Burning Marriage[+Jayde]

Het was wellicht al vroeg in de middag toen hij zijn ogen opende. Hij voelde namelijk zonnestralen op hem neerdalen en daarbij verblindde iets zijn ogen. Wacht, had hij nou.. geslapen? Nog slaapdronken wreef hij in zijn ogen en keek toen direct naar voren. Hij zag enkel de bank die hij direct herkende als die van Jayde. Oja, dat was er dus gebeurd. Dat met zijn vader’s trouwerij, de helse pijnen die door zijn lichaam gierde en toen de beruchte uitnodiging. Wacht, de uitnodiging?! Ciro draaide zich om naar zijn andere zij, maar vervloekte direct dat hij dat gedaan had. Een felle pijnsteek ging door zijn schouder heen. Argh! Ook leuk om de pijn weer te voelen. Direct greep hij naar zijn bonzende schouder en merkte per direct op dat hij daarmee een stuk stof liet bewegen. Het was niet zijn shirt. Pas toen merkte hij de deken dat op hem lag op. Dat was er eerder niet. Had Jayde dat gedaan? Ciro’s wangen kleurde rood en direct zag hij weer de oude foto van Jayde zijn kant op glimlachen. Waarom zag ze er plotseling mooi uit? Had hij ook nog koorts opgelopen? Hij rustte zijn hand tegen zijn voorhoofd en voelde direct dat hij inderdaad vrij warm was. Toch koorts? Ach, boeiend. Er waren belangrijkere zaken. Zijn blik viel op zijn HC die naast de foto zat, in plaats van ver van hem af verwijderd in de kamer. Deze gaf nog steeds licht af, zoals vorige avond en moeizaam greep hij deze vast en bekeek de gemiste berichten. Weinig boeiends, buiten… Nog een bericht van zijn vader. Tsk, rotzak! Hij voelde de woede weer door zijn aderen sudderen en met een trillende vinger tikte hij het bericht aan. Wat had hij nóu weer tegen hem te zeggen? Beduffeld las hij het bericht en wilde haast weer het toestel van zich afsmijten. Het was erger dan zijn vorige bericht; die trouwerij… vond vandaag plaats! Totaal onlogisch, maar de locatie stond erbij en ironisch genoeg was het in Lumiose City. Oke, hij moest nu weg! Wellicht redde hij het op tijd nog. Direct kwam hij met een ruk overeind, maar zakte hij direct erna in elkaar. Au, au, AU! Kom op lichaam, werk mee. Voor de tweede keer hees hij zichzelf met een pijnlijk gezicht overeind, rukte de deken van zich af en probeerde zijn lichaam te dwingen om te lopen. Zijn benen voelden echter haast verlamd aan, terwijl zijn bovenlichaam hevig bonsde. Niet aan toegeven. Met een pijnlijk gezicht zocht hij naar de deur en liep er vastberaden op af.

Huh? Plotseling weerklonk Jayde’s stem vlak achter zich en verrast draaide hij zich naar haar om. Dat scheen een stomme beslissing te zijn geweest, want een felle pijnscheut schoot door zijn schouder heen. Argh! Direct greep hij pijnlijk naar zijn schouder. Wat deed ze nou hier? Wacht, dit was natuurlijk haar huis. Ach, boeien. Hij had veel haast, want de trouwerij was bijna gaande. Tijd om met haar nog even te praten had hij zelfs niet; hij moest nú gaan. Basta. Ze had echter iets over eten gezegd, maar honger zou hem eveneens niet ervan weerhouden dit huis te verlaten. Dus, tijd om te gaan. Ciro draaide zich alweer om, ditmaal minder ruw om zijn schouder niet veel te belasten en klemde zijn hand al om de deurknop. ‘Grrr’ Beschaamd om het geluid dat zijn buik verliet kleurden zijn wangen rood. Van alle momenten moest zijn maag nu gaan zeuren om voedsel? Vlak nadat Jayde erover was begonnen? Wat een ironie. Bedankt, lichaam. Zijn buik rommelde door, telkens luider en luider, waarop hij zich naar haar keerde. Oké, dan maar eten. Wel bliksemsnel. Direct vermeed hij Jayde’s blik en sloeg koppig zijn armen over elkaar. “..D-Dus… wat staat er op het.. menu?” Mompelde hij bijna onhoorbaar, gefrustreerd door het feit dat zijn lichaam de urgentie minder begreep dan zijn geest.

