One more step up the ladder

Zijn gewiekste dochter had daar een antwoord op. Zonder te blikken of blozen droeg ze haar Vibrava op om een ondergrondse gang onder de toren te graven. Sam klemde zijn kaken lichtjes op elkaar. Dat gingen de medewerkers hier vast niet waarderen. Ach, daar betaalde hij de belasting voor. Katy stond er uiteraard niet bij stil – en smulde van haar triomfantelijke zet. Ze had er alleen niet bij stilgestaan dat Snow meer in haar arsenaal had, en hoewel het niet zijn bedoeling was geweest, kon Sam ook wel van het verloop van dit gevecht genieten. “Niet zo snel.” Zijn mondhoeken krulden op tot een geniepige grijns. “Earthquake.” Snow liet zich zo hard als ze kon naar de grond vallen, om krachtig op en neer te springen. De grond begon steeds heviger te trillen, waardoor zelfs Sam zijn evenwicht haast verloor.

Als een hand door een tekening in het zand werd Katy’s glimlach van haar gezicht geveegd. Snow raakte de grond voor de tiener goed en wel op de aanval had kunnen reageren. Met hoe erg ze haar brein in haar hersenpan kon voelen schudden wilde ze niet weten hoe erg Akko er aan toe was. Het antwoord kwam in de vorm van de Vibrava die zich de grond uit brak, waarschijnlijk nog maar net wetend wat onder en boven was. “Goed zo Akko!” prees Katy haar Pokémon, ondanks dat dit gewoon het einde van de Dig aanval was. Het gesteente wat ze meebracht gaf haar gelukkig een idee voor een tegenaanval. “Gebruik die stenen voor een Rock Slide!” Haar handen balden zich tot vuisten. Ondanks dat ze natuurlijk hoopte op het beste, stond ze vast klaar voor een tegenaanval van haar vader. Het zou haar niet verbazen als hij iets wist te doen tegen de scherpe, vallende stenen.