{ Step one, set me on fire

Ze wou niet huilen, zich groot houden zoals altijd. Maar wie huilde er nu niet bij de Titanic? En ze waren het punt van niet huilen allang voorbij gegaan en er was geen punt van teruggaan meer. Bij het kneepje in haar hand keek ze even omhoog naar Lucian, maar voelde hierna al de arm om haar heen gaan. Ze lag toch al tegen hem dus ze hoefde verder niks te doen. Bij het einde gingen de druppels nog even verder waarna ze het voor elkaar kreeg zichzelf te vervrouwen en ze tot een stop te laten komen. Ze veegde de tranen weg en bleef gewoon nog even zitten, geen behoefte hebbend om omhoog te komen. Het was een mooie film geweest, dat zeker, maar ze vertrouwde haar stem nu niet goed genoeg om iets te zeggen.

De roodharige bleef gewoon even zitten om alles nog door te laten dringen over de film. Uiteindelijk begon Lucian toch met praten en ze keek naar hem op. "Ja, als ik niet tot last ben" Het laatste kwam er meer uit als fatsoen dan als wat anders. Want toegeven, ze deed weinig aan denken aan de medemens. Ze was hier niet voor niks al enkele keren ingebroken. Haar blik gleed opzij naar Aldrei, die ze een paar aaien gaf. De vos had de hele avond op strak gestaan voor de aanval, samen met een film die niet bij haar paste en je kreeg een slapende Aldrei. Ondertussen deed ze ook nog geen aanstalten om omhoog te komen. Ze wou gewoon nog niet.

Op zich werkte dit best goed. Als ze toch weg had gemoeten had ze geen idee gehad waar ze naar toe moest gaan. Waarschijnlijk was ze dan ergens in een center geëindigd en als ze moest kiezen wat Lucian's kamer toch wat comfortabeler. Bij de opmerking grijnsde ze even, terug denkend aan het vorige succes met een bank delen. Normaal ging het wel goed. "Misschien wel het beste ja" Gaf ze toe terwijl ze mee omhoog ging samen met Lucian. Bij de tweede vraag bleef ze even stilstaan en keek ze bedenkelijk. "Ik heb vast wel iets" Kwam er uiteindelijk na enige moeite uit. Ze had nog wel een sportbroekje waar ze niks mee deed. Ze liep dus ook naar haar tas en rommelde wat rond tot ze het kledingstuk vond. Zo ging ze weer in een stuk door en kleedde zich om in een makeshift pyjama. Aangezien het een combinatie was van een sportbroek je en een tanktop leek ze heel erg sportief voor het slapen. Ze geeuwde even en keek nog even naar Aldrei. Waarna ze naar het bed toe liep.

Ragya had gewoon wat rondgelopen en haar zooi opgeruimd tot Lucian klaar was. Toen de jongen naar zijn bed liep en erin ging ging liggen controleerde ze nog even hoe het met Aldrei ging. De vos sliep nog steeds en leek er vredig genoeg bij te liggen. Uiteindelijk liep ze dan toch naar het bed toe en ging erin zitten, of ja, onderuit zitten/half liggen. In ieder geval een positie die nog open was om een van beiden opties te kiezen. Ze zat meestal nog even rechtop tot haar blik aangepast zou zijn aan het donker en dan pas gaan liggen, gewoon een gewoonte die niet makkelijk afstierf. Hoewel haar kleren luchtig waren wist ze zeker dat ze weer op een vreemde positie zou eindigen, want hoewel ze de dekens niet eens meer zou gebruiken tegen de helft van de nacht zou ze die waarschijnlijk wel inclaimen. In de verwachting van een pose zoals de vorige keer keek ze naar de bandage rond haar linkerarm, die al losjes zat. Deze trok ze wat onhandig strakker tot ze er tevreden over was om hierna naast zich te kijken naar Lucian.

