Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Hij had het mis of Layla moest plotseling een Pokémon zijn geworden. Het was namelijk vreemd gekef. Zou het dan een Pokémon van de blondine zijn? Vast wel, maar gek genoeg wist hij de deur niet open te krijgen. Bijna zou hij het vermoeden krijgen dat er iemand tegenaan duwde. Met een frons duwde hij ditmaal zijn lichaamsgewicht tegen de deur aan, maar beweging kreeg hij er maar een beetje in. Op dat moment volgde echter een wat zwaardere gekef en leek de druk op de deur groter te worden. Uit ergernis slaakte Tore een vermoeide zucht, toen hij de deur weer liet voor wat het was en zijn armen kruiste. Twee Pokémon hielden hem vast in de logeerkamer. Dát moest hij weer mee maken. Het was dan weer onhandig dat hij niet de best getrainde figuur was, maar twee keffende Pokémon moest hij toch kunnen verslaan? Anders was hij echt niet waardig meer. Hij ging het maar nóg een keer proberen en hopen dat het nu hem wel zou lukken. Eerst nam hij enkele stappen naar achteren, waarna hij volop met zijn zij tegen de deur ramde. “Argh! Godver.. op een stokje,” schold hij met een pijnlijk gezicht uit, maar de deur was wel ver genoeg open gegaan.

Met enige moeite wist hij zich eruit te wringen met zijn hand rustend op zijn bonzende schouder. Het was exact dezelfde schouder als die keer dat hij tegen de muur aangekomen was met die forse kerel en zijn Snorlax. De pijn had hij dan ook niet gemist. Een frons verscheen echter op zijn gezicht toen hij de twee keffende Pokémon zag; een Vulpix en een Growlithe. Die had Layla schijnbaar. “Niet meer doen, oké?” zei hij enkel, waarna hij met een glimlach voorover boog en zijn hand naar ze uitstak. Het enige wat hij van zulke Pokémon wist was dat ze je leerde kennen door je lichaamsgeur. Hij gaf ze vervolgens een aai over hun zachte kop en hun opvallend zachte vacht. Die werden verrassend goed verzorgd… Wauw. Hij zakte door zijn kniën en gaf ze beide tegelijkertijd maar een aai. “Fair enough, jullie zijn best oké,” Een pijnsteek schoot echter door zijn schuder heen en direct stak hij een hand er naar toe. Het deed nog steeds flink wat pijn, het moest een flinke blauwe plek zijn. Geweldig, weer.

De twee Pokémon waren zachtaardiger dan verwacht, hoewel de Vulpix nog wantrouwend tegenover hem was. Erg vond hij het niet, hij bleef tenslotte een vreemde in de woning.  Al ebde dat snel weg toen hij de twee een aai over hun kop had gegeven. Hij wist dat Growlithe van nature sympathiek waren, maar een Vulpix? Die beten fel van zich af en waren meer katachtig. Dat was de indruk die ze hem ten minste gaven door continu hun poten schoon te likken. Ook hielp het hun imago niet door de basisschool waarop bijna elk meisje fantaseerde over de Pokémon. Lang kon hij echter niet de twee aaien toen er een pijnsteek door zijn schouder raasde. Nog net een kreun inhoudend drukte hij zijn hand tegen zijn schouder. Het bonsde inmiddels en een kreun onderdrukkend beet hij op zijn lip. Hij hoopte maar dat het niet erger dan een blauwe plek was. Een simpele verwonding bonsde eenmaal niet. Gelukkig kwam er spoedig een eind aan; het bonzen stopte weer, al verroerde hij geen vin. Als hij één verkeerde beweging zou maken dan zou dat enkel leiden tot een tweede pijnscheut. Hij zuchtte en liet zijn blik weer vallen op de twee Pokémon die… bezorgd leken? Hij glimlachte zwak naar ze: ze waren té sympathiek met een vreemde. Huh? De Vulpix liep recht op hem af en… likte zijn hand?! “Ieuwl,” sprak hij automatisch met een vies gezicht uit. Op tijd wist hij zchzelf ervan te behoeden weg te stappen wat voor een pijnsteek kon zorgen. Het gevoel van de vochtige, ruwe tong over zijn hand was zeker niet fijn. Hoewel… Nee, Tore, richt je op je wond. “Sorry, het is goed,” zei hij snel tegen de Pokémon die niet de indruk gaven hem te begrijpen, “Ik... goed,” Zou dat misschien werken? Zonder op een respons te wachten gaf hij de twee een dankbare aai met zijn goede hand. Direct rechtte hij zijn rug weer en liep de gang door met zijn blik op zijn natte hand.

