Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Ze had gesproken dat iedereen en alles wel geheimen had en dat het maar saai zou zijn als je alles van elkaar zou weten, dan was er niks meer te ontdekken en dan was de spanning er zeker van af. De blonde jongen had natuurlijk weer een antwoord klaar staan. Dat ze niet moest vergeten dat geheimen soms iemand maakte wie ze waren… goed en slecht. Ja, ja Sherlock. Echter vroeg hij vervolgens of ze er eentje had die ze wilde delen. Hierdoor moest ze even verbaasd knipperen, oke die vraag had ze niet aan zien komen. Echter wilde hij toch iets uit haar krijgen, want dan zij hij ook een geheim vertellen, nou gossie. En een deal? Ze grinnikte even “Je weet mijn ‘grootste’ geheim al” mompelde ze geamuseerd. Doelend op het Team Rocket gebeuren, ja dit was voor velen een geheim en Tore was dan ook een van de weinige die het van haar wist. Je liep er namelijk niet mee te koop dat je bij Team Rocket hoorde. Gelukkig voor haar had de jongen zijn mond voor nu nog gehouden. Al maakte ze zich er niet al te druk over “Maar…” begon ze “Nu maak je me wel nieuwsgierig hoor” sprak ze met een glimlach, ja een geheimpje van hem wilde ze wel weten hoor. De blondine was echter vrij afgeleid geweest door het laatste bloemetje van de zomer, naja een van de laatste waarschijnlijk. Dat was de reden waarom ze ook zo opgetogen was, niet om de reden dat ze het bloemetje van Tore had ‘gekregen’. Hij kwam het alleen maar showen en ze had het van hem over genomen. Echter had ze geen idee dat de blonde jongen nu allerlei dingen aan het bedenken was…



Niet veel later was ze in een grote berg met bladeren geploft, ja het was een fijn gevoel, het deed haar denken aan vroeger, ze moest dan ook even grinniken. De jongen sprak iets, over dat ze een kind was door dik en dun, nog zuchtend ook. Ze keek naar hem op met een lichte frons, maar eigenlijk kon het haar weinig schelen, ze had het naar haar zin. Ondertussen was ze rechtop gaan zitten en mompelde ze dat het perfect was. Echter doelde de blondine op de omgeving, de dag, gewoon alles samen. Niet iets specifieks dus, echter kwam het bij de blonde jongen nogal verkeerd binnen. De jongen ging weer door zijn knieën voor haar neus en ze keek hem nieuwsgierig aan. Even stak er weer een zachte wind op wat er weer voor zorgde dat hun haar door de war ging. Ze grinnikte even bij het zicht van Tore’s rommelige haar. Met het bloemetje in haar hand keek ze hem vervolgens vragend aan toen hij sprak dat hij iets duidelijk wilde maken. Huh? Wat? Ze bleef hem hierdoor nieuwsgierig aan staren, want tja, echter waren zijn volgende woorden alles behalve duidelijk. Met een fronsend en verward gezicht keek ze hem aan ‘ik houd’ was het enige wat er fatsoenlijk uit was gekomen. Wat wilde hij duidelijk maken voor haar wat met ‘ik hou’ te maken had, ging er als eerst door haar gedachten heen, serieus? Ze knipperde even verbaasd, zeker toen de blonde jongen weg keek. “Uhm…” begon ze niet goed wetend hoe hierop te reageren, zeker omdat hij een ‘laat maar’ sprak er na, maar daar liet ze het echter niet bij zitten. “Waar houd je van?” vroeg ze vervolgens maar, aangezien het daar het meest op leek en ze het dus zo op vatte. Ze had geen idee waar de blonde jongen het in eerste instantie over had dus tja. “De herfst is een mooi seizoen” sprak ze met een glimlach, misschien hield hij van de herfst? Geen idee hebbende, stond de blondine weer op en rekte ze zich even uit. “Ik wil ook graag iets duidelijk maken” begon ze vervolgens op serieuze toon, hem na doen eigenlijk. Ze keek hem dan ook strak aan met haar blauwe ogen “Ik ben géén kind” mompelde ze terwijl ze hem lichtelijk fronsend aan bleef kijken.

