Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

De jongen had gesproken dat het ‘prima’ was en daarna was ze omgedraaid en had ze een simpele ‘tot later’ gesproken. Ze hoorde nog hoe de jongen naar haar riep ‘hetzelfde, Tomaat’ weer die bijnaam. Lichtelijk moest ze grinniken, maar om kijken deed ze niet meer. Ze liep stevig door. Terug naar haar appartement, dus niet haar echte huis. Al was een appartement ook wel een soort van huis. Eenmaal daar aangekomen haalde ze haar sleutel tevoorschijn en opende ze de deur om daarna naar binnen te stappen. Ze sloot de deur weer achter zich en deed het vervolgens ook op slot, je wist maar nooit. Het eerste wat ze deed was haar pokéballs en haar Holo Caster op een tafeltje leggen en terwijl ze naar haar kamer liep, trok ze haar kleding ondertussen uit. De ‘vieze’ kleding werd in een wasmand gedumpt en zo liep ze door naar haar kast. Ze trok het ding open en koos een jurkje uit, met een panty, want het was helaas al weer koud aan het worden. De tijd van blote benen was helaas voorbij. Met de schonen kleding in haar handen liep ze door naar de douche om de kraan open te draaien en haar kleding ergens neer te leggen. Vervolgens haalde ze wat handdoeken uit de kast en legde ze die bij haar kleding neer. Vervolgens stapte ze onder de warme straal van de douche, hmmm dit was heerlijk verfrissend. Toen ze eenmaal klaar was met alles, stapte ze de douche uit en greep ze een handdoek om die om haar heen te wikkelen. Ze pakte nog een andere handdoek om haar lange, blonde haren te drogen. Ondertussen was haar Holo Caster afgegaan en had ze het berichtje van Tore ontvangen… alleen mevrouw had het nog niet door, zeker omdat ze nog druk bezig was met afdrogen en dergelijke. Wat er dus met Tore was gebeurd, was voor haar nog een raadsel en iets wat ze nog niet wist. Toen haar blonde haar aardig droog was en ze haar lijf ook had afgedroogd begon ze haar kleding aan te trekken. Ze keek even naar haar zelf in de spiegel en ze glimlachte lichtjes. Vervolgens begon ze haar haren te fatsoeneren met een föhn en een stijltang. Ze haalde haar hand door haar haren toen ze daar ook mee klaar was, helemaal perfect. Met een goed humeur liep ze haar badkamer uit en liep ze naar het tafeltje waar haar HC op lag. Ze pakte het ding op en eigenlijk wilde ze gewoon de tijd checken, of ze niet té lang bezig was geweest. Maar aan de tijd te zien, had ze nog genoeg tijd om op tijd te zijn… Echter merkte ze het berichtje van Tore op. Verrast opende ze het berichtje, maar haar gezicht vertrok gelijk toen ze het berichtje las. ‘Sorry, zoek niet naar mijgfffrvvgws2refw’ stond er in. Haar ogen werden groot… wat?! Oké ze kende hem misschien niet zo lang, maar ze wist toch wel zeker dat dit berichtje iets compleets fout was! Ze keek even om haar heen en opende een berichtje, voor een reactie terug. Ze typte wat in, maar eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze hierop moest zeggen. ‘Wat is er aan de hand?’ typte ze dan uiteindelijk in waarna ze op ‘verzend’ drukte. Ze legde haar Holo Caster even neer, eigenlijk afwachtend op een reactie terug… maar hoe lang ze ook wachtte, die kreeg ze niet… Op haar gezicht was ondertussen een bezorgde blik gekomen. En nu?! Wat moest ze nu doen?!

