Burning Marriage[+Jayde]

“Je maakt een grapje!” Ciro kon hem niet meer uitstaan en hield de honkbalknuppel dreigend voor zich. Dit kon hij toch niet menen? Zijn bloedeigen vader dacht zomaar met een andere dame aan de haak te gaan, die hij zo te horen niet al te lang kende. En zijn moeder dan? Kil keek hij hem in zijn amberkleurige ogen aan, dezelfde kleur als de zijne. Ugh. Zijn vader draaide zich met een zucht om en nam een trekje van zijn sigaret. “Je kent haar pas, kom op! Dat is gelijk aan dat je een relatie neemt met een random meisje,” Geen reactie. Dit frustreerde hem enorm en direct gaf hij met zijn vrije hand een ruk aan de net gestreken zwarte colbert van zijn vader. “Yo, luister j-“ ‘Dit had ik niet van je verwacht, Ciro,’ De kalmte in zijn vaders stem en zijn hand die hij op de zijne gelegd had doorbrak zijn geschreeuw, maar ook zijn gedachten. Met zijn mond vol tanden staarde hij recht in zijn vader’s ogen. ‘Ik houd echt van haar en ik denk dat je moeder het begrijpt,’ Zijn ‘moeder’, niet zijn ex-echtgenoot, waarvan hij eveneens ooit gezegd had ervan te houden. Hoe durfde hij op deze wijze naar haar te refereren?! Was ze echt niets meer dan zijn zoon’s moeder waard als titel? Ciro trok feller aan zijn vader’s colbert met de frustratie weer gierend door zijn lichaam. Ditmaal keek de vader hem met een medelevend gezichtsuitdrukking aan. “Je… vorige vrouw waarvan je hield,” Corrigeerde Ciro als snauwend. Hoelang kon hij zijn onzin nog blijven aanhoren? Dit verklaarde echter waarom zijn vader naar Kalos was vertrokken en wilde ontmoeten in het hoofdgebouw. ‘Je begrijpt het niet, Ciro,’ Genoeg. Ciro liet zijn inmiddels verkreukelde colbert met een ruk los en greep met dezelfde hand de knuppel vast. Een gloednieuw exemplaar. Ironisch genoeg had meneertje ‘ik vergeet mijn vorige vrouw voor een vreemdeling’ hem dat zonet nog gegeven. Hij wilde zijn vader’s geratel niet meer aan horen, eveneens dat deze rotzak zijn naam uitsprak. Nog erger van alles was dat dit de enige figuur was die hem geholpen had. In Hoenn was er amper toekomst voor hem, maar toe… Team Rocket. De organisatie die hem hoop gaf. En nou bedroog zijn eigen vader hem. En zijn familie.

“Verrader. VERRADER! HUFTER! KLOOTZAK!” Schreeuwde Ciro luid naar hem, sprong vervolgens op hem af met de knuppel in zijn handen. Zijn vader keek hem echter verveeld aan en haalde zijn sigaret uit zijn mond. ‘Dat is onbeleefd,’ Nog steeds klonk zijn vader ijzig kalm en zuchtte hij, voordat plotseling zijn vader’s Zangoose vanachter hem verscheen. “Lerios?” De welbekende Zangoose van zijn vader. Waar kwam dat ding vandaan? ‘Foei,’ Huh? Ciro keek hem niet begrijpend aan, waarna een zeer pijnlijke knal tegen zijn onderbuik kwam. AUCH! Argh, hij kreeg geen.. l-lucht. Het lucht verdween uit zijn longen en met een pijnlijke knal kwam hij net tegenover de man neer op de grond. Argh, au, au, stop m-met.. Pijn. Ciro ademde oppervlakkig door de pijn en hield zijn knieën tegen zijn buik aan. Wazig zag hij de Zangoose boven hem uit torenen met de knuppel in zijn vader’s handen. “M-Muk jou!” Au, het deed echt Pokérus zeer! En… wat een rotstreek was dat nou weer van hem? Zijn vader verroerde geen vin en keek enkel zwijgend op hem neer. “Pokérus you! H-Hoe durf je, vieze Mr.Mime!” Ciro balde van frustratie zijn vuisten op de houten vloer. Hij voelde haast vuur in plaats van bloed door zijn aderen lopen, klaar om zijn vader in stukken te verscheuren en vervolgens te verbranden. Grmpf.

