Ze stond voor de gym, vanaf het moment dat ze haar nieuwste teamlid had gevangen was ze gaan trainen voor dit moment. Want dit was datgene wat ze eigenlijk wilde gaan doen. Er stonden nog wat opdrachten te wachten, er stonden nog wat andere dingen op haar te wachten, maar voor nu wilde ze gewoon deze gym gaan uitdagen en winnen. Puur omdat ze dat gevoel weer wilde hebben, dat gevoel van overwinning als ze de gymleader’s pokémons één voor één uitschakelde. Het speelde nog wel eens door haar hoofd heen om haar Rangerschap op te geven en gewoon honderd procent trainer te worden. Maar ze wist dat ze daar uiteindelijk spijt van zou krijgen. Haar Rangerschap zorgde er immers voor dat ze veel kon reizen, mensen en pokémon kon helpen en ideeën op kon doen van hoe ze haar eigen bedrijf goed zou kunnen leiden. Om de zoveel tijd kreeg ze een update van hoe het stond met de company en dat was gelukkig niet iets waar ze over hoefde te klagen. Alles liep gesmeerd en ze was nog niet eens keer teruggeroepen om iets op te komen lossen. Ze had geluk met zo’n goed personeel waar ze zeer zeker goed op kon vertrouwen. Haar blauwe ogen stonden op de voorkant van de gym gericht, ze haalde diep adem. Dit was het moment, dit was het moment van de waarheid, het moment waarop ze zeker moest zijn van zichzelf dat ze dit ging doen en dat ze dit ging halen. Want binnen zou haar nog een aardige klim te wachten staan, letterlijk. Ze slikte eventjes en ademde goed door, voordat ze door de automatische deuren naar binnen liep en zelfverzekerd trok ze het harnas aan dat ze nodig had om überhaupt bij de gym te komen. Ze was niet zo heel erg blij met het feit dat ze moest gaan klimmen, het liefst zou ze een scherm gevecht houden of tenminste iets waarbij ze met beide voeten op de grond kon blijven staan, maar voor nu zat dat er gewoon niet in. Het was de enige manier om boven de gym te komen, waar het strijdveld was, dus als ze dit wilde gaan doen, dan moest ze wel. Terwijl ze diep inademde en haar voet op de eerste steen zetten, zetten ze zichzelf af en begon aan de klim.
Het duurde gelukkig niet al te lang voordat ze boven was en ze had er ook niet al veel problemen mee. Een paar keer was haar voet weg gegleden, maar dat was dan ook wel alles. Ze was niet naar beneden gevallen, ze had gelukkig geen hoogtevrees, wat ook al een heel stuk scheelde en daardoor was ze op tijd en zonder kleerscheuren boven gekomen. Nu stond ze aan de rand van het strijdveld, waar ze zo te zien nog even moest wachten. De gymleader was nog bezig met een andere uitdager, waardoor ze rustig kon gaan kijken naar hoe haar tegenstander aan het vechten was. Grant, de gymleader, had zo te zien z’n laatste pokémon ingezet, eentje die ze niet herkende, maar ze had geen zin om haar pokédex erbij te moeten pakken. De man die tegenover hem stond had een Swellow ingezet, een vliegende pokémon die ze wel herkende. Het gevecht was zo te zien al een tijdje gevorderd, aangezien de Swellow keer op keer uit de lucht werd geschoten door de pokémon van Grant. Uiteindelijk gaf de scheidsrechter dan ook maar het eindsignaal van het gevecht en kwam de vogel pokémon niet meer overeind. De twee mannen schudde elkaar de hand en er werden een paar woorden gewisseld, voordat Grant op haar af gelopen kwam. Claudia ging rechtstaan en schudde de gymleader de hand. “Mijn volgende uitdager, neem ik aan?” werd haar vriendelijk gevraagd en de glimlach op zijn gezicht deed haar ergens denken aan Flynn, al was het op een vreemde manier. Ze knikte resoluut.
