Step two ..

» Stronger » with;

Nala haalde diep adem en opende haar ogen. Haar koperkleurige ogen richtte zich voor de zoveelste keer op de dubbele klapdeur links van haar. Zodra die open zou gaan zou ze de tweede gym officieel gaan uitdagen. Er zat verder niemand in de wachtruimte. Het zag er naar uit dat zij de enigste uitdager was voor de dag. Nala had dat waarschijnlijk te danken aan het feit dat ze enorm vroeg gekomen was. De klok boven de deur vertelde haar dat het bijna 8 uur was. Voor de verandering voelde ze geen spoortje slaap. Nee, ze was veels te opgefokt om slaperig te zijn. In haar zak wreef haar duim over de pokébal van Gin. Dit zou het aller eerste gevecht zijn van hem tegen een gymleader. Ik kan dit. Nee, wij, kunnen dit. Zei een klein stemmetje. Haar stemmetje. Ze haalde haar hand uit haar zak en knikte. We zijn een lange weg gekomen.. en hebben nog een lange te gaan voor we er echt zijn. “maar ik geloof in hem” fluisterde ze hardop tegen de vloer. De vloer sprak niet terug. Toen hoorde ze voetstappen gevolgd door even later twee deuren die open gingen. Een net geklede man stapte naar binnen en knikte begroetend naar Nala. “Goedemorgen, Grant verwacht u” Sprak hij beleefd. Nala voelde haar hart een meter of wat naar beneden vallen voor hij wild begon te kloppen. Dit was het! Nala stond op. “Zou ik even vijf minuutjes mogen?” Vroeg ze voorzichtig met een verontschuldigende blik. De man knikte en glimlachte vriendelijk. “Uiteraard” en hij stapte weer door de deuren terug en sloot ze achter zich. Nala haalde de pokéballs van Gin en Jerom uit haar zak en gooide ze op. Beide pokémon verschenen voor haar. Gin nam de strakke ruimte in zich op en wendde vervolgens zijn blik ongeïnteresseerde op Nala. Jerom die spande, zoals gewoonlijk, zijn spieren en kruiste zijn armen toen verwachtingsvol tegen zijn borst aan. Ze moest een beetje omhoog kijken om hen recht aan te kunnen kijken. “We hebben ons de hele tijd er op voorbereid maar het moment is dan echt hier, we gaan een gym uitdagen” Ze liet haar blik van Gin naar Jerom gaan toen ze dit zei. Jerom die werd meteen opgewekt en sloeg zijn vuisten tegen elkaar aan met een erg enthousiaste ‘Machhh’. Gin die bleef stil en hield zijn blik strak maar Nala zag in zijn ogen dat hij erg verward was door haar woorden. Hij had niet verwacht dat hij ook echt gekozen zou worden door Nala. “Niet zo maar een gym maar de rock type gym van Grant! Jullie moeten dus je er op voorbereiden dat de pokémon die je vandaag tegen gaat komen enorm sterker zijn dan wat je gewend bent” Jerom en Gin luisterde aandachtig naar haar woorden. Beide hadden ze nog nooit tegen een gym gevochten.. dit was een sprong voor haar in het diepe als voor hen. Maar ze vertrouwde hen onvoorwaardelijk. Ze konden dit. “We gaan vandaag knallen, ik heb vertrouwen in jullie dat we het halen gaan. Als we maar samen werken en terug denken aan onze training!” Zei ze verhit. Jerom spande instemmend zijn spieren in zijn armen aan en flexte ze nog enkele keren om te laten weten dat hij het er compleet mee eens was. Gin was even beheerst als altijd. Maar Nala kende hem beter nu en zag in zijn ogen dat er iets aan de hand was. “Laten we Grant laten zien