De deken kwam nu ook over haar terecht en ze besloot nadat alles goed zat ook te gaan liggen. Nog altijd niet gewend zijnde aan een lekker bed was dit nog steeds iets waardoor ze tevreden zuchtte. Hierna draaide ze zich ook naar de ander toe met haar hoofd, haar lichaam nog even recht houdend. Echter zorgde de woorden van de ander er meteen voor dat ze haar hand op haar linker boven arm legde, waar het verband omheen zat. De reactie zei eigenlijk al genoeg. Maar hier gaf de roodharige niet makkelijk mee in. “Het is niks” En er was geen dooie hond die dat zou geloven. Ze liet de arm niet los, alsof dit hielp het veilig te houden. Het was onzin dat ze er zo moeilijk over deed, maar het was nu eenmaal een van de weinige dingen waar ze niet over sprak.

Ze had soms echt een hekel aan die arm. Aan het feit dat ze er geen vrede mee kon hebben. Maar normaal kon ze het redelijk goed voor zichzelf houden. Toch kreeg ze het gevoel dat Lucian niet snel zou opgeven. Deze kwam ook aanpraten met een redelijk goed punt. Het was waar ook, ze straalde gewoon een ongemak uit. Het deed pijn, zelfs al hoorde ze er niks van te voelen. De combinatie zijn blik en zijn woorden zorgde ervoor dat ze even in stilte bleef hangen. Het leek ee bijna op dat ze niet meer ging praten toen ze haar mond opendeed. Haar rode blik lag met glasdun vertrouwen in de ogen van de ander. Misschien zou het helpen. "Ik ben niet geboren met de naam Ragya Airon." begon ze met het makkelijkste. Als de ander er nu geen behoefte aan had was ze zo weer gestopt. Toch haalde ze diep adem.

Ze zag hoe Lucian omhoog kwam en rechtop ging zitten. Hoewel ze de neiging had zich onzichtbaar onder de dekens te houden kwam ze zelf ook omhoog en trok haar knieën op. Het was jammer genoeg geen makkelijk antwoord. Dus moest ze dit puntje even uitleggen. "Ik heet eigenlijk Rayata" sinds het eerst in een lange tijd proefde ze haar eigen naam weer op haar tong. "Rayata Katarinadóttir Baltasardóttir" Nou, een rede was al omdat er niemand was die dit uit kon spreken in een normaal gesprek. Ze zei het ook met haar eigen accent. Toch ging ze door, het gevoel hebben dat als ze nu stopte ze dit nooit af zou maken. "Ik was al bezig met mijn reis toen ik in een gevecht kwam met iemand, " Het was duidelijk dat ze hier nog Rayata was. Ze zag het weer voor zich. De bekende jongen, zij en Aldrei nog jonger dan nu en net op reis voor een jaartje. Nog altijd lag haar hand op het verband, alsof zolang ze dit deed de geheimen binnen bleven.

De roodharige keek de ander niet aan. Ze leek ook meer in het moment te zitten. Toen was ze nog zo onschuldig geweest, al was ze toen al trots geweest. "Hij was ouder en sterker, maar ik was te trots om bang te zijn en weg te lopen. Ik verloor, hij had een mes en gaf me iets zodat ik nooit zou vergeten hoe zwak ik was" Met een brok in haar keel deed ze hierna de lap stof eraf. Eronder zat een wond die al in geen jaren meer de open lucht had gevoeld. Het was een lelijk litteken. Er was een teken in gesneden, een T met een driehoek erin. De randen waren rafelig en duidelijk gemaakt met tegenstribbelen. De huid om de wond heen had een andere kleur. Het gevoel was eruit weggesneden. Maar toch deed het pijn als ze eraan dacht. Nu keek ze naar Lucian. Nou zag hij het litteken, maar wist niet waarom ze het bedekte en zichzelf niet meer Rayata noemde. Uit gewoonte draaide ze de lap stof weer om en begon al met het vastbinden.