[Poké Fair] Frenemy Wheel

Oeps. Daar stond hij dan; een dag eerder dan zijn pyromaancollega en Jayde in Hoenn. De jongen sloeg een zucht toen hij uit de boot stapte en kort om zich heen keek. Slateport City, geweldig. Een boel toeristen die de strand overwoekerde, terwijl er tegelijkertijd een hele stroom jonge Trainer’s hem passeerde. Ze gilde als maniakken met hun onbenullige starters. Daarmee had hij een paar uur mee overleefd, al was dat een groot woord; hij voelde zich eerder uitgemergeld, op het randje van dood. Maar goed, zo te zien moest hij maar met enkel zichzelf zien te vermaken in zijn eigen regio. Huh? Over entertainment gesproken; verderop stond er een kermis met kraampjes die hem wel heel erg bekend voorkwam. Die volgde hem werkelijk overal, maar had Jeanne niet verteld dat het ook in Hoenn was? Schijnbaar was het echter in Slateport City; het meest toeristische stad met Mauville op de tweede plaats. Er verschilde ten minste iets met de festival terug in Kalos; de type mensen. Ze waren vrij gaand hier en minder deftig of nog erger, tuttig. Gewoon simpele mensen. Misschien dat hij anders een attractie in zou stappen. Eentje zonder iets met hoogte, want daar was hij na de stilstaande achtbaan wel echt aan toe. Vanaf dit punt zag hij niet iets, dus passeerde hij het strand en liep de kermis door. Oh boy, het was vele malen drukker hier. Hoe was dat nou mogelijk? Ciro werd alle kanten geduwd door de passerende mensen en duwden net zo hard terug. “Let op waar je loopt, man!” snauwde hij luidop, zoals vele andere mensen deden. Oja, hier waren ze ook brutaler. Niet iets wat hij gemist had.

Een kerel porde hem echter helemaal uit de mensenmenigte en om zichzelf te behoeden voor een val liet hij zich vallen. Pfoe, dat scheelde wat. “Let de volgende keer op, fatso!” brulde Ciro luid, terwijl hij zich pijnlijk overeind trok. Wacht, hij zat. Op wat en waar? Het was een soort bankje en tot zijn verbazing werd hij omringd door plastic materiaal en ramen. Was dit nou een.. reuzenrad?! Nee, hij ging eruit en wel nu! Als een maniak trok hij aan de deur, maar die was direct op slot gegooid toen één of ander meisje in dezelfde ruimte ging zitten. Met een schaduw over zijn gezicht verborg hij zijn hoofd tussen zijn handen. Het kon erger. Veel erger. Plotseling klonk zijn naam, gepaard met een welbekende stem. Was dat niet.. “De nerd?!” Verrast schoot hij overeind en knalde daarmee pijnlijk met zijn achterhoofd tegen het plafond wat veel té laag zat. “Au!” Kreunend wreef hij met zijn hand langs zijn hoofd en keek Jeanne niet-geamuseerd aan. Zij was niet bepaald de eerste die hij in Hoenn had willen tegenkomen. Verre van, en wat deed ze in een reuzenrad? Of was ze in de steek gelaten door haar geliefde Tarzan? “Waar is je Tarzan?” vroeg hij met een brede grijns op zijn gezicht, “Je achtergelaten op jullie date voor een ander meisje?” Oké, hij amuseerde zich toch kostelijk, maar hij wilde niet de hele rit met haar zitten. Een optie had hij echter niet, of wel?

