[Poké Fair] Frenemy Wheel

Na wat minder dan een uur moest zijn geweest continu geconfronteerd te zijn met schaamte deerde het hem nog amper. Buiten de situatie waarin hij zich verkeerde. Schijnbaar herinnerde Jeanne het ook al nog. Ugh. Het erge was nog wel dat hij niets meer wist te zeggen en enkel nog aan dát gesprek op Minecraft kon denken. Dat was wellicht zijn eerste crush ooit geweest, want andere kon hij zich geeneens herinneren. Het had wel anders aangevoeld dan de ‘fase’ bij Jayde, maar zij was écht en ‘AmauraDraak’ ook, maar die had hij als kind nooit in het echt gezien. Dat maakte een boel uit. Heh. Had hij niet eens een tekening voor haar gemaakt met hun Minecraft karakters met hun handen in elkaar? Bij het maken ervan wist hij nog hoe zijn moeder continu het stukje papier van hem af wilde pakken, puur om haar zelf met zijn beschamende reactie te vermaken. Vlak boven de twee had hij namelijk een enorm rood hart geschetst. Na al die jaren had hij het zeker nog ergens in zijn kamer zitten. Vast.
Zijn beide wenkbrauwen schoten verrast omhoog toen Jeanne verder sprak en vertelde dat ze tot een paar jaar geleden nog die ‘crush’ had op vuurtje123. U-Uhm… Ongemakkelijk krabde hij langs zijn wang en keek de andere kant op. Hoe moest hij daarop reageren? Het hielp ook niet dat hij het weer benauwd had. Pff. “I-Ik.. ook,” gaf hij met een zucht toe. Tot zeker zijn dertiende vond hij haar zelfs leuk, maar door dus diverse omstandigheden had hij minder contact met haar. Maar goed, wat betekende dit voor hen? Schijnbaar kende hij prinses Nerdfluff al heel lang en had hij zelfs bijna iets met haar. Het klonk als een uit de hand gelopen droom. “E-En nu nog steeds?” vroeg hij, terwijl hij zijn hart sneller voelde kloppen. Stiekem wilde hij liever in de spijkershorts zitten dan deze conversatie houden, maar het lukte hem eenvoudig gewoon niet om over een ander onderwerp te beginnen. Niets, maar dan ook niets schoot hem te binnen. Enkel simpele Minecraft-liefde. Oh boy, wie had dat verwacht.

Wilde hij eigenlijk wel een antwoord op zijn vraag? Als het een ‘nee’ was, kon hij wel opgelucht ademhalen. Bij een ‘ja’, geen idee. Wat zou hij dan zeggen of zelfs doen? Eerlijk gezegd, had hij geen idee of hij AmauraDraak nog ‘leuk’ vond, zeker nu hij die ‘fase’ gehad had met Jayde, die tevens onbereikbaar leek. Natuurlijk had hij de hoop dat hij ooit iets met haar zou krijgen, maar… Ugh, dit was beschamend als Giratina. Verbazingwekkend lukte het hem om weer oogcontact met haar te maken en kwam er iets van een antwoord uit, een ‘ja’. Oh nee. Zeker klonk ze niet, maar ze ontkende het echter niet. Ze had dus nog een crush op vuurtje123, dus op hém, maar… deelde hij dezelfde gevoel nog met AmauraDraak? Het was niet alsof hij Jeanne of haar als kind compleet verafschuwde, maar was het écht nog in hem verborgen, na die twee jaar? Zwijgend staarde hij wat naar voren, recht in de duisternis die door de nacht veroorzaakt was. Het enige wat hij hoorde was zijn eigen hartslag die flink omhoog was geschoten en zijn eigen ademhaling. Een antwoord, dus? Hij liet zijn hoofd rustte tegen zijn knokkels. “I-Ik… Denk dat er nog wat resteert uit die tijd, ja. Niet alsof ik toch de kans krijg bij Jayde,” sprak hij moeizaam en ergens vrij somber. De hoop leek vervlogen. Van alle opgekropte frustratie over de situatie sloeg hij een luide zucht om daarmee ook de stilte te doorbreken, voordat hij haar recht aankeek met zijn ogen. “…Weet je,” begon hij nerveus, “We kunnen het anders voortzetten, prinsesje?”

