Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Natuurlijk kon hij niet verwachten dat Layla het zomaar zou opgeven na één enkele klap. Dat zou veel te gemakkelijk zijn geweest, zelfs. Ze legde echter plotseling het kussen achter zich en met volle verbazing staarde hij aan. Hij begreep niet zozeer waarom ze haar ‘wapen’ zonet weg had gelegd. Nog erger: hij had een naar voorgevoel hierover. En spoedig volgde de reden waarom; zijn kussen werd hem met een ruk afgenomen. “Hé!” wist hij enkel uit te kramen, waarna ze het kussen tegen zijn gezicht aan drukte. Kom op, zeg… weer? Ze had het echter duidelijk naar haar zin toen ze grinnikend bekend maakte dat opgeven geen optie was. Hetzelfde gold zeker voor hem, hij wilde niet van haar verliezen, al was het maar een kussengevecht. Hij moest enkel wachten tot het juiste moment, maar voorlopig liet zij hem het kussen in zijn gezicht wrijven. Fijn was het zeker niet, maar hij had geduld nodig. En dat beloonde hem; ze zat spoedig rechtop met het kussen op haar schoot. Met een kreun hees hij zich dan ook direct overeind, terwijl ze hem met een glimlach aan keek. “Eindelijk…” sprak hij, lichtelijk hijgend, waarna hij grijnsde en het kussen uit haar handen griste. “Mijn troefkaart!” Wat waarschijnlijk zijn laatste uithaal zou wezen deelde hij een mep tegen haar zij uit, waarop hij zichzelf recht op haar af wierp. Nou waren zijn armen echter al uitgeput en liet hij zich maar vallen wat Layla’s buik moest zijn geweest. Lang dacht hij er niet over na en drukte enkel het kussen zwak tegen haar gezicht aan. Hij lag zeker in een absurde houding met zijn bovenlichaam op haar buik, maar zijn aandacht lag bij het kussengevecht. Al was die zeker tot een einde gelopen.

Zomaar griste de blondine zonder enige moeite zijn kussen, zodat hij haar gezicht weer zag verschijnen. Ach, hij was ook dan écht uitgeput. De diepe zucht van Layla verduidelijkte dan ook het einde van het kussengevecht. Pas toen hij daarbij ook lichtjes omhoog werd geduwd werd hij pas zich meer bewust van zijn houding. Oké, waarom lag hij in hemelsnaam op haar buik? Net toen hij zijn houding wilde veranderen verklaarde echter de blondine dat hij de strijd gewonnen had. Dit amuseerde hem zeker, maar als hij er dieper over nadacht was het ‘maar’ een overwinning in een kussengevecht. Het was echter iets waar hij haar later mee kon plagen. “Natuurlijk,” zei hij alsof het voor de hand liggend was. Nu kon hij zich echter beter van houding wisselen, want hoewel het op een vreemde manier lekker lag was het té vreemd voor woorden. Voorzichtig duwde hij zichzelf dan ook met zijn armen overeind, maar één hand had hij op de twee kussens geplaatst die… wegschoven?! Niet in staat zijn al vermoeide lichaamsdelen te gebruiken om de val te stoppen, viel hij een stuk voorover. Dit werd pijnlijk… Voor Layla, dan. Hij wist zich echter op tijd om te draaien, zodat hij niet pijnlijk met zijn zij tegen haar ballonnen zou aan knallen. Zij hele rug viel er echter op en direct bij het voelen van die warmte boog hij wat naar voren. Hij wilde ze niet nogmaals tegen hem aan voelen! “Sorry,” zei hij al gehaast tegen haar, al hoopte hij dat hij niet al té harde botten had.

