Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Ze had gemompeld dat ze naar huis wilde en daar kreeg ze een zacht, mompelend antwoord op terug, dat ze daar mee bezig waren. Layla kon alleen lichtelijk knikken, want tja hij had gelijk, ze waren bezig om een uitweg te vinden, maar tot nu toe waren ze alles behalve succesvol. Niks herkende ze, ze had het koud en eerlijk gezegd was ze enorm bang. Maar dat wilde ze niet al te graag laten merken… zeker niet aan Tore. Tijdens het lopen keek ze de blonde jongen weer even kort aan toen hij vroeg waarom het vandaag nou precies was begonnen met dit herfstweer. Tja, het was het seizoen en ze hadden gewoon pech? Layla kon dan ook alleen haar schouders wat ophalen. Brrrr, het was echt veel te koud. Die arm om haar zelf heen, hielp ook niet bepaald. Toen er echter opeens een schim langs hun heen schoot, schrok Layla zich eigenlijk gewoon dood en liet een gil horen. Daarna had ze Tore’s arm vast gegrepen en zichzelf tegen hem aan gedrukt. Ze had haar ogen van angst gesloten en had op deze manier zo een paar tellen gelopen, maar goed de realisatie kwam later en ze had dan ook weer snel los gelaten om haar Holo Caster weer op te rapen. Ze moest toegeven dat het net een stuk warmer was geweest, maar het zou een beetje raar zijn als ze zo bleef hangen aan hem… Dat zou nogal awkward zijn ja. Maar…. wat was in godsnaam dat ‘ding’ wat ze voorbij had zien komen?! Totaal verbaasd keek ze om zich heen, geen idee hebbende waar het heen was en… tja ze was nu echt heel erg bang. Layla begon dan ook te trillen, maar focuste zich op Tore toen hij begon te spreken. Hij begon over die film, haar ogen werden groot, NIET NU TORE. De beelden van de film kwamen weer terug en dit bos begon eng op dat bos te lijken… Ze trilde al en jeetje het werd nu nog enger. Haar gezicht was ondertussen vertrokken, alsof ze net een spook had gezien. Na ja die had ze net ook gezien, soort van. Ze wist nog steeds niet wat het was geweest, maar ze hoopte met heel haar hart dat het niet meer terug kwam! Toen hij echter sprak dat hij een zwarte vos had gezien met rood haar knipperde ze even en keek ze Tore aan. Hmm… een zwarte vos…. bedenkelijk ging dat door haar gedachten heen. Even haar hele bangheid vergetend.



Helaas kon ze niet lang goed nadenken over wat die zwarte vos met rood haar had, kunnen zijn, want in de verte kwamen ineens twee schimmen tevoorschijn. Layla stond dan ook abrupt stil en staarde met haar blauwe ogen naar de twee schimmen. Het waren over duidelijk mensen, maar toen ze dichterbij kwamen, zag ze duidelijk dat de mensen iets te bekend voor kwamen…. wacht… wat?! Het waren letterlijk replica’s van Tore en haar. Haar blik schoot gelijk naar Tore naast haar, om te bevestigen dat hij hier nog was en niet ineens daar was, maar dat zou haar dubbelganger niet verklaren. Ze wreef ook in haar ogen en hoorde de verraste vragen van Tore aan…. oke ze was dus niet de enige die dit zag, gelukkig maar. “Dan word ik ook gek” mompelde ze, terwijl ze verbijsterd naar haar eigen replica keek. Serieus, dit was niet echt?! Dit was een nachtmerrie toch?! Ze snoof en zette een stap naar achteren, alles in haar zei dat ze zo hard moest rennen als ze kon nu, maar iets hield haar extreem tegen. “Tore…” mompelde ze “Dit is niet leuk meer” kwam er vervolgens enorm jammerend uit. Automatisch ging ze dichter bij de blonde jongen staan, ze hield hem nog net niet weer vast. Haar blauwe ogen bleven naar de twee personen kijken die steeds dichterbij kwamen. Ondanks dat het exacte replica’s waren, leek er toch iets niet helemaal te kloppen. Haar replica liep er namelijk heel droogjes bij, geen emotie en keek heel rustig uit haar ogen in tegenstelling tot de Tore replica die een big smile op z’n face had staan, zo groot zijn gezicht zou er haast van breken. Dit waren duidelijk aparte dubbelgangers… Ze fronste lichtjes, maar ze was nog steeds terrified en ze trilde flink met haar Holo Caster nog steeds in haar handen. Ze scheen vervolgens op de twee met haar Holo Caster en haar wederhelft hield haar hand voor haar gezicht zodat ze niet verblind werd. ‘Is dat noodzakelijk?’ sprak de andere blondine… heel serieus. Layla knipperde, wacht… dat mens gedroeg zich helemaal niet zoals zij deed. Ze keek weer even naar Tore… ja de echte Tore, waarna ze vervolgens naar de ‘neppe’ Tore keek die ook zijn mond opende en begon te spreken ‘Wat een welkom!’. Layla was nu bang en confused, ze knipperde weer met haar ogen, help. De ‘neppe’ blondine keek naar de ‘neppe’ Tore en liet haar ogen rollen, wauw. Ze haalde een hand door haar blonde haren, zoals Layla altijd deed en keek met een licht glimlachje naar de echte personen. De ‘neppe’ Tore keek de ‘neppe’ blondine aan met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Kunnen we toch nog wat lol hebben vanavond, lieve schat’ sprak hij extreem geamuseerd. Layla keek met grote ogen naar de jongen…. WAT. Ook al was het naar de ‘neppe’ bedoeld, ze voelde zich enorm aangesproken. Zeg alsjeblieft dat dit een grote nachtmerrie is. Ze keek weer naar de ‘neppe’ blondine die wat droogjes zijn kant op keek en lichtjes knikte ‘ja’ werd er alleen simpel gemompeld. De ‘neppe’ Tore liep vervolgens naar de ‘neppe’ Layla om zijn armen om haar middel te slaan en wat in haar oor te fluisteren. De ‘neppe’ Layla liet vervolgens haar hand langs zijn wang glijden met een glimlach op haar face. Layla zelf die ondertussen haar angst zowat vergeten was door dit raar ‘spel’ voor haar neus keek met grote ogen toe, totaal niet wetend wat ze hier nou van moest vinden, denken, voelen…. what the Muk?! Daarnaast was dit misschien wel extreem awkward! Ze keek even om haar heen en liet haar blik op Tore vallen, maar met dit beeld voor haar kon ze hem niet normaal aan kijken en keek ze dus gelijk weer weg. Oké mocht ze nu keihard gillend weg rennen, alsjeblieft? Ze knipperde met haar blauwe ogen en opende haar mond, maar er wilde geen geluid uitkomen, verdomme.

