Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Ze had geen idee waar Tore überhaupt heen gegaan was, maar ze wist nu dat ze dik in de problemen zat. Het was heel duidelijk dat de vent die haar al die tijd aan liep te staren haar moest hebben en niet veel later stond ze dan ook in een straat met twee mannen aan beide kanten. Ondanks dat ze uit de eerste greep wist te ontsnappen, was dit niet het geval bij de tweede keer, aangezien ze de man van achteren totaal niet aan had zien komen. Het was een goede manoeuvre geweest, maar voor Layla op het moment totaal niet handig. Ze kreeg het ook niet voor elkaar om zichzelf los te wurmen dit keer en ze werd ook niet is geblinddoekt en ze kon geen woord uitkramen! Langzaam begon er wat angst te komen, ze wist dat die mannen iets totaal niet goeds van plan waren, waarschijnlijk werd ze zelfs niet eens naar de politie gebracht… waar ze officieel bij hoorde, ze had zo’n naar gevoel dat ze heel iets anders met haar van plan waren. Ze had nog een laatste berichtje naar Tore kunnen sturen, maar wie weet waar hij ondertussen al was? Misschien was hij al bij zijn hotel aangekomen, daarnaast… alsof hij ooit uit haar berichtje op kon maken waar ze zich bevond, ze wist het zelf nu niet eens meer toen ze geblinddoekt was. Toch gaf de blondine niet zomaar op en probeerde ze nog een keer flink tegen te stribbelen. Muk… Echter hoorde ze iets vreemd… een pokémon? Maar voordat ze het kon plaatsen werd ze geraakt door een Thunder Wave van de Flaaffy van Tore. De blondine had nog geen enkele weet en vroeg zich in eerste instantie af waar dat in godsnaam vandaan was gekomen. Een ding wist ze wel, ze lag verlamd op de grond en ze kon geen spier bewegen. Dit was echt helemaal perfect…. ze kreunde wat ongemakkelijk, al deed ze natuurlijk wel een poging om in beweging te komen, maar het mocht niet baten.  

Toen ze echter ineens voelde hoe haar arm vast werd gepakt en ze half opgetild werd, kwam er weer wat paniek in haar los. Ze hadden haar zeker verlamd zodat ze helemaal niks meer kon doen! Bij die gedachte wilde ze zich weer gelijk los rukken. Echter had ze geen idee dat Tore het hele gebeuren had gezien en dat hij eigenlijk de veroorzaker van dit alles was en dat de politie agenten die haar een paar momenten geleden nog vast hadden, ook verlamd op de grond lagen. Toen ze echter Tore’s stem hoorde, met dat ze wat mee moest ‘helpen’, zover dat kon, werd ze gelijk een stuk rustiger, ze probeerde dan ook mee te helpen en dus absoluut niet tegen te stribbelen. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat ze een stap vooruit had gezet. Na ja het feit dat Tore nog in de buurt was geweest en haar nu meenam was een heel stuk geruststellender. Ze wilde haar mond openen, maar dat ging niet… haar mond was letterlijk gesnoerd. Ugh, ze voelde zich extreem hulpeloos op het moment en dat was ze eigenlijk nooit. Het meest ongemakkelijke was wel het feit dat ze geen woord kon spreken of iets kon zien. Haar tassen met kleding was ze door de hele heisa dan ook compleet vergeten. Het duurde echt een eeuwigheid in haar gedachten, maar opeens leek ze te voelen hoe ze weer kracht leek te krijgen in haar ledematen. Het lopen ging ook steeds makkelijker en sneller. Niet heel veel later kon ze voor haar gevoel weer alles bewegen en probeerde ze aan Tore duidelijk te maken dat ze stil moest staan. Eerst moest die achterlijke blinddoek enz. van haar gezicht af. Toen ze dan ook stil stond, haalde ze haar arm van hem af en probeerde ze weer op twee voeten te staan zonder hulp. Het was wat wankel maar het ging. Gelijk greep ze naar de blinddoek en wurmde deze van haar hoofd af om vervolgens snel het andere ding rond haar mond weg te halen. Gelijk haalde ze opgelucht adem, Arceus dit was fijn! Ze had zich net enorm opgesloten gevoeld. Haar blauwe ogen keken gelijk naar Tore, al was de blondine nog wel wat aan het trillen. Ze merkte dan ook de Flaaffy op… wait… had Joule de Thunder Wave gemaakt? Haar blik ging dan ook terug naar Tore, dus hij had dat veroorzaakt. Na ja op het moment kon ze daar dus absoluut niet boos over worden… Er verscheen ondertussen een glimlach op haar gezicht “Dankjewel” sprak ze oprecht, ze wist niet wat er allemaal was gebeurd als Tore haar dit keer niet gered had. Haar blik ging vervolgens naar de tassen die Joule vast had… shit… haar kleding?! Gelijk begon ze om haar heen te kijken, waar was het?! Opeens herinnerde ze zich dat ze de tassen had neer gezet in het steegje toen ze werd aangevallen door een van de gasten. Ze moest terug…. haar blik ging naar Tore “Sorry…” begon ze “Ik moet echt die tassen halen” sprak ze, ze wist dondersgoed dat ze dan misschien weer in de problemen zou komen, maar ze kon die yukata niet zomaar achterlaten, echt niet.  