Plotseling weerklonk zijn naam en direct sloeg zijn hart een slag over. J-Jayde? Moeizaam hief hij zijn hoofd om iets van haar op te vangen. Ze stond plotseling tussen hem en zijn vader met een Froakie op haar schouder. Wat deed ze in Arceusnaam hier dan? Toen pas zag hij de Holo Caster van Jayde verdwijnen in haar broekzak. Had hij zonet daadwerkelijk het ding aan laten staan? Hij wist het, nadat hij richting het ontmoetingsplaats liep had hij het vage gevoel iets te zijn vergeten. Dát was het dus. Dat betekende echter dat Jayde alles gehoord had en daarom hier gekomen was. Het verklaarde een boel. Hij had echter niet verwacht dat ze ermee zou bemoeien, dit was zijn zaak. Een familiekwestie, zelfs. Ach, misschien maakte het toch niet meer uit, ze had alles gehoord. Ciro ademde diep uit en probeerde zichzelf voorzichtig overeind te hijsen wat enigszins lukte. Grappig, Jayde vroeg aan hem of het met hem ging, dus ze moest bezorgd om hem zijn, écht bezorgd. Wat lief. Ciro hield het echter als binnenpretje, knikte kort naar haar en ving de geagiteerde blik van zijn vader op. Deze leek niet van gezichtsuitdrukking te zijn veranderd met Jayde’s aanwezigheid. ‘Sorry, maar dit is een familiekwestie en-‘ Ciro hield een arm nog om zijn middel waar hij zonet geraakt was en schraapte zijn keel om zijn vader’s onzin te doorbreken. “Laat haar, maar goed, dit is ook niet helemaal een.. ‘familiekwestie’. Als het aan mij ligt zal je vrouwtje nooit in de familie horen, ja!” Zijn vader snoof minachtend, nam nog een trek van zijn sigaret en blies de rook eruit. ‘Wie zegt dat jij er recht op heb om er iets over te zeggen?’ Was hij echt serieus? Hij was zijn zoon en nog een loyaal lid van de familie en niet zo’n idioot als de vader wie dacht te trouwen met een willekeurig dame die hij amper voor een week kende! Hij leek haast een Houndoom die achter elk teefje zat te rennen, dan. “Ik, Sarah en moeder. De trouwe familieleden,” Bendrukte Ciro snauwend met als gevolg dat de Zangoose zachtjes op begon te grommen. Zijn vader reageerde echter milder dan zonder Jayde’s aanwezigheid en knikte naar de Pokémon die zich direct koest hield. In plaats van een weerwoord naar hem te gooien keek hij echter uitdagend naar Jayde. ‘Ik verzoek je te verlaten, of ben je het liefje van Ciro?’