1075 woorden~ 

Tore had wel een vage beschrijving gegeven van de pokémon die dit alles veroorzaakte, maar het drong de blondine op dit moment totaal niet door, laat staan dat ze het linkte aan een pokémon die goed was met illusies. Het enige waar ze nu oog voor had waren de twee gedaanten die voor haar iets té veel op hun twee lijken…. echt te veel, op hun karakter na dan. De blondine was ook een paar passen naar achteren gegaan en Tore deed precies hetzelfde. Het was dan ook best wel disturbing om de twee op hun af zien komen lopen en hoe ze dus steeds dichterbij kwamen. Layla had gesproken dat ze het niet meer leuk vond en Tore gaf daar het beste antwoord op… het was nooit leuk geweest, echter was Layla nu te verstijfd van angst om nog normaal op zijn woorden te reageren of een flauw antwoord terug te geven of zo iets dergelijks. Tore kwamen ineens dichterbij en ze keek hem dan ook vanuit haar ooghoeken aan… zeker toen hij zijn hand op haar schouder legde en sprak dat als hij ‘ja’ zou roepen ze heel hard weg moesten rennen. Layla had in een andere situatie waarschijnlijk gefronst, zomaar weg rennen? Dat had geen nut, maar nu wilde ze heel graag weg uit deze situatie, ze knikte dan ook lichtjes. Layla scheen vervolgens met het licht van haar Holo Caster in de gezichten van de twee kopieën die daar alles behalve vrolijk over waren, maar toen ze begonnen te spreken, werd Layla’s gezicht van angstig naar ongelovig. What the Muk?! Serieus, spraken ze nou?? Ongelovig had ze twee de aangekeken en de echte Tore was ook duidelijk enorm in de war. Ze snoof en zette weer een stap naar achteren, waarom zagen ze beide twee replica’s van hunzelf?! Die vraag moest echt opgelost worden. Oké de schim had er duidelijk mee te maken, maar, ze probeerde de beschrijving weer voor de geest te halen die Tore had gesproken, echter ging dat niet, omdat haar aandacht veel te erg bij hun klonen waren. Verdomme dit was alles behalve goed, zeker omdat het steeds donkerder en donkerder werd.

Toen de neppe Tore echter iets té klef en handtastelijk werd bij de neppe Layla vertrok haar gezicht compleet. Oké bang was ze dus absoluut niet meer, maar wel beduusd en beschaamd en al die gevoelens door elkaar. Oké ze waren dat niet dus waarom zouden ze zich zorgen maken?… Maar ze leken te veel erop dit was gewoon veel te raar om te zien. Ze spraken iets over lol hebben… met hun? Ze wist het niet meer en haar gezicht was ondertussen ook vrij rood geworden, maar ze werd uit haar complete trans getrokken, letterlijk en figuurlijk, toen de echte Tore ineens aan haar wang trok en sprak ‘aarde aan Layla’ gelijk keek ze hem aan met haar rode kop en haar verbijsterde blik. Echter merkte ze gelijk op dat Tore zelf ook aardig rood was geworden, Arceus dit was misschien wel het meest gênantste moment ever! Haar aandacht bleef echter op de echte Tore, al gingen die beelden van net totaal niet uit haar eigen gedachten, shit. Zo kon ze Tore niet normaal aan blijven kijken. Ze keek eventjes weg, maar toen hij weer sprak dat die kopieën vooral niet hun waren en ze vooral niet beschaamd moest zijn en… Ze keek hem echter nog steeds aan, maar de woorden leken niet goed genoeg binnen te komen bij Layla. Echter toen ineens die kopie van Tore in de buurt kwam, focuste ze zich op hem, maar wat hij vervolgens deed?! Hij tikte gewoon de Pokédex van Tore uit zijn hand, Layla had nog een poging gedaan om het ding te redden, maar het was tevergeefs…. Muk.