Eerst zou hij Layla maar vragen of ze iets van blessurecréme had en dan hoognodig zijn handen wassen. Dat was althans zijn idee, totdat hij in zijn ooghoek de blondine opmerkte. “Layla?” Wat deed ze hier nou weer in plaats van de keuken of woonkamer? Wacht.. Had zij haar Pokémon op hem afgestuurd, of 'per ongeluk' iets meegekregen van net? “Helaas voor jou ben je geen Growlithe of Vulpix,” zei hij maar, dat laatste annemend, waarna hij haar een klop op haar hoofd gaf, “Maar… Heb je ergens iets tegen een blessure liggen? Die knal tegen het muur door die forse kerel én de bons tegen de deur van de logeerkamer werkten niet bepaald goed uit,”

Schijnbaar werkte het om minder woorden te gebruiken. De twee Pokémon hadden elkaar aangekeken en hadden instemmend gekefd. Dat was… iets. Hij had soms wel het gevoel dat zijn Pokémon meer van de menselijke taal begreep dan anderen. Al kon hij de acties van ze gemakkelijk verkeerd interpreteren. Zo lang was hij namelijk niet een Trainer. Helaas had hij echter de Vulpix wat geïntimideerd toen hij weer overeind stond. Daar kon hij vrij weinig aan doen; hij was eenmaal lang en moest rechtop lopen. Om op handen en kniën rond te bewegen om enkel haar angst te verminderen was het niet waard. En dat zou nóg erger zijn voor zijn schouder. Het scheelde ten minste dat de twee Pokémon vervolgens weer met elkaar gingen spelen. Hij hoefde ze niet meer te vermaken. Hopelijk.

Een vaststelling dat ze Layla was had hij niet nodig en al helemaal niet het feit dat ze hier woonde. Ugh, alsof dat nóg onduidelijk was. Hij was enkel verbaasd over waar ze stond in haar eigen woning en vooral het moment. Gelukkig kwam er echter een verwarde gezichtsuitdrukking op haar gezicht toen hij haar 'geaaid' had. Ze begreep er niets van, of wel? De hint was wel duidelijk met haar als pedo-zijnde die naar hem zat te gluren, de Pokémon aaiend. Hoewel.. Hij zag haar wangen weer rood kleuren wat al een bevestiging was, maar deze verdween toen hij over zijn wond begonnen was. Ze leek dan ook verbaasd te zijn dat hij zonet de luide knal bij de logeerkamer had veroorzaakt. Dat betekende echter dat ze het gehoord had, ondanks de televisie, maar niet minstens nieuwsgierig was geworden? Vandaar dat ze flinke beveiliging om haar huis had zitten. Hij besloot er echter over te zwijgen, gezien hij nog zeker hulp wilde krijgen en niet een woeste blondine. En dat kreeg hij ook; schijnbaar had ze toch wat liggen tegen de blessure. Gelukkig. Hij slaakte dan ook een opgeluchte zucht, waarna ze aan gaf dat hij even op haar moest wachten. “Alvast bedankt,” zei hij oprecht nog tegen haar, voordat ze in de badkamer verdween. Direct gleed zijn blik weer terug naar zijn schouder die nóg minder pijn deed dan zonet, maar dat hoefde niet te betekenen dat het minder urgent was. Voorzichtig liet hij zijn vingers over de plek glijden. Verrasend genoeg zat het pijnlijkste punt recht in het midden. Ai. Ja, dát deed pijn. Stevig beet hij op zijn lip en keek maar naar de twee spelende Pokémon. Hij verwijderde maar zijn hand van zijn schouder en keek maar naar de spelende Pokémon. Zou hij anders ook een Pokémon los laten rennen? Dit was immers zijn thuis, of in ieder geval voor een poosje. Met zijn goede hand greep hij maar de Pokéball van Joule, zijn Flaaffy. Nadat de lichtflits verdween keek ze wat verward van hem naar de twee Pokémon. “Ga maar met ze spelen, samen met.. “ Hij haalde een tweede Pokémon tevoorschijn die op het moment de Flaaffy het meest vertrouwde in de team; Gauss. De Shinx keek haast direct angstig om haar heen, maar kalmeerde toen Joule hem een bemoedigend klopje gaf en hij bekende geuren rook. Met een enthousiaste glimlach duwde de Flaaffy de Shinx wat richting de twee Pokémon en zwaaide met haar armpjes. Het zag er heel schattig uit om eerlijk te zijn. Dit was echter fijn voor Gauss; hij kon wellicht wat vrienden maken. Joule hield haar kop schuin en leek in hun Pokémon taal om iets te vragen wat vast met spelen te maken had.