Ciro schaamde zich enorm, wegens zijn maag. Natuurlijk moest hij eten, maar het frustreerde hem dat hij enkel door iets onbenulligs werd tegengehouden. Hij vervloekte zijn maag daardoor. Zijn honger zou echter vast en zeker verergeren indien hij direct op stap ging. Straks vrat hij de bruidstaart op in plaats van zijn vader in elkaar te slaan. Tsk. Het kon trouwens ook maar iets goeds zijn wat ze op het menu had staan. Het was dat hij niets van haar kookkunsten af wist. Echter beeldde hij haar in als iemand die daar niet toe in staat was en die alles aan liet branden. Echt, zo positief was hij er niet bepaald over. Boterhammen. Iets simpels, zoals dat kon niet mis gaan, toch? Direct verdween Jayde in de keuken, waarop zijn blik weer loerend naar de deur gleed. Dit was zijn waarschijnlijke laatste kans om op een lege maag te vertrekken. Was het wel handig? Helaas stond ze al spoedig weer voor hem en overhandigde een bord met een simpele boterham erop. Zag er niet vreselijk uit. Eetbaar was een tweede. Met tegenzin greep hij het bord vast en liet zichzelf weer op de bank neerploffen. Dat at gemakkelijker. Net toen hij onzeker de boterham vastgreep, stelde Jayde echter een bemoeizuchtige vraag waarom hij plotseling vertrok. Direct snoof hij en nam een grote hap van de boterham. Hij had geen zin om erover te praten, hij wilde snel eten en dan de deur uit. Had het eigenlijk wel dan zin om te zwijgen? Wie weet. Haastig slikte hij het door en wilde nog een hap nemen, maar wist Jayde’s blik niet te ontwijken. Vreemd weer brak het zweet bij hem uit en niet van angst. Hij had het warm. Zal wellicht de koorts nog zijn. “… Mijn vader,” Begon Ciro vol tegenzin, “Die gast heeft vandaag zijn trouwerij en ik kan hem niet ongedeerd laten trouwen. Ik zal en moet het stoppen!” Naarmate de zin vorderde snauwde hij steeds luider en kwam hij tot zijn verbazing overeind. Haastig at hij zijn boterham op wat eigenlijk niet zo heel erg gek smaakte. Vrij goed, zelfs. Dat terzijde, hij had haast. “Bedankt voor het eten en.. doei!” Met die woorden beende hij zich direct naar de deur voor de tweede keer.

Hmm, dat was uitermate vreemd. Er luidde geen gehaaste voetstappen, zoals de vorige keer. Liet Jayde hem nu wel gewoon gaan of was er iets anders gaande? Boeide het eigenlijk wat? Nee. Het was tijd om de deur open zien te krijgen, maar natuurlijk had hij de sleutels niet. Ciro zuchtte geërgerd. Moest hij weer improviseren om de deur pardoes te laten verdwijnen of wat? Het was van een niet al te stevig materiaal dus een Ember en Double Kick van Rifle zou genoeg moeten zijn. Bijna opende hij de Pokéball al, totdat Jayde’s stem weerklonk in combinatie met het gerinkel van sleutels. Wat ongemakkelijk draaide hij zich naar haar om, hopend dat ze niet door had wat hij bijna gedaan had met haar deur. Echter was hij meer verrast door wat ze zei; ze wilde hém helpen? Het was echter een familieaffaire, maar natuurlijk had ze de dag ervoor nog haast zijn leven gered. Ciro liet een zucht horen en stapte opzij. “Als je mij maar niet lastig valt,” bracht Ciro op koppige wijze over, maar een grijns verscheen al op zijn gezicht. Toen de deur geopend was raasde hij direct naar buiten, proberend de locatie tot zich op te nemen. Deze straat herkende hij al te best als de plek waar hij de barbecue gehouden had. Maar goed, de trouwerij zat in Celebi Church wat dicht bij het treinstation zouden moeten zitten. Een probleem; hij kende de stad nog niet heel goed. “Waar is de Celebi Church?” Vroeg hij met een opgeheven wenkbrauw maar aan Jayde, maar voelde bij het meest geringe oogcontact zijn koorts terugkeren. Fijn.