Met een van wit getrokken gezicht staarde hij een tel zijn vader aan. Had hij dat letterlijk zonet gezegd? Dacht hij daadwerkelijk dat het ding naast hem… zijn “liefje” was? “W-Wat” Meer wist Ciro niet uit te kramen. Alsof hij op oudere dames viel, wat naïef. Ondanks dat kleurde zijn wangen rond en wendde kort zijn blik van zijn vader af. Onzin, allemaal complete onzin kwam zijn vader’s mond uit! Jayde reageerde vanzelfsprekend eveneens verontwaardigd en maakte duidelijk niet op hem te vallen. Ergens bezorgde hem dat pijn. Vreemd. Ze was een oma van een mens, tig jaar ouder dan hem, dus wat maakte het uit? Niets, toch? Ugh, stop met nadenken, brein! Ciro haalde zijn vingers door zijn inmiddels rommelige haar. De stem van Jayde weerklonk nogmaals, ditmaal bewerend dat ze hem niet zou achterlaten tegenover zijn vader die er nog steeds met een knuppel en een Zangoose rondliep. Ze wilde hem beschermen? Het was nog steeds een vrij vreemd idee. Nooit kon hij op iemand rekenen. En sinds zijn lidmaatschap in Team Rocket was écht een boel veranderd; hij had zelfs…. Kameraden! Inmiddels werd de vraag naar zijn vader toegeworpen of ze een miljonair was of mooier was dan een Gardevoir. Dit zorgde voor een sluwe grijns op zijn vader’s lippen. ‘Mooier dan een Gardevoir, zeker weten. En ze heeft een prima baan,’ De man nam nog een trekje van zijn sigaret, liet deze op de grond vallen en trapt deze uit. ‘Ciro, ik zal hoe dan ook met haar trouwen. Ik zal mij niet door jou… en deze dame laten weerhouden. Zelfs je moeder gaat h-‘ Al de tweede keer dat hij naar zijn ‘ex’ als zijn moeder verwees. “Je ex, nogmaals! En nee, ik denk niet dat ze het goed nieuws gaat vinden. Weet je, Sarah, de dochter van mijn ‘moeder’  is zelfs weer ziek…. En dan kom jij even binnen stormen met een glimlach dat je gaat trouwen,” Snauwde Ciro, die zijn vader strak aankeek met de kille blik wederkeerd in zijn ogen,“ Je oorspronkelijke familie krijgt voorrang, is dat zo moeilijk voor je?!” Zijn vader zweeg en bleef enkel kalm op hem neerkijken, maar de licht opgetrokken wenkbrauwen ontgingen hem niet. De jongen zuchtte diep en liet de vorig gesproken woorden  zijn vader bezinken.

“Grmpf, je was nooit een ‘vader’ voor mij,” Deze woorden riepen echter degelijk een reactie bij zijn vader op, want de man schoot woedend op hem af en haalde uit met zijn vuist. Eveneens de Zangoose kwam bliksemsnel op Ciro af, maar passeerde hem en klemde zijn klauwen direct om Ciro’s nek. De vuist van zijn vader kwam keihard tegen zijn wang terecht. “ARGH!” Direct vulde zijn mond met bloed, maar zijn vader sloeg keer op keer tegen zijn wang aan met een woedende blik in zijn ogen. ‘Waag.. dat… nogmaals.. te zeggen!’ Sprak de man tussen zijn uithalen door. Ciro voelde enkel de pijnlijke klappen, niet in staat zich te verweren en kreunde bij elke pijnlijke klap. Ugh, er moest iets zijn wat hij kon doen. Iets om de pij te.. Au! Stoppen! Direct spuugde hij het bloed uit, waarvan een deel op zijn vader’s colbert kwam. “K-Krijg…-toch de P-Pokérus, hufter!” Snoof Ciro moeizaam zijn vader’s kant op toen hij weer oogcontact wist te maken. Een haast krankzinnige blik verscheen in zijn vader’s ogen die zelfs Ciro angst in boezemde. W-Was dit…. ‘Echt zijn ‘vader’? Deelde hij een deel van zijn origine met deze vreemdeling? Hém? De Zangoose drukte zijn poten feller tegen zijn adamsappel aan, terwijl de inmiddels voor hem vreemde man de honkbalknuppel zonder te aarzelen omhoog hield en naar hem scheen te willen uithalen. Ugh, l-lucht! Adem. Tsk. Moeizaam hapte hij naar adem, nog net de schim van de knuppel op zich af zien komend. Voordat Ciro zijn ogen dichtkneep meende hij Jayde te zien, degene die hem wilde beschermen. Een van de weinige. Dankbaar glimlachte hij moeizaam haar kant uit met het bloed sijpelend langs zijn wang.

“Bedankt, Jayde!”

Amper zag hij Jayde nog recht tegenover zijn vader verschijnen toen alles wazig voor zijn ogen werd. Het geluid van zijn vader’s knarsende tanden verdween op de achtergrond. De stem van Jayde was het laatste van de buitenwereld dat hij meekreeg. Een tel weerklonk enkel een woord luid in zijn gedachten.