Ze rende hijgend naar binnen met haar tas om haar schouder. De vrouw achter de balie keek haar verrast aan en wilde Layla stoppen, maar ze was te snel. De vrouw achter de balie herkende haar, maar keek de blondine verontrustend na. Layla was ondertussen al in de lift gesprongen “Kom op” mompelde ze terwijl ze haast de lift weer uit sprong toen ze op de goede etage was. Ze liep bijna tegen iemand op “Sorry…” riep ze terwijl ze verder rende. Bij Tore’s deur kwam ze tot stilstand en zonder er echt over na te denken, klopte ze eerst op de deur. Het was er akelig stil… Ze zuchtte en klopte weer. Nog steeds geen reactie, serieus, wat is dit? Ze negeerde Tore’s woorden compleet dat ze hem niet moest komen zoeken, maar hij had pech, dit tolereerde ze niet. Ze probeerde nu vervolgens maar gewoon de deur te openen, en gek genoeg was de deur open… Langzaam stapte ze naar binnen om de deur achter haar te sluiten. “Tore?” sprak ze vragend, maar het was té stil. Ze snoof en liep door naar de keuken, aangezien ze nog wist dat meneer boodschappen was gaan doen. Echter was er niks te zien… helemaal niks. Alleen het was net zo vreemd dat de blonde jongen niet thuis was. Ze zuchtte en verliet zijn ‘huis’ maar weer, de deur achter haar sluitend. Eenmaal beneden in de lobby viel haar blik op de vrouw achter de balie die haar aandacht probeerde te trekken. Snel liep ze naar de balie en keek ze de vrouw vragend aan. ‘Zoek je de lange jongen met blond haar?’ werd er aan haar gevraagd, gelijk knikte Layla, ja die ja, Tore was niet te missen. ‘Hij is niet heel lang geleden meegenomen door de politie’ sprak de vrouw weer. Layla’s ogen werden groot, wat?! WAT?! WAAROM?! Dat wilde ze uit schreeuwen, maar de vrouw achter de balie zou waarschijnlijk net zo weinig weten als zij over ‘waarom’. Ze zuchtte even “Dankjewel” sprak Layla met een glimlach, waarna ze zich zo snel mogelijk om draaide en het hotel uit rende. Buiten bleef ze even stilstaan, ze keek van links naar rechts. Oké waar was dat politiebureau?! Had ze zich hiervoor ‘netjes’ aangekleed. Layla begon vervolgens de kant op te rennen waar ze dacht dat het politiebureau zat. Geen idee hebbende wat ze precies ging doen bij dat politiebureau, maar een ding wist ze zeker, ze zou er weer uitkomen samen met Tore. Na een tijdje gerend te hebben, kwam ze tot stilstand, hijgend keek ze naar het gebouw waar ze nu voor stond. Het politiebureau, gevonden! Nu hopen dat Tore hier was… Of in ieder geval nog niet ergens heen vervoerd was. Ze had haar pokémon mee genomen, voor het geval dat, maar gelukkig kon ze zich vaak ook redden zonder pokémon. Ze stapte naar binnen en gelijk werd ze aangestaard door wat wachtende mensen en een of andere random vrouw achter de balie. Ze paste niet echt in het plaatje thuis op het moment… verdomme. Ze ging maar rustig zitten en legde haar handen op haar schoot, haar tas nog om haar schouder. Ze staarde even naar de vloer, bedenkend wat ze zou kunnen doen. Ze moest eerst zeker weten dat meneer hier was.. anders ging ze straks nog alle heisa lopen maken om niks en zat zij straks in de bak. Ugh, ze haatte de politie, maar ja ze was een TR member, dat was wel iets wat niet uit mocht komen hier… Sowieso niet voor Tore, die haar al verdacht vond. Ze haalde haar hand door haar blonde haren en keek toe hoe ze bijna aan de beurt was, Muk, hoe ging ze hem ooit uit dit gedoe halen?!

Layla zat een beetje nerveus om haar heen te kijken, wat moest ze nou in godsnaam doen? Moest ze straks tegen die dame gaan zeggen dat ze een kennis wilde gaan ‘redden’. Verdomme… Ze wist ook nog niet eens of hij hier was, misschien was ze wel bij het verkeerde politiebureau. Ze keek naar de grond. Een aantal mensen staarden haar aan, vanwege haar gedrag waarschijnlijk. Echter kon het haar op het moment geen ruk schelen, ze wilde weten wat er met Tore gebeurd was… Precies op dat moment keek ze om toen ze aardig wat geluid hoorde van politieagenten die binnen kwamen stampen. Ze hadden echter iemand vast die voor haar iets té bekend voor kwam. Haar ogen werden groot toen ze zag dat het Tore was. Gelijk wilde ze opstaan en naar hem schreeuwen, maar iets hield haar tegen. Waarschijnlijk al die mensen om haar heen. Ze kwam langzaam omhoog van haar stoel en precies op dat moment leek de jongen ook haar op te merken. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, eerlijk gezegd had ze gedacht dat er iets verschrikkelijks met hem gebeurd was. Echter toen hij iets wilde zeggen, kreeg hij daar niet veel kans voor. Hij kreeg een klap van een pistool. Layla had als reactie haar ogen gesloten…. Muk.. why? Echter verdween de jongen samen met de agenten niet veel later ergens in een kamer. Layla dacht er even niet over na en wilde gewoon richting de verhoorkamer lopen, liever rennen zelfs, maar helaas werd ze geblokkeerd door een agent die voor haar neus verscheen. Geschrokken deinsde ze achteruit. De man keek haar fronsend aan ‘Wat was jij van plan, jongedame?’ sprak de vent. Ze keek hem aan, shit, daar kwam ze nooit langs, zelfs niet met geweld. “Uhm, die jongen daarnet, dat was mijn broertje!” zonder dat ze wist wat ze precies had gezegd… had ze het al uitgeroepen. Oeps. Na ja misschien ging het nog helpen en misschien ook wel niet. De man keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en zuchtte even ‘ID graag’ werd er simpel gesproken. Layla viste het ding uit haar tas, gelukkig voor haar had ze hem bij. Ze liet het ding zien en voor een tel was het stil, omdat de agent er naar keek. Hij gaf het ding weer terug aan de blondine en draaide zich om. De agent liep naar de kamer waar het verhoor bezig was en klopte op de deur om deze vervolgens te openen. ‘Een dame die beweert een zus te zijn is aanwezig, moet ik haar doorsturen?’ werd er vervolgens gevraagd aan de vent die binnen in de verhoorkamer zat. Layla keek de man afwachtend aan… daar stond ze dan in het politiebureau, straal hard te liegen terwijl heel veel mensen haar nu aan staarde. Oké dit was wel even ongemakkelijk, maar als ze hiermee iets kon doen, in ieder geval Tore kon helpen uit deze situatie te krijgen was dat gewoon goed. Al had ze geen idee wat ‘hij’ hier in godsnaam deed. Tore was wel de laatste persoon waarvan ze dacht dat hij in de bak zou belanden. Ze zuchtte dan ook even, het duurde ook altijd zo lang.

Voor ze het wist was de agent van net weer voor haar neus verschenen, hij was terug gekomen uit de verhoorkamer en stond dus nu weer voor haar. Ze knipperde even en keek de man vragend aan, ze vroeg zich nu wel af wat er ging gebeuren. Dat ze zijn zus was, was misschien iets te ongeloofwaardig, maar ze was zó overdonderd geweest door die vent dat ze alleen dat had kunnen uitkramen. De agent pakte haar echter ineens bij haar bovenarm vast om haar vervolgens mee te sleuren naar de verhoorkamer. Verrast had ze de vent aangekeken, maar hij sprak geen woord. Ze vond het maar vreemd en fronste dan ook lichtjes. Ze had een gevoel dat dit toch niet zo goed zou komen als ze gehoopt had. Toen ze dan ook eenmaal in de kamer stond, trok ze haar bovenarm los van de gast die haar vast had gehad, ze keek hem wat geïrriteerd aan, ze wisten duidelijk niet hoe ze met vrouwen om moesten gaan. Echter werd haar aandacht getrokken door een andere vent met een hele grote mond. Ze keek hem aan, duidelijk de ondervrager, alleen de blik die hij had terwijl hij haar aan keek was alles behalve prettig. Zeker toen hij begon te praten werden haar ogen groot. Hij zei serieus dat ze een Team Rocket Grunt was, voor iedereens neus, zelfs voor Tore’s neus! Ze kon het haast niet geloven, ze had dan ook een zeer verraste blik op haar gezicht. Haar blik schoot echter naar Tore die stamelend begon dat het een grap was… Was het voor nu maar een grap, dit was gewoon een grote grap, waarom was ze hier heen gekomen? Oh ja, voor Tore, verdomme. Als ze dit had geweten, had ze het toch iets anders aangepakt. Ze mocht die vent nou al niet… en hij had pas een paar woorden gesproken. Hij kon ook alleen maar vies glimlachen, blegh. Hij sprak dat het enkel de waarheid was. Layla wist even geen houding aan te nemen en staarde wat naar de grond. Ondertussen probeerde de blondine te bedenken hoe ze uit deze situatie ging komen, echter precies op dat moment kwamen ze iets té dichtbij, ze wilde nog een poging wagen om weg te komen, maar voordat ze het wist had ze al handboeien om. Echter in tegenstelling tot Tore zat ze niet op een stoel en had ze geen boeien om haar enkels, alleen maar mooi. Haar blauwe ogen keken naar Tore en eigenlijk wilde ze iets zeggen… maar wat? Die vent irriteerde haar alleen nog maar meer, hij vroeg serieus aan de blonde jongen of hij het erg vond als ze gearresteerd werd. Pff, stoker. “Je vind dit allemaal wel helemaal mooi, niet?!” snauwde ze vervolgens naar de ondervrager, het boeide haar op het moment geen moer. Het feit dat ze handboeien om had en omsingeld werd door agenten liet haar niet minder reageren. Ze was vaker in dit soort situaties geweest… dat kreeg je als je bij TR hoorde. Haar blik schoof weer even naar Tore, verdomme, dit is niet hoe ze het wilde, dit was niet het plan geweest! Ze keek vervolgens om haar heen, naar de mannen die om haar heen stonden, ze hadden een voor een allemaal een vieze grijns op hun gezicht staan. Ze keek ze dan alles behalve geamuseerd aan. Ze snoof even, hoe kon ze, ze een voor een het makkelijkst knock-out schoppen? Dat schoot er nu door haar hoofd heen.