Zo te horen was het niet bepaald om de hoek. Jammer, maar betekende dat hij zo erg van de station afgedwaald was voor de barbecue? Wauwie, zijn honger had hem vrij ver gebracht. Maar goed, het verbaasde hem vooral dat ze schijnbaar niet te voet maar met de auto gingen. Jayde had een auto? Oké, dan. Het klonk verre van logisch, want ze leek hem eerder de type om overal te voet te gaan of met een Pokémon. Natuurlijk maakte dat niet uit als het een Ferrari of minstens een BMW was. Dan waaide al die zorgen weg. Hopend een pracht van een auto te zien volgde hij Jayde’s blik. En.. “Ieuwl,” Direct vertrok Ciro’s gezicht bij het zien van het hoopje roest. Duidelijk. Zijn hoop dat ze een redelijke auto zou hebben was te hoog gegrepen. Vreemder was wellicht dat hij de logo van het… geval niet herkende. Deze was gehuld door een dikke laag roest, terwijl de rest van de auto eruit zag alsof het elk moment zou begeven. Een derdehands voertuig in zijn ogen. En daarin gingen ze zitten? “Weet je zeker dat het veilig is?” Hij had enorm zijn twijfels over het rammelbak. Op tijd herinnerde hij zich echter dat tijd alles was op dit punt en hij te voet al helemaal te laat zou aankomen. Ugh. Dit wordt een fijne rit. Met tegenzin stapte Ciro naar de auto, stapte in en trok de deur naast hem dicht. “Het is dat ik haast heb,” mompelde hij, waarna hij zijn armen over zich heen sloeg. Van binnenuit zag het voertuig er niet veel beter uit. Oja, die riem. Met enige moeite stak hij die over zijn lichaam met veel moeite en ademde opgelucht uit. Zulke kleine dingen waren al vermoeiend in de auto, dus hoe zou het rijcomfort zijn? Ach, gelukkig was hij niet wagenziek.

Hoewel Jayde beweerde dat de auto “veilig” was had hij sterk zijn twijfels of dat nou wel klopte. Gespannen voor het geval dat de auto uit elkaar zou klappen zat hij in de stoel met zijn handen strak om de gordel geklemd. Als dit zijn manier van sterven zou zijn was het wel heel triest. Gedood door Jayde’s auto op weg naar een trouwerij om deze te saboteren. Zou mooi staan op zijn graf. Oh nee, ze gingen rijden. Pas nadat ze zeker een kilometer hadden afgelegd wist hi zijn grip op de riem te verminderen. Oké, het reed niet al te slecht voor een stuk schroot. Zijn maag voelde nog prima aan. Allemaal prima. In de verte speurde hij al de bovenuit stekende treinstation, die hij niet direct herkende. De vorige keer was hij er zojuist uit gerend en was het bovendien ergens in de nacht of avond geweest. Het gebouw zag er overdag wel wat mooier uit, maar weer zo.. chique. Bah. Vlak bij ht station speurde hij direct de plek af naar een kerkvormig gebouw. Eens zien, dat leek op een standaard rijkgezinds huisje, die ernaast ook en.. Bingo! Celebi Church in zicht. De naam stond er zelfs in blokletters op. Toen ze eenmaal tot stilstand gekomen was, bevrijdde hij zichzelf van de stikkende gordel en stapte het voertuig uit. Oké, hij moest zich haasten, want volgens de klok erop had hij maar een halfuur nog de tijd. Op een rap tempo sprintte hij richting de kerk. Huh? W-Wacht, n-nee? Een boel auto’s stonden in een zijstraatje bij de kerk en veel bekende gezichten stapten uit. Zijn vader was nergens te bekennen, maar w-wel…

‘Ciro?!’ Zijn gezicht werd bleek en direct slikte hij. ‘CIRO?!’ Ditmaal klonk de vrouwelijke stem luider en niet-wetend stapte hij naar achteren. De stem weergalmde luid en vele mensen keken verrast naar hem op, de een in afschuw, maar de meeste uit pure verbazing. H-Het was… z-zijn moeder. Een vrouw met dezelfde koperbruine haarkleur die zachtjes golfde in de wind sloeg haar handen verrast voor haar mond en direct zag hij de tranen over haar wangen rollen, terwijl ze zijn kant oprende. Vlak achter haar rende nog een schim zijn kant op; een meisje die rond de 14 jaar was en qua uiterlijk veel op hem leek, maar duidelijk molliger gebouwd was. Z-Zijn zusje? Ze waren hier dus ook, huh? Zelfs zijn fragiele zusje. Hij had natuurlijk Hoenn verlaten zonder iets gezegd te hebben. Tsk. Allemaal emoties borrelde in hem op en eerlijk gezegd wilde hij ze in tranen omarmen, maar dat kon hij niet over zijn hart halen. Het kon gewoon niet. Hij was hier met een missie. Ciro balde zijn vuisten uit frustratie en probeerde zichzelf weer in beweging te krijgen, maar het lukte hem niet. Direct sloegen de twee hun armen al huilend om hem heen. Zwijgend liet hij zijn gezicht hangen en bleef stokstijf staan, proberend aan niets te denken. Het was pittig om niet te huilen. Nee, dat was voor mietjes! Ugh, hij haatte alles. Zijn moeder en zusje en vooral zijn vader. Echt hoor! “Ik heb jullie ook.. gemist,” Arceusdomme, het lukte niet. De brok in zijn keel werd al te groot.