Toen dezelfde beschrijving nu weer werd genoemd, zwarte vos met rood haar… welke pokémon was dat? Gelijk begon ze na te denken, maar daar kreeg ze de kans niet voor, want ineens vond de kopie dat ze genoeg gekletst hadden en greep hij de échte Tore vast bij zijn pols. Ze fronste lichtjes en wilde gelijk in actie komen, maar ze deinsde gelijk terug toen de kopie van Tore ineens wel héél erg dichtbij kwam. Ze viel bijna achterover ervan en haar hoofd was zo rood als een tomaat. No way! “Ik laat me niet zoenen door een kopie!” riep ze extreem beschaamd en eigenlijk niet goed nadenkend over wat ze net uit schreeuwde. Al kwam hij steeds dichterbij en voordat zij haar gewicht verloor en achterover flikkerde en de neppe Tore haar lippen zouden raken met de zijne had ze snel haar hand tegen zijn gezicht geduwd, waardoor hij de binnen kant van haar hand zoende, maar ze hem tegelijkertijd een stuk uit de buurt duwde. Niemand zoende haar zomaar! De echte Tore riep vervolgens een ‘rot op!’ en trok zichzelf heel erg makkelijk los, wauw. Haar blauwe ogen keken naar de échte Tore en de kopie van Tore was al beduusd van de duw die hij net ineens gehad had, maar werd ook enorm afgeleid en werd vervolgens met een flinke duw op de grond geduwd, maar helaas was hij net zo snel weer overeind als dat hij op de grond geflikkerd was. Layla keek naar haar kloon die het nogal allemaal makkelijk vond en over nogal rustig over bleef. Ze staarde de echte Layla vervolgens fronsend aan toen ze de woorden van de echte Tore gehoord had, die vos, er was iets met die vos. Layla zette weer een paar passen weg, ze wilde niet weer geprobeerd gezoend te worden of wat voor rare dingen dan ook. Ze dacht vervolgens goed na… zwarte vos met rood haar! “Zoroark!” schreeuwde ze vervolgens uit, verdomme, waarom schoot dat haar nu pas te binnen?! “Zoroarks kunnen illusies opwekken” begon ze meteen aan een stuk te ratelen “Dit is dus alleen maar wat die Zoroark ons wil laten geloven!” riep ze vervolgens weer uit. De twee klonen begonnen gelijk te fronsen en zette een paar passen naar achteren om afstand te nemen van de echte personen, Layla en Tore dus. Ze snoven allebei en keken elkaar aan ‘Ze hebben ons door…’ mompelde de neppe Tore extreem teleurgesteld. ‘Het had nog veel leuker kunnen worden namelijk’ sprak hij met een grote grijns terwijl hij Layla even aan keek. Layla zelf die vond dat maar alles behalve prettig… ze keek de jongen dan ook pissig aan, nog steeds met een rood hoofd. De neppe Layla trok haar schouders op en sprak verder niks meer. Oké waar was die vos?! Layla liet haar blauwe ogen snel om haar heen gaan, het was echter moeilijk een zwarte vos in het donker te vinden… Echter leken de twee klonen wel met kleine passen meer afstand te nemen, al werden ze nog steeds aangestaard door de twee klonen.

1140 woorden~

Ze had even een hele informatiestroom uit haar mond laten komen, alles viel nu wel op haar plaats, de illusies waren nu duidelijk en ze snapte alles weer, ze was niet meer in een verwarde trans en ze kon gelukkig weer helder nadenken. Al was ze de acties van net nog lang niet vergeten helaas, Arceus ze was bijna gezoend door… dát. Ondanks dat het een exacte replica van Tore was… Nee, dankje. De blonde jongen sprak alleen een ‘vanzelfsprekend’ waardoor ze hem even kort aan keek. Tja, dat maakte wel veel duidelijk, maar hoe gingen ze die pokémon stoppen? In de illusie zelf was geen Zoroark te bekennen namelijk, de pokémon hield zich waarschijnlijk ergens schuil buiten de illusie. Echter toen Tore ineens een ‘ja!’ naar haar schreeuwde, fronste ze even lichtjes, maar ze herinnerde weer de woorden die de blonde jongen tegen haar had gezegd, dat ze moest rennen bij een ‘ja’. Ze dacht er dan ook niet verder over na en zette het op een lopen, alleen ze kwam al snel weer tot stilstand toen ze om had gekeken en had gezien hoe er twee andere personen waren verschenen… het was het stelletje van eerst, wat ze had afgeschrikt. Gossie, de Zoroark ging nu wel heel ver! Layla kwam echter weer bij Tore staan, ze wilde toch niet te ver afdwalen natuurlijk en de jongen mompelde iets… dat hij het wist. Ze keek hem wat nieuwsgierig aan, want Layla snapte de situatie nog niet helemaal. Ze knipperde even, geen idee hebbende wat de blonde jongen van plan was. Opeens riep hij dan ook luid de pokémon zijn naam uit. Er waren nu helaas vier illusies, waarom gingen ze niet gewoon weg? Waarom had de Zoroark het nou weer op hun gemunt? De kopieën leken echter onder de indruk toen de Zoroark’s naam geroepen werd en ze kwamen dan ook tot stilstand. Layla’s blauwe ogen keken naar Tore die vervolgens vroeg of hij de Zoroark een trainer had met liefdesproblemen. Bij dat laatste fronste ze lichtjes en keek ze Tore verward aan. Liefdesproblemen? Hoe kwam hij daar nou weer mee? Echter leek de Zoroark… ook wel de kopie van Tore die nu aan het woord was onder de indruk van zijn woorden. Hij brabbelde iets uit wat ze niet kon plaatsen, totaal niet eigenlijk, maar vervolgens reageerde de Zoroark nogal kwaad, duidelijk niet blij met de situatie waar hij nu in was. Of ze nu sympathie gingen tonen? Layla’s blauwe ogen keken weer naar Tore, ze hield voor nu haar mond, want hij leek nogal aan het woord te zijn nu, want hij begon een heel verhaal over dat zijn trainer niet blij zou zijn met de manier van doen enz. Nee, het ging zijn trainer absoluut niet helpen met zijn liefdesproblemen als zijn Zoroark andere stelletjes lastig viel… wait, hij zag hun dus aan als stelletje.