De nerd beweerde een naam te hebben en direct rolde hij verdreven met zijn ogen. “Jeanne?” probeerde Ciro zijn eerdere reactie op haar te imiteren. Hierna keek hij haar nep-verrast aan en grinnikte toen zijn imitatie voorbij was. “Tevreden?” Toen ze vervolgens op hem reageerde betreft Tarzan had hij al geamuseerd aangekeken, wachtend op een smakelijk antwoord. Haar Tarzan zat blijkbaar al in Kalos sinds enkele dagen en ze maakte de opmerking of ze van plek gewisseld waren. Hij was gisteren nog in Kalos, maar had niets opgevangen over een Tarzan-figuur. Hmm. Nadenkend sloeg hij zijn armen over elkaar en staarde kort uit het raam. “Raar dat ik hem niet gezien heb,” begon hij, waarna hij Jeanne weer aankeek, “En héél stiekem, ja,” Zo stiekem dat hij er nu pas over te horen kreeg. Dat betekende dus geen eerste date tussen de twee? Jammer, hij wilde al een blozende Jeanne zien, verlegen hand-in hand aan het lopen met die kerel. Een typisch jong stelletje zou geniaal zijn.
Toen het plotseling over Agent J ging, ging er een schok door hem heen en of hij haar had weten mee te sleuren naar Hoenn. Het was zo ongemakkelijk om over haar de laatste tijd te denken, maar er was gewoonweg teveel gebeurd zowel tussen hen als in daarbuiten. Bovendien, zag hij haar de laatste tijd minder, omdat hij zich meer op de organisatie gericht had en dus vaker opgescheept zat met de opa. “Ja, zij en een ander komen morgen. Ik wist net een ticket te halen voor de meest vroege boot en schijnbaar was het daarna stampvol,” vertelde Ciro met enige ergernis betreft de boot.
Direct zuchtte hij luidop en keek weer uit het raam. Hij wilde het liefst uitstappen en had geen zin om direct met Jeanne te babbelen… Wacht eens even! Met een grijns haalde hij zijn rugtas tevoorschijn en de volgende tel overhandigde hij haar een felroze princessen jurk. “Die had je nog van mij tegoed, Belle,” sprak hij met een brede grijns. De ‘Beast’ zu hem vast geweldig vinden als hij terugkwam van Kalos.

Het was niet heel bizar dat hij deze Tarzan niet gezien had, omdat hij geen lendendoek droeg. Echt niet? “Hij draagt normale kleren?” Hij keek haar met een frons aan, terwijl ze grinnikte om haar eigen woorden. Zo leerde je eens wat; haar aanstaande droeg doodnormale kleren, nu al. Na een kort ogenblik had hij haar vervloekte princessenjurk overhandigd wat beschamend was om te kopen. Zo erg dat hij keer op keer vertelde dat het voor zijn zusje was, terwijl die jarenlang al niet meer van zulke jurkjes hield. Het gegniffel van de werknemers hielp niet bepaald, maar de nerd was er blij mee. Ze leek zelfs aangenaam verrast te zijn dat het haar maat was, waarop hij trots zijn hoofd omhoog stak. “Natuurlijk,” Hij gaf toe enorm te moeten schatten betreft haar maat, maar het was raak geweest. Zijn trots verdween echter toen Jeanne hem opeens wantrouwend aan sprak of hij verwachtte dat ze het ter plekke zou aantrekken. Ho! W-Wat… N-Nee! Een blos trok al op zijn wangen, waarna hij direct weer uit het raam keek. Waarom zei ze dát nou? “N-Nee… Ik hoef je niet daarin rond te zien huppelen in een kleine ruimte…” Het was niets meer dan gemompel, maar toen hij het in zijn gedachten zag gebeuren grinnikte hij geamuseerd. “Hoewel.. Misschien is het toch grappig, al heb je nog een toverstokje nodig,” Het beeld van een huppelende, té vrolijke Jeanne die door de cabine liep met een toverstokje in haar hand was gewoonweg hilarisch. Dát wilde hij misschien wel zien.

Nou was het de beurt aan Jeanne om verrast te reageren. Ze beweerde dat hij normale kleren droeg en anders al gearresteerd was, maar daar klopte niets van. Dat laatste vooral. “Als hij al benaderd zou worden door de politie kon hij vast ontsnappen met al zijn spierkracht of door de hulp van at wilde Pokémon,” sprak Ciro wat serieuzer. Die Tarzan was vast net zo gespierd als de fictieve Tarzan, anders kon je het niet in de jungle uit houden. Het zou ook voor het eerst zijn indien de politieagenten zo’n persoon wist te verslaan met pure spierkracht. Gelukkig ging het weer over dat jurkje en had hij Jeanne valse hoop gegeven om niet in het jurkje rond te dartelen. Ze dacht dat hij geen toverstokje had. “Nou…” Ciro graaide door zijn rugtas en haalde een roze stok met een plastic ster tevoorschijn die hij er gratis bij gekregen had. “Helaas, prinsesje Nerdyfluff,” grinnikte Ciro en overhandigde het toverstokje aan haar. Dit werd lachen. Zou hij haar gehuppel anders filmen? Kon hij wel altijd weer lachen.