”Claudia Leblanc, Graduate Ranger en uitdager van de Cyllage City Gym,” zei ze formeel. Grant glimlachte eventjes. “Er is geen noodzaak om ‘t zo formeel te houden, daar ben ik niet zo van,” werd haar uitgelegd. Ze had het eigenlijk ook wel kunnen zien, aangezien hij er nogal nonchalant bij stond, met zijn andere hand in z’n zak en zijn houding onder uitgezakt. In tegenstelling tot haar rechte en formele houding, omdat ze daar nou eenmaal mee was opgegroeid. “Zullen we dan maar beginnen? Hier blijven staan heeft ook geen zin,” zei Grant vriendelijk en beide trainers verplaatste zich in de richting van de uiteindes van het strijdveld. De scheidsrechter in het midden hief twee vlaggen de lucht in en ratelde snel het standaard begin van een gymgevecht af. “Dit gevecht zal gaan tussen de gymleader Grant en de uitdager Claudia. Beide trainers mogen twee pokémon inzetten, alleen de uitdager mag tussentijds wisselen.” Grant en Claudia knikte bijna op hetzelfde moment, terwijl ze beide en pokéball opgooide. Snowbird, de Swablu, bleef rustig in de lucht zweven, terwijl een vreemde pokémon aan Grant’s kant op het veld kwam. Claudia pakte haar pokédex erbij om te kijken welke pokémon het precies was.
Tyrunt, the Royal Heir Pokémon. Tyrunt's jaws are so big and powerful, it can crunch up a car. If it doesn't like something, it responds with a wild tantrum. Een huivering gleed over de rug van Claudia, geen pokémon om mee te sollen dus. “Beide trainers klaar?” werd gevraagd door de scheidsrechter en van beide kanten werd geknikte. “Het gevecht zal gaan tussen Tyrunt en Swablu, de eerste die uitgeschakeld is heeft verloren. Laat ‘t gevecht beginnen!” De vlaggen gingen omlaag en daarmee was het gevecht direct begonnen.
VS
Tyrunt used Tail Whip. Snowbirds defense is lowered
Snowbird used Peck. It’s not very effectiveTyrunt used Tackle. It hits
Snowbird used Astonish. It hitsTyrunt flinched
Swnobird used Fury Attack. It hit twice. It’s not very effectiveTyrunt used Stomp. It hits
Snowbird used Disarming Voice. It’s super effectiveTyrunt used Ancient Power. It’s super effective
Snowbird used Dragon Pulse. It ‘s super effectiveTyrunt used Dragon Tail. It hits
Snowbird used Round. It missedTyrunt used Charm. Snowbirds attack harshly fell
What? Snowbird is evolving. Claudia keek verbaast op toen het witte licht opeens over de Swablu heen gleed en haar wolken verendek nog groter werd. Ze schudde het licht in een prachtig gebaar van zich af en onthulde daarmee haar nieuwe vorm. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze haar nieuwe pokémon op de grond zag zitten. Grant stak een duim naar haar op. “Ayy, gefeliciteerd! Maar hiermee win je niet het gevecht.” Claudia glimlachte eventjes en pakte haar pokédex erbij om de pokémon te kunnen scannen.
Altaria, the Humming Pokémon. Altaria is the evolved form of Swablu. It uses its fluffy wings to catch updrafts and is known for its beautiful high-pitched song. Ze grijnsde naar Grant.
”Reken daar maar niet op,” zei ze uitdagend naar de gymleader, voordat ze het gevecht weer voortzetten.
VS
Tyrunt used Ancient Power. It’s super effective
Snowbird used Disarming Voice. It’s super effectiveTyrunt used Bite. It hits
Swnobird used Fury Attack. It missed.Tyrunt used Tackle. It hits
Snowbird used Take Down. It’s not very effective. Snowbird is hit by its recoilTyrunt used Bide. Tyrunt started storing its energy.
Snowbird used Dragon Breath. It’s super effectiveTyrunt is storing its energy
Snowbird used Sky Attack. Snowbird became cloaked in a harsh lightTyrunt unleashed it’s energy. It hits!
