Almost time for presents~ (Tore Adolfsson)

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Twee blauwkleurige ogen schoten open terwijl het beeld op het netvlies zichtbaar werd door het licht wat binnen viel. Ze knipperde een paar keer en al snel kneep ze haar ogen weer dicht, omdat er een gaap ontsnapte. Het was de tijd van het jaar dat iedereen down was... voornamelijk door het weer, maar dat was tenslotte het seizoen, maar ook het seizoen van de feestdagen. Sinterklaas, kerst en nieuwjaar stonden bijna voor de deur. Betekende wel dat de blondine cadeautjes kon kopen... yaaaay! Al snel zat ze rechtop in bed en kwam ze half stommelend het bed uit. Het ging nog net goed doordat ze zich omhoog hield door zich aan de kast vast te houden. Gelukkig was het een zware kast dus zou die niet bepaald mee werken, gelukkig voor haar. Ze had geen zin in een bezoekje aan het ziekenhuis en om weer haar hele kast op te moeten ruimen. Zichzelf gefixed te hebben, opende ze haar kastdeuren om er een outfit uit te trekken. Het was tijd om de stad in te gaan en zooi te kopen, cadeautjes om precies te zijn. Ze kocht rond deze tijd van het jaar sowieso te veel voor haar pokémon en mensen die ze kende. Nu kon ze echter ook iets voor Tore gaan kopen en dat was misschien nog wel het leukste van alles. De blondine snelde naar de badkamer om zichzelf op te frissen en niet veel later volledig aangekleed weer buiten de badkamer te staan. Nog steeds gapend liep ze door de woonkamer waar haar pokémon wat verspreid door de kamer nog allemaal lagen te pitten, lekker laten liggen dus. Layla ging sowieso in haar eentje aankopen doen, want cadeautjes waren voor de verrassing dus niemand hoefde te weten wat ze kocht en voor wie dat was. Eenmaal in de keuken maakte ze een ontbijtje voor haarzelf en haalde ze wat te drinken uit de koelkast om dit in een groot glas te schenken.

Ze plaatste zichzelf op een van de stoelen om de eettafel en zette het glas vol met melk aan haar lippen om er wat slokken van te nemen en vervolgens het glas weer terug te zetten en aan haar broodje te beginnen die ze had gesmeerd voor zichzelf. Ondertussen checkte ze wat nieuws en dingetjes op haar Holo Caster. Misschien had ze wel iets belangrijks gemist of zo? Who knows? Echter was het toch niet zo boeiend als ze had gehoopt en haar broodje was ook snel in haar maag verdwenen net zoals haar drinken. De blondine stond op en plaatste haar vieze bord en glas in de vaatwasser en griste haar Holo Caster van tafel samen met haar handtas. Terwijl ze naar de deur van het appartement liep, stak ze haar blonde haren op in een hoge staart. Vervolgens keek ze even om, opmerkend dat haar pokémon nog steeds in een coma lagen en dus niet door hadden dat Layla haar huis verlaatte. Misschien niet het slimste idee nu om zonder pokémon haar appartement te verlaten voor het geval er iets zou gebeuren, maar de blondine kon gelukkig ook zelf nogal van zich af bijten. Hierdoor maakte ze zich niet al te druk en verliet ze het appartement.

Niet veel later stond ze buiten op straat en rekte ze zichzelf nog even goed uit en trok ze de sjaal om haar nek nog wat meer omhoog. Het was niet normaal koud geworden, maar goed het was dan ook herfst en bijna winter. Gelukkig had ze nu dus deze lekkere, warme sjaal om. De blondine keek even om haar heen, ook niet bepaald veel mensen op straat, misschien zou dat veranderen als ze in de winkelstraat terecht zou komen. Daar waren tenslotte alle leuke en goede winkels te vinden en daar zouden de meeste mensen wel bezig zijn met kerst-inkopen en dergelijke. Een fijne, herfstwandeling dus voordat ze bij de winkels aan zou komen, het was echter geen lange wandeling. Layla stapte dan ook stevig door, zo hield ze het warm en was ze in no-time bij de bestemming waar ze moest zijn. Niet veel later zag ze dan ook al de leuke winkeltjes verschijnen in de verte. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en een lichte sprankeling in haar helderblauwe ogen. De jacht naar leuke cadeautjes kon dus gaan beginnen. Bij de eerste de beste winkel bleef ze dan ook al staan. De meeste winkels waren al compleet versierd, voor nu nog met sinterklaas versiersels, maar zodra 5 december voorbij zou zijn, dan uh… zou echt alles vol hangen met kerst spullen. Niet dat, dat erg was of zo. De sfeer van kerst was een fijne en leuke en vooral gezellige sfeer. Zeker als alles vol hing met lichtjes en andere versiering.

