Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Okay, maybe just for the silence~ 

Het leek erop dat Layla iets ging zeggen, maar het volgende moment sliep ze in een bizarre houding. Hij wist niet dat ze zó moe was geweest, maar om in de midden van een zin naar dromenland te gaan? Dat had hij dan ook niet verwacht. Ironisch genoeg zou ze dan voor een deel op de vloer slapen. Maar goed, hoewel ze het warm had zou hij minstens zijn deken over haar heen trekken. Tore hees zichzelf overeind, maar het jaagde de Shinx de stuipen op zijn lijf. Direct sprong hij op zijn buik, waardoor hij met zijn achterhoofd weer knalde tegen een muur. Jezus, dat deed.. In tegenstelling tot Layla was hij bewusteloos geraakt, al sliep hij tegelijk. 

Hij meende op een gegeven moment zonnestralen op hem te voelen. Was het al ochtend? Wacht, dat betekende dat hij dus vooralsnog geslapen had. Met veel moeite en wat gekreun draaide hij op zijn zij en opende zijn ogen pas toen hij iets naast zich hoorde. Alles was nog wazig, maar onmogelijk kon hij de blondine missen die met een rood gezicht aangekleed naast het bed stond. “Layla?” Tore gaapte luid, en merkte ditmaal minuscule beweging op zijn buik op. Schijnbaar was Gauss ook wakker. Nog slaapdronken wreef hij in zijn ogen en keek weer haar kant op. Dat was wat beter, nu zag hij haar flink wat scherper. “Heh, geen kater?” sprak hij met een zwakke grijns. Maar wacht eens even, ze had dus de nacht bij hem doorgebracht en misschien wel ook de ochtend. Godverdomme, dat was niet de bedoeling geweest. Het was ook een waas, voordat hij in slaap gevallen was. Enkel iets met pijn. Moeizaam hees hij zijn bovenlichaam op en drukte de slaapdronken Shinx tegen hem aan. “Maar even serieus,” begon hij met de grijns van zijn gezicht verdwenen en vernauwde ogen, “Waag het nooit meer om te gaan drinken, ik heb geen zin in een herhaling van dát alles… Als je het natuurlijk nog herinnerd,” Dat was nog de vraag na een nachtje stomdronken te zijn geweest. 

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Layla was verstijfd stil blijven staan bij haar realisatie. Ze staarde wat voor haar uit en ze schudde vervolgens haar hoofd, nee, er was vast niks ergs gebeurd… toch? Het was maar wijn, ze heeft alleen maar wat gek gedaan waarschijnlijk. Verdomme, waarom was ze hier?! Ineens hoorde ze een stem, Tore’s stem om precies te zijn. Gelijk keek ze om met een verschrokken gezicht en een vooral heel erg rood gezicht. Hij had haar naam vragend gesproken, echter leek het even te duren voordat de jongen een soort van uit zijn slaap kwam… Ze keek hem extreem beschaamd aan toen hij vroeg of ze geen kater had. Haar ogen werden groot, uhm, na ja ze was misselijk en had hoofdpijn, dat telde ook wel als een kater. “Uh…” begon ze “Niet zo heel erg…” kwam er vervolgens mompelend uit, eigenlijk hopend dat Tore het niet hoorde. Ze keek dan ook de andere kant op en pakte haar tas van de grond op en ook haar jasje. Het ding trok ze maar aan en haar tas hield ze in haar handen. Hoe moest ze dit ooit gaan uitleggen… De jongen was wat omhoog gekomen in zijn bed en ze keek hem weer aan toen hij weer begon te spreken. Hij klonk nu een heel stuk serieuzer waardoor ze gelijk wat op haar hoede was. Ze keek hem met een rode kop aan, zo beschaamd als ze was, ze wist maar weinig van de vorige nacht, dus ze wilde niet weten wat ze allemaal gedaan had. Hij begon met dat het nu ‘serieus’ was en dat ze het nooit meer moest wagen om te gaan drinken, want hij wilde niet wéér zoiets mee maken, als ze het nog herinnerde. Ze keek hem aan met een extreem beschaamd gezicht en in haar ogen was duidelijk wat ‘spijt’ af te lezen. “S…ss.sorry” kwam er stotterend uit terwijl ze met haar hand een paar blonde lokken achter haar oor schoof. “Maar heel eerlijk gezegd weet ik vrij weinig wat er gebeurd is…” kwam er nog steeds beschaamd uit terwijl ze haar blik op de grond liet vallen. Ze probeerde na te denken wat er precies allemaal gebeurd was, maar het had niet zoveel succes. “Ik weet alleen dat ik wijn gedronken had…” mompelde ze er een stuk zachter achterna. En ze wist zelf dondersgoed wat er gebeurde als ze wijn dronk, dat kwam meestal niet goed, maar ze wist dat ze de wijn had gedronken nadat Tore weg was… dus hoe kwam ze in godsnaam in zijn kamer?! Ze keek weer op naar de blonde jongen met een scheve glimlach op haar gezicht “Maar ik heb dus ook geen idee hoe ik hier terecht ben gekomen… please zeg me dat ik niks raars heb gedaan?!” vroeg ze vervolgens met een lichte spoor van paniek in haar stem. Ze bleef hem hierna met haar blauwe ogen aan kijken. Ze kneep het handvat van haar tas zowat fijn en de bijnaam ‘tomaat’ paste op het moment iets te goed.