wat we kunnen” Zei ze gewichtig en ze pakte hun pokéballs weer. Ze straalde Jerom terug maar wachtte nog even bij Gin. In plaats daarvan zakte ze door één knie tot ze ongeveer op ooghoogte was en keek ze hem recht aan. Gin kruiste zijn armpjes over elkaar en keek haar aan met een mengeling van hooghartigheid en neerbuiging. Elke dag had ze hem uit zijn bal gelaten. Had ze hem meegenomen op zo’n beetje alles wat maar mogelijk was. Ze had oefeningen gedaan die Kenneth haar gestructureerd had via de holocaster. Ook had ze hem in zijn waarde gelaten in veel dingen. Had ze hem laten zien dat ze absoluut niets zou doen zonder zijn goedkeuring. Dat waren kleine dingen zoals hem terug stralen na een gevecht maar ook grotere dingen zoals hem vragen of hij het prima vond dat ze naar een plek gingen waar veel mensen waren. Ze waren nu meer dan een maand verder. Bijna anderhalve maand en ze durfde zelfs te zeggen dat hij haar accepteerde. Haar aanwezigheid accepteerde. Ze durfde zelfs te zeggen dat hij haar begon te vertrouwen. En dat kleine flintertje vertrouwen wilde ze koste wat het koste niet kwijt raken. “Gin, je hebt al toestemming gegeven gister maar ik zag aan je dat ik dacht dat ik je in de maling nam. Well.. ben je er klaar voor? Ik meende wat ik zei gister en ik kies jou als mijn eerste pokémon om te vechten” Gin staarde haar intens aan zonder zijn blik ook maar één seconde af te wende. Nala hield haar adem in toen hij ongemakkelijk op zijn plek begon te schuifelen. “We hebben samen nog een lange weg te gaan, jij en ik, maar ik meen als ik zeg dat ik je volledig vertrouw en achter je sta” Gin zijn ogen werden groter voor ze zich achterdochtig vernauwde.

Was het mogelijk dat ze hem gewoon in de maling aan het nemen was? Dat ze het maar zei zodat hij goed zou presteren daar binnen? Het kon. Mensen waren allemaal stuk voor stuk beesten. Niet te vertrouwen. Vuil. En dan was er Nala. Sinds het gesprek met zwarthaar was ze compleet veranderd. Ze was zelfs.. draaglijker geworden. Gin zijn gevoel zei dat hij gewoon zoals altijd haar niet moest vertrouwen. Ze had bewezen dat ze te vertrouwen was maar dat hadden de mensen ook gedaan die hem hadden meegenomen. Voor die tijd had hij mensen vertrouwd en getolereerd. Kijk waar het hem gebracht had. Een deur ging open en een onbekende man stak zijn hoofd om de hoek. Gin wendde zich tot hem en keek wantrouwig van hem naar Nala. “Mevrouw, het is bijna tijd” Nala knikte. “Ik kom zo, nog 1 minuutje” De man verdween en Gin keek weer naar Nala. De gebruikelijke hoopvolle uitdrukking in haar ogen was weg. Normaal keek ze hem altijd zo aan als ze iets van hem wilde. Nu was haar blik.. anders. Hij kon gewoon lekker lopen zieken. De hele kans voor Nala verpesten. Zoals hij vaak had gedaan voor ze aardig begon te worden. Maar hiervoor had ze hem niet volledig vertrouwd. Nu deed ze dat wel. .. maar wat als het allemaal gespeeld was? wat als het niet allemaal gespeeld was?

Nala keek hem afwachtend aan. Dit moest ze goed doen. Hoe lang het ook duren zou. Ze wilde dat hij het maar begreep dat ze het meende en niet loog. Gin die zuchtte en wendde zijn blik uiteindelijk even naar de grond voor hij hem weer op haar richtte en knikte.