Gek genoeg was het laatste wat hij verwachtte dat ze een relatie met hém wilde, ondanks dat ze zonet nog hadden toegegeven dat ze iets voor elkaar voelde. Iets buiten hun natuurlijke haat, dan. Een tel lang kon hij haar enkel verbaast aan staren, terwijl ze zelfs een lach op haar gezicht liet verschijnen. Dus… Was zíj – Jeanne aka AmauraDraak – nu zijn… eerste… tja, vriendin? Een veel te vreemd besef dat dit gebeurde na wat ze elkaar een kwartier lang hadden aan gedaan. Nog nerveus en verward door die gedachte grinnikte hij kort, vooral om de sfeer luchtiger te maken. “Nu nog een koninkrijk, niet waar?” sprak hij vervolgens met een glimlach, waarna zijn blik op de cabine viel. Nee, dit was niet bepaald.. ‘koninkrijk’- waardig. De festival zelf daarentegen…

Het prinsesje had hetzelfde idee en zag het festival ook als hun koninkrijk, en noemde nog twee herkenbare attracties op. Het leuke was nog wel dat ze een referentie naar de eerste Pyroar King film maakte. “Da’s nog een flinke koninkrijk, zeg,” Er klonk echter een plof naast hem en het volgende moment lag Jeanne weer buiten westen op het bankje. Alweer? Tweemaal binnen amper een halfuur? Nu begon hij er zelfs gewend aan te raken, maar goed, het leek erop dat hij weer mond-op mond mocht gaan geven. Straks mocht hij bij de reddingsbrigade. Om nou dicht bij haar gezicht te komen voelde nog steeds zeer beschamend aan, maar ergens intimideerde het hem minder. Hij knielde maar weer naast haar neer en duwde haar hoofd wat naar achteren en kneep met de ander haar neus dicht. Weer aan niets den-Was dat wel nodig? Het paarsharige prinsesje was immers zijn vriendin en dit soort acties moesten minder… beschamend zijn. Toch? Ciro ademde diep-in en uit en keek weer naar haar gezicht. Het leek haast op een zoen.. Ow, nee.. Hij werd herinnerd aan de actie van Flippy. Kippenvel ging over zijn rug heen en uiteindelijk beheerste hij zichzelf door toch aan niets te denken. Licht trillend bracht hij weer zijn mond bij de hare en ademde enkele keren diep uit, voordat hij kort zijn hoofd boven de hare liet hangen. Een gedachte schoot hem te binnen en ze zou toch niet ter plekke direct ontwaken. Zeer beschaamd leunde hij weer naar voren en plantte ditmaal enkel zijn lippen op de hare, voordat hij zich gehaast terugtrok. “Wordt wakker, Belle,” fluisterde hij zachtjes, maar zeer ongemakkelijk. MUK. Waarom deed hij dat? Gebruik maken van de situatie om dát te doen, maar.. Het voelde zo goed aan. Muk. Oké, hij moest weer kalmeren en na enkele keren kalm in- en uitgeademd te hebben duwde hij voorzichtig Jeanne overeind, zodat ze normaal kon zitten. Zoals eerder bleek was liggen niet de beste houding geweest om te babbelen.

Het prinsesje was wel heel snel bij bewustzijn en maakte de opmerking dat het haar teveel was geworden. Verrast staarde hij haar echter aan, gezien ze de zoen niet had opgemerkt. Anders had ze er vast wat over gezegd of hem zelfs een klap gegeven, in ieder geval iets. Het werd zijn geheimpje dan. Zijn blik gleed echter naar het half opgevreten broodje die ze nog steeds vast hield, waarna hij grinnikte. “Onbewust bleef je toch dat broodje vasthouden,” Direct leunde hij wat naar achteren en keek haar geamuseerd aan. “Liefde gaat dus toch door de maag. Dat is hierbij dus bewezen,” Op dat moment voelde hij een zacht getril van zijn Holo Caster en haalde die er even bij. Weer een mail? Nee, het was een berichtje van Flippy. Hmm, daar zou hij later wel op reageren. Hij borg het weer op en draaide zich weer om naar Jeanne.