Ze zuchtte even lichtjes, tegenwoordig kon je niet samen met een jongen lopen zonder als een stelletje aangezien te worden. Na ja de kopieën leken nu helemaal de mond gesnoerd te hebben en keken hun alleen verrast aan. Voor even dacht ze dan ook dat de illusies nu eindelijk zouden verdwijnen, maar dat gebeurde helaas nog niet. Er kwam weer een geschreeuw van de Zoroark en Layla kon niet zo snel reageren als ze had gewild, de Zoroark was verschenen en de complete illusie was verdwenen! Verbaasd en verward keek ze om haar heen, maar ze hoorde enkel een niet zo fijn geluid uit Tore komen. Verschrikt draaide ze zich dan ook naar hem toe om de Zoroark op hem te zien drukken…. Haar gezicht vertrok toen ze zag hoe de jongen zijn adem verloor en flauw liet te vallen. Haar ogen werden groot en even leek ze geen idee te hebben wat ze moest doen! Ze had haar pokémon niet bij haar en ondertussen was er een zeer kwade gezichtsuitdrukking op haar gezicht verschenen. Niet te geloven dat ze ooit ging ‘vechten’ met een pokémon. Zonder erover na te denken, rende ze op de Zoroark af om hem met een flinke kracht van de jongen af te werken. Ze rolden vervolgens beide op de grond, tot dat Layla tot stilstand kwam tegen een boom aan. Ze snoof even, de pijn weg drukkend, ze had zich met al haar gewicht op de Zoroark gegooid en dat beest was nu tenminste van Tore af… dat scheelde. Ze kwam echter weer snel overeind en ze had gelijk het zicht van een hele, erge, niet blije Zoroark, ze slikte even, oeps. Echter liep ze snel naar Tore toe en begon ze hem lichtjes aan zijn schouders te schudden “Tore! Kan je me horen!” begon ze te roepen. De Zoroark was totaal niet vrolijk en kwam dreigend op de twee af, de illusies waren verdwenen, maar Layla had hier niet op gerekend! Ze schudde nog wat harder aan Tore “Tore, alsjeblieft!” kwam er wat paniekerig uit. Ze kon dan misschien wel goed vechten, maar een pokémon met echte aanvallen was toch wel een ander verhaal… Opeens schoot er een rode schim langs haar heen waar vervolgens een flinke straal vuur uit kwam. Layla knipperde verbaasd terwijl ze naast Tore bleef zitten. De straal vuur liet de Zoroark gelijk verschrikt achteruit deinzen, duidelijk niet verwacht aangevallen te worden. “Cassian!” kwam er verblijd uit toen ze zag hoe haar Growlithe vervolgens verschenen was en zich in een aanvalshouding hield naar de Zoroark toe. Layla’s blauwe ogen merkte de rest ook op, haar Vulpix en Tore’s Flaaffy en Shinx waren er ook weer! Opgelucht zuchtte ze, maar de Zoroark was het er niet mee eens en begon nijdig te grommen naar de pokémon. Elias voegde zich naast Cassian en zette zich schrap om weer aan te vallen. Een glimlach kwam op Layla’s gezicht “Elias, Cassian, beide Ember” sprak ze simpel waarna de Vulpix en Growlithe weer een flinke vuur straal op de Zoroark afstuurde. Weer deinsde hij achteruit en nijdig keek hij de pokémon aan, maar op een of andere manier ging hij de strijd niet aan. Hij bleef nog even nijdig staan kijken ‘Dit zal jullie bezuren!’ hoorde ze nog een boze stem spreken, waarna de pokémon zich om draaide en in de duisternis verdween.

