Burning Marriage[+Jayde]

Sheikah duwde de Venipede vlug aan de kant, waardoor de insectpokémon nog maar net de aanval van de Zangoose miste, maar Sheikah werd zelf bij haar arm geraakt door de scherpe klauwen van haar tegenstander. Ze draaide zich vlug om en vuurde een Water Pulse op hem af, in de hoop hem wat te verzwakken en van haar trainer weg te houden. Ondertussen merkte Jayde op dat Ciro weer normaal begon te ademen. Gelukkig maar, nu zou ze er verder niet meer aan moeten denken. Hij mompelde iets over een Arcanine en hees zichzelf naar achteren, wat blijkbaar voor een pijnscheut zorgde. Toen Ciro zijn ogen had geopend, keek hij Jayde aan en zei dat het wel meeviel. “Waar heb je het...” O ja, ze had haar sjaal niet om. Ze raakte even het litteken bij haar wang aan, alsof ze nog zeker wilde weten dat het er nog zat. “Denk je?” vroeg ze, waarna ze de sjaal weer omdeed. Het was simpelweg te oncomfortabel voor haar om dat ding niet te lang om haar gezicht gewikkeld te hebben. Direct daarna merkte ze het rode hoofd op van de jongen, wat wel moest betekenen dat hij snapte dat... nou ja, dat ze hem had gereanimeerd. Ze hief een wenkbrauw op toen de jongen naar haar snauwde en naar achteren schoof, alsof ze één of andere creep was. Dacht hij nou écht dat ze hem had gezoend? Serieus? In een situatie als deze? Ciro maakte een opmerking over haar adem en ze rolde even met haar ogen. “Jij was anders helemaal niet meer aan het ademen,” merkte ze droogjes op, zonder verder in te gaan op zijn opmerking over haar “slechte adem”. Ze wist dat die niet al te fris was omdat ze altijd iets voor haar mond droeg, maar dit was gewoon overdreven. Ineens verscheen echter de Zangoose tussen hen in, klaar om Ciro aan te vallen. De jongen schopte echter al tegen de pols van de Pokémon aan, die meteen zijn evenwicht verloor en op de grond viel. Alsof het een teken was, snelde Sheikah eropaf en ging bovenop de Zangoose zitten, met haar knieën op zijn voorpoten. Ook Crimson kwam aangelopen en opende zijn bek al om weer een giftige beet uit te delen. Wacht... gif! Jayde keek snel om naar de man, maar die zag er nog uit alsof hij nog wel even bleef liggen. De jonge vrouw stond op en keek Ciro aan. “Kom, je hebt verzorging nodig.”

Alles wat volgde kon in één woord omschreven worden: chaos. Het vergif had geen effect op de Zangoose en deze viel Sheikah en Crimson aan, die hard tegen elkaar aanbotsten. Bovendien liet Ciro ook nog zijn Combusken verschijnen, wat voor Jayde het teken was om haar eigen Pokémon weer terug te laten keren. Ze pakte de Poké Balls en liet haar twee Pokémon erin verdwijnen. Ze zouden anders alleen maar in de weg lopen op dit moment. Ciro snauwde dat hij nog niet klaar met hem was, doelend op zijn vader, en Jayde zette even een stap achteruit. Ze wist niet wat Ciro van plan was, wat zijn vader van plan was en ze had zelf ook geen plan, dus het leek haar het beste om even toe te kijken. Wie weet zou ze iets kunnen bedenken om de situatie onder controle te krijgen, maar ze faalde erin haar aandacht te focussen op een plan. Ze zou moeten afwachten en op het juiste moment ingrijpen als ze iets wilde doen om te helpen.

Ciro liep naar zijn vader toe, al had hij duidelijk pijn. Wat wantrouwend kneep Jayde haar ogen tot spleetjes. Wat was hij van plan? Hij raapte de honkbalknuppel op en trok deze naar achteren, klaar om... Nee! “Ciro, stop!” riep Jayde nog, maar het was al te laat: de knuppel werd al richting de man geslagen. Jayde wilde net wegkijken, maar zag nog net een Pokémon tegen Ciro aanbotsen, waardoor hij werd tegengehouden. Het was echter niet de Zangoose die zijn trainer beschermde, maar het was de Combusken die zijn trainer ervan had weerhouden de schedel van zijn eigen vader in te slaan. De tijd leek even stil te staan en weer wist Jayde niet hoe ze deze situatie moest aanpakken. Het was dan ook niet bepaald iets waar je lessen in kreeg of iets dergelijks. Er bestond nu eenmaal geen boek met de titel 'Hoe je je moet beschermen tegen vaders met Pokémon en een zoon die een pyromaan is'. Helaas was het rustige moment net zo snel voorbij als het gekomen was en de Zangoose leek uit het niets achter de Combusken te verschijnen en hij wist de vuurpokémon op zijn rug te krijgen. Hij haalde uit naar de borstkas van Rifle met zijn scherpe klauwen en de veren en het bloed vloog in het rond.

