Deadly Game | &Jayde

Het moest er van komen. Vroeg of laat zou hij zich toch weer in de Secret Basis moeten vertonen. Raven was geen persoon om voor zijn problemen weg te lopen, maar het was absoluut te merken dat hij geen zin had in dit gedoe. Allison had echter nog niets van zich laten horen, dus misschien was het kleine akkefietje met de grunts haar ontgaan. Al dacht hij niet dat die twee slim genoeg waren om hun smoel te houden. Allison ontging niets en hij zou vroeg of laat op het matje geroepen worden voor zijn actie.
Raven vergat op te letten en werd wakker geschud toen Luca hem een rake klap gaf tegen zijn schouder. Hij wankelde iets naar achter en draaide zijn gezicht toen betrapt terug naar zijn Lucario. Arceus, hij moest echt weer in vorm komen. "Dat is wel weer genoeg voor vandaag," mompelde hij. Ze hadden er nou al een dik uur op zitten en zijn spieren begonnen pijn te doen. Luca knikte kort en liet zijn opgetrokken poten weer hangen, waarna hij met zijn trainer mee terug liep de zaal uit. Echter stuitte ze in de deuropening op een ander persoon en bleven ze allebei weer abrupt stil staan. Raven draaide zijn grijze ogen alleen maar haar kant op en liet geen begroeting horen. Vandaag had hij even geen zin in mensen. Zeker geen grunts.

Er stond een meid in de deuropening. Verder dan dat kwam hij niet, want Raven deed niet de moeite om de namen van de andere grunts te onthouden. Dat was onbegonnen werk, het waren net insecten die in steeds grotere getallen door de stad krioelden. Bovendien interesseerden het hem echt niet wie onder welke naam door deze organisatie liep. Dus het bleef bij meid en Raven fronste toen ze opmerkte dat hij de doorgang blokkeerde. Er was geen herkenning te ontdekken in haar stem. Terwijl hij toch best wel het gesprek van de dag was geweest. Waarschijnlijk had het nieuws haar nog niet bereikt, of wist ze sowieso niet wie ze voor zich had. Dat was alleen maar in zijn voordeel. Raven zei niks en deed enkel een pas opzij zodat ze er langs kon. Hij tilde zijn sporttas iets verder over zijn schouder en wachtte zwijgend totdat ze verder zou lopen.

De man zei geen woord. Er kwam geen enkel geluid uit zijn mond en het enige wat hij deed was een stap opzij zetten. Oké, Jayde wist wel dat er wat stille types waren binnen Team Rocket, maar dit was toch wel het toppunt. Ze maakte al aanstalten om gewoon door te lopen en zette dan ook een stap, maar ergens bleef ze het gevoel hebben dat deze man niet alleen maar stil was. Die glazige ogen... was hij echt blind? Jayde meende eens over een grunt te hebben gehoord die blind was, maar verder wist ze er ook niets van. “...Ben je blind?” vroeg ze dus maar met een vrij neutrale stem. Ze bedoelde het immers niet beledigend. Integendeel, het zou betekenen dat hij haar sjaal niet kon zien en dus ook niet kon vermoeden dat ze littekens verborg. Zelfs dan zou het onmogelijk zijn voor hem om haar op haar uiterlijk te beoordelen. Misschien zou ze hem nog wel mogen om die reden.

Het leek erop dat ze door zou lopen, tot ze opeens weer halt hield en Raven haar blik op hem neer kon voelen branden. Vervolgens kwam de vraag of hij blind was. Hij zweeg even, maar knikte toen. Voordat ze echter ging vermoeden dat hij ook nog een mute was, opende hij toen toch maar zijn mond. "Ja, ik ben blind," reageerde hij kalmpjes. Haar stem had neutraal geklonken, maar net als bij alle andere grunts verwachtte hij dat ze zich af zou vragen hoe hij in deze organisatie kon functioneren. Alleen om die reden al zou hij zich twee keer zo veel moeten bewijzen als enig ander persoon. Iets wat bij hem ook alleen maar bereikt kon worden met de juiste motivatie..
"Mijn naam is Raven," stelde hij zich toen voor, om haar ook maar meteen een naam te geven die ze aan hem kon verbinden. Anders bleef het misschien bij 'blind persoon'.

De man antwoordde dat hij inderdaad blind was en Jayde vroeg zich toch wel even af hoe hij dan in staat was om taken uit te voeren. Ze had weleens gehoord dat blinde mensen beter konden horen of ruiken, maar het bleef toch lastig om niets te kunnen zien? Aan de andere kant nam Team Rocket niet zomaar iedereen aan, dus wie weet wat de man in werkelijkheid allemaal kon. Jayde's blik bleef even op zijn sporttas liggen. “Zo te zien kan je toch wel het één en ander doen,” zei ze, ervan uitgaand dat dit inderdaad zijn sporttas was en dat hij ook wat had getraind. Hij stelde zich voor als Raven en Jayde knikte even, ook al zou hij dat niet kunnen zien. “Aangenaam. Mijn naam is Jayde.”

Ze leek met het zien van zijn sporttas al snel de conclusie te trekken dat hij toch wel het één en ander kon. Dat deed hem even geamuseerd zijn mondhoek optrekken. "Dat klopt," antwoordde hij kalmpjes zonder verder in te gaan op details. Het viel hem op dat haar stem gedempt klonk, alsof ze iets voor haar mond hield. Een sjaal, misschien? "Ben jij ook één van de grunts?" vroeg hij fronsend. Nu hij haar naam wist kon hij ook net zo goed naar haar rang vragen. Hij had haar nog niet eerder ontmoet, maar zoals eerder gezegd hield hij zich niet zo heel erg bezig met zijn andere collega's. Iets wat misschien toch wel een keer tijd werd, wilde hij ooit nog hogerop komen. Hoe hoger hij kwam, des te beter hij immers in staat was om Luca te beschermen. En nog een zeker ander persoon.