1038 woorden~

Nadat ze de Zoroark met een enorme kracht van hem af wist te werken en ze zelf hierdoor ook op de grond was beland, waren gelukkig hun pokémon weer verschenen en was de hele illusie verdwenen, hun kopieën waren er niet meer gelukkig! De awkwardness kwam niet meer terug op deze manier en dat was fijn! De Zoroark was er volgens vandoor gegaan nadat Elias en Cassian de zwarte vos hadden weggejaagd met hun embers. Opeens hoorde ze een stem en keek ze gelijk om, om te zien dat de blonde jongen weer wakker was geworden en dacht nog in dezelfde situatie van net te zitten, maar dat was dus niet het geval. De jongen was dan ook aardig verward en bij dat zicht moest ze toch even lichtelijk grinniken. Het ging dus nog wel aardig goed met hem gelukkig… De blondine bleef hem echter aan staren toen hij overeind was gekomen en naar zijn eigen pokémon keek die bezorgd naast hem stonden. Haar Vulpix en Growlithe keken hem ondertussen ook aan met scheve koppies. Hij mompelde nog een ‘leuk’ en ze grinnikte weer even waarna ze zelf omhoog kwam van de grond en het zand en de bladeren van haar zelf af klopte. Ze rekte zich uit, pff die klap tegen die Zoroark was toch niet helemaal goed gevallen, maar Tore was in ieder geval niet gestikt dat zou een drama geweest zijn. Ze probeerde haar haar een beetje te fixen terwijl ze om haar heen keek en op merkte dat het nu echt zo goed als donker was. Pff, na ja ze hadden nu tenminste hun pokémon en met hun goede neuzen kwamen ze wel het bos uit, mooi!



Haar blauwe ogen gingen echter naar Tore die nog steeds op de grond zat en sprak dat ze bang was voor vreemde illusies, maar een pokémon durfde ze aan. Ze knipperde even… oke daar had hij een punt, maar ook weer niet. Zoals hij zelf al zei het waren ‘vreemde’ illusies geweest en ze was zo verward geweest… op het laatst was ze dan ook niet meer bang maar, meer beschaamd geweest voor de illusies en het donker was gewoon sowieso eng. De pokémon kende ze en… “Moest ik die Zoroark dan maar laten doen…” begon ze terwijl ze hem aan bleef kijken met haar hand in haar zij geplaatst “En ik was niet van plan om gillend weg te rennen van een Zoroark terwijl jij hier bleef liggen te stikken” sprak ze, een tikkeltje zachter, al kwam het er enorm koppig uit en keek ze ook koppig weg. Vervolgens kwam de jongen er mee dat ze nu dus maar naar huis moesten gaan, ja super idee alleen… De blondine bleef naar Tore staren die meerdere pogingen deed om omhoog te komen, maar het lukte voor geen meter. Het was best schatt… nee Layla foei. Ze snoof even en sloeg haar armen over elkaar, de jongen was duidelijk niet van plan om haar om te hulp te vragen, tja dan niet. Ze kwam echter wel al wat dichterbij en voor z’n neus bleef ze echter stilstaan toen hij vroeg of ze ook even konden zitten. Ze boog voorover en keek hem nu weer op ooghoogte aan met een glimlach “Natuurlijk” sprak ze grinnikend “Maar je had ook gewoon kunnen vragen of ik je kon helpen hoor” sprak ze met dezelfde glimlach. “Hulp vragen is geen drama” grinnikte ze, waarna ze door haar knieën zakte en nu ook op de grond zat, op haar knieën in tegenstelling tot de blonde jongen. Cassian en Elias kwamen naast Layla zitten en keken de twee kwispelend aan.

Ze had koppig gesproken dat ze hem hier niet ging achterlaten of te bang te zijn om een Zoroark aan te vallen, met uh… haar eigen kracht. Ze hoorde notabene bij Team Rocket, ze was alles behalve een watje… zelfs al was ze een meisje. Puh… de jongen had verder dus niet meer op haar gereageerd erover, maar besloot wel dat het beter was om nog even te blijven zitten nadat hij meerdere pogingen had gedaan om omhoog te komen. Gek genoeg had hij geen enkele hulp aan de blondine gevraagd en daarover had ze ook even haar mond over open getrokken, waarna ze wel bij hem was komen zitten. Blijven staan had ook niet zoveel nut gehad waarschijnlijk. Haar blauwe ogen keken Tore aan toen hij sprak dat ze net een pokemon had bevochten en dat het hem dus onnodig leek om haar nog meer te belasten. Ze bleef hem even aan staren, was hij serieus?! Ze wist even niet goed hoe hierop te reageren, het was nou niet dat ze net gevochten had voor haar eigen leven, ze had alleen met al haar kracht en gewicht de Zoroark van Tore af geduwd. Ze keek even weg… was hij dan bezorgd? Nee, natuurlijk niet, hij dacht waarschijnlijk dat ze het niet aan kon. Ze schudde haar hoofd, maar ze hield nog even haar mond gesloten. “Jou omhoog krijgen was ook nog wel gelukt hoor…” mompelde ze, weer zacht en koppig, maar goed. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en ze zuchtte eventjes lichtjes. Haar blik ging toch weer langzaam naar Tore die zijn knieën had opgetrokken en zijn armen erom heen had geslagen. Ze bleef hem kort aan kijken, maar toen hij zijn mond open trok om iets te zeggen, keek ze alweer snel de andere kant op. Al viel er verder niet zoveel meer te zien… het was donker. Hij sprak dat het een ‘vreemde’ dag was waardoor ze eventjes grinnikte “Alles is ‘vreemd’ geweest tot nu toe” mompelde ze. Ja, als ze terug keek op alles wat er tot nu toe gebeurd was, was alles ‘vreemd’. Ze was in gesprek gegaan met een onbekende jongen die ze vervolgens tegen kwam in een bibliotheek… nee beter gezegd, ze zat serieus naast hem! Vervolgens was er heel wat mis gegaan met een dikke vent die hun lastig viel en dat hele gedoe met de politie… en nu?! Nu ‘woonde’ hij in haar appartement. Bij de gedachten, keek ze maar gewoon naar de lucht. Ja, het was allemaal erg vreemd. In de lucht waren ondertussen ook de sterren verschenen, of na ja je kon ze nu weer goed zien, zeker hier in het donkere ‘park’… bos… wat het ook was. Ze liet zich maar weer achterover vallen en haar blauwe ogen staarde naar de verlichte hemel, naar de miljoenen sterren in de lucht. “Je kan de sterren wel goed zien hier” mompelde ze vervolgens. Elias en Cassian waren ondertussen tegen Layla aan gaan liggen, het was wel lekker warm zo. Gek genoeg was het niet meer zo koud als eerst, geen idee hoe het kwam. Cassian lag naast Layla, maar hij verveelde zich nu alweer. Hij keek even naar Elias, maar die lag al bijna te slapen, vervolgens keek hij van de blondine naar de jongen, hij knipperde een paar keer en kwam vervolgens weer overeind. Hij zette zich schrap en sprong zonder pardon op de blonde jongen waardoor hij hem waarschijnlijk zo verraste dat hij ook op zijn rug terecht kwam en nu dus naast Layla lag. Layla lag echter nog steeds op haar rug en had de actie van Cassian niet helemaal door gehad, omdat ze naar de sterrenhemel aan het staren was. Toen ze zich dan ook op haar zij draaide, was er iemand ineens héél dichtbij gekomen. Ze keek recht in Tore’s bruine ogen en haar blauwe ogen werden even groot. Voor een moment leek ze gehypnotiseerd te zijn, maar toen de realisatie door kwam, schoot haar gezicht rood aan. Oké dit was wel heel wat anders dan toen zijn kopie ineens heel dichtbij gekomen was. Gelijk draaide ze zich terug op haar rug en keek ze de andere kant op “S..ssorry” kwam er stamelend uit, Arceus. Cassian zelf had echter totaal niet door wat hij zonet geflikt had en zat dan ook naast Tore, flink te kwispelen met zijn staart.