Alsof ze door de aanblik was versteend, stond Jayde te kijken naar het onwerkelijke tafereel. Het leek haast iets uit één of andere actie- of natuurfilm, maar dit gebeurde echt recht voor haar neus. Ciro was eerder in staat om iets te doen dan de jonge vrouw en wist zichzelf tegen de Zangoose aan te laten botsen. Hij hield de aansteker dicht bij de Zangoose, maar deze haalde vanzelfsprekend weer uit met zijn klauwen, waardoor de wond van Ciro weer openging en verergerde. De pijnkreten zorgden ervoor dat het onrealistische gevoel van de hele situatie in stand werd gehouden en het ergste was nog dat Jayde niets kon doen. Niets durfde te doen. De twee vechtjassen bewogen op zo'n manier dat, als Jayde al wilde helpen, de kans groot was dat ze de situatie alleen maar zou verergeren. Uiteindelijk kreeg Ciro het voor elkaar om de vlam van de aansteker in het gezicht van de Zangoose te blazen, wat toch wel pijnlijke herinneringen met zich meebracht voor Jayde, maar ze wist dat dit echt een noodgeval was. Dit keer leek Ciro echter de overhand te hebben en hij wist zijn armen om de nek van de Zangoose te wikkelen. Hij werd meerdere malen toegetakeld door de Pokémon, maar eindelijk sloot deze zijn ogen en zijn lichaam werd slap. Ciro liet de Zangoose los, maar stortte hierdoor ook ineen. Tegelijkertijd met de Combusken rende Jayde naar hem toe en ze knielde bezorgd naast hem neer. De jongen grijnsde voldaan naar zijn vader en deelde mee dat ze hier klaar waren, waarna hij bloed uitspuugde.

“Als je dat maar weet,” zei Jayde met gemixte gevoelens. Boosheid, opluchting, bezorgdheid... alles ging tegelijkertijd door haar heen. Nu moest ze echter snel handelen, want Ciro was nu echt zwaargewond. Ze kon hem niet gaan dragen, daar was ze domweg niet sterk genoeg voor en haar Pokémon al evenmin. Wacht eens, met wat geluk had Ciro zelf een grote Pokémon die sterk genoeg was om hem te dragen! Rifle was al uitgesloten, want die was er al net zo erg aan toe als zijn trainer. Zou het niet beter zijn als hij zou terugkeren in zijn Poké Ball? Ze pakte de enige lege Poké Ball aan Ciro's riem en legde deze naast de Combusken. “Als het nodig is om terug te keren, doe je dat maar. Ik zorg wel voor hem,” zei ze tegen de Pokémon, die eerst even wat aarzelde. “Hij heeft niets aan je als je het niet eens haalt tot aan het Pokémon Center,” zei Jayde op een strengere toon, waarop Rifle toch knikte. Ze liet hem weer in zijn Poké Ball terugkeren, waarna ze de andere Poké Balls onderzocht. “Je hebt toch wel een sterke Pokémon, hè?” mompelde ze tegen Ciro, aangezien deze nog bij bewustzijn leek te zijn. Ze pakte de eerste de beste Poké Ball en opende deze. Naast haar verscheen... een Shuppet. Daar hadden ze niets aan. Voordat de Pokémon de kans kreeg om te beseffen wat er was gebeurd, liet Jayde deze weer terugkeren. Ze moest het slimmer aanpakken. Welke Poké Ball voelde het zwaarst aan? Jayde pakte ze één voor één op en had er uiteindelijk eentje vast die een stuk zwaarder was dan de rest. “Op hoop van zegen...” Ze liet de Pokémon verschijnen, en ja hoor: het was een Druddigon! Die moest wel sterk genoeg zijn om Ciro te dragen. Het hoefde niet eens op zijn rug, want de armspieren van de Pokémon leken haast op die van een Machoke. “Druddigon, pak Ciro voorzichtig op. We moeten hier weg!” De Druddigon keek Jayde eerst wat verward aan, maar toen hij de staat van zijn trainer zag, besefte hij dat dit een noodgeval was. Met de hulp van Jayde nam hij Ciro voorzichtig in zijn armen, erop lettend dat hij niet per ongeluk langs zijn scherpe stekels schuurde.