Het viel gelukkig mee en direct kwam Layla dan ook van onder hem vandaan. Dat ging haar goed af en spoedig wist hij zich weer in een zittende houding te brengen. Dat scheelde dan ook weer, al moest hij toegeven dat hij het warm had. Voornamelijk doordat hij een vest aan had en hij flink bewogen had zonet. Hij deed dan ook maar zijn witte vest uit, zodat hij weer in zijn shirt zat. “Beter,” mompelde hij nog opgelucht, voordat hij zijn vest maar netjes opvouwde. Al trok hij lichtjes aan zijn shirt om wat lucht in te laten komen. Dit had hij dan ook niet zien aan komen, maar het was achteraf wel het waard geweest. De nare emoties had hij van zich af kunnen schudden in de kinderlijke activiteit. Hij wist zeker dat als hij wist dat dit stond te gebeuren, hij zichzelf zou facepalmen en flink zou schamen. De stem van Layla bracht hem echter uit zijn gedachten. Er was niemand gestorven, maar had ze nou dat letterlijk verwacht in dat kussengevecht? Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek weer richting het televisiescherm. “Daar is wel weer wat meer voor nodig dan een kussen,” Pas nadat hij naar de televisie keek merkte hem pas iets op. Zijn oogleden voelden nogal zwaar aan en het feit dat de lichten in de woonkamer uit stonden hielpen niet mee. Ging hij serieus elk moment in slaap sukkelen, nóg voordat hij in een bed lag? Geen sprake van. In een actieve houding beef hij naar de show kijken die momenteel gaande was, maar de stemmen vervormde en zijn blik dwaalde steeds weg. Godver, blijf erbij, Tore! Hij vervloekte zichzelf, maar hij liet zijn oogleden na een langdurende strijd vallen. Hij was gewoonweg te moe van deze hele dag en bovendien had hij nog uren in te halen van de vorige nacht. Niet… slap-Zzz…
Het was al aszwart voor zijn ogen geworden en geen enkele gedachte ging meer door hem heen. Spoedig hing zijn gezicht er stilletjes bij, terwijl zijn lichaam nog vredig in dezelfde houding bleef zitten.

Het was plotseling donker en nadat hij zijn ogen geopend had knipperde hij meerdere malen verrast. In tegenstelling tot vorige ochtend was hij zeker niet slaapdronken. Hij was dus schijnbaar écht in slaap gevallen en had zijn innerlijke strijd verloren. Geweldig, weer. Hij liet vervolgens zijn blik door de ruimte glijden en toen pas drong de situatie weer tot hem door. Bijna was hij vergeten dat hij op een bank had gezeten en televisie zat te kijken. Daarover gesproken… Het toestel stond uit. Was er iets gebeurd? Nog net een plotselinge geeuw onder drukkend had hij van de bank af willen glijden, totdat hij iets over zijn lichaam voelde vallen. “Wat was... O..” Verschrikt had hij zich gedrukt tegen de bank, maar zag hij nog net dat het een fleecedekentje was. Had hij die al over hem heen liggen toen hij in slaap viel? Nee, toch? Hij raapte deze in ieder geval op en legde die terug op de bank. Hoe laat was het eigenlijk, gezien het nog zeer donker was? Tore haalde zijn Holo Caster tevoorschijn en verborg deze vervolgens in zijn broekzak. Schijnbaar was het al 3 uur ’s nachts, maar om zijn rust af te maken op de bank? Hij had liever een bed die in de logeerkamer zou zijn, maar enkel Layla wist waar het was. Over haar gesproken… waar was ze? De enorme stilte in het gebouw verried eigenlijk al dat ze vast ook naar bed gegaan was en zelfs het dekentje om hem heen geslagen moest hebben. Ironie, gezien hij de vorige nacht een doek om haar heen gelegd had.

Hij zou haar de volgende morgen wel bedanken, maar eerst zou hij een bezoek brengen aan de badkamer. Met zijn haar dat door de war zat en volle blaas had hij geen andere keus. Al gapend wreef hij met een hand tegen zijn ogen aan. Als het goed was de badkamer... Ja, hier. Hij trok de deur open en sloeg die achter zich dicht. De woorden van de blondine herhaalde echter in zijn achterhoofd om de deur dicht te doen, maar… nu? Ze sliep vast diep genoeg. Eenmaal voor een spiegel trok hij direct een weerzinwekkend gezicht. Gatver, zijn haar zat echt flink door de war. Voorzichtig probeerde hij het weer op orde te krijgen en grijnsde zwakjes toen het enigszins lukte. Een kam had hij niet bij zich, maar dit was al goed. Vervolgens liep hij op het toilet af en leegde daar zijn blaas. Dat lukte op, al had hij betrekkelijk weinig gedronken die dag. Met enige aarzeling waste hij maar zijn handen aan de kraan die hij eerder nog gemold had. Ditmaal draaide hij deze teder open en toen hij het vervolgens dichtdraaide spoot er geen water alle kanten op. “Pfoe,” Opgelucht wapperde hij met zijn handen om weer uit de badkamer te lopen. Nou werd het nog de raag waar de logeerkamer was. Daar kwam hij zelf anders wel achter, zonder de blondine’s hulp. Hij liet haar vredig van haar sliep genieten.