[/quote]

De jongen had gesproken dat het een vreemde dag was geweest… net zo vreemd als al die andere dagen toen ze hem had ontmoet. Eigenlijk had ze daarvoor niet zulke vreemde dagen mee gemaakt, meer gewone dagen, afspreken met mensen en wel is een keer wat Team Rocket achtigs doen… Waar ze ook niet bepaald trots op hoefde te zijn, maar het kon haar weinig schelen. Al waren deze vreemde dagen veel beter eigenlijk. De blondine luisterde dan ook naar zijn woorden, Tore bevestigde nog even dat het vreemde ‘dagen’ waren en niet alleen deze dag die zo vreemd was geweest. Kort keek ze hem dan ook aan met haar blauwe ogen, het gebeuren van net weg te drukken in haar gedachten. Hij bedoelde het waarschijnlijk goed al kwam het bij Layla niet goed aan, maar ze was er wel weer over heen hoor. Dit was wel het minst dramatisch wat ze van hem gehoord had. Ze was gaan liggen en haar blauwe ogen stonden op de donkere lucht met de sterren en de maan die het flink oplichtte. Met een starende blik keek ze naar de lucht en na haar woorden liet ze haar blik op de blonde jongen vallen die sprak dat ze gelijk had, toen er dan ook een glimlach op zijn gezicht verscheen keek ze weer even weg.



Oke, deze actie was alles behalve gepland. Op een of andere manier was Cassian op Tore gesprongen waardoor hij ook achterover op zijn rug was gevallen en daarna was de blondine om gedraaid en staarde ze recht in Tore’s bruine ogen. Op het moment realiseerde ze het totaal niet dat ze enorm dichtbij hem zat, hun gezichten raakte elkaar bijna, maar alsof ze gehypnotiseerd was, bleef ze zo eventjes liggen, al leken het minuten, waren het eigenlijk maar gewoon seconden. Ze knipperde een keer en sprak geen woord, waarna de blondine het dan eindelijk door begon te krijgen en ze gelijk rood aan schoot. Ze draaide zichzelf gelijk terug, zodat ze de jongen niet meer zo intiem aan keek. Tore was net zo verrast geweest als zij was, maar kwam weer overeind na het gebeuren. Ze keek hem aan vanuit haar ooghoeken… om hem in de gaten te houden? Geen idee. Ze zag hoe hij reageerde op haar Growlithe die nu naast hem zat… wait, had Cassian dit veroorzaakt. De gedachte eraan liet haar nog roder kleuren, verdomme. Ze keek weer weg met haar blauwe ogen, maar toen ze Tore’s stem ineens weer hoorde, over dat ze moest oppassen…. Ze keek hem gelijk verrast aan, zeker toen hij ineens over haar heen hing. Haar ogen werden voor een seconde groter en tja, haar gezicht was al rood…. dus Muk it. Echter deed hij iets wat ze totaal niet verwacht had. Het bloemetje wat al die tijd in haar haar had gezeten werd uit haar blonde haren gehaald. Knipperend keek ze hem aan, nieuwsgierig eigenlijk… oppassen voor het bloemetje? Die vraag werd herhaald in haar gedachten. Hij had het bloemetje nog vast en hij begon de verwelkte blaadjes eraf te trekken tot dat er een bloemetje over bleef met minder blaadjes, maar weer zo kleurig als het hoorde. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze zette zichzelf maar recht. Ze pakte het bloemetje met een glimlach aan waarna hij sprak dat het een opknapbeurt verdiende en dat de Zoroark het zelfs niet had kunnen kopiëren. Ze grinnikte lichtjes “Dankjewel” sprak ze simpel waarna ze even met haar blauwe ogen naar het bloemetje keek. Ze stopte het weer op dezelfde plek terug in haar blonde haren, hopelijk gebeurde er nu geen ‘vreselijke’ dingen meer waardoor het bloemetje nog verder zou lijden… “Ik denk dat de details te veel werden voor hem…” mompelde ze, doelend op de Zoroark die het bloemetje duidelijk niet had kunnen kopiëren. Ze keek echter Tore weer aan “Denk je dat je nu weer omhoog kan komen?” vroeg ze vervolgens, er was zelfs een tikkeltje bezorgdheid in haar stem te horen. Ze keek even naar de tijd op haar Holo Caster “Want… misschien is het heel slim als we naar huis gaan” sprak ze, daarnaast hadden ze ook een hele tijd niks meer gegeten en pff… ze wilde niet dat haar maag begon te knorren. Haar blik ging naar Cassian, Joule, Elias en Gauss “En ik denk dat hun ook wel toe zijn aan wat rust” sprak ze grinnikend, ze hadden waarschijnlijk enorm veel gespeeld namelijk.