Okay, maybe just for the silence~ 

Een beetje last van een kater? Voorlopig geloofde hij haar op haar woord, maar ze leek zeker niet honderd procent. Al wist ze haar jas al aan te trekken en haar tas vast te grijpen. Dat was een wonder als je het met haar lome bewegingen in de nacht vergeleek. Dat terzijde, leken zijn woorden  daadwerkelijk een induk bij haar te maken, gezien de schaamte zelfs in haar stem weerklonk als hij haar tomaten gezicht negeerde. Bijna voelde hij zich haast als haar ouder, maar wat kon je verwachten als hij haar continu voor een 'kind' had uitgescholden. Na haar stotterende excuses gaf ze toe dat ze écht niets van de nacht kon herinneren wat hem niet veel verbaasde. Als ze alles had herinnerd was ze vast allang vertrokken, té beschaamd om hem in de ogen te kijken. Nou was het echter de vraag of hij er zelfs maar over zou beginnen wat ze had uitgevreten. Het verzwijgen zou echter zeker de verkeerde indruk geven, zeker met het feit dat ze beide ontbloot in zijn hotelkamer zaten en zij gedronken had. Het typische ongemakkelijke situatie wat je in shows en zelfs films zag. Gelukkig was het ook niet zo ver gekomen. 

Het verraste hem dat Layla de beslissing genomen had en met een glimlach, maar een zeer paniekerige vraag stelde, namelijk of ze iets 'raars' gedaan had. Zou hij concreet zijn? Tore liet een zucht tussen zijn lippen ontsnappen en maakte een knikkende beweging, waarna hij haar recht aankeek. “Veel zelfs,” begon hij, al keek hij kort van haar weg toen hij voelde dat zijn wangen lichtelijk rood kleurde, “Je gedroeg je als een kind door te zeuren dat je het heet had en zelfs warm had,” Dat was het 'veilige' deel, maar zou hij haar nog meer details erover prijsgeven?  Hij raakte al ongemakkelijk bij het idee, bracht Gauss op het bed en greep naar een shirt, zodat hij zijn rug naar haar kon toekeren. “En je… gedroeg nog steeds als een pedo,” mompelde hij, waarna hij zijn shirt glad streek om vervolgens zijn hand door zijn blonde haren te laten gaan. Dat moment dat ze tegen hem aan lag op de grond... Dat beeld bleef gewoon beschamend. 

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Ze had hem lang aangekeken met haar beschaamde gezicht en ze had een heel verhaal uitgekraamd zowat, na ja ze had gesproken dat ze niks meer wist van de vorige nacht, het was allemaal maar wazig, misschien dat de herinneringen nog een keer terug kwamen als ze zich weer een stuk beter voelde. Ja, ze had wel een lichte kater, maar er waren ook mensen die niet zo extreem last hadden van katers… zoals zij dus. Dit moest je echter wel opvatten in de goede content, jeetje. Ze had echter ook wat weg gekeken, maar toen ze uiteindelijk die belangrijke vraag had gesteld, keek ze de blonde jongen aan. Voor even leek de jongen verrast te zijn geweest, maar ze wist niet zo goed wat ze kon verwachten van dit alles. Ze schaamde zich al kapot en ze wist nog niet eens wat er gebeurd was, niet precies in ieder geval. De jongen zuchtte echter, Arceus dat was al een fout teken. Lichte paniek was er ondertussen van haar gezicht af te lezen. De jongen knikte vervolgens en haar gezicht vertrok meteen, nee… NEE. Bij zijn volgende woorden zette ze zelfs een stap naar achteren, een beetje hopend dat hij loog, staarde ze hem aan. Maar waarom zou hij over zoiets liegen? Hij sprak dat ze het warm had gehad of zo iets. Ze dacht na, was dat waarom haar shirt om haar nek zat, maar de rest van haar lichaam niet bedekte. Het was dat haar hoofd niet roder kon, fijn. Ze had dus met een bijna geheel ontbloot bovenlijf rond gelopen in deze kamer. Echter weet ze natuurlijk niet precies hoelang en hoe en urgh Layla, why?! Ze kon zichzelf wel heel hard slaan op het moment. Echter was er nog meer, de jongen sprak dat ze zich gedroeg als een pedo. Haar ogen werden groot “Wat…?!” sprak ze verbijsterd uit. Oké dit was waarschijnlijk een van de meest gênante situaties waar ze ooit in had gezeten. Ze wilde eigenlijk nu heel hard de kamer uit rennen en nooit meer om draaien… Daar zou de jongen vast ook erg blij mee zijn. Ze zuchtte lichtjes “Zeg me dan in ieder geval dat ‘wij’ geen dingen gedaan hebben…” sprak ze half glimlachend, wat een awkwardness zeg, jezus. Ze haalde een hand door haar haren en keek even om haar heen. “Ik wil niet aangeklaagd worden voor iets wat ik niet eens meer weet” sprak ze verder, nee serieus, ze was alles behalve een pedo. Het idee alleen al maakte haar misselijk… en ze was al misselijk. Dat zou gewoon raar en fucked up zijn, nope, just nope. Maar aan de andere kant… als ze echt iets pedo’achtigs’ had gedaan, dan had hij haar toch allang de deur gewezen?! Ze keek hem daarom weer aan “Maar…” begon ze “Ondanks dát heb je me er niet uit gegooid?” sprak ze vragend, wetende dat meneer hier haar echt niet zou laten slapen als ze zoiets raars had gedaan bij hem.