De blondine dacht er dan ook geen seconde over na en draaide zich al om, maar precies op dat moment waren de twee mannen alweer verschenen en ja hoor… ze hadden haar tassen vast. Ze waren duidelijk ook uit de verlamming gekomen net zoals bij Layla. Helaas eigenlijk… maar goed, ze kon nu tenminste terug vechten. Een van de mannen grijnsde naar hun en opende zijn mond ‘Zijn deze van jou?’ vroeg hij op geamuseerde toon. Layla snoof geïrriteerd en bleef de man scherp aan kijken. Ugh, ze haalde echt het bloed onder haar nagels vandaan. De mannen begonnen vervolgens te lachen waarna de ander weer zijn mond open trok ‘Kom het dus maar halen’ sprak de ene weer geamuseerd. Layla begon haar blonde haren bij elkaar te pakken en knoopte er vlug een paardenstaart in. Vervolgens keek ze even schuin naar Tore en terug naar de mannen, ze was pissed off. De blondine dacht er verder niet over na en begon op de twee mannen af te lopen die haar alleen maar stonden uit te lachen zowat. Als ze klaar met ze was dan zou dat gelach een heel stuk minder zijn. Recht voor zijn neus bleef ze stilstaan, oke hij stak een paar koppen boven haar uit, maar het boeide haar vrij weinig. Haar blauwe ogen stonden emotieloos en staarde de man aan die haar de tassen aan reikte ‘Pak dan, pak dan’ sprak hij alsof ze een hond was. Layla snoof alleen en gaf geen kick. De andere dude kwam ook dichterbij en greep vervolgens naar haar arm, echter was de blondine snel op zij gestapt en verloor de zielige man serieus zijn balans en viel hij zowat voor over. Een grijns verscheen op Layla’s gezicht, maar de man die haar tassen nog vast zat, was absoluut niet blij met de actie. Hij haalde dan ook kwaad uit met zijn vrije hand, echter ontweek de blondine het met gemak en was dit haar kans om haar tassen terug te krijgen. Ze greep de tassen vast en trok deze in een flinke ruk uit zijn handen. De andere man was ondertussen weer omhoog gekomen en was net zo vrolijk als die andere…. waardoor hij zich gelijk weer op Layla wilde storten.  

Layla haalde echter uit met haar tassen die ze nu terug had en de tassen raakte de ene dude flink in zijn gezicht. De man deinsde gelijk verschrikt en met pijn achteruit. ‘Vuil kreng!’ hoorde ze vervolgens van de andere man, ze grinnikte alleen wat. Ze maakte gelijk een heel stuk ruimte tussen haar en de politie agenten en haalde vervolgens twee pokéballs erbij, niet veel later stonden Cassian en Elias voor haar neus. “Misschien is het nu maar eens tijd” sprak ze geamuseerd waarna ze haar schoudertas opende en een Fire Stone eruit haalde. De tweede Fire Stone lag helaas thuis, maar goed. “Elias, Flame Burst!” riep ze waarna de Vulpix zich schrap zette en een Flame Burst naar de twee mannen afstuurde. Zo overdonderd als ze waren probeerde ze de Flame Burst te ontwijken, wat aardig lukte. Layla had ondertussen Cassian bij haar geroepen en hield de Fire Stone bij de kleine Growlithe die geamuseerd een blafje liet horen en niet veel later begon op te lichten en in een Arcanine veranderde. Zo was hij een stuk intimiderender. Met een grijns keek ze naar Cassian “Good boy” sprak ze met een glimlach waarna de Arcanine zich om draaide naar de mannen toe en vervolgens flink begon te grommen. De politie agenten waren extreem overdonderd en schrokken zich kapot toen ze ineens de grote pokémon voor hun neus zagen. Ze keken elkaar aan en begonnen gelijk meer afstand te nemen. Dit hadden ze duidelijk niet verwacht en het stomme voor hun was dat ze hun pokémon niet eens bij hadden. Dat verklaarde waarom ze het gevoel had dat ze dit niet in de naam van de politie deden… “Cassian, ook Flame Burst” sprak ze nog geamuseerder dan ze al was. De Arcanine opende zijn mond en vuurde het op de mannen af die weer een poging deden om niet geflambeerd te worden.