Ze had het ‘vernieuwde’ bloemetje weer in haar blonde haren gestopt en er stond weer een glimlach op Layla’s gezicht. De jongen sprak een ‘graag gedaan’, al kwam die er bijna onhoorbaar uit, maar Layla had hem wel opgevangen toevallig. Na ja het ging al de goede kant op met de complimentjes, hij nam het complimentje nu tenminste aan, in tegenstelling tot de andere keren dat hij vrij nors erop had gereageerd. Na ja aan de ene kant vond ze het wel amuserend. De blonde jongen fronste kort toen ze over ‘details’ begon, maar toen de jongen even tijd had gehad om erover na te denken, stemde hij er mee in en dat dat wel veel kon verklaren. Ze keek hem even aan met haar blauwe ogen en moest toch wel even grinniken, ja ze sprak niet alleen maar onzin hoor, Tore. Vervolgens had ze maar gevraagd of hij weer kon staan… Hij had nogal problemen gehad met omhoog komen, hij vroeg haar niet eens om hulp, dus als hij nu nog steeds niet op kon staan, was er iets goed mis. Alleen de jongen leek nogal verbaasd te zijn door haar vraag of hij alweer kon staan en hij kon alleen maar uit brengen dat hij hoopte van wel. Tja, Layla hoopte eigenlijk ook van wel. Ze was nou ook weer niet zo sterk dat ze hem heel de weg naar huis kon gaan dragen of iets dergelijks, daarnaast zou dat er extreem vreemd uit zien. Daarnaast als het zo erg zou zijn, konden ze beter een ambulance bellen, maar gelukkig hoefde dat niet, want toen ze de jongen aan keek, deed hij een poging om omhoog te komen en dat ging… heel erg makkelijk. Een beetje opgelucht zuchtte ze. De blondine kwam zelf ook omhoog en ze klopte wat bladeren van haar af die aan haar plakten. Ze had vandaag wel genoeg in de bladeren gerold wat dat betreft…. Ze schudde haar hoofd en keek Tore weer aan na haar woorden over dat de pokémon wel rust verdiende. Hij zou zich ook zo voelen… en hun waren er niet veel beter aan toe. Ze keek hem dan ook met een glimlach aan “Inderdaad” stemde ze met hem in “Ik zou zelf ook wel graag wat rust willen” sprak ze, ze verlangde erg naar had bed wat dat betreft.



Layla haalde de pokéballs van Elias en Cassian erbij en liet ze terug keren “Rust maar lekker uit” mompelde ze terwijl ze even naar de pokéballs keek, maar ze daarna weer weg stopte. Dat was al een zorg minder, ze wilde in dit donkere ‘bos’ niet ook haar pokémon kwijtraken. Dan kon ze haar nachtrust helemaal gedag zeggen. Layla volgde Tore maar snel op de voet, aangezien hij al aan het wandelen was gegaan. De jongen keek omhoog naar de sterrenhemel en de blondine deed hem eigenlijk automatisch na. De sterren en de maan waren nog helderder te zien dan net en Layla bleef er dan ook geïnteresseerd naar staren met haar blauwe ogen. Ze knipperde een paar keer om het mooie beeld in haar op te nemen, maar ze werd al snel afgeleid door iets anders wat haar aandacht trok. Dit leek ook Tore’s aandacht enorm te trekken. Ze merkte allerlei lichtjes op… het waren pokémon die boven het water rond zwermde, de pokémon zelf gaven licht, naja de achterkant gaf licht. Verbaasd knipperde ze even om langzaam tot stilstand te komen zoals Tore ook deed. Starend bleef ze naar de insectachtige pokémon kijken, wauw… Ze was sprakeloos, ondanks dat ze hier al even woonde, had ze dit nooit gezien. Misschien, omdat ze ’s nachts nooit in het eentje in het ‘bos’ ging rond dwalen, maar goed. Haar blik schoot naar Tore die sprak dat er ‘vreemde’ dingen gebeurden. Ze liet haar blik weer terug glijden naar de pokémon en hoorde vervolgens zijn vraag of ze écht nu moesten gaan. Layla bleef echter naar het schouwspel kijken en langzaam kwam er een bredere glimlach op haar gezicht en moest ze even grinniken. Ze had niet verwacht dat meneer zo geïnteresseerd was in dit hele tafereel en dat hij zo enorm onder de indruk was… ja het was gewoon…. NEE LAYLA. Oké, ze keek hem weer aan met diezelfde glimlach “Nee, hoor” sprak ze zacht, hij besloot altijd nog zelf wanneer hij waar heen ging. Al had Layla natuurlijk de beschikking tot het appartement en als hij binnen wilde komen, moest ze wel wakker blijven. Zou wat zijn als zij in haar bed lag te pitten en de blonde jongen zielig voor haar deur stond en heel de nacht buiten moest staan. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar de pokémon boven het water. Ze wilde zelf ook nog niet weg en ze wilde eigenlijk nog even van het moment genieten. Alles bij elkaar was het een heel mooi zicht. De pokémon met al die lichtjes boven het water en de donkere lucht vol met sterren en de maan. Haar blauwe ogen keken dan ook nog even naar boven “Het is een mooie nacht” sprak ze tevreden. Ondanks dat ze vrij moe was, was ze op het moment heel goed wakker. “De natuur is wat dat betreft toch wel het mooist” mompelde ze, een beetje uit het niets, terwijl ze om haar heen bleef kijken.