Even meende hij het geluid van flessen te horen die met een klap neergelegd werden te horen. De blondine leek haast met een speurtocht gaande te zijn, maar was er succesvol in; ze kwam weer uit de badkamer met een tube vast. Ze oogde haast trots toen ze naar hem toegelopen was met de tube in haar hand. Tore glimlachte er zwak op., gezien het best amuserend was. Maar waar de pjnlijke plek zat? Hij kon het ook best zelf smeren? Hij was daar zeker oud genoeg voor, maar voor deze ene keer liet hij haar haar gang gaan. “Wacht… “ zei hij snel, en deed zijn shirt maar even uit, “... Zo gaat het beter,” Een zalf smeren met zijn shirt die in de weg zat en anders smerig zou raken? Liever niet. Het feit dat hij enkel een hemd droeg deed hem ook niets meer, zeker na wat ze al meegemaakt hadden. “Hier, dus,” Direct wees hij naar een specifieke regio op zijn schouder, en wachtte vervolgens de pijn af die bij het smeren zeker zou opdoemen.

Het leek erop dat ze konden gaan spelen met de twee. De Growlithe had al direct zijn achterwerk naar haar toe gedraaid en kwispelde er flink mee. Hij daagde haar overduidelijk uit en direct sloeg ze speels met haar eigen staart, voordat ze recht op hem af sprong. Zonder verder op de Shinx te letten liet ze zich zachtjes op de kop van de Pokémon vallen. Ze wist dat de Pokémon vooral ruw speelde als hondachtige zijnde en hapte dus naar zijn rug, terwijl ze ziich vast probeerde te houden aan zijn vacht. De Shinx daarentegen keek verslagen toe hoe zowel de Flaaffy als de Growlithe dikke pret schenen te hebben. Hij was nou bijna alleen en kende de Vulpix niet die achter gebleven was. Hij drukte dus weer zijn lijf tegen de grond aan, maar toen viel hem de sterke geur van de blonde dame hem op. Het moest haar Pokémon zijn! Haar Pichu had hem niets gedaan, maar kon hij hem ook vertrouwen? De Vulpix nam in ieder geval geen dreigend houding aan en staarde hem afwachtend aan. Het was de bedoeling dat hij ging spelen, m-maar.. h-h-hoe? Veel speelde hij dan ook niet en al helemaal niet met andere Pokémon. Onzeker vermeed hij dan ook haar blik, totdat de Vulpix plotseling zijn poot naar hem uit staak. Een angsti kreetje volgde uit zijn bek, maar toen er geen klap volgde keek hij weer richting de poot. Wat moest hij ermee doen? Gauss tikte er voorzichtig tegen en sprong direct naar achteren, zwaaiend met zijn staart. Dat was zijn verdedigingsmechanisme, maar… Kon hij écht het rustig aan doen? Joule scheen het nog naar haar plezier te hebben, dus… Een nerveuze zucht verliet uit zijn bek, waarna hij een speelse grom liet horen. Oké, spelen… dan maar.