1558 woorden~

{

i'm fine i just need a moment

}

Had Layla nou niet door dat hij haar aan het helpen was? Terwijl hij haar hielp overeind te komen had ze stevig geprotesteerd, al wist hij in bedwang te houden wegens haar verlamming. Natuurlijk kon hij het goed begrijpen met die blinddoek om dat ze onmogelijk kon weten dat hij het was. Hij had vast hetzelfde gedaan als hij dan plotseling aangeraakt werd. Na echter iets tegen haar gesnauwd te hebben hield het tegengestribbel op en had ze hem dus herkend. Het maakte de situatie er makkelijker op om haar dus in veiligheid te kunnen brengen, of zover van de mannen vandaan. Meer was er niet in hem opgekomen, gezien hij nogal automatisch gehandeld had. Het was echt eerder zijn instinct geweest dan zijn geweten. In ieder geval was hij dan ook opgelucht toen hij merkte dat hij minder kracht hoefde te leveren om Layla staande te houden. De verlamming trok dus al weg, maar waren er al vijf minuten om gegaan of was ze zelf een uitzondering door haar metabolisme? Hij nam eerder aan dat het geen van beide was en hij een verkeerde schatting van de tijd gemaakt had. Er kon amper een minuut voorbij zijn gegaan. Nerveus slikte hij, waarna hij zijn pas flink wat versnelde, maar wel zodat de blondine niet gelijk hem meer kon bijhouden. Nu was het hem namelijk ook te binnen geschoten dat het niet alleen voor haar telde, maar ook de twee ongure kerels. Bijna had hij naar achteren willen kijken, maar dan zou extra tijd verliezen om haar veilig weg te brengen. Enkele tellen lang bleef hij haar nerveus begeleiden, voordat hij amper meer haar gewicht tegen hem aan voelde leunen. “Hmm?” Verrast keek hij haar aan, al was er niet veel te zien door dat doek om haar gezicht. Heel handig, zo. Gelukkig maakte ze een gebaar met haar handen wat duidelijk ‘stop’ betekende en hij kwam dan ook direct tot stilstand. Betekende dit dus dat ze in staat was om op haar eigen benen te staan? Afwachtend keek hij haar aan, terwijl ze haar arm van los trok en hij hetzelfde maar deed. Zo te zien was de verlamming echt weggetrokken en ze hield zelfs al het doek van haar gezicht af. Nu hij haar gezicht weer zag en ze niet meer een pop leek te zijn slaakte hij een opgeluchte zucht. Wie weet als het toch vijf minuten had geduurd.

Toen zijn blik echter weer terug naar de blondine gleed zag hij dat ze glimlachte en hem zelfs bedankte voor de redding. Hoe vaak had ze hem al in een korte tijd eigenlijk al bedankt? Ze wist van deze dag alleen al dat hij niet wist hoe hij ze moest ontvangen en nou deed ze het weer. “Je bent ten minste geen pop meer,” zei hij maar wat zwakjes, zeker toen hij haar zag trillen en wist dat hij er niet beter aan toe was. Leuk hoe hij nadacht over hoe hij een bedankje moest ontvangen, terwijl er nog twee hopelijk nog verlamde mannen middenin op het voetpad lagen. Wacht… waren ze nóg verlamd? Echter maakte Layla eerder haar prioriteiten duidelijk dan ze nadacht over het potentieel gevaar wat er dreigde; haar recent aangeschafte kleren. “Serieus?!” kraamde hij al sissend en verontwaardigd uit, maar ze was al de straat weer op gerend. Ze was nog net hersteld van de verlamming en ze raasde weer achter haar kleren aan die belangrijker leken dan haar leven. Hij had haar al willen stoppen, maar hij kwam daarvoor net te laat in beweging om haar pols vast te kunnen grijpen. Geagiteerd keek hij dan toe hoe de blondine ervan door ging en sloeg vervolgens maar zijn hand voor zijn voorhoofd. “Idioot,” mompelde hij, waarop de Flaaffy naar hem toe waggelde en met een schuine kop aan keek. Hij keek kort tussen zijn vingers naar Joule die er niet veel van mee kreeg en wist door haar kalme, nieuwsgierige geluidjes weer te kalmeren. Soms was een simpele ziel in de buurt hebben niet zo’n slecht idee. En… Het effect was uitgewerkt toen hij in zijn ooghoek de twee mannen weer zag staan met… O Arceus, ze hadden haar tassen! Dat zou de blondine vast furieus maken, mar meer dan dat ook niet, gezien hij niet een yukata bij de mannen vond passen. Wat zou zelfs een man aan moeten met een witte jurk? Ze begonnen haar zoals hij al verwacht had, uit te dagen en hij zag haar gezicht al roder worden van woede. Zou hij in actie moeten komen of het aan haar overlaten? Eerder wonnen ze vooral door het verrassingseffect van haar, maar ditmaal hadden ze haar uitgedaagd en wist ze met wie ze te maken had. Voor de zekerheid had hij dan ook Joule naar zich toe gewenkt, zodat ze in actie zou kunnen komen. Toch keek hij met zijn hart hevig kloppend in zijn kelen naar hoe de blondine naar de twee toe liep, kort hem aan keek en te werk ging. De wat kortere man had al naar haar arm willen grijpen, maar ze stapte razendsnel voorbij met als gevolg dat hij lomp op de grond viel, vlak naast Tore. Met zijn ogen gesloten lag hij daar maar stilletjes, alsof hij al zijn kracht in de uithaal gezet had. Tamelijk minachtend en verre onder de indruk keek hij op hem neer, meer verwachtend van degene die iemand zoals Layla durfde te bedreigen. Of Joule. De man wist enkel onzin te brommen richting de Flaaffy die een verontwaardigde toon aan sloeg en hem bestrafte met enkele meppen tegen zijn wang aan. Bijna durfde hij te beweren dat Flaaffy’s ook prima Double Slap konden, of althans zijn exemplaar.