De blondine had een vrij lang tijdje naar de pokémon staan staren net zoals Tore eigenlijk deed, maar ze had haar blauwe ogen daarna snel op de mooie lucht gericht. De donkere lucht zat vol met sterren en de grote, felle maan was goed zichtbaar. Ze knipperde een paar keer terwijl ze naar de lucht bleef staren, het was veel te mooi. De jongen liet een ‘wauw’ horen en automatisch keek ze hem aan en ze zag dan ook hoe er twee van de pokémon heel dichtbij gekomen waren en ze keek verrast naar het tafereel, al verdwenen ze al weer net zo snel als dat ze gekomen waren. De rest van de pokémon verdween ook en vervolgens was het dus een heel stuk donkerder geworden en was de ‘lichtshow’ compleet verdwenen. Na ja het was mooi zo lang het duurde. Haar blauwe ogen keken dan ook naar Tore, gelukkig hadden ze nog het maanlicht, dan konden ze tenminste nog iets zien. Hij sprak dat dat dus het prachtige werk van de natuur was en dat ze nu dus wel konden gaan. Ondertussen was er een glimlach op haar gezicht verschenen en knikte ze lichtjes “Ja, dat was het inderdaad” mompelde ze waarna ze zich om draaide, in de goede richting. Ze herkende nu gelukkig weer alles en wist dus ook weer hoe ze thuis moesten komen “Laten we dan maar gaan” sprak ze nog zachtjes waarna ze begon te lopen. Ze rekte zich even uit en zuchtte lichtjes, pff ze was toch wel vrij moe van dit hele ‘avontuur’. Ze had trouwens niks anders meegemaakt dan avonturen de afgelopen dagen met Tore, Arceus, als ze erover nadacht. Ondanks dat ze bij TR hoorde, had ze in een lange tijd niet zoveel ‘actie’ mee gemaakt. Ze grinnikte dan ook even bij het idee.



Eindelijk waren ze weer thuis en eenmaal bij de juiste deur tikte ze weer een code in en opende ze de deur van het appartement om gelijk naar binnen te lopen en tja… alle lichten aan te zetten, niet alles, zodat ze niet weer verblind werden. Maar goed als ze geen lichten aan zette, dan zou ze sowieso ergens tegen aan lopen en daar zat ze niet bepaald op te wachten, nee alles behalve eigenlijk. Ze liep de gang door en kwam weer in de woonkamer, haar blik ging even naar Tore, maar ze zei verder eigenlijk niks. Ze liep dus al snel door naar haar slaapkamer om eerst haar pokéballs te ‘dumpen’. Na ja op een veilig plekje te leggen zodat ze samen met de rest weer veel rust kregen. De blondine draaide zich om en plofte op het bed neer, nadenkend staarde ze naar de muur. Ze had eigenlijk geen idee of ze nu gewoon moest gaan slapen of… misschien kon ze nog even douchen? Ze liep naar haar kast en trok er wat kleding uit, waarna ze haar kamer weer verliet. Ze keek even rond, maar Tore was nergens te bekennen en met haar kleding in haar hand liep ze dan ook richting de douche. Ze ging de badkamer in en draaide de deur op slot, dat wist ze nog te onthouden… Eenmaal binnen trok ze haar kleding uit en zette ze de douche maar aan. Nadat het warm genoeg was stapte ze eronder en liet ze het heerlijk, warme water over haar hoofd stromen en sloot ze voor even haar ogen. Er was niks beters dan dit… Een heerlijke douche voor het slapen gaan. Nadat ze er een aardige tijd onder had gestaan, draaide ze de kraan weer dicht en stapte ze de douche uit om zichzelf af te drogen. Ze wilde vervolgens haar kleding aan gaan doen, maar er mistte duidelijk iets… verdomme. Ze sloeg een handdoek om haar heen en liep zonder verder na te denken naar de badkamer deur om deze van het slot te draaien en naar buiten te stappen. Vervolgens liep ze door de gang richting haar slaapkamer.