Snowbird used Sky Attack. It’s not very effectiveTyrunt used Bite. It hits
Snowbird used Disarming Voice. It’s super effectiveTyrunt fainted
De Tyrunt viel neer op de grond, terwijl Snowbird er vrolijk boven bleef vliegen en een hoge noot liet horen. Claudia glimlachte eventjes. Ze had het geluk gehad er tussendoor een evolutie was gekomen, al had ze het idee gehad dat Snowbird het ook wel gehaald zou hebben als ze nog gewoon een Swablu was geweest. Maar het geluk dat ze nu had was dat ze Snowbird nog in kon zetten tegen haar volgende tegenstander, al had ze geen idee welke pokémon dat zou moeten zijn. Grant schonk haar een glimlach terwijl hij zijn pokémon liet terugkeren. “Het ziet er naar uit dat ik je een beetje heb onderschat,” sprak hij rustig tegen haar. Ze wist nog steeds niet wat zijn bedoeling was, om de een of andere manier had ze het idee dat hij een verschrikkelijk slechte poging tot flirten aan het proberen was en dat maakte haar bijna ziek. Ze wilde hem niet, ze wilde zijn vleiende woorden niet, ze had al iemand met wie ze haar leven wilde delen. Ze zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op.
”Het is nooit slim om een ranger te onderschatten,” sprak ze op een fierse toon terug tegen de gymleader. Deze schudde al lachtend zijn hoofd, terwijl hij de volgende pokéball pakte. “Dan zal ik je maar eens laten zien op welk niveau een gymleader speelt,” zei hik tegen haar, terwijl hij de pokéball opgooide en zijn volgende pokémon eruit liet. Claudia greep naar haar pokédex, al had ze zo’n idee dat ook dit een fossil pokémon moest zijn. Zo’n trainer was Grant immers wel, met zijn hele klimmuur om überhaupt bij het strijdveld te komen.
This ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years. Ze had dus inderdaad gelijk, ook dit was een fossil pokémon.
”Mag ik vragen waar je al die fossiele vandaan hebt gehaald?” vroeg ze, ergens wel nieuwsgierig, aan Grant. Deze schonk haar weer een van zijn vele glimlachen, voordat hij de vraag beantwoorden. “Zelf opgegraven,” kwam er als antwoord en aan zijn stem te horen wilde hij er geen verdere woorden aan vuil maken. “Wissel je nog van pokémon?” vroeg Grant daarna aan haar en Claudia schudde haar hoofd.
”Ik ben er zeker van dat Snowbird ook je Amaura wel aan zal kunnen,” zei ze zelfverzekerd tegen de gymleader. “So be it, maar ik zal je die woorden laten inslikken,” reageerde de gymleader en hij knikte naar de scheidsrechter. “Het gevecht tussen Claudia’s Altaria en Grant’s Amaura is begonnen!” riep deze terwijl hij beide vlaggen omlaag deed.
VS
Het was Grant die de eerste aanval liet uitvoeren en direct zijn Amaura een bevel af. “Thunder Wave!” werd geroepen en Claudia glimlachte eventjes. Zo te zien had Grant niet zo vaak tegen een hoog gelevelde Altaria of Swablu gevochten. Want dan zou hij hebben geweten dat een status effect move weinig zin had op zo’n pokémon. Snowbird werd geraakt door de Thunder Wave en de elektriciteit schoot door haar verendek heen, wat er voor zorgde dat ze verlamd op de grond bleef zitten.
”Snowbird, Refresh,” beantwoorden Claudia rustig. Het lichaam van de Altaria gloeide op en op het moment dat de gloed verdween, was ze volledig genezen van de verlamming.
”Let’s try this again, shall we?” zei ze met een bijna gemene grijns tegen Grant.
”Snowbird, gebruik Dragon Pulse.” De Altaria vloog de lucht in en opende haar bek, waar het begin van een grote paarse straal ontstond. Ze richtte de aanval op de Amaura, die nog steeds verbaast op de grond stond te kijken wat er precies gebeurd was net. “Amaura, ontwijk met Mist.” Mist was geen aanval die normaliter gebruikt zou worden in dit soort situaties omdat het enige wat het deed, was de status effecten terugdraaien. Maar Grant liet de Amaura het nu gebruiken om een ontsnappingspoging te doen. Het speelveld lag al snel vol met de dikke mist, waardoor Snowbird geen idee had meer had waar haar tegenstander was. Ze onderbrak de aanval en vloog door de mist heen, in een poging haar tegenstander te vinden. “Aurora Beam,” klonk opeens vanaf de andere kant van het speelveld. Voordat Claudia iets kon doen, vloog Snowbird recht in de Ice aanval en slaakte een pijnlijke kreet. Ze viel op de grond en bleef daar eventjes liggen. Ze wist niet zeker hoelang de Altaria het nog vol zou gaan houden, aangezien ze ook al heel wat schade had opgelopen in het gevecht tegen de Tyrunt. Toch was het te zien dat Snowbird niet van plan was om op te geven. Ze moest en zou dit gevecht uitvechten, al zou ze ‘t voor haar betekende dat ze het einde er niet van zou zien.