Ze gingen niet dieper betreft Tarzan in, al was Jeanne’s antwoord niet bevredigend. Het was namelijk vaag, alsof die Tarzan een normaal menselijk geweten had. Iets wat in de jungle opgroeide hoefde niet gelijk zich aan de menselijke regels te houden. Ze gaven zich over aan hun dierlijk instinct. Klaar. Maar goed, prinses Nerdyfluff’s reactie was niet heel vrolijk natuurlijk en ze leek het ondanks met het toverstokje niet te willen dragen. Echt niet? Hij moest haar overtuigen dan. Direct stak hij zijn beide handen omhoog en keek haar recht aan. “Dan doe ik het bij je en geef ik aan de Tarzan later wel door dat je wordt lastig gevallen door de politie. Dat vind ik ook best,” Hij werd té geleid door zijn duivelse gedachten dat hij niet direct door had wat hij zonet gezegd had.

Een tel nadat hij uitgesproken was drong het tot hem door wat hij zonet gezegd had. Zei hij letterlijk dat hij haar zou… omkleden?! Muk, Muk, MUK! Zijn wangen werden nog net rood, voordat hij een felle klap tegen zijn wang kreeg. “Arceusdomme!” kraamde hij automatisch uit, wrijvend over zijn wang. Van alles wat hij in zijn leven gezegd had was dit zijn dieptepunt; dat lelijke nerd mormel helpen omkleden?! Hij was misschien nog wanhopiger dan hij dacht. En waar kwamen die gedachtes vandaan? Hij had er al last van sinds princess Nerdfluff op hem besloot te liggen. Geagiteerd, maar nog zo rood als een tomaat keek hij haar weer aan. Er werd ‘pervert’ naar hem geschreeuwd en dat ze van haar af moest blijven. Hij was geen pervert, dat waren die oude kerels. Hoewel… Ach, Muk alles. Hij kon niet helder nadenken. “Alsof ik dat wil…” snoof hij minachtend, waarna hij door het gebaar van haar begreep dat hij zich moest omdraaien. “Prima, Nerdfluff” Hij rolde overdreven met zijn ogen en draaide zich om, strak naar het uitzicht kijkend. Het lukte hem niet om zich daarop te concentreren; dat paarsharige nerd-geval at vlak achter hem om te kleden. Waarom werd hij overspoeld met tegenstrijdige emoties? Het leek wel weer die ‘fase’ weer met Jayde, alleen nog beschamender. Vreselijk.

Hij probeerde het geluid achter hem te negeren en zich te concentreren op het uitzicht. Hij wilde geeneens denken aan wat voor een bizarre gedachten door hem heen gegaan waren. Enkel droog uit het raam staren. Een paar bekende attracties vielen hem op, zoals de Tauros Rodeo en de Pikachu botsauto’s. Hij leunde zijn hoofd op zijn arm en herinnerde zich de keer met Jayde en met Flippy. Geweldige tijden waren het achteraf gezien. Gek genoeg, beiden in Kalos. Toen merkte hij een Swellow op die direct op hun raam af schoot. Hij hoopte dat het wezentje zijn koers zou aanpassen, maar deed dat op het allerlaatste moment. “O nee,” Geen sprake van dat hij dood wilde gaan door gevogelte en glas – al zou het ironisch geweest zijn- en sprong direct naar achteren. Direct knalde hij daarmee tegen iets warms op, voordat hij op de grond terecht kwam. Weer zijn stuitje. “Ugh,” Met een pijnlijk gezicht wreef hij over zijn onderrug en merkte toen pas dat hij tegen iets was gebotst. Iets.. warms in een door metaal en plastic omgeven cabine? Met een frons keek hij rechtop, waarna zijn mond open viel. Ehm. Waren dat nou b-borsten?! MUK!! Ciro had weg willen springen, maar knalde enkel nogmaals tegen haar op, maar belandde aan de andere zijde van de coupé met zijn rug naar haar toe. “Ehh.. E-Eeh.. I-Ik heb niets gezien,” kraamde hij haastig uit, “Écht niet!” Hij kreeg het ook heerlijk warm, al had dat vele redenen. Hij was ten dode opgeschreven door princess Nerdfluff in plaats van een suffe vogel. Zijn hart ging als een gek tekeer, terwijl hij beschaamd zijn beanie over zijn gezicht trok. Hij overweegde de optie om op die hoogte van de cabine te springen.