One more step up the ladder

Bijna huppelend, en dat zou Katy nooit echt doen, betrad de jonge trainer de Tower of Mastery. Of haar vader nog achter haar aan sjokte was een vraag die volledig aan haar voorbij ging, want ze stond vlak voor de voet van een van de mooiste standbeelden die ze ooit had gezien. “Kijk, dit,” haar handen zwaaide ze omhoog, haar blik zoekend naar de ogen van de Mega Lucario, “is nou echte kunst!” Eindelijk keek ze dan toch eens om naar Sam, een fonkeling in haar ogen die gelijk stond aan toen ze haar eerste Cynthia kaart had bemachtigd. Zelfs de langzamere energie van haar vader kon Katy’s enthousiasme niet bedwingen.

Voor omstanders zou het er waarschijnlijk vreemd uit hebben gezien. Een jonge puber, bruisend van de energie, met een man van middelbare leeftijd achter haar aan sloffend. Hij stak al lopend zijn tweede sigaret van de dag op, terwijl het door zijn hoofd spookte dat hij zeer binnenkort toch echt eens moest gaan minderen. Dat hij zijn dochter niet meer kon bijbenen was een van de redenen – al was hij van mening dat haar conditie er door het reizen sterk op vooruit was gegaan.

Dat niet alleen. Ze leek ook meer te stralen. Sam kon niet ontkennen dat hij zich dagelijks zorgen maakte, maar om haar zo levendig en enthousiast over het trainerschap te zien was het allemaal waard. “Menig kunstenaars zullen het absoluut niet met je eens zijn,” zei hij tegen Katy, een verwaande grijns rond zijn lippen. Hij ging naast haar staan en bekeek het massieve beeld met een oog voor detail. “Kun je me er ook wat meer over vertellen, of is die taak nog steeds aan mij?” vroeg hij.

Wat kon het Katy nou schelen wat kunstenaars van haar smaak vonden? Ze stak haar tong naar haar vader uit om haar eigen mening duidelijk te maken en verschoof toen haar aandacht weer naar de gigantische Pokémon. Ze wist dat ze zo een zou moeten bevechten in de gym van Korrina, en weetje? Daar was ze helemaal niet bang voor. Ze had genoeg tijd om zich voor te bereiden. “Weet ik veel,” reageerde ze op Sam, wie inmiddels ook betoverd was door de magie van de Mega Pokémon, “hij is van steen? Het is een Mega Lucario? Wat het is of van wie het is boeit me niet zo, ik vind de Pokémon gewoon cool.” De simpele ziel ontdekte dat er ook een trap was en als vanzelf bewogen haar voeten daar naartoe.

Sam schudde met een glimlach zijn hoofd. Geen respect voor kunst of voor de wetenschap. Dat ze hem verkeerd begreep werd hem pas later duidelijk. “Ik bedoel over mega evolutie,” reageerde hij nuchter en nam een hijs van zijn sigaret, om de rook van zijn dochter weg te blazen. “Ik was laatst in Anistar, met die enorme steen in het centrum van de stad. Het gerucht gaat dat er enorm veel megastones onder verborgen liggen.” Of ze dit een interessant feitje vond betwijfelde hij, maar misschien maakte het haar enthousiast om er te beginnen te graven. Het zou Team Rocket mankracht besparen.

Hij trok zijn neus op bij de gedachte dat zijn dochter gebruikt werd voor zoiets sinisters als Team Rocket.

“Je hebt geen pokémon die kan mega evolueren, of wel?” vroeg Sam vervolgens, meer om zijn eigen gedachte bij de organisatie weg te houden.