Toen ze de opmerking maakte dat haar onderbewustzijn nog honger had kon hij enkel daarop reageren met het overdreven rollen van zijn ogen. “Natuurlijk,” sprak hij, alsof het vanzelfsprekend was, al was het niet zó bedoeld. Hij zat maar wat te dollen met haar, maar het scheen te werken en spoedig dacht Jeanne dat het een goed idee was om hem als wetenschapper aan te wijzen. Enkel door dat ‘proefje’? Trots stak hij zijn hand op zijn borst en zette zijn meest zware stem. “Uiteraard,” begon hij, al moest hij moeite doen om in zijn rol te blijven en niet keihard te lachen, “Mijn hypotheses zijn ook altijd correct,” Hij hield het niet langer vol en lachte hardop, waardoor hij bijna Jeanne's opmerking mistte. Ze vroeg of ze het broodje had laten vallen, waarop hij zijn hoofd heen-en weer schudde. Gek genoeg niet.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij Jeanne aan toen ze vroeg of de nieuwe Minecraft spel uitgesteld was. Dacht ze dat nou echt? “Gelukkig niet, maar het is gewoon een vriend van mij die vraagt of ik nog leef,” lichtte Ciro toe, “Heb hem nota bene een tijdlang niet gesproken, maar dat kwam wegens een heleboel gedoe,” De jongen zuchtte luid en dacht weer aan de keer dat hij voor Allison moest verschijnen en de twee assignments met de opa. Dat was nogal wat en dat had zich binnen een week voor gedaan. Plotseling had hij het na een gesprekje het druk gekregen, maar nou was er ten minste wat meer rust. Even bevrijdt van al zijn taken.

Wow! Nog net wist hij te blijven zitten toen de cabine plotseling flink bewoog. Opgelucht haalde hij vervolgens adem en keek hij direct de cabine rond waar niets veranderd was. Wat was er gaande?! Gelukkig volgde Jeanne’s uitleg waaruit het verduidelijk werd dat die reuzenrad eindelijk gemaakt moest zijn en ze binnen enkele minuten eindelijk weg konden. “Ein-de-lijk!” sprak hij opgelucht, en keek kort uit het raam om te zien dat de lichtjes van het festival in grootte toenamen, evenals de attracties zelf. De cabine ging écht naar beneden! Hij kon amper wachten om weer de wind om zich heen te voelen en rechtop te kunnen staan zonder de kans te lopen dat hij zijn hoofd zou stoten. Geweldig. “Nog zin om de festival te verkennen?” vroeg hij met een oprechte glimlach. Natuurlijk kende hij de attracties al, maar vandaag zou het toch anders zijn.

Ze stemde vrij enthousiast in, voordat ze weer een hap van de boterham nam. “Al een voorkeur?” Het leek hem persoonlijk leuk om de Archen Archery te bezoeken wat niet lukte met Jayde en Flippy. Hij verwachtte er niet goed in te zijn, maar proberen kon vast geen kwaad. Was het niet handig om alvast zijn spullen bij elkaar te rapen? Het was vast koeler buiten, al verbaasde hem een tel lang dat hij al die tijd enkel in zijn hemd en broek had rondgelopen. Wauw. Zijn wangen kleurden vast weer rood, maar hij negeerde het volkomen en trok zijn shirt weer aan, maar verborg zijn beanie wel in zijn rugtas. Zó koud was het ook weer niet, het bleef een tropische regio. Met een zwaai wierp hij de rugtas op zijn rug en keek vervolgens weer Jeanne’s kant op. “Ben gereed hoor,” verduidelijkte hij, klaar om de cabine te verlaten.