”Gebruik Disarming Voice!” riep Claudia. De Altaria vloog weer terug de lucht in en liet een scherpe, maar ergens toch nog wel mooie kreet horen, waardoor de Amaura in elkaar dook. De mist was weer opgetrokken, waardoor het strijdveld weer te zien was. De Amaura stond aan de grond genageld door het geluid, terwijl Snowbird met enige moeite hoog in de lucht bleef zweven. “Rock Throw!” commandeerde Grant zijn pokémon. De kleine dinosaur pokémon werd omringt door een licht blauwe gloed en ze haalde een van de rotsen op het strijdveld uit de grond. Met een opvallende snelheid schoten de rotsen in de richting van de Altaria, die met enige moeite ze wist te ontwijken. Allemaal, behalve de laatste. Voor de tweede keer viel de Altaria op de grond en ditmaal bleef ze liggen. De scheidsrechter hief de vlag in de lucht. “Altaria is uitgeschakeld, Amaura wint!” werd er geroepen en met een kleine zucht liet Claudia haar pokémon terugkeren.
”Je hebt goed gevochten meid, rust nu maar lekker uit,” zei ze zachtjes, terwijl ze de pokéball terug hing aan haar riem. “Ik had je nog zo gewaarschuwd,” zei Grant tegen haar. Het begon erop te lijken dat ze hem nogal kwaad had gemaakt met haar woorden van eerder. Claudia grinnikte echter alleen maar.
”Denk je echt dat ik meteen begin met m’n sterkste pokémon? Ik zal je de ware kracht van een Ranger laten zien,” zei ze op een strenge toon, terwijl ze een tweede pokéball de lucht in gooide. Met een brul verscheen de Lucario op het strijdveld, die direct zijn target had gevonden. Hij grijnsde naar de Amaura en stak een poot uit, alsof hij haar uitdaagde tot een duel. “Het gevecht zal verder gaan tussen Amaura en Lucario,” riep de scheidsrechter. “Laat ‘t gevecht, beginnen!”
VS
Ditmaal was het Claudia die begon met de eerste aanval.
”Thunder Punch!” zei Claudia direct. De Lucario schoot op volle snelheid naar voren toe, zijn vuist omringd met de elektrische energie, die direct insloeg op de Amaura. De fossil pokémon was niet snel genoeg geweest om door te hebben wat er gebeurd was en sloeg tegen de grond aan. Er schoot wat elektriciteit over haar heen, maar het was niet voldoende om het verlammingsproces in werking te stellen. Claudia glimlachte eventjes naar Grant toe. Deandre was goed getraind en voorbereid op veel zwaardere gevecht dan dit. Samen met Sneaux was hij echt de trots van haar team en iemand die ze voor geen goud weg zou doen. Grant was zo te zien iets minder blij met de kracht van de Lucario en knarste met zijn tanden, voordat hij de tegenaanval in ging zetten. “Powder Snow,” werd geroepen en direct schoot de Amaura een lading zachte, maar ijskoude sneeuw in de richting van de Lucario. Deze incasseerde het met gekruisde poten voor zijn gezicht, maar had niet kunnen zien aankomen dat het ijs hem aan de grond vast zetten. Zijn linkerpoot zat vastgevroren aan de grond, waardoor hij de volgende aanval van de Amaura niet kon ontwijken. “Ancient Power!” riep Grant en Deandre kon niets anders dan blijven kijken en wachten totdat de zilveren bal aan energie hem tegen zijn borst raakte. Door de kracht van de aanval werd de Lucario bevrijd van zijn ijzige berenklem en wist hij alsnog op zijn poten terecht te komen.