Okay, maybe just for the silence~ 

Hij had wel die blik van ongeloof gezien in haar ogen en dat ze zelfs een stap naar achteren had gedaan. Hij had vast hetzelfde gedaan in een dergelijke situatie. Met een laatste paar uithalen maakte hij zijn rommelige haar in orde, voordat hij haar weer vanonder zijn pony aankeek. Nog net had haar verbazende reactie met eigen ogen kunnen aanschouwen als reactie op de 'pedo' opmerking. Al zat er enige waarheid in, gezien zijn handen door haar op… een plek was geweest. Tamelijk beschaamd keek hij weer weg, de herinnering wegduwend. Niet aan denken. Zeker niet nu. Inmiddels was de blondine bedaard en vroeg ze na een lichte zucht of ze dát ding gedaan hadden, waarop de herinnering dat ze tegen hem lag als een vrachtwagen in zijn brein beukte. Ugh. Wees koeltjes, want het was niet zodanig geëscaleerd. Met zijn armen over elkaar keek hij haar weer recht aan met een grijns op zijn gezicht. “Nee, had je zeker gewild?” Hij maakte het maar luchtiger op, maar om dezelfde serieuze, beschamende sfeer te behouden was zeker in deze staat té ongemakkelijk. Layla vervolgde echter in dezelfde stemming met het feit dat ze hem er niet uit gegooid had. Direct hief hij zijn wenkbrauw omhoog en liep met een afkeurende blik op haar af. “Dat liet je mij geeneens toe door weg te huppelen als een ballerina en Gauss zodang af te schrikken dat ik knock-out ging,” Met nog steeds een rode bloos op zijn wangen keek hij haar strak aan, “Echt… Beeld geen dingen in, je bent en blijft een kind,”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

De jongen had in de tussentijd dat zij een beetje stond te spacen zijn haar gefixed, tja hij kwam ook net uit bed. Ze vond het al knap dat haar haar er nogal fatsoenlijk uit zag… na zo’n nacht en haar make-up was ook verdwenen, geen idee hoe dat zo netjes kon. Meestal werd ze de volgende dag wakker als een wasbeer en kon ze eerst een douche nemen na de wilde nacht, maar in tegenstelling tot nu toe had ze helemaal niks meer op haar face, geen zwarte veeg… niks. Echter was dat iets waar ze zich nu niet het meest druk over moest maken. Ze had echt wel opgemerkt dat de jongen ondertussen ook een aardig rood gezicht had, er was dus duidelijk iets beschamend gebeurd, iets verschrikkelijk beschamend, echt heel fijn. Echter toen de jongen een grijns op zijn gezicht had gezet, had ze er nog even niks over gedacht, ze had dan na zijn woorden over dat ze dát wel had gewild gewoon door gepraat. Echter bleven die woorden wel hangen, iets té lang. Ze probeerde het voor nu te negeren, want ze kreeg nog een andere lading over haar heen aan woorden terwijl de jongen naar haar toe was komen lopen. Oh fijn, nog dichterbij, in deze situatie hield ze liever de afstand, maar goed. Die blik zei echter al genoeg, ze had blijkbaar als een ‘ballerina’ rond gehuppeld en Gauss de stuipen op het lijf gejaagd… waardoor hij knock-out ging? Wauw, dat was wel erg knap, maar goed. Ze bleef hem aan kijken en zette een stapje naar achteren toen hij haar ineens strak aan keek en sprak dat ze zich geen dingen in moest beelden en dat ze een kind was en het ook bleef. Haar ogen werden voor even groot, wacht, werd ze nou op haar plek gezet door een vijftienjarige?! Wat hadden jongens van die leeftijd toch met haar?! Gelijk begon ze te fronsen “Ten eerste… ik? Met jou naar bed?!” sprak ze “Als ik het had gewild, was het al gebeurd~” sprak ze terwijl er lichtelijk een grijns op haar gezicht verscheen. “Verder… ik had alcohol op, give me a break” sprak ze, haar stem duidelijk nors, ze keek hem daarna weer aan, nog steeds fronsend. “Ik wil jou nog wel zien met een aantal wijntjes… of biertjes op” de grijns verscheen weer op haar gezicht “Kijken of meneer dan nog steeds hetzelfde durft te zeggen” sprak ze verder. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek weer even weg waarna ze ook een zucht slaakte. Oké Layla was een beetje pissed op het moment, beetje maar. “Niemand hoeft mij te vertellen wat ik wel en niet ben” sprak ze terwijl ze Tore weer strak aan keek “Zeker jij niet…” vervolgde ze haar woorden nors.

{

i'm fine i just need a moment

}

Dit… Deze woordenstroom had hij niet verwacht. Het begon met de uitspraak dat ze allang dát gedaan had als ze het gewild had. Die lichte grijns verafschuwde hij die op haar gezicht tevoorschijn getoverd had. Haar uitspraak riep enkel meer schaamte bij hem op, maar hij duwde die vrij makkelijk opzij. “Dan was je ten allereerst illegaal bezig en ten tweede, had ik dat nooit toegelaten,” reageerde hij op haar woorden met een strak getrokken gezicht. Van zijn kennis over woeste meiden wist hij wel dat je beter hun uit kon laten stomen, voordat je iets sprak, maar op dat gebied was hij niet slim. Zei iemand iets waar hij niet me eens was, dan trok hij direct zijn mond open. Ook nu.
Ze had alcohol gedronken, maar ondanks het feit dat mensen onbenullige dingen deden voelden ze zich des te meer ontspannend. Mensen deden dan dingen die ze in hielden, net zoals met hun gevoelens en dergelijke. Al vond ze het schijnbaar een goede argument, in combinatie met hoe hij zou zijn met alcohol op. Met een frons staarde hij haar aan. Hij en alcohol? “Helaas ben ik minderjarig en vergiftig ik mijn lichaam liever niet,” Daar was hij dan weer simpel in. Heel simpel.
Als laatste beweerde ze na enkele tellen stilte dat ze niet door hém gecorrigeerd wilde worden of worden verteld wie ze wel of niet was. Tore snoof er enkel kort op, en liep op de jammerende Gauss af die de discussie maar eng vond. Gerustellend aaide hij hem over zijn kop, waarna hij kort over zijn schouder naar de blondine keek. “Dat recht heb ik niet, maar… hoe anderen je zien maakt wel voor een deel tot wie je nú bent,”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