Nala borg de pokébal van Gin op en wenkte hem met een knikje van haar hoofd. Op zijn hoede volgde hij haar naar de deur. Ze duwde hem voorzichtig open en liep achter de man aan. Tot haar verbazing waren de lichten uit in de gym. Enkel kleine grond lichtjes die aan de rand van het veld stonden. Plots schoten alle lichten aan en kneep Nala haar ogen dicht tegen het felle licht. Ze wreef in haar ogen en keek op. Aan de andere kant van het veld stond hij. “Gegroet uitdager, welkom in de Cyllage City gym” Begon hij. Nala kende het riedeltje wel. Viola had hetzelfde gedaan. Gin hupte naar haar toe en kwam naast haar tot stilstand. Verwonderd nam hij de grote ruimte in zich op. Overal waren rostachtige structuren geplaats aan alle kanten van het veld. Tevens waren veel daarvan bespikkeld met van die dingen die je in op een klimwand zag zitten. Grant stelde zichzelf voor. “Gegroet, meneer. Mijn naam is Nala O’kane, herinner het, want ik ga je verslaan!” Goed, ze was misschien een beetje op zichzelf vooruit aan het lopen maar ze was enorm opgepept nu. Ze had vertrouwen in haar team, die ijzersterk geworden was in vergelijking met de eerste keer dat ze een gym had uitgedaagd. Ongetwijfeld zou het een uitdaging worden. Het zou alles behalve gemakkelijk worden, maar deze keer was ze voorbereid. Deze keer wist ze wat ze moest doen. Grant moest lachen om haar gedurfde reactie. “Vooruit, laat maar zien! Ik ben benieuwd, Nala O’kane” En met die woorden stuurde hij zijn eerste pokémon het veld op.

Nala pakte haar pokédex erbij en scande de dinosaurus pokémon. ‘Tyrunt, the Royal Heir Pokémon. Tyrunt's jaws are so big and powerful, it can crunch up a car. If it doesn't like something, it responds with a wild tantrum’ Verwonderd borg ze haar pokédex weer op. Vroeger in een kinderboek had ze gelezen over de Tyrunt en de Amaura. Fossiel pokémon die 100 jaren geleden leefde. Voor zover zij wist waren ze uitgestorven.. net als Aerodactyl’s en Kabutop’s en zo. Hoe kon hij zo een pokémon hebben? Nala haar ogen gingen naar Gin die naar voren hupte. Voor hij het veld op sprong keek hij nog even achterom naar Nala. Nala keek hem recht aan en glimlachte. “Je kan het, Gin” Gin draaide zijn kop snel om waardoor ze niet zijn uitdrukking zien kon. Hij sprong met een grote sprong het veld op en landde lenig op de grond. Hij keek op naar de Tyrunt en grijnsde toen breed met een boosaardige blik in zijn ogen. Hij zou die fossiel eens laten zien wat hij kon. De scheidsrechter aan de zijlijn stak twee vlaggen op en riep “Laat het gevecht beginnen!”. Hij sloeg de vlaggen naar beneden en kondigde daarmee de start aan.

“Tyrunt, laat deze dame maar zien hoe het gedaan moet worden. Ancient Power!” Tyrunt brulde en rotsen die waren omrand met een paarse gloed vlogen omhoog om vervolgens op Gin af te vliegen. “Ontwijk het met je Quick Attack” Gin schoot pijlsnel opzij en rende op de Tyrunt af. Hij wist met zijn snelle reactievermogen ze allemaal te ontwijken. Ze donderde hard tegen de grond en lieten groeven achter in de grond. Gin tackelde hem tegen zijn neus waardoor Tyrunt zijn Ancient Power attack staakte en achteruit wankelde. Hij richtte zich echter meteen weer op. Normale fysieke aanvallen deden vrij weinig tegen rock type pokémon. “Tyrunt. bide!” Gevaarlijk grommend werd Tyrunt omringt door een rode gloed. Zijn ogen glommen gevaarlijk. Nala zag haar kans. Nu hij stil stond kon Gin hem gemakkelijk raken met een water type aanval. Die deed ook nog eens veel schade. “Doe je Scald aanval” Gin bracht zijn handen naar zijn mond en begon een hete straal water te vormen. Toen hij die afvuurde stoomde hij van de hitte. Toen hij de Tyrunt raakte vertrok zijn gezicht van de pijn maar bleef hij