In elk geval leek Raven helemaal niet beledigd te zijn door haar opmerking. Integendeel: Jayde meende een kleine glimlach op te merken. Hij antwoordde kalm dat dat klopte en vervolgens vroeg hij of Jayde één van de grunts was. Eerst wist ze niet goed wat ze van de vraag moest denken. Dit was Secret Basis van Team Rocket, dus natuurlijk was ze een grunt! Een tel later realiseerde ze zich dat Raven waarschijnlijk de rang had bedoeld en dat klonk al heel wat logischer. “Ja. Jij ook?” reageerde ze. Voor hetzelfde geld zou Raven weleens een hogere rang kunnen hebben, maar dan zou Jayde het waarschijnlijk wel hebben geweten. De Executives, de Elites enzovoorts kon ze wel van gezicht herkennen – ze had haar research gedaan –, maar de grunts... dat waren er gewoon te veel. Ze maakte er zelf wel deel van uit en omdat ze niet erg ambitieus was, zou dat waarschijnlijk wel een tijdje zo blijven.

Hij knikte opnieuw toen ze vroeg of hij ook een grunt was. Ze liepen hier dus allebei nog rond als nieuwe rekruten, al had zij waarschijnlijk hele andere intenties gehad om deze organisatie te joinen dan hij. Raven had echter niet genoeg interesse om daar naar te gaan vragen. Hij liet zijn schouder kalmpjes tegen de muur aanvallen en draaide zijn gezicht toen naar de gymzaal waar Jayde waarschijnlijk naartoe wilde lopen. Er stonden hier en daar nog wat stootkussens die gebruikt werden in trainingen. "Kan je vechten?" vroeg hij toen ineens uit het niets. Ze was een meisje, maar dat wilde tegenwoordig niets zeggen.

Als antwoord knikte Raven en ergens stelde dat Jayde wel gerust. Ze hadden dezelfde rang en ze hoefde dus niet met vanalles rekening te houden als ze hem aansprak. Toen ze een andere grunt aan zag komen die de ruimte wilde verlaten, zette ze even een stap opzij om de doorgang niet te versperren. De andere grunt mompelde een begroeting en was weer net zo snel verdwenen als hij gekomen was, dus Jayde deed ook niet de moeite om zijn gezicht te herinneren. Bovendien was het “gesprek” met Raven een stuk interessanter dan willekeurige grunts die rondliepen. De zwartharige vroeg of ze kon vechten en Jayde haalde haar schouders op. “Gaat wel, maar ik werk er nog aan,” antwoordde ze. “Hoezo?”

Toen ze zei dat ze kon vechten groeiden zijn interesse. Hij trok zijn mondhoek op en liet zijn tas op de grond zakken, waarna hij volledig tegen de muur ging staan en zijn armen in elkaar vouwde. "Omdat de meeste mensen dan hierheen komen. Laat eens zien," zei hij toen. Pas later besefte hij zich hoe stom dat moest klinken uit de mond van een blind persoon, dus verbeterde hij zichzelf met het even kort schrapen van zijn keel. Nya, ze snapte hem wel. Het leek hem een goed idee om te leren hoe grunts dat hier aanpakte. Het was een tijd geleden sinds hij de laatste keer had geoefend met een ander buiten zijn Lucario om, dus was een potentiële trainingspartner wel interessant. Raven was nou niet echt het type dat graag gezellig een praatje maakte. Maar er was iets aan haar wat hem wel beviel en als hij dan toch sociaal ging doen, dan liever met iemand die hij serieus kon nemen. Als zijn indruk van Jayde goed was tenminste, hij kende haar net.

Laten... zien? Het klonk wat vreemd uit de mond van een blinde, maar wie weet had hij zo zijn eigen manieren om te “zien”. Ach, zo veel maakte het uiteindelijk ook niet uit. Als hij zelf ook kon vechten, kon ze misschien nog wel iets van hem leren. “Geen probleem, al lijkt het me wel zo handig om er even een stootkussen bij te halen,” zei ze, waarna ze naar de stootkussens toe liep en haar rugzak neerzette. “Hou jij er één vast?” vroeg ze vervolgens, ervan uitgaand dat Raven dat had bedoeld met “zien wat ze kon”.

Raven pakte zonder problemen het stootkussen van haar over en ging toen zelf ook klaar staan. Zijn uitdrukking hield hij strak, maar het was te merken dat hij nog wel in was voor wat actie. Hoewel zijn spieren nog lichtelijk zuur waren van het oefenen van net, maar nu hij toch stond ging hij zich daar niet zoveel meer door laten beïnvloeden. Raven hief zijn arm en knikte toen. "Begin maar." Het feit dat ze een kussen had gehaald zei waarschijnlijk dat ze ook wist hoe ze moest meppen, en hij was benieuwd. Raven was misschien geen wetenschapper, en hij zou ook nooit een normaal boek kunnen hanteren, maar dit was iets waar hij goed in was.

Al snel nam Raven het stootkussen van haar over en ging klaarstaan. Jayde ging zelf ook in een vechtpositie staan en had al vuisten gemaakt van haar handen. Zodra het teken werd gegeven, mepte ze hard tegen het stootkussen aan. Hoewel ze eerst wel wat had getwijfeld, had ze nu wel gemerkt dat Raven wel tegen een stootje moest kunnen. Anders had hij vast nooit aan haar gevraagd of ze wilde laten zien wat ze kon, tenzij hij een idioot was, maar daar zag Jayde hem niet voor aan. Ze bleef met al haar kracht tegen het stootkussen meppen, totdat Raven zou aangeven dat het wel genoeg was geweest.