“Kak,”

Op dat zekere moment verdween echter de druk op zijn keel en alsof hij wakker werd van een diepe slumber keerde alles van de situatie terug. Wauwie, was hij nou- Lang stond hij er niet bij stil, want de druk rond zijn keel nam weer toe. Ugh, ja, die Zangoose had hij zeker niet gemist. Ciro klemde zijn handen om de klauwen in de hoop de klauwen los te wringen, maar het faalde. De Zangoose was te sterk. “L-Laat… mij.. los!” Kraamde Ciro moeizaam, terwijl hij fel met zijn benen begon te bewegen. Nog steeds verroerde de Pokémon geen vin, maar vestigde een venijnige blik op de Froakie die bubbels op hem afschoot. Afleiding, dat kon hij nu zeker hebben. Een nieuwe reeks bubbels raakten de Zangoose die nogmaals zijn greep liet verminderen en begon te grommen richting de kikker. Nu! Ciro trapte fel met zijn beide benen tegen de Zangoose en wist zichzelf los te wringen uit zijn klauwen. Een stekende pijn ging door zijn arm heen en verergerde toen hij met een luide klap op de grond terecht kwam. Arceusdomme, weer! De Zangoose keek geschrokken op de jongen neer en zijn Trainer die tegen de grond werd gehouden, maar richtte zich op Jayde met zijn klauwen in de aanslag. Jayde! O wee als hij haar zou pijnigen! Wacht, was hij echt zo wanhopig? Ciro probeerde zijn lichaam in beweging te krijgen, maar knalde bij een plotselinge pijnsteek weer op de grond. Oke, nee, dit ging niet werken.

Moeizaam sloeg hij zijn arm om zijn schouder, zijn kiezen strak op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij was een mietje op dit zekere moment, zeker door te stoppen door wat “pijn” en een beetje bloed. Zo kende hij zichzelf niet. Anderen ook niet. Hij gaf niet op, daar was hij te koppig voor. Hij moest echter iets doen om de Zangoose te stoppen, inmiddels stond hij namelijk al recht tegenover Jayde en leek gereed te staan om uit te halen. Afleiding, hij had afleiding nodig. Zijn blik viel op Jayde’s Froakie: zijn bubbels hadden de druk op zijn keel kunnen verminderen, dus.. “K-Kikker…” Bijna hoestte hij weer bloed uit of zelfs zuurder dan dat, maar slikte spoedig, “Vuur bubbels op de Zangoose’s gezicht!”


OOC: Post gemaakt op school; Achievement unlocked.
Geen perverse, Chanel

Inmiddels kon Ciro maar al te goed waarnemen hoe Jayde steeds met meer moeite zijn vader tegen de grond hield. Dit was verre van een goede situatie, maar wonder boven bewonder vuurde de Froakie een reeks bubbels af en scheen het duidelijk effect te hebben. De Zangoose stapte iets naar achteren en sloeg verwilderd om zich heen, nog net Jayde en zijn Trainer missend. Direct ademde Ciro opgelucht uit, een nieuwe pijnsteek door zijn buik veroorzakend. Gewond zijn was echt zwaar irritant, zeker wanneer hij geen aansteker bij zich had voor de verandering. Nou, deze lag waarschijnlijk ergens in de kamer vlak voor het beloofde “goede” nieuws die zijn vader aan hem wilde vertellen. Toen er nog hoop was voor zijn vader, maar nee, de man was vanaf dat punt een verrader geworden voor niet hém, maar het hele gezin. Toen Ciro weer opkeek was er een tweede Pokémon verschijnen en nog net zag hij diens witte flits uit Jayde’s Pokéball komen. Jayde’s Pokémon was het schijnbaar, maar… waarom? De Froakie keek zijn kant op en wees met haar poot naar de Venipede, waarna de bedoeling van diens aanwezigheid duidelijk werd. Zijn vader verlammen met vergif. Was dat de beste oplossing, zijn bloedeigen vader vergiftigen? De adrenaline verdween uit zijn aderen en de ernst van de situatie keerde voor de volle honderd procent terug. Was het de kwestie waard m zijn vader dat aan te doen? Echter, dezelfde man had hem amper een hale minuut geleden nog gepijnigd met zijn vuisten en dreigde zijn leven te beëindigen met een honkbalknuppel. Het bleef… zijn vader, toch? Ciro haalde verward zijn vingers nogmaals door zijn haar. Hij wist het niet meer! Een minuut geleden kon hij makkelijk zeggen dat hij zijn vader niet was, maar.. dit? Ugh, oké, hij dacht razendsnel na en maakte zijn antwoord aan de Froakie duidelijk. “Ja!” Kort knikte hij erbij, waarop hij de blik van zijn vader ontmoette. Deze stond-O nee! De man duwde gepaard met gekreun Jayde van zich af en dreigde zichzelf overeind te hijsen. Nee, deze man bleef waar hij was! Hoe hij het ook gedaan had wist hij niet, maar vastberaden hees Ciro zich overeind en knalde keihard tegen zijn vader op. “BLIJF!” Zijn vader schrok er flink door en knalde direct op de grond neer met Ciro boven zich die uit alle macht de man tegen de grond probeerde te drukken. “D-Doe… het.. NU!” Diverse gedachten spookten op dat moment door zijn hoofd heen, hoe slecht wat hij deed ook was, maar ook de positieve dingen eraan. Het was een warboel. Een regelrechte chaos van emoties, terwijl hij met steeds meer moeite zijn vader wist tegen te houden. Als het vergif er niet snel kwam….