Ze kreeg op een of andere manier haar zin, wauw… dat had ze alles behalve verwacht eigenlijk. Ze had eerder verwacht dat de jongen toch niks zou zeggen of dat ze als ‘kind’ zijnde het haar niks aan ging of zo iets in die trant. Ze bleef hem dan ook nieuwsgierig aan kijken, want geheimen vertellen en aan horen vond ze altijd wel leuk. Echter was het geheim wat ze vervolgens te horen kreeg nogal ‘dark’. Oké dit had ze dan ook weer niet verwacht, dat was eigenlijk best wel ernstig. Al deed de jongen er nogal luchtig over, zeker toen hij dat schietgebaar maakte. Ze bleef hem aanstaren, niet zo goed wetend hoe hierop te reageren. Zeker toen hij sprak dat de moordenaar nog niet gevonden was. Ze haalde haar hand door haar haren en ze wist eigenlijk niet zo goed hoe ze zelf een houding aan moest nemen. “Jeetje…” mompelde ze dan ook “Dat spijt me voor je…” bracht ze er maar achterna. Het was niet dat Layla gevoelloos was, je vader op die manier verliezen was waarschijnlijk vreselijk. Het liefst ging ze die dude nu vinden om hem van kant te maken… maar wat zou dat helpen? Waarschijnlijk nog meer problemen met de politie.



Ze had het bloemetje nog steeds in haar hand en na zijn nogal awkward woorden had ze hem alleen maar wat verward aan kunnen kijken. Het was de blondine echter totaal niet door gedrongen, dat de jongen een totaal andere reactie van haar had verwacht. Je weet wel een jongen die een bloemetje geeft aan een meisje en vervolgens de woorden ‘ik hou…’ uit spreekt op een herfst dag in de middag in een park. Ja heel romantisch en shit, maar Layla had het niet door haar gedachten laten gaan… eigenlijk was ze het gewoon compleet aan het ontkennen en wilde ze er niemand, zelfs haar zelf niet mee confronteren. Haar woorden waren dan ook gewoon uit haar mond gekomen alsof er niks gebeurd was. Ja, ze had hem serieus gevraagd waar hij van hield. Alleen dit viel totaal niet goed bij de blonde jongen, verdomme. Dit moment was waarschijnlijk net zo erg als zijn ‘herp’ moment, gosh. De jongen keek haar dan ook aan alsof ze gek was geworden, zo kwam het over dan. Hij sprak zelfs geen woord en… dit werd ongemakkelijk. Ze zat nog steeds op de grond ook, ze keek dan ook even weg. Zijn reactie was alles behalve gezellig, hij sprak dat hij niet van kinderen hield… en dus niet van haar, want ze was een ‘kind’. De blonde jongen kwam omhoog en begon weg te lopen. Hierdoor keek de blondine hem gelijk aan, nog steeds het bloemetje in haar handen. Toen hij sprak dat hij de pokémon even ging checken kon ze alleen maar een zachte “Oke” uitspreken. Ze bleef echter wat beduusd op de grond zitten, was dit net serieus gebeurd? Was hij boos op haar door haar vreemde reactie of deze hele situatie? Wilde hij dan dat ze het verkeerd opvatte?! Layla’s gedachten schoten door elkaar en al snel was ze compleet in de war… van haar zelf. Ze zuchtte diep en kwam ook maar overeind waarna ze wat bladeren van haar af klopte. Haar blauwe ogen keken naar het bloemetje wat ze nog steeds in haar handen had. Wat moest ze er überhaupt mee?! Echter deed haar hand iets heel anders dan haar gedachten. Ze stak het bloemetje in haar blonde haren en verrassend genoeg bleef het zitten. Haar blik ging weer naar Tore die richting de pokémon liep. “Wacht..” sprak ze iets te dramatisch uit, oeps. “Uh… ik bedoel” begon ze een tikkeltje awkward “Ik ga mee” kwam er vervolgens iets zachter achterna waarna ze snel dezelfde richting op liep en vervolgens naast hem kwam lopen. Een zwak glimlachje stond echter op haar gezicht, niet zo goed wetende wat te vinden van deze situatie.