De ondervrager was weer aan het woord en ze keek hem aan… als haar blik kon doden was hij morsdood geweest, dan had hij in stukjes op de grond gelegen en was er geen enkel leven meer in hem te vinden. Helaas voor haar had ze geen speciale krachten of zo, dus dat zat er helaas niet in, wat jammer nou. Hij sprak dat er nog steeds geen reactie was gekomen… niet van de blonde jongen nee. Haar gesnauw had de ondervrager compleet genegeerd, achterlijke vent. Als ze hem ooit in haar klauwen kreeg dan… echter keek die smeerlap nu haar kant op, hij beviel de agenten haar ook nog boeien om haar enkels om te doen. Oké dat was alles behalve goed! Shit, nu kon ze hun face niet meer in schoppen. Echter werden die gedachten compleet verstoord toen een van de agenten haar arm vast greep en haar in een zeer oncomfortabele houding duwde. Ze kneep haar ogen dicht, ugh, dat deed toch echt wel heel erg zeer. Ze snoof en keek op naar de agenten die stonden te lachen en zelfs naar haar keken alsof ze een stuk vlees was “Kan je het zien?!” snauwde ze geïrriteerd naar een van de mannen die overal naar staarde behalve haar gezicht dus. Echter schoot haar blik terug naar de ondervrager die sprak dat ze een TR lid was en dat ze dit soort behandeling dus kreeg, omdat. Ze snoof weer en haar gezicht stond op ontploffen. Ze keek echter Tore even aan toen hij duidelijk tegen de man begon te snauwen, echter vond de man het alleen maar mooi. Hij ging dan ook door, dat ze mensen van hun spullen had beroofd, oke misschien was dat waar… maar, vervolgens snauwde Tore weer dat hij zijn mond moest houden. Layla hield zich stil en probeerde zich in een comfortabelere houding te krijgen, al ging dat moeilijk op deze manier. Weer werd er gesproken… dat ze misschien wel hetzelfde was als die ‘Nathan’, wie the Muk was dat überhaupt. Oké blijkbaar was hij een TR lid, dat was duidelijk, maar ze kende hem totaal niet, ze had dus geen idee waarmee ze haar probeerde te vergelijken. Nog steeds met een enorme frons op haar gezicht keek ze naar het hele tafereel. Tore snauwde weer naar de man, hij wist duidelijk niet hoe hij hierop moest reageren. Al gaf ze hem groot gelijk… zelf had ze waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Ze zuchtte dan ook even, maar haar ogen werden groot toen die dude ineens sprak dat ze naar de ‘speciale’ kamer moesten. Wait?! Speciale kamer?! De naam alleen al maakte haar ongemakkelijk. Gelijk keek ze op, een tikkeltje paniek in haar blik. Gelijk begonnen de agenten weer te gniffelen. En zonder enige uitleg werd Layla omgedraaid en de verhoorkamer uitgeduwd. Op weg naar de ‘speciale’ kamer. Layla deed nog wat pogingen om los te komen, maar helaas. Niet veel later kwamen ze in een kamer, deze kamer was een stuk groter dan de verhoorkamer. Ze keek om haar heen en haar ogen werden groot. De dingen die ze zag maakte haar niet blij in ieder geval. Ze keek om en zag dat ze Tore ook al van zijn stoel hadden gekregen en naar deze kamer hadden geduwd. Er stonden echter al twee stoelen klaar en Layla werd op een van de stoelen neer geplant. Daarna werden haar boeien zo bevestigd dat ze aan de stoel vast zat, normaal opstaan… was onmogelijk. Ze snoof en keek met een kwaad gezicht naar de agenten, die hun zowat stonden uit te lachen en een paar andere keken haar nog steeds aan alsof ze een stuk decoratie was, ugh, walgelijk.