Hij had al om zich heen willen kijken naar een deur die naar een slaapkamer zou leiden. Bam! Een zachte aanvoellend gewicht drukte uit het niets tegen zijn rug op, waarna hij verschrikt een hoog geluid produceerde. In het donker plotseling aangeraakt worden om 3 uur ś nachts, wie werd er nou niet bang?! Direct perstte hij zijn lippen beschaamd op elkaar toen hij zijn blik op datene geplaatst. Hij had wel door de grond heen kunnen zakken; het was enkel een slaapdronken Layla. “Hoor je niet in bed te liggen?” snauwde Tore al automatisch, nadat ze zijn naam verrast had uitgesproken. Hij hoopte maar dat ze het niet gehoord was, omdat haar zintuigen nog verre van scherp waren. Evenals haar brein. Toen ze echter vroeg waarom hij ronddwaalde hief hij zijn schouders wat onverschillig. “Moest naar de badkamer en de bank lag niet bepaald… comfortabel,” antwoordde hij, een geeuw onderdrukkend, waarna de blondine genoeg van hun gesprek leek te hebben. Ze leek naar de badkamer te moeten gaan en ze passeerde hem. Toch wilde ze dat hij op haar zou wachten?

Dat deel begreep hij niet, maar hij leunde maar tegen de muur en richtte zijn blik op het streepje licht wat vlak onder de deur van de badkamer doorkwam. Hij moest zichzelf wakker zien te houden en dit was eenmaal de enige lichtbron. Kort hoorde hij een vreemd geluid uit de deur komen, maar na een rood staafje wat bij de deurgrendel opgemerkt te hebben begreep hij het. Op slot gedaan. Dáár moest hij schijnbaar in dit huishouden aan gaan wennen. Een minuut of twee wachtte hij af, totdat hij het geluid van stromend water hoorde en spoedig de deur weer vlak voor hem open sloeg. En nu? Het viel hem in ieder geval op dat de blondine wat helder uit haar ogen keek. Als ze maar zijn reactie vergeten was, vond hij het best. Het bleek al spoedig uit dat ze schijnbaar al wist waarmee hij zat; het vinden van de logeerkamer. “Ja,” antwoordde hij en keek vervolgens naar elke deur die zich in de ang bevond, “Dus… welke is het nou?”