Jayde liep schuin voor de Druddigon, zodat ze af en toe kon omkijken om te zien hoe het met Ciro gesteld was. Toen ze echter langs de vader van Ciro liep, wierp ze de man een vuile blik toe. “Smerige Inkay,” mompelde ze, waarna ze verder liep zonder nog enige aandacht te besteden aan die Raticate van een vader.

De Druddigon volgde Jayde naar de deur, die deze vervolgens dicht deed zonder nog aandacht te besteden aan het feit dat er nog iemand binnen lag. Ze wierp even een blik op Ciro, die ondertussen in slaap was gesukkeld in de armen van zijn Druddigon. Tja, ze kon het hem niet kwalijk nemen na al dat vechten en de spanning. Ze liep weer verder door de gang die naar de uitgang zou leiden en het viel haar op dat het verdacht stil was. Haast automatisch viste ze haar mobiel uit haar broekzak en keek ze de tijd na. Half zeven. Geen wonder dat er niemand meer was: de meeste mensen waren nu wel naar huis gegaan. Dat betekende ook dat er waarschijnlijk niemand in de ziekenboeg aanwezig was en Jayde was niet van plan om tijd te verspillen om ernaar te vragen. Echt in levensgevaar leek Ciro ook weer niet te zijn, dus naar het ziekenhuis gaan was ook weer te veel van het goede. Bovendien zouden ze daar lastige vragen gaan stellen waar Jayde – en Ciro hoogstwaarschijnlijk ook – geen zin in had. Dan bleef er nog één optie over: haar eigen huis. Op dit moment leek dat wel de gemakkelijkste en minst vermoeiende oplossing voor hen beide, al zou ze zelf haar EHBO-kist erbij moeten pakken om wat aandacht te geven aan de ergste wonden.

Zonder veel moeite bereikten ze de uitgang van de geheime basis en liepen ze door de straten van Lumiose City, die vanzelfsprekend rustiger waren dan een aantal maanden eerder. Het verbaasde haar niets dat veel mensen uit de stad waren getrokken om aan het gezag van Team Rocket te ontkomen, maar dat betekende wel dat bijna niemand gek zou opkijken van een vrouw die door de stad liep met een Druddigon die een jongen in zijn armen droeg. Jayde keek even om naar Ciro, die nog steeds diep in slaap leek te zijn. Af en toe liep er iemand langs die wat verbaasd naar het groepje keek, maar na een dreigende blik van Jayde liepen de nieuwsgierigen snel weer verder om hen hopelijk weer te vergeten. Uiteindelijk bereikten ze de deur van het huis en deed Jayde de deur open. “Voorzichtig,” zei ze voor de zekerheid tegen de Druddigon die naar binnen liep. Ze deed de deur weer achter zich dicht en liep voor de Pokémon uit naar haar woonkamer, waar ze naar de bank wees die voor haar stond. “Leg hem daar maar neer.” Het was deze bank of haar eigen bed en dat laatste was toch echt wel uitgesloten. De bank was groot genoeg om er languit op te liggen, dus dat zou wel loslopen. Nadat de Druddigon zijn trainer op de bank had gelegd, pakte Jayde de Poké Ball die ze de hele tijd al vast had en liet de draakpokémon weer terugkeren. Hij zou toch niet kunnen helpen, zeker niet in een woonhuis. Jayde liep even de kamer uit om de EHBO-kist te gaan halen, want Ciro zou de komende minuten nog niet ontwaken. Toch?