De jongen sprak weer en ze keek hem nog steeds fronsend aan, zeker niet eens met de dingen die hij sprak. Alleen ging dit gedeelte nog over het feit dat als ze hem wilde doen, ze het allang gedaan had, och jeetje Layla toch. Of naja een poging tot, ze wist dat bij jongens het niet werkte als je er gelijk op sprong, zelfs al zagen ze je zitten. Maar het idee om het met hém te doen, nee dankje. Ze hield toch wel van wat ouders… Echter werkte het totaal niet dat hij begon over dat ze dan illegaal bezig was en hij het nooit had toegelaten. Ze snoof “Laat staan dat ik het ooit waag om het te proberen” begon ze als reactie op zijn woorden “Ik prefereer toch wel iets ouders dan een kind…” sprak ze verder, totaal pissig aan het worden hier. Ze had gesproken dat ze alcohol op had en dat hij haar dus maar gewoon ‘break’ moest geven, ja. Ze wilde hem wel is een keer dronken zien, dan wist hij ook gelijk hoe het was om de volgende ochtend wakker te worden zonder dat je weet wat er gebeurd is… in een vreemde omgeving. Maar goed, daar ging het nu niet om. Ze keek hem nog steeds strak aan toen hij sprak dat hij ‘helaas’ minderjarig was en dat hij zijn lichaam niet zou vergiftigen. Ze rolde met haar ogen, seriously?! “Wacht maar… tot je oud genoeg bent” sprak ze terwijl ze nog steeds daar stond met haar armen over elkaar heen geslagen. De jongen liep vervolgens van haar weg, naar Gauss die op het bed zat. Ze had niet opgemerkt dat de kleine Shinx duidelijk niet blij was met de ‘discussie’ die ze hadden. Het was echter eerder een soort van ruzie, ze leken wel een getrouwd stel wat ruzie had over iets wat schoon gemaakt moest worden en wie dat dan zou moeten doen. Tore sprak dat hij dát recht niet had, nee dat had hij inderdaad niet. Ze keek hem nog steeds aardig boos aan. Echter toen hij sprak dat hoe anderen ‘haar’ zagen dat, dat wel haar maakte, voor een deel, wie ze nu was. Ze was hierdoor even stil en keek even weg. Ze was even dicht geklapt… voor nu. Ze kneep nog wat harder in het handvat van haar tas en ze snoof even, hij had… misschien… wel gelijk. Oké, misschien wel. Ze keek even naar de vloer en zuchtte even “Fijn, dat je mij dan ziet als een… klein kind” sprak ze, een tikkeltje beledigd en misschien zelfs wel een tikkeltje gekwetst. “Maar goed, ik heb hier niks meer te zoeken” sprak ze simpel waarna ze zich koppig om draaide en naar de deur toe liep. Ze gaf Tore geen enkele blik meer en opende de deur om vervolgens naar buiten te lopen. De deur achter haar te sluiten en weg te lopen. Ja, als een ‘klein kind’. Eenmaal beneden liep ze nijdig langs de balie naar buiten. De vrouw achter de balie had haar nog verrast nagekeken. Het ene moment was ze ’s nachts dronken binnen gekomen en het andere moment verliet ze ’s ochtends kwaad het hotel… Layla zuchtte even diep toen ze alweer een paar straten verder was en zich uit rekte. Ze plaatste zichzelf op een bankje en liet haar elleboog op haar bovenbeen rusten en haar hoofd op haar hand. Waarom was ze ook bij hem beland… waarom niet bij iemand die uh ja… geen idee. Ze was gefrustreerd op het moment, heel erg gefrustreerd.

{

i'm fine i just need a moment

}

Hij hoefde haar smaak en mening niet over hem te weten, dus rolde hij enkel met zijn ogen. Ze had gelijk met het feit dat hij een 'kind' was, maar mentaal lag er weinig verschil tussen hun twee. “Pff, vijf jaar ouder, maar… Zegt niets over iemands mentale status,” snauwde Tore erop met een van afschuw getrokken gezicht. Hij moest toegeven dat hij langzamerhand geagiteerd raken als hij dat niet al naderhand geworden was. Toen het echter weer over de alcohol ging leek ze er weinig vertrouwen in te hebben dat hij geen bier of wijn zou drinken als hij een tikkeltje ouder was. Hierbij kon hij haar enkel aanstaren, voordat hij er een zo min zo mogelijk kil antwoord wist te vormen. “Het zijn de hopeloze mensen die naar de alcohol grijpen en de stereotype vormen waar jij mij aan probeert te koppelen. Geloof me, er zijn zat mensen die het niet drinken en daar zal ik één van zijn,” zei Tore vastberaden, maar met dezelfde geërgerde toon. Hij had even rust nodig, voordat hij zijn kalmte zou verliezen. Gelukkig bood Gauss hem deze 'afleiding', maar na hem geaaid te hebben leek de blondine stil gevallen te zijn. Geen enkele tegenspraak. Het was de waarheid en die kwam duidelijk hard aan. Ietswat tevreden om haar reactie had hij zijn kijkers op de Shinx gericht die zijn lijfje weer tegen het bed aan drukte met zijn oren slap naast zijn kopje hangend. De Pokémon was duidelijk nog angstig door de tonen in hun stemmen die ze aansloegen. Al leek het moment van stilte goed te werken op hem.
Haar stem verastte hem dan ook. “Hmm?” Hij keek echter niet om en hoorde enkel haar woorden aan. Ze was overduidelijk beledigd en zag duidelijk in dat hij haar als een kind zag, waarna ze de concusie trok dat het tijd was om te gaan. Ehm, oké? Sprakeloos keek hij om, maar op dat moment sloeg de deur keihard dicht en was daarmee geen spoor van haar aanwezigheid meer te bekennen. Dat was… Vermoeiend. Tore slaakte een vermoeide zucht en plofte direct met zijn rug op het bed neer. “Ze is eindelijk weg, wat zwak...” mompelde hij zachtjes, maar Gauss kroop over de deken naar hem toe en keek hem bezorgd aan. Maakte hij nou zorgen om.. hem? Tore glimlchte en aaide de Shinx weer. “Ik ben echt oké hoor, het was maar een ruzie..” stelde hij hem gerust, waarna hij naar zijn Holo Caster greep en maar besloot te reageren op de andere mensen waarmee hij aan het chatten was. Layla was net zoals al deze mensen. Dat ze woest weggelopen was… Dan had ze niet zó moeten gedragen en bovendien was het haar schuld dat het op dit draaide. Koppig legde hij het toestel weer naast zich en sloeg zijn armen over elkaar, vlak onder zijn hoofd en keek naar het plafond. Hij liet haar maar doen wat ze wilde, ze was een kennis voor hem. Een 'kinderlijke' kennis nog wel… Toch? Ugh. Tore draaide zich gefrusstreerd om naar zijn zij en staarde naar zijn mobiel. Net zoals hen.. toch?