staan. Hardnekkig ontving hij de aanval. Zijn ogen begonnen intenser te gloeien. Grommend hief hij zich op, kwader dan voorheen. “Doe het nogmaals Gin!” Riep ze. Gin gehoorzaamde. De tweede hete straal liet een brandwond achter op de schouder van de Tyrunt, zag Nala tot haar vreugde. Tyrunt hief zijn kop op en alle rode energie die om hem heen had gekringeld trok naar zijn opengesperde bek waar een rode bol verscheen. Toen hij die afvuurde liet het een verbrand pad achter waar hij langs de grond schuurde. Gin werd geraakt en naar achter geblazen. Ze hadden recht voor Nala gestaan toen dit gebeurde en moest ze haastig opzij duiken. Ze slaakte een kreetje en dook opzij, de hitte van de aanval voelde ze langs haar gaan. Met grote ogen keek ze achterom naar de muur waar een brandplek zat. Haar koperkleurige ogen wendde zich tot Gin die overeind was gekrabbeld. Zijn ogen spuwde vuur. “Gaat het, Gin?” Riep ze geschrokken. Ze zag dat hij pijn had maar hij schudde het af en negeerde haar. “Wil je al opgeven?” Riep Grant haar toe, vals grijnzend. Nala balde haar handen tot vuisten. “Nee! Bij lange na niet” Gin slaakte ook een kreet en richtte zich op. Grant grinnikte. “Je arrogantie word je val, meisje, Tyrunt! Draco Meteor!” De fossiel pokémon opende zijn muil en schoot een grote bol recht omhoog die oranje oplichtte. Toen hij dreigde het meters hoge plafon te raken knalde het uit elkaar in een explosie van tien kleine meteoren die ongeveer net zo groot waren als hij zelf. “Bevries ze met je Blizzard aanval!” De hitte die af kwam van de meteoren die naar benden stortte werden volledig teniet gedaan met de ijskoude luchtstroom die los werd gelaten. Nog maar enkele keren had ze Gin deze aanval zien doen en elke keer dat hij hem gebruikte werd hij krachtiger. Een sneeuwstorm vulde het strijdveld en bevroor de meteoren ter plekken. Toen ze neerstortte lieten ze diepe kuilen achter. IJs kleefde aan het plafon en aan de muren en liet een schittering los over het veld. Nala keek naar Grant die duidelijk dit niet verwacht had en verbaasd om zich heen keek. Nala grimaste. Ik ben niet de beginner meer die de eerste gym uitdaagde, ik heb geleerd. “Goed zo, Gin! Dat was geweldig!” Riep ze naar de kikker pokémon. Die keek om. “Ik wist dat je het in je had!” Juichte ze. Grant kwam weer bij zinnen. “Het is nog lang niet voorbij, Tyrunt, bite!” Nala loog niet. Gin hoorde het. Misschien waren ze nog niet zo’n slecht team. En op dat moment begon hij wit op te lichten. Nala haar gezicht lichtte op en ze begon breder te glimlachen dan ze ooit gedaan had. Haar koperkleurige ogen glommen van emotie toen de gloed wegtrok en Gin niet langer een Froakie was maar een Frogadier. Ja, ze hadden nog een lange weg te gaan samen.. maar ze hadden in ieder geval samen de aller eerste stap gezet.


Gin was nu een Frogadier, die nog steeds overmannen was door het feit dat hij geëvolueerd was, en zag niet op tijd Tyrunt aankomen. Zijn sterke kaken sloten zich krachtig om hem heen en hij slaakte een kreet. Nala sloeg haar handen voor haar mond maar besefte ook vrijwel meteen dat het nu geen tijd was om geschrokken te zijn. Dit ging niet langer alleen om Gin of alleen om haar. Zij wilde dit gevecht en zij zou hem moeten afmaken. Zij en haar pokémon. “Hou vol, doe je Round aanval!” Gesterkt door de pijn creeërde Gin met zijn vrije hand groene en rode cirkels die tegen de Tyrunt aanvlogen. Die liet hem los en gromde van de pijn toen de luide melodiën, die niemand behalve hij horen kon, in zijn oren dreunde. Gin landde op de grond en hield zijn arm rechter arm vast. Bloed druppelde op de grond. “Tyrunt, gebruik nog een keer je Ancient power!” De rotsen die opvlogen waren deze keer niet allemaal gewoon