{ Step one, set me on fire

Ragya voelde Aldrei tegen haar aan komen en bewoog wat, toch was er nog maar weinig ruimte over voor de vos om in te gaan liggen. Ze mocht zich dan wel tegen de roodharige hebben aangedrukt, het was niet te ontkennen dat ze ook tegen Lucian aan lag. Toch keek ze hem vijandig aan en reageerde nog bij zijn spottende vraag. Was het niet duidelijk? De vos wou zijn bedoelingen weten en hierna hardhandig duidelijk maken dat dit niet ging gebeuren. Toch was ze was ze ontdaan door zijn antwoord en de verbazing was even in haar ogen te lezen. Ze had een hekel aan dat woord, alsof dat alles weer goed moest maken. En ze had er al helemaal een hekel aan als die in dezelfde zin werd gebruikt als haar trainer. Even keek ze opzij naar Ragya, die er redelijk vredig lag te slapen, en de vos merkte de verandering op. Ze zuchtte diep en keek duidelijk moordzuchtig naar Lucian, liet wat rook opstijgen vanuit haar mond en haar ogen oplichten. Maar in plaats van de ander in brand te zetten legde ze haar kop neer. Hij kreeg één kans, maar zodra hij iets flikte zou ze hem alsnog aanvallen, want je kon niet denken dat ze zomaar vrienden zouden worden. De roodharige sloeg ondertussen haar arm automatisch rond de vos heen, die mokkend voor zich uit bleef kijken.

Zowel de roodharige als de vos waren nu aan het slapen en nu de ergste vermoeidheid weg ging begon Ragya weer wat bewegelijker te worden. Ze ging half buiten de dekens liggen, verschoof het kussen en vond uiteindelijk de perfecte slaappositie. Aangezien ze een ochtendmens was zou ze bij het breken van het licht wel wakker worden, waardoor deze enkele uurtjes slaap van pas zouden komen. De volgende ochtend zou ze zichzelf wel levend houden met genoeg koffie. Dat werkte meestal.

Het licht raakte haar gesloten oogleden en de roodharige begon al te ontwaken van haar slaap. Naast haar deed Aldrei hetzelfde, nog een laatste keer omrollen en proberen het licht weg te houden. Maar nog voor ze op een fatsoenlijke wijze uit bed zou kunnen komen toen ze ineens een hard geluid hoorde en iets over zich heen voelde. Meteen sprong ze geschrokken omhoog en maakte zich klaar iemand neer te slaan, wat dus een normale reactie was als je gewent was op straat te slapen. De roodharige zag hierna echter dat het de Vullaby van Lucian was die dit geluid produceerde, waardoor ze haar aanval staakte. Aldrei daar in tegen, die ook omhoog was gesprongen voor de verdediging was minder vergefelijk. Deze sprong het bed af en begon de ander op te jagen, waarschijnlijk om deze te de nek om te draaien en gebraden kip te maken. Ragya liet haar maar doen en rekte zichzelf uit, waarnaar ze keek naar de gevallen Lucian en zijn kant op liep, om haar hand uit te steken. “Goedemorgen” Sprak ze met een spottende ondertoon, maar niet slecht bedoeld. Ze was immers iemand die het beste humeur had in de ochtend, dus ze kon die kip nog wel erbij hebben. “Doet die van jou dat altijd?” En dan zeiden ze dat Aldrei erg was.

Aldrei kreeg in ieder geval haar ochtend fitness. Deze deed nog een poging gebraden kip te maken, wat het geluid niet beter maakte. Ragya veegde even haar wildstaande haren aan de kant, die ondertussen leken op de manen van een Pyroar. Ze hielp Lucian weer op beiden benen te staan en keek naar hem omhoog. Ze vroeg zich af hoe hij het voor elkaar kreeg zo lang erover te doen wakker te worden. Want zelf was ze al klaarwakker geworden door voornamelijk het geluid. Blijkbaar was die Vullaby een vaste wekker, waardoor ze even omkeek. “Ik heb medelijden met je” Je zou iedere dag zo wakker moeten worden. Lucian sprak wat Frans tegen haar en ze nam maar aan dat hij goedemorgen terug zei. Om eerlijk te zijn had ze geen idee. Ze liep hierna naar de keuken en zette het koffiezetapparaat aan, om hierna maar eens te gaan zoeken naar haar tas zodat ze kon douchen en zichzelf kon omkleden. Ondertussen had ze zichzelf wel toestemming gegeven diens badkamer te gebruiken.