Genoeg over versiering though, ze moest cadeautjes zien te vinden voor de geliefden om haar heen en dat kon best wel een klus zijn. Hoe leuk ze het ook vond om cadeautjes te kopen voor haar pokémon enzo… het bleef moeilijk om te bedenken wat dan precies. Er was ook tegenwoordig zoveel waar tussen je kon kiezen dat je door de bomen het bos gewoon echt niet meer kon zien. Layla liep een van de winkels maar gewoon binnen. Dit was er toevallig heen met allerlei leuke hebbedingetjes. Zo’n typische vrouwenwinkel noemde het maar gewoon, want de enige mannen die ze hier binnen zag, waren mee met hun vrouw die zo nodig hier naar binnen moest of uh… dudes met een aparte smaak? Ach, alles kon ook tegenwoordig dus nergens was iets mis mee, vond Layla dan, niet iedereen was zo nuchter als de blondine wat dat betreft. Haar blauwe ogen gleden langs de vele beeldjes die voornamelijk kerst gerelateerd waren. Ja, dat bedoelde ze dus, het was nog niet eens Sinterklaas geweest en er lagen al kerstspullen die je kon kopen. Je kon de kerstboom ook niet vroeg genoeg opzetten natuurlijk. Al bedacht ze zich dat het misschien wel leuk en gezellig was om een kerstboom in haar appartement op te zetten, well, eerst die cadeautjes natuurlijk. Ze moest niet zo afgeleid worden!

1017 woorden~

{

i'm fine i just need a moment

}

Het was een veel te lange werkdag geweest in het restaurant waar hij al maandenlang inmiddels werkte. Van ober was hij een flink eind gepromoveerd en kon hij zichzelf een sub-manager noemen die alleen net teveel taken op zich kreeg. Hij was inmiddels de tel kwijt hoe vaak hij de bestellingen van de klanten genoteerd had maar ook achter de schermen assisteerde met de bereiding van het gerecht. De geur van aangebrand eten keerde tot zijn ergernis terug uit één van zijn eerste dagen vol mislukking van zijn part. Hij had zichzelf een mep in zijn gezicht gegeven als hij tijd kon reizen maar het was allemaal voor een goed doel. “Zeker,” mompelde hij zachtjes in zichzelf, zijn vingertoppen glijdend over zijn volle portemonnee. Normaal gesproken ging een vrij lage baan als deze hem vrij weinig aan maar december brak aan en dat was het tijd van aankopen. Hij vond er normaal gesproken niets aan; wat had het voor nut om juist in die maand iets te geven aan je geliefden? Het kon de hele jaar door worden gedaan en je kwam notabene goedkoper uit. De prijzen van zelfs de simpelste dingen lagen veel te hoog als hij de etalages waar hij langs liep mocht geloven. Het was hem allemaal net even te duur, zelfs met zijn promotie. Hij wilde eigenlijk dat geld opsparen voor iets geweldigs dan een eenvoudige sjaal die hij een jaar geleden gekocht had. Hij voelde zijn wangen warmer worden en vloekte binnensmonds om de herinnering die zonder pardon hem uit balans wist te halen. Nee, daar wilde hij nu niet aan denken! Al was dezelfde blondine die met een oprechte glimlach op haar gezicht op de balkon stond nu zijn… Vriendin. Het was heel moeilijk te bevatten dat het tot zover was gekomen en zeker met hun absurde leeftijdsverschil en op de dag van vandaag begreep hij het nog steeds niet hoe het had kunnen gebeuren. Nors snoof hij de ijskoude lucht in en liet zijn bruine ogen langs de diverse zaken gaan, speurend naar dezelfde winkel waar hij de sjaal gekocht had. De bord met de typische logo stak al duidelijk uit en met een gerust hart nam hij de afslag naar de zaak toe. Hij stopte zijn pas en tuurde er nadenkend naar binnen, onzeker of het echt de winkel was, maar de logo was onmiskenbaar en hij zag bijna dezelfde sjaal er liggen. Het was van nature geen dure zaak maar de manier hoe de werknemers hier met hun klanten en producten omgingen voelde meer humaan aan. Minder mechanisch als bij een merk zaak waar tevens de prijs veel te hoog lag. Er was echter één probleem: dit was een typische vrouwenzaak.

Met gelijk zijn gezicht lichtelijk gebogen passeerde hij de onderzoeksectie en stapte door naar de winterkleding sectie. “Eens zien..” Met zijn vingers drukkend tegen zijn kin liet hij zijn blik nadenkend over de kleren glijden. Sjalen, mutsen, handschoenen, schoenen en zelfs jassen. De eerste viel gelijk erbuiten, het was net te standaard, maar een muts en een paar handschoenen zou beter vallen. Een tel lang stond hij stil, diep in gedachten, totdat zijn mond van verbazing openviel toen enkele meters verder een blondine rond leek te kijken. Huh, L-Layla? Bijna was de naam uit zijn lippen ontsnapt maar op tijd wist hij die in te slikken. Hij wist wel zeker waarom ze hier was van alle plekken voor de verandering, maar waarom zocht ze iets in deze zaak? Ze wilde vast een cadeau halen maar als het voor hem was, had hij liever geen roze handschoenen met hartjes erop. Wacht eens even, dat gaf hem een idee. Direct liep hij op de punt van zijn tenen naar de handschoenen sectie en zocht naar een specifieke print die zou matchen met wat er in zijn hoofd zat. Er zaten vooral zwarte tussen maar uiteindelijk had hij er eentje gevonden die in de buurt kwam. Voldaan greep hij ze vast en frummelde een beetje aan om te zien of het van redelijke kwaliteit was. Hmm.. Zacht. Aandachtig griste hij erbij van welke stoffen het bestond en welk formaat het had. Gedeeltelijk polyester en net een maat te groot voor haar maar met een koude winter als deze zou ze er zeker niet om zeuren. Met de handschoenen vast stapte hij al over naar de mutsen waar hij zijn jas over zijn gezicht trok, puur zodat een zeker iemand hem niet zou herkennen door de schaduw die nou over zijn haren en ogen hing. Met de handschoenen stevig vast in zijn handen keek hij langs de mutsen en weer viel hem een specifieke kleuren tint op. Zo somber en verre van levendig, totdat… Bingo! Hij had beet en griste zonder er dieper over na te denken deze van de mannequin af waar deze op rustte. De twee kledingstukken hield hij elk apart in zijn handen vast en glimlachte tevreden in zichzelf. Hopelijk zou ze het leuk vinden, bij die liefdevolle gedachte al merkte hij dat hij teveel mee werd gesleept. Bijna schuddend met zijn gezicht stapte hij zo stil en snel als hij kon op de kassa af, overhandigde de kledingstukken en greep zijn biljetten erbij om te betalen. ‘Wil je het verpakt hebben?’ Een typische vraag voor het tijd van het jaar, maar.. “Dat is niet nodig, bedankt,” De twee kledingstukken greep hij vast en met een strak en ietwat nerveus gezicht stapte hij geruisloos met de capuchon inmiddels af op een bepaalde dame af. Dit zou hem misschien wel te gemakkelijk af gaan. Met een zo strak mogelijk gezicht trok hij de muts over haar blonde haren en hield vervolgens de handschoenen over haar ogen. “Je mag je wel warmer aankleden…” begon hij, zijn blik ongemakkelijk van haar afwijkend, “aardbei,” Hij hoopte haar verrast te hebben om zich te vermaken met haar reactie, al was het maar de vraag wat ze van haar cadeau vond. Hij had ook amper haar gezicht gezien maar de muts stond haar wel. Heh, het had immers een zwarte kleur maar had hangende hondenoren aan zitten in combinatie met zwarte handschoenen die een geprinte aardbei op had. Ze hield van hond en had zelf hondachtige Pokémon en de aardbei.. die was wel duidelijk. “Het is alweer een tijdje geleden, Layla,”

Member Layla Akiyo Punten : 406 Age : - Icon :

Haar blauwe ogen gleden langs alle rekken met kleding terwijl ze langzaam door de winkel heen wandelde. Het was absoluut niet op een top snelheid, want tja misschien zag ze wel iets heel leuks over het hoofd. Al moest ze sowieso nog naar veel andere winkels, maar ze had de gehele dag. Het belangrijkste was dat ze iets voor meneer kon vinden en wat voor haar pokémon, die vonden cadeautjes net zo leuk als zij deed wat dat betreft. Ze hoorde de deur van de winkel openen en wilde eigenlijk om kijken uit automatisme, maar ze hield zich dit keer goed gefocust op de dingen voor haar. Ondertussen had ze al een paar keer wat sjaals en jassen aangetrokken om te kijken of het stond. Ze snapte ook niet waarom ze haar sjaal was vergeten, de sjaal die ze toen van Tore had gekregen. Gelukkig was het in de winkel zelf lekker warm. De blondine haalde haar hand door haar blonde haren en keek in de spiegel naar haarzelf. Nogal in gedachte al leek ze een bekende te zien, via de spiegel. Gelijk gealarmeerd keek ze om maar… oke was ze gek aan het worden of zo? Ze zag letterlijk niemand die bekend voor haar was, niet zo op het eerste gezicht. Proberend niet te doen alsof ze gek was geworden, liep ze naar een ander gedeelte van de winkel om daar eens alles te bekijken. Weer wat kledingstukken werden uit de rekken gevist, maar dit keer niet voor mensen, er was namelijk ook een pokémon afdeling waar ze enorm schattige en coole accessoires hadden voor pokémon. Zelfs hele outfits, maar ze wilde haar arme beestjes niet helemaal inpakken, maar accessoires waren altijd leuk. Met een glimlach begon ze dan ook te zoeken en even laten had ze een paar dingen in haar handen die wel geschikt zouden zijn.

Ze wilde zich omdraaien om naar de kassa te gaan en toen ze dat deed, zag ze al wat mensen bij de kassa staan. Wat haar het meest opviel, was dat er een jongen bij de kassa leek te staan…? Het was een dameswinkel? Of naja er werd hier voornamelijk vrouwelijke zooi verkocht, maar iedereen mocht natuurlijk dragen wat hij of zij wilde dragen. De blondine liet echter een van haar cadeautjes uit haar handen vallen voordat ze door kon hebben, dat de dude die bij de kassa stond haar geliefde vriendje was. Slecht hoor, maar hij had een capuchon op en van achteren lijken de meeste jongens op elkaar, oeps, zeker als ze lang waren. Layla boog voorover om het cadeautje weer op te pakken en toen ze eenmaal recht stond en haar kleding weer wat glad had getrokken, wilde ze nu weer een poging wagen om zichzelf naar de kassa te bevinden. Dan kon ze gauw verder met de rest van haar inkopen voor iedereen die haar lief was. Dat was wel het leuke aan kerst en alles rond de feestdagen. Het maakte alles een tikkeltje vrolijker in deze donkere maanden. Ze werd echter compleet verrast door een persoon die ineens voor haar neus was verschenen. Echter kreeg ze een muts over haar hoofd heen getrokken en werd er iets zachts tegen haar gezicht gedrukt, voor haar ogen om precies te zijn, want de blondine zag niks meer dan zwart hierdoor. Wat overdonderd zette ze een stapje achteruit en verloor ze zelfs bijna haar balans. De realisatie om iets aan deze situatie te doen kwam dan dus ook later.

Gelukkig voor Tore liet hij snel zijn stem horen, anders had ze misschien niet zo enthousiast gereageerd, want wie werd er nou enthousiast van dat je geblinddoekt werd door een persoon die je niet eens kon identificeren? Misschien was het wel een of andere ontvoerder of moordenaar? Al was dat uiteindelijk best moeilijk om te doen in een winkel als dit. Het ging om het idee. De blondine was dan ook enorm blij toen ze Tore’s vertrouwde stem hoorde. Zijn stem herkende ze tegenwoordig uit duizenden dus ja en het woord ‘aarbei’ was ook al genoeg natuurlijk. Layla kreeg hierdoor echter wel een lichte blos over haar gezicht heen. Ze moest zich warmer aankleden? He, ja misschien wel ja, volgende keer moest ze gewoon niet zijn… of naja nu haar sjaal vergeten. Ondanks dat ze nu een muts op haar hoofd had en handschoenen voor haar ogen geduwd, waar ze nog niet echt wist wat het was, kon ze alleen maar haar aandacht op Tore houden, voor nu. De blonde jongen was dan ook nog niet uitgesproken en zei dat het alweer een ‘tijdje’ geleden was. Ondanks de blos op haar gezicht moest ze toch even glimlachen en grinniken waarna ze even met haar hoofd knikte, zover dat kon in deze houding. Ze stak haar handen op, met een beetje gokken waar zijn hoofd zou moeten zijn, legde ze haar handen op zijn wangen, hem zelfs dwingend haar aan te kijken nu. Ja, dit moesten zijn wangen wel zijn, ze moest dan ook even grinniken. “Zal ik volgende keer doen, meneer” sprak ze geamuseerd, nu ook realiserend wat ze op haar hoofd had “Het is zeker eventjes geleden…” ging ze verder.

Tja, soms was het leven druk en kon je elkaar niet elke dag zien. “Maar, volgens mij help je mij daar al heel goed mee… met dat warm aankleden” doelend op dat ding wat ze op haar hoofd voelde, dat moest wel een muts zijn. Ze liet haar handen weer van zijn wangen glijden en pakte deze keer zijn polsen vast en duwde deze langzaam en ook wel zachtjes voor haar ogen vandaan. Met zijn polsen in haar handen, kon ze weer haar ogen openen en moest ze even met haar blauwe kijkers knipperen om weer aan het licht te wennen in de winkel. Haar blauwe ogen keken echter direct Tore aan en bij het zien van hem werd haar glimlach nog groter. Even alles negerend, liet ze zijn polsen weer los en sprong ze hem legit om zijn nek heen en hield ze even voor het moment en het gevoel haar knuffel op deze manier. Voor het fatsoen liet ze hem weer los, want nu was ze wel nieuwsgierig naar wat hij voor haar ogen had gehouden en hoe de muts er precies uit zag. Ze keek naar de twee handschoenen die hij in zijn handen had en well, ze waren super adorable! De muts moest ze zo maar even in de spiegel bekijken “Oh ze zijn zo schattig!” kwam er vervolgens enthousiast uit. Uhm ja, de bijnaam ‘aardbei’ en al de links er naartoe zoals deze handschoenen begon ze steeds minder erg te vinden.

1107 woorden~

Almost time for presents~ (Tore Adolfsson) GhxCwoJ

You look up, and...
A cute Drifloon holding a mistletoe floats above your heads! Time to kiss!

{

i'm fine i just need a moment

}

Dit was te beschaamd voor woorden maar het was eenmaal wat in hem opgekomen was en bovendien, het ging om haar cadeaus. Hij had haar die op een beter manier kunnen geven. Al wist hij niet zeker of ze de handschoenen en muts zou waarderen. Ze waren heel aandoenlijk maar toch kon het zo zijn dat hij haar verkeerd had ingeschat en net de verkeerde paar uit had gekozen. Dit soort dingen maakten hem dan weer onzeker, helaas. Maar toen hij vaag het teken zag van een rode blos op haar wangen kon hij het niet laten door te glimlachen. Heh, misschien hoefde hij zich toch niet zoveel zorgen over te maken als verwacht, gezien het beste cadeau misschien wel alles zou goed maken. Huh? Ineens stak de blondine haar handen uit naar zijn wangen en drukte ze er teder tegenaan. Ze voelden vrij warm aan, meer dan hij verwacht had met een frisse winterdag als deze. Of lag dat meer aan hem? Ze duwde zijn gezicht lichtjes meer naar de hare toe en ongemakkelijk nam zijn glimlach toe. Een blos op zijn wangen, vlak onder haar vingers, verrieden echter al genoeg. Ze onderdrukken lukten hem niet op het moment. Wat ze echter het volgende moment zei, bracht hem direct van kaart, ze zou niet alleen opletten dat ze zich warm aankleedde maar noemde hem… ‘meneer’. Dat was het laatste wat hij van haar verwachtte, ondanks dat hij enkele maanden geleden nog een jaar ouder geworden was. Een meneer zou hij nog een lange tijd niet zijn, maar mentaal vond hij wel dat hij al zover was. Bij de blondine gold vanzelfsprekend het tegenovergestelde, maar gezien ze nooit eerder de bijnaam gebruikt had kon hij haar enkel verrast aanstaren. Echt, ‘meneer’? Maar spoedig vervolgde de blondine dat het inderdaad een tijdje geleden was dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Daar viel weinig op tegen te brengen. Dat was eenmaal zo. Hij kon het niet laten zacht te grinniken om haar opmerking. Het warm aankleden was één van de belangrijkste dingen tijdens de ijskoude maanden en de blondine daarbij moeten helpen, deed hij graag. Al was dat nog vrij zacht uitgedrukt. “Zeker, maar daar zou je toch zelf beter op moeten letten vanaf nu,” Haar handen waren echter al verdwenen van zijn wangen naar zijn polsen en duwde die van haar gezicht af, zodat ze eindelijk iets kon zien.

Damn, hij was echt diep in gedachten moeten zijn geweest om dat niet eerder te hebben gedaan. Het volgende moment zag hij echter weer haar gezicht onder het licht van de lampen in de zaak en kon hij zelfs de blos op haar wangen beter zien. Zijn aankoop was het meer dan waard geweest, want het stond haar wel, al was dit zijn mening. Hij wist minder over kledingstijlen dan zij. En het ging om haar. Whoa! Ze wist hem voor de tweede keer binnen wat twee minuten moest zijn geweest door spontaan haar armen om hem heen te slaan en hem tegen haar aan te drukken uit blijdschap. E-Ehm, dit was nog steeds behoorlijk beschamend voor hem, maar vooralsnog sloeg hij ook zijn armen om haar heen, haar gezicht dicht bij de zijne. “Ik heb je echt gemist, Layla” Na die woorden wilde hij liever dan de omhelzing niet ophield, hoe gênant het was toe te moeten geven. Maar hun gedrag trok uiteindelijk ook de andere winkelieren in de zaak die vrij gemengde gevoelens over hun twee hadden. De één was overduidelijk jaloers terwijl de ander duidelijk in een fantasiewereld beland was door hun actie, maar eigenlijk… maakte het weinig uit. Het belangrijkste was dit moment en toen ze de cadeaus bekeek die hij voor haar gehaald had. Enkele tellen gingen voorbij, totdat de blondine ze paste en hem vrolijk aankeek, enthousiast duidelijk maakte dat ze ze geweldig vond. Gelukkig. “Fijne kerstdagen… alvast,” deelde hij erbij mee, licht ongemakkelijk wegkijkend om haar vrolijke gelaat nadat ze de handschonen en muts bekeken had. Dit was zelfs nog ongemakkelijker dan hij eigenlijk had verwacht, dus besloot hij het gesprek maar drastisch te veranderen. “Dus… Kon je het overleven zonder mij?” Met een serieus gezicht staarde hij haar aan, voordat hij de andere kleren bekeek die er hingen in de rij, “Je had niet toevallig hetzelfde idee, niet waar?“ Dezelfde winkelzaak, maar.. er zaten geen mannenkleren hier, dus wat zou ze hier dan zoeken? De hele assortiment was enkel gericht op vrouwen met laarzen tot aan jassen die een man nooit zou durven of kunnen dragen. Zou ze hier anders zijn voor een cadeau van een vriendin van haar of kocht ze simpelweg iets voor zichzelf? Beiden zag hij haar wel doen maar dat was pure speculatie. En het maakte ook vrij weinig uit, hij kon er niet omheen komen, blij te zijn om haar weer te zien. Zeker nadat hij wegens familiezaken zo lang Kalos achter zich had moeten laten en daarmee ook de blondine. Met kledingstukken kon hij dat niet goedmaken maar hij had wel betere ideeën om er een leuke dag van te maken. Zeker nu hij zijn maandelijkse loon had ontvangen. Het eerste zou een etentje zijn in het meest dure restaurant in Lumiose en vervolgens een bezoek aan een concert met als eindknaller, een wandeling naar een prachtige park in deze stad. Het leek in zijn ogen het beste wat hij kon doen, maar hij kon er een beter een geheim van houden. Dat zou vast vaker een glimlach opwekken op het gezicht van de aardbei.

Weggesuft in gedachten, staarde hij een tijd naar wat kledingstukken en toen hij eer alert werd, keken de twee winkelieren hem aan. De één was nog mentaal afwezig maar de ander keek met een opgetrokken wenkbrauw die duidelijk één ding wilde; dat ze zouden vertrekken. ‘Koop iets, of houd dat kleffige gedoe buiten de zaak,’ Vroeger was zijn mening ook zo geweest maar hun hadden maar één ding gedaan, een knuffel gegeven. Dat was het minst erge naar zijn idee, emoties buitengesloten. Met een frons keek hij haar aan, maar tot woorden kwam hij niet aan toe, toen ze afkeurend snoof en de zaak uit stapte. Ehm, juist. Na de blondine met een frons aangekeken te hebben, hopend dat zij er op de één of ander manir meer van begreep, zuchtte hij diep. “Zij moet juist afkoelen, dat is duidelijk,”

Gesponsorde inhoud