Als ze had geweten dat haar vader over mega evolutie wilde weten, dan had ze een heel ander antwoord gegeven. Daar wist ze wel een hele hoop over. Ze kon minstens twintig Pokémon opnoemen die in staat waren de speciale evolutie te doen en wist ook de procedure waarmee je de Keystone kon krijgen van de professor. Toch was er ook een hoop wat ze niet wist, en ze keek dan ook met kinderlijk enthousiasme naar haar vader toen hij haar een nieuw weetje vertelde. “Waarom zijn we daar dan niet heen!” Ze gooide haar handen verslagen de lucht in. Helaas werd haar al snel duidelijk gemaakt waarom dat toch geen zin zou hebben. Haar armen vonden elkaar. “Ik heb een Meditite,” mompelde ze. Een ongetrainde Meditite waar ze niks aan had als ze mega evolutie wilde doen. Het liefst zou ze Akko gebruiken voor de speciale evolutie, maar dat ging niet. “Dat is nog steeds meer dan jij hebt.” Ze wist dat ze zich niet hoefde te verdedigen, maar kon het toch niet helpen dat ze zich een beetje gekleineerd voelde. Elke Champion had een Pokémon die kon mega evolueren, behalve zij.

Het ongeduld van zijn dochter had hij al van mijlenver aan zien komen. Hij kon het dan ook niet laten om vermaakt te lachen. “Begin jij maar lekker met graven,” zei hij, waarop zijn vrije hand naar zijn rug ging. “Die ouwe van jou kan dat allemaal niet meer zo hebben.” Dat hij er last van had, had hij alleen aan zichzelf te danken. Er werd wel eens gewaarschuwd dat zijn houding in het lab niet gezond was, maar luisteren, dat deed hij nog even goed als vroeger.

Katy maakte duidelijk dat ze meer had om trots op te zijn dan hij. Sam wilde het eigenlijk weg lachen, maar ergens dacht hij dat hij haar meer een plezier deed door erop in te gaan. “Oh ja?” begon hij daarom hooghartig. “Ik durf te wedden dat ik door de jaren heen meer ervaring heb opgebouwd dan jij, hoor.” Dat zijn onderzoek een heel andere richting op ging dan de gevechten in de praktijk tot daar gelaten.

Dacht haar maffe vader nou echt dat ze zelf de megastones op zou gaan graven? Ze wierp hem een blik toe die uitstraalde dat ze hoopte dat hij een grapje maakte. Wie ging er nou zelf gaten graven als je een miljoen Pokémonsoorten had die dat veel beter konden? Voor haar was dit bewijs dat ze veel meer over Pokémon wist dan haar vader.

Daar kon ze over opscheppen toen hij beweerde meer ervaring te hebben dan zij. Ze begon haar reactie door geamuseerd lucht tussen haar lippen door te blazen. “Uhu, alsof in een kamertje zitten werken je aan ervaring helpt. Weet je wat goede ervaring is? Veldwerk! Gevechten! Gyms verslaan en tips van de gymleaders krijgen!” Ze kon niet wachten om te weten wat Korrina van haar vechtstijl zou vinden. En alle opvolgende gymleaders, natuurlijk.

Ze hapte. Sam deed zijn uiterste best om de grijns van zijn lippen te houden, maar het was vast aan de stuiptrekking van zijn mondhoeken te zien. “Hm?” Hij nam een flinke hijs van zijn sigaret, liet hem op de grond vallen en trapte hem uit. Daarna raapte hij het stompje op en zocht met zijn blik naar een prullenbak, of in ieder geval een plek om het restje van de sigaret te dumpen. “Dus jij wilt zeggen dat je me een les kan leren?” Even verderop stond een bak met het rek voor stompjes erbovenop. Sam zette zich af en marcheerde erheen, dumpte zijn afval erin en kwam al sloffend terug.

De ongeloof in haar vader zijn stem was beledigend. Katy’s handen maakten het ‘kan je deze makker geloven’ gebaar. “Duh!” Uit het zijvak van haar tas haalde ze met een soepele beweging een handjevol Gymleader kaarten. “Wie heeft hier al deze schatjes verzameld?” Ze zwaaide ze in de richting van de oudere man. De plaatjes waren voor hem zo niet zichtbaar, maar hij wist dondersgoed wat ze waren. “Ik had al een enorme voorsprong voordat ik op reis ging. Nu weet ik zeker dat Akko en ik je aan kunnen.” De kaartjes werden weer ‘veilig’ opgeborgen en Akko kwam bij het horen van haar naam wat dichter bij Katy vliegen. De Vibrava kon aanvoelen dat er iets stond te gebeuren.