De pijn viel nogal mee in vergelijking met wat hij ervan verwacht had. Of ze drukte zachtjes genoeg. Het was in ieder geval niet zo pijnlijk dat hij een pijnkreut moest onderdrukken of daadwerkelijk last van had. Hij hoorde ook direct de excuses van Layla aan, maar schudde zijn hoofd. “Het valt mee, wees gerust,” reageerde hij er nog op, waarna ze al klaar scheen te zijn. Ze plaatste weer de dop op de tube, terwijl hij zijn shirt maar weer aan trok. Het vieze gevoel dat de créme nou lichtelijk eraan kleefde was niet bepaald fijn. Of het echter beter was om voor de rest van de dag in zijn hemd te moeten lopen? Totaal niet. Dankbaar keek hij haar aan, waarop ze reageerde met een simpele 'You're welcome'. Dan was dát ten minste opgelost. Nu werd het echter tijd voor een dou-”Wat heb jij nou weer op de televisie aan gezet?” Vanaf deze hoek kon hij al recht naar de televisie kijken waar een kinderprogramma bezig was. Een klassieker, zelfs. “Teletubbies… Serieus? Dat leidde je meer af dan wat gebonk?” Een frons kwam op zijn gezicht te staan. Een serie die tegenwoordig eerder bizar was met een babygezicht als zon, was interessanter dan dat hij tegen een deur opknalde, omdat hij haast opesloten zat? Haar prioriteiten waren weer glashelder. Zijn aandacht werd echter een tel lang getrokken door de groep spelende Pokémon en voornamelijk op Gauss die wellicht iets als 'spelen' voor het eerst zou ervaren. “Zullen we trouwens weer eens naar buiten gaan? Ik denk dat ze daar net at beter kunnen spelen en hopelijk minder zullen mollen,” stelde hij maar voor, zeker gezien binnenzitten voor een volle dag niet in zijn ritme pastte. Zeker na de afgelopen twee dagen.

De Flaaffy grijnsde toen de Growlithe zich niet gewonnen gaf; hij draaide zich van haar weg en sprong recht op haar af. Ook zij liet zichzelf vallen, maar ze liet die hond niet toe zijn tanden in haar staart te zetten. Speels zwaaide ze er mee en deelde een tik tegen zijn gevoelige snuit uit. Dat moest hem afgeschrikt hebben! Snel wist ze haar lijf onder zijn gewicht vandaan te halen, voordat ze doodleuk haar tanden weer in zijn vacht zette. Bij Gauss ging het echter er rustiger aan toe. Wat onzeker keek hij naar de Vulpix die een aanvalshouding had aangenomen. Een tweede angstkreet wist hij in te houden. Hij had echter geen flauw benul wat hij zou doen en-Hola! Plotseling sprong hij recht op hem af en rolde zijn lijfje over de grond. Uit pure verwarring sprong hij op en rolde daarmee vervolgens weer over de Vulpix. Verward schudde hij zijn kop, niet-begrijpend wat er eigenlijk zonet gebeurd was. Hij had echter geen pijn en zelfs geen wond. Dit voelde ook niet aan als een gevecht, dus was dit nou wat spelen in hield? Hmm, misschien zou hij dit nog leuk vinden.

