Burning Marriage[+Jayde]

Heerlijk. Lach hem maar lekker uit! Geagiteerd keek Ciro Jayde strak aan, terwijl ze duidelijk moeite had om haar lach in te houden. Oké, waarom moest dit hém nou overkomen van alle mensen? Het enige positieve aan dit pak was.. wat, eigenlijk? Het zat veel te strak en het rook naar schoonmaakmiddel. Top. Jayde grinnikte vlak voor hem en direct balde hij zijn vuisten en keek koppig van haar weg. Nou schaamde hij zich enkel des te meer in het grotendeels zwarte pak. Zoals zij zei zou hij wel minder opvallen. Tsk. Dat was dan wel het enige goede hieraan. “Z-Zwijg!” snauwde Ciro geagiteerd, maar het was niet heel overtuigend, “Ik werk ten minste in.. stijl,”. Zijn wangen waren weer vuurrood en zo te voelen keerde zijn koorts terug. Hij moest wat sneller dan te werk gaan wilde hij niet vergaan van de koorts. Het leek enkel erger te woorden naarmate ze bleef grinniken. Het weergalmde ook heerlijk in de kerkzaal. Zijn blik gleed weer naar de deur waar nog amper geluid uitkwam. Net op dat moment scheen Jayde uitgelachen te zijn… enigszins, en vroeg ze of hij iemand gezien had. “Nee, maar wel de Zangoose,” snoof hij, al schaamde hij zich nog van eerder. De witte Pokémon zat zeker achter de deur nog op hem te wachten, zeker om mensen zoals hij van zijn vader af te houden. Ciro trok zijn ogen tot spleetjes en haalde met een zwaai Rifle uit zijn Pokéball. Direct slaakte de Combusken een kreet en merkte hij direct de wonden op de Pokémon op. Dat nachtje rust werkte helaas minder goed uit op Pokémon, huh? Het duurde even, voordat de Combusken alert uit zijn ogen keek, maar natuurlijk grinnikte deze ook door zijn kledij. Kom op, zeg. Ciro sloeg zijn armen over elkaar en schopte direct de Combusken onder zijn achterwerk.
Direct knalde Rifle volop tegen de rond aan en hees hij zichzelf met moeite overeind, wrijvend over zijn wonden. “Hup, Double Kick die deur!” Rifle reageerde verontwaardigd, maar deelde spoedig twee rake trappen uit tegen de deur en kreeg deze open. Zoals Ciro verwacht had sprong direct zijn vaders Zangoose naar voren. “Houd hem bezig!” De Combusken’s blik werd vastberaden en direct haalde hij uit met zijn vlijmscherpe klauwen naar het gezicht van de Zangoose. Na enkele uithalen van de twee zaten ze net ver genoeg van de deur af om binnen te glippen. Tijd om zijn vader te grijpen. Met een valse grijns op zijn gezicht rende hij de kamer in en draaide zich om naar de eerste schim die hij zag. ‘Hallo, jij moet Ciro zijn,’ Daar zat een wildvreemde vrouw in een beeldige, witte jurk die door een andere dame opgemaakt werd tegenover een spiegel. Met een open mond staarde hij haar aan. W-Wat?! D-Dit was… zijn aanstaande stiefmoeder?!

Het was totaal niet in staat iets zinnigs uit te kramen, maar Jayde was hem al voor en vroeg op rustige toon waar zijn vader was. Moest hij haar dankbaar zijn? Hij had het liever zelf willen vragen, maar hij was nog té verrast. Zijn aanstaande stiefmoeder keek kort naar Jayde op en schonk vervolgens een zachte glimlach. “Als het goed is zit hij in de andere ruimte, die zit verborgen aan de zijkant van de zaal,” Ciro had zo zijn twijfels of hij dat mocht geloven, maar wat hem meer verbaasde was het feit dat ze niet bewust was van wat hij zou doen. Zijn vader had toch wel verwacht dat hij zou verschijnen om dit te stoppen? Iets klopte gewoon niet, maar wat had hij er dan tegen kon doen was nog maar de vraag. En wat het natuurlijk was. Voor nu kon hij echter niet veel anders en direct verliet hij de ruimte en passeerde de twee vechtende partijen. Tsk, waren ze nóg steeds niet klaar? “Rifle, maak het even af, wil je?” snauwde hij ongeduldig, maar de Zangoose had de overhand en haalde uit met zijn klauw naar de ogen van de kip. Wat een rot wezel ook. Hij schoot direct maar naar voren en deelde moeizaam een trap uit tegen de poot van de Zangoose. Direct doorboorde de wezel bijna zijn gezicht met de poot die naar binnen gekeerd was, met als gevolg dat de uiteinde van de klauw door zijn huid schoten. Oei! Zijn been deed nog Pokérus veel zeer en direct hinkelde hij moeizaam weg, totdat de ergste pijnsteken weg zakte. Bezorgd staarde Rifle hem aan met bewondering in zijn ogen, maar Ciro liet hem zonder iets te zeggen terug keren. Dáár had hij ook geen zin in. Tijd om zijn vader weer eens te bezoeken en spoedig liep hij de aula in en vond een goed verborgen deur in de muur zitten waar de vrouw over had. Hier was het, hmm? Op zijn hoede benaderde hij deze en klapte de Pokéball van Revolver op, waarna de Shuppet hem aandachtig opnam. “Kijk of er een man met dezelfde oogkleur erin zit,” commandeerde hij op zachte toon en direct loste ze haast in de lucht op om vervolgens door de deur heen te zweven. Het was nu een kwestie van wachten op wat Revolver zou vinden, maar om de tijd wat te doden keek hij kort richting Jayde. Tot nu toe had ze hem weliswaar enkel begeleid en niet fysiek geholpen, maar haar aanwezigheid was.. fijn. “Bedankt, hé?” En.. gegroet, koorts die hij zeker niet gemist had. Zijn blik gleed snel weer naar de deur, waaruit de Shuppet verscheen en instemmend knikte. Ciro balde direct zijn vuisten, ademde kort diep in en uit en benaderde de deur met Revolver weer onzichtbaar om hem heen zwevend. Dit was het moment van de waarheid.