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Hij had nog gesproken dat hij ‘maar’ vijf jaar jonger was geweest en dat het absoluut helemaal niks zei over iemands mentale toestand. Pff, wat wist hij daar nou over! Hij was vijftien, hij was geen psycholoog of zo. Ze zat nog steeds op het bankje te mokken, echter terug denkend aan wat hij allemaal nog gezegd had. De tonen in zijn stem had ze alles behalve fijn gevonden. Hij had tegen haar gepraat alsof zij de vijftienjarige was hier. Ze was blijkbaar een hopeloos mens wat hem aan een stereotype wilde koppelen. Als ze er over nadacht was ze misschien wel zo over gekomen en ’s nachts bij iemand naar binnen stormen met heel veel wijn op, was nou ook niet echt het beste plan ever geweest. Hij had haar zelfs nog genegeerd voordat ze weg was gestormd uit zijn kamer. Had ze daar dan nog langer moeten blijven? Nee, echt niet. Na al die beledigende woorden had ze het wel gezien. Hij sprak alsof hij haar al jaren kende, maar ze kende elkaar nét… ze waren maar simpele kennissen die elkaar tot een grote verrassing hadden ontmoet. Ze zuchtte diep en ging verder met mokken. Ze ging echter nu rechtop zitten en sommige mensen die langs liepen staarde haar aan, maar ze was te pissig om ook maar wat aandacht te geven aan die mensen die ze toch niet kende. Tore was ook maar een random dude… toch? Ze keek even naar haar tas en opende deze om haar Holo Caster eruit te halen. Ze keek even naar de tijd, het was laat in de middag. Ze haalde wat blonde lokken uit haar gezicht, om deze achter haar oor te schuiven. Wat dacht hij trouwens wel niet, zo tegen haar praten. En misschien was ze wel het blondje wat graag uitging, dronk… en haar lichaam vergiftigde. Het leven was dat betreft maar te kort om je daar druk over te maken, kom op. Echter was dit het meest slechte beeld wat ze iemand ooit heeft kunnen geven. De waarheid was dat ze uitging, maar nooit zo stom dronken werd dat ze niks meer wist. Dit was misschien één keer eerder voor gevallen. Ze zat nu echt wel met haar handen in het haar, al was dat niet echt te letterlijk te nemen. Daarnaast was hij een van de redenen waarom ze aan de wijn was begonnen, dus eigenlijk was het zijn schuld! Nee, Layla zo werkte het niet… Haar gedachten waren het niet met elkaar eens, dat kwam allemaal door de woorden die de blonde jongen had gesproken. En… waarom trok dit haar zoveel aan?! Het was een jochie die ze toevallig ontmoet had! Ze had al zoveel random dudes ontmoet waar ze geen reet om gaf wat ze haar vertelde. Het ging het ene oor in en het andere oor uit… waarom bleef dit dan in haar hoofd hangen? Ze zuchtte weer en duwde chagrijnig haar Holo Caster terug in haar tas. Stommerik.