steen, enkelingen waren bedekt met een laag ijs van de Blizzard aanval van eerst. Ze strevende op Gin af. Hij verkeerde niet in een staat om een quick attack te doen, stelde Nala vast. Die Tyrunt had hem hard gebeten.. maar zo te zien was Gin niet de enige met lichamelijke schade. Tyrunt had enkele brandwonden en die staken hem flink. “Snel, protect aanval!” Gin hief zijn armpjes op, zijn gewonde arm iets lager dan de ander, en creeërde een zeegroen schild om hem heen. De rotsen ketste af op het schild, andere sloegen diepe groeven in de grond. “Nu, Surf aanval! ” Riep Nala toen de laatste rots van het schild afkaatste. Gin werd omringd door ringen van water die steeds groter werden tot ze hem volledig verzwolgen, daarna maakte ze zich groter en breidde ze zich uit tot een grote golf. Gin en de golf snelde op Tyrunt af. Hij zou het niet kunnen ontwijken en Grant wist dat. Dus deed hij iets wat Gin onmogelijk kon ontwijken. “Draco meteor!” Tyrunt vuurde dezelfde bol af die opnieuw explodeerde in een zee van meteoren. Nala moest zelf dekking zoeken toen enkele gevaarlijk dicht bij haar kwamen. Gin verwzolg de Tyrunt in water en seconde later raakte een meteor hem rakelings en sloegen hem opzij. Hij viel neer en was bewusteloos. Nala hief haar handen voor haar mond. De Tyrunt was echter ook knock out, zag ze. Vlug liet ze Gin terugkeren in zijn bal. Voor ze hem opborg wreef ze nog even over het koele oppervlak. “Rust uit, Gin, je hebt het meer dan verdiend, maatje” Fluisterde ze, voor het eerst voelde ze zich goed genoeg om hem maatje te noemen.

Grant had ondertussen Tyrunt ook teruggehaald in zijn bal en een nieuwe tevoorschijn gehaald. “Ik moet toegeven dat ik zeker niet verwacht had zo’n intens gevecht te hebben met een meisje die een froakie heeft” Grant zijn spottende toon irriteerde Nala maar ze waagde het niet haar irritatie te tonen aan hem. Hell no! “De evoluatie was zeker interessant, maar dit is het punt waar de meeste uitdagers helaas verliezen. Ze hebben zelfvertrouwen gekregen door hun eerste overwinning en zijn daarom nalatig geworden. Elke keer weer.. en die nalatigheid word hun ondergang” Amaura verscheen op het veld en Nala pakte haar pokédex er weer bij, al herkende ze deze ook. ‘Amaura the Tundra pokémon, This ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years. ’ Ook deze pokémon was onderdeel geweest van het verhaal die Nala als zevenjarig meisje had gelezen. Ze waren beschreven als kalme, vriendelijke pokémon. Nala vond de Amaura altijd leuker dan de Tyrantrum of de Tyrunt. De Amaura in kwestie richtte zich op in haar volle lengte en keek naar Nala met vriendelijke ogen. Het was moeilijk te geloven dat ze de Jerom er op af moest sturen om haar te bevechten. Ze probeerde enige schuld die ze voelde in een hoekje weg te stoppen tot na het gevecht, tenslotte was ze er nog niet. Zoals Grant gezegd had. Jerom had ze minder lang dan Gin en, hoewel hun band al diep was, was het voor hen beide een uitdagend moment. Ze haalde zijn bal uit zijn zak en liet hem verschijnen. Jerom landde op de grond en richtte zich in zijn volle lengte op en kruiste zijn gespierde armen over elkaar met een serieuze uitdrukking op zijn gelaat. Hij keek in de verte alsof hij denkbeeldige explosies op de achtergrond hoorde. “Indrukwekkend. Je hebt zeker het type voordeel over ons, maar ik ben niet voor niets gymleader geworden. Denk maar niet dat het gemakkelijk word” Nala haar mond trok in een afkeurende lijn. “Nee, ik onderschat niemand meer” Mompelde ze zacht, Grant had het niet kunnen horen. De scheidsrechter hief de vlaggen op. “Grant zijn Amaura versus Nala O’kane haar Machoke, begin!” En het gewapper van de vlaggen kondigde de laatste helft van het gevecht aan.