Daar zat ze dan in een of andere lugubere kamer, waar het ook nog verschrikkelijk koud was. Ze kon haar armen en benen niet bewegen… het enige wat ze nog als ontsnappingspoging had, waren haar pokémon. De pokéballs had ze verstopt onder haar kleding, maar ze had niet verwacht dat het nu zo goed zou uitkomen, de vraag was echter hoe ze ooit erbij ging komen… Echter had ze nu andere problemen om over na te denken. Een paar mannelijke agenten stonden om haar heen en hun gezicht was van een strakke uitdrukking naar een valse gegaan. Ze staarde de mannen aan en ze slikte even, oke, ze was ook niet van steen, dit was veel te ongemakkelijk. Dit ging niet goed komen. Haar blik schoot dan ook naar Tore toen er ineens geroepen werd dat hij het moest doen. Ze zag hoe Tore in zijn uh… edele delen werden geschopt. De schreeuw die uit de jongen kwam liet haar rillen, verdomme. Ze had haar ogen dicht geknepen en weg gekeken, ze hoorde nog zijn stem waarna er weer een trap volgde. Maar tijd om over Tore na te denken had ze niet, want haar kin werd vast gegrepen door een van de agenten. Hij kwam iets te dichtbij, ugh, bah, ga weg. Ze staarde de vent chagrijnig aan en probeerde haar hoofd los te rukken, maar zijn greep was te sterk. Ze snoof en was dus verplicht die vent aan te kijken. Hij had een smerige grijns op zijn gezicht staan ‘Wat hebben we toch een geluk vandaag, met zo’n goede buit’ mompelde hij geamuseerd, waarna de andere wat mee lachte. Ze snoof weer, maar ze sprak geen woord, het liefst schold ze ze nu compleet uit, maar dat vonden ze alleen maar leuk. Wijs hield ze dus haar mond ‘Oh, geen reactie?’ sprak een ander dude verrast. Ugh, mocht je willen. ‘Let’s have some fun’ sprak de gast die haar vast had vervolgens met een grijns. Wat… nee, helemaal niet. De hand waarmee hij haar niet vast had, verdween naar beneden. Ze voelde hoe die hand over haar bovenbeen gleed, ze duwde haar benen tegen elkaar aan en probeerde er niet al te erg op te reageren. Reactie vonden ze alleen maar mooi. Echter voordat ze het wist, werd haar panty kapot getrokken, haar ogen werden groot en de man begon gelijk te lachen ‘Deze mooie kleding heb je niet nodig in de cel’ sprak hij geamuseerd. Oke, dit was nog haar panty, maar… ze snoof en rukte haar kin uit zijn hand en beet hem vervolgens flink in zijn hand. De agent had het totaal niet verwacht en trok gelijk schreeuwend zijn hand terug van de pijn. Geïrriteerd snoof ze, echter werd ze vervolgens door een andere agent volop in het gezicht geslagen. Er werd iets naar haar gesnauwd, maar het ging het ene oor in en het andere oor uit. Ze moesten hier weg zien te komen, voordat ze nog meer dingen deden waar ze alles behalve vrolijk van zou worden. ‘Mevrouw heeft duidelijk een lesje nodig’ sprak de vent die ze net in zijn hand had gebeten. Ze keek de vent nog steeds kwaad aan, maar in plaats van dat ze weer iets probeerden, werden haar voeten los gemaakt en haar handen, al werden de boeien weer om haar handen gedaan en werd ze omhoog van de stoel af getrokken. Haar armen werden omhoog gehouden door de een en de andere probeerde vervolgens een poging om haar jurk uit trekken. Haar hoofd werd knalrood. Nee, nee, wacht, nee! Paniekerig begon ze heen en weer te bewegen ‘Als je je stil houd gaat het allemaal veel makkelijker’ sprak de gast weer, enorm geamuseerd door het hele gebeuren. Echter kwamen door het vele bewegen haar pokéballs los die ze onder haar jurkje had verstopt. De pokéball van Riyo en Bjór vielen op de grond. De kleine balletjes rolde wat van haar weg en haar blik viel er meteen op. Yes! Haar blik schoot echter terug naar de agent die net zo verrast was als haar en hierdoor dus afgeleid was. Stomme actie was het geweest om haar voeten los te maken. Een grijns verscheen op haar gezicht, ze maakte een draai en trapte hierbij de agent die haar vast had in zijn kruis. De gast liet meteen een schreeuw horen en liet haar gelijk los. Met beide voetjes kwam ze op de grond en ze kreeg het voor elkaar om naar de pokéballs toe te springen en de twee vast te pakken. Ondanks haar boeien kreeg ze de pokéballs open. “Bjór en Riyo, let’s have some fun” sprak ze ondertussen met een brede grijns op haar gezicht. De ponyta en de pichu zette zich schrap, het waren dan misschien maar een Pichu en een Ponyta, maar pokémon tegen mensen, was altijd een voordeel. Terwijl de twee pokémon ‘haar’ agenten bezig hield met wat verschillende aanvallen, draaide Layla zich naar Tore toe. De vent die voor zijn neus stond? Die ging nog meer pijn voelen. Ze rende op hem af en trapte hem met een flinke vaart in zijn zij. Hopend om hem neer te halen.