{

i'm fine i just need a moment

}

Wat liggen mokken had geen zin en het was niet alsof hij nog slaap had. Het dag was al aan de gang en nu hij zich bedacht moest hij nog wat eten halen. Na dit alles zou zij maag elk moment moeten schreeuwen om voedsel. En.. Ja, hoor. Op dat moment gromde zijn buik, maar opvallend genoeg ook die van Gauss die beschaamd van hem weg keek. Nou ja, hij was niet de enige en misschien was wat afleiding nog het beste voor het moment. Zijn humeur was nog behoorlijk slecht van enkele tellen geleden, dus hoopte hij dat het tripje deze weer zou verbeteren. Hij gleed dus van zijn bed af, kleedde zich fatsoenlijk om, deed deodorant op en poetste als laatst zijn tanden. Eenmaal gereed richtte hij zich echter op de Shinx die in de tussentijd gekalmeerd leek te zijn en zelf… sliep? De Shinx lag er vredig bij en zijn buikje ging op rustige maat op-en neer. Wat lief. Hij wilde hem echter niet storen en bovendien verwachtte hij niet dat het halen van wat eten veel tijd in beslag zou nemen. De dichtbijzijnde supermarkt was vijf minuten lopen vanaf dit punt. Op de punten van zijn tenen liep hij -zonder Gauss wakker te maken- naar zijn bed toe, greep zijn mobiel en portemonnee, voordat die verdwenen in zijn broekzak. Voordat hij echter zijn portemonnee op borg checkte hij het bedrag dat erin zat en op dit punt was het zeker goed genoeg om een weekje bij te komen. Daarna moest hij hoognodig zijn ouders om wat geld gaan vragen. Met een geforceerde glimlach liep hij echter naar zijn deur, trok een paar schoenen aan en deed de deur geruisloos achter zich dicht. Kalm liep hij door de gang, vlak langs de receptie waar een dame hem met een frons opnam. Het ontging hem echter, gezien hij met een boel inspanning zich probeerde te richten op het eten. Eenmaal in de frisse lucht sloeg hij direct een straat in en stapte de felverlichtte supermarkt in.
Enkele minuten later verliet hij deze tevreden met twee zakken vol diverse voedsel en een lolly in zijn mond. Die hd hij er gratis bij gekregen, gezien er nou al een Halloween-actie gaande was en je bij de aankoop van bepaalde producten iets kreeg. Zoetigheid was niet zijn ding, maar gratis voedsel weigerde hij niet. Kalm liep hij de bocht om, recht richting zijn hotel, maar vreemd genoeg werd de weg flink geblokkeerd en moest hij een omweg nemen. Zodoende passeerde hij een parkje en resteerde enkel een stuk plastic in zijn mond. Bléh. Vlak bij de vuilnisbak waar een dame op zat rustte hij zijn tassen op de grond en stak de restanten van de lolly uit zijn mond en wierp die erin. Zo. Net toen hij zijn tassen vastgreep merkte hij echter het blonde haar van haar op.. En de kleren. Ho. Dit was.. Layla? Dus hier was ze naar toe gerend, maar… uhm.. Ugh, moest hij iets zeggen? Zwijgen was sowieso onhandig. Hij greep maar naar een flesje water en tikte die zacht tegen haar hoofd, waarna hij haar die overhandigde. “Dit had je nog nodig van vannacht,”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Baka, baka, baka… dat ging er nu zo onderhand door haar hoofd. Al die gedachten ze werd er letterlijk gek van, serieus. Kon het niet gewoon stoppen? Ze keek weer even naar haar tas waar ze haar Holo Caster chagrijnig terug in had gegooid. Ze stak haar hand weer in haar tas en wilde de Holo Caster weer pakken. Ze hield het ding voor haar neus en klikte op het knopje waardoor het scherm op lichtte. Ze staarde even naar de tijd waarna ze zuchtte. Oké ze moest nu wel echt naar huis… of naja het appartementje waar ze verbleef, thuis wonen had ze niet meer gewild dus ze was een soort van ‘verhuist’. Het was een simpel appartementje, alles had ze wat ze echt nodig had, dus helemaal goed. Daarnaast kwam ze ook nog vaak thuis, maar niet om er te slapen, soms echter wel om wat spullen mee te nemen of achter te laten, zelfs om kleding te wassen. Ach ja, ze moest ook nodig onder de douche bedacht ze zich. Het had namelijk geen zin om heel de dag hier te blijven zitten en te mokken over wat er niet heel erg lang geleden was gebeurd. Het was niet dat de wereld verging of zo… Het enige wat haar niet aan stond was dat ze er zoveel ‘waarde’ aan schafte wat de blonde jongen over haar dacht. Dat zat haar extreem dwars. Hij was gewoon een betweter, fuuuuu. Ze snoof en fronste weer lichtjes, maar ze liet haar gezicht weer ontspannen en keek even naar de grond, naar haar voeten. Op het moment dat ze besloten had om dan nu maar te gaan en ze dus wilde opstaan, stopte ze. Ze bleef zitten waar ze zat, want precies op dat moment voelde ze iets tegen haar hoofd aan. Verdomme, wat was dat nou weer?! Het was een zachte tik geweest van iets… hards? Maar haar humeur was op het moment te slecht om fatsoenlijk te reageren. Ze draaide dan ook haar hoofd om, een lichte frons op haar gezicht, maar bij het zien van de persoon gleed de frons langzaam van haar gezicht af. Verbaasd keek ze de jongen aan… Tore? Wat deed hij nou weer hier?! Haar blauwe ogen bleven hem aan kijken, zelfs toen het flesje water aan haar overhandigd werd. Ze nam het dan ook langzaam aan. Hij sprak dat ze dat nog nodig had van vannacht. Ze knipperde en liet haar blik vallen op het flesje water. Ah… natuurlijk. Ze bleef echter naar het flesje staren, nog steeds niks zeggend, ze wist eigenlijk niet goed wat te zeggen. Eigenlijk was ze nog steeds kwaad, maar dit… hier kon ze niet kwaad om worden. Op een of andere manier kon ze het niet voor elkaar krijgen om nu tegen hem te gaan snauwen over wat er eerder was gebeurd. Een lichte blos verscheen dan ook over haar gezicht en ze keek hem weer aan “D..dankjewel…” kwam er wat moeilijk uit. Ja, ze was boos, maar ze kon het flesje water niet weigeren. Haar blik viel vervolgens echter op de twee tassen die hij vast had. Boodschappen? Ze keek er even verbaasd naar, maar schudde haar hoofd lichtjes en keek weer weg. Ze keek weer naar het flesje water “Sorry… voor vannacht” kreeg ze er dan uiteindelijk uit. Het kostte moeite, maar goed. Ze keek dan ook voorzichtig op naar de jongen. Terwijl ze met haar ene hand het flesje probeerde open te draaien. Ze legde het flesje vervolgens aan haar lippen en nam een paar slokken. “Je hebt wat van me te goed..” sprak ze nog even waarna er een lichte glimlach op haar gezicht verschenen was. Tja, hij had haar niet op straat gedumpt in haar staat van vannacht en nu kreeg ze een flesje water. Ze kon op z’n minst wat terug doen.