”Extreemspeed,” zei Claudia en in een flits was de Lucario verdwenen. Hij rende rondjes om de Amaura heen om d’r in verwarring te brengen en toen deze eenmaal begon te spinnen op d’r pootjes, sloeg hij toe met een rake klap tegen d’r borst aan. De fossil pokémon schoof achteruit, maar bleef op haar poten staan, al was het moeizaam. Normal attacks hadden immers niet zo veel effect tegen een Ground/Ice type pokémon zoals deze fossil pokémon. Ze wist nu wel zeker dat de Amaura haar Lucario nooit zou kunnen matchen als het ging om snelheid en daarbij had ze ook nog eens een goede type advantage. Dus dit was een makkelijk gewonnen gevecht. “Take Down,” commandeerde Grant zijn pokémon. De Amaura zetten zich af tegen de grond en beukte Deandre tegen de borst aan. De Lucario zetten zijn poten aan weerskanten van de pokémon en terwijl ze samen over de grond heen gleden, werd de volgende aanval in werking gezet.
”Aura Sphere,” riep Claudia. Tussen de voorpoten van de Lucario, waar het lichaam van de Amaura zich bevond, ontstond een bal van pure aura energie. Ondertussen werd Deandre met zijn rug tegen een rots aan gepind en gromde hij zachtjes, terwijl de Amaura wegsprong. De Lucario maakte de Aura Sphere nog wat groter, voordat hij deze op de fossil pokémon afstuurde. De Amaura had al last van de recoil die ze had gehad vanwege de Take Down aanval en nu de super effectieve aanval die erachter aan kwam, zorgde ervoor dat ze over de grond rolde.
”We gaan hier snel een einde aan maken, Deandre,” zei Claudia tegen haar pokémon. Deze knikte en gromde naar haar, maar ze kon zien dat de aanvallen die hij had moeten incasseren hem wel schade hadden aangedaan. Hij stond niet meer zo heel stevig op zijn poten. “Round,” riep Grant, maar Claudia ging er direct tegenin.
”High Jump Kick!” De Amaura liet een schreeuw horen, maar Deandre sprong net op tijd uit de ratio van het stemgeluid. Zijn rechterknie gloeide licht paars op, terwijl hij zwaar neer kwam op de Amaura. Een stofwolk ontstond door de twee pokémon die op elkaar in waren geschoten. Claudia wachtte rustig af, zeker wetend dat Deandre het wel zou hebben overleefd. “Aurora Beam!” hoorde ze opeens Grant roepen en ze vloekte zachtjes. Dit was precies hetzelfde als dat hij ook had geflikt bij Snowbird. Maar dit keer was het een veel snellere pokémon wie tegenover hem had gestaan.
”Deandre, Bullet Punch!” riep Claudia om tegen de aanval in te gaan. De stofwolk trok op en beide trainers konden nog net zien hoe de Lucario op de Amaura aan het inslaan was, terwijl zijn borst en een van zijn poten onder het ijs zaten. Beide aanvallen hadden geraakt, maar beide pokémon stonden nog op hun poten. Zo te zien hadden ze allebei aardig wat schade opgelopen, aangezien zowel de Amaura als de Lucario aardig aan het hijgen waren. Het zou op de aankomende twee of drie aanvallen neerkomen wie van de twee overeind zou blijven staan. “Rock Throw, gevolgd door Icy Wind!” riep Grant, in een poging dit gevecht nog in zijn voordeel te draaien. De Amaura hief de rotsen weer op met de energie die om haar heen verzameld werd en gooide ze in de richting van de Lucario.
”Sla ze stuk met Bone Rush,” beantwoorden Claudia de eerste aanval. De Lucario liet een staf in de vorm van een bot te voorschijn komen en met enkele rake slagen sloeg hij de rotsen een voor een stuk. Op het moment dat de Icy Wind hem naderde, probeerde hij weg te springen, maar zijn reflexen waren niet snel genoeg en hij voelde voor de zoveelste keer de kou die over hem heen gleed. Ditmaal had hij wel het geluk dat hij niet weer bevroren raakte. Het ijs rond zijn borst en poot waren immers al hinderend genoeg.
”Maak ‘t af met Close Combat!” riep Claudia. Op hoge snelheid schoot de Lucario naar voren toe en met zijn vuist gebald en geladen met energie sloeg hij tegen de borst van de Amaura aan. Deze schrok van de plotselinge snelheid en impact van de slag, waardoor ze zich niet meer kon verzetten en tegen een rots aan werd geslagen. De rots kon de kracht van de aanval niet aan en verbrijzelde, waardoor de Amaura over de grond rolde en uiteindelijk tot stilstand kwam. Claudia wachtte in spanning. Zou de vlag omhoog gaan?