Ondanks het hilarische zicht van hoe Joule één van de twee mannen bestrafte keek hij nerveus verder, maar veel was er niet meer te zien. Layla had haar tassen weten te bemachtigen en kort erna wist de man ondanks de ‘heftige’ klappen van Joule overeind te komen. Alsof ze echt de ander dacht flink te hebben gestraft blies de Pokémon haar wangen trots op en stak haar borst vooruit. “G-Goed zo, Joule,” zei Tore sarcastisch, maar de Flaaffy nam het letterlijk op en grijnsde naar hem. Werd hij in zulke situaties altijd omringd door lage intelligentie? Hij keek zwijgend verder en zag een pijnlijke uithaal van haar tas tegen het gezicht van één van de twee mannen. Hij moest nu heel eerlijk n zijn dat de strijd net zo goed in een comedy televisieserie had kunnen plaatsvinden met de simpele uithalen, waarmee ze de twee mannen neer kreeg. Er werden ook hier-en daar wat scheldwoorden uitgeroepen, maar de blondine had daarop gereageerd met rake klappen. Geweld was niet de oplossing, maar telkens bleek het wel weer zo te zijn… Ook nu. Daar had hij nou moeite mee. Toen ze echter twee Pokémon erbij haalde tegen de twee mannen die er duidelijk over geen beschikte balde hij echter gefrustreerd zijn vuisten. Dit was dus een dilemma van het feit dat de blondine eenmaal anders keek naar het gebruik van Pokémon en naar de levens van andere mensen. Met die woeste blik in haar ogen moest ze gemakkelijk in staat zijn de mensen levend te roosteren-Bah, hij werd er al niet goed om. Licht misselijk hield hij zijn hand voor zijn mond en slikte toen hij haar Vulpix een flinke vlammenzee op de twee had afgevuurd. Ze wilde ze écht vermoorden! Met een bleek gezicht staarde hij recht in de vlammen, wiens hitte prima te voelen waren op deze afstand en was eigenlijk oprecht opgelucht dat de twee mannen de aanval hadden ontweken. Dat zou zijn maag niet aan hadden gekund en ten tweede, zou de blondine feitelijk twee mensen hun levens afgenomen hebben en of hij met zo’n iemand bevriend wilde blijven? Liever niet, één moordenaar als kennis was meer dan genoeg, al was geen natuurlijk beter geweest. De twee mannen stonden inmiddels al een stukje verderop, hevig bevend van angst door de aanval die haar Pokémon gebruikt had. Helaas zou de volgende aanval enkel heftiger zijn.

Ze had een vreemd vuurkleurig voorwerp tevoorschijn gehaald en gebruikte deze vervolgens op de onschuldige Growlithe die spontaan licht af begon te geven. Dit verbaasde Tore niet, geien hij wel over het bestaan van die stenen wist en de populaire Growlithe evolutielijn wel kende, maar dat nam niet weg dat hij evoluties nog steeds wonderbaarlijk vond. Het lichaam van de Pokémon werd namelijk groter, gespierder en toen het licht dempte kon hij ook al zijn flinke manen zien die rond zijn kop zaten. Oké, het was niet meer dat hondje die hij nog 24 uur geleden een aai over zijn bol gegeven had, maar een wolf-en leeuwachtig wezen die dreigend op zijn tegenstanders neerkeek en krachtiger was dan voorheen. De blondine commandeerde de Pokémon echter tot dezelfde aanval – Flame Burst- en al bij het zien van de eerste vlammen en de angst die in de ogen van de mannen geschrift stond, wist hij dat dit… Ja, dat dit nog hun einde kon zijn. Godver, Layla! Hij begreep het helemaal dat het uit pure zelfverdediging was, maar als ze zo door ging… Werd ze zeker al helemaal als die Nathan en daar waren vast genoeg mensen van. Ze kon bovendien veel beter dan zich zo erg te verlagen en de stomste actie van haar leven uit te voeren. Met plotseling het getril van zijn lichaam onder controle tikte hij al zijn Pokéball’s aan, en nog voordat hij zag dat het licht van hun gedempt was sprak hij al een enkele aanval uit om de al afgevuurde vlammenzee te stoppen. “Thunder Shock, snel!” commandeerde hij luid, en hij hoorde zelfs zijn stem overslaan. Niet dat hij te lang bij stil stond toen er een zee van elektrische stralen door de lucht heen raasde en één geheel vormde. Met een oorverdovend geluid sloeg deze in de Flame Burst wat resulteerde tot een krachtige explosie wat tot gekreun resulteerde bij zijn vier Pokémon die zich wanhopig vasthielden aan de stoeptegels. Het enige geluid wat er boven steeg was Gauss luide verraste kreet, gevolgd door angstig gejammer die gelukkig snel verdween. Het moest Joule’s werk wel geweest zijn, maar… met enkel zijn armen beschermend voor zich liep hij vastberaden de verschenen rookwolk in. Hij had haar misschien nu wel kunnen stoppen, maar ze kon na de explosie nog geleid worden door pure haat en agitatie. Wie weet wat ze weer zou uithalen met haar Fire type Pokémon of zelfs met haar eigen handen… Het mocht niet onder bloed komen. Andermans bloed. Puur geleid door zijn koppigheid wist hij zich door de rookwolk heen te loodsen en de blondine te bereiken met op de achtergrond niets bijzonders; de mannen waren hem gesmeerd. Dat scheelde ten minste en hij moest er wel om glimlachen, dat was iets wat toch gelukt was, maar al spoedig verscheen er weer een woeste blik in zijn bruine ogen.