Ze had de man een flinke trap verkocht in zijn zij, maar tot haar teleurstelling leek het net alsof er niks gebeurd was. Ze deinsde dan ook wat achteruit toen de man haar kant op keek en alles behalve vrolijk keek. Met haar handboeien nog om kon ze niet zoveel als ze normaal kon, maar ze had haar benen en daar kon ze genoeg mee, in ieder geval om terug te vechten. Echter hoorde ze de verwarde stem van Tore die nog vastgebonden zat op de stoel. Ze keek hem even kort aan, maar lang duurde dat niet, want die enge, grote vent keek haar woest aan en sprak dan ook zeer kwaad iets, zijn zin echter niet afmakend. Oeps, ze zag hoe er een hand naar haar been uit werd gehaald, maar ze kon haar been niet op tijd weg trekken. Ze zag hoe die hand steeds dichterbij haar been kwam, maar vervolgens gebeurde er iets wat ze alles behalve aan had zien komen. Opeens kwam Tore met stoel en al in beeld, haar blik werd verrast en ze kon haar been toch nog terug trekken toen de hand van de vent door de stoel ging en dus vertraagd werd en dus haar been niet vast kon grijpen. Helaas pakte het voor Tore niet zo gunstig uit, hij was vrij, maar de kerel had hem bij zijn keel gegrepen. Haar ogen werden groot, ze was niet van plan om hier in haar eentje weg te gaan. Haar blik schoot naar haar pokémon die het nog druk hadden met het afweren van die andere perverts. Ze snoof, ze moesten het nog even volhouden hoor. Ze liet vervolgens geen seconde voorbij gaan en sprong zonder erover na te denken, achterop de rug van de grote kerel en plaatste haar handen aan beide kant en drukte de ketting die tussen haar handboeien zat, flink strak tegen zijn keel aan. Ze gebruikte al haar kracht, deze scenario zag er waarschijnlijk heel vreemd uit, maar goed, no way dat ze weg ging zonder de blonde jongen. Als ze het had gewild, was ze allang gevlucht namelijk. Haar polsen begonnen pijn te doen, maar de vent die Tore vast had, leek dit een stuk minder prettig te vinden dan de trap van net, die niks had gebracht. Hij liet Tore los en greep vervolgens zelf naar zijn eigen keel. Een grijns was op Layla’s gezicht “You deserve it” sprak ze geamuseerd waarna ze nog harder begon te trekken. Het boeide niet dat haar eigen polsen pijn deden van het trekken, maar het genot van het pijnigen van die vent was genoeg om door te gaan. Echter kwam er van achteren een agent aan gerend die het had geflikt langs haar pokemon heen te komen. De vent wilde haar bij haar middel vast pakken en dus op een of andere manier van de grote vent afkrijgen, maar Layla had het al opgemerkt. Ze haalde met een been uit en trapte de vent tegen zijn gezicht, die gelijk pijnlijk achteruit deinsde. Echter had ze door deze afleiding iets kracht los gelaten op de vent die ze aan het wurgen was. De vent zag dan ook een opening en voor ze het wist, werd ze bij haar polsen vast gepakt en over de vent heen geworpen. Shit… ze viel… op Tore, good job. Daar zaten ze dan weer, op de grond, de blondine merkte het dan ook pas op nadat ze de pijn had verbeten. Haar blauwe ogen staarde verbaasd naar de jongen waar ze bovenop zat, oeps. “Sorry” sprak ze snel waarna ze omhoog kwam en zonder er over na te denken Tore aan zijn arm omhoog trok, vervolgens liet ze hem los. Ze keek om naar de vent die nog bij moest komen… Nu was de kans. “We moeten nu echt gaan” mompelde ze terwijl ze Tore even kort aan keek en zich vervolgens naar de deur draaide en erheen snelde en deze open gooide. “Bjór, Riyo!” riep ze simpel, waarna de Ponyta en Pichu zich om draaide en gelijk langs de rest van de agenten rende naar Layla toe. Layla dacht er echter niet een seconde langer over na om ze terug te laten keren en te rennen. En nu begon de achtervolging~.