Het duistere geheim die de blonde jongen net nog aan haar verteld had, was alweer uit haar hoofd door de situatie waar ze nu in was. Serieus… wat was dit voor een raar iets? Ondertussen was ze omhoog gekomen uit de bladeren en was ze snel naar de blonde jongen toe gelopen om mee terug te gaan naar hun pokémon. Eigenlijk was ze namelijk toch wel weer wat nieuwsgierig naar de Vulpix en Growlithe en of ze de andere twee nog niet afgeschrikt hadden, maar eigenlijk had ze op het moment belangrijkere dingen om over na te denken, want toen ze weer naast hem liep, was de jongen sprakeloos. Ze keek hem lichtelijk fronsend aan, oke wat was er aan de hand? Had ze serieus zo iets verkeerds gezegd een paar momenten terug?! Toen de jongen dan ook abrupt tot stilstand kwam, deed Layla automatisch hetzelfde en hierbij keek ze Tore vooral vragend aan, en ook verbaasd en verward en verstrooid en alles in één. De jongen vroeg ineens waarom ze van gedacht was veranderd… wait wat? Ze fronste nog meer en haar gezicht was verwarder dan ooit te voren. Gedachten veranderd over wat?! Echter waren de woorden erna duidelijk genoeg. Ah… het grasveldje… maar dat grasveldje was niet belangrijker dan uh Tore en hun pokémon… toch? Ze keek hem dan ook wat niet begrijpend aan. Ze wilde haar mond openen om tegenspraak te geven, maar blijkbaar kwam er nog meer van de blonde jongen, iets wat ze compleet niet verwacht had. Wat hij eerder had willen zeggen was… dat hij niet van haar hield… Die woorden though. Hij klonk extreem serieus en keek haar recht in haar ogen aan. Wacht, in wat voor een situatie was ze in godsnaam beland? Was dit een rare droom of… beter gezegd nachtmerrie of zo? Waarbij mensen die je kent allemaal rare dingen gingen zeggen. Ze keek dan ook even om haar heen, nee dit was de pure realiteit. Echter was ze nogal verstijfd… ze wist niet zo goed hoe ze hierop moest reageren. Ze was letterlijk geshockeerd, had hij echt gedacht dat zij dacht dat hij haar leuk vond?! De jongen vroeg vervolgens of ze nú nog steeds mee wilde lopen, waardoor ze hem weer aan keek uit haar trans geschoten, maar de jongen keek haar al niet meer aan. Ze legde haar hand tegen haar mond en staarde naar de grond. Haar brein was even ontploft hiero. Echter kwam ze al snel weer bij zinnen en kon ze het niet laten om deze hele situatie hilarisch te vinden, misschien zelfs een tikkeltje schattig. Ze begon dan ook zachtjes te grinniken, al ging dat al snel over in gelach. Niet te hard, anders werd het eng. Er kwamen echter nog net geen tranen in haar ogen van het lachen. Ze haalde ook al snel weer haar hand voor haar mond vandaan en enorm geamuseerd keek ze Tore weer aan. Die grijns op zijn gezicht was wel hartstikke fake, zo dom was ze nou ook weer niet. “Natuurlijk wil ik mee lopen” sprak ze, alsof ze alleen zijn vraag had gehoord, maar dat was natuurlijk niet zo, nog steeds half grinnikend keek ze hem aan. “Waarom zou ik niet van gedachten veranderen?” sprak ze “Ik bedoel zoals ik al zei, ik ben geen kind, dus ik kan voor mezelf beslissen” sprak ze terwijl ze hem nog steeds recht aan keek met haar blauwe ogen. En daarnaast dacht hij nou serieus dat ze gekwetst was of iets dergelijks. Al was er een lichte blos op haar wangen verschenen, want kom dit was vrij awkward, maar haar lach had ze helaas niet in kunnen houden. “Daarnaast… don’t worry” sprak ze weer “Jij bent wel de laatste persoon waarvan ik denk dat je van me houd… op die manier en daarnaast wil ik niet officieel een pedofiel worden” ging ze verder. Ja een enorm geamuseerde gezichtsuitdrukking was te zien en ze begon dan ook weer te lopen. Toch keek ze even om naar de jongen om nog lichtelijk te grinniken en weer voor haar te kijken waar ze liep. “Kom nou maar gewoon mee” sprak ze nog, waarna ze verder over het zijpaadje liep. Jeetje, was hij hierom zo gefrustreerd geweest… en dat serieuze van net? Oké ze had zijn bloemetje in haar haren gestoken, maar…. dat betekende helemaal niets! Het was gewoon een mooi bloemetje….