Verrast staarde hij aan bij het antwoord van de blondine. Geen enkele van de kamers in de gang leidde tot de logeerkamer? Met een lichte frons op zijn gezicht had hij bijna zijn mond open getrokken om te vragen hoe dat zat. Die gelegenheid kreeg hij echter niet toen Layla alweer weg van hem was gelopen om het.. Godverdomme, Layla! Ze had het licht in de gang aan gedaan en natuurlijk waren zijn ogen net gewend geraakt aan de duisternis. Hij slaakte dan ook een geërgerde zucht uit en wendde op tijd zijn blik naar de grond. Dat kon echter het getraan van zijn ogen niet voorkomen en zijn milde ergernis. Dat was haast een taboe, tenzij het maar voor een tel donker was geweest. Ze had op zijn minst een zwak lampje aan kunnen doen? Toen hij echter de voetstappen hoorde van haar, wreef hij direct in zijn ogen en volgde haar naar een kamer, nadat ze voorstelde dat ze hem beter kon volgen. Na zijn handen van zijn ogen verwijderd te hebben keek hij direct een kamer in welk nog aardig leeg stond, maar voor de rest netjes erbij zat. Alles lag netjes en het bed was zelfs opgemaakt, nóg beter dan in het hotel. Nog tamelijk verrast dat de kamer niet zo heel ver was, had Layla naar hem gekeerd. Met een glimlach op haar gezicht deelde ze mee dat dit de logeerkamer was. “Niet slecht,” mompelde hij zacht en sloeg zijn armen over elkaar, “En de kussen is ten minste geen boek,” Bij dat laatste grinnikte hij zwakjes, referend naar hun Holo Caster gesprek. Toen waren ze echter nog wakker en op dit punt wilde hij graag het bed maar in, net zoals Layla dat al duidelijk naar voren gebracht. Tore passeerde haar dan ook alvast en liep op het bed af. Ze wenstte hem een fijne welterusten en hij keek kort om zijn schouder haar aan. “Moet lukken zonder drank in de buurt,” Hij was misschien dan uitgeput, maar dit deel van hem had geen uitknop. In ieder geval niet in deze staat. “Slaap lekker,” sprak hij nog snel, waarna ze weer in de gang verdween. Snel deed hij de deur nog dicht en de lichten uit, voordat hij zijn shirt uit trok, even als zijn broek en sokken. Hij vroeg zich af hoe snel hij in slaap zou sukkelen in een vreemd bed, in een vreemd huis van een kennis, in een vreemde regio. Adenkend vouwde hij de kleren op en legde die op een klein bureau. Wat onwennig stapte hij vervolgens het betrekkelijk zachte bed in, waarna hij zijn het deken over zich heen sloeg. Met zijn armen rustend achter zijn hoofd tuurde hij tellenlang naar het plafond.
Nu hij eindelijk in complete rust verkeerde drongen alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen tot hem door en het feit dat in het kamer ernaast een Team Rocket lid sliep. Dit alles had hij niet kunnen verwachten toen hij naar Kalos afreisde, maar erg vond hij het zeker niet. Hij had meer ervaringen kunnen op doen dan hij ooit had durven geloven. Ook had hij een kennis gemaakt had en tegelijkertijd twee kanten van de Team Rocket leden met eigen ogen gezien. Ze waren niet allemaal criminelen, maar ook daadwerkelijk.. humaan, of was dat naïef en was het 'toeval' dat Layla meeviel? Meer dan twee Team Rocket leden was hij namelijk niet tegengekomen – bewust- , dus was het misschien ook al net té vroeg om oordelen erover te gaan trekken. Verder wist hij hun ware intenties niet dan de basis doelen van een dergelijke organisatie wat hij weer uit films vandaan had gehaald. De twee contrasterende herinneringen in het politiebureau maakte het hem elke weer duidelijk; Layla had een andere aanpak genomen dan Nathan. Zij had levens bespaard, maar die ander niet en het scheen hem ook geeneens te deren. Het was alsof hij het net zo normaal vond als ontbijten; iets wat je dagelijks deed, maar het enge was dat hij er plezier in leek te hebben. Ook zijn Pokémon oogden op deze wijze en hielden zich niet in om eventuele sootgenoten uit te schakelen. Als een mens dat namelijk deed was het niet-humaan, maar met Pokémon wel? Langer wilde hij er niet over na denken, dus rolde hij maar op zijn zij en rustte zijn hoofd op het kussen. Voor nu was rust het meest noodzakelijke.

Diverse lichtstralen kropen de kamer binnen en verblindde hem direct, waardoor hij het deken over zijn gezicht trok. Was het nú weer ochtend? Met een kreun bleef hij liggen, totdat zijn maag weer op speelde. Het gegrom duidde er direct op dat er toch een reden was om het warme bed te moeten verlaten. Moeizaam gleed hij zijn lichaam uit het bed, legde alles netjes terug en kleedde zich maar om. Weer dezelfde kleren.. Ach, eerst eten. Nog tamelijk slaapdronken liep hij zijn kamer uit en liep regelrecht op de keuken af waar vast iets te vinden zou zijn. Die mueslirepen van gisteren waren namelijk best lekker geweest. Wat hij echter eerst waarnam was zeker geen voedsel; het was Layla die aan de tafel zat met een glas water voor zich en… Ze leek haast te slapen. Oké, dan… Eerst ontbijt. Stilletjes opende hij de koelkast en merkte het brood op en een pot chocoladepasta. Na het bestek gevonden te hebben in een lade van een keukenkast regelde hij enkele boterhammen en legde die op tweee borden. Die slaapkop moest toch ook wat eten? Zachtjes legde hij het bord voor haar neus neer, waarna hij tegenover haar platsnam met zijn deel van het ontbijt. Nou was het tijd om haar wakker te maken. Hij tikte tegen haar voorhoofd aan en wees vervolgens naar de boterhammen vol chocoladepasta die voor haar lag. “Als je het niet wil, dan neem ik het wel?” spoorde hij haar plagend aan om te gaan eten, waarna hij zelf al een hap nam. Er bleef echter een smeer van chocoladepasta boven zijn lip zitten, maar hij had het niet door.