“Layla!” zei hij luid om haar aandacht aan te trekken, totdat hij vlak voor haar neus stond en met vernauwde ogen op haar kil naar voren starende ogen keek. Het leek op die van Nathan. Zonder iets tegen haar te zeggen deelde hij een felle klap tegen haar wang uit; het taboe daarmee uitvoerend dat je nooit een dame mocht slaan. Het was nodig… Klaar! “… D-Dit.. Ik ben sprakeloos. Je begaande bijna de fout een moordenaar te worden, waarover je een paar dagen nog tegen was. En dat niet alleen, je had het geeneens door toen jij die Flame Burst op ze af had gestuurd, dat ze weleens hun levens door jou konden verliezen, omdat ze geen Pokémon hadden en jij je emoties niet onder de controle wist te houden,” ging Tore eerst tegen haar tekeer, terwijl hij haar schouders krampachtig vasthield, maar zijn grip spoedig liet verzwakken, “Bijna... Je had het net écht bijna gedaan met die kille blik in je ogen... Zou jij dan willen dat iemand jou met dezelfde blik had aangekeken, zonder dat je weerstand kon bieden dan te voet te vluchten?” Diep haalde hij adem en liet haar weer los met zijn blik vallend op zijn door woede trillende handen. “Die Nathan had daar onverschillig op gereageerd, maar je beweerde anders te zijn,” vervolgde hij wat kalmer, waarna hij haar maar weer aankeek, inmiddels aangestaard door zijn vier bezorgde Pokémon,“Voor jou wilde ik naïef zijn, ik durfde je na al je daden echt in je te geloven als vriend, maar ik denk niet dat ik door deze actie van je meer bevriend met je kan zijn…” Een warboel aan woorden stroomden uit hem, maar dit hele gebeuren had iets in hem los geschud en veel beheersing had hij er niet over, maar ook niet de teleurgestelde blik die hij op haar geworpen had. Echt door had hij het niet en pas toen hij haar recht in haar ogen aankeek kraamde de laatste paar woorden uit. “Ik was een idioot om bezorgd over je te zijn, je redt het wel met je TR-kwaliteiten,”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Tore had haar meegesleurd van de mannen vandaan, maar de blondine was nog geblinddoekt geweest en kon ook geen woord spreken. In eerste instantie was ze dan ook begonnen met tegen te werken aangezien ze niet wist wie haar op dat moment vast had gehouden, maar toen de blonde jongen zijn woorden uit had gesproken was er al snel een belletje gaan rinkelen en was ze meteen gestopt met legen stribbelen. Het was voor de blondine dan ook enorm geruststellend geweest dat het Tore was en niet een van die gore mannen die haar niet veel eerder nog vast hadden, gehad. Echter kwam na de verlamming haar gevoel weer vrij snel terug, want ze kon alweer heel snel normaal met Tore mee lopen en op een gegeven moment kon ze zelfs weer alles bewegen en had ze dus gezorgd dat ze kon stoppen om die vreselijke blinddoek en doek in haar mond weg te halen, want het voelde alsof ze opgesloten zat in haar zelf. De blonde jongen reageerde dan ook goed op haar actie om te stoppen en kwam dus tot stilstand. De blondine had vervolgens zo snel als ze kon de blinddoek af getrokken en het ding om haar mond te sluiten, ging ook snel van haar gezicht af. Gelijk zuchtte ze opgelucht en had ze Tore weer aangekeken en hem bedankt voor zijn actie om haar te redden. Ze kon hem dit keer moeilijk niet bedanken, zelfs al wetend dat de jongen niet goed haar bedankjes op kon nemen. Na ja hij verdiende het gewoon dat was de enige gedachte erachter. Hij zou vast ooit nog wel een keer gewend raken aan bedankjes en complimentjes. De jongen sprak dan ook dat ze nu niet meer op een pop leek waardoor ze hem toch even aan moest kijken, een tikkeltje verbaasd, maar al snel moest ze kort grinniken. Al richtte de blondine zich alweer snel op het feit dat haar kleding nog daar bij die mannen was en dat ze dat terug moest hebben. Tore was het er duidelijk niet mee eens en ze hoorde het hem dan ook uitkramen dat hij het totaal niet met haar eens was, maar de blondine was niet van plan om nu naar hem te luisteren. Aangezien ze nu ook aardig werd gedreven door emoties.