Schijnbaar had de blondine geeneens door gehad wat er op dát moment op de televise aan stond. Ze keek hem dan ook vervolgens fronzend aan. Hij had niet verwacht dat ze zoiets keek, maar ieder zijn ding.. ? Ze refereerde er echter naar als 'zooi', waardoor er toch een amuserende blik in zijn ogen terugkeerde. “Nou…?” sprak hij, alsof hij overweegde dat ze die 'zooi' toch keek. Ze had wel gezegd op de Holo Caster dat ze Sesamstraat ook al eng had gevonden. Niet dat hij ze tegenwoordig ooit normaal zou kunnen zien. Het waren poppen met uitpuilende ogen die in werden gesproken door betaalde mensen. Er waren wel meerdere van zulke voor kinderen bedoelde series waar men tegenwoordig traag van weg zou willen lopen. Maar goed, schijnbaar viel Teletubbies daar ook onder. Ze leek ook nog te willen benadrukken dat er andere series werden uitgezonden, wat een opmerking was die hij niet aan zich kon laten ontglippen. “Natuurlijk, zoals Courage the cowardly dog, de Rugrats en het spannendste van allemaal: de vervroegde aflevering van het Sinterklaasjournaal,” sprak hij met dezelfde blik in zijn ogen, maar hij werd direct weer wat sereuzer, wetend dat zijn momentele gedrag onhandig was. Zelf begreep hij ook niet waar het vandaan kwam, maar het enige wat een reden kon zijn was Layla's interessante reactie. Gelukkig ging het echter weer over of ze de Pokémon naar buiten zouden brengen. Het duurde dan ook niet lang toen de blondine er compleet mee instemde en begon over een park. Bedoelde ze waar hij haar gevnden had, of een ander? Ze moest echter nog even haar tas halen wat voor hem het teken was om snel zijn handen te wassen in de badkamer en deze af te drogen. Hij wilde niet buiten rondlopen met Growlithe speeksel erop. Báh. Weer met schone handen liep hij op de vier Pokémon af, waarvan twee al direct werden aangesproken door Layla. Elias en Cassian waren schijnbaar de namen van de Vulpix en Growlithe die hun koppen gehoorzaam scheef hielden. Een tel lang vernauwde hij zijn ogen. Ze had dus wel controle over haar Pokémon en hij niet. Maar goed, de twee hoefde hij niet aan te spreken; ze begrepen de hint. “Waar is dat park die je bedoelde, trouwens? Toch niet een volle uur lopen, neem ik aan?” vroeg Tore maar toen hij na zijn schoenen aangetrokken te hebben uit de woning stapte. De woningen om hem heen waren hem verre van bekend, maar dat zou het vast ooit worden.

“Gauss, Joul, kom maar!” sprak hij toch maar snel toen de twee in de deuropening bleven staan. Zo snel als ze konden liepen ze chter hem aan, al was Joule niet de snelste en verschool Gauss zich nog achter haar. Ze volgden ten minste en dat deed Gauss zelfs twee dagen geleden amper. Op een wat sneller tempo ging hij naast Layla lopen en liet zijn blik door de straat heen glijden. “Ik moet trouwens wel toegeven dat er niet veel mis is met deze wijk, maar weet je écht dan zeker dat er geen politie plotseling komt opdagen?” vroeg hij, ondanks haar opmerking over het park die politievrij zou zijn.