Tot haar opluchting had de vent Tore los gelaten, alleen had ze het te druk om helemaal op Tore te letten terwijl ze die vent zat te pijnigen en een andere had weg geschopt. Niet veel later had de grote dude haar over zich heen gegooid en was ze op Tore beland. Hij had nog iets geroepen, maar Layla had geen krachten om in mid-air te blijven hangen, dat zou wat zijn geweest. Echter toen ze op hem zat en daarna weer omhoog kwam, had ze hem weer een ‘pedo’ genoemd. Ze had het echt wel binnen gekregen, maar reageerde er niet op. Het was niet handig om een discussie met hem aan te gaan op dit moment… Ze moesten hier weg… daarnaast was ze géén pedo verdomme. De jongen reageerde nogal verrast toen ze hem overeind had getrokken, ja anders ging het allemaal veel te lang duren en zat hij over drie uur nog op de grond. En dat was niet goed met al die agenten overal. Ze verdween uit de kamer met haar pokémon achter haar aan, al had ze die ook weer snel terug geroepen. Terwijl ze rende, kwam Tore naast haar waardoor ze hem gelijk aan keek met haar blauwe ogen. De jongen vroeg of haar pokémon Gauss kon opsporen en de rest van zijn pokéballs waarschijnlijk. Ze dacht even na, terwijl ze door bleef rennen. “Tuurlijk” sprak ze met een glimlach, waarna ze gelijk Dana’s pokérall tevoorschijn haalde. Echter werd er ineens ‘halt!’ geroepen, waardoor Layla gelijk tot stilstand kwam en ze wat geïrriteerd naar de vent keek. Haar blik schoot naar Tore die sprak dat achter die vent de uitgang was. Shit, ze moesten daar dus langs. Ze fronste lichtjes “Dana!” riep ze waarna de Pidgeotto uit haar pokéball verscheen. De Pidgeotto keek verrast om haar heen, maar ze had al zo’n idee wat er gaande was “Zoek zijn pokémon” sprak ze simpel terwijl ze naar Tore wees. De Pidgeotto keek Tore even aan en maakte vervolgens een goedkeurend geluid en vloog er vervolgens vandoor. Ze schoot langs de agent heen en verdween ergens in een van de kamers. De agent had nog een poging gedaan om Dana neer te halen, maar dat was mislukt. Haar blik ging even naar Tore “Ik heb een idee” sprak ze, maar uhm… ja het idee ging of heel goed helpen of ze zette zich enorm voor schut. Ze snoof en liep naar voren op de agent af. De gast keek haar eigenlijk een beetje verrast aan, maar kreeg gelijk een frons op zijn gezicht. Hij stapte zelf ook naar voren en wilde zijn mond open trekken om iets te schreeuwen over arrest of iets dergelijks, maar Layla was hem net iets voor. Als hij net zo’n pervert was als de rest, dan ging dit hoe dan ook werken. Een grijns verscheen op haar gezicht en zonder er nog verder over na te denken trok ze de bovenkant van haar jurk naar beneden. Gelijk werd alles zichtbaar. De agent was zo overdonderd dat hij met grote ogen en een enorme nosebleed achteruit stapte. Met een blos over haar gezicht trapte ze hem vervolgens volop in zijn zaakje. De man dook vervolgens kreunend ineen, oeps, iets te hard? Gelijk trok ze haar jurk weer omhoog, het was niet goed als ze zo bleef rond rennen. “Done” sprak ze met een glimlach terwijl ze Tore even aan keek waarna ze langs de man rende, richting de uitgang. Dana was ondertussen in een rustige kamer beland waar ze een kooi vond met Gauss erin, haar blik viel ook op een paar pokéballs. Gelijk maakte ze een boel kabaal zodat Layla wist waar ze was. Layla hoorde haar Pidgeotto dan ook “Gevonden” sprak ze geamuseerd. Waarna ze rechtstreeks naar de kamer rende waar ze Dana en Tore’s pokémon vonden.