  Layla was er al vandoor gegaan en Tore bleef een beetje achter met zijn Flaaffy, maar haar hele aandacht was op de mannen geweest die niet veel later dan ook voor haar neus waren verschenen en het ergste was nog… ze hadden haar tassen vol kleding, haar tassen met de mooie, witte jurk erin en de yukata. No way dat ze die kleding achter ging laten! Ze had de kleding niet voor niks gekocht… Ze schudde haar hoofd en probeerde zich te focussen op de twee mannen die haar verschrikkelijk aan het uitdagen waren en dat maakte de blondine alleen nog maar bozer en bozer. Ze was zowat rood van woede en voor ze het wist was ze in een soort van gevecht beland met de mannen, al was ze duidelijk in de overwinning, want serieus, als die politie ooit iets tegen Team Rocket wilde gaan doen, moesten ze hun politie agenten echt leren vechten of in ieder geval meer leren hoe je iemand ‘ving’. Maar het kwam Layla nu alleen maar goed uit, ze had echter niet opgemerkt dat de wat kortere man nog een paar pak slagen had gekregen van Joule die duidelijk trots was geweest over haar actie tegen de man. Vervolgens had Layla er nog een schepje bovenop gedaan door hem neer te halen met haar tassen en de andere man werd ook flink gepijnigd. Layla had Tore opgemerkt in haar ooghoeken, maar zover ze wist kon hij zich wel verdedigen en zou ze gelijk ingrijpen als de mannen bedachten om hem aan te vallen in plaats van haar. Je wist maar nooit wat die ongure types van plan waren om haar in de val te lokken. Ze had echter een grote ruimte tussen haar en de mannen kunnen verkrijgen en had vervolgens twee pokéballs tevoorschijn gehaald. Cassian en Elias waren tevoorschijn gekomen en ze had Elias gecommandeerd om een Flame Burst op de twee mannen af te vuren. De mannen konden de aanval ontwijken, maar daar liet Layla het niet zomaar bij zitten. Ze was extreem pissed off en was nog niet klaar met hun. Ze had ondertussen Cassian zijn Fire Stone gegeven en niet veel later stond er een grote, mooie Arcanine voor haar neus. Op de blondine’s gezicht was een trotse grijns verschenen en ook Cassian mocht een mooie Flame Burst op de mannen afvuren, echter gebeurde op dat moment iets wat ze totaal niet verwacht had!  

Ze hoorde een geschreeuw waarna ze niet veel later flinke elektriciteit zag verschijnen die recht in sloeg op Cassian’s Flame Burst. Een grote explosie vond plaats en voor ze het wist was er een grote stofwolk verschenen en zag ze dus helemaal niks meer. De blondine hield haar armen voor haar om zichzelf te beschermen en het was te voelen hoe er een bron van hitte was verschenen en daarna lichtelijk weg zakte. Elias en Cassian hadden zich aan de grond genageld en stonden net als Layla zichzelf te beschermen tegen het stof wat door de explosie was ontstaan. Toen de wolk ook langzaam verdween, opende Layla voorzichtig haar ogen en keek ze verrast om haar heen, al was het zicht nog steeds vrij slecht… ze kon de politie agenten weg zien rennen en ze snoof vervolgens geïrriteerd en wilde haar mond open trekken om ze iets na te schreeuwen, maar haar aandacht werd getrokken door een persoon die ineens verschenen was. Ze begon zich dan ook gelijk af te vragen waar die Thunder Shock vandaan was gekomen en vooral…. why? Ze draaide zich gelijk naar de persoon toe die haar naam luid uit riep. Haar gezicht stond beduusd en verbaasd en ze keek Tore aan met haar blauwe ogen. Ze knipperde verbaasd en bleef de blonde jongen aan staren tot dat hij dichtbij genoeg was. Echter kreeg ze ineens een hand tegen haar wang aan geslagen. Haar hoofd draaide en gelijk greep ze naar haar wang en keek ze nog beduusder naar de grond. Haar ogen stonden groot en ze keek dan ook op naar de blonde jongen die haar serieus net een klap in haar gezicht had gegeven. Oké het feit dat ze ooit geslagen zou worden in het gezicht had ze wel verwacht, maar dat, dat van alle mensen door Tore zou zijn?! Ze keek hem dan ook niet begrijpend aan en ze wilde haar mond openen om te vragen waar dat goed voor was geweest, maar Tore was duidelijk eerder aan het woord… en hoe! Ze keek hem aan, haar gezicht was ondertussen van kil naar verrast gegaan en eigenlijk best wel beschaamd, zeker toen hij tegen haar begon te ‘schreeuwen’. Hij was sprakeloos… nou zo klonk het echter alles behalve, want er kwam een hele reeks aan woorden. Ze begaande bijna de fout om een moordenaar te worden… wait, wat? Ze fronste lichtjes bij die woorden… niet waar. Maar de jongen klonk nogal overtuigend in zijn woorden.

  Hij sprak dat ze daarover een paar dagen geleden nog tegen was, maar dat was ze ook? Ze had blijkbaar ook niet door dat als die Flame Burst van Cassian raak geweest was, dat de politie agenten in kwestie weleens dood konden zijn, maar…. het was. Die woorden wilde ze eigenlijk allemaal uitspreken, maar het lukte niet, het voelde alsof ze een preek kreeg van d’r vader, waar ging dit over?! Ze had haar emoties niet onder controle?! Ze fronste nog meer en was het op het moment duidelijk nog totaal niet eens met de blonde jongen, maar ze liet hem uit praten, want het feit dat hij haar in haar gezicht had geslagen, had haar vrij wakker geschud. De jongen had ondertussen haar schouders vast gepakt en dat voelde ze nu maar al te goed, het deed zelfs een tikkeltje pijn. Seriously Tore?! Wat was er ineens bij hem gebeurd?! Ze keek hem fronsend aan, maar ze beet op haar lip, ze wilde niet in deze situatie zijn! Ze had bijna zelf een heel gebeuren moeten ondergaan als de blonde jongen haar niet gered had en nu was hij boos op haar?! Niet begrijpend bleef ze hem dan ook aan kijken. Nee, dit klopte niet, niet in Layla’s ogen. Hij begon vervolgens over dat ze hun ‘bijna’ van kant had gemaakt en dat met een kille blik in haar ogen… maar… Arceus. Hij vroeg vervolgens serieus of zij zou willen dat ze aangekeken werd met dezelfde blik om vervolgens aangevallen te worden zonder dat ze een ‘tegenaanval’ zou kunnen uitvoeren. Oké op het moment kon ze hem serieus niet eens meer in zijn ogen aan kijken en haar blauwe ogen keken dan ook zo snel als ze kon weg, naar de grond… naar de straat stenen. Ze knipperde verbijsterd als ze was, kon ze amper haar mond bewegen, laat staan openen om iets te zeggen. Hij sprak weer over die ene Nathan, maar dat ging eigenlijk vrij langs haar heen, ze beweerde anders te zijn. Maar dat was ze ook?! Ze had nog niemand vermoord…. Ze bleef echter naar de grond staren en ze snoof ook eventjes lichtjes. Haar blik ging even kort naar de pokémon die Tore tevoorschijn had gehaald en Tore dus bezorgd aan liepen te staren. Haar blauwe ogen keken ook even naar Cassian en Elias die hun beide bezorgd aan het aan staren waren, dit was niet wat ze hadden gewild, niemand niet waarschijnlijk.  

