{ Step one, set me on fire

Bij de reactie van de ander grijnsde ze even, een bijna triomfantelijke blik in haar ogen te vinden. “Met alle plezier, ik zorg ervoor dat je stórkostlegur bent” Ze wou graag hetzelfde aanbieden, maar ze vertrouwde de ander niet genoeg met haar kleding. Het jurkje bijvoorbeeld was enorm mooi maar deze zou het daglicht niet vaak zien. Al was ze voor een deel wel blij dat ze hem nu aan had, het paste wel bij de omgeving hier. Ze nam de menukaart aan en liet haar blik hier even overheen gaan. Oké, ze kende niks. Gelukkig stonden onder de gerechten altijd de ingrediënten erbij geschreven, voor mensen die iets niet konden eten. Maar net toen ze hier wou kijken kwam ze erachter dat deze ook Frans waren. “Met kaas kan je weinig verkeerd gaan” Stemde ze in, terwijl ze verder zocht naar dingen die ze begreep. Toen dit echter niet bleek te gebeuren wachtte ze tot de ober aankwam voor hun bestelling, en ze antwoorde voor ze alles vergat; “Ik zou graag willen beginnen met Camembert. Hierna Provencaalse kip als hoofdgerecht en als nagerecht..” Oh damn, die ze had niet eens gekozen en ze moeten wel een keer bestellen. Ze keek wat hulpzoekend naar Lucian, aangezien ze niet eens wist of hetgene wat ze besteld had wel goed was. “Kies jij maar Lucian” Besloot ze dus ook resoluut, die wist in ieder geval wat hij deed en nagerechten leek haar toch wel meer zijn straatje.

Tijdens het bestellen was het mooiste nog geweest dat ze het helemaal verkeerd uitsprak. Nu kwamen er vast nog wel andere mensen binnen hier die de taal niet spraken, maar Ragya kreeg het voor elkaar met haar accent heel het woord te vervormen. Vandaar dat ze ook de gerechten aan had gewezen tijdens het bestellen, zodat de arme ober ook zijn werk kon doen. Ooit zou ze winnen van die Franse taal en het goed kunnen uitspreken. Ze luisterde dus ook naar hetgene wat Lucian bestelde, iets wat ervoor zorgde dat ze fronste en het op probeerde te zoeken in het menu. Echter was de manier waarop je het uitsprak bij de meeste gingen heel erg anders dan hoe het geschreven stond, vooral als Lucian ook nog het accent had. "Ik snap niet hoe je die woorden uit kan spreken" Sprak ze terwijl ze met haar hoofd schudde. Echter klaarde haar humeur al snel weer terug op terwijl ze verder rond keek naar de dingen die op de muur hingen.

Bij zijn woorden begon de roodharige zachtjes te grijzen, al voor zich zien hoe een mini Lucian zou praten. Wat plagend keek ze hem hierna terug aan. "Het zou me niks verbazen Dyrmaetur minn, als je ineens van de ene op de andere dag mijn taal kan" Tot nu toe was het de ander goed gelukt wat betreft verassen. Hierna keek ze opzij naar de Vulpix en het schattige aanzicht. Aldrei leek tegenover haar even te zuchten en sprong toen van haar stoel af, waarna ze verdween tussen de tafeltjes door. Ragya fronste tot de vos terug kwam met een kussen in de bek.

Zou toch wel mooi zijn, dat talen leren zo makkelijk zou zijn. In ieder geval sprak zijzelf er al redelijk wat, niet dat het haar hierbij hielp. Toch kwamen de voorgerechtjes eraan en met een of ander net woord zette de ober het eten voor hun weg. Nieuwsgierig naar wat ze had besteld keek ze naar haar bord. Ondertussen was Aldrei weer bij hun gekomen, deze deed een poging Khaleesi bij haar nekvel te pakken en zo de stoel af te zetten, om hierna het kussen erop te leggen zodat de kleine pokémon ook op tafel kon kijken.

Ragya keek naar het gerecht dat ze besteld had, wat eruit zag als een krokant rondje. Wat was het? Geen idee, ze was de naam al meteen weer vergeten zodra ze het uitgesproken had, maar het zag er in ieder geval te eten uit. Zelf pakte ze een mes en vork en richtte ze zich op haar eigen gerecht. Voorzichtig sneed ze erin en het ding barstte open zodat er een soort vloeibare kaas uit kwam. Ze prikte het erop en nam er een hap van, waardoor er een tevreden en zelfingenomen inruk op haar gezicht kwam. Ze had nog gewoon iets lekkers bestelt ook. Ze sneed een stukje af en legde die voor Aldrei op het bord weg, die ondertussen ook weer terug was gaan zitten. De Ninetales snuffelde er even naar en hapte er toen in.

De roodharige had haar aandacht redelijk gericht op het fatsoenlijk eten van een hoopje kaas. Dit kwam echter meteen goed toen ze het broodmandje in ogen kreeg dat standaard op de tafel stond. Met dit plan pakte ze er eentje uit begon de kaas hierop te gooien, zelfs al kon dit niet de bedoeling zijn van het gerecht. She didn't care. Ze keek hierna weer naar degene voor haar die nu zijn Vulpix aan het voeden was met een lepel. Well, that's cute. Aldrei leek echter wat te brommen over een schande van het ras zijn.

Toen ze eenmaal een goede manier had gevonden van dingen eten ging het redelijk snel, vooral als je ook nog een Ninetales naast je hebt zitten die ook mee at. Zo was de helft van haar gerecht zonder veel moeite verdwenen in Aldrei en nam ze de rest zelf mee met het broodje. Ze was nog maar net klaar toen de ober al weer kwam met het volgende gerecht. Ook Ragya knikte als bedankje en luisterde naar het Frans van Lucian. Het was raar iemand in een andere taal te horen praten, het liet hun accent meer uitkomen. Hetzelfde was over haar te zeggen, maar ze had het nog weinig gemerkt met andere. "Het is bijna zonde om op te eten" Het zag er ook fantastisch uit, maar haar maag werkte de opmerking al tegen. Net zoals Aldrei, die al naar voren leunde en een van de kippenbillen uit het bord viste en deze smakelijk begon op te eten.