Nala verspilde geen tijd en riep “Jerom, focus! Doe je Leer” “Machhh” Gromde hij en zijn ogen lichtte rood op. Amaura schrok hiervan en keek hem angstig aan. “Amaura, Mist” Riep Grant. Amaura wilde graag wegraken aan Jerom zijn intimiderende blik en blies een dikke wolk mist uit haar bek. Die hulde het grootste deel van het veld mist. Nala was op momenten als dit blij dat Jerom ook aanvallen kende als Foresight. Ze zou dit strategisch moeten spelen wilde ze winnen. Maar strategisch was lastig met een pokémon die enkel brute kracht kende. “Doe je Foresight”. Jerom kneep zijn ogen dicht en toen hij ze opende gebruikte hij zijn zicht verbeterde om Amaura te zien in de mist. Ze rende recht op hem af! “Icy wind!” Jerom was niet snel genoeg en een ijskoude wind slokte hem op. “En nu Take Down!” Amaura tackelde hem in zijn maag en hij strompelde achteruit. Zijn ogen opende meteen en hij greep Amaura stevig vast om haar middel. Amaura slaakte een verntwaardigde kreet. “Gooi haar met je Vital Throw!” Jerom slaakte een brul en tilde de Amaura moeiteloos boven zijn hoofd. Hij zakte half door zijn benen, draaide haar achter zijn rug en en smeet haar toen met een krachtige kracht inspanning weg. Amaura waren geen snelle of lenige pokémon en was er dus niets wat haar kon behoeden van haar naderende faith. Ze knalde tegen de muur achter Grant en liet een afdruk achter. Stukjes muur brokkelde af en vielen op haar lijfje die op de grond viel. Met een pijnlijke uitdrukking op haar gelaat kwam ze overeind en liep ze weer naar het veld. Nala was verbaasd. Hoe kon iemand zo’n keiharde klap overleven? Dat liet maar zien hoe sterk ze waren. “Amaura, Ancient Power!” Amaura kende die aanval dus ook..  Ze vuurde rotsblokken af die groter waren dan die Tyrunt had afgevuurd. Nala kreeg een idee. “Sla ze weg met je Karate Chop” Jerom zijn handen begonnen wit te gloeien. Hij tilde zijn armen op en sloeg toen met een platte hand de rotsen opzij. Lenig kaatste hij ze weg van zichzelf. Eentje ving hij echter en hield hij vast, klaar om die ook te gooien. “Amaura doe je Growl!” Voor Jerom de rots weg zou kunnen smijten gromde Amaura heel diep, dieper dan je zou verwachten. Het kaatste af op de met ijs bedekte omgeving en dreunde in Jerom en Nala hun oren. Jerom bedekte zijn oren. “Jerom! Leer” maar hij hoorde het niet. “Aurora Beam” Amaura opende haar bek, achter in haar keel begon het de glinsteren in allerlei kleuren. Nala haar vingers sloten zich om een kleine steen die bij haar voet lag. Ze smeet hem richting Jerom met al haar kracht. De steen tikte af van zijn rug en hij draaide zich droogjes om, zijn handen van zijn oren. “Jerom pas op! Ren op haar af maar ontwijk de aanval!” Jerom keek net op tijd opzij. Amaura vuurde een veelgekleurde straal af op hem. Zijn gespierde benen kwamen in beweging en hij begon te rennen. De straal achtervolgde hem maar toen het dreigde hem te rakene sprong hij naar voren en dook hij met zijn benen naar voor zodat hij eventjes over de grond een slide maakte. “Low Sweep!” Hij bracht zijn knie omhoog en gaf haar een harde kniestoot in haar buik. Amaura werd door de inpact achteruit geslagen en slaakte een gesmoord kreetje. Nala probeerde niet te denken aan hoe schattig ze er uit zag maar aan de glimmende badge die haar te wachten stond als ze zou winnen. Amaura landde echter op haar benen en richtte zich op toen Grant riep “Round!” Net als Gin, liet Amaura rood en groen gekleurde ringen verschijnen uit haar bek en vuurde ze die af op Jerom. Die kromp in elkaar toen de pijnlijke schelle kreten door zijn oren dreunde. “Jerom!” Riep Nala voor even uit