De droge reactie van Layla had hij oprecht verdiend. Al begreep hij nu wel al beter waarom hij het gedaan had. De reactie van Layla erop was namelijk zeer amuserend. Toen hij echter had gevraagd over het park had ze enkel haar hoofd geschud erop. Oké, hij gaf toe dat een uur lopen naar een park onbehoorlijk was en ze niet bepaald de meest actieve dame was. In tegenstelling tot Jade die het vast geen enkel probleem zou vinden; daar was een sportief persoon voor. Dat terzijde, merkte hij op dat ze -toen ze eenmaal allemaal buiten stonden- ze een code in voerde om de woning af te sluiten. Kort keek hij er met een frons naar, totdat het weer in hem opkwam dat ze het gisteren nog gedaan had. Haar beveiliging was een flinke stap boven het eenvoudige het sleutel-slot principe. Zou hij echter dan die code mogen weten? Hij woonde er ook 'tijdelijk' in, maar hoe groot was de kans dat Layla niet in de buurt zou zijn? Tot nu toe waren ze altijd samen geweest. En… Dat klonk heel verkeerd.
Gelukkig liepen ze gelukkig weer verder en kon hij de gedachte op tijd van zich af schudden om zich te richten op de wijk. Het was zeker rustiger dan de binnenstad en de woningen waren overduidelijk duurder en zagen er wat indrukwekkender uit dan hij gewend was. Dat zei echter niets over de veiligheid, want een rijke buurt kon net zo goed vol gevaren zitten. Daar had hij het echter mis; Layla was er voor de volle honderd procent zeker dat het veilig was. Al voegde ze er direct aan toe dat het park geen uurtje lopen zou zijn. “Heh, dat scheelt,” Wat had dat eigenlijk dan met de veiligheid te maken? Gelijk erna volgde daar echter een échte uitleg op, al had hij zo zijn twijfels over. Er gebeurde schijnbaar vrij weinig, dus was er geen politie nodig. Dat was een té snel getrokken conclusie en dat er geen politie nodig was leek hem stug. Met een frons bleef hij haar ook tellenlang aanstaren, totdat hij er maar wat over zei. “Misschien is de politie zo goed bezig, dat het lijkt alsof de wijk rustig is,” beweerde hij, maar spoedig richtte hij zijn blik weer strak naar voren. Mensen zelf lang blijven aanstaren was niet iets waar hij maar aan gewend kon raken. Zelfs nu niet. “Maar goed, ik hoop maar dat je gelijk hebt,” Een confrontatie met een agent was het laatste wat hij wilde hebben en zeker een té succesvolle groep agenten. Nooit zelfs verwacht dat hij voor de verandering ze amper wilde hebben, maar hoewel hij niet meer in de problemen zat.. Wacht. Dat had hij Layla nog niet verteld! Kort ving hij haar blik weer op, voordat ze een andere straat in liepen. “Over agenten gesproken, mijn moeder heeft kunnen regelen dat ze mij met rust zullen laten. Dus dat zal wel wat schelen,” zei hij enigzins positief, maar het kwam er niet al te vrolijk uit. Althans, niet zoals hij het verwacht had. Dit gold namelijk niet voor haar. Zij bleef achtervolgd worden. Daar had zijn moeder zeker niet aangedacht, maar zij wist enkel dat er een ander was. Meer niet.
Tot zijn verbazing hadden ze echter al het bos bereikt en na Layla's opmerking keek hij direct naar voren. Er stonden een flinke hoeveelheid bomen, maar het was verre van een bos te noemen. Er zaten nog zat open grasvelden tussen waar de Pokémon heerlijk konden spelen. Zoals verwacht sprintte haar twee Pokémon het gras op, gevolgd door Joule die Gauss naar de twee aan het duwen. Ze deed ten minste haar best. Dit was echter zeker dichtbij en rustig, zoals ze zelf beweerde. “Daar heb je gelijk in,” zei hij, waarna hij opgelucht ademhaalde. Een rustige omgeving, zoals een bos was fijn na de achtervolging en de marteling.
Huh? Hij meende een kleine zijpad te zien die door wat dichte begroening liep waar nog opvallend veel licht doorheen dwaalde. Het zag er zeker interessant uit en in een zijpad in een park moest niet tot een erg punt leiden als in een écht bos niet waar? Hij liep dan ook al naar het pad toe en keek vervolgens Layla aan. “Durf je het aan?” vrog hij enigzins uitdagend, waarop hij al spoedig weer recht voor hem keek en het pad door liep. Zijn nieuwsgierig won het van zijn natuurlijke wantrouwen, jegens zulke paden. Ze leidde meestal tot een boomhut waar een zwerver in sliep, een geweldige ontdekking… Niet. “Hmm?” Na enkele stappen zag hij verderop een klein grasveld zitten, grenzend aan een meer. Niet al té bizar. “Ken jij dit deel?” vroeg hij voor de zekerheid nog aan Layla, voordat hij verder doorliep.