De Venipede beet in de bovenbeen van zijn vader. Direct klonk een gedepte pijnkreet van zijn vader wiens tegenstribbeling sterk afnam. Nog even en dan was het voorbij, althans, dat hoopte hij. Dezelfde chaos van gedachten ging door hem heen, maar hij liet zich er niet bij neervallen. Nu was die Seedot eindelijk eens tot rust gebracht! Dat prevelde hij tegen zichzelf, maar de wisselvallige gedachten of het juist was wat hij deed bleven. Spoedig bewoog zijn vader amper nog en keek enkel met glazige ogen zijn kant op, maar tuitte zijn lippen alsof hij wat wilde zeggen. Ciro snoof, stapte van de vader af, maar verstond de woorden die zijn vader sprak.

‘Jij bent mijn zoon niet meer,’

Zonder te lang over die woorden na te denken keek hij Jayde’s kant op die schijnbaar eveneens gewond geraakt was, omringd door de twee Pokémon. De jongen knikte dankbaar naar de twee en richtte zijn blik op hun Trainer. “Kan je staan?” Eerlijk gezegd, kon hij het zelf niet meer. Zijn benen wilden niet, verlamd door de shock en door de pijn. Weer te zwak, maar ergens telde dit als een overwinning. Zijn vader kon zich amper bewegen en hij wel…. Enigszins. De Zangoose besloot echter het rustige moment te verstoren door Ciro woedend van achteren vast te grijpen en in een ruk keihard zijn poten tegen zijn adamsappel te drukken. H-Ho.. L-L-Lucht! H-Help! Rot Zangoose! Ciro stribbelde tegen en hapte naar lucht, maar de ruk was te fel geweest en al het lucht verdween uit zijn longen. Te vroeg gejuicht. O Arceus, weer werd het zwart voor zijn ogen en verdwenen alle prikkels van buitenaf. Weer terug bij af. Tsk, de overwinning was haast te proeven!