{

i'm fine i just need a moment

}

Met de frons op haar gezicht verwachtte hij weer gesnauw, maar het bleef stil en ze pakte het flesje aan. Dat was tenminste iets, maar om eerlijk te zijn was hij nog betrekkelijk slecht gehumeurd door hun ruzie eerder. Het gesnauw was voorbij, maar wat er toen was gezegd bleef degelijk bij hem hangen. Van alcoholgebruk tot het 'naar bed gaan' gezeik, het zat er allemaal nog vers in. En hij was er gemakkelijk weer over begonnen, maar besloot dat het beter was toch zijn mond erover te houden. Het werd sowieso al hoogstens tijd dat hij zijn schappen zou dumpen in zijn kamer en minstens een 'ontbijt' zou maken voor zichzelf. Hij reikte dus al naar de tassen, totdat Layla hem met haar stem tot een halt geroepen had.
Verrast keek hij haar aan toen hij een bedankje hoorde, maar zelfs haar excuses erachter kreeg. Hij liet de tassen direct voor wat het was. Had hij dat nou zonet juist gehoord? Speelde zijn brein geen spelletjes met hem? Hij kon het niet geloven. Echt niet. Ze had zich schijnbaar echt er zeer schuldig over gevoeld, althans… meer dan wat de indruk die ze zonet bij hem achterliet door de deur dicht te smijten. Hij was dan ook sprakeloos, totdat ze wat slokken van het water nam en ze zei dat hij nog iets te goed had. Een tevreden, maar oprechte glimlacht vormde er op zijn gezicht. Voor een enkele tel. “.. En ik zal je geen kind meer noemen, tomaat,” grinnikte Tore, duidelijk makend dat de blos hem niet ontgaan was, “Je zou me trouwens kunnen helpen met het brengen van die schappen naar mijn kamer? Of… Hmm, weet jij wat leuks?”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Het was even stil geweest nadat ze zich had verontschuldigd voor alles. Ze had het in de kamer niet kunnen verkrijgen om zich te verontschuldigen. Het was nou niet bepaald iets makkelijks geweest op dat moment om zichzelf dan maar te verontschuldigen. Echter voelde het niet helemaal goed dat het zo stil bleef. Ze keek dan ook even terug naar haar flesje… was het niet goed genoeg? Of was hij het er nog steeds niet mee eens? Allerlei vragend popte weer op in haar gedachten en ze kneep zachtjes in haar flesje, verdomme. Echter toen ze weer terug op keek naar Tore, aangezien het veel te lang duurde dat hij niks zei, zag ze een glimlach op zijn gezicht. En niet zomaar eentje. Het voelde goed, oprecht. Ze knipperde dan ook wat verbaasd, alleen hij had haar duidelijk weer toen hij sprak dat hij haar geen ‘kind’ meer ging noemen, maar in plaats daarvan noemde hij haar ‘tomaat’, precies op dat moment. De jongen grinnikte dan ook, ze werd helaas nog roder en fronste lichtjes en keek ze weer even naar haar flesje, vervolgens wilde ze haar mond openen en iets over die ‘tomaat’ zeggen, maar ze hield zich voor nu in. Echter toen hij sprak dat ze hem wel kon helpen met zijn boodschappen… of iets leuks? Ze keek hem even kort aan en de glimlach kwam weer terug op haar gezicht. Ze bedacht zich echter dat ze eerst nodig naar haar eigen plek moest. “Uhm…” begon ze “Ik moet alleen wel echt even naar huis…” mompelde ze een tikkeltje beschaamd, ja ze moest nodig douchen en zo. “Maar we kunnen later wel wat gaan doen?” sprak ze waarna ze hem wat afwachtend aan keek. Ze haalde even haar Holo Caster tevoorschijn om te kijken hoe laat het was. “Oke” begon ze “Om vier uur vóór het café” sprak ze met een glimlach, waarna ze toch even lichtelijk grinnikte “Geen drank dit keer, don’t worry”. Ze stond vervolgens op en het leek voor haar niet alsof de jongen nog andere plannen had, dus dit had ze maar gewoon even besloten. Ze draaide de dop op het flesje water en stopte het in haar tas. “Tot later” sprak ze met diezelfde glimlach om zich daarna om te draaien en weg te lopen. Zo nu had zij genoeg tijd om haar ding te doen en had hij genoeg tijd om zijn ding te doen… geen idee wat hij allemaal moest gaan doen, maar ja, was altijd wel fijn. Daarnaast wilde ze niet weer een of andere discussie starten over wat dan ook, deze tijd was ook nog even goed om ‘af te koelen’.