Toen de blondine lichtelijk grinnikte en vervolgens was overgeslagen in een gelach, was de jongen heel erg verward, hij sprak dan ook wat woorden uit waar ze het einde wel van wist… Muk. Maar Layla had het echt niet in kunnen houden. Aan de ene kant was het hartstikke stom geweest dat ze hierom elkaar niet begrepen hadden en dat de jongen zichzelf niet duidelijk had kunnen maken, maar aan de andere kant was het zelfs een tikkeltje aandoenlijk geweest, ja zoiets. De blonde jongen vond aan dit alles echter niks grappigs, maar Layla kon het niet helpen. De jongen leek iets vreselijks in te moeten houden toen er ondertussen een geamuseerde gezichtsuitdrukking op Layla’s gezicht was gekomen, oeps. Ze had vervolgens een soort van antwoord gegeven op zijn vraag of ze nog steeds met hem mee wilde lopen, daarop had ze heel erg luchtig gereageerd, want het was niet dat ze zich nu gekwetst voelde of zo… uh niet dat ze hem leuk vond of zo iets dergelijks dus dan kon ze zich ook niet gekwetst voelen, nope. Na haar woorden over het ‘kind’ zijnde, sprak hij dat ze een twijfelgeval was, waardoor ze dus even snel haar ogen had laten rollen. Seriously Tore?! Daar reageerde ze echter niet meer zo op, want tja die bijnaam…. ze begon er aan te wennen en heel eerlijk gezegd, begon het haar steeds minder te schelen of de jongen haar zag als een kind of niet. De jongen snoof nors, was dus nog steeds niet happy, maar hij kreeg dan eindelijk het antwoord op die belangrijke vraag. Hij sprak dan ook dat ze niets meer dan kennissen waren. Ze keek bij die woorden even op en grinnikte lichtjes. Kennissen ja… maak daar maar ‘huisgenoten’ van, misschien zelfs een soort van vrienden? Na ja dat hield ze maar voor zich, hij wilde vast geen ‘vrienden’ zijn met een ‘kind’. Ze bleef hem echter aan kijken toen ze verder was gelopen en toch nog even was gestopt om hem mee te wenken. De jongen was duidelijk nog steeds niet helemaal blij, ze merkte het ogen rollen namelijk wel op hoor en de blonde jongen sprak dat ze die geamuseerde gezichtsuitdrukking van haar gezicht moest halen. Ze kon het niet laten om weer lichtelijk te grinniken “Mr. Grumpy” sprak ze grinnikend.



Haar aandacht werd echter getrokken door twee koppeltjes die gezellig door het park liepen. Of na ja de meiden hingen aan hun mannelijke partners en waren helemaal lovey-dovey aan het doen. Dit kwam ook wel weer op het goede moment zeg, jeetje. Een van de jongens schonk echter ineens de aandacht aan Tore waardoor ze verbaasd toe keek, ze bleef dan ook stilstaan. Ze knipperde haar blauwe ogen en keek naar de zwartharige jongen die ietsje groter was dan haar, maar Tore stak nog een paar koppen boven hem uit. Er leek een soort van staar strijd gaande te zijn, dus Layla bleef verbaasd toe kijken, maar uiteindelijk maakte de zwartharige jongen van het ene koppeltje een zet. Hij sprak, of na ja snauwde naar hun dat het ‘hun’ plek was en dat ze op moesten rotten. Layla trok een wenkbrauw op, de jeugd van tegenwoordig word steeds brutaler. Ze grinnikte dan ook even binnensmonds, alleen ze kon aan het ‘aanhangsel’ zien dat ze er niks van snapte, gossie. Layla haalde een hand door haar blonde haren en haar geamuseerde glimlach was weer terug gekomen op haar gezicht, want kom op… dit was mooi. Wat haar echter wel verbaasde was dat Tore niet terug deinsde of iets en gewoon zijn mond open trok. Ze keek hem dan ook even kort aan met haar blauwe ogen, maar ze legde haar blik weer snel op de jongen terwijl ze Tore hoorde spreken dat er nergens zijn naam te vinden was en nog wat andere dingen. De zwartharige snauwde weer dat hij zijn ‘smoel’ moest houden en moest verdwijnen met dat ‘blondje’ van hém.