Zwart. Meer zag Ciro niet en qua geluid was er niets meer te horen dan pure stilte. De Zangoose had zijn keel zodanig dichtgeknepen dat hij direct flauwviel onder diens massieve poten. Zijn lijf leek niets meer dan een levenloze pop die een onstabiele ademhaling had. Inmiddels werd de Zangoose aangevallen door Jayde’s Froakie die razendsnel tegen hem opknalde met als gevolg dat hij de “pop” geschrokken loslie. De Pokémon was verre van geamuseerd van de Froakie’s actie en liet dat blijken door een diepe grom te luiden en vervolgens naar hem uit te halen. Deze mistte de kikker op een haartje, waarop de blauwe Pokémon vervolgens een Water Pulse op hem afvuurde. De Zangoose kon de aanval ontwijken, maar besloot de Froakie duidelijk te maken dat hij vele malen sterker dan de ander was door met zijn klauw de water bol te doorbreken. Met een grijns keek hij richting de Froakie, maar deze hield zich plotseling schuil in een rookgordijn. Dit maakte het moeilijker voor de witte Pokémon om op zijn zicht te concentreren, maar gelukkig waren zijn gehoor en reukvermogen even goed op zijn minst. De Zangoose spitste dus zijn oren en schoot naar voren en haalde uit met zijn klauw, hopend de Pokémon doorboord te hebben. ‘Zang-Zangoose… ?’ De Froakie scheen op dat moment te evolueren, maar ondanks dat stopte hij niet met zijn uithaal. Toen hij dacht de Pokémon geraakt te hebben, schoot hij snel opzij en mepte de dichtbij zijnde Venipede de kant van de Froakie uit, hopend dat de twee tegen op elkaar zouden opknallen. Zijn blik gleed toen terug op Jayde en Ciro, de knul die zijn Trainer beschadigd had en stapte uit volle woede op hen af. ‘Zangoose!’

De uithaal van de Zangoose had helaas de twee Pokémon niet tegen elkaar op laten knallen en van frustratie sloeg de Pokémon een grom. Hij had zich echter amper op de twee mensen kunnen richten, gezien de recent geëvolueerde Frogadier en de Venipede een aanval op hem afvuurde; een uithaal en een Poison Tail. De witte Pokémon wachtte niet lang met zijn tegenaanval en liet zijn klauwen fel oplichten en gebruikte zijn Crush Claw om een dichtbijzijnde stoel van zich af te werpen naar de twee en vervolgens behendig vlak achter de twee te verschijnen. Met een bloeddorstige blik in zijn ogen haalde hij uit met zijn Crush Claw op de twee, al breed grijnzend. Vlakbij lag echter Ciro nog bewusteloos, maar keerde langzaam de geluiden van de omgeving weer terug. Er klonk gekraak, gestomp, maar erger nog… Iemand stonk verschrikkelijk en gezien de warmte was het iemands mond! Hé, bah! “Ga weg, Arcanine!” Nog lomp sloeg hij zijn handen om zich heen. Echt, wie dat ook was, het stonk naar de adem van een Arcanine die zonet heel wat vlees op had gevreten. Met een vies getrokken gezicht hees hij zichzelf naar achteren en –“Auw! Ugh, oja,” Het keerde allemaal terug door de pijn. Zijn vader, de trouwerij, Jayde en.. Ho, het was zonet zwart geworden, toch? Let there be light! Ciro sperde zijn ogen open en merkte direct een strijd tussen zijn vader’s Zangoose en Jayde’s Pokémon op. Oké, het was al vreemd dat er geen druk meer rond zijn keel zat. Oja, Jayde. En… Aah, dat was dus haar litteken rond haar mond. “Valt mee, toch?” Het was niet weerzinwekkend. Er waren ergere dingen. Veel ergere dingen. Ciro fronste kort toen hij Jayde volledig in het vizier kreeg. Waarom zat ze zo dichtbij hem, gebogen nog wel? Iets vochtigs voelde hij bij zijn lippen en direct keek hij haar met een rood hoofd aan. Dat was dan al zijn tweede…zoen? En waarom? Had ze de kans genomen nu hij bewusteloos was en zich niet kon verweren? “J-Jij!” Snauwde hij luid, maar zeer ongemakkelijk. Hij schoof een eindje naar achteren, ondanks de pijn. “P-Pepermuntje nodig, je moet echt wat aan je adem doen!” Zijn stem was eveneens nog onstabiel. H-Hoe durfde ze? Dus zo’n type was ze wel. Sluiperd! Plotseling stond echter de Zangoose vlak voor hem, klaar om uit te halen met zijn vlijmscherpe klauwen. Ciro grijnsde geamuseerd, al had hij geen zin in om de Pokémon te bevechten. “Jou heb ik ook niet gemist!” Met die woorden wist hij nog net tegen de pols van de Zangoose te trappen, waardoor deze zijn evenwicht verloor. De witte Pokémon kwam verward vlak naast hem neer, luid grommend.