De jongen had serieus nog gevraagd of dat duidelijk genoeg was geweest. Haar Pidgeotto was wel gewend en ze had de pokémon ook al wel voor een vrij lange tijd dus ze waren nogal op elkaar in gespeeld, zeker als Team Rocket Grunt kwamen dit soort situaties vrij vaak voor en had de Pidgeotto ondertussen wel wat geleerd. Ze had haar eu… voorgevel geshowd nadat Dana op zoek was gegaan naar de pokémon van Tore. De man was bijna knock-out gegaan van alleen het zicht, maar ze had daar nog even bij geholpen door hem flink te trappen. Ze hoorde de woorden van Tore en ze keek hem dan ook even droogjes aan, ze was volgens hem diep gezonken. Ach, het feit dat mannen daardoor neer gingen was gewoon zielig. Ze kwam maar weinig mannen tegen die er immuun voor waren. En voor haar was het toevallig een handig iets om te gebruiken. “Het hoeft niet origineel te zijn” sprak ze met een wat onverschillige glimlach. Hij begon vervolgens ook nog over het schoppen in de edele delen… dat dat even pijn zou doen als een kind baren. Even moest ze lachen, yeah sure. “Ik trap jou toch niet… deze vent verdiende het” sprak ze nog steeds met de glimlach, deze keer een stuk minder onverschillig. Hij had het inderdaad verdiend, hij stond in de weg dus moest hij aan de kant. Vervolgens was ze naar de kamer gerend waar ze Dana had gehoord. Eenmaal daar aangekomen zag ze hoe Tore langs haar heen schoot om zijn pokéballs terug te pakken en zijn Shinx snel terug te keren. Haar blik ging naar Dana en met een glimlach gaf ze de pokémon een aai over haar bol toen ze wat op ooghoogte ergens op bleef zitten. Ze keerde haar Pidgeotto echter snel terug, want Tore vroeg of ze nog een goede schuilplaats wist, want zijn hotel was natuurlijk al bezet… door de politie, of course. Echter voordat hij zijn woorden kon afmaken en zij op die woorden kon reageren werd ze bij d’r pols gegrepen door Tore die vond dat het tijd was om te gaan. Ze hoorde dan ook de stemmen van de agenten steeds dichterbij komen. Ze wilde niet weten wat er ging gebeuren als ze weer gepakt werden, dus ze moesten echt wegkomen. Layla liet echter compleet toe hoe de jongen haar meesleurde en ze vond het op zich wel amuserend. Nu was zij degene die een keer meegesleurd werd, ze grinnikte dan ook even bijna onhoorbaar. Eenmaal buiten werd ze echter los gelaten, maar bleef ze volop rennen, want ze waren er nog niet… Echter verraste het haar dat Tore nu een actie uitvoerde door een pokéball eruit te halen. Ze keek nieuwsgierig naar de pokémon die eruit kwam, een Elekid, weer een electric type. Meneer had volgens haar iets voor Electric types. Ze keek echter toe hoe de pokémon een flinke aanval deed waardoor er een scheur in het voetpad verscheen en de agenten tot een halt werden geroepen… voor even dan. Ze waren echter nu wel verblind, een glimlach verscheen weer op haar gezicht, mooi zo. De Elekid werd meteen weer terug geroepen en zo rende ze verder. Ze dacht even na, een plek… op het moment kon ze alleen aan haar eigen plek denken. Dat was een appartement wat niet snel gevonden kon worden, dat was een ding wat zeker was, of Tore het nou leuk vond of niet. Ze keek hem even aan, hij had geen keus nu. “Ik weet wel een plek” sprak ze simpel waarna ze door rende.



Na een tijd rennen, liet ze haar pas langzamer worden, wetende dat ze bijna bij haar appartement waren en de kans klein was dat de agenten nog wisten waar ze waren. Deze plek was namelijk een heel eind van het politiebureau vandaan. Ze zuchtte even opgelucht “Het is gelukt… voor nu” sprak ze met een glimlach. Even het hele Team Rocket Grunt gedoe alweer vergeten. Ze rekte zich even uit en wreef even over haar wang, die klap had toch wel zeer gedaan en die val op Tore was ook niet pijnloos geweest. Waar had ze het aan verdiend? Oh ja… Team Rocket. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en voor een vrij groot gebouw bleef ze stilstaan “Hier is het” sprak ze simpel waarna ze naar de deur liep en een code in typte. De deur ging automatisch open en Layla stapte naar binnen. Na wat trappen beklommen te hebben, stopte ze voor de enige deur die er was op deze etage. Ze pakte haar tas erbij en viste daar haar sleutels uit om de deur vervolgens te openen. Ze liep naar binnen, home, sweet home. Ze zette haar tas op tafel, het was een vrij groot appartement, zeker voor één persoon. Maar goed, ze mocht niet klagen. Ze keek even naar haar zelf, vooral naar haar verscheurde panty… verdomme, had dat echt gemoeten?! Ze keek echter naar Tore, verwachtend dat hij binnen zou komen “Doe alsof je thuis ben” sprak ze “Ik ga even uh… kleren wisselen” ging ze verder terwijl ze richting haar kamer liep en haar haar lopend in een paardenstaart deed.