Of een tikje haar zou wekken was nog maar de vraag. Toen ze letterlijk een tel later weer tekenen van leven toonde kreeg hij daar zijn antwoord op; het had gewerkt. Al duurde het even, voordat ze niet meer er slaapdronken bij stond. Om eerlijk te zijn vond hij het zicht wel amuserend hoe ze verward alles opnam en zelfs een tel niet door scheen te hebben wat hij bedoeld had. Pas nadat ze hem fronsend aankeek had ze pas het geweigerd en nam ze gretig de boterham aan. “Hé, balen…” Ergens was het wel best wel jammer. Hij had graag een extra boterham willen hebben, maar zoveel honger had hij ook niet en het was maar de vraag of zijn maag dat aan kon in de ochtend. Net toen hij al een tweede hap van de boterham wild nemen zag hij plotseling de blondine naar voren buigen. Ehm, wát was ze van plan om te gaan doen? Met een opgeheven wenkbrauw staarde hij haar verward aan, totdat ze plotseling haar vinger langs zijn… lip liet glijden?! Wat was er plotseling in haar op gegaan? Hij dacht eerst dat ze iets pedo-achtigs zou doen, zoals z-Nee, niet aan denken. Wacht, zag hij nou niet chocolade op haar vinger zitten? Hij had al een vermoeden wat het was, maar liet lichtelijk beschaamd zijn vingers langs zijn lip gaan. Geweldig, hij had als een kind wat chocoladepasta op zijn lip gekregen. Zeer charmant. Layla likte inmiddels de chocolade van haar vinger af, bewerend dat hij iets op zijn lip had. Met vernauwde ogen keek hij haar over de tafel aan. “Je had mij ook kunnen waarschuwen, zonder het zelf weg te halen?” mompelde Tore, waarna hij weer een hap van de boterham nam en zijn blik lichtelijk beschaamd van haar afwendde, “Pedo,” Zomaar aan iemands gezicht zitten die je kennis was, was toch onbehoorlijk? Wat een manieren had ze toch, maar hij kende haar inmiddels goed genoeg voor. Ze was niet zoals ieder ander en al helemaal anders dan al die klasgenoten en vrienden die hij in Johto had. Met enige tegenzin keek hij haar maar weer aan. Tot zijn verbazing had ze dezelfde glimlach als zonet op haar gezicht getoverd en bedankte ze hem voor het ontbijt. “Niet met volle mond praten,” antwoordde hij er kortaf op, en at vervolgens zijn boterham op. Bedankjes ontvangen was niet zijn beste ding.

Zo snel als hij kon greep hij het bord vast, waste deze in de keuken af en rekte nog extra uit. Zijn honger was verdwenen, maar hij was nog niet geheel wakker, maar gelukkig niet slaapdronken. Hoe laat was het eigenlijk? Traag liep hij naar de bank waar zijn Holo Caster op lag en bekeek direct de tijd. Het viel mee in vergelijking met de vorige dag; half elf. Netjes, maar... “O… “ Dat was het enige wat hij uit kon brengen bij de reeks gemiste oproepen van zijn moeder die er ‘gezellig’ bij stonden. Het leek erop dat ze zeker achter het nieuws was gekomen. “Ik ben even een belletje doen!” gaf hij snel door aan Layla, voordat hij vol tegenzin naar de logeerkamer liep. Daar had hij alle rust en ko hij comfortabel op het bed zitten, terwijl hij de stem van zijn overbezorgde moeder mocht gaan aan horen. Geweldig, moederliefde.