Wauw… gewoon wauw… Oke ze was een blondje, maar ze was niet van Tore en ze ging ook niet verdwijnen. Al konden ze moeilijk weten dat ze geen koppel waren though. Layla zuchtte dan ook, lichtelijk haar hoofd schuddend. Layla hield zich voor nu echter stil aangezien meneer aardig zijn best deed. Tore vroeg of hij niet een ‘mond’ bedoelde… en greep vervolgens de zwartharige zijn pols vast. Good job. Ze was zeer geamuseerd op dit moment, maar hield nog steeds wijs haar mond. De zwartharige daarentegen begon vervolgens paniekerig te schreeuwen dat hij hem moest los laten. Layla’s ogen werden groot, wacht, waar was die ‘stoere’ kerel van net gebleven? Dit werd alleen maar mooier. Het meisje begon nu ook ineens zielig te doen en de jongen dacht het voor haar op te nemen. Alleen de volgende actie… Layla schoot keihard in de lach toen hij op de grond flikkerde en het andere koppeltje gelijk afstand nam. Och Arceus dit was te mooi! Ze stopte echter even met lachen toen de blonde jongen haar vragend aan keek. Ze grinnikte en stapte naar voren en bleef recht voor de zwartharige jongen staan die nog steeds op de grond zat, omdat hij maar amper omhoog gekomen was. Layla’s blauwe ogen staarde naar het meisje en de jongen en een grijns verscheen op haar gezicht. “Och wat zielig…” mompelde ze, alsof ze medelijden had, waarna ze even kuchte. “Misschien moet je gewoon heel slim zijn en zelf verdwijnen” sprak ze, haar grijns was ondertussen een beetje veranderd, alsof ze niet veel goeds van plan was, een beetje sadistisch ja. De zwartharige keek haar gelijk verschrikt aan en kwam zo snel mogelijk omhoog, het meisje volgde zijn voorbeeld. Het andere koppeltje keek hun aan alsof de duivel voor hun neus stond. Layla begon lichtelijk te lachen “Hop hop, terug naar jullie ouders” sprak ze enorm geamuseerd, waarna ze de koppeltjes aan bleef staren. Ze haalde haar hand door haar blonde haren “Anders doe ik jullie misschien nog wat~” sprak ze alsof het heel normaal was om zoiets te zeggen. De twee koppeltjes wisten niet hoe snel ze om moesten draaien en hoe snel ze hier weg moesten komen. Layla keek ze even na en ze draaide zich vervolgens weer naar Tore, ze had gelijk een andere gezichtsuitdrukking op haar gezicht staan en ze grinnikte lichtjes “Wat een actie was dat” sprak ze waarna ze haar hand op Tore’s schouder legde, en hem een schouderklopje gaf “Good job” sprak ze met een glimlach, doelend op de actie van net. Ze haalde haar hand weer weg “Laten we maar weer naar de pokémon gaan” sprak ze met dezelfde glimlach. Ze rekte zich uit en liep weer die kant op.