Bij Tore’s volgende woorden keek ze echter weer wat op, naar hem en keek ze hem aan met haar blauwe ogen, al wist ze niet goed wat voor een emotie ze op het moment moest tonen, het was een soort van mix van allerlei gevoelens op het moment. Verdomme, Tore… why?! Ze bleef hem echter aan kijken toen hij sprak dat hij voor haar naïef had willen zijn en dat hij na al haar daden in haar wilde geloven als vriend. Bij die woorden moest ze even slikken en keek ze weer even weg, naar de grond, want dat was op dit moment haar enige uitweg. Ze fronste echter wel weer lichtjes, dit wilde ze niet! Ze wilde niet afgesnauwd worden en zeker niet door Tore! Echter bij zijn volgende woorden dat hij door deze ‘actie’ niet meer bevriend met haar kon zijn. Haar ogen werden groot en ze keek hem gelijk recht in zijn ogen aan met haar blauwe kijkers. Ze bleef hem zo aan staren en knipperde waarna ze nu echt haar mond open wilde trekken, maar er kwam helaas nog wat woorden achterna dat hij een ‘idioot’ was om bezorgd over haar te zijn en dat ze het wel zou redden met haar TR kwaliteiten. Bij die woorden moest ze nog wat meer fronsen, maar keek ze toch weer even naar de grond. Muk…. dit had ze niet aan zien komen! Ze snoof en opente haar mond maar gewoon, aangezien ze anders ook niet wist hoe ze dit moest oplossen. Als hij al ahar ‘vriend’ wilde blijven natuurijk. Ze had daar geen enkele invloed op, het enige wat ze kon doen waren haar woorden uitspreken. Ze zuchtte lichtjes en pakte haar ene arm wat ongemakkelijk vast en ze keek hem weer aan. “Uhm…..” begon ze, shit dit was nog moeilijk ook “Maar…” begon ze, echter was zij nu degene die compleet sprakeloos was, dat gebeurde echter niet vaak aangezien Layla altijd haar woordjes klaar had. Ze beet even op haar lip en gooide het er vervolgens toch maar uit. “Het was echt niet de bedoeling om….” begon ze waarna ze een hand door haar blonde haren haalde “Om de mannen echt iets aan te doen…” sprak ze haar stem veel zachter dan normaal gesproken. “Maar…. “ oke ze wist duidelijk niet welke woorden ze moest gaan gebruiken hier. Maar… als ze erover nadacht…. dit kwam echt uit het niets?! Ze dacht dat de jongen totaal niet boeide wat ze deed of dacht of wat dan ook…. ach het kon hem ook allemaal wat! Haar blik ging naar Cassian en Elias die ze gelijk terug liet keren. De gehele stofwolk was onderrtussen compleet verdwenen. Haar blik ging even naar Tore’s pokémon die ze wat beschaamd aan keek, maar ze focuste zich weer op Tore, aangezien ze nog geen fatsoenlijk woord tegen hem gezegd had.

  “Het zou erg…. jammer zijn… als” ze hield echter haar mond weer en kon de zin op een of andere manier niet af maken. Kom op, ze kende hem pas?! Zo belangrijk was hij toch niet voor haar?! Seriously…. maar…. Haar gedachten waren compleet in de war en ze schudde weer haar hoofd en haalde weer wat nerveus een hand door haar blonde haren. In dit soort situaties belandde ze normaal gesproken nooit. Ze keek weer op naar Tore en begon lichtjes te fronsen “Je bent geen idioot….” mompelde ze, lichtelijk geïrriteerd, de emoties van net waren toch nog wat aanwezig namelijk. “En ja… ik kan mezelf redden met mijn ‘TR-kwaliteiten’” sprak ze ondertussen wat feller “Maar dat betekend niet dat ik onoverwinnelijk ben” kwam er nog achterna. Ze bleef hem met een frons aanstaren. “Wat ik echter niet snap….” begon ze “‘Vriend’? Ik dacht dat ik wel de laatste persoon zou zijn waar je bevriend mee wilde zijn!” kwam er vervolgens een tikkeltje snauwend uit. Ze keek weg en snoof geïrriteerd, het was niet het beste moment om nu tegen haar uit te vallen, al die andere emoties waren namelijk nog vreselijk aanwezig. Ze zuchtte dan ook “Als je niet meer mijn ‘vriend’ wilt zijn….” mompelde ze een stuk zachter “Dan moet je dat vooral doen” sprak ze met een fronsend gezicht, echter keek ze hierbij Tore niet aan, want ze wist dondersgoed dat ze hier zelf dus totaal niet achter haar eigen woorden stond. Nee…. ze had het vrij gezellig gehad met de blonde jongen die ze random had ontmoet, maar op het moment was ze te kwaad om toe te geven dat ze fout had gezeten bij het aanvallen van de politie agenten met haar pokemon. Maar…. ze hoorde bij Team Rocket en ze hoefde zich voor niemand te verantwoorden! Ook Tore niet! Ze keek hem weer aan en snoof nors waarna ze haar tassen met kleding op pakte en zich gelijk om draaide en weg begon te benen. Als hij haar niet meer wilde zien dan was dat makkelijk gedaan! De blondine sprak verder geen woord meer en met enorme tegenzin liep ze weg en verdween ze niet veel later in de verte. Ze zou hier enorme spijt van gaan krijgen.  

2461 woorden~

{

i'm fine i just need a moment

}

Woede, maar ook teleurstelling nam zijn lichaam in beslag en zonder het toe te geven ook bezorgdheid. Allemaal omdat Layla bijna twee levens afgenomen had door ze levend te braden met haar recent geëvolueerde Pokémon. Hij kon het ook amper bevatten dat ze het überhaupt bijna gedaan had, maar erger was nog haar gebrek aan verstand. Die kille blik die ze op hen twee had geworpen was een teken dat ze er zeker niet bij was geweest en nare emoties haar in beslag genomen hadden. Met een klap tegen haar wang probeerde hij haar dan ook weer bij zinnen te krijgen, maar veel werkte het niet. Die blik was iets verzacht, maar niet tot zoverre dat haar blauwe ogen helder waren als de lucht. Ze bleef ter reactie beduusd naar de grond staren, terwijl hij vervolgens heftig tegen haar tekeer was gegaan. Er zat geen enkele samenhang in zijn zee vol woorden die hij uitspuwde, maar ondanks dat wist hij zijn meestal verborgen gedachten bloot te stellen. Tegen haar van elk persoon die hij kende, tegen een wellicht toekomstige moordenaar. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en haar na zijn woorden recht aangekeken. Wat was haar respons hierop? Met enige moeite wist hij dan ook stil te blijven staan en zijn blik niet van haar af te laten wenden. Het was ook moeilijk voor hem, want ook hij had last van al die nare emoties. De blondine reageerde echter sprakeloos en leek uiteindelijk iets te zeggen, maar ze haakte zichzelf weer af. Had ze hier nou écht niets op te zeggen? Dat had hij niet van haar verwacht, zeker na al een ruzie met haar in de vroege morgen te hebben gehad. Echter wist hij van haar plotseling zachte stem uit te halen dat ze de mannen echt niet had willen verwonden. “Leek er wel op,” sputterde hij nors tegen, maar hij hield zijn mond alweer snel. Dit was zeker niet het moment om iets tegen haar te zeggen. Helaas haakte ze zichzelf, nadat ze erover begonnen was iets jammer te vinden.

Waar ze nou op doelde kon hij niet echt begrijpen, maar pas op dat moment volgden haar échte antwoorden, al vrij snauwend. Ze beweerde zoal dat hij geen idioot was en dat ze degelijk zich kon redden met haar kwaliteiten, maar niet onoverwinnelijk was. Natuurlijk verwachtte hij dat niet van haar, maar nog steeds kon ze het zonder hem vast wel redden. Dat had ze voor hun ontmoeting ook immers gedaan, niet waar? Daar maakte hij zich geen zorgen over. Doelend op het feit dat hij haar als ‘vriend’ had gezien, reageerde Layla er zeker niet vrolijk op en besloot luchtig dat het haar niet uit maakte als dat veranderde, oftewel… ze geen vrienden meer zouden zijn. Zei ze dat nou letterlijk? Hechtte ze minder waarde aan hun vriendschap dan hij? Tore vernauwde zijn ogen en keek haar dan ook weer woest aan. Hoe had ze dit nou kunnen menen?! “J-Je meent het…” kraamde hij verward uit, maar tevens ook gefrustreerd. Ze liep al met een frons op haar gezicht van hem weg. Gelijk volgde haar twee Pokémon haar, waarna hij haar nakeek en langzaam haar in de verte zag verdwijnen. ”Godverdomme,” schold hij luid, midden op de straat en zijn Pokémon keken nog bezorgder op naar hun Trainer. Als er echt niets aan hechtte… Dan was ze weer een onbekende voor hem, maar hoe hij hun herinneringen verloor? “Laten we naar het hotel gaan,” mompelde hij met een zo strak mogelijk gezicht, gevolgd door zijn team. Ze mocht het maar zelf uit zoeken en haar handen bevuilen met het ontnemen van onschuldige levens.

OOC: Einde topic.

Gesponsorde inhoud

» Hello... how are you? (Tore Adolfsson)
» Tore Adolfsson
» Coldness. [&TORE ADOLFSSON]
» Almost time for presents~ (Tore Adolfsson)
» Tore's Pokédex