Daar had ze een punt. Als de politie zo goed bezig geweest was, was ze inderdaad al gearresteerd. “Nog een punt aftrek,” sprak Tore simpel, hopend dat ze de hint naar hun gesprek zou begrijpen. Daarin had hij gezegd dat ze een punt had en om haar te plagen had hij zich met dát hersteld. Het was wel leuk hoe hij daar weer over kon beginnen. “Je staat dus op -2 punten,” Als ze verder door ging was hij benieuwd tot hoever hij het bij zou houden. Het was puur toeval dat hij bijna dezelfde opmerking had willen maken. Toen hij echter hoopte dat er inderdaad geen agent rondliep leek ze hem gerust te willen stellen. Geen zorgen maken? Makkelijker gezegd dan gedaan. Al waren de agenten al een zorg minder en toen hij het nieuws aan haar vertelde keek ze hem enkel verrast aan. Bijna dacht hij iets verkeerd te hebben gezegd, al zou hij niet weten wat het geweest zou kunnen zijn. Gelukkig verscheen er al een glimlach op haar gezicht en sprak ze een eenvoudige ‘Good for you’. Ehm… “Heh,” zei hij er enkel licht ongemakkelijk op. Ze klonk niet bepaald vrolijk met het nieuws, maar wat verwachtte hij dan ook; het ging over hém. Hij werd met rustgelaten en zij dus niet. Verder ging hij er ook maar niet op in. Dat leek hem een wijze beslissing.

Eenmaal in het bos beweerde Layla dat ze vaker het park bezocht wat geen verassing was. Echter reageerde hij niet op toen hij afgeleid werd door een zijpaadje die tot een veld scheen te leiden, grenzend aan een meer. Zoals verwacht durfde de blondine het aan en liep hij het pad verder op. Na enkele tellen bereikte hij het veld en liet zijn blik langs de plek glijden. De bomen staken om het veld hoog de lucht in en hun felgekleurde bladeren bedekten het grasveld. Het leek haast op een stereotype foto van wat het najaar nou voorstelde. Het meer maakte echter het plaatje mooier met de vinnen van Magikarp die er bovenuit staken. Wauw, het was écht mooier dan verwacht. Zwijgend liep hij het veld verder op met zijn handen in zijn broekzak. Hij hoorde nog net de mompelende ‘nee’ van Layla achter zich die duidelijk net zo verbaasd was door de locatie. Ze liep echter naar het meer en had haar hand in het vast smerige water gestoken. Waarom deed ze dat of wilde ze ziek worden? Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar kant op, recht toen een flinke windvlaag aan zijn haren trok. Heerlijk, dan mocht hij weer recht zetten. Ehm… Was dit nou een film of een romantische cartoon? De wind blies namelijk Layla’s haren elegant naar achteren toen ze recht stond en naar hem glimlachte, bewerend dat het hier mooi was. Betoverende werking…? Misschien. “En jij kende het park zo goed?” zei hij maar om het beeld van zonet weg te drukken.
Terwijl hij iets meer naar haar toeliep hoorde hij echter het geknars van de herfstbladeren onder hem. Om eerlijk te zijn was dit zijn lievelingsseizoen. Het was frisjes en zeer kleurrijk. In de winter was het té koud, in de lente zat hij te snotteren en in de zomer had hij het al té snel warm. Dit was de enige tijd van het jaar dat hij écht heerlijk vond. En… zag hij nou iets tussen de bladeren zitten? “Hmm,” Hij stak er voorzichtig naar uit en vistte zowaar een nog niet verwelkte bloem tussen de bladeren. Een simpele boterbloem die tegen het najaar al niet meer groeide. Spelend met het steeltje liep hij verder op Layla af. “De zomer weet schijnbaar nog niet geheel verdwenen te zijn, kijk eens…” zei hij bedenkelijk, waarna hij de bloem aan de blondine liet zien. Wacht, gáf hij haar nou een bloem? Dit was geen romantische film! Zijn actie zomaar terugnemen zou hij maar niet doen. Ze wist dat hij haar enkel als een kennis zag, dus was er geen miscommunicatie op dat vlak.