1112 woorden~

De twee koppeltjes waren er vandoor gegaan, ze waren een soort van ‘gevlucht’, wat kwam het toch goed van pas soms… dit… geen idee hoe ze het kon noemen, want haar uiterlijk was niet bepaald bedreigend, maar ze had het nou wel heel vaak gebruikt en eigenlijk werkte het altijd. Behalve bij de ‘stoere’ dudes dan, maar daar had ze dan ook weer andere middeltjes voor. Daar hoefde ze gewoon een mooie glimlach op haar gelaat te zetten en ze deden alles voor je. Hoe makkelijk mensen toch manipuleerbaar waren, helemaal geweldig vond ze dat. Ze had zich echter omgedraaid, weer naar Tore toe om hem te ‘complimenteren’ en hem een schouderklopje te geven. Echter kreeg ze weer zo’n half bakken reactie, ze keek hem dan ook zuchtend aan, kon hij het compliment niet gewoon aan nemen? Hij had inderdaad wel wat ergers mee gemaakt, maar dat was ook al weer verleden tijd. Layla had dan weer ergere dingen dan dát mee gemaakt, dus het was maar hoe je het bekeek. Hij sprak ook dat hij geen wapen had, korter was en niet veel ouder. Bij die woorden knipperde ze even, aangezien, het klonk als een beschrijving van haar. Ze grinnikte dan ook even bij de gedachte eraan. Ze had echter wel opgemerkt dat de jongen nog wat trilde van dit hele gebeuren, gossie toch. De jongen was weer naast haar verschenen en ze keek hem nieuwsgierig aan toen hij een vraag stelde of ze die twee écht ging verwonden. Ze knipperde met haar blauwe ogen en met een glimlach op haar gezicht bleef ze Tore aan kijken “Misschien…” mompelde ze, hem een totaal niet duidelijk antwoord gevend. Oké Layla heeft genoeg mensen in elkaar geslagen en heel veel mensen de les geleerd, maar bij deze koppeltjes was het totaal niet noodzakelijk geweest. Ze waren vervolgens namelijk als angsthazen weg gerend dus tja. Er hoefde dus niet eens geweldig aan te pas te komen. En zelfs als dat wel kwam… dan hoefde ze ook niet veel kracht te gebruiken, want de jongen had er niet sterk uit gezien, maar zij zag er ook niet bepaald sterk uit. Wat haar dus na liet denken “Hmmm maar…” begon ze “Ik heb ook geen wapen, ben ook korter en niet veel ouder” bij die woorden keek ze hem met een grijnsje aan. Het waren namelijk de woorden die de blonde jongen had uitgesproken een paar tellen terug toen ze hem had gecomplimenteerd. “Don’t worry” sprak ze zachtjes “Ik gebruik hét alleen als ik het noodzakelijk vind” plakte ze er zelfverzekerd achteraan. Haar blauwe ogen gingen even rond… hoe kwamen ze ook alweer terug bij de pokémon trouwens? Ze kon het zijpaadje nergens meer vinden eigenlijk. Haar blik ging langzaam naar Tore “Uhm… weet jij nog waar dat zijpaadje was?” vroeg ze terwijl ze hem wat beschaamd aan keek. Oké haar richtingsgevoel was op het moment totaal niet goed aan het werk. Ze keek weer om haar heen… waarom herkende ze dit deel van het park dan ook totaal niet?! Zó groot was het park toch ook weer niet? “Misschien begin ik toch gek te worden…” sprak ze half grinnikend, half beschaamd, Muk.

De jongen snoof afkeurend toen ze alleen maar wat plagerig een ‘misschien’ uit had gesproken, tja. Misschien deed ze het wel en misschien ook wel niet, dat was voor nu een raadsel geweest aangezien er niks geëscaleerd was. Ze had vervolgens zijn karakteristieken terug gekaatst die hij een paar moment geleden nog op had genoemd. Het was een beschrijving waar zij wel onder viel… maar het was nou niet dat ze niks kon maken tegen mensen en dat ze maar slap was. Echter kon de blonde jongen weer wat tegenspreken, of course. Ze keek hem lichtelijk fronsend aan toen hij ineens een ‘mis!’ naar haar riep. Hoezo mis? Hij had nog geluk ook, de grijns op haar gezicht was verdwenen en ze trok nu een wenkbrauw omhoog, wat? Hij sprak dat ze wel wat ouder was, maar vier jaar was ineens veel. Haar ogen werden eventjes groot… wacht, ging hij zich nou net zo gedragen als die Ciro die haar ‘oma’ noemt. Ze snoof vervolgens nors, totaal niet met zijn woorden eens en dat was ook aan haar scherpe blik naar hem te zien. Ze was dan ook nors om gedraaid en keek hem niet meer aan. Pfff wat nou oud… Ze was helemaal niet veel ouder dan hem… wat was nou vier jaar in een mensenleven?