concentratie gebracht. “Take Down, Amaura!” Riep Grant. Amaura nam een aanloop en rende toen op volle snelheid naar hem toe. Ze beukte Jerom opnieuw in zijn maag. Hij kreunde en sloeg dubbel. Dit gaf wel dezelfde kans als voorheen. “Revenge aanval! Go!” Riep Nala verhit, op en neer springend van de spanning die door haar lijf gierde. Als hij nu niet meteen aanval zou Amaura weer buiten bereik zijn en dat was niet de bedoeling! Jerom die begon te gloeien, oranje stralen omringde hem toen hij zijn hoofd achterover wierp en met een flinke ademteug een brul liet horen die tot diep in Nala’s buik te voelen was. Vervolgens balde hij één vuist en knalde die tegen Amaura aan. De impact was groots en Amaura haar adem werd uit haar lijf geslagen. Ze rolde over en kwam tot stilstand tegen een van de hoge wanden aan de zijkant van het veld. “Jerom, snel! Vital Throw” Hij rende op haar af met een snelheid die verbazingwekkend er uit zag voor zo’n groot wezen. Grant stak echter een stokje voor haar plan. Zijn ogen stonden niet blij. “Ancient Power!” Vanuit een liggende positie begon ze. De rotsen die haar omringde vlogen omhoog en vervolgens suiste ze door de lucht op Jerom af. Die moest gedwongen opzij springen om niet de volle laag te krijgen. Inmiddels was Amaura al overeind aan het komen maar kon iedereen zien dat ze de klap van net nog goed voelde. Nala balde haar handen tot vuisten en haalde diep adem. Haar keel begon schor te worden. “Low kick!” Riep ze zo hard als ze kon zodat Jerom haar kon verstaan vanaf de andere kant van het veld. Jerom die maakte nogmaals een slide en sloeg toen de poten onder Amaura vandaag waardoor ze omkantelde en op haar zij viel. Jerom gleed door en duwde zich van de muur af. Hij klom overeind en rende terug naar Amaura. “Aurora beam!” Riep Grant verhit. De veelgekleurde straal ging recht op Jerom af en raakte hem van voren. Hij trok een pijnlijk gezicht maar rende desondanks gewoon door. Veel tijd om onder de indruk te zijn had Nala niet wat ze zag het perfecte moment om Jerom een aanval te laten doen die voor beide geen pretje was. Het was een aanval die zelfs Jerom pijn zou doen. Maar.. er zat niets anders op. Het momentum wat hij aan het opbouwen was door te rennen  gaf de perfecte kans. “Oké Jerom! Submission-Seismic Toss combo!” Haar stem sloeg over toen ze dat uitschreeuwde. Jerom zijn gelaat vertrok tot die van een strijdlustige. Hij dook op Amaura af en sloot zijn armen om haar heen. Hij trok zijn knieën op zodat die tegen zijn eigen lijf drukte. Hij hield zijn armen om Aumara heen en duwde haar tegen zijn knieën terwijl hij enorm snel over de grond koprollen maakte. Puntige stenen en puin duwde in zijn rug en lichaam.. maar dat was ook zo voor Amaura. “Amaura, Icy Wind!” Riep Grant. Nala merkte dat zijn stem hoopvol klonk. Het was nog maar de vraag of Amaura instaat was om uberhaupt iets terug te doen in de staat waarin ze verkeerde. Toen ijs zichtbaar werd rond Jerom zijn knieën wist Nala dat opzijn minst een kleine versie van de aanval gedaan was. Ja, nu was het moment voor het laatste gedeelte van de combo. “Seismic Toss!” Jerom hield Amaura onder één arm en gebruikte de ander om zichzelf de lucht in te duwen, half te werpen door het gerol. Hij maakte enkele salto’s waardoor hij bij de laatste halverwege Amaura met twee handen weer vastgreep en losliet toen hij voorover duikelde. Hierdoor werd ze keihard tegen de grond gesmeten. Jerom viel op zijn rug neer maar rolde weer om. Hij hief zich op één knie omhoog en keek hijgend op, bloed kleefde aan zijn rug en zijn knieën waren bedekt met een dun laagje ijs.

aanval legenda: