Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Daar lag ze dan met haar gezicht verstopt in het kussen en tja… ze wist niet goed wat ze anders op dit moment moest doen. Dit was waarschijnlijk het meest gênante gedoe wat ze in een hele lange tijd had gehad. Dit was waarschijnlijk ook gewoon het meest erge ooit geweest, ja zoiets. Over een vijftienjarige tegen je pa liegen dat hij je ‘vriendje’ was, of date materiaal of hoe je het ook wilde noemen. Met die gedachten bleef ze liggen zoals ze lag, dit was echt verschrikkelijk. Ze wilde op het moment aan niemand haar face laten zien, laat staan dat ze Tore fatsoenlijk aan kon kijken op het moment, maar op dat moment had ze geen ander smoesje kunnen bedenken. Het was het meest logische…. aan de situatie te zien. Waarom was ze zo stom geweest om na die ‘minpunten’ zijn kamer binnen te stormen?! Als ze gewoon was gaan slapen in haar slaapkamer dan was dit alles niet gebeurd. Maar dan was haar pa misschien alleen op hem in gelopen en dan had ze sowieso nog een boel uit te leggen. Haar gedachten werden er niet beter op en ze verwachtte al een paar flinke, flauwe opmerkingen van Tore… iets over ‘pedo’ zijn enzovoort. Echter bleef het vrij lang stil, wat haar toch wel nieuwsgierig maakte. Waar bleven alle bijnamen? Met haar gezicht nog steeds in het kussen luisterde ze naar wat er naast haar gebeurde. Geen idee had ze eigenlijk wat Tore nu aan het doen was, wat zijn gezichtsuitdrukking was of wat dan ook. Ze hoorde hem vervolgens zuchten en ze tilde haar gezicht wat op zodat ze wat adem kon halen, maar ze keek nog niet op. De blonde jongen sprak vervolgens dat hij wel naar een hotel ging zoeken zodat dit soort dingen niet meer konden gebeuren. Na ja het was niet dat haar vader zo vaak langs kwam, maar het was natuurlijk zijn keuze. Dit was gewoon een ‘noodgeval’ geweest. De blondine reageerde echter nog niet en bleef zo liggen zoals ze lag. Weer hoorde ze de blonde jongen spreken, dit keer ging het erover dat haar vader zijn kleren wel terug kreeg…. tja zou beetje raar zijn als hij de kleren niet terug kreeg. Maar goed, hij zei nog wat over dat er genoeg kledingwinkels waren en dat hij daar wel wat kon halen. Ja, dat kon hij zeker doen. De blondine bleef nog even liggen, maar net voordat ze weer omhoog wilde komen en Tore weer aan wilde kijken, hoorde ze hem ineens zacht mompelen dat al haar ‘minpunten’ verdwenen waren en dat dat de ‘derde wens’ was. Gelijk tilde ze haar hoofd op om Tore aan te kijken, vrij verbaasd eigenlijk. Ze kwam maar overeind en keek even naar het zachte matras waarna ze even lichtjes zuchtte. “Je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt” sprak ze vervolgens met een glimlach, ja, hij mocht hier blijven als hij wilde, maar als hij liever in een hotel zat dan was dat zijn goed recht natuurlijk. “Ben je nu trouwens ineens een genie of zo?” vroeg ze vervolgens waarna ze kort grinnikte, hij kwam ook ineens met die ‘wensen’ aan zetten. Na ja ze waren door deze benarde situatie gekomen, gelukkig. Ze rekte zich even uit waarna ze nu toch maar besloot om van het bed af te komen. “Ik ga maar even naar mijn eigen kamer…” mompelde ze, ze was hier nu wel lang genoeg geweest. Ze liep vervolgens naar de deur, maar ze bleef daar even stil staan en ze keek om naar de blonde jongen “Misschien handig als je vandaag kleding gaat kopen” sprak ze met een glimlach, waarna ze de logeerkamer uit liep. De blondine liep naar haar slaapkamer en eenmaal in haar slaapkamer liet ze zich met een diepe zucht op haar bed vallen. Arceus, wat was ze blij dat dat voorbij was!

Hij sprak dat ze weer zijn identiteit had ontrafeld, want tja hij had wel wensen weg gegeven, waardoor hij nu onderhand wel op een genie leek. De blondine had het dan ook gewoon gesproken toen het bij haar op kwam en had er niet verder over nagedacht. Maar Tore’s reactie had haar even laten glimlachen. Vervolgens was de blondine de logeerkamer uit gegaan, al was ze even gestopt in de deuropening om hem weer aan te kijken. Net op dat moment had hij zijn shirt al bijna over zijn hoofd getrokken… Arceus kon hij niet wachten tot ze helemaal weg was?! Maar goed, hij sprak dat hij dat ging doen… kleren kopen dus. Mooi, misschien moest ze zelf ook maar naar de winkel om te shoppen, ja ze ging wel gewoon mee of zo. Layla was naar haar kamer terug gegaan en had zichzelf met een diepe zucht op haar bed laten vallen. Haar blauwe ogen staarde naar het plafond en ze kwam maar snel weer omhoog om normale kleding aan te trekken zodat ze de deur uit kon. Eenmaal klaar liep ze haar slaapkamer weer uit, maar zonder het wist was de blonde jongen op dat moment al half vertrokken. Ze hoorde zijn stem echter iets roepen, al leek hij eerst iets anders te willen zeggen. Tot ooit?! Pff… wat was dat nou weer voor iets. De blondine dacht er niet verder over na en greep haar tas en liep zo snel ze kon haar appartement uit. Ze wist eigenlijk wel zeker dat de blonde jongen nog niet ‘verdwenen’ was en toen ze dan ook buiten haar appartement stond en de code in drukte, draaide ze zich naar hem toe en opende ze gelijk haar mond “Ik ga mee” sprak ze duidelijk met een glimlach. “Ik wil ook wat dingen kopen namelijk” sprak ze en om in haar eentje te gaan winkelen? Nee, met meerdere was het altijd een stuk gezelliger. Zonder dan ook op een ‘goedkeuring’ van de blonde jongen te wachten, liep ze het grote gebouw uit waar alle appartementen te vinden waren. Eenmaal buiten op straat keek ze even om haar heen. Ze moest echter wel in haar achterhoofd houden dat zij wel nog ‘gezocht’ werd. De vorige keren had ze niet zoveel aangericht bij haar ‘ontsnapping’ dus het zal nu wel een stuk erger zijn. Na ja ze ging niet met een zonnebril of iets dergelijks rond lopen, dat viel alleen maar op. Ze keek even in haar schoudertas of ze alles bij had en ze draaide zich weer naar de jongen toe, waarvan ze verwachtte dat hij ook nog in de buurt zou zijn. Of hij zou hem ineens gepeerd zijn….

Layla was haar appartement uitgestapt en de jongen was nog niet ver gekomen na zijn wat vreemde 'gedag'. Maar goed, ze kreeg al snel een weerwoord, al kon hij zijn woorden niet echt afmaken, want ze liep hem gewoon voorbij, van wat ze dacht dat hij ging zeggen, was het iets van dat hij dat wel alleen kon doen. Pff, ze was zijn moeder niet, waarom kon je niet samen winkelen? Daarnaast was winkelen met een jongen toch wel net wat anders dan met een meisje. Met een vriendin duurde het meestal een hele dag, maar daar rekende je het dan ook voor uit, je ging gewoon samen naar de stad om een gezellige dag te hebben, niet meer en niet minder. En iedereen had wel is nieuwe kleding nodig. Eenmaal op straat was ze tot stilstand gekomen en keek ze om naar Tore die gelijk zijn mond open trok dat hij naar die winkel ging... en de manier waarop dat er uit kwam, klonk het vooral dat hij haar niet mee wilde hebben of uberhaupt in de buurt willen hebben. Ze bleef staat en keek de blonde jongen na terwijl hij de winkel in liep waar hij blijkbaar altijd zijn kleding kocht. Ze staarde wat naar de winkel en begon enorm te twijfelen of ze de blonde jongen moest 'achtervolgen' of niet. Aangezien dat niet echt de winkel was waar ze normaal gesproken in ging om kleding te zoeken en de jongen zelf leek haar op het moment ook nogal te ontwijken. Ze fronste een tikkeltje gefrustreerd. Na ja misschien eerst maar even naar een andere kledingwinkel dan. De blondine liep dan ook gewoon de kledingwinkel er naast in, die wat meer vrouwelijkere zooi verkocht en waar ook schoenen te vinden waren. Eenmaal in de winkel keek ze nieuwsgierig in het rond en trok ze wat dingen uit de kledingrekken om er naar te kijken, echter was er nog niks waar haar oog op viel en wat ze echt moest passen. Al snel verveeld liep ze dan ook weer de winkel uit en keek ze van links naar rechts. Zou ze dan toch maar naar binnen gaan, in die winkel waar Tore in was gegaan? Ondertussen was ze vooral nieuwsgierig geworden wat er in die winkel wel niet allemaal te koop was. Haar nieuwsgierigheid over won dan ook uiteindelijk en de blondine opende de deur van de winkel en liep naar binnen. Gelijk begon ze om haar heen te kijken en eigenlijk stopte ze gelijk bij een kledingrek, de vrouwelijke kant als het goed was, om daar tussen te kijken, interessant.

Oké ze had uiteindelijk maar besloten om die winkel in te gaan waar de blonde jongen in gegaan was. Geen idee eigenlijk, waarschijnlijk was het puur uit nieuwsgierigheid en dit keer niet uit nieuwsgierigheid wat de blonde jongen aan het doen was, nee, dit keer wilde ze vooral weten wat die winkel allemaal te koop had. Daarnaast had ze groot ‘sale’ zien staan en tja, dat trok haar soms toch ook wel aan. Zeker als ze leuke kleding hadden, dan was korting alleen maar geweldig toch. De blondine was binnen gestopt en was naar de vrouwenafdeling gegaan en was daar bij het eerste de beste rek begonnen met zoeken. Een tijdje later had ze zelfs een stapeltje kleding in haar handen, vooral jurkjes en dingetjes, want tja je kon niet te veel kleding hebben in Layla’s ogen. Haar blauwe ogen gingen vervolgens even de winkel rond, want ze stond nu in een gangetje dat grensde aan de mannen afdeling en ze had nog niemand de winkel zien of horen vertrekken, dus hij zou hier vast nog wel zijn. Ze merkte hem dan ook op, tja hij was lang dus het was nou niet heel erg moeilijk om hem te vinden. Met haar kleding in haar handen liep ze dan ook zijn kant op en op een afstandje bleef ze staan en keek ze hem een tikkeltje verbaasd aan toen ze zag wat hij aan had. Serieus?! Had hij nou een net pak aan?! Ze bleef hem aan staren en al snel verscheen er een glimlach op haar gezicht en kon ze het niet laten om hem nu een tikkeltje te pesten. Ze kwam dichterbij, maar hij stond duidelijk met zijn rug naar haar toe. Ze kwam tot stilstand en opende haar mond “Zo… zo…” begon ze geamuseerd “Wat ben jij van plan?” vroeg ze vervolgens grinnikend “Ga je trouwen of heb je een belangrijke ‘meeting’?” kwam er vervolgens nog een keer vragend uit, maar in haar stem was duidelijk amusatie te horen en ze grinnikte dan ook even. Echter had ze zelf nog steeds een stapel kleding in haar armen die ze maar is moest gaan passen. De blondine liep dan ook langs hem heen naar een pashokje, ja die waren toevallig daar in de buurt. Met een glimlach op haar face ging ze een pashokje in en trok ze het gordijn dicht waarna ze haar kleding begon te passen. Nu nog kijken hoe het stond, ze stapte het pashokje uit en ging voor een van de vele spiegels staan en draaide een rondje, ja het moest wel van alle kanten er goed uit zien natuurlijk. Ze trok het jurkje nog wat goed en haar glimlach werd nog wat breder, oke ze hadden hier ook wel leuke kleding voor weinig. De blondine had het jurkje goed bekeken en ging het pashokje maar weer in om dit jurkje uit te trekken en nu een langere jurk uit te proberen. Weer stapte ze het pashokje uit en ging ze weer voor de spiegel staan om vervolgens weer een rondje te draaien. Hierbij deinsde de rok van de jurk wat heen en weer. Ze kwam weer tot stilstand en keek met een glimlach naar haar zelf in de spiegel. Oke deze jurken nam ze sowieso, nu de rest nog passen.

Layla had voordat ze zelf haar kleding ging passen nog een opmerking gemaakt over wat hij van plan was. Een trouwerij… of een meeting? Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat hij dat soort dingen niet ging doen… hij was notabene veel te jong om te trouwen en een meeting was ook een beetje achterhaald waarschijnlijk. Hij had niet eens werk? Dacht ze dan. Dat wist ze niet zeker natuurlijk, misschien was hij wel stiekem iets. De blondine had zijn woorden nog opgevangen, dat hij die tuxedo misschien wel voor de lol wilde dragen. Ja, natuurlijk, Tore. Zelf was ze uiteindelijk maar het pashokje in gegaan en had ze het eerste jurkje gepast om deze uiteindelijk voor de spiegel te zien, al snel was ze weer terug gegaan om de andere jurk te gaan passen. Het was een hele lange, witte, waaierige jurk. Ze had dan ook weer een rondje voor de spiegel gedraaid en er stond een grote, brede glimlach op haar gezicht. Dit was wel iets waar ze heel erg blij van werd. Geen idee wanneer ze deze jurk zou dragen, maar hij kwam vast wel ooit van pas. Ze merkte echter de blonde jongen op die dichterbij was gekomen en ze keek hem dan ook wat verrast aan. Ze had niet verwacht dat de jongen nog in haar buurt zou komen… hij had namelijk zo graag met haar willen winkelen, kuch. Tore sprak dat hij bijna wilde zeggen dat ze een trouwerij gingen bezoeken van iemand. De woorden lieten haar toch wel lichtelijk grinniken. Ja, hij stond netjes in pak en Layla had een iets te chique jurk aan om casual in te zijn. Al kwamen zijn woorden er nogal droog uit, knikte ze wel “Zou je bijna zeggen ja” sprak ze simpel terwijl ze weer even naar haar zelf keek in de spiegel, echter toen de jongen verder langs haar heen liep en haar een schouderklopje gaf, keek ze hem weer verrast aan via de spiegel, zeker toen ze zijn woorden hoorde die hij fluisterde. Ze moest de jurk kopen, dat sprak hij, waarna hij door liep. Ze knipperde nog steeds verrast over die opmerking. Moest ze dat nou opnemen als een soort van compliment, omdat de jurk goed stond of wat? Layla was op het moment wel een tikkeltje verward en haar wangen schoten dan ook wat rood aan. “Uh… zal ik doen” mompelde ze zachtjes terwijl ze hem na keek. Wat moest ze hier nou weer mee?! Na ja de jurk was mooi en ze ging hem hoogstwaarschijnlijk wel kopen ja, maar het feit dat hij zoiets zei. Ze moest het gewoon opnemen als een compliment of zo… toch? Nog steeds een tikkeltje verward stapte ze dan ook weer het pashokje in om nog een andere jurk aan te passen. Echter bleef haar blik nog even op de witte jurk hangen en moest ze toch weer even glimlachen, waarna ze het pashokje weer uit stapte om de volgende jurk te ‘showen’ aan haar zelf eigenlijk. Hmm… de witte jurk was tot nu toe toch het beste.

OOC: Pakje:

Pak:

Ze was haar pashokje weer ingestapt en keek even naar de overige kleding die ze dan toch ook maar even ging passen, maar dat was al snel gedaan en daar was de spiegel in het pashokje zelf ook wel goed genoeg voor. Ze kwam tot de beslissing dat ze eigenlijk gewoon alles ging kopen, natuurlijk de witte jurk, je wist nooit wanneer dat goed van pas kwam om te dragen en de rest was gewoon compleet haar smaak. Dan kon ze haar kledingkast tenminste nog meer vol stampen met leuke kleding. Tevreden trok ze haar kleding van vandaag weer aan en stapelde ze de kleding die ze mee had genomen in het pashokje op in haar armen. Pff, eigenlijk zouden ze hier iets voor moeten verzinnen, maar goed. Opeens hoorde ze een stem recht voor haar pashokje. Verbaasd keek ze op, aangezien ze net van plan was om het pashokje te verlaten. Het was heel duidelijk van wie de stem was, het was Tore natuurlijk. Ze sloeg haar schoudertas nog even om haar schouder en schoof het gordijn gelijk op zij om de blonde jongen aan te kijken met een glimlach. "Jup" sprak ze simpel "Ik ben klaar" bevestigde ze het nog extra, waarna ze het pashokje uit stapte en even om haar heen keek. Het was niet echt bepaald druk in de winkel, maar goed, alles was in de sale en daar werd ze wel heel blij van. "Op naar de kassa!" sprak ze vervolgens geamuseerd. Ze had haar blik nog even op Tore gehad aangezien hij ook vast wel wat ging kopen. Anders had hij die kleding vast al wel weg gelegd en mevrouw hier had een hele stapel aan kleding dat ze wilde kopen. Zonder verder ook nog iets te zeggen, liep ze dan ook naar het kassa gedeelte. Ze hadden twee kassa's dat scheelde, daarnaast was het niet druk dus Layla ging meteen bij de ene kassa staan en legde de kleding op de balie. De mevrouw achter de balie begroette haar met een glimlach en begon de labels van de kleding af te halen en alles netjes in tasjes te stoppen, waarna er een totaal tevoorschijn kwam en Layla betaalde. Ze bedankte de mevrouw achter de balie en nam de tasjes aan. Yay, nieuwe kleding! Op Layla's gezicht stond een enorm geamuseerde blik, hopelijk kon ze die witte jurk snel een keer dragen voor een leuke gelegenheid. Vervolgens liep ze maar de winkel in, richting de uitgang. De blonde jongen had eerder duidelijk aangegeven, aan zijn gedrag te zien dan, dat hij niet met haar wilde winkelen, dus dan ging ze ook niet aan zijn lip hangen als hij zou gaan afrekenen. De blondine stapte even later dan ook naar buiten om zichzelf even uit te rekken en de frisse lucht weer op te snuiven. Frisse lucht was altijd veel beter, je kon ook te lang binnen zitten namelijk, al was dit echter wel een 'snelle' actie geweest. De blondine nam in de meeste gevallen altijd veel meer tijd om te winkelen. Na ja misschien zou ze nog naar een schoenenwinkel gaan of zo, kon ze leuke schoenen bij die jurk kiezen. Bedenkelijk keek ze dan ook even om haar heen met de tasjes haar ene hand en haar andere hand haalde ze even door haar haren heen. Ze zuchtte even en liet haar blauwe ogen ineens op een wel hele interessante winkel vallen. Ze knipperde nieuwsgierig toen ze Japans gerelateerde kleding in de winkel zag hangen. Hmmm... why not? Zo nieuwsgierig als ze was, ging ze er heen en al snel stond ze in de winkel. Hier was het een stuk drukker, maar Layla was te druk met het staren naar alle mooie Yukata's die er hingen. Ze dacht er dan ook niet verder over na en greep er een om vervolgens een kleedhokje te vinden en hem aan te gaan passen.

Haar enorme nieuwsgierigheid had haar naar een Japanse winkel gebracht waar ze allerlei soorten dingen verkochten eigenlijk, maar haar oog was gevallen op de yukata’s het was zo typisch Japans en ja ze vroeg zich serieus af hoe ze er in zou staan. Ze wist dan ook totaal niet dat Tore ondertussen de winkel uit was gekomen en nu naar haar op zoek was. Ze had eerder het idee dat de blonde jongen verder ging zonder haar dus daarom had haar nieuwsgierigheid gewonnen. Maar goed, met aardig veel moeite had ze de yukata aan gekregen, want het was nogal een werk om zo’n ding aan te krijgen, vooral de band om de middel. Na wat inspanning was het dan ook wel gelukt en gelijk keek ze in de spiegel die er in het kleedhokje te vinden was. Ze knipperde terwijl ze naar haar zelf in de spiegel staarde en al snel kwam er een glimlach op haar gezicht. Het zag er toch niet zo slecht uit als ze had gedacht. Vervolgens probeerde ze haar lange, blonde haren in een knot te krijgen, wat voor nu wel even lukte. Ja, dit maakte de look wel af, tevreden maakte ze een draai, maar ze kwam abrupt tot stilstand toen ze ineens een hele bekende stem hoorde. Duidelijk een stem die ze een paar momenten geleden nog gehoord had. Verrast draaide ze zich om en staarde ze naar het gordijn. Ze kon de jongen echter nog niet zien, maar hoorde luid en duidelijk wat hij allemaal wel niet te vertellen had. Hij sprak dat haar ‘smaak’ ineens naar de andere kant van de wereld was gegaan, ze fronste lichtjes, waar sloeg dat nou weer op? Mocht ze niet nieuwe dingen proberen of zo? Ze hield zich nog stil, want de jongen was nog niet uitgesproken, want hij vroeg vervolgens wat ze aan het passen was. Nou… simpel, had hij al die yukata’s niet gezien? Ze veegde de frons van haar gezicht en zette een glimlach op waarna ze het gordijn open gooide en de blonde jongen en Layla dus ook zichtbaar werden voor elkaar. “Ik had je hier dan weer niet verwacht” mompelde ze, nee ze had alles behalve verwacht dat de jongen haar zou gaan volgen. Al had ze het natuurlijk niet hierbij laten zitten als hij er vandoor was gegaan, dan was ze waarschijnlijk wel achter hem aan gegaan… geen idee eigenlijk. Na ja ze keek Tore aan met een glimlach “En…” begon ze “Ik was een yukata aan het uitproberen” sprak ze vervolgens geamuseerd “Is het wat?” vroeg ze vervolgens waarna ze weer een rondje draaide. Al verwachtte ze een niet al te grondige mening van een jongen… laat staan Tore. Het was niet dat ze nu alleen nog maar complimentjes van hem verwachtte. Ze keek de jongen vervolgens weer aan, eigenlijk toch wel een tikkeltje nieuwsgierig naar zijn mening.

Ze had het gordijn op geschoven terwijl ze compleet in gepakt was in de yukata en zelfs haar blonde haren had opgestoken in een knot. Na ja het zag er zo veel completer uit en zo kon je dus een look ook beter beoordelen. Maar goed, de blonde jongen stond nu voor haar neus en was haar dus blijkbaar gevolgd de winkel in, of had haar gevonden, ze wist het verder ook niet. Ze vond het aan de ene kant wel vrij apart, maar ze bleef hem aan kijken na haar woorden dat ze niet verwacht had dat hij hier zou zijn. Hij reageerde dat hij dat ‘ook’ niet had verwacht, gelijk had ze een wenkbrauw opgetrokken… maar je stond voor Layla’s neus nu? Na ja ze dacht er verder maar niks bij, want de jongen sprak verder dat het wel zo beleefd was om een ‘doei’ te laten horen voordat hij vertrok… of na ja nu zij dus, want ze was inderdaad zonder iets te zeggen de winkel in gegaan. Ze keek dan ook even schuin naar beneden “Maar…” begon ze “Ik had meer het idee dat jij toch geen zin had om verder te winkelen” sprak ze “Daarnaast werd ik afgeleid door deze winkel” mompelde ze er wat zachter achterna. Ze keek ook even de winkel in, het was al wat minder druk geworden en ze werden nu gelukkig niet aangestaard door mensen. Echter had de blondine er niet veel verder over na gedacht en had ze gevraagd aan de jongen of de yukata haar wel stond of niet. Het was eigenlijk een vraag die ze aan iedereen stelde die in haar gezelschap was en het was nu toevallig Tore die in haar gezelschap was, dus waarom niet? Echter wist ze zelf ook wel heel goed hoe jongens waren. Ze merkte echter wel degelijk op dat de jongen haar bekeek en ze knipperde dan ook een tikkeltje vragend. Serieus, als ze er vreemd uitzag moest hij dat gelijk zeggen, dan trok ze die yukata gelijk uit. Echter kwam er al snel een ‘antwoord’. De blonde jongen sprak iets over een Japanse term waardoor ze hem gelijk vragend aan blijf kijken, wat? Echter toen er ineens een grijnsje op zijn gezicht verscheen, keek ze hem meer verrast aan, waar was dat goed voor? Al snel kwam de rest van zijn woorden, hij sprak een Japans woordje, Kasai. Ook wel ‘vuur’, paste goed bij haar temperament. Ze knipperde verrast en keek even naar haar zelf, de yukata had rode draken… of course, daar kwam het 'vuur' gedeelte natuurlijk vandaan. Maar goed, ze wist niet hoe de jongen de draken interpreteerde, dat kon ook nog op heel veel manieren. En trouwens… vuur? Paste goed bij haar temperament? Gelijk fronste ze lichtjes, wilde hij nou zeggen dat ze een vurig temperament had?… Oké misschien had hij gelijk, maar…. Layla raakte letterlijk een beetje in de war wat ze hier nou van moest vinden, laat staan hoe ze hier op moest reageren. Ze keek dan ook even een andere kant op dan naar Tore. Uiteindelijk keek ze weer naar haar zelf en keek ze Tore daarna weer aan nog steeds lichtelijk fronsend “Dus je wilt zeggen dat ik een ‘vurig’ karakter heb?” kwam er vervolgens vragend uit terwijl ze hem doordringend aan keek. Ze wist niet of ze hier nou ‘boos’ om moest worden of ‘beschaamd’ of het gewoon moest accepteren? Urgh, Tore, why? Kon hij niet duidelijker zijn? Ze schudde lichtjes haar hoofd “Misschien heb je gelijk… ofzo” mompelde ze vervolgens, een stuk zachter, want ze wilde er eigenlijk niet mee in stemmen, al was de frons ook verdwenen van haar gezicht. Een lichte blos was er in de plaats gekomen op haar gezicht “Misschien moet jij ook maar iets gaan passen” sprak ze een tikkeltje nors waarna ze het gordijn weer dicht schoof. Ze beet op haar lip en draaide zichzelf weer om, terwijl ze naar zichzelf in de spiegel keek. Verdomme, Tore.