Echter merkte ze vervolgens haar omgeving op, ze wilde namelijk gewoon weer terug naar haar pokémon, maar het zijpaadje was nergens meer te bekennen, shit. Ze kon dan ook niks anders dan de blonde jongen vragen of hij nog wist waar ze heen moesten, ja ze was wel beschaamd, hoe kon ze de weg nou kwijtraken in een park waar ze vaker kwam? Al herkende ze dit deel van het park totaal niet, ze wist niet dat het park zó groot was. De blonde jongen sprak dat, dat een goede vraag was… Oh betekende dat hij het ook niet wist? Ze keek hem dan ook wat wanhopig aan, nee je ging niet vertellen dat ze hier waren verdwaald nu met z’n tweeën. En dan nog te bedenken hun pokémon waren ook nog in het park, maar niet bij hun. De jongen leek vervolgens ook om zich heen te kijken, maar ze hadden compleet geen succes… Toen Layla dan ook sprak dat ze gek begon te worden, stemde Tore er mee in dat ze niet de enige was. Ze keek hem even kort aan met haar blauwe ogen, hij begon dus ook gek te worden. Fijn… hier zaten ze echt niet op te wachten dus. Echter toen Tore een of andere Eureka leek te hebben, keek ze hem gelijk wat overdonderd aan met een opgetrokken wenkbrauw. Wat was er nu weer? Had hij een idee om hier uit te komen? Ze begreep het pas toen Tore zijn Holo Caster erbij pakte, oh ja natuurlijk, wat stom dat ze daar niet aan had gedacht! Ze haalde gelijk haar eigen Holo Caster uit haar zak en keek er naar. Ze voerde haar code in en wilde verder kijken, maar toen hoorde ze gelijk de jongen weer spreken dat de zijne was ‘overleden’ of te wel leeg was en of de hare nog genoeg vol was? Haar blauwe ogen keken naar Tore “Ik heb genoeg batterij” sprak ze met een glimlach, maar toen ze iets wilde openen om te kijken om een weg hieruit te vinden, vertrok haar gezicht. Nee, alsjeblieft, we hebben een werkende Holo Caster en dan dit! Tore sprak dat ‘zij’ dit wéér hadden… ja dit soort dingen gebeurde ook echt alleen bij hun. Ze zuchtte en keek teleurgesteld naar Tore toen hij vroeg of ze wat kon betekenen met haar Holo Caster “Ik heb geen bereik…” sprak ze enorm teleurgesteld. Dat betekende geen internet en dus geen Google Maps om een uitweg uit dit park te vinden. Was dit een sprookje of zo waarbij het park ineens groter was geworden door een spreuk. Ze kon ook niemand bedenken om even te bellen… Haar ouders en zus zaten in een andere stad, die gingen niet eventjes hier heen komen om haar in een park te vinden. Verdomme, ze keek fronsend om haar heen. Het feit dat het al over vieren was, maakte het ook niet veel beter. De lucht werd zelfs al langzaam donkerder. “Het zit niet mee…” sprak ze met een scheve glimlach. “Misschien kunnen we op z’n minst onze pokémon terug vinden of roepen of iets dergelijks” sprak ze, geen andere ideeën hebbend.