De kip werd teruggestuurd en meteen keerde de rust weer terug. Hierdoor hapte Aldrei even lucht en snoof toen kort uit ontdaanheid. Ragya had ondertussen al haar tas gevonden en besloot het hele ding mee te nemen in de badkamer, omdat ze anders als een pakezel met haar armen vol spullen moest gaan lopen, en hier had ze geen zin in. Zonder verder nog wat te zeggen liep ze de badkamer in en begon met de simpele dingen zoals haren kammen en tanden poetsen, om tegelijk het water van de douche al aan te zetten zodat deze warm kon worden. Het duurde niet lang voor ze de douche in stapte en hier rustig aan de gang ging met zichzelf wassen. Ondertussen had Aldrei hongerig zitten te kijken naar waar het beest was verdwenen, om hierna ook naar de keuken te lopen en de ander hielp met de zoektocht naar eten, al begon zij in de koelkast. Het zou je nog verbazen hoe goed je dingen open kon krijgen met een muil, zwaartekracht en vier poten.

Eenmaal gedoucht stapte de roodharige de cel uit en wrong haar haren nog even uit. Hierna begon ze met afdrogen en draaide ze haar haren in een handdoek om te drogen. Ongeduldig als ze was begon ze ook meteen met aankleden en zorgde ervoor dat ze iets fatsoenlijkers aankreeg dan een sportbroekje en oud topje. Was het ook helemaal geen weer voor. Even leek ze te twijfelen, maar met de motivatie dat ze vandaag toch nog naar buiten moest gaan verbond ze haar arm weer. Een persoon ’s nachts was een ding, voor iedereen die wou op klaarlichte dag iets anders. Ze haalde nu ook de handdoek naar beneden en kamde haar nog natte haren uit, om hierna terug de kamer in te lopen en de croissantjes te ruiken. Ze grinnikte wat in zichzelf, soms was Lucian echt héél erg Frans. Maar toegegeven, die dingen waren lekker. “Ruikt goed” Sprak ze dus op waarna ze aan tafel ging zitten.

Bij de woorden van de ander bleef de grijns op haar gelaat staan. Het was wonderbaarlijk hoe snel Lucian weer blij werd met de gedachte van eten. “Daar zou ik niet aan durven twijfelen, je neemt je bakkerswaren immers heel serieus” De roodharige was zelf geen echtte eter, ze kon wel bepaalde dingen koken en lustte veel. Maar toch kwam ze nog niet eens in de buurt van de etenslust van de ander. Toen ze eenmaal ging zitten en keek naar het versgebakken brood dat op tafel werd gezet merkte ze op dat Aldrei ergens anders mee bezig was. “Laat die koelkast eens met rust en ga aan tafel zitten” sprak ze tegen de vos, die uiteindelijk het ding mokkend dichtgooide en ook op een stoel ging zitten. Zelf pakte ze nu behendig een van de hete dingen en legde die op haar bord, om hierna hetzelfde te doen en voor de vos te leggen. Met warmte had ze geen problemen, waardoor ze onverstoorbaar begon met eten.

De roodharige begon rustig te eten en genoot van de volle smaak. Zelf was ze nog niet eens op de helft en degene voor haar had de zijne al op en begon al aan een nieuwe. Na een tijdje was de hare ook op en hiermee had ze al genoeg, waarna ze dus ook haar koffie in handen nam en er een slokje van nam. Naast haar werkte de Ninetales ook met gemak zo'n ding naar binnen en keek even naar diens trainer. Wetend wat ze moest doen reek Ragya even de mok uit waarna de vos er enkele slokken uit nam en hierna ook tevreden keek, of ja, zover dat kon bij haar.