Zijn dochter trok iets uit haar tas – en aan de grootte en kleuren kon hij al meteen zien dat het die verrekte kaarten waren waar hij haast zijn rug voor moest breken zodat zij ze kon verzamelen. Het deed hem in ieder geval goed om te zien dat ze hen nog steeds had, zelfs na al die jaren.
Katy was zo ontzettend makkelijk te lezen voor hem. Hij had haar precies waar hij het heen wilde laten gaan. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, een geveinsd ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. “Je kunt zeggen wat je wil, maar praatjes vullen nog geen gaatjes, Kaitlyn.”

Op dit soort momenten twijfelde Katy altijd of haar vader haar nou opzettelijk aan het opfokken was, of dat hij echt niet door had dat hij haar lang en breed zat te beledigen. Eén blik naar Akko was genoeg om haar plan aan haar duidelijk te maken. “Ik zal het je bewijzen!” Haar handen vormden zich tot vuisten en ze zette één voet naar voren. “Ik daag je uit voor een gevecht! Hier en nu - als je durft!” Haar vader zou niet terugkrabbelen, dat wist ze net zo zeker als dat ze wist dat ze zou gaan winnen.

De grijns die eerder al op zijn gelaat dreigde door te breken, mocht eindelijk op het toneel verschijnen. Sam klikte kundig de pokéball van zijn riem en tikte hem groot. “Ik accepteer je uitdaging!” zei hij theatraal, hoewel de glimlach op zijn gelaat het effect van zijn toon teniet deed. Met een klakkeloos boogje gooide hij de pokéball van Snow naar voren, er niet bij stil staand dat hierbinnen vechten misschien een probleem zou vormen. Zijn eigen Vibrava sprong eruit en de bal landde netjes terug in zijn handpalm. “Uitdagers eerst, toch?”

Haar vader gaf Katy de eerste zet, en daarmee maakte hij de eerste fout van het gevecht. De glinstering in haar blik was haast ondeugdelijk, alsof ze een gemeen plannetje achter de hand had. “Akko!” Haar Vibrava maakte zich klaar voor een aanval. “Gebruik Supersonic!” Geanimeerd hief Akko haar kop, om daarna zulke intense geluidsgolven met haar vleugels te maken dat ze zichzelf een klein stukje naar achteren werkte.

Met zijn ogen half gesloten, en zijn aandachtvolledig op de Vibrava van Katy gefixeerd, wachtte hij het juiste moment af. De geluidsgolven waren zelfs voor het blote oog zichtbaar, zo krachtig leek de aanval van Akko. “Sonic Boom,” zei hij op neutrale toon tegen zijn eigen partner, wie op haar beurt een andere schokgolf naar voren schoot. De twee botsten tegen elkaar en creëerden een sterke windvlaag, maar Sam bleef met beide voeten op de grond staan. Katy was niet de enige die zich meer met gevechten had bezig gehouden. Ondanks dat zijn hart in het lab lag, was veldwerk ook nodig. “Bug Buzz.” Snow bleef op haar plek in de lucht hangen, maar de snelheid waarmee haar vleugels sloegen maakten een vreemd soort geluid dat langzaam opbouwde.

De geluidsgolven van Akko konden niet op tegen die van Snow en hoewel het een beetje vervelend was, liet Katy zich niet zo makkelijk uit het veld slaan. Ze vond het grappig dat haar vader vervolgens voor nog een aanval ging waarbij trillingen werden gebruikt. Daar zou Katy een einde aan maken. Bug Buzz zou alles om zich heen raken - wat voor een logische oplossing zorgde in het hoofd van de puber. “Akko, gebruik Dig!” Voordat de geluidsgolven haar bereikten groef de Vibrava zich een gat in de stenen vloer van de toren. Wat een kracht had haar Pokémon toch, wauw! “Ha!” daagde Katy haar vader uit. “Nu kan je haar niet meer raken.” Een vurige glimlach verlichtte haar gezicht.