Het duurde even, maar uiteindelijk wist Jayde toch het rode kistje te vinden waarnaar ze op zoek was geweest. Met een opgelucht gevoel tilde ze het voorwerp op van zijn plaats en ze wilde net terug naar de woonkamer gaan, toen ze ineens een pijnkreet hoorde. Ciro? Was hij nu al wakker? Jayde haastte zich naar de woonkamer en trof de jongen daar inderdaad wakker aan. Omdat de oude foto al zo lang op het salontafeltje stond, dacht ze er niet eens aan dat hij die weleens had kunnen zien. “Je bent al wakker, zie ik.” Ze liep naar hem toe en zette het kistje naast zich neer. Het zou nu in elk geval een stuk gemakkelijker zijn om naar de meest ernstige wonden te kijken. “Waar zitten de ergste wonden?” vroeg ze dus maar, terwijl ze het kistje al openmaakte om zo snel aan de juiste spullen te kunnen komen.

Met moeite liet Ciro weten dat zijn schouder het meeste pijn deed. Het leek erop dat hij zich amper kon bewegen, dus Jayde zou zelf het meeste werk moeten doen... waaronder überhaupt bij de wond zien te komen. “Eens even kijken,” zei ze als waarschuwing. Oké, nu moest ze even haar verstand op nul zetten en zich enkel op de wond concentreren. In één beweging trok ze het shirt van de jongen omhoog* en vestigde ze haar aandacht meteen op de wond. Het bloedde niet meer, maar het zag er ontzettend pijnlijk uit. Jayde probeerde de hoeveelheid opgedroogd bloed te negeren en ze pakte een doekje, waar ze wat ontsmettingsmiddel op deed. “Dit kan even prikken...” zei ze, waarna ze het doekje tegen de wond aandrukte. Een medisch wonder was ze niet, dus ze zou moeten afwachten om te zien of het wel of geen effect had.

Jayde merkte wel dat het ontsmettende middel erg prikte bij Ciro. Al zijn spieren waren gespannen en hij sloeg met zijn benen tegen de bank aan. Ergens had Jayde wel medelijden met hem, maar daar zou hij op dit moment niets aan hebben. Na een aantal seconden haalde ze het doekje weg en haalde een steriel gaasje tevoorschijn, wat ze tegen de wond aan drukte en maakte deze vast met een kleefpleister. Zo, dat was al één wond. Nu de rest nog. “Gaat het nog?” vroeg Jayde nog even voor de zekerheid.

In eerste instantie keek Ciro haar woedend aan, waar Jayde toch wel even van schrok. Voordat ze echter kon reageren, leek de jongen weer te kalmeren en zei hij dat ze gewoon verder moest gaan. Jayde knikte en herhaalde de behandeling op één van Ciro's andere wonden. Dit kon nog even duren en ze hoopte maar dat hij niet gek zou worden van de pijn van het ontsmettingsmiddel.

Toen alle wonden eindelijk verzorgd waren, stond Jayde weer op om het kistje weer op te bergen. Meer dan dit kon ze namelijk niet voor Ciro doen en ze kon alleen maar hopen dat de wonden niet zouden ontsteken. Ze liep terug naar de ruimte waar ze het kistje vandaan had gehaald en geeuwde even terwijl ze het weer op zijn plaats schoof. Tja, het was ook een vermoeiende en stresserende dag geweest. Jayde had echter nog wel honger en het zou haar niets verbazen als hetzelfde voor Ciro zou gelden. Ze liep terug naar de woonkamer en sprak zodra ze binnenkwam. “Wil je nog wat eten?” Geen antwoord. Jayde kwam wat dichterbij en merkte op dat Ciro weer in slaap was gevallen, dus ze liet hem maar even met rust. Ze ging naar de keuken en at nog snel een paar boterhammen, waarbij ze besloot om dit keer ook maar eens vroeg te gaan slapen. Ze was toch moe en had verder niets beters te doen. Zodra ze echter terug in de woonkamer kwam, zag ze iets oplichten op de grond. Een Holo Caster? Ze voelde even aan haar broekzak om zeker te weten dat ze de hare niet had laten vallen, maar haar eigen Holo Caster zat er nog gewoon. Deze moest dan wel van Ciro zijn, maar waarom lag hij zo ver weg? Zonder er echt verder over na te denken pakte Jayde het voorwerp op en legde deze op de salontafel, waar Ciro hem meteen zou kunnen vinden als hij wakker zou worden. Ze liep naar een hoek van de kamer en haalde een deken tevoorschijn, die ze voorzichtig over Ciro heen legde, er niet vanuit gaand dat hij de komende uren wakker zou worden. Na nog een keer te hebben gegeeuwd, ging ze naar haar eigen kamer om in een diepe slaap weg te zinken.