Wat vage antwoorden volgden uit de mond van Layla, zoals dat het maar een optie geweest was om hem te informeren over dat chocolade bij zijn lip. En zoals gewoonlijk viel de opmerking dat ze een pedo was niet goed. Een schuld gevoel had hij er verder niet op, dat was ze theoretisch ‘bijna’. Als ze de ene nacht net iets meer gedronken had, waren er ergere dingen gebeurd. Natuurlijk zou hij tegenwerken, maar qua spierkracht won zij het van hem. Dat wist hij maar al te best. Zonder teveel moeite had ze gevochten met die kerel die hem martelde, bijvoorbeeld. En dan nog de forse man en zijn Snorlax. Brr. Allemaal nare herinneringen. In ieder geval zat hij spoedig op zijn bed met zijn Holo Caster in zijn hand. Hij mocht zijn moeder weer geruststellen, maar.. hoe? Zou hij zeggen dat hij zomaar bij iemand verbleef die hij pas twee dagen kende? Bij een Team Rocket lid, zelfs? Vermoeid slaakte hij een zucht en opende het SMS-schermpje al. Of was dat té gemakkelijk als hij alles typend zou uitleggen? Dat zou nog meer argwaan opwekken als hij natuurlijk zijn stem niet liet horen. Hij zou anders wel de waarheid spreken, maar de woorden ‘Team Rocket’ vermijden. Vol tegenzin klikte hij het groene telefoon-icoon aan en hoopte voor het beste.
Piep
Piep
“Hey, met Tore. Ik-“ begon hij al, licht aarzelend, maar de stem van zijn bijna hyperventilerende moeder onderbrak hem. ‘Eindelijk! Eindelijk hoor ik weer van je! Wáárom nam je niet op? En.. uhm.. Heb je ergens pijn of last van iets? E-En.. wáár ben je nou? Het is wel heel stil daar. E-‘ Een hele reeks vragen werden op hem afgestuurd. Zijn moeder klonk letterlijk alsof ze elk moment in tranen zou uitbarsten, al was ze een sterke dame. Gek genoeg voelde het vreemd om haar weer te horen. Alsof een stukje van zijn oude leven weer contact met hem gemaakt had, wat eigenlijk ook klopte. Hij onderbrak in ieder geval haar en dat gevoel. “Rustig, maar,” suste hij haar met zwak gegrinnik, “Ik ben ongedeerd en zit gewoon in de slaapkamer, vandaar de rust,” Er viel gewoon niet met haar te praten als ze zó bezorgd was, dus door haar iets gerust te stellen kon hij wat makkelijker communiceren. Gelukkig scheen haar ademhaling te stabiliseren. ‘Gelukkig… Je maakte me zo bezorgd, Torentje,’ begon ze, waarop hij afkeurend snoof. Die bijnaam. Juist die wilde hij nooit meer aan horen, maar door zijn moeder in deze situatie… ? Stiekem moest hij erom glimlachen, zeker toen ze vervolgens zweeg. “Ik zit nu bij een... ke-vriendin te overnachten, gezien… Ik hoef dat zeker niet uit te leggen,” legde hij al uit, waarop hij zijn moeder een instemmend geluid van zich liet horen. ‘Ja, begrijp ik volkomen… Torentje wordt groot, maar… Wil je alstublieft reageren op mijn belletjes? Ik had gehoord over wat er allemaal gebeurd is en ik wist na een hevige discussie je veiligheid vast te stellen. Je zal met rust worden gelaten. Voordat ik ophang – ik moet nog eten kopen- dat je altijd terug naar Johto kan gaan en ons je badges moet laten zien, mijn jonge gymleider! Maar goed, byebye!’ Ze hing op. Versteend bleef hij zitten en wierp het mobiel op het bed neer. Hij was compleet sprakeloos over wat hij erover moest denken. Ten eerste had hij van de ‘kennis’ maar een ‘vriendin’ gemaakt, gezien dat minder zorgen zou opleveren. Het had echter de verkeerde indruk opgewekt. Vermoeid slaakte hij een zucht. Het scheelde echter dat hij veilig weer op straat kon lopen, al was het interessant dat ze de woordkeuze ‘hevige discussie’ uitkoos. Ze kende nogal de wetten uit haar hoofd, wegens haar opvoeding met twee ouders als advocaten. En dan de laatste afknapper; ze refereerde naar hem als ‘mijn jonge gymleider’ en ze wilde dat hij de gymbadges zou laten zien. Op het moment had hij er geeneens één. Geweldig. Ondanks dat alles verscheen er een zachtaardige blik in zijn ogen. Misschien had hij dit kortdurende gesprek ook wel nodig.
Paf
Een luide bons weerklonk uit de gang en met een frons liep hij recht op zijn deur af. Waar kwam dát nou weer vandaan? "Layla?" gokte hij maar op vragende ondertoon.