Echt had hij ter plekke willen janken, maar hij moest zich sterk houden en drong de tranen weg. Een deel van hem vond het echter jammer toen de knuffel van zijn geliefden voorbij was, terwijl een ander deel juist opgelucht was. Het was aardig verwarrend voor hem. Het zien van zijn familieleden in tranen, terwijl zijn vader een enorme fout beging. Sarah liet hem duidelijk als laatst los en blies haar wangen koppig op en sloeg haar vuisten tegen hem aan. ‘Jij.. stommerik! Verdwijn niet! I-Ik..’ Ze stopte al met slaan en enkel meer tranen vielen er over haar wangen. Zijn eigen zusje die andere zorgen had, had hij bezorgd weten te maken. Wellicht was hij écht een slechte broer. Traag aaide hij haar over haar hoofd. Hij voelde zich echt beroerd nu. Zijn keel voelde als een volleybal. Zijn moeder vroeg echter wie Jayde was. Oja…. Dat werd een probleem. Met een ruk draaide hij zich naar de twee om en zijn mond viel open van verbazing. Z-Zijn.. n-nanny?! Had zij niets beters kunnen verzinnen?! Ciro wierp haar een vuile blik. “Ja….. de beste nanny op… Aarde,” mompelde hij waarschuwend haar kant op. Bijna was hij op haar afgesprongen en had haar letterlijk een klap uitgedeeld. Tsk, ‘zijn nanny’. Het leidde hem echter genoeg af om zich los te rukken van de sentiment. “Maar goed, ik en mijn… nanny moeten gaan, doei!” zei Ciro overhaastig, voordat zijn moed zou verdwijnen. Het woord ‘nanny’ sprak hij vol afschuw uit. Echt, hij zou Jayde na dit alles erop moeten aanspreken. Direct baande hij zich een weg richting de kerk, de mensen ontwijkend die hem bekend voorkwam. Eens zien, dáár was de ingang! Direct sprong Ciro haast het gebouw in en zag direct het opgemaakte kerkzaal. “Tsk,” Het zicht ervan klaarde verre van zijn humeur op, “Waar ben je, rotzak?!” brulde hij luid de zaal in, wachtend op een antwoord van zijn vader.

Er volgde echter geen reactie en bij nader inzien was de kerkzaal verlaten. Waar zat die kerel dan? Buiten had hij hem niet gezien en bij een trouwerij hoorde de man in kwestie op tijd te zijn. Tja, wat hij van trouwerijen wist, althans. Ciro krabde wat aan zijn hoofd en stapte op zijn hoede de zaal dieper in. Plotseling weerklonk Jayde’s stem achter hem. Direct sprong hij op van de schrik en keek haar geagiteerd aan. “Yo, laat mij ni-“ Huh? Schijnbaar had ze een goede suggestie; kijken achter één of ander deur. Dat lag voor de hand liggend. Hoe was hij daar niet op gekomen? Hij snoof en volgde haar blik naar de deur die in de buurt van het altaar zat. Het kon prima. Echter verried de deur van buitenaf amper iets. Op zijn hoede benaderde hij de deur en tikte voorzichtig met zijn vingers er tegenaan. Hij hoorde niets, maar even kijken kon toch geen kwaad? Ciro greep de deurhendel en trok hem open. Wow, wat was- Meer dan een witte schim zag hij niet en direct werd de deur achter hem dicht getrokken. Wat was er gaande? Direct protesteerde hij hevig door fel te schoppen en om zich heen te slaan. Hij voelde telkens een welbekende witte vacht; die van zijn vader’s Zangoose. Dit maakte hem des te meer woedender en feller haalde hij uit, maar het enige wat er gebeurde was dat hij plotseling de lucht bij zijn onderbenen niet meer voelde en zijn koptelefoon. Ugh, waarom kon hij enkel dat witte schim van hem zien? Met een klap werd hij het volgende moment uit de kamer geworpen. Argh! Pijnlijk kwam hij vlak naast het altaar neer op de grond. “Muk!” snauwde Ciro en hees zijn bonzende lichaam overeind. Direct leunde hij de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Damn, dat deed écht zeer. Wacht, wat stond hij hier eigenlijk nog? Hij moest de Zangoose te grazen nemen. Zijn vader moest daar wel zitten. Hij kon echter niet herinneren dat zijn shirt mouwen tot zijn pols had. Wacht eens even. Ciro liet zijn blik langs zijn lichaam heen gaan. Direct verscheen een beschaamde blos op zijn wangen. Waarom zat hij in een zwarte, peperdure tuxedo?!