{

i'm fine i just need a moment

}

Hij had het wel gezien; haar nóg roder gekleurd gezicht en dat ze stond te popelen om te reageren op haar nieuwe bijnaam. Ze besloot echter te zwijgen wat zeker een wijze besluit was, gezien Tore wel zeker wist dat ze hier weer zouden staan ruziën. De spanning hing er namelijk nog steeds en het leek er niet op dat het binnen vijf minuten weg zou ebben. Voorlopig was echter de luchtige conversatie tussen hen twee fijn, al zou hij zoiets verafschuwd hebben. Doen alsof er niets aan de hand was? Daar wilde hij niets mee te maken hebben, maar eigenlijk… was het ook weer goed gepraat met haar excuses. Die was al veel waard, zeker gezien ze koppig was en zoiets er moeilijk uit te krijgen was. Daar kampte hij ook mee.
Enkele tellen keek ze hem aan en wat ongemakkelijk gleed zijn blik naar zijn plastic tassen. Het gestaar mocht wel ophouden. Al viel zijn blik al spoedig terug op haar. Onee. Ze glimlachte, dus had ze zeker een voorstel klaar liggen. Of.. niet? Verrast keek hij haar aan toen ze vrij beschaamd vertelde dat ze naar haar huis moest gaan. Dat vond hij best, maar… Had ze niet via de Holo Caster eens gezegd dat ze zelden in haar huis zat? Al begreep hij wel dat ze sommige dingen enkel daar kon doen. Ze stelde dus voor om anders later af te spreken. Het was niet alsof hij buiten wat programmeren iets zou doen. Hij zou zijn Pokémon zelfs niet trainen, dus.. waarom niet? Het was wel vreemd om weer met haar rond te hangen, maar hoewel het eerder leuk was tot ze zijn slaap verstoorde, vond hij het verder prima. “Prima,” antwoordde Tore onverschillig, waarna de blondine haar Holo Caster erbij haalde en voorstelde om op vier uur af te spreken bij het café. Weer dezelfde? Niet dat hun bediening slecht was of de prijs hoog lag, verder. Ze ging zefs niet meer zuipen, als hij haar mocht geloven. Een zwakke grijns sierde zijn gezicht, waarna hij zijn tassen weer vastgreep. “Dat zien we nog wel,” Net toen hij weer recht stond zei ze hem vaarwel en liep ze weg met zijn waterfles in haar tas. “Hetzelfde, tomaat!” zei hij snel terug, en draaide zich eveneens om, lopend met een wat opgeklaard humeur naar het hotel.

Eenmaal in zijn kamer beland legde hij de tassen geruisloos neer op de grond, hopend de Shinx niet gewekt te hebben. Pfoe, hij had geluk; Gauss sliep nog tamelijk diep. Zo stil als hij maar kon trok hij zijn schoenen uit, wastte zijn handen in de badkamer en legde de schappen netjes in de keukenkast en koelkast. Eenmaal in de keuken tikte hij bedenkelijk een vinger tegen zijn lippen aan. Als hij de klok mocht geloven die er stond, had hij nog twee uur tot hun afspraak. Het stukje lopen naar het café bedroeg met zijn looptempo amper vijf minuten. Hmm, het leek hem handig dan om kwart voor vier te vertrekken. Tot dan, kon hij eindelijk eens ontbijten. Als het goed is had hij een pak volle melk en wat cornflakes gekocht. Op de punten van zijn tenen liep hij al naar de koelkast.

Bonk! 'Dit is de politie! Handen omhoog!'

Zijn hart sloeg direct over bij het horen van de vele bonken en voetstappen die in de gang weerklonken. Wát was er aan de hand? Verrast draaide hij zich om, maar direct blokkeerde een stevige politieagent, gewapend met een geladen pistool. De loper werd direct op hem gericht. 'Snel, handen omhoog!' Direct stak Tore gehooraam zijn handen in de lucht met enkel zijn angstige blik op het vuurwapen. Wat was er in hemelsnaam gaande? Waar kwamen die agenten vandaan? En het belangrijkste; waar verdiende hij dit aan?! Hevig trillend over zijn hele lichaam staarde hij ze aan, totdat het agent hem stevig bij zijn pols greep en zijn arm pijnlijk achter zijn rug aan trok. “Aaaah!” kreunde hij, waarbij zijn gezicht samentrok. Ondanks dat zijn armen brandde door de hoek waarin die zich verkeerde werd hij ruw richting de deur geduwd. “W-Waarom?” wist hij eruit te persen, maar er werden enkel commando's naar hem geroepen, zoals dat hij zijn mond moest houden. Geweldig. Wacht. Hoorde hij het gejammer van Gauss? Direct keerde hij zijn hoofd om en zag dat twee agenten zijn Pokéball's meenamen en één van hen de Shinx in een stalen kooi deed. Het deed hem zeer hoe erg het voor hem moest zijn. Tsk. Nog net voordat hij uit zijn hotelkamer geduwd was zette hij zich af, maar de agent trok hem richting de grond. De klap kwam hard aan en er vloeide zelfs wat bloed uit zijn neus, recht zijn mond in. Het was wellicht misselijkmakend, maar hij had één arm weten te bevrijden. Zo snel als hij kon stak hij zijn hand naar zijn Holo Caster uit en tikte moeizaam twee berichten. “Aauuu!” Meer lukte hem niet toen de stevige, rubberen voetzolen van de agent op zijn hand werden geplant. Zonder enige spoor van genade werd hij vervolgens overeind getrokken en nog steviger naar voren geduwd. Een ander agent had zijn mobiel al vast gegrepen, maar deze was ook onder de voet gekomen. Veel was er niet van over, zelfs de SIM-kaart was naar de maan. Toen ze de receptie passeerde keek de dame verward toe en Tore had haar kort aangekeken. Ze ging hem vast niet helpen. Tsk. Eenmaal buiten het hotel stond er een kleine menigte, maar werd hij al direct in de politieauto geduwd. Dit.. Het werd hem allemaal teveel. Zijn eerste dag.. hij herbeleefde de angst op een rustige dag als deze. Verslagen liet hij zijn hoofd hangen, waarna de motor van de auto van start ging. Daar gingen ze weer, weer op weg naar de overhoorkamer, de enge Pokémon en misschien stond die Nathan hem weer daar op te wachten. Hij had zich toch sinds kort dieper in de nesten gewerkt. Dit moest dan geen verassing zijn. Hij kon het echter maar niet bevatten. Dit alles.

••••• at&t

8:14 pm

100%

new message: Tore

Sorry

Zoek niet naar mijgfffrvvgws2refw

send | to Layla

Gesponsorde inhoud

» Hello... how are you? (Tore Adolfsson)
» Tore Adolfsson
» Coldness. [&TORE ADOLFSSON]
» Almost time for presents~ (Tore Adolfsson)
» Tore's Pokédex