Helaas voor hun was Tore’s mobiel leeg en had Layla’s mobiel geen bereik. Ze probeerde nog de Holo Caster op verschillende plekken te houden en stukjes verder te lopen om te kijken of ze ergens anders wel bereik had, maar helaas. Ze keek de blonde jongen dan ook teleurgesteld aan toen hij een ‘geweldig’ sprak, dat sarcastisch als de pest was natuurlijk. Er was helemaal niks geweldigs aan deze hele situatie… zelfs als ze er goed over na dacht dan kon ze nog niks bedenken wat hier geweldig aan was. Misschien was het ‘geweldig’ dat ze niet in haar eentje hier ronddwaalde en dat ze samen was met iemand die ze wel mocht dat scheelde ook veel. De jongen deed vervolgens een poging om zijn pokémon te roepen en Layla deed hem dus na. Ze zette haar handen rond haar mond en begon zo hard als ze kon naar Cassian en Elias te roepen. Dit herhaalde ze een paar keer, ze merkte op dat Tore het echter niet zo lang vol hield. Ze stopte dan ook waarna ze hem even aan keek. Ze wilde het toch nog maar een keer proberen, de pokémon hadden namelijk een goed gehoor, dus ze moesten hun wel horen, misschien als het vaker geschreeuwd werd. Ze staakte het echter toen Tore begon te spreken dat ze haar Holo Caster wel als lamp konden gebruiken om een open plek te vinden. Ze knipperde en keek naar Holo Caster, ja dat was wel een goed idee! Hopelijk vonden ze dan eindelijk de weg terug. Ze opende haar Holo Caster weer en zette de flashlight op haar mobiel aan en gelijk verscheen er een scherp licht. “Dan zien we gelukkig nog iets deze avond…” sprak ze een beetje met gemixte gevoelens. Ze wilde eigenlijk gewoon heel graag naar huis, pff. Ze stak de Holo Caster voor haar uit en begon maar te lopen, het licht volgend. Haar blik ging even naar Tore om zeker te zijn dat hij wel mee liep. Ze wilde hem ook niet nog kwijtraken…. Hij had namelijk helemaal niks en zij had nog een werkende Holo Caster met licht dus. “Op hoop van zegen” mompelde ze terwijl ze maar een richting op liep. Ze hoopte alleen dat ze op deze manier niet nog verder het ‘bos’ in liepen… ja ze waren zeker niet meer in een park. Ze keek wat om haar heen met haar blauwe ogen en door de bomen werd het ook nog een stuk donkerder. Verdomme… ze hield niet van dit soort momenten, ze liep niet graag in het donker door een ‘bos’. Als ze alleen was geweest dan was ze waarschijnlijk geflipt en zat ze ergens bang onder een boom. Bij dat idee kreeg ze even de rillingen. Waarom liep ze eigenlijk voorop? Dat wilde ze eigenlijk helemaal niet…. maar ze had haar Holo Caster en dus het licht. Weer keek ze om naar de blonde jongen en verkorte ze haar pas zodat ze naast hem liep en dus niet meer voorop liep. Ze hield het licht voor hun en keek wat wantrouwend om haar heen. Nee, ze haatte het donker. Daar kwamen dan ook nog geluiden bij waar ze niet vrolijk van werd, want de wind zette een beetje op. “Ik wil naar huis…” mompelde ze alles behalve geamuseerd. Toen de wind nog meer op begon te zetten, kwamen de rillingen weer, brrr koud. Ze sloeg haar ene arm om haar heen. Als ze dit had geweten had ze warmere kleding aan getrokken, maar wie bedenkt nou dat ie per ongeluk kan verdwalen in een ‘bos’ en dus maar een dikkere jas mee moet nemen. Ja, niemand dus. Daarnaast maakte ze zich ook nog enorme zorgen om haar pokémon. Wat als ze ook verdwaald waren of meegenomen waren door vreemde mensen?! Ze liepen ook nog steeds niet op een pad, waar was dat verdomde pad? Precies toen ze een kant op keek, vloog er ineens iets met een enorme snelheid langs haar. Verschrikt liet Layla een gil horen en sprong ze op zij, hierbij Tore’s arm vast grijpend en haar Holo Caster die nu op de grond lag, maar het licht verlichtte wel de omgeving nu. Met haar ogen gesloten hing ze nog steeds aan haar arm, het duurde even tot de realisatie kwam. Ze opende haar blauwe ogen en keek naast haar, naar wat ze vast had. Niet weer…. snel liet ze los en keek ze even snel Tore aan, maar probeerde ze het al snel te vergeten door haar Holo Caster op te pakken. Ze zuchtte opgelucht, het ding was niet stuk, maar haar hart ging wel nog te keer als een gek.