn gezicht waarna ze wat van zijn lange haren naar achteren veegde. Ragya kon nog niet gaan slapen, maar ze vond geen woorden. Uiteindelijk sloot ze haar ogen maar en ging tegen Lucian aan liggen. "Takk fyrir, dýrmætur minn" Klonk er zacht vanuit haar, het gevoel hebben dat alleen haar eigen taal de zin tot zijn recht zou laten komen.

De roodharige hielt na de woorden haar mond en bleef gewoon liggen waar ze nu lag. Ze was lichamelijk en emotioneel klaar om hier een winterslaap te houden. Maar ze kwam er niet toe aan. Vandaar dat ze luisterde naar de hartslag van de ander en hoe deze rustiger werd. Het regelmatige geluid voelde ze aangezien ze nog steeds tegen hem aan lag, en op zijn arm. Dit geklop zorgde er uiteindelijk voor dat ze in slaap viel. Het was voor haar heel wisselend hoe ze sliep, al was het met haar koffie consumptie al een wonder dat ze uberhoud al in slaap zou kunnen komen. Haar slaap was vrij licht op het moment, maar toch leek het erop dat ze de rest van de nacht wel zou doorkomen in de rustige hotelkamer.

Uiteindelijk was ze toch in slaap gekomen die diep genoeg was voor wat nachtrust. Maar dat kon ze niet over iedereen zeggen. Ondertussen was een bepaalde Ninetales wakker geworden, die vanzelfsprekend meteen omhoog sprong en naar haar trainer zocht. De vos was nogal beschermend en had er dus een hekel aan als ze wegviel. Want ja hoor, al snel viel diens ambere blik op een aanzicht die ze niet wou zien. Je laat ze alleen voor een paar uurtjes en je word wakker op zulke situaties. Kom aan mens, krijg eens wat standaarden. Zij ging toch ook niet met de eerste de beste charmante Ninetales naar de daycare? Maar goed. De vos was nu het bed op gesprongen en zette haar voorpoten tussen Ragya en Lucian in, zodat ze over haar trainer heen stond. Hierna keek ze de ander aan en begonnen haar ogen op te lichten, tanden al ontbloot. Ze had maar een poging nodig. Opvallend was dat ze expres niet gromde zodat de ander niet wakker werd. De roodharige was al zo erg aan de vos gewend dat ze hier niet eens meer wakker van werd, deze sliep nu nog vredig door.

Terwijl Ragya gewoon doorsliep ging Aldrei verder met haar werk. Bij de vraag van de ander trok ze haar lippen weer op in een geluidloze grom en wees met enkele van haar staarten naar de kleine ruimte tussen hem en diens trainster, die een hoop ruimte over liet voor haar eigen interpretatie. En dat was in dit geval geen goed idee. Hierna grauwde ze op zachte toon wat richting de ander en ging nu helemaal tussen hun in staan. Zonder ook maar oogcontact te verbreken ging ze tussen hem en de roodharige in liggen, waardoor ze dichtbij genoeg was voor flink wat schade aan te richten. Uitleg eisend met haar ferme blik, of gewoon de ander proberen weg te jagen, keek ze weer terug. In ieder geval had de Ninetales een enorme vorm van doorzettingsvermogen.